तुझ्या त्या गुलाबी ओठांवरून..

तुझा तो पृष्ठभाग,
पेन्डूलम सारखा हलतो ।
बाबुराव माझा त्याच्याकडे,
बघत बघत डोलतो ।। १ ।।

तुझ्या त्या गुलाबी ओठांवरून,
माझी नजर हटत नाही ।
जेव्हा जाते ती खाली,
परत वर काही येत नाही ।। २ ।।

हात जाता उभारावर तुझ्या,
नकळत खाली फुगवटा येतो ।
मन माझ कासावीस होत,
हात जेव्हा खाली सरकतो ।। ३ ।।

तुझे ते उभार,
चोळून चोळून लाल झाले गं सखी ।
ओठ टेकलेत तेथे माझे,
जशी फुलावरील मधमाशी ।। ४ ।।

उभारावरून हात तुझ्या,
पोटावर घसरला ।
तसाच खाली तो,
चड्डीवर स्थिरावला ।। ५ ।।

चड्डीवर तुझ्या,
फिरतोय माझा हस्तक ।
वाट बघतोय मी,
केव्हा चड्डीत देतोय दस्तक ।। ६ ।।

चड्डी तुझी ओली झाली,
वाहतंय गं धबधब्याचं पाणी ।
तहानलोय गं खुपचं मी,
जशी चातक करी पावसाची विनवणी ।। ७ ।।

चड्डी तुझी खाली घेता,
दिसला तो अनमोल ठेवा ।
दिसली ती चीर तुझी,
आणि त्यातला तो रानमेवा ।। ८ ।।

धबधब्याचं पाणी तुझ्या चाखायची,
इच्छा खूप आहे ।
जंगलात तुझ्या फिरण्याची,
मी सदैव वाट पाही ।। ९ ।।

आता घालू दे गं आत मला,
देईल तुला परमसुख ।
घेऊन जाईन दुसरया जगात,
नाही देणार कधीच दुख ।। १० ।।

Poem submitted via email