செல்லமே.01

முதலாம் அத்தியாயம்
----------------------------------------

"என் செல்லமே! உன்னோடது இவ்வளவு பெருசாயிருக்குமுன்னு இதுவரைக்கும் அம்மாக்குத் தெரியாமப் போயிடுச்சேடா ராஜா! உம்ம்ம்ம்ம்! குத்துடா என் தங்கம்! அம்மாவைக் குத்துடா என் சிங்கக்குட்டி!"

கைகள் நடுங்கப் பிடித்துக் கொண்டிருந்த அந்தப் பழுப்பேறிய புத்தகத்தின் வரிகளைப் படிக்கப் படிக்க லலிதாவின் கண்களில் பளபளப்பு அதிகரித்துக்கொண்டிருந்தது. தாய்க்கும் மகனுக்கு இடையிலான தகாத உறவு குறித்த கதை அது.

"ஹும்ம்ம்! உள்ளே போகுதேடா! யப்பா, எவ்ளோ பெருசுடா உன்னுது? அம்மா அதை எப்படி இறுக்கிப் பிடிச்சு வச்சிருக்கேன் பார்த்தியாடா செல்லம்?"

உயிரோடு இருக்கிறானா இல்லையா என்று கூடத் தெரியாத கணவனின் உடமைகள் இருந்த அறையில், ஒரு மார்கழி இரவில் கம்பளி தேட வந்தவளின் கண்களில், அவன் இளமைப்பருவத்தில் வாசிப்பதற்கென்று வாங்கிச் சேகரித்து வைத்திருந்த காமக்கதைப் புத்தகங்கள் அகப்பட்டு விட்டன. உடனடியாக அங்கேயே அதைப் படிக்கத்தொடங்கி விட்டாள். படிக்கப் படிக்க அவளுக்கு மூர்ச்சையே வந்துவிடும் போலிருந்தது. இப்படியொரு அப்பட்டமான, ஆபாசமான புத்தகத்தை அவள் அதுவரை படித்ததில்லை.

"ஐயோ! உள்ளே முழுசாப் போயிருச்சுடா! உவ்வ்வ்! அம்மாவுக்குள்ளே முழுசா...! குத்துடா மகனே! அம்மாவைக் குத்துடா! ஆசைதீரக் குத்துடா.."

வலுக்கட்டாயமாக லலிதா மேற்கொண்டு வாசிப்பதை நிறுத்தினாள். கண்களை மூடியபடி ஒரு நிமிடம் தனது உடலில் ஏற்பட்டுக்கொண்டிருந்த வெப்பத்தை அளவிட்டுப்பார்த்தாள். மறுக்க முடியாத அளவுக்கு, தொடைகளுக்கு நடுவே கைகளை வைத்துப் பார்க்கவும் அவசியமேயில்லாத அளவுக்கு, எழுச்சியில் துடிதுடித்துக்கொண்டிருந்த அவளது கூதியின் குறுகுறுப்பு அளவை மீறியிருந்தது. நாடி நரம்புகளை உசுப்பிவிட்ட அந்தப் புத்தகத்தை எடுத்துக்கொண்டு குளியலறைக்குள் சென்று தாளிட்டுக்கொண்டாள் லலிதா. விளக்கைப்போட்டு விட்டு சுவற்றில் பதித்திருந்த கண்ணாடியில் தன்னை ஒருமுறை பார்த்துக்கொண்டாள். முப்பத்தி ஆறு வயதான அவளுக்கு இந்தப் புத்தகம் ஒரு பெருத்த அபாயம்- அவளுக்கும் பதினெட்டு வயதில் ஒரு மகன் இருந்தான்.

தனக்கு 36 வயது என்று நம்ப மாட்டார்கள் என்பது லலிதாவுக்கும் தெரியும். அகன்றகண்கள் அழகூட்டிய அவளது வட்டமுகத்திற்கு அடர்த்தியான கருங்கூந்தல் அழகு சேர்த்துக்கொண்டிருந்தது. சற்றே முதிர்ந்துபோயிருந்த இதழ்களின் ஓரங்களில் சிறிய சுருக்கங்கள் இருப்பினும், அவள் தன்னை இருபத்தி ஐந்து வயதுப்பெண்மணி என்று துணிவாகச் சொல்லிக்கொள்ள முடியும். கண்ணாடியில் தெரிந்த தனது பிம்பத்தைப் பார்த்தபோது, தான் அணிந்து கொண்டிருந்த மெல்லிய நைட்டியும், அதற்குள் ஒளிந்து கொண்டிருந்த வாளிப்பான தேகமும் தெரிந்தது. இன்னும் அகலமடையாத இடுப்பு, செழிப்பான குண்டிக்கோளங்கள், உடலின் அளவுக்கு சற்றே அதிக அளவிலான கனமுலைகள். அவள் மட்டும் பிரா அணிந்து கொள்ளாமல் போனால், முனிவர்களின் சுண்ணியும் முறைத்துக்கொண்டு எழும்பி நின்று விடும். இப்படியொரு மெல்லிய உடையை அவள் அணிந்து கொள்ள வேண்டிய அவசியம்? இரண்டு படுக்கையறைகள் மட்டுமே கொண்ட அந்த வீட்டில் அப்போது அவளுடன் வசித்துக்கொண்டிருந்தது அவளது ஒரே மகன் மனோ மட்டுமே! ஆனால், இந்த நைட்டியில் அவன் அவளை இதுவரை பார்த்திருக்க வாய்ப்பிலை. ஆனால், ஒருவேளை பார்த்து விட்டால்...?

அவளது நைட்டிவழியாக அவளது பருத்த முலைகள் அப்பட்டமாகத் தெரிந்து கொண்டிருந்தன. தனது காம்புகளின் வடிவத்தையும் வண்ணத்தையும் அவளால் காண முடிந்தது. இவற்றை மனோ பார்த்திருந்தால் என்ன நினைத்திருப்பான்? தான் மகனை வசியப்படுத்த முயல்கிறோமோ என்று முதல்முதலாக லலிதா யோசித்தாள்.

நடுநிசியில் வீடு நிசப்தமாக இருந்தது. மனோ இன்னும் வீடுதிரும்பவில்லை. வழக்கம்போல வெளியே சென்றிருந்த மகன், வழக்கம்போல எவளையாவது புரட்டியெடுத்துக்கொண்டிருக்கலாம். அவனுக்கு அழகு இருப்பதுபோலவே, அவனது உறுப்பும் அவன் அப்பாவுடையது போலவே இருக்குமா? நீளமாக, பருமனாக...?

லலிதா புத்தகத்தை மீண்டும் சில பக்கங்கள் புரட்டிப் படித்தாள்.

"ஊஹ்ஹ்ஹ்! என்னை சூத்துலே போடுடா! பாரு என்னோட சூத்து உன் பூலுக்கு எவ்வளவு டைட்டா இருக்குதுன்னு! கண்ணு, அம்மாவை சூத்துலே குத்துடா! அதுக்குள்ளே ஊத்திடுடா ராஜா."

லலிதா மீண்டும் புத்தகத்தை மூடினாள். இப்போது அவளது உணர்ச்சிகள் தீவிரமடைந்திருந்தன. விடைத்துப்போயிருந்த அவளது காம்புகள் நைட்டியைக் கிழித்து வெளியேறும் போலிருந்தது. குறுகுறுத்திருந்த அவளது புழை ஒழுகத் தொடங்கியிருந்தது. மேற்கத்திய பாணி டாய்லட்டின் மீது அமர்ந்தவள், தன்னையறியாமல் நைட்டியைத் தூக்கிவிட்டுக்கொண்டாள். மென்மையாக முனகியபடி, தனது தொடைகளை விரித்துக்கொண்டாள். அவளது விரல்கள் உப்பியிருந்த அவளது கூதியுதடுகளைப் பிரித்து,அதன் மீது படர்ந்திருந்த மயிரை ஊடுருவியபடி, இன்னும் இறுக்கமாகவே இருந்த புழைக்குள்ளே நுழைந்தன. ஒரு கையில் புத்தகத்தை வைத்துக்கொண்டு, லலிதா தனது புழையைத் தனது விரல்களாலேயே ஓக்கத் தொடங்கினாள்.

"ஓளுடா!"

வேகமாக வாசித்தவாறே, துணிச்சலாக, தயக்கமின்றி லலிதா மகன் மனோவின் பூலை மனதில் கற்பனை செய்த லலிதா தான் கேட்க விரும்பிய கேள்வியையும் முணுமுணுத்தாள்.

"மனோ, உனக்கு உங்கம்மாவை ஓக்கணுமாடா? அம்மாவுக்கு உன்னை ஓக்கணுண்டா...வாடா...இந்தப் புத்தகத்திலே அந்தப் பையன் அவனோட அம்மாவைப் பண்ணுற மாதிரியே என்னையும் பண்ணு...ஓத்துடுடா உங்கம்மாவை..."

ஒரு நிமிடம் கூடத் தாக்குப்பிடிக்க முடியாமல் லலிதா, உடல்குலுங்கி நரம்புகள் முறுக்கேறி இன்பப்பெருக்கை அடைந்தாள். அவளது கொழுத்த முலைகள் குலுங்கின. அவளது விரல்கள் புழைக்குள்ளே சுருங்கி விரியும் தசைகளின் அதிர்வுகளை உணர்ந்தன. அவள் எழுந்தபோது குளியலறை முழுக்க அவளது திரவத்தின் வாசம் அடித்தது. புத்தகத்தை எங்கிருந்து எடுத்தாளோ, அங்கேயே வைத்தாள்.

மறுநாள் அரக்கப் பரக்க எழுந்து கொள்ளவேண்டிய அவசரமில்லை. இருந்தாலும் விளக்குகளை அணைத்து விட்டுப் படுக்கையில் சாய்ந்தாள் லலிதா. தனக்குத் தீடீரென்று ஏற்பட்டிருக்கிற இந்தக் காமவேட்கை குறித்து அவள் யோசித்தாள். கணவன் கைவிட்டுச் சென்றதிலிருந்து உடலுறவை அனுபவித்திராததால், இயல்பாகவே மிகுந்த கிளர்ச்சிக்கு உட்படுகிற அவளுக்கு அடுத்து என்ன செய்வது என்று புரியவில்லை. பிரகாஷுக்கும் அவளுக்கும் கருத்து வேற்றுமை ஏற்பட்டிருந்த நாட்களில் கூட, ஒரு நாளைக்குப் பலமுறை அவனிடம் ஓள்வாங்கியிருந்தாள் அவள். ஆனால்,

வாய்ப்புக் கிடைத்தால் அவள் மீது பாய்வதற்குப் பலர் காத்திருந்தனர் என்பதை அவள் அறிந்திருந்தாள். இன்னும் வடிவுகுலையாத தனது உடலின் வனப்பை எண்ணி அவள் இருட்டில் புன்னகைத்தாள். தன்னைப் பார்க்கிறவன் எவனும் மயங்கலாம் என்றபோதிலும், அவள் மயங்குகிறாற்போல எவனையும் அவள் சந்தித்திருக்கவில்லை. பிரகாஷுக்குப் பிறகு, அவள் இப்போது எவனுக்காவது தனது உடலைத் தரத் தயாராயிருந்தாள் என்றால், அது மகன் மனோ மட்டுமே! இருட்டிலிருந்தபோதும், தான் வெட்கப்படுவதை லலிதா உணர்ந்தாள்.

மறுக்க முடியாது. மனோ வாலிபனானதிலிருந்து, முதல் முதலாக அவனது எழுச்சிக்கூடாரத்தைப் பார்த்ததிலிருந்து, இளமையின் முறுக்கோடிருந்த மகனின் சுண்ணியை ஊம்பவும், அதனால் ஓள்வாங்கவும் அவள் துடித்துக்கொண்டிருந்தாள். புரண்டு படுத்த லலிதா, வேண்டுமென்றே தனது புழையில் மீண்டும் விரல் போட்டுக்கொண்டாள்.

சினேகிதி காவேரி எப்படிச் சமாளித்துக்கொண்டிருக்கிறாள்? அவளும் அவளது மகன் சுரேஷ் குறித்து இது போன்ற எண்ண்ங்களை வைத்திருப்பாளோ? 38 வயதுக்காரியான காவேரி, லலிதாவைப் போலவே நல்ல அழகும் உடல்வாகும் வாய்த்தவள்; அதே தெருவில் வசிக்கிற விதவை; துணையாக அவளுக்கும் சுரேஷ் என்ற ஒரே ஒரு மகன். லலிதாவும் காவேரியும் நெருங்கிய சினேகிதிகளாக இருந்தனர். பலமுறை பார்த்தபோதெல்லாம் சுரேஷ் எவ்வளவு அழகான வாலிபன் என்று லலிதா வியந்திருக்கிறாள். மீண்டும் விரலால் தன் புழையை ஓத்தபடியே, லலிதா தன் சினேகிதி எப்படித் தனது வேட்கையை சமாளித்துக்கொண்டிருப்பாள் என்று எண்ணத் தொடங்கினாள்.