- Incest/Taboo
- പ്രളയകാലത്ത് Ch. 02
Note: You can change font size, font face, and turn on dark mode by clicking the "A" icon tab in the Story Info Box.
You can temporarily switch back to a Classic Literotica® experience during our ongoing public Beta testing. Please consider leaving feedback on issues you experience or suggest improvements.
Click here
(Note: It is an incest story depicting graphic sexual encounters between family members. It contains scenes of non-consensual or reluctant sex. All characters in the story are 18+.)
--------------------
പ്രളയകാലത്ത് - In the time of flood. Ch. 2
(Unexpected lust for Mom during a flood - Ch. 2)
--------------------
കണ്ണ് തുറക്കുമ്പോൾ മുകളിൽ ടാങ്കിന്റെ വാവട്ടത്തിലൂടെ ആകാശം. കറുത്തു തിങ്ങിയ മേഘങ്ങൾ നീങ്ങിപ്പോകുന്നു. ഞാൻ അത് നോക്കി അങ്ങനെ കിടന്നു. മഴ തോർന്നിരുന്നു. പുറത്ത് കാറ്റ് വീശുന്നുണ്ട്. കാറ്റ് ഓളങ്ങളിൽ ശബ്ദമുണ്ടാക്കുന്നത് കേൾക്കാം.
എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് ഓർത്തെടുക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചു. മഴ പെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു, ഞാൻ അമ്മയെ പണ്ണുകയായിരുന്നു. ഒരു നടുക്കത്തോടെ ഞാനോർത്തു. സ്വപ്നമായിരുന്നോ? ഞാൻ പെട്ടെന്ന് തലപൊക്കി നോക്കി. അരികിൽ അമ്മ എനിക്ക് പുറം തിരിഞ്ഞു ടാങ്കിന്റെ ഭിത്തിക്കു നേരെ ചെരിഞ്ഞു കിടപ്പുണ്ട്. അതേ പാവാടയിൽ. അമ്മയുടെ തുടകളുടെ പകുതി കാണാം. പാവാട പാതി മറച്ച പുറത്ത് മുടിയിഴകൾ പറ്റി ഒട്ടിയിരിക്കുന്നു. നിലത്താകെ അമ്മയുടെ മുടി ചിതറി പരന്നിട്ടുണ്ട്.
ഞാൻ പതിയെ കൈമുട്ട് കുത്തി കുറച്ച് ഉയർന്നു നോക്കി. എന്താണമ്മയുടെ അവസ്ഥ? ഉറക്കമാണോ? അതോ കരയുകയോ? അനക്കമില്ലല്ലോ. കിടന്ന കിടപ്പിൽ നിന്ന് ഏന്തിവലിഞ്ഞ് ഞാൻ അമ്മയുടെ മുഖം കാണാൻ ശ്രമിച്ചു. വശത്തുനിന്ന് കാണുമ്പോൾ അമ്മയുടെ കവിളിലൊക്കെ മുടി ചിതറി കിടക്കുന്നു, മുഖം പൂർണമായും കാണുന്നില്ല. എങ്കിലും കണ്ണടച്ച് കിടക്കുവാണ്. എന്തെങ്കിലും ഒരു അനക്കത്തിനായി ഞാൻ അമ്മയെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. എത്രനേരം നോക്കി എന്നറിയില്ല. ഒടുവിൽ നേരിയ ശ്വാസം ഞാൻ അമ്മയിൽ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
ഞാൻ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. ചെയ്തു കൂട്ടിയതിന്റെ ഭീകരതയും ആഴവും അപ്പോഴേക്കും എന്നെ പൂർണമായി പിടി കൂടിയിരുന്നു. സ്വന്തം മാതാവിനെ ഞാൻ കാമത്തോടെ പ്രാപിച്ചിരിക്കുന്നു! അതും അമ്മയുടെ ഇഷ്ടത്തിനു വിരുദ്ധമായി ബലം പ്രയോഗിച്ച്! ഒരു മകനും ഒരമ്മയോടും ചെയ്യരുതാത്തത്! ദൈവമേ! എന്തൊരു പാപം! ഞാൻ മുഖം പൊത്തി ഇരുന്നു. എനിക്ക് കരച്ചിൽ വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. കണ്ണിൽ നിന്ന് നീരൊഴുകി കൈപ്പത്തിയിൽ നിറയുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു.
അമ്മയെ ഇനി എങ്ങനെ ഫേസ് ചെയ്യും? അതോർത്തപ്പോൾ ഭൂമി പിളർന്ന് അങ്ങ് ഇല്ലാണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് തോന്നിപ്പോയി. ഇനിയൊരിക്കലും അമ്മയുടെ മുഖത്ത് ഒരു മകന്റെ നിഷ്കളങ്കതയയോടെ നോക്കാൻ എനിക്ക് പറ്റില്ല. ഞാൻ തെറ്റു ചെയ്തിരിക്കുന്നു. കടുത്ത തെറ്റു ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിനേപ്പോലെ ഇപ്പോഴും എന്നെ കൊഞ്ചിച്ചും ലാളിച്ചും സ്നേഹിക്കുന്ന എന്റെ സ്നേഹനിധിയായ അമ്മയെ ഞാൻ ബലാൽക്കാരമായി എന്റെ കാമവെറിക്ക് ഇരയാക്കിയിരിക്കുന്നു. എനിക്ക് ഉറക്കെ അലറിക്കരയണമെന്ന് തോന്നി.
അമ്മയെ ഉണർത്താതെ മെല്ലെ ഞാനെഴുന്നേറ്റുനിന്നു. പുറത്ത് എന്റെ മനസ്സുപോലെ തന്നെ കറുത്തുമൂടിയ ആകാശം പെയ്യാൻ കൊതിച്ച് കനത്തുതൂങ്ങി നിൽക്കുന്നു. മങ്ങിയ അന്തരീക്ഷം തണുത്ത കാറ്റേറ്റ് ദുഖപൂർണമായി മയങ്ങുന്നു. സൂര്യൻ എവിടെയുമെങ്ങുമില്ല.
ഞാൻ തല തിരിച്ച് അമ്മയെ നോക്കി. പാവം, ടാങ്കിന്റെ നിലത്ത് വെറും തറയിൽ ആ പാവാട മാത്രമണിഞ്ഞ് മയങ്ങി കിടപ്പാണ്. എന്റെ ആക്രാന്തമാണോ അമ്മയെ ഈ അവസ്ഥയിലെത്തിച്ചത്? എനിക്ക് ആ ചിന്തയിൽ ഒട്ടും അഭിമാനം തോന്നിയില്ല. ആത്മനിന്ദ ആയിരുന്നു. ഉള്ളിൽ നിറയെ കയ്പ്പ് നിറയും പോലെ. അമ്മയുടെ കിടപ്പ് കണ്ടിട്ട് എന്റെ കണ്ണിൽ പിന്നെയും വെള്ളം നിറഞ്ഞു. എത്ര ദയനീയമായ അവസ്ഥയാണ് അമ്മയുടേത്. സ്വന്തം മകന്റെ കഴപ്പിനു പാത്രമാകേണ്ടി വന്നപ്പോൾ അമ്മ എന്തൊക്കെ ചിന്തിച്ചു കാണും? മകന്റെ കുണ്ണ തന്റെ നിസ്സഹായമായ യോനിയിൽ ഭ്രാന്ത് പിടിച്ചതുപോലെ ആഞ്ഞാഞ്ഞ് കയറിയിറങ്ങുമ്പോൾ എത്ര വേദനിച്ചു കാണും എന്റെ പൊന്നമ്മയുടെ മനസ്സ്. വെറും തറയിൽ അടിപ്പെട്ട് കിടക്കുന്ന നിരാശ്രയയും എന്നാൽ ബലാൽസംഗം ചെയ്യപ്പെട്ടവളുമായ എന്റെ അമ്മയെ നോക്കി നിന്ന് ശബ്ദമില്ലാതെ ഞാൻ കരഞ്ഞു.
അമ്മ ഉണരുമ്പോൾ എന്നെ ഏത് കണ്ണ് കൊണ്ടാവും നോക്കുക? അതോർത്ത് ഞാൻ ആ കുളിരുന്ന കാറ്റിലും വെട്ടി വിയർത്തു. അമ്മ ഇനി ഒരിക്കലും എന്നെ സ്നേഹത്തോടെ നോക്കുകയില്ല. തൊടുകയില്ല. മിണ്ടുകയില്ല. ശ്രീ എന്ന് സ്നേഹപൂർവ്വം വിളിക്കില്ല. വാൽസല്യം അതിരു കടക്കുമ്പോൾ വിളിക്കുന്നതുപോലെ വാവേ എന്ന് വിളിക്കില്ല. അമ്മ എന്നെ ഇനി സ്നേഹിക്കുകയില്ല. ഞാൻ അമ്മയുടെ സ്നേഹം നഷ്ടപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. അമ്മയെ ഞാൻ എന്റെ ലൈംഗിക വൈകൃതത്തിനു ഇരയാക്കിയിരിക്കുന്നു. ഏത് അമ്മയ്ക്ക് ക്ഷമിക്കാനൊക്കും അത്? എനിക്ക് ആ ടാങ്കിൽ നിന്ന് താഴത്തെ പ്രളയജലത്തിലേക്ക് എടുത്തുചാടി അങ്ങ് ചത്താലോ എന്ന് തോന്നി.
താഴെ പപ്പയുണ്ട്. പപ്പ ഇതെങ്ങാനുമറിഞ്ഞാൽ? പപ്പ കേട്ടിട്ടുണ്ടാവുമോ എന്തെങ്കിലും ശബ്ദം? പേമാരിയിൽ ഒന്നും കേട്ടുകാണില്ല. പപ്പ ഒന്നും അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല. എങ്കിലും എനിക്ക് കുറ്റബോധം തോന്നി. ഒന്നുമറിയാതെ താഴെ എനിക്കും അമ്മയ്ക്കും കാവലിരിക്കുന്ന, ഞങ്ങൾക്ക് ആഹാരവും വെള്ളവും തന്ന് ഞങ്ങളെ ജീവൻ പോലെ സ്നേഹിക്കുകയും സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പപ്പയെയും ഞാൻ വഞ്ചിച്ചിരിക്കുന്നു. പപ്പയുടെ ഭാര്യയെയാണ് പപ്പയറിയാതെ ഞാൻ കയറി പണ്ണിയത്. പപ്പ താലികെട്ടി സ്വന്തമാക്കിയ ഭാര്യയെ, പപ്പയുടെ മകനു ജന്മം നൽകിയ പപ്പയുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവളെ, എന്റെ അമ്മയെ. പപ്പയുടേം അമ്മയുടേം സ്നേഹത്തിനു എന്ത് അർഹതയാണെനിക്കുള്ളത്? ഹോ! ഓർക്കാൻ മേല! ഒന്നും ഓർക്കാൻ മേല! ഞാനൊന്നും ജനിക്കേണ്ടവനേ അല്ല. ഞാനൊന്നും ജീവിച്ചിരിക്കേണ്ടവനേ അല്ല. എനിക്ക് തല ചുട്ടു പൊള്ളുന്നാതായി തോന്നി. ടാങ്കിന്റെ വിളുമ്പിൽ മുറുകെ പിടിച്ച് ഞാൻ ദൂരേയ്ക്ക്, കണ്ണെത്താത്ത പ്രളയത്തിലേക്ക് നോക്കി ചുണ്ട് കടിച്ചമർത്തി ശബ്ദമില്ലാതെ കരഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു. എത്ര നേരം അങ്ങനെ നിന്നുകാണുമെന്ന് ഒരു പിടിയുമില്ല. ഏതായാലും അത്രയും നേരം ഞാൻ ചിന്തിച്ചുകൂട്ടിയതിനു കയ്യും കണക്കുമില്ല. ഭ്രാന്തുപിടിച്ച ചിന്തകൾ.
ഇല്ല, ഇനി ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതിൽ അർത്ഥമില്ല. ഒരു മകനായും ഒരു മനുഷ്യനായും ജീവിച്ചിരിക്കാൻ ഞാൻ യോഗ്യനല്ല. മണ്ണിലെ പുഴുവിനു വരെ എന്നേക്കാൾ അന്തസ്സും യോഗ്യതയുമുണ്ട്. പെറ്റുവളർത്തിയ അമ്മയെ പണ്ണിയ മകനു ഈ ഭൂമിയിൽ ജീവിക്കാൻ എന്ത് അർഹതയാണുള്ളത്? ഞാൻ കൈകൊണ്ട് എന്റെ തന്നെ മുഖത്ത് ആഞ്ഞടിച്ചു. ഒന്നല്ല, പലവട്ടം. കണ്ണുകൾ അരുവി പോലെ ആയിരിക്കുന്നു. ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും എന്നെ തല്ലി. നിന്ദയോടെ തല്ലി.
ശ്രീജിത്ത് ഇനി ഈ ഭൂമിയിൽ വേണ്ട. അമ്മയെ പ്രാപിച്ച ഈ മകൻ ഇനി ജീവിക്കേണ്ട. അമ്മയുടെ മാനവും സ്നേഹവും നശിപ്പിച്ച എന്നെന്നേക്കുമായി നശിപ്പിച്ചവൻ ഇനി ജീവിക്കേണ്ട. അമ്മയുടെ സ്നേഹവും വാൽസല്യവും ഇല്ലാതെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതെന്തിനാണ്? പപ്പയുടെ മുഖത്ത് നോക്കാൻ കഴിയാതെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതിൽ എന്ത് കാര്യമാണുള്ളത്? ഞാൻ മരിക്കേണ്ടവനാണ്. ആ ചിന്ത എന്നെ ശക്തമായി പിടികൂടി. ഞാൻ ടാങ്കിന്റെ വക്കിൽ പിന്നെയും മുറുകെ പിടിച്ചു താഴേക്ക് നോക്കി. ചെളിയുടെ നിറത്തിൽ കലങ്ങിയ പ്രളയജലം എന്നെ മാടിവിളിച്ചു. ഞാൻ തിരിഞ്ഞ് അമ്മയെ ഒന്നുകൂടി നോക്കി. അമ്മ അതേ കിടപ്പാണ്.
അമ്മേ, മാപ്പ്. അതിനുള്ള അർഹത എനിക്കില്ല, എങ്കിലും, മാപ്പ്. ഒരു കോടി മാപ്പ്.
ഞാൻ തിരിഞ്ഞു. തീരുമാനമെടുത്തു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഒരുപാട് നേരം ആലോചിച്ചെടുത്ത തീരുമാനമാണ്. ഒന്നുകൂടി ഞാൻ പ്രളയജലത്തെ നോക്കി. അതിന്റെ ആഴം വീണ്ടും വിളിക്കുകയാണ്.
ചെരിഞ്ഞ് പതിയെ ടാങ്കിന്റെ വക്കിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് വക്കിലേക്ക് ഞാൻ ഒരു കാലെടുത്തു പൊക്കിവച്ചു. എത്താൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. എങ്കിലും കഷ്ടപ്പെട്ട് ഞാൻ വലിഞ്ഞു കയറുകയായിരുന്നു. ടാങ്ക് കിറുകിറാ ശബ്ദമുണ്ടാക്കുന്നുണ്ട്. ഇപ്പോൾ മഴ ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് ടാങ്ക് അമരുന്നതിന്റെ ശബ്ദം കേൾക്കുന്നതാണ്. പരമാവധി ശബ്ദമൊഴിവാക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പിടിച്ചു കയറി നിന്നു.
വക്കിൽ നിൽക്കുകയണ്. ടാങ്കിന്റെ സിൻടെക്സ് വക്ക് വള്ളുന്നുണ്ട്. എന്നെ താങ്ങാനുള്ള ശേഷിയൊന്നും അതിനില്ല. ഞാൻ ബാലൻസ് ചെയ്തുനിന്ന് ചുറ്റും നോക്കി. നാലുചുറ്റും കണ്ണെത്താത്ത ജലം. കനം തൂങ്ങിയ ആകാശം, തെങ്ങിൻ തലപ്പുകൾ. ദൂരെ ദൂരെ ജലത്തിൽ വീടുകളുടെ മേൽക്കൂരകൾ. ഇനിയീ കാഴ്ചകളൊന്നുമില്ല. ലോകമേ വിട.
ഞാൻ എന്നെ ഒന്ന് അവസാനമായി നോക്കി. ഊരിയിട്ട നിക്കർ പിന്നിൽ ടാങ്കിന്റെ തറയിലെവിടെയോ കിടപ്പുണ്ട്. വാടിയ ചേമ്പിൻ തണ്ട് പോലെ നശിച്ച കുണ്ണ, എല്ലാ പ്രശ്നത്തിനും കാരണമായ എന്റെ കുണ്ണ തൂങ്ങി കിടക്കുന്നു. നഗ്നനായി ഞാൻ ആ ടാങ്കിന്റെ വക്കിൽ നിന്ന് ഭൂമിയിലെ അവസാന ശ്വാസമെടുത്തു. പിന്നെ ഒരൊറ്റ കുതിപ്പ്!
*****
ചാടിയില്ല, ചാടാൻ പറ്റിയില്ല. അതിനു മുൻപേ രണ്ട് കൈകൾ എന്നെ പുറകിൽ നിന്ന് പിടിച്ച് വലിച്ച് ടാങ്കിലേക്കിട്ടു.
"എന്താ നിന്റെ ഉദ്ദേശം?" അമ്മ.
ടാങ്കിന്റെ തറയിൽ കിടന്ന് ഞാൻ നോക്കി. അമ്മ മുന്നിലിരിക്കുന്നു. മുഖം പരുഷമാണ്. കല്ല് പോലിരിക്കുന്നു. ചുവന്നുകലങ്ങിയ കണ്ണുകളിൽ കടുത്ത നിർവികാരത. ദുഖം പോലുമില്ല. മൊത്തത്തിൽ ഒരു മരച്ച മുഖം.
ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. പറയാൻ നാക്ക് പൊന്തുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. മരണത്തിന്റെ വക്കിൽ നിന്ന് തിരിച്ചു വിളിക്കപ്പെട്ടവന്റെ അന്ധാളിപ്പോടെ വിളറിയ മുഖവുമായി ഞാൻ കിടന്നു.
"ചാകാനാണോ?" വീണ്ടും അമ്മ. തണുത്തു മരച്ച ശബ്ദം. സ്നേഹത്തിന്റെ തരിമ്പുമില്ലാത്ത ശബ്ദം.
ഞാൻ കൈമുട്ട് പിന്നിൽ കുത്തി അല്പം ഉയർന്നു അമ്മയെ നോക്കി. പിന്നെ മുഖം താഴ്ത്തി. എന്റെ കണ്ണുകൾ അണ പൊട്ടി. ഞാൻ വാ തുറന്ന് കരഞ്ഞു. ശബ്ദം പുറത്ത് വരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.
"എടാ നിന്നോടാ ചോദിച്ചത്, എന്താ നിന്റെ ഉദ്ദേശമെന്ന്?" അമ്മയുടെ ശബ്ദം അടക്കിപ്പിടിച്ചതെങ്കിലും ശക്തവും ക്രോധം നിറഞ്ഞതുമായിരുന്നു. ഞാൻ കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.
"ഞാൻ.. എനിക്ക്.." കരച്ചിലിനിടയിലൂടെ ഞാൻ എന്തൊക്കെയോ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ വാക്കുകൾ വരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാൻ പിന്നെയും കരഞ്ഞു.
പഠേ!
കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്ന എന്റെ കവിളത്ത് അമ്മയുടെ കൈപ്പത്തി ആഞ്ഞ് പതിച്ചു. ഞെട്ടിപ്പോയി ഞാൻ. ആ ഞെട്ടൽ പിന്നെയും എന്നെ കരയിപ്പിച്ചു. ശരീരം കുലുക്കി ഞാൻ ആഞ്ഞ് കരഞ്ഞു. കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാൻ അതിദയനീയമായി മുഖമുയർത്തി അമ്മയെ നോക്കി. കണ്ണിൽ തീപാറുന്ന അമ്മ.
ഞാൻ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. എന്നിട്ട് മുന്നിലിരിക്കുന്ന അമ്മയുടെ കാലിൽ വിറയ്ക്കുന്ന വിരലുകൾ നീട്ടി തൊട്ടു. അമ്മേ എന്ന് വിളിച്ചു, പക്ഷേ ശബ്ദം പുറത്തു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.
"തൊടരുതെന്നെ നീ!"
അമ്മ അമർത്തിയ ശബ്ദത്തിൽ ചീറിക്കൊണ്ട് കാൽ വലിച്ചു. എന്റെ കരച്ചിൽ കുറേക്കൂടി ഉച്ചത്തിലായി.
"ശബ്ദം കുറയ്ക്ക്. എടാ ശബ്ദം കുറയ്ക്ക്." അമ്മ മുരണ്ടു.
"പെറ്റതള്ളയെ തിരിച്ചറിയാത്ത മൃഗം! മോങ്ങുന്നോ!"
അമ്മയുടെ പാമ്പു ചീറ്റുന്നതുപോലുള്ള ആ ശാപവചനങ്ങൾ എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ആണിപോലെ തറച്ചുകയറി. ഞാൻ വാപൊത്തിപ്പിടിച്ച് മുന്നോട്ടാഞ്ഞു. അമ്മയുടെ കാൽക്കൽ കുമ്പിട്ട് വീണു. ആ കാൽകളിൽ പൊത്തി പിടിച്ചു. എന്നിട്ട് ഹൃദയം തുറന്ന് കരഞ്ഞു.
അമ്മ എന്നെ ശപിച്ചുകൊണ്ട് കാൽ വലിക്കാൻ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നെ തള്ളി മാറ്റാൻ നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ കാലിൽ നിന്ന് വിടുന്നില്ല എന്നു കണ്ടപ്പോൾ അമ്മ എന്റെ പുറത്ത് ആഞ്ഞുതല്ലി. എന്നിട്ടും ഞാൻ വിട്ടില്ല. പട്ടിയെ പോലെ മോങ്ങിക്കൊണ്ട് ഞാൻ വീണ്ടും അമ്മയുടെ കാലുകളിൽ മുറുക്കെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കിടന്നു. അമ്മ തലങ്ങും വിലങ്ങും എന്റെ പുറത്തും തലയിലുമൊക്കെ തല്ലുകയായിരുന്നു. എനിക്ക് വേദനിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എങ്കിലും ഞാൻ അതേ കിടപ്പ് കിടന്നു. അമ്മ തല്ലട്ടെ. തല്ലിക്കൊല്ലട്ടെ എന്നെ.
എത്ര തല്ല് അമ്മ തല്ലിക്കാണും? അറിയില്ല. ഏതായാലും പുറം പൊളിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്ന് തീർച്ച. അമ്മയുടെ കൈയ്യും വേദനിക്കുന്നുണ്ടാവുമെന്ന് തീർച്ച. ഒടുവിൽ അമ്മയുടെ തല്ലിന്റെ ശക്തി കുറഞ്ഞു. കുറഞ്ഞുകുറഞ്ഞ് അമ്മയുടെ കൈകൾ എന്റെ പുറത്ത് വിശ്രമിച്ചു.
"എനിക്കിനി ജീവിക്കണ്ട അമ്മേ.." കരച്ചിലിനിടയിലൂടെ ഞാൻ എങ്ങനെയോ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു. അമ്മയിൽ നിന്ന് പ്രതികരണമൊന്നും ഉണ്ടായില്ല. ഞാനത് പ്രതീക്ഷിച്ചുമില്ല. അമ്മയ്ക്ക് അനക്കമൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. കല്ലുപോലെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു അമ്മ. ഞാൻ അമ്മയുടെ കാൽക്കൽ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കരച്ചിൽ തുടർന്നു.
"എന്താ എനിക്ക് പറ്റിയേന്നെനിക്കറിയില്ല. എന്തോ ഭ്രാന്ത് പിടിച്ചുപോയി എനിക്ക്.." ഞാൻ ഏങ്ങലടികൾക്കിടെ തുടർന്നു. അമ്മ അങ്ങനെതന്നെ. എനിക്ക് കരഞ്ഞിട്ട് തല വെട്ടിപ്പൊളിക്കുന്ന വേദനയുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ കരച്ചിൽ നിർത്താനും പറ്റുന്നില്ല. ഞാൻ തല പൊക്കി അമ്മയെ നോക്കി. ടാങ്കിന്റെ ഭിത്തിയിൽ ചാരി ഇരിക്കുകയാണമ്മ. നോട്ടം മുന്നോട്ട് എതിർ വശത്തെ ഭിത്തിയിലേക്ക് തറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ശൂന്യമായ കണ്ണുകൾ. ശൂന്യമായ മുഖം. അമ്മയുടെ ആ ഇരിപ്പു കണ്ടിട്ട് എനിക്ക് നെഞ്ച് പൊള്ളി.
"അമ്മേടെ മോനായിട്ടിരിക്കാൻ എനിക്ക് ഒരു അർഹതയുമില്ലമ്മേ.." ഞാൻ മുഖം തിരിച്ച് അമ്മയുടെ കാല്പാദത്തിൽ കണ്ണീരും തുപ്പലും പുരണ്ട ചുണ്ടുകൊണ്ട് ഉമ്മവച്ചു.
"ജീവിച്ചിരിക്കാൻ പോലും പാടില്ലാത്തത്ര വൃത്തികെട്ടവനായിപ്പോയി ഞാൻ.." അമ്മയുടെ കാൽപ്പാദങ്ങളിൽ ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും ചുംബിച്ചു. ആ പാദങ്ങൾ എന്റെ കണ്ണീരിലും ഉമിനീരിലും കുതിർന്നിരുന്നു.
"ക്ഷമ ചോദിക്കാൻ ഒരു അവകാശവുമില്ല. എന്നാലും അമ്മയ്ക്ക് പറ്റുമെങ്കിൽ എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം. ഞാൻ എങ്ങോട്ടേലും പൊക്കോളാം. അല്ലെങ്കിൽ ചത്തുകളയാം."
എന്റെ പുറത്ത് ഇരിക്കുന്ന അമ്മയുടെ കൈയ്ക്ക് ചലനം സംഭവിക്കുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു. ആ വിരലുകൾ പതിയെ എന്റെ പുറത്ത് ഒരു തലോടൽ പോലെ സഞ്ചരിച്ചു. അതെനിക്ക് ഒരു ആശ്വാസമായിരുന്നു. ഒപ്പം അതെന്റെ സങ്കടം ഇരട്ടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. ഞാൻ കുലുങ്ങി കുലുങ്ങി കരഞ്ഞു. പുറത്തിരുന്ന അമ്മയുടെ കൈയ്യും എന്റെ ഉടലിന്റെ കുലുക്കത്തിൽ കുലുങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
"ഇനി ശ്രീ ഇല്ല. അമ്മ എന്നെ പെറ്റിട്ടില്ലാന്ന് വിചാരിച്ചാൽ മതി." കരച്ചിലിനിടെ ഞാൻ പിന്നെയും പറഞ്ഞു. എന്റെ പുറത്ത് തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്ന അമ്മയുടെ കൈ നിശ്ചലമായി.
അമ്മ എന്നെ പിടിച്ചു പൊക്കി. എന്റെ മുഖം കൈകളിലെടുത്തു. അമ്മയുടെ മുഖത്ത് മുൻപത്തെ നിർവികാരത ഇല്ല. ഇപ്പൊ കരയുമെന്ന് തോന്നുന്ന ഭാവം. കണ്ണുകൾ തുളുമ്പി നിൽക്കുന്നു.
അമ്മ എന്നെ കുറേ ചീത്ത പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ഞാൻ അതിയായി ആഗ്രഹിച്ചു. പക്ഷേ അതല്ല അമ്മയിൽ നിന്ന് വന്നത്.
"എന്നാലും എങ്ങനെ തോന്നി മോനേ നിനക്ക്?" അമ്മയുടെ കണ്ണിൽ നിന്ന് തുളുമ്പി നിന്ന കണ്ണീർ പൊട്ടി താഴേയ്ക്ക് ഒഴുകി. ചുണ്ടുകൾ വിറ കൊണ്ടു.
ഞാനും ആ ചോദ്യത്തിൽ തകർന്നുപോയി. ശബ്ദമില്ലാതെ അമ്മേ എന്ന് വിളിച്ചുകൊണ്ട് ഞാനും കരഞ്ഞു. അമ്മ എന്നെ തല്ലുകയും ചീത്ത പറയുകയും ചെയ്തിരുന്നെങ്കിൽ ഇത്ര വിഷമം എനിക്ക് ഉണ്ടാവുമായിരുന്നില്ല.
"അമ്മയോട് അങ്ങനൊക്കെ തോന്നാൻ പാടുണ്ടോടാ? നിന്നെ ഞാൻ എങ്ങനെ വളത്തിയതാ വാവേ?" അമ്മ ഏങ്ങലടിച്ച് കരയുകയായിരുന്നു. അമ്മയുടെ ചോദ്യത്തിൽ ഞാൻ ഉരുകി ഒലിച്ചു പോകുന്നതു പോലെ എനിക്ക് തോന്നി.
"അമ്മേ.. ക്ഷമിക്ക്.. ക്ഷമിക്ക്.." എന്നുമാത്രം എന്റെ തൊണ്ടയിൽ നിന്ന് വന്നു. ഞാൻ എന്റെ കവിളുകളിൽ പൊത്തി പിടിച്ചിരിക്കുന്ന അമ്മയുടെ കൈപ്പത്തികളെ പൊതിഞ്ഞുപിടിച്ചുകൊണ്ട് കണ്ണ് ഇറുക്കിയടച്ച് കരഞ്ഞു. അമ്മ നിന്നെ ഞാനെങ്ങനെ വളർത്തിയതാണെന്ന് വീണ്ടും വീണ്ടും കരച്ചിലിനിടെ പുലമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
"എന്നെ വിട്ടേക്ക് അമ്മേ.." വിതുമ്പലുകൾക്കിടെ ഞാൻ പറഞ്ഞു. "ഞാൻ... ഞാനെന്തിനാ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നെ.. എനിക്കിനി പഴയ ശ്രീ ആകാൻ പറ്റില്ലല്ലോ അമ്മേ.."
പെട്ടെന്ന് അമ്മ എന്റെ കവിളുപൊതിഞ്ഞ കൈയ്യെടുത്ത് ആ കവിളത്തുതന്നെ പഠേ എന്ന് ആഞ്ഞു തല്ലി.
"എന്നിട്ട്? അതുകൊണ്ട് നീ ചത്തുകളയുമോ?" അമ്മ എന്നോട് ചോദിച്ചു. ഞാൻ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അമ്മയെ വീണ്ടും നോക്കി.
"അമ്മ എന്നെ തല്ലിക്കോ.. എന്നാലും.."
പഠേ!
ചെവിയിൽ വണ്ട് മൂളി. അമ്മ കരയുകയാണ്. ഞാനും കരയുകയാണ്. വീണ്ടും വീണ്ടും രണ്ട് കവിളിലും മാറിമാറി അടി വീണു. അമ്മയുടെ ഓരോ അടിയും എതിർപ്പില്ലാതെ ഏറ്റുവാങ്ങി ഞാനിരുന്നു.
"നീ ചത്തുകളയുമോ? പറയെടാ.. നീ ചാകുമോ?" അമ്മ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് എന്റെ കവിളിൽ കുത്തിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. എന്റെ ഏങ്ങലടി ഉച്ചത്തിലായി. പെട്ടെന്ന് അമ്മ എന്നെ വാരിപ്പുണർന്നു. ഞാനും പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ആ കൊച്ച് ടാങ്കിനുള്ളിൽ, പ്രളയനടുക്ക് ഒരു അമ്മയും മോനും അവർക്ക് മാത്രം മനസ്സിലാകുന്ന സങ്കടങ്ങളുടെ അലകൾക്ക് നടുവിലായിരുന്നു അപ്പോൾ. ഹൃദയം തുറന്ന് ഞങ്ങൾ രണ്ടും മുറുക്കെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കരഞ്ഞു.
"എന്താ ശ്രീജേ അവിടെ?"
താഴേന്ന് പപ്പയുടെ ശബ്ദം. പെട്ടെന്ന് ഞാൻ കരച്ചിലടക്കി. അമ്മയുടെ ശബ്ദവും താണു. ഞാൻ മുഖമുയർത്തി അമ്മയെ നോക്കി. അമ്മ എന്നെയും.
"പറയെടാ.. നീ ചത്തുകളയുമോന്ന്.." അമ്മ എന്റെ കണ്ണിൽ തന്നെ കത്തുന്ന കണ്ണുകളുമായി നോക്കി അടക്കിപ്പിടിച്ച സ്വരത്തിൽ സീൽക്കാരം പോലെ ചോദിച്ചു. ഞാൻ എന്ത് പറയണമെന്നറിയാതെ അമ്മയെ നോക്കി മിഴിച്ച് മിണ്ടാതിരുന്നു.
"ശ്രീജേ..." പപ്പയുടെ ശബ്ദം വീണ്ടും. ഞങ്ങളൊരുമിച്ച് ടാങ്കിന്റെ വായിലേക്ക് മുഖം തിരിച്ചു.
അനക്കമൊന്നും കേൾക്കാഞ്ഞാവും പപ്പയുടെ ശബ്ദം കുറേക്കൂടി ഉച്ചത്തിൽ പിന്നെയും കേട്ടു.
"ശ്രീജേ... ശ്രീജേ... എന്തോ ശബ്ദം കേട്ടല്ലോ പടക്കം പൊട്ടുന്നപോലെ. എന്തുപറ്റിയതാ?"
അമ്മ മുഖം തിരിച്ച് എന്നെ നോക്കി. എന്ത് പറയണമെന്നറിയാതെ ഞാൻ തിരിച്ചും. അമ്മയിലേക്ക് ചാഞ്ഞ് അമ്മയുടെ നെഞ്ചിൽ തലവച്ച് കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഇരിക്കുകയായിരുന്നു ഞാനപ്പോഴും.
"ഒന്നൂല്ല ജോർജേട്ടാ.." അമ്മ കരഞ്ഞു കാറിയ തൊണ്ട പറ്റുന്നത്ര നോർമലാക്കി വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
"ഇവിടെ ഇട കുറവല്ലേ, ഇതിനുള്ളിൽ തട്ടുന്നതും മുട്ടുന്നതുമൊക്കെയാ."
എനിക്ക് അപ്പോഴാണ് ശ്വാസം വീണത്. അമ്മ പപ്പയോട് പറയുമോ എന്നായിരുന്നു എനിക്ക് പേടി മുഴുവൻ. ഞാൻ വീണ്ടും അമ്മയുടെ നെഞ്ചിലേക്ക് തലവച്ചു കിടന്നു.
"സൂക്ഷിച്ചൊക്കെ വേണം. രണ്ടുപേരും കൂടി ടാങ്ക് തള്ളിമറിച്ച് വെള്ളത്തിലിടരുത്." പപ്പ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. അമ്മയുടെ വലതുകൈയ്യുടെ വിരലുകൾ എന്റെ മുടിയിഴകളിൽ കൂടി പരതിനടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
"ഓ..." അമ്മ ഉറക്കെ മൂളി.
"ശ്രീ എവിടെ?"
"അവൻ ഉറക്കമാ." ഞാൻ മുഖമുയർത്തി അമ്മയെ പിന്നെയും നോക്കി. ദേഷ്യമൊന്നും കാണാനില്ല. കരച്ചിൽ അടങ്ങിയിട്ടുണ്ട് അമ്മയുടെ. പക്ഷേ മുഖത്ത് ഇപ്പോഴും സങ്കടം. കണ്ണ് കലങ്ങിയിരിക്കുന്നു. കവിളൊക്കെ കരഞ്ഞു വീർത്തിട്ടുണ്ട്. എനിക്ക് കടുത്ത സങ്കടം തോന്നി. ഞാൻ അമ്മയുടെ നെഞ്ചിലേക്കുതന്നെ മുഖം താഴ്ത്തി.
"ആ തണുപ്പത്ത് കിടന്നോ?"
"ക്ഷീണമായിക്കാണും ജോർജേട്ടാ, ഈ കഷ്ടപ്പാടും ദുരിതവുമല്ലേ.." അമ്മയുടെ കൈവിരലുകൾ എന്റെ തലയിൽ തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എന്ത് ക്ഷീണമെന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞില്ല എന്ന് ഞാനോർത്തു. പെട്ടെന്ന് ആ ഓർമ്മയിൽ എനിക്ക് കുറ്റബോധം തോന്നുകയും ചെയ്തു.
"കൊച്ചനെ നോക്കിക്കോളു. മഴയും തണുപ്പുമടിച്ച് പനിയൊന്നും വരണ്ട. മരുന്ന് പോലും കൈയ്യിലില്ലാത്തതാ."
"ഞാൻ നോക്കുന്നുണ്ടല്ലോ, പിന്നെന്താ..." അമ്മയുടെ ഇടതുകൈ എന്നെ പുറത്തുകൂടി ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു. ഞാനും രണ്ട് കൈയ്യും അമ്മയുടെ പുറകിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി ചാരിയിരിക്കുന്ന അമ്മയുടെ മുതുകിലൂടെ അമ്മയെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ച് കിടന്നു. അമ്മയുടെ ഇടതുകൈവിരലുകൾ എന്റെ പുറത്തെ അടികൊണ്ട് തിണർത്ത പാടുകളിൽ തലോടിയപ്പോഴാണ് ഞാൻ പൂർണ നഗ്നനാണെന്ന് എനിക്ക് ഓർമ്മ വന്നത്. ഇത്ര നേരവും ഞാൻ തുണിയില്ലാതെ അമ്മയുടെ മുന്നിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു എന്ന് ഓർമ്മ വന്നത്. അമ്മയുടെ മുന്നിലിരുന്ന് കരയുമ്പോഴും ഒക്കെ ഞാൻ ഇങ്ങനെതന്നെ ഇരിക്കുകയായുരുന്നു എന്നോർത്തപ്പോൾ എന്തോ ചമ്മൽ തോന്നി. പിന്നെ ഓർത്തു, "ആ! അമ്മയ്ക്കും കാര്യമായി തുണിയൊന്നുമില്ലല്ലോ."
അങ്ങനെ ഓർത്തപ്പോഴാണ് അമ്മ ഇപ്പോഴും നനവ് മാറാത്ത ഒരു അടിപ്പാവാട മാത്രമിട്ടാണിരിക്കുന്നതെന്ന് ഞാൻ ഓർത്തത്. അടിപ്പാവാട നെഞ്ചിൽ കെട്ടി വച്ചിരിക്കുന്നിടത്ത് നെഞ്ചിലെ മാംസം തള്ളി നിൽക്കുന്ന ഭാഗത്താണ് എന്റെ കവിൾ അമർന്നിരിക്കുന്നത്. അമ്മയുടെ നെഞ്ച് ശ്വാസത്തിൽ ഉയർന്നു താഴുമ്പോൾ ആ മാംസം കൂടുതൽ എന്റെ കവിളിലമരുന്നു.
ഛെ! നിർത്ത് ശ്രീ! ഞാൻ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു. നിന്റെ ഈ ഭ്രാന്തൻ ചിന്തകളാണ് നിന്നെ ഈ അവസ്ഥയിലെത്തിച്ചത്. ഞാൻ ചെയ്ത പാപത്തിന്റെ ഓർമ്മകൾ വീണ്ടും എന്നെ പൊതിഞ്ഞു. കുറ്റബോധത്തോടെ ഞാൻ തല കുടഞ്ഞു. അപ്പോൾ വീണ്ടും അമ്മയുടെ മുലയിലെ മാംസം എന്റെ കവിളിലും മുഖത്തും ഉരഞ്ഞു.
"വിശപ്പായോ?" പപ്പയുടെ ശബ്ദം വീണ്ടും.
"ഇല്ല. ജോർജേട്ടനു വിശക്കുന്നുണ്ടോ?" അമ്മയുടെ കൈവിരലുകൾ പുറത്ത് തെന്നി നടക്കുമ്പോൾ പുകയുന്നുണ്ട്. അതുപോലുള്ള അടിയല്ലായിരുന്നോ! അമ്മയെ കുറ്റം പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല. ഞാൻ അമ്മയോട് ചെയ്തതിനു അടി അല്ല കിട്ടേണ്ടത്.
"എനിക്കുമില്ല. ഞാനൊന്ന് കുറച്ചു നേരം കൂടി കിടന്നാലോ എന്നാലോചിക്കുവാ."
അല്ലെങ്കിലും താഴെ കിടക്കുകയല്ലാതെ പപ്പയ്ക്ക് വേറൊന്നും ചെയ്യാനില്ലല്ലോ എന്ന് ഞാനോർത്തു. ഞാനപ്പോൾ എന്റെ കണ്ണിന്റെ തൊട്ട് മുന്നിലായി അമ്മയുടെ ശ്വാസത്തിൽ പാവാടയ്ക്കുള്ളിൽ ഉയർന്നു താഴുന്ന അമ്മയുടെ ഇടത്തേ മുല ശ്രദ്ധിക്കുകയായിരുന്നു. വലത്തേ മുല എന്റെ കവിളിനു തലയിണയായിരുന്നു. അമ്മയുടെ മുലകൾക്ക് നല്ല വലിപ്പമാണ്. രാമന്റെ ഏദൻ തോട്ടം സിനിമയിലെ അനുസിതാരയുടെ മുലയുടെ അത്ര വലിപ്പമുണ്ട് അമ്മയുടെ മുലയ്ക്ക്. അതിലും കുറച്ചുകൂടി ഉണ്ടെങ്കിലേയുള്ളു. ആ ഷെയ്പ്പും അതുപോലെതന്നെ. കണ്ടാലും അനുസിതാരയെ പോലെ തന്നെയാണല്ലോ അമ്മ എന്ന് ഞാനോർത്തു. അനുസിതാരയ്ക്ക് ഒരു പത്ത് വയസ്സ് കൂടിയാൽ എങ്ങിനിരിക്കുമോ അതുപോലെ തന്നെ എന്റെ ശ്രീജ അമ്മയും. അനുവിനേക്കാൾ കുറേക്കൂടി മുടിക്ക് നീളവും തിക്ക്നസ്സുമുണ്ട് അമ്മയ്ക്ക് എന്നൊരു വ്യത്യാസമേയുള്ളു. കണ്ണും മൂക്കും നിറവും കൊഴുപ്പും എല്ലാം അനുസിതാരയുടേത് പോലെതന്നെ.
അനുസിതാര എന്തൊരു ചരക്കാണെന്ന് അപ്പോൾ അമ്മയുടെ മാറിൽ മുഖമമർത്തി കിടന്ന് ഞാനോർത്തു. കുറുകിയ ശരീരവും കൊഴുത്ത ഉടലും നീണ്ടുതിങ്ങിയ മുടിയും ആരെയും കമ്പിയാക്കുന്ന മുഖവും ചിരിയും. ആ ചുണ്ട് കണ്ടാൽ വായിലിട്ട് നുണഞ്ഞ് കടിച്ചു പറിക്കാൻ തോന്നും.
ഈയിടെ അമ്മ അയൽക്കൂട്ടത്തിനു പോയ സമയത്ത് രാമന്റെ ഏദൻ തോട്ടം ടിവിയിൽ വന്നായിരുന്നു. അന്ന് വീടടച്ചിരുന്ന് അത് കണ്ട് അനു സിതാരയ്ക്ക് രണ്ട് വാണമാണ് വിട്ടത്. ഓരോ സീനിലും ആ സാരിയിലും ചുരിദാറിലുമൊക്കെ അനുവിന്റെ ആ കൊഴുത്ത മുലകൾ തുടിക്കുന്നതും ചന്തികൾ ഇളകുന്നതും കണ്ട് സഹിക്കാനായില്ല. കൂടെ കുഞ്ചാക്കോയോടുള്ള അവളുടെ കമ്പി നോട്ടവും വർത്തമാനവും കൂടിയായപ്പോൾ ഒറ്റ മണിക്കൂറിൽ ചീറ്റിയത് രണ്ട് തുടം പാലാണ്. അന്നുമുതലേ അനുസിതാരയ്ക്കാണ് എന്നും വാണം കൊടുക്കുന്നത്. അനു ഒരു വികാരമായി മാറിയിട്ടുണ്ട് കുറെ നാളായിട്ട്. പക്ഷേ അന്നൊന്നും അവൾക്ക് അമ്മയോടുള്ള സാദൃശ്യം ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല. ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ലെങ്കിലും ഇനി അനുവിന് അമ്മയോടുള്ള ആ സാദൃശ്യം കൊണ്ടാണോ ഞാനറിയാതെ തന്നെ അവളോടിത്ര കഴപ്പ് തോന്നാൻ? അമ്മയോട് എനിക്കങ്ങനെ ഒരു വികാരം നേരത്തേ ഉണ്ടായിരുന്നോ? അറിയില്ല.
"അടുത്ത മഴ തെക്കൂന്ന് വരുന്നുണ്ട്." പപ്പ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചിരുന്ന് ഞാൻ കാതോർത്തു. ശരിയാണ്, അവിടെ ഇടി കുടുങ്ങുന്നത് കേൾക്കാം. ഞാൻ മുഖം തിരിച്ച് അമ്മയുടെ നെഞ്ചിൽ മുഖം തുടയ്ക്കുന്നതുപോലെ ആ മുലകളിൽ മുഖമമർത്തി ഉരച്ചു. അനുസിതാരയുടെ കൊഴുത്ത ശരീരത്തെ കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മ കൊണ്ടാണോ അതോ എന്റെ മുഖം അമർന്നിരിക്കുന്ന, അനുവിന്റെ മുലകളുടെ അതേ വെളുപ്പും മുഴുപ്പും ഷെയ്പ്പുമുള്ള അമ്മയുടെ മുലകളുടെ കൊഴുത്ത സോഫ്റ്റ്നസ്സ് കൊണ്ടാണോ എന്നറിയില്ല, എന്റെ കുണ്ണ ഞാനറിയാതെ എപ്പോഴോ ബലം വച്ചിരിക്കുന്നു എന്ന് ഞാൻ ഞെട്ടലോടെ അറിഞ്ഞു.
പുല്ല്! ഈ അനുസരണകെട്ട കുണ്ണ കാരണം എന്തൊരു പൊല്ലാപ്പാണുണ്ടായത്. സ്വന്തം അമ്മയെ! ഓർക്കുമ്പൊ നെഞ്ചിൽനിന്നൊരു കാളലാണ്, പെട്രോളിലേക്ക് തീ ആളിപ്പിടിക്കുന്നത് പോലെ.
ഇരിക്കുന്ന രീതി ഏതായാലും നന്നായി. ടാങ്കിന്റെ ഭിത്തിയിലേക്ക് ചാരി കാൽ നീട്ടി ഇരിക്കുന്ന അമ്മയുടെ അരികിൽ കുറച്ച് അമ്മയിലേക്ക് ചെരിഞ്ഞാണിരിക്കുന്നത്. അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിക്കാൻ വേണ്ടി അല്പം കമഴ്ന്നപോലെ ഇരിക്കുന്നതുകൊണ്ട് മിക്കവാറും കമ്പിയായ സാമാനം കുറച്ചു താഴോട്ടാണിരിക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ട് അമ്മ മുകളിൽ നിന്നു നോക്കുമ്പോൾ കാണാനിടയില്ല. ചന്തി പുറകിലേക്ക് തള്ളി ഇരിക്കുന്നതുകൊണ്ട് ഭാഗ്യത്തിനു അമ്മയുടെ തുടയിൽ മുട്ടാനും ചാൻസ് ഇല്ല.
അമ്മയുടെ തുട എന്നോർത്തപ്പോൾ അറിയാതെ എന്റെ കണ്ണ് താഴേക്ക്, അമ്മയുടെ തുടയിലേക്ക് സഞ്ചരിച്ചു. അടിപ്പാവാട തുടയുടെ കാൽഭാഗം പോലും എത്തുന്നില്ല. പൂർണമായും ഉണങ്ങിയിട്ടില്ലാത്ത പാവാട അമ്മയുടെ തുടകളിൽ നല്ല ഷേയ്പ്പോടെ പറ്റിപ്പിടിച്ച് കിടക്കുന്നു. ഞാൻ അമ്മയുടെ മുലയിൽ തലവച്ച് കിടക്കുന്നതിനാൽ മുലകൾ കാരണം ഈ ആംഗിളിൽ തുടയിടുക്ക് വരെ കാഴ്ച എത്തില്ല. പക്ഷേ അതിനു താഴേയ്ക്കുള്ള ഭാഗങ്ങൾ കാണാം. എന്തൊരു വെളുപ്പും വണ്ണവുമാണ് അമ്മയുടെ തുടയ്ക്ക്. ആ വെളുപ്പിൽ നേർത്ത രോമങ്ങൾ ഒട്ടിയിരിക്കുന്നു. തുടകളുടെ അതേ കൊഴുപ്പ് അമ്മയ്ക്ക് മുട്ടിനു താഴേയ്ക്കുമുണ്ട്. നല്ല ഉരുണ്ട വെളുത്ത കാൽവണ്ണകൾ. രോമം കുറേക്കൂടിയുണ്ട് മുട്ടിനു താഴേയ്ക്ക്. ടാങ്കിന്റെ ഭിത്തിയിൽ ചവിട്ടിയിരിക്കുന്ന അമ്മയുടെ കാൽപ്പാദങ്ങൾ കാണാൻ എന്ത് ഭംഗിയാണ്. ഉരുണ്ട ചെറിയ വിരലുകൾ. കടിക്കാൻ തോന്നുന്നു.
