Το στοίχημα

«Όχι, μη!» παρακάλεσε ο Σταμάτης. Ήταν όμως αργά. Η Μαρία είχε κερδίσει το στοίχημα και ήταν αποφασισμένη. Άλλωστε, το θαυμάσιο μωβ strapon της (είχε μείνει ώρες μπροστά στον καθρέφτη θαυμάζοντας τον εαυτό της) χάιδευε απαλά την κλειτορίδα της σε κάθε της κίνηση και δεν είχε σκοπό να σταματήσει τώρα. Δεν μπορούσε. Άλλωστε, ο αγαπημένος της, της φαινόταν τόσο χαριτωμένος μπροστά της στα τέσσερα, στο έλεος της, να βογκάει, να παρακαλάει και να διαμαρτύρεται σε κάθε της προσπάθεια να εισβάλλει εντός του.

Του είχε βάλει μπόλικη KY (που κανονικά προοριζόταν για κείνη- αλλά να που έχει ο καιρός γυρίσματα σκέφτηκε με μοχθηρία), είχε βάλει και στην άκρη του στραπόν της αλλά ακόμα ήταν στην αρχή του έργου της. Δεν είχε καταφέρει να τον διαπεράσει.

«Έλα μωρό μου, πάρε βαθιά ανάσα, χαλάρωσε, σου υπόσχομαι θα είμαι τρυφερή μαζί σου». Όσο τα 'λεγε αυτά τόσο ερεθιζόταν από το θέαμα. Τον είχε βάλει κάτω. Επιτέλους. Ήταν αυτή ο καβαλάρης και γούσταρε τρελά. Την είχε καταβρεί. Τον είχε γραπώσει από τη μέση και έσπρωχνε. Ακόμα δεν είχε χώσει την κορυφή του στραπόν της, που ήταν πιο χοντρή, όλο της ξεγλίστραγε. Λες και μπορούσε να διασώσει την «παρθενία» του. Ήταν αργά πλέον.

"Μωρό μου τι σφιχτό κωλαράκι που έχεις, τι υπέροχες φαρδιές πλάτες, έλα πάρε ανάσα και.." Αυτό ήταν. Ένιωσε σαν να σπάει κάτι και... Μπήκε. Τώρα που έκανε την αρχή δεν θα της ξέφευγε. Τον έσφιξε γερά από τη μέση και λέγοντας του " ναι μωρό μου, ναι κάβλα μου, αγόρι μου, είμαι μέσα σου" άρχισε να σπρώχνει απαλά αλλά σταθερά. Ο Σταμάτης δεν μιλούσε, μόνο ανάσαινε βαθιά. Κάτι κραυγούλες που του ξέφευγαν δεν ήξερε αν ήταν πόνου η ηδονής. Πάντως δεν ήταν τόσο μπάσες όσο συνήθως σκέφτηκε η Μαρία, χαμογελώντας σατανικά. Με λίγη προσπάθεια ακόμα τα είχε καταφέρει. Είχε χώσει ολόκληρο τον μωβ δονητή της, περασμένο στο ζωνάρι της, το ζωνάρι της Αμαζόνας όπως το αποκαλούσε, στον αγαπημένο της σύντροφο και εραστή της για περισσότερο από ένα χρόνο.

Ένιωθε τρελή κάβλα να την κυριεύει αλλά και τρυφερότητα. Μόλις ολοκλήρωσε το έργο της διακόρευσης του Σταμάτη (του το χε πει αρκετές φορές ότι θα έρθει κι η σειρά σου όταν της "έσκιζε την κωλαρα" όπως της έλεγε πάνω στο φόρτε του, αλλά αυτός χαμογελούσε αγαθά-ο αθώος και απονήρευτος) χαμήλωσε έτσι ώστε το πρόσωπο της να έρθει δίπλα στο δικό του, το στόμα της στο αυτί του, τα σμιλεμένα σφιχτά (και μικρά εδώ που τα λέμε) στήθη της να αγγίζουν την πλάτη του, ενώ οι ρώγες της σκληρές σαν πέτρα να τον πιέζουν, λες και επρόκειτο να τον τρυπήσει ξανά -τώρα που άρχισε. Ο θύσανος των μαλλιών της είχε πέσει και καλύψει το κεφάλι του και η φωνή τρυφερή και βαθιά του έλεγε: "αγόρι μου, υπέροχο μου κωλαράκι, το πήρες όλο, είμαι όλη μέσα σου καβλάκι μου, νιώσε με αγάπη μου, σε λατρεύω, σε λατρεύω, είσαι δικός μου, δικός μου και μόνο δικός μου"

«Ναι, ναι μωρό μου». Ακούστηκε ο Σταμάτης με μια φωνή τρεις τόνους πιο πρίμα και σίγουρα πολύυυυ πιο απαλή από τη συνηθισμένη του.

-«Ναι,τι; Τι αγαπη; μου, πες μου»

-«Ειμαι δικός σου, δικός σου»

-«Έτσι σε θέλω, άντρα μου. Άνοιξε, άνοιξε για μένα». Είπε και ξανάπιασε θέση γραπώνοντας τον ξανά απ' τη μέση και αρχίζοντας σιγά-σιγά να τραβιέται προς τα έξω και μετά ξανά μέσα. Σιγά-σιγά προς τα έξω, και πάλι μέσα. Καμάρωνε το έργο της, η τρυπούλα που πήγαινε να κλείσει και μετά την ξανάνοιγε, τέρμα. Ήταν αυτή που τον άνοιγε. Σε κάθε έξω έκανε και λίγο παραπάνω φθάνοντας σχεδόν μέχρι να τραβηχτεί ολόκληρη, και σε κάθε μέσα έσπρωχνε όλο και πιο πολύ σαν για να του χώσει και τη βάση και το ζωνάρι ολόκληρο. Ο οργασμός της ήταν επί θύραις, το 'νιωθε αλλά δε βιαζόταν.

Όσο μάκραινε η διαδρομή της τόσο τα βογγητά του «θύματος» πλήθαιναν. Όλο και πιο έντονα όλο και πιο κοριτσίστικα.

Η Μαρία είχε μεθύσει από δύναμη και κάβλα. Τη στιγμή που ο καλός της σταμάτησε να αμύνεται, αλλά, αντίθετα, στάθηκε και μάλιστα άρχισε να σπρώχνει προς την πλευρά της για να τη δεχτεί πιο μέσα της, έλιωσε από ηδονή. Αφέθηκε σ έναν τρελό πρωτόγνωρο οργασμό. Ούρλιαζε σαν μαινάδα ενώ χτυπιόταν πάνω στον παραδομένο σύντροφό της.

Όχι βέβαια ότι κι αυτός περνούσε άσχημα. Αφού ξεπέρασε τον αρχικό πόνο και συνήθισε την αίσθηση ότι κάτι διαπερνά τα σωθικά του και τα αναδιαμορφώνει, αφού παραδόθηκε στη ιδέα ότι δεν ελέγχει τίποτα πια, άρχισε να αντιδρά. Άλλωστε είτε το ήθελε είτε όχι η Μαρία του έκανε μασάζ στον προστάτη του, τέτοιο που δεν είχε ξαναγνωρίσει. Και η κάβλα του έκανε το πουλί του να θέλει να σπάσει. Έσταζε αλλά δεν μπορούσε να χύσει. Λίγο ήθελε. Λίγο να τριφτεί στο κρεβάτι, να τον πιάσει λίγο, κάτι...αλλά δεν...Δεν του το επέτρεπε. Έμενε εκεί, στα τέσσερα, με την τρελή μαινάδα που ερωτεύτηκε να χτυπιέται πάνω του να του χει χώσει τον -ποιος ξέρει πόσο τεράστιο- δονητή της, να βογκάει και ν' ανασαίνει σαν τρένο από πάνω του κι αυτός...στο τέλος να τη βρίσκει σαν τρελός και να πιάνει τον εαυτό του να της λέει: «ναι ναι κάβλα μου, ναι πουτανάκι μου, έλα καριόλααα, κι άλλο».

Ο οργασμός της Μαρίας ήταν όπως πάντα επεισοδιακός : έτρεμε σύγκορμη κι έβγαζε τέτοια βαθιά κραυγή που θα έκανε εκατοντάχρονο ασκητή να παρατήσει την αγιοσύνη και να προσκυνήσει την Αφροδίτη, τον Διόνυσο, τον Πάνα, οποιονδήποτε με αντάλλαγμα μια και μόνο στιγμή τέτοιας ηδονής.

Ο Σταμάτης λες ένιωσε τον οργασμό της μέσα του. Έπεσε πάνω του αφρίζοντας ( η έτσι του φάνηκε) γυρίσανε στο πλάι κι έλυσε το ζωνάρι της. Ήρθε μπροστά του και θαύμασε τη στύση του. «Μμμ κάποιος τη βρίσκει τρέλα εδώ πέρα» αναφώνησε. Λες και το θόλο βλέμμα του, τα μισάνοιχτα χείλη του δεν μαρτυρούσαν την κατάσταση του. Του 'βγαλε τον δονητή βμ ένα «πλοπ» και τον έριξε κάτω. Δεν θα τον χρειαζόταν άλλο. Σήμερα. Του χάιδεψε τις ρώγες του που έγιναν πέτρα μονομιάς. Τον φίλησε στο στόμα και τότε της έπιασε το κεφάλι από πίσω και της έσφιξε το πρόσωπο πάνω του. Η γλώσσα του βυθίστηκε στο στόμα της. Κολλούσε πάνω της σαν για να γίνουν ένα. Την ξάπλωσε ανάσκελα και ήρθε από πάνω της. Γλίστρησε μέσα της μέσα στα ποτάμια των υγρών της με το πουλί του σκληρό σαν πέτρα. Οι κινήσεις του ήταν πιο απαλές αλλά και πιο αποφασιστικές απ' ότι συνήθως. Ήταν τρυφερός και κάπως ντροπαλός της φάνηκε. Έμπαινε μέσα της βαθιά και δυνατά. Ο Ρυθμός του ήταν αργός. Κάρφωσε τα νύχια της στην πλάτη του, τύλιξε τα πόδια της γύρω του. Ήθελε να τον κρατήσει εκεί. Εκεί για πάντα. Σε λίγο έχυναν κι οι δυο μαζί, λουσμένοι στον ιδρώτα και την ηδονή.

Ο Σταμάτης έγειρε στο πλάι της και προσπάθησε να πιπιλήσει τη ρώγα της. Η Μαρία του χάιδευε το πίσω μέρος του κεφαλιού του, μέχρι που τον άρχισε σιγά-σιγά να σβήνει στην ασφάλεια του στήθους της. Σε λίγο ο Μορφέας τους πήρε στη αγκαλιά του και τους δύο, ενώ η Μαρία φαντασιωνόταν το επόμενο στοίχημα, το επόμενο όριο.