आली माझ्या घरी ही दिवाळी

अजिंक्य बाल्कनीत स्टुलावर चढून आकाशकंदील बांधत होता. त्यानं आणि गौरीनं काल रात्री ऑफिसमधून आल्यावर घरीच हा आकाशकंदील बनवला होता. गणपती, दिवाळी, ख्रिसमस, न्यू ईयर, पाडवा, दसरा... अशा प्रत्येक सणाचं डेकोरेशन घरच्या घरीच करायचा नियम दोघांनी सुरुवातीपासूनच पाळला होता. ऑफीसमधून कितीही दमून घरी आले तरी या कामासाठी दोघांचाही उत्साह नेहमीच टिकून रहायचा. सामान खरेदीपासून प्रत्यक्ष सजावट करण्यापर्यंत दोघं सतत एकमेकांच्या सोबत, एकमेकांच्या साथीनं मनापासून काम करायचे.

लग्नाला दहा वर्षं होऊन गेली तरी प्रेम पातळ झालं नव्हतं, त्यामागं ही एकत्र कामातली एक्साईटमेंट नक्कीच महत्त्वाची होती.

वरच्या हुकला बांधलेली आकाशकंदीलाची दोरी अजिंक्यनं ओढून बघितली. काम फत्ते झाल्याची खात्री करून तो खाली उतरला. बेडरूममधे येऊन त्यानं आकाशकंदीलाचं बटण दाबलं आणि तो चालू करून बघितला. आकाशकंदीलाच्या पाकळ्यांमधून लाल, पिवळा, निळा, हिरवा अशा वेगवेगळ्या रंगांचा प्रकाश बाल्कनीभर पसरला. रात्रीच्या अंधारात अजून छान दिसेल, असा विचार करत त्यानं बटण बंद केलं, तेवढ्यात किचनमधून गौरीचा आवाज आला.

"अजिंक्य... ए अजिंक्य... जरा पटकन इकडं ये ना. मला बेदाणे पाहिजेत लवकर."

"हो हो, आलो आलो," असं म्हणत अजिंक्य पळतच किचनमधे गेला आणि गौरीच्या समोर उभा राहिला. "कसली घाई झालीय तुला? कुठं ठेवलेत बेदाणे?"

"अरे, हे रव्याचे लाडू वळायला खालीच बसले पातेलं घेऊन. दोन लाडू वळून झाल्यावर आठवलं की बेदाणेच घातले नाहीत... बेदाण्यांशिवाय रवा लाडू म्हणजे, सलमानशिवाय दबंग आणि अजय देवगणशिवाय सिंघम! तिथं फ्रीजवर पाकीट ठेवलंय बघ समोरच... अरे, ती अरुंधती जाणार आहे ना आज मुंबईला... दुपारची ट्रेन आहे तिची स्टेशनवरुन. तिला फराळाचा डबा द्यायचं प्रॉमिस केलं होतं मी. नेमकी दिवाळीमधे बिचारीची कॉन्फरन्स आली बघ. तशी इथंपण एकटीच राहते म्हणा ती... मग दिवाळी पुण्यात केली काय आणि मुंबईत केली काय, दोन्ही सारखंच. पण माझ्या हातचे रव्याचे लाडू जाम आवडतात तिला. म्हणून मीच म्हटलं, फराळाचा डबा देते सोबत. एकटी असलीस तरी हॉटेलवर नाष्टा करण्यापेक्षा फराळच कर, दिवाळीच्या दिवशी... बाकीचं सगळं भरून झालंय डब्यात, नेमके हे रव्याचे लाडूच राहिलेत. आता वळून झाले तरी सुकवायला वेळ कुठाय? असेच ओले डब्यात भरून देते... अजिंक्य... काय झालं? असा बघत काय उभा राहिलास? आण ते पाकीट इकडं..." असं म्हणत तिनं अजिंक्यच्या हातातलं पाकीट हिसकावून घेतलं.

गौरीच्या बडबडीकडं अजिंक्यचं अजिबातच लक्ष नव्हतं. तो भान हरपून गौरीकडं बघत उभा राहिला होता.

लाडू वळायला गौरी खाली जमिनीवरच बसली होती. समोर मोठं स्टीलचं पातेलं होतं. दोन्ही पाय पातेल्याच्या दोन बाजूंनी पसरले होते. एका हातानं पातेलं धरून, दुसऱ्या हातानं उलथण्यानं पातेल्यातलं साहित्य मिक्स करायचं काम सुरू होतं. सकाळी उठल्यावर बहुतेक लगेच कामाला लागली असावी. अंगात रात्री घातलेला जांभळ्या रंगाचा सॅटीनचा स्लीव्हलेस गाऊन तसाच होता.

किचनमधला फॅन बंद असल्यानं किंवा थोड्या वेळापूर्वी गॅससमोर उभी राहिल्यानं, थोडा-थोडा घाम आला होता. कपाळावर, उघड्या दंडांवर, गळ्याच्या खाली घामाचे थेंब चमकत होते. गाऊनचा गळा तसाही खूपच खोल होता, त्यातून गौरी जमिनीवर बसलेली आणि अजिंक्य तिच्यासमोर उभा... त्यामुळं तिच्या गोऱ्यापान मांसल छातीचं मुक्त दर्शन घडत होतं. घामामुळं तिचे गाऊनमधून बाहेर डोकावणारे गुबगुबीत स्तन चमकत होते. गौरीनं वळून ठेवलेल्या साजूक तुपातल्या ओल्या लाडवांसारखे...

तिचे मोठे-मोठे गोळेसुद्धा तुपात भिजल्यासारखे अजिंक्यला वाटले. जोर लावून उलथणं फिरवताना तिच्याच उघड्या दंडाचा दाब पडून, तिचा उजवा स्तन दाबला जात होता आणि गाऊनच्या खोल गळ्यातून उसळी मारून बाहेर यायचा प्रयत्न करत होता.

सकाळी-सकाळी झालेल्या या काम-देवीच्या दर्शनानं अजिंक्यच्या छातीतली धडधड वाढली. लिंगराज ट्रॅक पँटच्या आतमधे वळवळ करू लागले. घसा आणि ओठ कोरडे पडू लागले. आपण किचनमधे कशासाठी आलो, याचासुद्धा त्याला विसर पडला.

अजिंक्यच्या हातातून बेदाण्यांचं पाकीट हिसकावून घेताना गौरीला त्याच्या अवस्थेचा अंदाज आला. किचनमधे काम करताना ती कपड्यांच्या बाबतीत नेहमीच निष्काळजी रहायची. किचनमधलं सगळं काम आटोपल्यावर एकदाच फ्रेश होऊन कपडे वगैरे नीट करायचे, असा तिचा शिरस्ता होता. पण ती किचनमधे काम करत असताना तिच्या हालचाली न्याहाळायला अजिंक्यला खूप आवडतं, हेसुद्धा तिला चांगलंच माहिती होतं. कणिक मळताना, चपात्या लाटताना, रॅकवरुन डबे काढताना, कांदा चिरताना, भांडी घासताना, एवढंच काय तर किचनची फरशी पुसतानासुद्धा अजिंक्य तासन्तास तिच्याकडं टक लावून बघत बसायचा. घाम आणि वेगवेगळ्या मसाल्यांचा, पदार्थांचा, अंगाला येणारा वास गौरीला विचित्र वाटायचा; पण अजिंक्यला त्याच वासाची जबरदस्त किक बसायची, हे तिला एवढ्या वर्षांच्या सहवासातून समजलं होतं. त्या दोघांनी वेगवेगळ्या ठिकाणी वेगवेगळ्या वेळेला एकमेकांची शरीरं हजारो वेळा भोगली होती, पण त्यापैकी काही सर्वोत्तम प्रणयप्रसंग या किचनमधेच घडले होते, हेसुद्धा गौरीला आठवलं.

"तुझं बेडरूममधलं काम संपलं असेल तर मला जरा मदत करशील का?" गौरीनं मुद्दाम मोठ्या आवाजात विचारलं.

"अं...? हो... काय... काय करायचंय?" भानावर येत अजिंक्य म्हणाला.

"माझे हात ना... तुपानं भरलेत. मला या पाकिटातून... थोडे-थोडे... बेदाणे काढून देणार का?" गौरीनं लाडीक आवाजात विचारलं.

"होऽऽ देतो की..." आनंदानं टुणकन् उडी मारून अजिंक्य गौरीच्या शेजारीच मांडी घालून बसला.

मूठभर रवा घेऊन गौरी एक-एक लाडू वळायला लागली. तिनं आपला तुपकट हात पुढं केला, की अजिंक्य पाकीटातला एक बेदाणा काढून त्या हातावर ठेवत होता. तुपाचा, रव्याचा, साखरेच्या पाकाचा, आणि गौरीच्या घामाचा एकत्रित सुगंध अजिंक्यला वेड लावायला पुरेसा होता. डाव्या हाताच्या आधारानं गौरीच्या उजव्या हाताची बोटं लाडवाला आकार देत होती. लाडू वळताना ती मुद्दाम उजव्या हाताला झटके देत होती, ज्यामुळं तिच्या गाऊनमधून डोकावणारे मांसल स्तन आकर्षक पध्दतीनं हिंदकाळत होते.

उकाडा वाढला तरी गौरीनं अजिंक्यला फॅन चालू करायला सांगितलं नाही. तिच्या गळ्यापासून घामाचा एक ओघळ तिच्या छातीकडं निघालेला तिला जाणवला. अजिंक्यची नजर त्याच घामाच्या थेंबाचा पाठलाग करतीय, हे तिरक्या नजरेनं तिनं बघितलं आणि मुद्दामच घाम पुसला नाही. त्या घामाच्या ओघळात विरघळलेली अजिंक्यची नजर खाली-खाली घसरत तिच्या मांसल उरोजांच्या मधोमध दिसणाऱ्या घळीवर स्थिरावली, तशी त्याच्या पँटच्या पुढच्या भागात झालेली अस्वस्थ हालचाल तिच्या चाणाक्ष अनुभवी नजरेनं टिपली.

"चव घ्यायचीय का?" अतिशय मादक आवाजात गौरीनं विचारलं. अजिंक्य गडबडला. ती नक्की काय म्हणाली, कशाबद्दल म्हणाली, हे त्याच्या डोक्यात शिरलंच नाही. शिरलं असतं तरी काहीच उपयोग नसता झाला, कारण त्याचा जीव त्याच्या डोळ्यांत आणि त्याचा मेंदू त्याच्या लिंगात उतरला होता.

"अरे, लाडू झाले सगळे वळून. तुला चवीला देऊ का एखादा?" गौरीनं पुन्हा विचारलं.

"न.. नाही.. आत्ता नको," अजिंक्यनं हातातलं बेदाण्यांचं पाकीट बाजूला ठेवलं. "डब्यात भरून दे लाडू... अरुंधतीला देऊन येतो."

"लगेच नाही भरता येणार... थोडे सुकायला हवेत..." गौरीनं आपले दोन्ही हात त्याच्यासमोर धरले. "माझे हात साफ करुन देणार का?"

तूप, रवा, आणि साखरेच्या पाकानं बरबटलेले ते गोरेपान हात तोंडासमोर आले आणि अजिंक्यचा स्वतःवरचा ताबा सुटला. आपल्या दोन्ही हातांनी त्यानं गौरीची मनगटं धरली आणि थेट तोंडानंच तिचे हात साफ करु लागला. जीभ बाहेर काढून दोन्ही हात चाटायला त्यानं सुरुवात केली. तळव्यांना चिकटलेला पाक आणि रवा त्यानं चाटून-पुसून गट्टम् केला. मग बोटांच्या मधे जीभ घुसवायचा प्रयत्न करु लागला. गौरी मुद्दाम बोटं घट्ट धरून त्याला पेटवत होती. एकमेकांवर घट्ट दाबून धरलेल्या बोटांच्या फटीत जीभ घुसवताना अजिंक्यची उत्तेजना वाढत चालली होती. एकेक बोट तोंडात घेऊन चोखताना तर त्याला तिचे हात सोडून आपली पँट ऐडजेस्ट करावी लागली.

अजिंक्यच्या लाळेनं ओले झालेले हात गौरीच्या मनात गुदगुल्या करत होते. अजिंक्यच्या समोर धरलेले हात ती हळू-हळू स्वतःच्या दिशेनं मागं-मागं घेऊ लागली. तिची बोटं चोखण्यात दंग झालेला अजिंक्य नकळत गौरीच्या अंगावर झुकू लागला.

गौरीच्या दोन्ही हातांची मनगटं तिच्या छातीच्या उभारांना टेकली. अजिंक्य आता दोन्ही गुडघ्यांवर रेलत गौरीच्या शरीरावर झुकलेला होता. मन लावून गौरीचं एक-एक बोट चाटत आणि चोखत साफ करत होता. अचानक गौरीनं आपले दोन्ही हात अजिंक्यच्या तावडीतून सोडवले आणि मागच्या बाजूला फरशीवर टेकवले. ती असं काही करेल याचा अजिंक्यला अंदाजच नव्हता. तोल जाऊन तो थेट तिच्या छातीवर कोसळला. गौरीनं आपल्या हातांनी तोल सावरला असल्यानं ते खाली पडले नाहीत, पण अजिंक्यच्या उघड्या तोंडात आपसूकच गौरीचा गुबगुबीत स्तन शिरला. विचार करायची वेळही नव्हती आणि इच्छाही नव्हती. गाऊनच्या सॅटीनच्या कापडावरूनच अजिंक्य तिचा स्तन चोखू लागला. आपली मान मागं टाकत गौरीनं फरशीवर टेकवलेले हात ताणले. त्यामुळं तिच्या पाठीची कमान झाली आणि तिचे आधीच ऊतू जाणारे स्तन आणखी बाहेर आले.

गौरीचे गोरेपान मांसल स्तन म्हणजे अजिंक्यचा वीक पॉईट होता. बराच वेळ गाऊनमधून झालेल्या ओझरत्या दर्शनानं आणि तिच्या घामात मिसळलेल्या मिश्र सुगंधानं तो पेटला होता. आता तर गौरीकडून खुलं आमंत्रण मिळाल्यावर तो वेडाच झाला. झपाटल्यासारखा तो आळीपाळीनं तिचे दोन्ही स्तन गाऊनवरूनच चोखायला लागला. त्याच्या लाळेनं गाऊनचं छातीवरचं कापड भिजून पारदर्शक झालं. आता त्यातून आतले टप्पोरे बेदाणे त्याला स्पष्ट दिसू लागले. न राहवून अजिंक्यनं गौरीचं एक निप्पल दातांमधे धरून जोरात चावलं.

"आऽऽ आईग्गऽऽ सोऽऽड..." असं विव्हळत गौरी मागं सरकली. आधीच तुपानं माखलेले तिचे हात किचनच्या गुळगुळीत फरशीवरून सरकले आणि तिथंच जमिनीवर ती आडवी झाली.

अजिंक्यनं दातांनी निप्पल चावणं गौरीला खूप आवडायचं. आत्तासुद्धा तिच्या मेंदूपर्यंत कळ गेलेली असली, तरी ती प्रचंड एक्साईटसुद्धा झाली होती.

फरशीवर पाठ टेकून पडलेल्या गौरीच्या भरदार शरीरावर अजिंक्य आरूढ झाला. आपलं अर्ध्यावर सुटलेलं काम पूर्ण करायला तो पुन्हा तिच्या छातीवर झुकला. तोंड उघडून तो गौरीच्या ताठरलेल्या निप्पलचा चावा घेणार एवढ्यात तिनं त्याला थांबवलं.

"एक मिनिट... जरा पलीकडं ठेवलेलं पाकीट देणार का?" अजिंक्यच्या डोळ्यांत बघत गौरीनं लाडानं विचारलं.

"पाकीट? कसलं पाकीट?" अजिंक्य गोंधळून गेला.

"अरे, बेदाण्यांचं पाकीट ठेवलंस ना पलीकडं? ते आण इकडं!" गौरी खट्याळपणे हसत म्हणाली.

"बेदाणे? ते आणि कशाला?" पलीकडं ठेवलेलं पाकीट शोधत अजिक्यनं विचारलं. "लाडू झाले ना वळून सगळे? मग हे काय मधेच...? हे धर बे...दा..."

पुढचे शब्द अजिंक्यला स्वत:लासुद्धा ऐकू आले नाहीत. पाकीट घ्यायला तो वळला, तेवढ्या वेळात गौरीनं खांद्यांवरून गाऊनच्या पट्ट्या खाली सरकवल्या होत्या आणि अजिंक्यच्या समोर तिच्या मऊ लुसलुशीत गोळ्यांचा खजिना उघडा पडला होता. खाली झोपल्यामुळं तिचे एरवी टोकदारपणे पुढं येणारे स्तनगोळे गोलाकार पसरले होते. 'थ्री-डी' व्ह्यू अचानक 'टू-डी' झाल्यामुळं तिच्या स्तनांचा आकार अजिंक्यला नेहमीपेक्षा जास्त वाटला. त्या गोलाकार केकवर मधोमध रुतलेली चेरी त्याला खुणावू लागली. उत्तेजनेमुळं गौरीचा श्वास जोरजोरात सुरू होता, ज्यामुळं तिचे गुबगुबीत स्तनगोळे हंड्यातल्या पाण्यासारखे हिंदकळत होते.

अजिंक्यच्या तोंडातून अक्षरश: लाळ टपकू लागली. त्याच्या लाळेचा थेंब बरोब्बर गौरीच्या दोन्ही गोळ्यांच्या मधोमध पडला आणि त्या थंड ओलसर स्पर्शानं तिचं सबंध शरीर शहारलं.

"स्स... आह... ऊंऽऽ" असे आवाज काढत तिनं आपले दोन्ही हात वर उचलले. आपल्या तुपट हातांमधे अजिंक्यचं डोकं पकडून तिनं त्याला खाली खेचलं. तिच्या अंगावर अर्धवट झुकलेला अजिंक्य आता तिच्यावर पूर्ण झोपला. त्याचा चेहरा आपल्या चेहऱ्यासमोर आणत गौरीनं त्याचे ओठ ताब्यात घेतले. आपल्या लुसलुशीत गुलाबी ओठांनी ती त्याचे ओठ चुंबू लागली. गौरीच्या उघड्या खांद्यांच्या दोन्ही बाजूला फरशीवर आपले हात टेकवून, त्यावर आपल्या शरीराचा भार पेलत, अजिंक्य गौरीच्या चुंबनाला प्रतिसाद देऊ लागला. मधेच अचानक गौरीची जीभ अजिंक्यच्या ओठांचं दार उघडून सळसळत त्याच्या तोंडात शिरली. त्यानं नुकत्याच चाखलेल्या तूप आणि खमंग रव्याची चव गौरीला आवडली.

अजिंक्यच्या तोंडात गौरीची जीभ आता धुमाकूळ घालू लागली. त्याच्या जीभेला, टाळ्याला, दातांना चाटून-पुसून स्वच्छ करत, त्यानं केलेल्या 'हाथ की सफाई' मोहीमेची ती परतफेड करू लागली.

अजिंक्यच्या ट्रॅकपँट आणि अंडरवेअरमधे बांधून ठेवलेलं जनावर आता पुरतं पिसाळलं होतं. आतल्या आत धुमसणाऱ्या त्याच्या हत्याराची मोकळा श्वास घ्यायची धडपड गौरीलासुद्धा तिच्या मांड्यांवर जाणवत होती. तिची भरगच्च छाती अजिंक्यच्या अंगाखाली कुस्करली जात होती. तिचे अतिउत्तेजनेनं टरारून फुगलेले निप्पल अजिंक्यला टी-शर्टच्या वरून टोचत होते. न राहवून अजिंक्यनं आपला चेहरा तिच्या हातांच्या पकडीतून सोडवला आणि ते ओलंकच्च रसाळ चुंबन तोडून तो मागं सरकला. एक सेकंदसुद्धा वाया न घालवता, त्यानं आपला चेहरा गौरीच्या विशाल स्तनसंभारावर झुकवला आणि तिच्या एका स्तनाचा शक्य तितका भाग तोंडात कोंबून घेतला.

दहा वर्षांपूर्वी हाच स्तन त्याच्या तोंडात पूर्णपणे मावायचा, आणि सुकलेल्या मनुक्यासारखं तिचं टोकदार निप्पल त्याच्या घशाला टेकलं, की खाली त्याचा बांध फुटून तिच्या मांड्या ओल्या व्हायच्या. दहा वर्षांत एवढा विकास झाला होता की, तिच्या एका गोळ्याचा जेमतेम अर्धा भागच आता त्याच्या तोंडात मावायचा. टप्पोऱ्या बेदाण्यासारखे सुजलेले तिचे निप्पल जिभेनं चाळवायला त्याला खूप आवडायचं. आत्तासुद्धा तोंडात घेतलेल्या स्तनगोळ्याला लाळेनं भिजवत, तो तिच्या निप्पलभोवती जिभेनं वर्तुळं काढत होता.

"आऽऽ आहऽऽ काय करतोयसऽऽ ऊं...ss" अशी विव्हळत गौरी त्याच्याकडून स्तनमर्दनाचं सुख लुटत होती. मधेच अचानक तिनं त्याचा चेहरा दोन्ही हातांमधे धरला आणि आपल्या छातीवरून दूर केला. अजिंक्यच्या तोंडाची तिच्या मांसल गोळ्यावर एवढी मजबूत पकड होती की, त्याच्या चेहऱ्यासोबत तिचा स्तन वरच्या दिशेनं ओढला जाऊ लागला. शेवटी त्याच्या तोंडातून तो गोळा सुटला तेव्हा 'प्पॉक्क!' असा जोरात आवाज झाला आणि अजिंक्यच्या तोंडात साठलेली लाळ गौरीच्या उघड्या छातीवर उडाली.

लहान मुलांच्या हातातून खेळणं काढून घेतल्यावर ती रुसतात, अगदी तसाच अजिंक्य चेहरा फुगवून बसला.

"रुसू नको माझ्या राजा," हसत-हसत त्याला समजावत गौरी म्हणाली, "सब्र का फल मीठा होता है..." आणि शेजारी ठेवलेल्या पाकीटातून एक बेदाणा काढून तिनं स्वतःच्या तोंडात घातला.

पण पूर्ण बेदाणा खाऊन न टाकता, तिनं पुढच्या दोन दातांमधे तो अर्धा आत आणि अर्धा बाहेर धरून ठेवला. अजिंक्यला आता वेगळ्या सूचनेची गरज नव्हती. झटक्यात खाली झुकत त्यानं आपले पुढचे दात गौरीच्या दातांवर टेकवले आणि अर्धा बेदाणा तोडून परत मागं सरकला.

"आज मुडात दिसतायत राणी सरकार," अर्धा बेदाणा चवीनं चावून खात अजिंक्य म्हणाला. "या दिवाळीला अनपेक्षित धनलाभ होईल असं कालच वाचलं मी दिवाळी अंकात. धनलाभाचं माहिती नाही, पण स्तनलाभ नक्कीच लिहिलाय माझ्या नशिबात!"

त्याच्या विनोदावर दोघंही खळखळून हसले.

"स्तनलाभ तर नेहमीचाच आहे रे," त्याच्याच भाषेत त्याला उत्तर देत गौरी म्हणाली, "फक्त यावेळी रेसिपी थोडी वेगळी आहे... त्यासाठी लागणारं अर्धं साहित्य तर तयार आहे, पुढचं मलाच अरेन्ज करावं लागेल असं दिसतंय..."

"रेसिपी? साहित्य? कशाबद्दल बोलतीयेस तू?" अजिंक्य गोंधळून गेला, पण त्याच्या प्रश्नाला उत्तर देण्याऐवजी गौरीनं त्याला आपल्या अंगावरून बाजूला केलं आणि फरशीवरच उठून बसली.

अजिंक्य अनिच्छेनं आणि नाईलाजानं ती काय करतीय ते बघत शेजारीच बसून राहिला.

अजिंक्यकडं खट्याळपणे बघत गौरीनं आपला सॅटीनचा गाऊन मांड्यांपर्यंत वर उचलला. तिच्या गोऱ्यापान गुबगुबीत मांड्या अजिंक्यसमोर उघड्या पडल्या. कापसाच्या मऊ, पण गच्च भरलेल्या लोडासारख्या त्या मांड्यांमधे डोकं खुपसून झोपून जायला अजिंक्यला खूप आवडायचं. आत्तासुद्धा त्या दुधाळ मांड्या चाखायचा मोह त्याला अनावर होत होता. पण तेवढ्यात गौरीनं आपली चड्डी त्या मांड्यांवरून खाली सरकवली आणि गाऊन व्यवस्थित करत तो देखावा बंद करून टाकला.

दोन्ही पायांतून आपली लाल लेसची चड्डी काढून तिनं अजिंक्यच्या अंगावर फेकली आणि पुन्हा फरशीवर आडवी झाली.

"तुझे डोळे बंद कर," पडल्या-पडल्या तिनं अजिंक्यला हुकुम सोडला.

भारावल्यासारखा अजिंक्य एकदा तिच्याकडं आणि एकदा हातातल्या लाल चड्डीकडं बघत होता. नकळत त्यानं तो चड्डीचा बोळा उलगडला आणि नाकाशी धरून तिचा सुगंध उरात भरून घेतला. मग त्या इवल्याशा चड्डीच्या कापडाची आडवी घडी करुन त्यानं स्वतःच्या डोळ्यांवर पट्टीसारखी बांधून टाकली.

चड्डीचं कापड म्हणजे जाळीदार लेस होती, आणि अजिंक्यच्या डोक्यावर ती कशीबशी पुरली होती. थोडीशी लबाडी केली तर त्याला त्या पट्टीतून सहज दिसू शकलं असतं. पण आपले डोळे बंद करायला सांगण्यामागं गौरीचा काहीतरी मस्त प्लॅन असणार हे त्याला माहिती होतं. त्यामुळं पट्टीच्या आत त्यानं डोळे घट्ट मिटून घेतले आणि कानांत प्राण आणून तो गौरीच्या पुढच्या सूचनांची वाट बघू लागला.

"बेदाणे आवडतात ना तुला?" अजिंक्यच्या हाताला धरून त्याला आपल्या अंगावर ओढून घेत गौरीनं विचारलं.

गौरीच्या दोन्ही बाजूला अंदाजानं फरशीवर हात टेकवत अजिंक्य पुन्हा तिच्या अंगावर झुकला. ती कशाबद्दल बोलतीय ते त्याला चांगलंच माहिती होतं. तिच्या प्रश्नाला शब्दात उत्तर देण्याऐवजी कृतीतून उत्तर द्यायचं त्यानं ठरवलं.

डोळ्यांवर पट्टी असल्यामुळं अंदाजानंच अजिंक्यनं आपलं तोंड गौरीच्या छातीजवळ आणलं. तिच्या श्वासासोबत वर-खाली होणाऱ्या छातीवरच्या गोळ्यांची हालचाल त्याला जाणवली, तशी त्यानं आपली जीभ बाहेर काढून तिचा टप्पोरा बेदाणा शोधायचा प्रयत्न केला. जिभेला अपेक्षित स्पर्श होताच त्यानं वर्तुळाकार जीभ फिरवून तिला पेटवायचं ठरवलं. पण त्यानं जीभ जागेवरून हलवली आणि त्याच्या जीभेला चिकटून तो बेदाणा चक्क त्याच्या तोंडामधे आला.

आयला! हे काय झालं?

त्याला काही सुचायच्या आतच गौरीच्या खिदळण्याचा आवाज त्याच्या कानावर आला.

"आहे की नाही गंमत?" खळखळून हसताना गौरीचे मांसल स्तनगोळे कसे हिंदकळत असतील याची कल्पना करत असतानाच, गौरीनं त्याला पुढची सूचना दिली. "जीभेचा वापर करायचा नाही. खरे बेदाणे आणि खोटे बेदाणे फक्त दातांनी ओळखायचे..."

हा भारी खेळ होता... अजिंक्यच्या पँटमधला नाग आता फुत्कार टाकू लागला. गौरीच्या विस्तीर्ण गोलाकार गोऱ्यापान छातीवर बेदाणे विखुरलेत आणि त्या खऱ्या बेदाण्यांमधून तिचे स्वतःचे दोन जिवंत बेदाणे ती आपल्याला दातांनी ओळखायचं चॅलेंज देतीय, ही कल्पना अजिंक्यसाठी खूप उत्तेजक होती. पडत्या फळाची - सॉरी - सांडलेल्या बेदाण्यांची आज्ञा पाळत अजिंक्यनं आपली जीभ म्यान केली आणि तोंड उघडून पुन्हा खाली झुकला.

ओठांना कसलातरी अडथळा जाणवला म्हणून अजिंक्यनं सावधपणे पुढच्या दातांची कात्री उघडली आणि हळुवारपणे बेदाण्याचा चावा घेऊ लागला. जर हा खरा बेदाणा नसून गौरीचं टंच निप्पल असेल तर? चुकून बेदाणा समजून जोरात चावलो तर तिला दुखणार नाही का? पण न चावता बेदाणा खरा आहे की खोटा हे समजणार तरी कसं? जीभ लावून बेदाणा उचलायला परवानगी नव्हती. जीभ लावून चव तपासायचीसुद्धा सोय नव्हती. अशा परिस्थितीत, बेदाण्याचा हळू-हळू चावा घ्यायचा आणि गौरीच्या प्रतिसादावरुन खरा-खोटा बेदाणा ओळखायचा, असं त्यानं ठरवलं. त्यानुसार आपल्या दातांचा जोर त्यानं थोडासा वाढवला आणि...

"आहऽऽऽ आईग्गंऽऽ ऊँऽऽ" गौरी जोरात विव्हळली.

अजिंक्यनं दचकून दातातला बेदाणा सोडून दिला. बहुतेक पहिल्याच प्रयत्नात गौरीचं उत्तेजित निप्पल आपल्या तावडीत सापडलं की काय? असा विचार त्याच्या मनात आला.

...पण ही गौरीची ट्रिक होती हे लगेच त्याच्या लक्षात आलं. तिच्या हसण्यामुळं अजिंक्यला अजूनच चेव चढला. पुढच्या तीन-चार प्रयत्नांत त्यानं अंदाजानं शोधलेल्या बेदाण्यांवरचा जोर हळू-हळू वाढवत नेला. तिसरा किंवा चौथा बेदाणा तर त्यानं कचकन् अर्धा तोडून खाऊन टाकला. प्रत्येक वेळी खोटं-खोटं विव्हळत गौरी त्याला चिडवत आणि पेटवत होती. अजिंक्यला आता या खेळाची मजा वाटायला लागली.

तोंडातला अर्धा बेदाणा संपवून अजिंक्य पुन्हा गौरीच्या छातीवर झेपावला. अंदाजानं एक बेदाणा पुढच्या दातांच्या कात्रीत पकडत त्यानं कचकन चावला. यावेळी अपेक्षेप्रमाणं गौरीचं विव्हळणं ऐकू आलं नाही. उलट तिचा श्वास अडकल्यासारखं त्याला वाटलं. दातातल्या बेदाण्यावरचा दाब कमी किंवा जास्त न करता तो गौरीच्या प्रतिसादाची वाट बघू लागला. तिच्याकडून काहीच प्रतिसाद न मिळाल्यानं तो दातांची पकड आवळू लागला.

हीसुद्धा गौरीची ट्रिक आहे की काय? अचानक तिचं विव्हळणं बंद कसं काय झालं? हा नक्की बेदाणा आहे की...

अजिंक्यच्या दातांचं प्रेशर निप्पलवर वाढू लागलं तशी गौरीची उत्तेजनासुद्धा वाढू लागली. आपल्या दातांनी आपलेच ओठ घट्ट दाबून तिनं आपली किंकाळी आतल्या आत गिळली. अजिंक्यनं अजून जोरात कडकडून आपल्या निप्पलचा चावा घ्यावा, असं तिला मनापासून वाटत होतं.

बिचारा अजिंक्य गौरीच्या अनपेक्षित मौनानं गोंधळून गेला होता आणि सावधपणे दातांचं प्रेशर वाढवत चालला होता. गौरीचा अडकलेला श्वास पुन्हा जोरजोरात आत-बाहेर व्हायला लागला तेव्हा त्याला तिचा डाव समजला. आता तोसुद्धा या खेळाची मजा घ्यायला लागला.

अजिंक्यच्या दातांचे व्रण गौरीच्या सुजलेल्या निप्पलवर उमटू लागले. प्रचंड कळा येत असूनही गौरीनं तोंडातून एक अक्षर बाहेर काढलं नाही. आता एक तर तिचे स्वतःचे दात घुसून तिच्या ओठांमधून रक्त येईल किंवा अजिंक्यचे दात तिच्या निप्पलमधून रक्त काढतील, असं वाटत असतानाच अजिंक्यनं दातांची कात्री उघडली आणि गौरीचा टप्पोरा बेदाणा सोडून दिला.

"आऽऽ अजिंक्य... का.. आऽ आऽऽऽ"

गौरीनं काही तक्रार करायच्या आधीच अजिंक्यनं तिचा स्तन आपल्या तोंडात घेऊन त्या मांसल गोळ्यांवर आपल्या दातांची नक्षी उमटवली.

"आऽऽ आऽऽ आऽऽ आईऽऽ अ... अ...जिंक्यऽऽ आऽऽऽ" असं ओरडत गौरीनं दोन्ही हातांनी अजिंक्यचा चेहरा आपल्या छातीवर दाबून ठेवला. पुढचे काही सेकंद ती घशातून विचित्र आवाज काढत झडत राहिली.

गौरीचं हंबरणं आणि झडणं दोन्ही थांबेपर्यंत अजिंक्य तिच्या गोऱ्यापान स्तनगोळ्यांचे चावे घेत राहिला. मोठ्ठे-मोठ्ठे श्वास घेत डोळे मिटून गौरी शांत पडून राहिली, तेव्हाच त्यानं आपला चेहरा तिच्या छातीवरुन बाजूला केला आणि डोळ्यांवरची पट्टी काढून टाकली. तिच्या श्वासांच्या लयीत वर-खाली होणाऱ्या दोन स्तनांपैकी एक गोरापान तर दुसरा लालभडक दिसत होता. ते मादक दृश्य बघून अजिंक्यच्या मनातलं आणि शरीरातलं जनावर अनावर झालं.

गौरीच्या परवानगीची वाट न बघता अजिंक्यनं खालून तिचा गाऊन गुंडाळायला सुरुवात केली. सॅटीनचं मऊ सळसळीत कापड एका हातानं गौरीच्या मांड्यांवर गोळा करत त्यानं दुसऱ्या हातानं स्वतःची पँट खाली सरकवली.

अजिंक्यच्या राकट पुरुषी हाताचा स्पर्श गौरीच्या थुळथुळीत मांड्यांच्या आतल्या भागावर जाणवला तसा तिच्या सर्वांगावर सरसरून काटा आला. काही क्षणांपूर्वीच अनुभवलेल्या उत्कट ऑरगॅजममधून बाहेर येत तिनं आपल्या मांड्या एकमेकींवर दाबत अजिंक्यला 'नो एन्ट्री'चा सिग्नल दिला.

"ऊं... आत्ता नको..." गाऊनचं कापड खाली ढकलत ती लाडीक आवाजात बोलली.

""का? सुरुवात तर तूच केलीस ना?" उतावीळ झालेल्या अजिंक्यनं तक्रारीच्या सुरात विचारलं.

"हो रे माझ्या राजा, सुरुवात मीच केली आणि शेवट तुला करायचाय. फक्त थोडा धीर धर..."

"वात काढून पेटवलेल्या फटाक्याला धीर धरायला सांगतीयेस होय? आता धीर नाही, आता फक्त चीर... तुझ्या चीरेत माझा फटाका फोडून आतषबाजी करायचीय. आता मला थांबवू नकोस प्लीज..." उत्तेजनेनं टणाटण उड्या मारणाऱ्या आपल्या लिंगाला चड्डीवरुनच कुरवाळत अजिंक्य बोलला.

"नाही अजिंक्य, प्लीज ऐक माझं! फराळ फराळाएवढाच केलेला चांगला, जेवणासारखा पोटभर खाल्ला तर पोट दुखणार नाही काय?" अजिंक्यच्या चड्डीत वाढत चाललेल्या फुगवट्याकडं बघत लबाड हसू चेहऱ्यावर खेळवत गौरी बोलली.