கதீஜாவை மிரட்டி ஓத்த சூரிய சாஸ்திரி

அருட் நிறைத்தூதர் அண்ணல் நபிகளார் ஸல்லல்லாஹு அலைஹிவஸல்லம் அவர்களின் முதல் வாழ்க்கைத் துணைவி குறைஷிக் குலத்தில் கண்ணியமிக்கவர்களாகத் திகழ்ந்த குவைலித் இப்னு அஸத் – பாத்திமா பின்த் ஸாயிதா ஆகியோரின் அன்பு மகளார் அன்னை கதீஜா ரழியல்லாஹு அன்ஹா அவர்கள்.இவர்கள் கி.பி. 556 ஆம் ஆண்டு மக்காவில் பிறந்தார்கள்.

பெண்களிடம் அவசியம் இருக்க வேண்டிய ஒழுக்கத்தை நிறைவாகவே பேணி வாழ்ந்து வந்ததால் ‘தாஹிரா’ – பரிசுத்தமானவள் என்ற சிறப்புப் பெயரால் அழைக்கப்பட்டு வந்தார்கள்.

இவர்களை அண்ணல் நபி ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம் அவர்களின் தந்தை அப்துல்;லாஹ் ரலியல்லாஹு அன்ஹு அவர்களின் அன்னையின் சிறிய தந்தையாகிய அதீக் என்பவருக்கு மணமுடித்து வைக்கப்பட்டது. அதன்மூலம் அவர்களுக்கு ஹிந்த் என்ற பெண் குழந்தை பிறந்தது. அதீக் இறக்கவே பனூதமீம் கிளையைச் சார்ந்த அபூஹாலா என்பவருக்கு மணமுடித்து வைக்கப்பட்டது. இவர்களுக்கு ஹாலா> ஹிந்த் என்ற இரண்டு ஆண் மக்கள் பிறந்தனர். அபூஹாலாவும் இறந்தார். அதன்பின் எத்தனையோ செல்வந்தர்கள்> இவர்களை மணமுடிக்க விரும்பினாலும் இவர்கள் மணமுடிக்க விரும்பவில்லை.

அபூ ஹாலாவிற்குப் பிறந்த ஹிந்த்> ஹாலா ஆகிய இருவரும் இஸ்லாத்தைத் தழுவினார்களா இல்லையா என்பது பற்றிய விபரங்கள் கிடைக்கவில்லை. எனினும்> அதீக் என்பவருக்குப் பிறந்த ஹிந்த் என்ற பெண் இஸ்லாத்தை ஏற்றுக் கொண்டதாக இமாம் தாரகுத்னி (ரஹிமஹுல்லாஹ்) அவர்கள் குறிப்பிடுகிறார்கள்.

பெருமானாரின்நற்குணங்களையும், பண்புகளையும், பேரழகினையும் கவனித்த அன்னையார், அண்ணலரை மணந்திட தாமே முன்வந்தனர். அப்போது கதீஜா (ரழியல்லாஹு அன்ஹா) அவர்களின் வயது நாற்பதை எட்டியிருந்தது; நபி ஸல்லல்லாஹு அலைஹி வஸல்லம்அவர்களின் வயது இருபத்தைந்தாக இருந்தது.

அண்ணல் நபி ஸல்லல்லாஹு அலைஹிவஸல்லம் அவர்களின் அன்புத் துணைவியருள் புத்திக் கூர்மையும், வாக்கு நாணயமும் மிக்கவராக அன்னை கதீஜா ரழியல்லாஹு அன்ஹா அவர்கள் திகழ்ந்தார்கள். பெருமானார் நபியுல்லாஹ் ஸல்லல்லாஹு அலைஹிவஸல்லம் அவர்கள் மீது பேரன்பு பூண்டிருந்த அன்னையவர்கள் உயிரோடிருந்தவரை நபியவர்கள் வேறு மணம் எதுவும் புரியவில்லை.

அண்ணல் நபி ஸல்லல்லாஹு அலைஹிவஸல்லம் அவர்கள் நபிப்பட்டம் பெற்றபின்னர் முதன்முதலில் ஈமான் கொண்டவர்கள் அன்னை கதீஜா ரழியல்லாஹு அன்ஹா அவர்கள்தான்.! எண் திசைகளிலிருந்தும் அண்ணலாரை நோக்கி வந்த இன்னல்கள், இடுக்கண்கள் அனைத்தையும் தன்னந்தனியாக நின்று நபியவர்கள் சமாளித்தபோது கணிசமான அளவு பேராதரவினை அன்னையவர்கள் தந்தார்கள். எனவேதான் மற்ற துணைவியரைவிட தனிப்பெரும் சிறப்பினை பெறுகின்றார்கள் அன்னை கதீஜா ரழியல்லாஹு அன்ஹா அவர்கள்.

இவ்வளவு சிறப்பை உடைய கதீஜா என்ற பெயரை உடைய பெண்ணின் உண்மை கதை இது......

அஜ்மலும், கதீஜாவும் சென்னையின் மையப்பகுதியில் இருந்த அந்த பிரம்மாண்டமான மருத்துவமனை வளாகத்தில் நுழைந்து, வரவேற்பறைக்கு சென்று தாங்கள் கொண்டு வந்திருந்த அந்தக் கடிதத்தை அங்கிருந்த வரவேற்பாளாரிடம் கொடுத்ததுமே, அவர்களின் ராஜ உபசாரம் தொடங்கியது.

“டாக்டர் சூரியோட லெட்டர் கொண்டு வந்திருக்காங்க,” என்றபடி அந்தப் பெண் பரபரப்பாக, ‘டை’ அணிந்து கொண்டிருந்த ஒருவாரிடம் போய் காதில் ஏதோ சொல்ல, அவர் பதறியடித்துக் கொண்டு இவர்களை நோக்கி வந்தார்.
“வெல்கம் டு அவர் ஹாஸ்பிட்டல் சார்,” என்று வந்தனம் சொல்லி விட்டு,”நேத்து ராத்திரியே டாக்டர் சூரி எங்களுக்கு போன் பண்ணி சொல்லிட்டார் சார். உங்களுக்காக ஒரு வி.ஐ.பி.சூட் ஏற்கனவே ‘ப்ளாக்’ பண்ணி வைச்சிட்டோம் சார். பேஷியன்ட் எங்கே சார்” என்று வார்த்தைக்கு
நூறு ‘சார்’ போட்டுப் பேசினார். “வெளியே ஆம்புலன்ஸில் இருக்காரு,” என்று அஜ்மல் சொன்னது தான் தாமதம். அந்த அதிகாரி உடனேயே வார்டு பாய்களை அழைத்தார்.

“வெளியே ஆம்புலன்ஸ் ஒண்ணு வந்திருக்கே! பார்த்து பேஷியன்டை எமர்ஜென்சிக்குக் கொண்டு போக வேண்டியது தானே! என்ன பண்ணிட்டிருக்கீங்க” என்று சாடினார். “ஏற்கனவே பேஷியன்ட் எமர்ஜென்சியிலே தான் இருக்கார் சார்,” என்று அவர்கள் சொல்லவும்,
அஜ்மலுக்கும் கதீஜாவுக்கும் ஆச்சாரியம் தாளவில்லை. இவ்வளவு செல்வாக்கா டாக்டர் சூரிக்கு, அதுவும் உலகப்புகழ் பெற்ற இந்த மருத்துவமனையில்
இது போதாதென்பது போல, வெள்ளைக் கோட்டணிந்த இரண்டு இளம் டாக்டர்கள் ஓடி வந்தனர். “சார்! இப்ப காட்பாடியிலிருந்து வந்த பேஷியன்டோட அட்டெண்டர் நீங்க தானே..
பேஷியண்டோட கேஸ் ஷீட், ப்ரிஸ்க்ரிப்ஷன் எல்லாம் எங்கே சார்? சீனியர் டாக்டர் கேட்கிறாரு!” எனவும் அஜ்மல் வாயடைத்துப் போய், தன் கையிலிருந்த குண்டு ·பைலை அவர்களிடம்
கொடுத்தான். அடுத்த ஐந்து நிமிடங்களில் எமர்ஜென்சியே பரபரப்பானது. சிறிது நேரம் கழித்துஅஜ்மலையும், கதீஜாவையும் அழைத்தார்கள்.
“பேஷியன்ட் உங்களோட அப்பாவா சார்” என்று கேட்ட அந்த சீனியர் டாக்டர்,”வைட்டல்ஸ்
நார்மலாத் தானிருக்கு. ஒண்ணும் பயப்படத் தேவையில்லை. எதுக்கும் ஐ.சி.யூவிலேயே வைச்சு கவனிச்சிக்க சொல்லி டாக்டர் சூரி நேத்து போன் பண்ணியிருந்தாரு! கொஞ்சம் பேப்பர்ஸிலே நீங்க கையெழத்துப் போட்டிட்டு, உங்க ரூமுக்குப் போய் இருங்க. கொஞ்ச நேரத்திலே கார்டியோ
தொராசிக் சர்ஜன், அனஸ்தெடிஸ்ட் வந்து உங்கப்பாவோட கண்டிஷனைப் பார்த்திட்டு, எப்ப சர்ஜாரி பண்ணறதுன்னு முடிவு பண்ணுவாங்க!”
அஜ்மலும், கதீஜாவும் அவருக்கு நன்றி தெரிவித்து விட்டு, போட வேண்டிய இடத்தில் கையெழுத்துப் போட்டு விட்டு, அவர்களுக்கென்று ஒதுக்கப் பட்டிருந்த அந்த ஆடம்பரமான அறைக்குள் நுழைந்ததும் ஏனோ, பலி ஆடுகளைப் போல பேந்த பேந்த முழித்தனர்.



“என்னங்கஉ பணம் கட்ட சொல்லி யாருமே கேட்கலியே...
கதீஜா குழம்பியபடி கேட்டாள். “இந்த ரூம் என்ன இவ்வளவு அமர்க்களமாயிருக்கு ..
நாம எப்பவுமே ஜெனரல் வார்டுக்குத் தானே போவோம்உ”
“இதுக்கெல்லாம் பணம் நாம கட்டப்போறதில்லை,” என்று அஜ்மல் பதில் அளித்தான்.”எல்லாம் டாக்டர் சூரியே பார்த்துக்குவாரு!”
“அப்ப உங்க வாப்பா ஆப்பரேஷனுக்குப் பணம்உ” என்று மீண்டும் கதீஜா கேட்டாள். “எல்லாம் டாக்டர் சூரி கட்டுவாரு,” என்று தலை கவிழ்ந்தபடியே சொன்னான் அஜ்மல்.”நாம ஒரு பைசா கூடத் தர வேண்டியதில்லே!”
“இதென்னங்க ஆச்சாரியமாயிருக்கு...
இருநூறு ரூபாய் ·பீசிலே கூட ஒரு ரூபாய் குறைஞ்சா அந்த ஆளு அப்படிக் குதிப்பாரு! அவரு ஏங்க நமக்காக இவ்வளவு பணம் செலவு பண்ணனும்உ” என்று குழம்பியபடி கேட்டாள் கதீஜா.
‘நமக்காக இல்லை; உனக்காக,’ என்று மனதுக்குள் எண்ணிக் கொண்டான் அஜ்மல். ஆயிற்று! ஒரு வழியாக சென்னைக்கே வந்தாகி விட்டது. இனியும் கதீஜாவிடம் உண்மையை மறைத்துப் பயனில்லை என்று எண்ணிக் கொண்ட அஜ்மல், அவளிடம் கனத்த இதயத்துடன் எல்லாவற்றையும் சொல்லத் தொடங்கினான். அஜ்மலின் அப்பா இஸ்மாயில் காட்பாடியில் ஒரு தோல் பதனிடும் தொழிற்சாலையில் பணி புரிந்து வந்தார். இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு அவருக்கு மாரடைப்பு ஏற்பட்டது. காட்பாடியிலேயே மிகவும் புகழ் பெற்ற இதய நோய் நிபுணர் டாக்டர் சூரிய நாராயண சாஸ்திரியிடம் சென்று காண்பித்தனர்.
“இவருக்கு உடனே இதயத்திலே ஆபரேஷன் பண்ணணும்,” என்று சொல்லி விட்டார் அவர்.



அஜ்மலும் ஒரு சாதாரணத் தொழிலாளி தான். அதுவும் அன்றாடங்காய்ச்சி. அவனுக்கும் கதீஜாவுக்கும் ஐந்து குழந்தைகள் இருந்தன.
ஜனத்தொகையை பெருக்க வேண்டும்...
என்ற மௌலவியின் தாவாவை கேட்டு நிறைய குழந்தை பெற்று கொண்டது எவ்வளவு தவறு என்று இப்பொழுது புரிகின்றது....
தினம் இரண்டு வேளை சாப்பிடுவதற்கே அவர்கள் போராட வேண்டியிருந்தது. இந்த நிலையில் அப்பாவுக்கு எங்கே லட்சக்கணக்கில் செல்வு செய்து ஆபரேஷன் நடத்துவது என்று அவன் எண்ணிக் கொண்டிருந்தான். அல்லா செயலோ, அல்லது இயற்கையின் விளையாட்டோ, இஸ்மாயில் அடுத்த சில மாதங்களில் நன்கு குணமாகி விட்டது போலத் தோன்றவும், டாக்டர் சூரி வீணாகத் தங்களைப்
பயமுறுத்தி விட்டார் என்று கருதிய அஜ்மல் அவரை நோரில் பார்த்துக் கண்டபடி திட்டி விட்டு வந்து விட்டான். அத்தோடு விட்டிருக்கலாம், எவர் பேச்சையோ கேட்டு, டாக்டர் சூரி இஸ்மாயிலுக்கு இதய நோய் இருப்பதாகப் பொய் சொல்லித் தன்னிடமிருந்து பணம் கறக்க முயன்றதாக அவர் மீது ஒரு பொய் வழக்கும் போட்டு விட்டான். அவனுடைய போதாத காலம், மூன்று மாதங்களிலேயே அந்த வழக்கு முழுமையாக விசாரிக்கப்பட்டு, டாக்டர் சூரி மீது எந்தத் தவறும் இல்லை என்றும், பொய் வழக்கு போட்ட அஜ்மல் மீது அவதூறு வழக்கு தொடர டாக்டர் சூரிக்கு முழு உரிமையும் இருக்கிறதென்றும் நீதிமன்றம் தீர்ப்பு வழங்கியது. சும்மா இருப்பாரா டாக்டர் சூரிஉ தீர்ப்பு வந்த இரண்டொரு நாளிலேயே, அஜ்மல் மீது அவதூறு வழக்கு தொடர்ந்ததோடு, ஐந்து லட்ச ரூபாய் நஷ்ட ஈடாகவும் கேட்டிருந்தார். ஆரம்பத்தில் சிலுப்பிக்கொண்டிருத அஜ்மலுக்கு, அவனது நல்ல் நண்பர்கள் அறிவுரை வழங்கினர்.
“அஜ்மல்பாய்! உங்களுக்கு நாலு கொழந்தைங்க இருக்கு! இந்த வக்கீலுங்க பேச்சை நம்பி மேல் கோர்ட்டு, ஹை கோர்ட்டுன்னு போனீங்கன்னா அப்புறம் என்ன ஆகிறதுஉ சாட்சிக்காரன் காலில் விழுகிறதை விட சண்டைக்காரன் காலிலே விழறது தான் புத்திசாலித்தனம். இந்தப் பிரச்சினையை நீங்க ரெண்டு பேரும் பேசித் தீர்த்துக்கிறது தான் நல்லது.”
அஜ்மலுக்கு இந்த உண்மை உறைக்க நிரம்ப நாளாகியது. ஒவ்வொரு முறையும் அலைச்சலும், செல்வுமாக சேர்ந்து அவனைப் பாடாய்ப் படுத்தத் தொடங்கிய பிறகு தான், நண்பர்கள் சொன்னதன் பொருளை அவன் புரிந்து கொண்டான். உண்மை தான்! நான்கு குழந்தைகள், ஒரு மனைவி, ஒரு இதயனோயால் அவதிப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் அப்பா – இவர்களைப் பராமாரிப்பதை விட்டு விட்டு, அவன் பணத்தையெல்லாம் கோர்ட்டுக்கும் வக்கீலுக்கும் கொண்டு போய்க் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தான். இது எத்தனை நாள் தாக்குப் பிடிக்கும்?

முதலில் தனது வக்கலுடன் சென்று டாக்டர் சூரியை சந்தித்து சமாதானமாகப் போக வேண்டினான். ‘கெட் அவுட்’ என்று இரைந்து அவர்களை வெளியேற்றினார் டாக்டர் சூரி. பிறகு என்னென்னமோ முயற்சிகள் செய்து தோற்ற பிறகு, ‘பெண் என்றால் பேய் இரங்குமே’ என்ற கடைசி நப்பாசையுடன் கதீஜாவையும் அழைத்துக் கொண்டு போய், டாக்டர் சூரியின் கால்களில் விழுந்தாவது



அவர் மனதை மாற்றி விடலாமென்று முடிவு செய்தான் அஜ்மல். அதன்படியே, அவர்கள் இருவரும் ஒரு நால் டாக்டர் சூரியின் மருத்துவமனைக்கு, இரவு நேரமாகப் போய் சேர்ந்தனர். இந்த முறை டாக்டர் சூரி கொஞ்சம் இறங்கி வந்தார். “உங்க வொ·பைக் கொஞ்சம் வெளியே இருக்க சொல்லுங்க,” என்று சொன்னார் டாக்டர் சூரி.”உங்க கிட்டே நான் கொஞ்சம் தனியாப் பேசணும்.”

கதீஜா குறிப்பறிந்து எழுந்து வெளியே சென்று காத்திருக்கத் தொடங்கினாள். உள்ளே…! “எனக்கும் உங்களைக் கோர்ட்டுக்கு இழுத்து கஷ்டப்படுத்தணுமுன்னு ஆசையில்லை பாய்,” என்றார் டாக்டர் சூரி. “ஆனா எனக்கு நீங்க தேவை இல்லாம பிரச்சினையை உருவாக்கிட்டீங்க. என்னைக் கோர்ட்டுக்கு இழுத்திட்டீங்க. அந்த மூணு மாசமும் நான் பட்ட பாடு எனக்குத் தான்
தொரியும்.” “ஏதோ யார் யார் பேச்சையோ கேட்டுட்டுப் பண்ணிட்டேன் ஐயரே..” என்று கண்ணீர் மல்கக் கூறினான் அஜ்மல்.”பொரிய மனசு பண்ணி என்னை மன்னிச்சு விட்டிருங்க சார்!” “தப்பு செய்தவங்க தண்டனையை அனுபவிச்சே தான் ஆகணும்,” என்று உறுதிபடக் கூறினார்

டாக்டர் சூரி.”நான் தப்பே பண்ணாம மூணு மாசம் கோர்ட்டு வாசப்படி ஏறி இறங்கலியா?
நீங்களும் உங்க தப்புக்கு ஒரு விலை கொடுத்தே தீரணும்.”
“என் கிட்டே என்ன சார் இருக்கு? நானே ஒரு அன்னாடங்காய்ச்சி,” என்று கெஞ்சினான் அஜ்மல்.
“நான் அப்படி நினைக்கலே,” என்று புன்னகைத்தார் டாக்டர் சூரி.”உங்க கிட்டே எனக்குக் கொடுக்க ஒரு பொருள் இருக்கு. அதை நீங்க கொடுத்தீங்கன்னா, என் கேசை நான் வாபஸ் வாங்கிருவேன். அது மட்டுமில்லை, என்னோட சொந்த செலவிலே உங்கப்பாவுக்கு சென்னையிலேயே பொரிய ஆஸ்பத்திரியிலே சல்லிக் காசு செலவு வைக்காம ஆபரேஷன் பண்ணிருவேன்.”
அஜ்மல் குழம்பினான். அப்படியென்ன பொருள் அவனிடம் இருக்கிறது? அதைக் கொடுத்தால் வாப்பாவுக்கு இலவசமாக ஆபரேஷனாமே? “சொல்லுங்க டாக்டர்..என்னன்னு சொல்லுங்க டாக்டர்!” என்று பரபரத்தான் அஜ்மல்.”என்
கிட்டே இருக்கிறது எதைக் கேட்டாலும் நான் கொடுக்கறேன் டாக்டர்.



“எனக்கு ஒரு ராத்திரிக்கு..ஒரே ஒரு ராத்திரிக்கு உங்களோட வொய்·ப் கதீஜா வேணும்,” என்று சொல்லி முடிப்பதற்குள், அஜ்மலின் கைகள் டாக்டர் சூரியின் சட்டையைப் பற்றிக் கொண்டிருந்தன. “ஏண்டா, என்ன ¨தைரியமிருந்தா இப்படிப் பேசுவேஉ உன்னைக் கொன்னே போட்டிட்டுப் போயிருவேண்டா,”
சைத்தான்கே பட்சா...என்றபடி அவரது காலரைப் பற்றி இறுக்கினான் அஜ்மல்.

“மறுபடியும் தப்புப்பண்ணறீங்க பாய்,” என்று கொஞ்சம் கூட கலக்கமின்றி சிரித்தார் டாக்டர் சூரி.”நீங்க எந்த நேரத்திலே என் க்ளீனிக்குக்கு வந்திருக்கீங்க, என்ன பண்ணிட்டிருக்கீங்கன்னு என்னாலே நாளைக்கே நிறைய ஆதாரங்களையும் சாட்சிகளையும் கோர்ட்டிலே கொண்டு வந்து நிறுத்த முடியும்.உங்க பேச்சை யாரும் நம்ப மாட்டாங்க..டாக்டரைப் பார்க்க இவன் ஏன் அந்த நேரத்திலே போன்னான்னு உங்களைத் தான் கேட்டுக் கிழிகிழின்னு
கிழிப்பாங்க..இப்ப வெறும் அவதூறு வழக்கு தான்..அனா, இதையே கொலை முயற்சி வழக்காக்க எனக்கு எவ்வளவு நேரமாகுமுன்னு நினைக்கறீங்கஉ”
அஜ்மல் அதிர்ந்தான். இறைவா, இது என்ன சோதனைஉ அவர் சொல்வது நூற்றுக்கு நூறு உண்மை தானேஉ இருக்கிற பிரச்சினை போதாதென்று புது வழக்கு வேறு போட்டு விட்டால், பிறகு என்ன ஆகும்உ ஒரு சிவில் வழக்கு, ஒரு கிரிமினல் வழக்கு – தாங்க முடியுமா?
‘டாக்டர்…!”
“வீட்டுக்குப் போய் யோசியுங்க! எனக்கு ரெண்டு நாளுக்குள்ளே பதில் சொல்லுங்க,” என்றபடி அவனது கையைத் தட்டி விட்டார் டாக்டர் சூரி.
“உங்க பதில் எனக்குக் கிடைக்கலேன்னா,மூணாவது நாள் உங்களைத் தேடிட்டு போலீஸ் வரும்!”

அந்த இரண்டு நாட்களும் அஜ்மலுக்கு எப்படியிருந்தன என்பதை எப்படி சொல்வதுஉ திரும்பித் திரும்பி என்னென்னமோ யோசித்து யோசித்து, இறுதியில் அவன் முடிவு செய்து விட்டான். இப்போது இத்தனைப் பிரச்சினைகளிலிருந்தும் விடுபட, ஒரு இரவுக்கு தன் ஆசை மனைவி
கதீஜாவை டாக்டர் சூரிக்குக் கொடுப்பதைத் தவிர, வேறு எந்த வழியும் இல்லை என்று உணர்ந்து கொண்டான்.
“நல்ல முடிவெடுத்திருக்கீங்க,” என்று பாராட்டினார் டாக்டர் சூரி. “மத்ததெல்லாம் சென்னையிலே பேசிக்கலாம். உங்கப்பாவைக் கூட்டிட்டுப் போக நாளைக்கே ஆம்புலன்ஸ் வரும். உங்களுக்கு அங்கே ராஜ மாரியாதை கிடைக்கும். பணம் காசப்பத்தி நீங்க பயமே பட வேண்டாம். எல்லாத்தையும் நான் பார்த்துக்கறேன்.



ஆபரேஷன் நடக்கறதுக்கு முன்னாலே நான் வருவேன்.
ஆபரேஷன் முடியறவரைக்கும் நானும் உங்க கூடவே இருப்பேன். அது வரைக்கும்…ஹி ஹி..ஹி..என்ன புரியுதா பாய்?”

“புரியுது டாக்டர்,” என்று பற்களை நறனறவென்று கடித்தபடியே பதில் அளித்தான் அஜ்மல். “அந்த ஹாஸ்பிட்டல்லே நமக்கு மொத்தம் ரெண்டு ரூம். பொரிய ரூமிலே நீங்க, உங்க வொய்·ப், உங்கப்பா மூணு பேரும். சின்ன ரூமிலே நான். ஆனா, நான் வந்ததும் ஆபரேஷன் முடியற வரைக்கும் உங்க வொய்·ப் என்னோட சின்ன ரூமிலே இருப்பாங்க..ஓ.கே?”
“சாரி டாக்டர்,” என்றான் அஜ்மல்.
“வக்கீல்ட்டே பேசிடறேன். வேண்ணா நீங்களும் பேசிக்குங்க,” என்றபடி ·போனைத் துண்டித்தார் டாக்டர் சூரி.
அஜ்மல் வக்கீலுக்கும் ஒரு போன் போட்டுப் பேசினான். “ஆமாம், டாக்டர் சொல்லறது வாஸ்தவம் தான்,” என்று அஜ்மலின் வக்கீலும் ஆமோதித்தார். “ஆனா அவர் கிட்டேயிருந்து போன் வந்தப்புறமா கேசை வாபஸ் வாங்க சொல்லியிருக்கிறாராம்.
என்னன்னு தெரியலே!”
அஜ்மலுக்குத் தொரிந்தது. தன் மனைவியைப் படுக்கையில் போட்டுப் பிழிந்தெடுத்து விட்டு, தனது வெறியைத் தீர்த்துக் கொண்டு, பழி வாங்கி விட்ட திருப்தி கிடைத்தபிறகே, டாக்டர் சூரி போன் செய்வார் என்பது அவனுக்குப்
புரிந்தது.
நடப்பது நடக்கட்டும். ஆனால், சென்னை சென்று சேரும் வரை இந்த விஷயத்தைப் பற்றி மனைவியிடம் பேசக்கூடாதென்று அவன் முடிவு செய்து கொண்டான். குழந்தைகளை நெருங்கிய உறவினர் வீட்டில் விட்டு விட்டு அவர்கள் ஆம்புலன்ஸில் வாப்பாவுடன் சென்னை வந்து சேர்ந்தனர். ஆனால், கதீஜாவின் சந்தேகங்களுக்கு பதில் அளிக்க வேண்டுமென்றால், அவளிடம்
உண்மையை சொல்லியே ஆக வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டதால், அவன் ஒன்று விடாமல் அனைத்தையும் சொல்லி முடித்தான்.
அனைத்தையும் கேட்டுக்கொண்டிருந்த கதீஜா அதிர்ந்து போய் சிலை போல
உட்கார்ந்திருந்தாள். “யா அல்லா!” என்று அவளது வாய் முணுமுணுத்தது.
“என்னை மன்னிச்சிரு கதீஜா,” என்று அவளை சமாதானப்படுத்த முயன்றான் அஜ்மல்.”எனக்கு வேறே வழியே தெரியலே!”
இவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போதே அறையின் இன்டர்-காம் ஒலித்தது.

3
அனைத்தையும் கேட்டுக்கொண்டிருந்த கதீஜா அதிர்ந்து போய் சிலை போல
உட்கார்ந்திருந்தாள்.

“யா அல்லா!” என்று அவளது வாய் முணுமுணுத்தது.



“என்னை மன்னிச்சிரு கதீஜா,” என்று அவளை சமாதானப்படுத்த முயன்றான் அஜ்மல்.”எனக்கு வேறே வழியே தெரியலே!”
இவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போதே அறையின் இன்டர்-காம் ஒலித்தது.
“காட்பாடியிலிருந்து போன். பேசுங்க சார்!”
மறுமனையில் பேசியது அப்துல். அவர்களது மூத்த மகன்.
“அம்மீஜான்! அப்பாஜான்! எங்களுக்கெல்லாம் பக்ர்-ஈத் பண்டிகைக்காக புது டிரசெல்லாம் வாங்கி அனுப்பியிருக்காரு டாக்டர் சூரி! ஆளுக்கு ஆயிர ரூபாய் ‘தோ·பா(பரிசு)’வும் கொடுத்திருக்காரு! தாத்தா ஆபரேஷன் முடிஞ்சதும் எங்களையும் சென்னைக்கு வரவழைச்சு, கிஷ்கிந்தா,கோல்டன் பீச், ப்ளேக் தண்டர் எல்லாம் சுத்திக் காட்ட ஏற்பாடு செய்திருக்காராம்
டாக்டர்! ரொம்ப குஷியா இருக்கு அம்மீஜான்!” பேசி முடித்து விட்டு கணவன்-மனைவி இருவரும் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தனர். கேப்பையில் நெய் ஒழுகிக் கொண்டிருக்கிறது! டாக்டர் சூரியின் இத்தனை கரிசனத்துக்கும் எது காரணம்
என்று இருவருக்கும் தான் நன்றாகத் தொரியுமே!
“இதுக்கப்புறம் என்னை நீங்க ஒதுக்கிட மாட்டீங்களே?” என்று கதீஜா பரிதாபமாகக் கேட்டாள்.
தப்பிக்கவே வழியின்றி மாட்டிக் கொண்டு விட்டோம் என்பதை அவள் இதற்குள் புரிந்து கொண்டிருந்தாள்.
“என்ன இப்படிக் கேட்கிறே கதீஜா?” என்று குமுறினான் அஜ்மல்.”சொல்லப்போனா இனிமேல் தான் உன் மேலே எனக்கு அதிகமான அன்பும் மதிப்பும் வரப்போகுது. நீ நம்ம குடும்பத்துக்காக குர்பானி கொடுக்கப் போறே கதீஜா! உன்னை நான் எப்படி ஒதுக்க முடியும்?”
இருவரின் கண்களிலும் கண்ணீர் மல்கியது. அந்த உருக்கமான சூழ்னிலையைக் குலைப்பது போலக் கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்டது. அஜ்மல் எழுந்து கொள்வதற்குள், சிரித்த முகத்துடன் கதவைத் திறந்தபடி உள்ளே நுழைந்தார் டாக்டர் சூரி. “அஜ்மல் பாய்! உங்கப்பா நல்லாயிருக்காரு! இன்னிக்கு ஆஞ்சியோகிராம் பண்ணுவாங்க.
அப்புறம் ஒரு வாரம் கழிச்சோ, பத்து நாள் கழிச்சோ அவருக்கு ஆபரேஷன் நடக்கப்போகுது. அது வரைக்கும் நீங்க நிம்மதியா இங்கேயே இருக்கலாம். உங்க காட்பாடி ரிலேடிவுக்கு நான் ஒரு பத்தாயிர ரூபாய் கொடுத்துட்டுத் தான் வந்திருக்கிறேன். உங்க கொழந்தைங்களுக்கு இன்னேரம் புது டிரஸ் எடுத்திருப்பாங்க. இனிமேல் நீங்க எதுக்குமே கவலைப்படத்
தேவையில்லை!” டாக்டர் சூரியின் கண்கள் இப்போது மிகவும் வித்தியாசமாகத் தென்பட்டன. அதில் தென்பட்ட காமத்தைக் கண்டு அஜ்மல் உறைந்து போனான்.



தன் ஆசை மனைவியிடம் அத்தனை காமத்தையும் கொட்டி முடிக்கப் போகிறான் இந்த பே-இமானி(நேர்மையற்றவன்) என்ற உண்மை அவனுக்கு உறைக்கத் தொடங்கியது. தான் மட்டுமே கண்டும், தொட்டும் ரசித்து வந்த
கதீஜாவின் அழகு உடலை, தானே இன்னொருவனுக்குத் தற்காலிகமாக அடகு வைத்து விட்டதை எண்ணி அவன் நொந்து கொள்ளத் தொடங்கியபோது….
“அஜ்மல் பாய், உங்கப்பாவுக்கு திரும்ப ECG, X-ray,Echo scan, Blood test-டெல்லாம்
எடுப்பாங்க. அப்புறமா ஐ.சி.யூவிலே ட்ரீட்மென்ட் பண்ணறதுக்கும், ஆபரேஷன்
பண்ணறதுக்கும் ஒண்ணிரெண்டு கன்சென்ட் லெட்டரிலே நீங்க கையெழுத்துப் போடணும்.

நீங்க பேசாம ஐ.சி.யூ வாசல்லியே போய் வெயிட் பண்ணுங்க. உங்களுக்கு நிறைய வேலையிருக்கு!”
கதீஜா திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தவள், கணவன் பக்கத்திலே போய் ஒட்டிக்கொண்டபடி நின்றாள்.
அவளது கை நடுங்கியபடி கணவனின் கையைப்பற்றிக் கொண்டது. ‘போகாதீங்க’ என்பது போல அவளது கண்கள் அஜ்மலை நோக்கிக் கெஞ்சின.ஆனால், அவனால் அவளை நோக்கி விரக்தியாக ஒரு புன்னகை சிந்துவதைத் தவிர, வேறு எதுவும் செய்ய முடியவில்லை.

“நான் வந்திடறேன் கதீஜா,” என்றபடி அவளது கையை விடுவித்து விட்டு, அவன் அறையை விட்டு வெளியேறத் தொடங்கியபோது,அவனை டாக்டர் சூரி நிறுத்தினார்.
“இந்தாங்க பாய்,” என்று ஒரு நூறு ரூபாய் சலவைக் கட்டை அவன் முன்னால் நீட்டினார்.
“இங்கே உங்க கிட்டே யாரும் எதுக்கும் பணம் கேட்க மாட்டாங்க! இது உங்க சொந்த செலவுக்கு வைச்சுக்குங்க!!”
ஒரு கணம் திகைத்துப்போன அஜ்மல், மறு பேச்சின்றி அந்தப்பணத்தை வாங்கிக்கொண்டு, அறையின் கதவை சாத்திக்கொண்டு வெளியேறி நடந்தான். ஒரு பத்துப் பதினைந்து அடிகள் நடந்தபோது தான், தான் அந்தப் பணத்தை டாக்டர் சூரியிடமிருந்து வாங்கியிருக்கக்கூடாதோ என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. சே! இப்படி என் மனைவியை இன்னொருவனிடம் தன்னந்தனியே விட்டு விட்டு, அவன் கொடுத்த பணத்தையும் கை நீட்டி வாங்கி, அவளை
நானே ஒரு வேசியாக ஆக்கி விட்டோமே!



அஜ்மலுக்கே இவ்வளவு கொந்தளிப்பு இருந்ததென்றால், பாவம் கதீஜா, அவள் மனம் என்ன பாடு பட்டுக் கொண்டிருந்தது! அஜ்மல் கதவை வெறுமனே சாத்தி விட்டுப் போயிருக்க, டாக்டர் சூரியோ கதவைத் தாளே போட்டு விட்டார். அடுத்து என்ன நடுக்குமோ என்று படபடக்கும் நெஞ்சுடன் கதீஜா நின்று கொண்டிருந்தாள். அவளது கால்கள் தரையிலேயே படவில்லையோ
என்று சந்தேகம் ஏற்படுமளவுக்கு அவள் நடுநடுங்கிக்கொண்டிருந்தாள்.
அவளது உள்ளக்கிடக்கைப் பற்றி சற்றும் கவலைப்படாத டாக்டர் சூரி, சர்வசாதாரணமாக தான் அணிந்திருந்த சட்டையை அவிழ்த்து அங்கிருந்த கோட்-ஸ்டேண்டில் மாட்டினார். இடுப்பில் கட்டியிருந்த பெல்ட்டைக் கழற்றியவர், தான் கொண்டு வந்திருந்த பையிலிருந்து நிதானமாக
ஒரு புத்தம் புது டர்க்கி டவலை எடுத்து சுற்றிக்கொண்டு, கதீஜாவின் முன்னாலேயே தான் அணிந்து கொண்டிருந்த ‘பேண்ட்டை’ அவிழ்க்கத் தொடங்கவும், கூச்சத்தில் குறுகிப்போன கதீஜா கண்களை இறுக்க மூடியபடி திரும்பி நின்று கொண்டாள்.

“இதுக்கே இப்படி கூச்சப்பட்டா எப்படி?” என்று சிரித்தார் டாக்டர் சூரி.”இன்னும் நீ பார்க்க வேண்டியது எவ்வளவோ இருக்கு!” ‘சைத்தான் கீ ஔலாத்(சைத்தானுக்குப் பிறந்தவனே!)’ என்று மனதுக்குள் நினைத்தபடி கதீஜா அவரை வெறுப்பை உமிழும் கண்களுடன் பார்த்தாள். டாக்டர் சூரி நிதானமாக வாஷ்-பேசினுக்குப் போய் முகத்தைக் கழுவிக்கொண்டார். கழுவி முடித்ததும், முகத்தைத் துடைப்பதற்காக தான் இடுப்பில் அணிந்து கொண்டிருந்த அதே டவலை அவிழ்த்தபோது, அவரது ஜட்டி தெரிந்தது. அவரது இரண்டு தொடைகளிலும் புசுபுசுவென்று மயிர் அடர்ந்து வளர்ந்திருந்தது. அவரது வயிற்றைப்பார்த்தாலே கதீஜாவுக்குப் பயமாக இருந்தது. நிதானமாகத் தலை துவட்டி முடித்த டாக்டர் சூரி, டவலை அங்கிருந்த நாற்காலியின் மீது விரித்துக் காய வைத்து விட்டு, வெறு ஜட்டி மட்டும் அணிந்தபடி, கதீஜாவை நோக்கிக் காமம் ததும்பும் கண்களுடன் நெருங்கினார்.
“உட்காரு!”
“பரவாயில்லை!” என்று தலையை நிமிர்த்தாமலே பதில் அளித்தாள் கதீஜா. ஆனால், அவர் தன்னை மிகவும் நெருங்கி விடவே, அவளது கால் சற்றே பின்னால் நகர்ந்தன.
“நாம என்ன சின்னப்புள்ளைங்க மாதிரி ஓடிப் பிடிச்சு விளையாடப்போறோமா?” என்று சிரித்தார் டாக்டர் சூரி.

4
உண்மை தான்! இவரிடமிருந்து தப்புவதென்றல் அதற்கு வழியா இல்லை? ஆனால், இப்போது குறிக்கோள் தப்பிப்பதைப் பற்றியல்ல; பலியாவது தானே! எவ்வளவு சீக்கிரம் இந்த நரகத்திலிருந்து விடுபட வேண்டுமோ, அவ்வளவு சீக்கிரம் விடுபட வேண்டுமே தவிர, அவரது காமத்துக்கு விருந்தாவதைத் தன்னால் தடுக்க முடியாது!’ என்று கதீஜா உணர்ந்து கொண்டாள்.

وَإِنَّهُ لَا يَذِلُّ مَنْ وَالَيْتَ‎ இன்னஹூ லா யதில்லு மன் வாலைத்த..
என்று மனத்திற்குள் துவா சொல்லியபடி...

“இப்ப உங்களுக்கு என்ன வேணும்?” என்று வேண்டா வெறுப்பாய்க் கேட்டாள் கதீஜா.
“இதையே கொஞ்சம் சிரிச்சாப்பிலே கேட்கலாமில்லே?” என்று மறு கேள்வி எழுப்பினார் கதீஜா.
உணர்ச்சிகளைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு, மனதில் ¨தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு, தலை நிமிர்ந்து அவரை நோக்கி ஒரு கால் புன்னகையை சிந்தியவாறு, “சரி, உங்களுக்கு இப்ப என்ன வேணும்?” என்று கேட்டாள் கதீஜா.
“நீ முதல்லே உட்காரணும்,” என்றபடி கட்டிலைக் காட்டினார் டாக்டர் சூரி.