लस्ट इन फॉग सिजन 01 भाग 02

रस्त्यावरची धूळ उडवत पवनची गाडी गावामधून चालली होती. सगळी लोकं त्या गाडीकडे पाहत होते आणि कुजबुजत होते.

"ह्यांनीच घेतलाय वाटत त्यो बंगला" कोणीतरी विचारलं.

"व्हय ह्योच नवीन मालक हाय वाटत" कुणाचा तरी आवाज आला.

"तुम्हाला काय र माहीत कोण राहतेय आन कोण नाय?" एकाने शंका विचारली.

"रघुनी सांगितलंय एक नवीन सायेब येणार हाय. दोन आठवड झालं चार-पाच माणसं घिऊन गेलाय तिकडं बंगला झाडायला" एक म्हातारा खोकत म्हणाला.

गाव सोडून गाडी पुढे गेली एका ओसाड जागेवरून धावू लागली. सुबोध गाडीच्या पुढच्या खिडकीतून पाहत होता समोर जंगलासारखं काही तरी दिसत होतं. थोड्याच वेळात रस्त्याला लागून एक दगडी भिंड सुरू लागली. बंगला जवळ आला. पवनने हॉर्न वाजवताच एका माणसाने प्रवेशद्वार उघडून दिल. लोखंडाच गंजलेल ते प्रवेशद्वार मोठा आवाज करत मागे सरकल. पवनने सुबोध कडे पाहून मोठी स्माईल दिली. त्याचे दात चमकले.

"आज पासून आपण इथे राहणार" पवनने सुबोधला सांगितल.

आत शिरताच ते घर दिसल. दोन मजली मोठं घर होत ते. त्याच्या बाजूला हिरव्यागार गवताची वाढ झाली होती. प्रवेशद्वारापासून एक वाट त्या घराच्या दरवाजापर्यंत जात होती. त्या वाटेवर गवत नव्हते फ़क्त वेगवेगळ्या रंगाचे दगड होते. खुपच जून वाटत होतं ते घर. सुबोध निट त्या घराला निहाळू लागला. सफेद रंग आणि हिरवट झालेली कौल अस काहीस होत ते घर. घराचं बांधकाम भारतीय शैलीतील नव्हतं.

घराचा जास्तकरून भाग हा लाकडी होता. ते घर एका मानवी चेहऱ्या सारखं वाटत होतं. असा चेहरा जो वर्षानुवर्षे कोणाची तरी वाट पाहत आहे. चौकोनी मोठा दरवाजा जणू त्याच तोंड होत ते तोंड कोणाचा तरी घास घ्यायला भुकेल होत असे वाटत होतं. नजर वर करताच दुसऱ्या मजल्यावरील खिडक्या दिसत.

ते त्या घरचे डोळे. कोणाची तरी वाट पाहत असलेले डोळे. जसे डोळ्यांभोवती काळी वर्तुळे होतात तशी त्या खिडक्यांची अवस्था होती. पण खिडकीची काच मात्र चमकत होती. आपल्या माणसाला पाहून जसे एखाद्याचे डोळे चमकतात तसे. ते दोघे ही कार बाजूला लावून उतरले.

"या सायेब" घरातून एक वयस्कर माणूस बाहेर आला आणि त्यांना आत बोलवू लागला. रघु होता तो.

पवन आणि सुबोध आत गेले. पवनने त्या माणसाच्या मदतीने सुबोधला घरात घेतला. सुरवातीला पायऱ्या असल्यामुळे व्हीलचेअर नीट आत जात नव्हती.

"ह्या पायऱ्या बदलाव्या लागतील." पवन चौफेर नजर फिरवत म्हणाला.

"जी करू लवकरच, आत या." रघु कमरेत वाकून म्हणला.

आत जाताच त्यांना ते दिवाणखान्यात आले. आत जाताच वातावरणाच्या एका थरातून दुसऱ्या थरात गेल्या सारखं वाटलं दोघांना. ते एकमेकांना पाहू लागले. प्रशस्त आणि स्वच्छ असं मोठं घर होत आतून ते. डाव्या बाजूला स्वयंपाकघर आणि उजवीकडे भिंतीला लागून वर जाणार जिना होता. वर शयनगृह होते. जिन्याखाली एक दरवाजा होता जो खाली तळघरात जात होता. खुपश्या गोष्टी जुन्या वाटत होत्या.

घरात भरीव अस जड लाकडी सामान होत. खुर्च्या, सोफा, मेज सगळं उत्तम प्रकारच्या लाकडापासून बनवलं गेलं होतं आणि त्यावर भरीव अस नक्षीकाम सुद्धा होत. नुकत्याच त्या वस्तू साफ केल्या गेल्या होत्या ते जाणवत होतं. इकडे पवन त्या म्हाताऱ्या माणसासोबत काहीतरी बोलत होता. सुबोध व्हीलचेअरवरून घर पाहू लागला. सुबोधला दिवाणखान्यात कोपऱ्यात घरातच शेकोटी करायची जागा बनवलेली दिसली. भिंतीला छोटा खोल चौकोन आणि त्याला वर चिमणी होती. पण ती जागा खूप स्वच्छ होती. खूप वर्षे कोणी तिथे शेकोटी पेटवली नसणार.

दिवाणखान्याच्या भिंतीला लागून अजून दोन खोल्या,एक न्हाणीघर आणि एक मागच्या बगीच्यासाठी दरवाजा होता. बाकीच्या दरवाजपेक्षा तो दरवाजा वेगळा होता. खूप वर्तुळ कोरले गेले होते त्यावर. एकमेकात मिसळले वर्तुळ होते ते. तेवढा दरवाजा मात्र खूप धुळीने माखलेला दिसत होता. तेवढ्याच सुबोध ची नजर जिण्याला लागून असलेल्या भिंतीवर टांगलेल्या चित्रांकडे गेली.

तीन चित्रे हाती भिंतीवर. त्यापैकी सर्वांत खाली असलेलं तिसरं चित्र अस्पष्ट होत. धूसर अस होत. नक्की कोण आहे त्या चित्रात नीट दिसत नव्हत. तो पोशाख भारतीय वाटत होता. कारण बाकीच्या दोन्ही चित्रांमध्ये विदेशी पोशाख होता.

"हे कोण आहेत?" सुबोधने चित्रांकडे बोट दाखवत विचारले.

"ह्यो गोरा सायेब आणि ही त्याची बायको. हे घर त्यांनीच बांधलं" म्हातारा रघु म्हणाला.

"आणि हे तिसरं कोणाचं? चित्र नीट साफ नाही केलं का? काही दिसत नाही ते" सुबोधने आपली शंका विचारली

"ते तसंच हाय, काढणाऱ्यांन तसंच काढलंय. ती गोऱ्या सायेबाची रखेल व्हती." रघु आवाज जड करून म्हणाला.

तेवढ्यात जिन्यावरून काही माणसे उतरत आली.

"तुम्ही सांगितलं तस समद करून ठिवलंय बघा. वरच्या काही खोल्या राहिल्यात नीट करायच्या फक्त. ह्यो टिन्या ह्यो तुमच्याकड सयपकाला इत जाईल." रघु टिन्याकडे नजर टाकत म्हणाला.

टिन्या एक पंचविशीचा गावतालाच मुलगा होता.

"चालेल" पवन रघु आणि त्याच्या माणसांना कामाचे पैसे देत म्हणला.

"फक्त एक अट हाय बघा" टिन्या म्हणला.

"कसली अट?" पवनने मान खाली ठेऊन नजर वर करत विचारलं.

"म्या इऊन सयपक करून जाइल, पण मावळायच्या आदी मला घरी जायचं असत."

"पण आम्ही रात्री नऊ-साडेनऊ ला जेवतो. निदान आठ पर्यन्त तरी थांबायला हवं तुला."

"आपल्याला नाय जमणार बुआ मग!" तो हात टाकत म्हणाला. "ह्यांना काय माहीत नाय वाटत या घराबद्दल" आपल्या साथीदारांकडे पाहत तो म्हणाला.

"माहीत आहे, लोक म्हणतात या घरात भूत आहे हेच ना?" पवन बेफिकिरीने म्हणाला.

"भुताच नाय माहीत पण हे घर फसवं हाय!" त्यातला एक उत्साहाने म्हणाला.

"म्हणजे?" सुबोधने विचारलं.

"ते म्हंजी असं की..."

"बास आम्हाला तुझी अट मंजुर आहे ये उद्या पासून." पवन त्याला थांबवत म्हणाला. पवन ने सुबोधच्या थकलेल्या चेहऱ्याकडे पाहिलं होत.

"बरं" टिन्या बोलला.

"आणि एक ईनंती हुती बघा सायेब". म्हातारा रघु काळजीने म्हणाला. "ज्या खिडक्यातून घरचीमागची बाजू दिसती आणि त्यो दरवाजा आणि खिडक्या उघडू नका, त्याला हात बी लावू नका. घराच्या पाठी जाऊ नका."

"मग काय सगळे दरवाजे खिडक्या बंद करून राहू का?" पवन फटकळ पणे म्हणाला.

"नाय! घराची मागची बाजू दिसलं अश्या खिडक्या झाकल्यात आमी त्या आणि त्यो दरवाजा उघडू नका. तसं बी घरच्या मग काय भी नाय नुसती झाडी हाय!" रघु त्या धुळीने माखलेल्या दरवाजाकडे इशारा करत म्हणाला. सगळ्यांनी त्या दरवाजाकडे पाहिलं. तो दरवाजा या चमकणाऱ्या दिवाणखान्यात तो शोभत नव्हता.

"अजून काय?" पवन वैतागून म्हणाला. त्याला ही माणसे केव्हा या घरातून जातायत अस झालं होतं. उगाच सुबोध समोर हे भूत-आत्मा असले विषय नको म्हणून.

"काय नाय निघतो आम्ही. रामराम. काय लागलं तर सांगा." रघुने निरोप घेतला.

"हूं! काही लागलं तर कळवतो" पवन म्हणाला.

म्हातारा रघु गेला आता घरात फक्त पवन आणि सुबोध होते.

रात्र झाली पवन आणि सुबोध जेवायला बसले होते.

"ते लोक काय बोलत होते या घराबद्दल? आणि तू एवढं जुनं घर का घेतलंस?" सुबोधने विचारलं

"काही ही बोलतात ही गावची माणसं अडाणी आहेत तू लक्ष नको देऊस. हे घर फक्त दोन करोड मध्ये मिळायल."

"काय?" सुबोध घास चावत म्हणाला.

"हो. काय माहीत काय झालं ह्या घराच्या जुन्या मालकाने हे विकायला काढलं. तो सुरवातीला तीन बोलत होता पण मी त्याला दोन करोड वर आणलं. एवढं चांगलं घर ते पण सगळ्या आधुनिक सोईसुविधा असलेले पण गावकऱ्यांच्या गोष्टी ऐकून कोणी घ्यायला तयार नाही. मग मी विकत घेतल हे घर. तुला आवडलं ना?"

"हो खूप छान आहे. पाय बरे झाले की मी वर पण पाहून येईल." सुबोध वर बघत म्हणाला.

"मी आहे आता तू लवकरच बरा होशील." पवन ने दिलासा दिला.

"सुबोध, मला माफ कर मी तुझ्या आजारपणात सोबत नव्हतो."

"मला माहित आहे सगळं." सुबोध संथपणे म्हणाला.

जेवण झालं सुबोध त्याच्या खोलीत गेला. सुबोध ची खोली दिवाणखान्यात असलेल्या दोन खोल्यांपैकी एक होती. सुबोध ने त्याच्या खोलीतले दिवे लावले. त्याची नजर समोरच्या भिंतीवर झाकलेल्या खिडक्यावर गेली. बेडच्या दोन्ही बाजूला असलेल्या खिडक्या वर्तमानपत्र लावून झाकल्या होत्या जेणेकरून घराच्या मागील बाजू दिसू नये. तो बेडवर चढला तेवढ्यात पवन चा आवाज त्याला ऐकू आला.

"हो...करतो...दहा मिनिटात करतो...खूप चावट झालायस हा!" कानाला फोन लावत पवन आत आला.

सुबोध त्याच्या खोलीच्या एका भिंतीकडे एकटक बघत बसला होता. त्या भिंतीवर एका जागी चौकोनी आकारात खूप सारे कागद चिटकवले होते.

"ते आजोबा याच खिडक्यांबद्दल बोलत होते ना?" सुबोध पवनला म्हणाला. "कागदांचे खूप थर चढवलेत वाटत."

"हो! थांब मी सगळे कागद फाडतो. म्हातारा कायपण बडबडतो." पवन पुढे सरकत म्हणाला.

"नको नको त्यांनी सांगितलंय म्हणजे काही तरी असेलच ना!"

"अरे तू काय ऐकतोस त्याच! त्याला फक्त साफसफाई साठी सांगितलं होतं इथे बाकी नको त्या गोष्टीत कशाला लक्ष द्यायचं? आपलं घर आहे आपण बघू काय करायचं आणि काय नाही ते. थांब मी बघतो काय आहे त्या कागदाच्या थराच्या मागे."

"थांब. हे बघ अस नको करुस. त्यांनी नक्कीच विचार करून सांगितल असणार आपल्याला. आपल्याला माहीत नाही अशा कारणाने खिडक्यांना झाकल्या आहेत. मी सांगतोय ना माझ्यासाठी तरी त्या उघडू नकोस." सुबोध हातवारे करत म्हणाला.

"तू पण उगाच घाबरतो, नाही उघडत मी." पवन त्याच्या डोक्यावर हात ठेवत म्हणाला. "ह्या गोळ्या खा आणि नीट झोप." एवढं बोलून तो बाहेर गेला.

सुबोध ने एक उसासा सोडला आणि डायरी जवळ घेतली. तो काही तरी लिहित होता त्यात!

इकडे पवन वर त्याच्या खोलीत आला. त्याच्या पण खोलीत ज्या खिडकीतून घराचा मागचा भाग दिसतो त्या खिडक्या सुद्धा झाकल्या होत्या. अस वाटत होतं तो कागद ओरबाडून काढावे. म्हणून खिडक्यांजवळ गेला तो हात उचलनार तेवढ्यात मोबाईल वाजला, नोटिफिकेशन वर मेसेज होता,

"अजून किती वेळ" - अझलान

तो मागे वळला आणि घाईत लॅपटॉप काढला. त्याने लॅपटॉप चालू केला थोड्याच वेळात त्याच्या लॅपटॉप वर एक आकृती उमटली. कोणाचीतरी भरदार छाती होती. गोऱ्या-तांबड्या छाती वर गव्हाळ रंगाचे हात गुलाबी निप्पल दोन बोटांनी कुरवाळत होते.

"एव्हढ्या लवकर सुरवात करायची." पवन कपडे काढत म्हणाला.

"हो! मी तीन दिवस पाहिलं नाही तुला. माझ्या कडे वेळ पण नाही जास्त तिथे रात्र झाली असली तरी आता इथे उजाडेल." समोरचा इसम कराऱ्या आवाजात म्हणाला.

"खूप भाव चढला का रे तुला." पवन ने बनियन काढला.

"हो परवाच ऑफिस मधल्या एकाने लाईन दिली. घेतला ना त्याला. सारखा मसेज करतोय परत केव्हा भेटायचं म्हणून."

लॅपटॉपच्या पडद्यावर छाती ऐवजी आता एक चौकोनी पसरट चेहरा आला. जरासा लालसर झाला होता तो. त्यापेक्षाही त्याचे ओठ लालेलाल होते. जाड भुवया त्याच्या घाऱ्या डोळ्यांवर उठून दिसत होत्या.

"चार दिवस काय लांब गेलो लगेच दुसरी कडे तोंड मारलं आयुष्या भर काय साथ देणार." पवन म्हणाला.

"ओय डार्लिंग लगेच काय तोंड पडलस, अरे यार कंट्रोल नाही झाला तुला तर माहीत आहे ना. सॉरी ना!" अझलान समजुतीच्या स्वरात म्हणाला.

"मला काही प्रॉब्लेम नाही तू कोणाची गांड मारतोस तिकडे, पण मला नाही आवडत कोणी तुझ्या जवळ आलेलं. निदान मला सांगू तरी नकोस."

"हहा हा हा हा हा हा हा आय नो बेबी म्हणून तर तुला जळवायला बोलतो मी!" अझलान हसत म्हणाला.

"इथे माझी आग विझवलीस आणि म्हणे मला जळवतोय" पवन तोंड वाकडं करत म्हणाला.

"आणि जरी गेलो दुसरीकडे तरी दिल तो आपके ही पस है ना जनाब!"

"नको आता गोड गोड बोलुस." पवन वेडावून म्हणाला.

"मला माहित आहे तुझी आग परत कशी पेटवायची." अझलान दबक्या आवाजात म्हणला.

"कशी?" पवन ने विचारलं.

तेवढ्यात अझलान लॅपटॉप पासून दूर गेला. व्ही कट अंडरवेअर वर असलेला सहा फुटाचा आडवादांड अझलान पवन ला दिसत होता. त्याच्या जाड भरलेल्या मांड्यावर अंडरवेअर घट्ट बसली होती. आडव्या छातीवर असलेल काळ्या धाग्यातील ताविज त्याच्या गळ्याची शान वाढवत होती. निऑन रंगांच्या अंडरवेअर मधला फुगवटा पाहून पवन नागडा झाला. अझलान गोल फिरला. पवनला त्याची मोठी गांड दिसू लागली. आपली हात पाठी करत त्याने हातच पंजे अंडरवेअर मध्ये घातले आणि ती खाली सरकवली.

पवनचा लवडा ताठ झाला. नुसतं बघूनच कळत होतं की अझलानचा बोचा किती मऊ होता. कोणीतरी आखून गोल काढल्या सारखा. पवन आपल्या गोट्या खाजवू लागला. अझलान खाली गुडघ्यावर बसला. त्याची पाठ अजून ही पवन कडे होती. पुढे वाकत त्याने आपली गांड लॅपटॉपच्या कॅमेरा जवळ नेली आणि दोन्ही हातांनी पसरवली.

मागे बघत त्याने पवन कडे नजर टाकली. त्याच्या लवड्याकडे पाहिलं. मुठीत न मावणारा लवडा हातात घेऊन तो स्वतःची स्तनाग्रे चिमटीत पकडून होता. अझलानने त्याच्या पवन कडे पाहिलं. पवनने ही त्याला नजर भिडवली. अझलान त्याला डोळा मारत आपल्या एका हाताच एक बोट तोंडात टाकल. पवन च्या लवड्याकडे बघून तो ते बोट चोखु लागला.

"अजून एक आत टाक." पवन म्हणाला.

अझलानने आता दोन बोट तोंडात टाकली आणि आत बाहेर करू लागला.

"और एक!" पवनने लवड्याची पकड मजबूत केली.

त्याने अजून एक बोट तोंडात टाकलं. आता तीन बोट अझलानच्या तोंडातून आत बाहेर करत होती. तो एक हाताने त्याचवेळी आपला बोचा पण दाबत होता. त्याने आता एका हाताने स्वतःच्या भोकावर बोट फिरवायला सुरवात केली. दोन बोटांनी त्याने ते फाकवल आणि तोंडातील लाळीने भिजलेले एक बोट त्यात घुसवल.

"ओह फक या डिअर!" पवन लवड्याच्या सुपाड्यावर अंगठ्याने दाब देत म्हणाला.

स्वतःच्या बोटाने अझलान झवून घेत होता. त्याने गांडीतून बोट काढलं आणि तोंडात घालून परत गांडीत घातलं पण यावेळी दोन बोट एकसाथ घातली.

"अम्मम्म्म हम्मम्म्मम" अझलान कण्हत होता.

त्याला अस गांड हलवत बघून पवनच अंग गरम झालं होतं. पवनने लॅपटॉप दूर सारला. पाय पसरवून त्याच्या मध्ये ठेवला. गुडघ्यात पाय दुमडत तो गोट्याखालून फिरवु लागला. शेवटी अझलान वळला त्याचा सुंता केलेल्या बुल्ल्याला पारदर्शक चिकाची संथ धार लागली होती. लवड्याची चामडी मागे पुढे करत त्याने ती खाली पाडली पण त्याचा चिकाने भिजलेला लाल सुपडा अजून ही चमकत होता. अझलान मांडी घालून लॅपटॉप समोर बसला.

त्याच्या पोटावरील ऍब्स मधून घामाच्या धारा वाट काढत ओघळल्या. पवनने त्याच्या जाड लवड्यावर नजर टाकली आणि स्वतःच्या सुपाड्यावरून एक बोट फिरवु लागला. अझलानचा लंड पवन एवढा मोठा नव्हता पण त्याच्या पेक्षा जाड आणि रंगाने सावळा होता. त्याच्या दाटलेल्या शिरा उठून दिसत होत्या. पवनचा पण प्रिकम बाहेर आला होता. त्याने तो एक बोटाने गोळा केला आणि जीभ बाहेर काढली.

ते बोट त्याने जिभेवर ठेवलं. डोळे बंद करून तो त्याचा आस्वाद घेत होता. इकडे अझलान पण तसच करत होता. पवनने आपल्या दुसऱ्या हाताच्या बोटांवर थुंकी घेतली आणि भोकात घुसवू लागला.

"डु इट फास्ट हनी" अझलान स्वतःची छाती कुरवाळत म्हणाला.

"येस डियर आहह आहह उममहह" पवन वेग वाढवत म्हणाला.

दोघांचा खेळ चांगलाच रंगात आला होता. दोघांच्या ही चेहऱ्यावर उच्च पातळीवर पोहोचल्याचे भाव होते. इकडे अझलान जोरात मूठ मारू लागला. पवन पण त्याचा लवडा घट्ट पकडून बोट आत बाहेर करत भोकाची आग शांत करत होता.

"अहहहह आहहह" खालचा ओठ दातांच्याखाली दाबत अझलान आवाज काढत होता.

पवनला पण आता सहन नव्हतं होत त्याने स्वतःच्या गांडीतून बोट काढली आणि लवडा जोरात हलवुन आवाज काढू लागला.

"आय इम कमिंग डु यु वॉन्ट माय क्रीम हनी" अझलानने छाती वर खाली करत विचारलं.

"येस डिअर आय वॉन्ट शूट ऑन माय माऊथ."

दोघांनी ही वेग वाढवला.

"आआआःहहहह टेक माय लोड" अस म्हणत अझलानने स्वतःचा लवड्याची त्वचा खाली खेचली आणि दाट अशी पिवळसर-सफेद चिकाची धार उंच उडाली. ती धार सरळ त्याच्या पोटावर पडली.

पवन सुद्धा जोर लावून हलवत होता. त्याने अचानक हात थांबवला एखाद्या लाव्ह्याप्रमाणे पवनच्या चिकाने उसळी मारली आणि त्याच्या मुठीवर सांडला.

चिकाने भिजलेल पोट साफ करत अझलान काही तरी पवन ला म्हणार होता पण त्याचे शब्द तोंडातच राहिले डोळे लॅपटॉप च्या पडदयावर खिळले. समोर पवन नव्हता. कुठे गेला हा अचानक?

पवन लॅपटॉप सोडून बेडवरून उतरला होता. मोकळा झाल्यावर उसासे टाकत असताना त्याची नजर दरवाजावर गेली. कोणी तरी बाहेर उभे आहे असं वाटत होतं. त्याची सावली दरवाजाच्या फटी खाली दिसत होती. त्याने जरा नजर वर घेतली आणि दरवाजाला असलेल्या छोट्या चौकोनी खरबडीत काचेतून कोणाची तरी सावली दिसत होती. त्याने डोळे फाडून पाहिलं तो दचकला कोणी तरी त्या काचेतून त्याला डोळे फाडून पाहत होत. तो घाबरून उठला आणि दरवाजा कडे निघाला. ती सावली इकडे तिकडे सरकू लागली.

"पवन...पवन...पवन" लॅपटॉप मधून अझलानचा आवाज आला.

पवनने वळून पाहिलं. "पाहिलं बाहेर कोण आहे ते बघतो!" तो मनातल्या मनात म्हणाला. तो दरवाजाकडे पळाला आणि त्याने दरवाजाची मूठ घट्ट पकडत त्याने दरवाजा उघडला. कोणी नव्हतं. क्षणाचा विलंब ही न करता तो जरा पुढे गेला,डावी उजवी कडे पाहू लागला. कोणी नव्हतं. तो परत मागे फिरला पण खोलीत शिरण्यापूर्वी त्याचे पाय थांबले. तळव्यांना काहि तरी चिकट चिकट लागलं होतं. त्याने पाय काढला आणि पाहू लागला. एक पांढरा चिकट पदार्थ लागला होता. त्याने वाकून पाहिलं. मानवी विर्य वाटत होतं ते.

"अरे आता काय अंघोळ करून येतोस का परत?" लॅपटॉप मधून आवाज आला.

पवन त्या पदार्थांकडे दुर्लक्ष करत आत आला, त्याने पाहिलं असेच पांढरे थेंब आत जमिनीवर पण पडलेत. त्याला आठवलं त्या सावलीच्या नादात तो हातावरील चिक न पुसताच उठला होता आणि वेगाने दरवाजा उघडला म्हणून तो तिथे सांडला असेल.

तो पटकन अझलान कडे वळाला.

"कुठे गेलेला?" अझलानने विचारलं.

"अरे मला वाटलं कोणी तरी पाहतय मला."

"बघू दे, प्यार किया तो डरणा क्या?"

"पण बघणारा माणूस नसून दुसरंच काही तरी असेल तर भीती वाट्ते"

"काय?" अझलान ला काही कळालं नाही.

"जाऊदे सोड ते! तू केव्हा येतोयस इकडे?"

"येईलच लवकर."

"नक्की कधी?" पवन तोंड वाकडं करत म्हणाला.

"अरे ऑफिसच काम झालं की लगेच!"

"जमलं तर लवकरच ये जरा महत्त्वाचे निर्णय घ्यायचे आहेत"

पवन आणि अझलानच असच लुटुपटू च बोलणं चालू होतं. पवन ची नजर लॅपटॉपवर खिळलेली.

परत दरवाजाच्या फटी खाली सावली आली. परत कोणी तरी त्या काचेतून पवन ला पाहत होत. त्यांचं बोलणं संपसतोपर्यंत ती सावली तेथेच होती. इकडे सुबोधने आपल्या डायरीमध्ये आपलं मन मोकळं केलं आणि तो झोपी गेला.