एकमेव साक्षीदार - भाग 02

साकेत वर्तमानपत्रात दिलेल्या जागी पोहोचला. तिथं तासभर व्याख्यान चालल होत. ते झाल्यानंतर देखील दहा पंधरा माणसं तिथे होती. ते आपल्या वैयक्तिक अडचणी व्याख्यान कर्त्याला सांगत होते. साकेत देखील पुढे गेला आणि काम बद्दल आणि आपल्या अडचणी बद्दल सांगितलं. त्या शिक्षकाने त्याला स्टेजवर बोलावले. त्याला आपल्या बाजूला उभ केल. आपला हात त्या शिक्षकाने साकेतच्या पाठीवर थोपटला आणि म्हणाला, "डोळे बंद कर आणि मी सांगतो तस करत जा."

साकेत त्या शिक्षकाच्या बाजूला उभा होता. शिक्षक सूचना देत होता तसं तो करत चालला होता. त्या शिक्षकाने सूचना दिली, "मनात काहीही विचार आणू नकोस. पूर्णपणे शांत होऊन आपल्या श्वासांवर लक्ष केंद्रित कर. आता तीन वेळा दीर्घ श्वास घे आणि दीर्घ श्वास सोडून दे. मन एकाग्र करून तो क्षण आठवून जेव्हा तु पहिल्यांदा तुझ्या भीतीला सामोरे जात होता तेव्हा तुझं वय काय होतं हे आठव. साकेत ने आपलं वय सांगितलं "सात वर्षे"

"नक्की त्यावेळी काय झालं होतं ते मला सांगू इच्छितो का?"

त्यावर साकेत ने होकार दिला आणि ती घटना सांगायला सुरुवात केली "भर दुपारी मी आणि माझे मित्र खेळत लपाछपी होतो. लवकर सापडू नये म्हणून मी स्वतःला कपाटात बंद करून घेतल. पण खूप वेळ झाला कोणी मला शोधायलाच आलं नाही. संध्याकाळ झाली माझे मित्र घरी निघून गेले. मला त्यांचा आवाज ऐकू येत नव्हता आणि मी त्या कपाटातच अडकलो. मी खूप रडारड केली ते कपाट जोरजोरात वाजवले पण कोणीच आलं नाही. मी रडत रडत अख्खी रात्र तिथे घालवली. मी जेव्हा डोळे उघडले तेव्हा मी हॉस्पिटल मध्ये होतो. त्यांनातर माला लहान आणि हवा बंद असलेल्या खोलीची लहान भीती वाटू लागली."

त्या शिक्षकाने साकेतच सगळं काही शांतपणे ऐकून घेतल आणि म्हणाला, "तू याच भीतीला सामोरे जाणार आहेस. डोळे उघडू नकोस. आता तो क्षण आठवण जेव्हा तू कपाटात बंद होता. कल्पना कर आता देखील तू त्या कपाटात बंद आहेस. चारी बाजूला काहीच नाही. ते कपाट एवढ लहान आहे की तू बाजूला तुझे हात देखील पसरू शकत नाही. डोळे मिटल्यावर काळोख असतो एवढा काळोख आहे तिथे."

साकेतने असेच विचार करत राहाण्याचा पूर्ण प्रयत्न केला. त्याचे ओठ थरथरू लागले. कपाळावरून घामाच्या धारा वाहू लागल्या. त्या शिक्षकाने त्याच्या पाठीवर हात ठेवला आणि म्हणाला, "काहीही झालं तरी तू डोळे उघडणार नाहीस" साकेतची अवस्था खूपच बिकट होत चालली होती.

त्याला डोळे उघडायची तीव्र इच्छा होत होती. त्याच्या पापण्या उघडण्यासाठी थरथरू लागल्या होत्या. तो शिक्षक जोरात ओरडला "तू अजिबात डोळे उघडायचे नाहीस. तू एक बंद कपाटात आहेस ते कपाट कधीच उघडणार नाही. तू जेवढी धडपड करशील तेवढ ते कपाट लहान होत जाईल." साकेत आता थरथरू लागला होता. "मी नाही करू शकत हे" तो त्या शिक्षकाचा हात आपल्या पाठीवरून दूर सारू लागला आणि रडू लागला. एव्हाना सगळे विद्यार्थी त्याच्यावर नजर खिळवून बसले होते. समोरच्या रांगेत बसलेला विजय आपले दोन्ही हाताचे कोपरे गुडघ्यांवर ठेवून आणि आपली हनुवटी हाताच्या पंज्यावर टेकवून साकेतकडे लक्ष देत होता.

साकेतने स्वतःच्या मुठी आवळल्या होत्या. तो घामाने एवढा चिंब भिजला होता की त्याचा शर्टातुन देखील घाम पाझरू लागला आणि अशावेळी त्या शिक्षकाचे ओरडणं मात्र सारखं चालूच होतं. "अंधार गडद अंधार खूप सारा अंधार चारी बाजूला अंधार तुझ्या प्रत्येक हालचाली बरोबर अजून लहान होत जाणारी ती जागा. त्या भिंती तुझ्या जवळ येत आहेत. पण तू त्यांना घाबरायच नाही. जर तू आता घाबरलास तर तुझ आयुष्य, तुझं करीयर इथेच संपेल. तुला आज हिम्मत करावीच लागेल"

साकेतची अवस्था फार खराब झाली होती. त्याचे हात पाय सगळेच थरथरत होते. समोरच्या रांगेत बसलेल्या विजयचा संयम मात्र सुटला तो शिक्षकावर ओरडू लागला, "काय करताय तुम्ही हे?" साकेतने डोळे उघडले त्याच्या डोळ्यासमोर लख्ख प्रकाश आला. काही सेकंद दिसलं नाही. पण साकेतची बाजू घेणारा विजय त्या शिक्षकाच्या बाजूला येऊन उभा राहिला होता. तो त्या शिक्षकाला ओरडत होता "तुम्हाला दिसत नाही का तो माणूस किती घाबरलो आहे. तुम्ही अभिनय शिकवता की लोकांची मस्करी करता, लोकांच्या आजाराचा फायदा घेत त्यांचं हस करता?"

त्यावर तो शिक्षक भडकून म्हणाला, "हे बघा तुम्ही मला सांगायची गरज नाही. मी माझं काम करतोय. भीतीला भीतीनेच घालवावे लागते. तुम्ही विद्यार्थी आहात तिथे जाऊन बसा तुम्हाला अजिबात गरज नाही आमच्या मध्ये पडण्याची." त्यावर विजय म्हणाला, "नाही ही असली अमानुषपणे छळ करून अभिनय शिकण्याची पद्धत नाही शिकायची मला. मी चाललो इथून, तू पण चल." यावर तो शिक्षक "नाही" असं म्हणाला पण त्याचं काहीही न ऐकता विजयने साकेतचा हात पकडला त्याला बाहेर घेऊन गेला.

तो शिक्षक दात ओठ खात त्याच्याकडे त्या दोघांकडे बघू लागला आणि सगळे विद्यार्थी देखील त्या दोघांकडे मान वळवून पाहू लागले. साकेत बाहेर आला तेव्हा देखील घामाने ओलाचिंब होता. विजयने त्याला पाण्याची बॉटल देऊ केली आणि त्याच्याकडे बघून स्मित हास्य दिले

थोड्यावेळाने साकेत आणि विजय आता एका बार मध्ये बसले होते.

"माझं नाव विजय." विजयने स्वतःची ओळख करून दिली.

"माझं नाव साकेत." साकेत म्हणाला.

"तू उगाच त्या अभिनय शिकवणाऱ्या शिक्षकाकडे गेला. चार-पाच चित्रपटात काम केलं की यांना वाटतं झाल! आपल्याला अभिनयाला आला आणि मग हे असले क्लासेस उघडून पैसे छापायला मोकळे" सिगारेट पेटवत विजय म्हणाला.

"क्लासला जाण्याची ही माझी पहिलीच वेळ होती." साकेत ने खुलासा केला.

"जाऊ दे ते. सकाळी तू घर शोधत होतास पण माझ्या मित्राचा शॉट असल्यामुळे मी त्याला घेऊन गेलो आणि तूझ बोलण अर्थवट राहील."

"हो! सध्या मी एका घर शोधतो आहे."

"माझ्यामुळे तुझ ते बोलणे अर्धवट राहिलं त्यासाठी सॉरी! मिळालं का तुला घर?"

"नाही अजून तरी नाही."

"एक काम कर, तू माझ्या घरी चल."

"अरे नको विजय. मला कोणाला त्रास नाही द्यायचा. तुझ्या नजरेत एक चांगलं घर असेल तर मला सांग." साकेत अचंबित होऊन म्हणाला.

"हे बघ सध्या मी माझ्या एका श्रीमंत मित्राच्या प्रशस्त घरात एकटा राहतोय. तो काही महिने परदेशी गेला आहे. मला देखील एका आठवड्यासाठी बाहेर जायचं आहे तेव्हा तू तर नक्की राहू शकतोस. तसंही त्या घरातील झाडांची आणि लव्हबर्डसची काळजी घेण्यासाठी कोणीतरी हव आहे आणि मला तुझी मदतच होईल,त्रास नाही."

"पण भाड्याचं काय? मला परवडेल का ते घर?"

"त्याची काळजी तु नको करू. तू फक्त माझ्यासोबत राहायला चल. आणि एका स्ट्रगलरला दूसरा स्ट्रगलर मदत नाही करणार तर कोण करणार?"

यावर दोघे खळखळून हसले.

दोघांच्या ग्लासातील दारु संपत आली होती विजयने वेटरला ती ते ग्लास भरायला लावले आणि ते इकडतिकडच्या गप्पा करत बसले थोड्याच वेळात त्या दोघांनी तो बार सोडला आणि साकेतच्या गाडीतून ते दोघे विजयच्या घराकडे निघाले.

साकेतला विजयचा स्वभाव खूप आवडला होता. विजयने आज क्लास मध्ये ज्या धडाडीने त्या शिक्षकाच्या तावडीतून आपल्याला क्लास मधुन बाहेर काढलं ते पाहून साकेत तर भारावून गेला. त्याला सुद्धा वाटत होतं की आपण सुद्धा विजय सारखे बिंधास व्हाव सगळ्यांना लवकर आपलस कराव. आपल्या बोलण्याने समोरचे लोक घायाळ व्हावे. पण आपला स्वभाव असा नाही हे त्याला माहीत होतं. अगदीच विजय सारखा नाही पण तो देखील लोकांच्या नजरेत भरत होता. पण विजयची गोष्टच वेगळी होती.

साकेतने गाडी चालवताना विजय कडे पाहिलं. त्याच्या चेहर्‍यावर शांत अस स्मित होत. त्याचे केस वाऱ्यावर उडत होते. कोणतीच चिंता नव्हती. तो आपला एक हात गाडीच्या बाहेर काढून वार्‍याचा आनंद घेत होता.

साकेतने विजय बरोबर घरात प्रवेश केला. खूप प्रशस्त आणि मोठा असा तो दोन बेडरूमचा फ्लॅट होता तो. जिथे नजर पडावी तिथे महागड्या आणि सजावटीच्या ऊंची वस्तू होत्या. सुखसोयींनी समृद्ध असलेल आणि श्रीमंतीची छाप सोडावी अशा वस्तूने भरलेलं ते एक नीटनेटकं घर होतं. त्या घराच्या हॉल ला लागून एक गॅलरी होती. गॅलरीला दरवाज्या एवढ्या काचेच्या खिडक्या होत्या आणि बाहेरच्या बाजूला लोखंडाचं रेलिंग होतं.

साकेत त्या गॅलरीमध्ये गेला. तिथे विविध प्रकारच्या झाडांचा भरणा होता. त्याच्या आसपास झाडांच्या कुंड्या होत्या आणि त्याच्याच वर छताला टांगलेला पिंजरा. त्यात रंगीबेरंगी लव्हबर्डस होते. साकेत त्यांच्या जवळ जाताच त्यांनी किलबिलाट केला.

गॅलरीच्या एका कोपऱ्यात एक मोठा लांबलचक टेलिस्कोप होत. एका ट्रायपॉड वर ठेवला गेला होता. त्या गॅलरीमध्ये शहराचा विहंगमय नजारा दिसत होता. रस्त्यावरील दिव्यांमुळे ते चमकणारे रस्ते दिसत होते. मंद वारा सुटला होता आणि त्या वाऱ्यावर झाडांची पाने डुलत होती.

पाठीमागून विजय आला. त्याच्या दोन्ही हातात दारूचे ग्लास होते. एक ग्लास साकेतला दिला आणि दूसरा लगेच स्वतःच्या ओठांना लावला.

"इथे तुला काहीही कमी पडणार नाही. मी माझं काम आटपून आठवड्याभरात मी परत येईल. त्याचे काही महत्त्वाचे सामान आलं तर ते तू घे आणि या झाडांची, लव्हबर्डसची खास निगा ठेव."

साकेतने होकार दिला. त्याने विजयला टेलिस्कोप बद्दल विचारले असता विजय म्हणाला, "तो टेलिस्कोप माझ्या मित्राला आकाशात चांदण्या बघायचा छंद आहे म्हणून इथे आहे आणि मला रोज दहाच्या ठोक्याला सुरू होणार्‍या माझ्या आवडत्या शेजाऱ्यांचा 'खास नजारा' बघायचा असतो म्हणून." विजयने 'खास नजारा' या शब्दावर जोर दिला आणि समोरच्या घराकडे इशारा केला. साकेतला तो कोणत्या नजार्‍याबद्दल बोलत होता हे कळालं.

दोघे एकमेकांचे ग्लास टेकवत हसले. थोडावेळ गप्पा गोष्टी करून विजयने साकेतचा निरोप घेतला. एवढ्या मोठ्या घरात राहण्याची साकेतची काही पहिलीच वेळ नव्हती. या अगोदर तो त्याच्या बॉयफ्रेंडच्या घरात राहायला होता ते घर देखील तेवढंच मोठं होतं.

साकेत घरभर फिरून घराचा अंदाज घेऊ लागला. रात्रीचे नऊ वाजले होते. त्याचे जेवण देखील झालं होतं. विजयचा फोन आला गाडी मिळाली. साकेत बाहेर गॅलरीत आला. तो टेलिस्कोप जवळ गेला. त्याला आपला एक डोळा लावला. त्याद्वारे तो आकाशातले तारे वगैरे पाहू लागला. पण त्याला काही त्यातल कळलं नाही.

हळूहळू तो शहरांकडे टेलिस्कोप ठेवून पाहू लागला. शहराचे बरेच भाग स्पष्टपणे दिसत होते. दहा वाजले आणि त्याला विजयचे शब्द आठवले. तसच काही बघायला मिळतय का हे बघायला तो टेलिस्कोप समोरच्या इमारती वरुन, घरावर फिरवू लागला.

टेलिस्कोपची नजर एका घराकडे थांबली. समोर एक प्रशस्त दुमजली बंगला होता. त्याच्या सर्व खिडक्या एका बाजूला म्हणजेच विजयच्या गॅलरीच्या दिशेला होत्या. दोन तीन रस्ते सोडून तो दुमजली बंगला होता. त्यातील दुसऱ्या मजल्यावरील एक खोली सोडून घरात सगळीकडे अंधार होता. त्या खोलीत मंद नाईट लॅम्प जळत होता.

त्या खोलीत प्लास्टिक सारखे अर्धपारदर्शक पडदे लावले होते. म्हणून साकेत एक डोळा बंद करून त्या दुर्बिणीतून पाहू लागला सुरुवातीला त्या घरात कोणीच नव्हतं.

अचानक त्याला समोरच्या घरात कसली तरी हालचाल जाणवली. एका तरुण मुलाने त्या खोलीचा दरवाजा उघडला. त्याच्या डोक्यावर कानावर हेडफोन घातले होते. कदाचित ते वायरलेस हेडफोन असावे कारण त्यांना वायर नव्हती. तो खोलीत येताच वेगळ्या धुंदीत असल्यासारखा होता. ती धुंदी ती हेडफोनच्या मधून वाजनार्‍या गाण्याची होती.

त्या खोलीत फक्त नाईट लॅम्प चालू होते. खोलीच्या दोन्ही बाजूला एक एक. त्या पिवळसर प्रकाशात त्या तरुणाचं शरीर उजळून निघालं होत पण चेहरा मात्र नीट दिसत नव्हता.

त्या तरुणाने हेडफोनवरील गाण्याच्या तालावर आपले हात,पाय आणि कंबर थिरकवायला सुरू केले. एखाद्या वार्‍याची झुळूक यावी आणि त्या वाऱ्यामुळे विंडचार्म हलावा तशी त्याची कंबर हालत होती. तो खोलीमध्ये एकटाच तो एन्जॉय करत होता. त्याने आपल्या हातांची कात्री करत टी-शर्ट वर केला. तो आता शर्टलेस झाला होता. त्याचं अंग गोर वाटत होतं. त्याचे डोळे मात्र बंद होते तो जे संगीत ऐकत होता ते नक्कीच सॉफ्ट किंवा झ्याज असलं पाहिजे कारण त्याच्या हालचाली देखील तशाच होत्या. मंद.

एका अंधाऱ्या खोलीत मेणबत्ती ठेवावी जिथे वार्‍याचा प्रवेश होत नाही तेव्हा मेणबत्तीची ज्योत एक संथ असते पण थोडीफार हालचाल करते तशीच त्याच्या शरीराची हालचाल होत होती. तो स्वतःला एन्जॉय करत होता. सळसळत्या सापासारखा.

आता त्याने आपली पॅंट पण उतरवायला सुरुवात केली. तसं साकेत ने दुर्बिणीतून नजर हटवली आणि डोळ्यात चोळले आणि त्या दुर्बिणीला डोळे टेकवले. तोपर्यंत त्याने आपली पूर्ण पँट काढली होती. तो आता एका जांभळ्या कट अंडरवेअर वर होता.

साकेत त्याच्याकडे पाहत होता. समोरच्या घरातील तरुण आपली कंबर आणि हात झुलवत होता. आपले हात बेडवर ठेकवून कमरेत वाकत आपली गांड झुलवत होता. नंतर त्याने आपल्या हाताने आपल्या शरीराला गोंजारायला सुरवात केली. पहिल्यांदा त्याने झुलत झुलत आपले हात आपल्या गोर्‍या गोर्‍या पोटावरून फिरवले नंतर ते तसेच वर घेत आपल्या हातांनी त्याचे स्वताची छाती दाबली आणि आपले निप्पल चिमटीत पकडून दाबले. तेच हात हळूहळू वर घेत तो आपल्या मानेवर आणि गळ्यावर फिरवू लागला. तसेच आपले हात डोक्याच्या वर करून तो ताणून देत होता. त्याचा अस स्वताला आनंद देण चालू होत. पण साकेतला याचा कंटाळा नव्हता येत.

त्याला पाहून तो बावीस-तेवीस वर्षाचा तरुण असावा असं साकेतला वाटत होत. अंडरवेअर वरच तो आपल्या कृतीत रममाण होत होता. त्याने आता आपली अंडरवेअर पूर्णपणे काढली होती. साकेतने दुर्बिणीच्या भिंगाची शक्ती वाढवली. साकेत आणखीनच झूम करून पाहू लागला. त्या तरुणाचा लिंग अजून सुप्त अवस्थेत होतं पण काही वेळातच हात फिरवून त्याने ते जागं केलं. त्याचा लवडा आता मोठा होऊन त्याच्या दोन मांड्यांमद्धे झुलत होता.

त्याच्या बाकी शरीरा एवढाच त्याचा लवडा गोरा होता. साकेतने त्याच्या चेहऱ्याकडे पाहिले त्याला काही तो नीटसा दिसला नाही. एकीकडे त्या तरुणाचा असा मादक नाच चालू होता आणि एकीकडे साकेत एका हातात टेलिस्कोप आणि दुसऱ्या हातात आपला लंड पकडून मजा घेत होता.

आता त्या तरुणाने स्वताला बाजूच्या बेडवर झोकून दिले. त्याचे हेडफोन मात्र तसेच राहिले. तो तरुण हातात स्वतचा लंड पकडून हस्तमैथुन करत होता. तो आपला लंड हातात घेऊन वर-खाली करत होता. तो तरुण आपल्या अंगठ्याने लवड्याचा सुपडा दाबत होता आणि त्यातून निघणार पारदर्शक प्रीकम आपल्या अंगठ्यावर घेऊन तो अंगठा आपल्या ओठांवर फिरवत होता. साकेत पण आपल्या पॅंटची चैन खोलून लंड बाहेर काढून तो हालवू होता.

बेड वर पडल्या पडल्या त्या तरूणाने आपले पाय हवेत वर केले. त्याचा ताठलेला लवडा बेंबीला स्पर्शला. साकेतला त्या खोलीत त्या तरुणाच्या पायाचा "व्ही" आकार दिसत होता आणि त्याच्या गांडीच भोक सुद्धा! केस नसलेल्या,गुळगुळीत गांडीच्या मध्ये ते भोक पाहून साकेत अजूनच तापला. त्या तरुणाने थुंकीने बरबटलेल बोट आपल्या दोन गोट्यांच्या मध्ये चोळत खाली नेलं. त्याला अस करताना बघून साकेत पण आपल्या गोट्या चोळू लागला.

Marathi gay

त्या तरुणाने ते मधलं बोटं आपल्या भोकावर मागे पुढे चोळल. ते बीळ बऱ्यापैकी ओलसर झाल्याचा अंदाज आल्यानंतर त्या तरुणाने आपलं मधलं बोट भोकात टाकलं. ते पाहून साकेत शहराला. त्याला अस वाटलं की त्या भोकात आपला लंड जायला हवा. या विचाराने साकेतच्या लवड्यातून पारदर्शक प्रीकम गळू लागला. समोरच्या घरातील तरुण आता एकसाथ दोन बोटे टाकून स्वतःची गांड स्वतःच मारत होता आणि दुसऱ्या हाताने आपला लंड चोळत हलवत होता.

त्या तरुणाने आपल्या दोन्ही हातांचा वेग वाढवला. एका हाताने तो आपला लंड हालवत होता तर दुसऱ्या हाताने आपल्या गांडीत स्वतःची बोट आतबाहेर करत होता. त्याच पूर्ण शरीर घमजलेलं होत आणि थरथरत होत. साकेतच्या मनात अशावेळी त्याच्या चेहऱ्यावर कसे हावभाव असतील असा विचार आला. तो तरुण आपले ओठ दातात धरून होता.

अचानक त्या तरुणाने आपल्या भोकातून बोटं बाहेर काढली आणि त्या हातानी बेडवरची बेडशीट घट्ट पकडली. दुसऱ्या हाताने लंड हलवता हलवता त्याचा लवड्यातून सफेद चिकाची चिळकांडी उडाली. उंच उडाली. साकेत बघतच बसला पण त्या तरुणांच्या पोटावर पडलेला त्याचाच चिक मात्र त्याला दिसला नाही. बेडवरून उठून तो नागडा तरुण बाथरूममध्ये गेला.

Marathigay

समोरच्या घरतील तरुण जेव्हा मोकळा झाला तेव्हा तो त्याच खोलीतील बाथरूम मध्ये गेला आणि आंघोळ करून परत आला. यावेळी देखील त्याचा चेहरा स्पष्ट दिसत नव्हता. किमान अर्धा-पाऊण तासभर त्याचा हा कार्यक्रम चालू होता.

त्याने आपले कपडे घातले आणि घरातील लाइट घालवली. साकेतने त्याला बंगल्याच्या बाहेर जाताना पाहिलं. साकेत मात्र अजून संतुष्ट झाला नव्हता. आपला न गळलेला लवडा परत जीन्स मध्ये घालून साकेत घरात आला. त्याला अजून झोप आली नव्हती तो टीव्ही बघत बसला.

तासभराने समोरच्या घरातील लाइट्स परत चालू झाल्या. साकेत पळत टेलिस्कोपकडे गेला आणि त्याला डोळा लाऊन समोरच्या घरात काय चाललं हे पाहू लागला. समोरच्या घरात त्याच रूम मध्ये आता दोन माणसे होती. तो डान्स करणारा तरुण आणि एक जाड कोट घातलेला, डोक्यावर टोपी,डोळ्यावर काळे गॉगल्स असलेला माणूस.

त्याच्या अशा विचित्र पेहरावामुळे साकेतला त्या दुसर्‍या माणसाचाही चेहरा काही नीट दिसू शकला नाही. पण यावेळी थोडा का होईना पण त्याला त्या तरुणाचा चेहरा दिसला. त्या तरुणाचा चेहरा रडवेला झाला होता. बोलता बोलता तो कोटधारी व्यक्ती आणि त्या तरुणाच्यात शाब्दिक भांडण चालू झाल होत.

दोघांच्यात थोडी बाचाबाची झाल्यानंतर तो कोटधारी माणूस सरळ एका कपाटाकडे जायला लागला. पण तो तरुण त्याला अडवत होता. त्याचे एक-दोन निष्फळ प्रयत्न झाले पण तो कोटधारी व्यक्ती भलताच दांडगा दिसत होता. त्याने आपल्या हाताने त्या तरुणाचे खांदे घट्ट पकडले आणि जोरात त्याच्या कानाखाली वाजवून दिली.

ती एकच कानाखाली खाऊन तो तरुण बेडवर पडला. तो कोटधारी व्यक्ती त्या कपाटाकडे गेला आणि त्याने ते कपाट उघडलं तसे साकेतचे डोळे देखील मोठे झाले. त्या कपाटात भरपूर पैसे होते आणि काही दागिने देखील होते जे चकाकत होते. त्या चकाकी मुळे साकेतचे पण डोळे चमकले. त्या कोटधारी व्यक्तीने दागिन्यांना हात न लावता काही पैसे घेतले. नोटांच्या चार-पाच गड्ड्या तरी होत्या त्या. त्याने त्या आपल्या कोटात टाकल्या.

त्याने कपाट बंद केल्याबरोबर बेडवर पडलेला तरुण उठला आणि त्याला रूम बाहेर जाण्यापासून अडवू लागला पण त्याचा काही उपयोग झाला नाही. उलट त्या तरुणाच्या किरकोळ शरीरयष्टीचा फायदा घेत त्याला अजून एक-दोन कानाखाली वाजवल्या आणि त्याला बेडवर पाडलं.तो तरुण गुडघे जमिनीवर पण छाती बेडवर अशा प्रकारे पडला. त्या कोटधारी व्यक्तीने आपला कोट काढून बाजूच्या एका खुर्चीवर ठेवला आणि आपली पॅंट घोट्यापर्यंत खाली केली.

बेडवर पडलेल्या तरुणाची सुद्धा पॅंट खाली खेचली. आता पुढे काय होणार हे त्या तरुणाला आणि साकेतला दोघांना पण कळलं. पण साकेत काळजीत पडला. अशावेळी आपण काय करावं असा प्रश्न साकेतला पडला. गुपचूप टेलिस्कोपमधून सगळा सीन बघावा? की समोर जाऊन त्या तरुणाला वाचवावे?

क्रमशः