Lockdown Stories Ch. 04 - बहिण-भाऊ

चित्रा पाचवीपासून पुढे पाचगणीच्या बोर्डिंग स्कूल मध्येच शिकली. ती त्यांच्या घराण्याची परंपराच होती. दिवाळी आणि उन्हाळ्याच्या सुट्टीमध्ये फक्त साताऱ्याला घरी यायची. वर्षातले तेवढे दीड-दोन महिनेच तिची आणि तिच्या लहान भावाची योगेशची गाठ पडायची. ती बोर्डिंग स्कूलमध्ये गेली तेव्हा तो फारच लहान होता. तो पाचवीत गेल्यावर बोर्डिंग स्कूलला जाऊ लागला तेव्हा ती पुण्याला कॉलेजला गेली होती. कॉलेज आणि बोर्डिंग स्कूलच्या सुट्ट्या एका वेळी लागत नसल्याने पुढे पुढे त्या दोघांची भेट फारच कमी वेळा होऊ लागली. बहिण-भाऊ असले तरी आधीच वयात तब्बल ८ वर्षांचं अंतर आणि त्यात कमी सहवास यामुळे पारंपरिक बहिण-भावासारखे ते फारसे नव्हते. आपण आपल्या बहिणीकडे बहिणीसारखं बघत नाही हे योगेशला जाणवलं तो अठरा वर्षांचा असताना, चित्राच्या लग्नाच्या दोन दिवस आधी.

चित्राच्या लग्नासाठी सगळं घर सजलेलं होतं. नुकतीच मिसरूड फुटलेल्या योगेशवर कामांची बरीच जबाबदारी होती. त्यांच्या तीन मजली टोलेजंग बंगल्याच्या डाव्या बाजूला फुलांच्या माळा सोडायच्या राहिल्या होत्या. आणि फुलवला काम अर्धवट टाकून कुठे गेला होता कोण जाणे. संध्याकाळ झाली तरी फुलवाल्याचा पत्ता नाही हे बघून तरुण योगेशने हे काम स्वतःच करायचं ठरवलं. तो काळजीपूर्वकपणे गच्चीतून खिडकीच्या छज्जावर उतरला आणि तिथून फुलांच्या माळा लावू लागला. काम धाडसाचं होतं. पाईपना धरून, खिडकीच्या गजांना धरून तो हलकेच तिसऱ्या मजल्यावरून दुसऱ्या मजल्यावर आला. पुढच्या बाजूला झेंडूच्या माळा लावून तो बाजूच्या एका खिडकीपाशी पोचला तोच त्याला जाणवलं की ती खिडकी असलेल्या खोलीत कोणीतरी आहे. त्याला आश्चर्य वाटलं. कारण ही खोली तर नेहमी बंदच असायची. अनेक तुटक्या वस्तू, जुनी कपाटं अशी सगळी अडगळ तिकडे ठेवलेली असे. तिकडे आत्ता कोण होतं? त्याने हळूच खिडकीतून डोकावून बघितलं. आत नीट उजेड नव्हता पण जे दिसलं त्याचा त्याने कधी स्वप्नातही विचार केला नव्हता.

त्याची मोठी बहिण चित्रा, जिचं दोन दिवसांत लग्न होणार होतं ती संपूर्ण नग्नावस्थेत होती. एका मोडक्या खुर्चीचा आधार घेऊन ती ओणवी झाली होती. तिच्या मागे कोणीतरी पुरुष उभा होता, तोही नग्नावस्थेत. तो मागून तिला दणके देत होता. त्या प्रत्येक दणक्याबरोबर ती हलकेच आनंदाने कण्हत होती. त्या तिच्या ओणवं होण्यामुळे आणि हालचालीमुळे तिचे गोल लुसलुशीत स्तन लटकत हलत होते.

"येस...थांबू नकोस... अजून जोरात..." ती विव्हळत होती.

योगेशने पाईपचा आधार घेत आपली जागा थोडीशी बदलून नीट बघायचा प्रयत्न केला खरा, पण पुरुषाचा चेहरा अंधारात असल्याने नीट दिसत नव्हता. आपली ताई, यथेच्छ आनंद घेते आहे हे बघून खिडकीबाहेरच्या पाईपवर कसंबसं लटकत उभ्या योगेशच्या लिंगाने केव्हाच त्याच्या पँटमध्ये तंबू केला होता. आणि का नाही होणार? चित्रा दिसायला आकर्षक होती. छान मोठं कपाळ, देखणे बोलके डोळे, सडपातळ बांधा आणि तरी स्तनांना उभारी. तिने नुकतेच केस धुतले असावेत. ते ओले केस मोकळेच सोडलेले होते. ओलेपणामुळे मूळचे सरळ केस आत्ता अगदी वेव्ही दिसत होते. एका क्षणी तो पुरुष पुढे झुकला आणि त्याने चित्राचे लटकणारे स्तन आपल्या मोठ्या हातात पकडून दाबले. चित्रा सुखाने हलकेच चित्कारली. पण या सगळ्यात त्या पुरुषाचा चेहरा योगेशला स्पष्ट दिसला. तो होता त्यांचा अमेरिकेत स्थायिक झालेला मामेभाऊ रोहन! केवळ लग्नासाठीच तो खास आला होता. तो चित्रापेक्षा दोन-तीन वर्षांनी मोठा असेल. लग्नाच्या दोन दिवस आधी रात्री चित्रा चक्क आपल्या मामेभावाकडून लागून घेत होती.

"येस...फक मी... फक मी हार्ड रोहन..." चित्रा विव्हळत होती. चित्रा आणि रोहन जवळपास समवयस्क असल्याने लहानपणापासूनच त्यांची चांगली गट्टी असायची. पण हे प्रकरण पुढे इथवर गेलं असेल याची कोणालाही कल्पना असणं शक्य नव्हतं. आपल्या बहिणीचे स्तन चुरडत रोहन तिच्यात मागून घुसतोय हे दृश्य कमालीचं उत्तेजित करणारं होतं. योगेशने खिडकीबाहेरच पाईपच्या आधाराने उभं असताना चड्डी थोडी खाली सरकवली आणि आपलं ताठर लिंग मोकळं केलं. चित्राचे हलणारे स्तन बघत त्याने अलगद लिंगावरची त्वचा मागे सारली. आणि हळुवारपणे तो आपलं लिंग कुरवाळत हलवू लागला. आपण आपल्या बहिणीकडे बघून हलवतोय याची त्याला अर्धा क्षण लाज वाटली, पण अगदी अर्धाच क्षण. जिचा त्याला फारसा कधी सहवासही लाभला नव्हता अशी ती नावालाच बहीण होती. त्याला तिच्याबद्दल बहीण म्हणावं असं काही वाटतच नव्हतं. उलट एका पुरुषाला चित्राकडे स्त्री म्हणून बघितल्यावर जे वाटायला हवं ते सारं वाटत होतं. चोवीस वर्षांची ती आकर्षक तरुणी होती. तिचे सरळ लांब केस, मोठं कपाळ, पातळ ओठ, सरळ तरतरीत नाक त्याला फार आवडायचे. भारतीय मुलींची असते त्यापेक्षा ती थोडी जास्त उंच होती. जवळ जवळ ५'६". ती शाळा-कॉलेजकडून बास्केटबॉल खेळली होती. साहजिकच एका खेळाडूमध्ये असावी तशी लवचिकता तिच्या शरीरात होती. तिचे लांब पाय अत्यंत सुबक होते. त्या दोन पायांच्या मध्ये आपण आपलं लिंग खुपसलं पाहिजे अशी अनावर इच्छा योगेशला होत होती. आणि ती स्वप्न रंगवतच आता त्याने आपलं लिंग वेगाने हलवायला सुरुवात केली होती.

"त्या बुढ्ढा रामूबरोबर अशीच मजा येते का तुला, रांडे?" रोहन म्हणाला.

"येस... पण तुझी सर त्याला नाहीये... ओह्ह्ह... आआआं..." आनंदाने विव्हळतच चित्रा उत्तरली.

'रामू काका? आपली बहिण त्याच्याकडून पण लागून घेते?' योगेशला आश्चर्य वाटलं. आणि नुसतं कल्पनेनेही आधीच कडक असणारं लिंग अधिकच कडक झालं. रामूकाका म्हणजे त्यांच्या घरातला नोकर. गेली जवळपास चाळीस वर्षं तो या घरात काम करत होता. चित्रा-योगेशच्या बापाच्या वयाचा.

"टेल मी... हू डज् इट बेटर... मी की तो रामू..." रोहन मागून तिच्यात घुसता घुसताच विचारत होता.

"तूच रे... तूच...आह्ह्ह...ओह गॉड!" चित्राच्या योनीतून वाहणाऱ्या कामरसाने खोलीतलं वातावरण कमालीचं मादक झालं होतं.

"काय छान आहे माझ्यात?" रोहनने तिच्या स्तनाग्रंना चिमटा काढत प्रश्न केला.

"तुझं सगळंच छान आहे रोहन... तुझं शरीर, ते जाडजूड लिंग तुझा स्टॅमिना..." चित्रा उद्गारली.

"गुड...गुड... यू लिट्ल होर..." तिच्या गोलाकार नितंबांवर चापट मारत रोहन म्हणाला.

हे सगळंच प्रचंड कामुक होतं. पाईपला घट्ट धरून योगेश आपलं लिंग वेगात हलवत होता.

"कम इनसाईड मी बेबी..." चित्रा आपल्या मामेभावाचा कामपूर्तीचा क्षण जवळ आलाय हे हेरून म्हणाली. त्यानेही तिची कंबर घट्ट धरली आणि आपला वेग वाढवला. मागून तो जोरदार दणके देत तिच्यात आपलं लिंग खोलवर रूतवू लागला. अवघ्या काही क्षणांचाच अवकाश... त्याने दाट विर्याच्या पिचकाऱ्या तिच्या योनीत सोडल्या.

"ओह माय गॉड..." रोहन सुखाने विव्हळला.

"आहहहहह...." अत्यानंदाने विव्हळत चित्राने आवाज केला. दोघांना एकाच वेळी कामपूर्ती झाली होती. तिची योनी त्याच्या वीर्याने भरून वाहत होती. रोहनने लिंग बाहेर काढलं तेव्हा ते त्याचं वीर्य आणि चित्राच्या योनीतल्या कामरसाने बरबटलेलं होतं. चित्रा गुडघ्यावर बसली आणि तिने ते लिंग तोंडात घेत पूर्ण चाटून पुसून साफ केलं.

हे सगळं इतकं उत्तेजित करणारं होतं की बेभान होऊन स्वतःचं लिंग हलवणाऱ्या योगेशचा तोल गेला. तळहाताला आलेल्या घामामुळे हाताने पकडलेला पाईप देखील निसटला आणि दुसऱ्या मजल्यावरून थेट खाली कोसळला.

धडाम!

"आआSS...मेलो..." योगेश वेदनेने किंचाळला. खाली पडत असताना त्याला वाटलं आपण नक्की मरणार. पण त्याच्या सुदैवाने बंगल्याभोवती पूर्ण बाग होती. शिवाय संध्याकाळीच इथल्या लॉनवर पाणी मारलं असल्याने जमीन मऊ होती. योगेशला जबर मार बसला पण पायाचं एक हाड मोडण्यापलीकडे गंभीर काही नाही.

दुसरा दिवस उजाडला. सकाळी सकाळी रोहन योगेशच्या खोलीत आला. आदल्या रात्री योगेशच्या पायाला प्लास्टर घालून आणलं होतं. दुखणं कमी व्हायला औषधं दिली आणि मग तो जो झोपला तो आत्ता सकाळीच उठला होता थेट. त्यामुळे काल तो कसा पडला हे काही कोणाला माहित नव्हतं. पण फुलांच्या माळा लावताना पडला असणार असंच सगळ्यांनी गृहीत धरलं होतं- रोहन आणि चित्रा सोडून. त्यांना शंका वाटत होती की योगेशने त्यांना बघितलं असणार. म्हणूनच योगेशला जाग आल्याचं ऐकल्याबरोबर विचारपूस करायच्या निमित्ताने रोहन आला होता. योगेशची आई तिथे खोलीतच होती.

"कसा पडलास रे?" रोहनने सहज विचारल्यासारखं केलं. योगेशच्या चेहऱ्यावर एक हरामी हसू उमटलं.

"तोल गेला."

"तुम्ही बसा बोलत, बेटा... लग्न घर आहे. खूप कामं आहेत. हं?" योगेशची आई जायला निघाली.

"पण कुठून पडलास नेमका?" ती खोली बाहेर पडल्या पडल्या रोहनने विचारलं.

"वरून..." योगेशने मुद्दामच अर्धवट उत्तर दिलं.

"अरे वरूनच खाली पडतो माणूस. पण वरून म्हणजे नेमकं कुठून?"

"ती दुसऱ्या मजल्यावर..." योगेशने उत्तर द्यायला सुरुवात केली आणि रोहनच्या कपाळावर घाम जमा झाला, "तिकडे ती अडगळीची खोली आहे ना..." त्याचं ते वाक्य पूर्ण व्हायच्या आतच योगेशचा मामा म्हणजे रोहनचे वडील खोलीत आले.

"काय चॅम्पियन, बरायस का?" मामाने त्याच्या नेहमीच्या उमद्या स्वभावानुसार प्रश्न केला.

"बरा आहे."

हालहवाल विचारून मामा खोलीबाहेर पडला.

"अडगळीची खोली?" मामा जाताक्षणी रोहनने विचारलं.

"हं... तिथेच होतो मी बाहेरच्या बाजूला..." योगेश शांतपणे हसून म्हणाला, "आणि खिडकीतून आतलं सगळं दिसतं."

"जे बघितलं ते विसरायचं काय घेणार?" रोहनने थेट प्रश्न विचारला. योगेश हसला. त्याला माहित होतं की आत्ता जे तो मागेल ते त्याला मिळणार होतं.

"नवीन आयफोन," योगेश म्हणाला.

"दिला! आत्ताच ऑर्डर देतोय. पुढच्या आठवड्यात मिळेल तुला," रोहन त्याच्या डोळ्यात बघत म्हणाला, "पण तू रात्री बघितलेलं सगळं विसरणार आहेस, डील आहे आपलं."

"ओके! जे बघितलं ते मी विसरलो...पण..."

"पण? पण काय?"

"जे 'ऐकलं' ते विसरायची किंमत वेगळी आहे."

"वॉट द फक..."

"फक फक... हेच ऐकलं मी" योगेश हसून म्हणाला.

""श्श्श... हळू बोल.. कोणी ऐकेल..."

"रॉयल एन्फिल्ड बुलेट हवी आहे मला..." योगेशने आपली मागणी पुढे केली.

"वेडा-बिडा आहेस का? एक लाख रुपयाची गाडी आहे ती..."

"डॉलर्समध्ये कमावतोस तू..." रोखून बघत योगेश उत्तरला, "मी जे ऐकलं ते विसरण्यासाठी तर हे काहीच नाही..."

रोहनने सुस्कारा सोडला.

"डील?" योगेशने हात पुढे केला. एकूणच धक्क्यात असणारा रोहन काही न बोलता खोलीतून निघून गेला. आपल्या भावाची ही अवस्था बघून योगेशच्या चेहऱ्यावर असूरी हास्य आलं. 'माहिती ही ताकद असते' असं त्याने कुठेतरी वाचलं होतं त्याची त्याला प्रचिती येत होती. आज ना उद्या रोहन नाक घासत आपली मागणी मान्य करणार याची त्याला खात्री होती.

रात्री सगळी निजानीज झाली. दुसऱ्या दिवशी पहाटेपासूनच लग्नविधी असल्याने सगळेच लवकर वेळेत झोपी गेले. पण योगेश मात्र जागा होता. नव्या कोऱ्या बुलेटवर आपण किती पोरींना फिरवू, आपल्या आयफोन मुळे कॉलेजात केवढी हवा होईल या स्वप्नांत तो रंगला होता. तेवढ्यात त्याच्या खोलीचा दरवाजा उघडला गेला.

"ताई?" नाईट लँपच्या मिणमिणत्या प्रकाशात चित्रा दिसल्यावर योगेश उद्गारला. ती काहीच न बोलता शांतपणे त्याच्या शेजारी येऊन पलंगावर बसली.

"रोहन तुला आयफोन देतोय तेवढ्यावर समाधान मान," चित्रा थेट म्हणाली. योगेश हसला.

"अगं ताई, असं काय करतेस? जे बघितलं त्यासाठी आय-फोन. आणि जे ऐकलं त्याची किंमत?"

"जे बघितलंस तेच ऐकलंस. वेगळी कसली किंमत लावतोयस?" चित्रा जरा रागवूनच म्हणाली.

"बघितलं मी तुला आणि रोहनला... पण ऐकलं मी रामूकाकाबद्दल सुद्धा!" योगेश निःसंकोचपणे म्हणाला. चित्रा दचकली. एकवेळ घरातली गोष्ट घरातच राहू म्हणत रोहन-चित्राच्या संबंधांवर पांघरूण घातलं गेलं असतं. पण रामूकाका? बापाच्या वयाच्या माणसाबरोबर ती हे उद्योग करते याबद्दल गवगवा झाला असता.

"काय हवंय तुला?" चित्राने विचारलं.

"रॉयल एन्फिल्ड," योगेश उत्तरला.

"ती परवडणार नाहीये."

"पण मी बोललो तर तेही परवडणार नाही तुम्हाला..."

"दुसरं काहीतरी चालेल?" चित्राने विचारलं. योगेशला समजलं नाही. पण आता चित्राच्या नजरेत चावट भाव आले होते. तिचा हात त्याच्या पांघरुणाखाली गेला आणि अलगदपणे तिने त्याच्या मांडीवरून हात फिरवला. तिचा रोख कुठे आहे ते योगेशला समजलं. तिचा हात त्याच्या चड्डीत शिरला. आत्तापर्यंत त्याचं लिंग भलतंच कडक झालं होतं. आपली सख्खी मोठी बहिण आपलं ताठर लिंग हातात घेऊन हलवते आहे या विचाराने योगेश पुरता बेभान झाला. त्याने तिच्या स्तनांवर हात ठेवले. तिला कदाचित हे अपेक्षित नसावं. ती थरारली. पण काहीच बोलली नाही. त्याने तिचे स्तन हलकेच दाबले. तिने आपला खालचा ओठ मुडपून निःश्वास सोडला. त्याची भीड चेपली. त्याने पांघरूण बाजूला केलं आणि चड्डीतूनही आपल्या लिंगाला पूर्ण मोकळं केलं. ते देखणं ताठर लिंग दिमाखात उभं होतं. ती ते हलवत होती. पण तेवढ्याने त्याचं समाधान होणार नव्हतं. त्याच्या हॉस्टेल रेक्टरच्या मुलीबरोबर त्याचं लफडं होतं तेव्हा तिने अनेकदा त्याचं हलवलं होतं. त्या बदल्यात तोही तिच्या योनीत बोटं घालून तिला सुख द्यायचा. पण आपल्या बहिणीने याच्या पुढे गेलं पाहिजे असं योगेशला वाटत होतं. त्याने सरळ दोन्ही हातात तिचं डोकं धरलं आणि ते खाली दाबलं. योगेशला काय हवंय ते चित्राच्या लक्षात आलं.

"योगेश, प्लीज... हे नको..." पण योगेश काही ऐकणार नव्हता. त्याने फक्त एकदाच तिच्याकडे रोखून बघितलं आणि चित्रा काय समजायचे ते समजली. तिचा विरोध गळून पडला आणि ती पुढे झुकली. आपल्या लहान भावाचं ताठर लिंग तिने तोंडात घेतलं.

"आह्ह्ह..." तिच्या ओठांच्या आणि जिभेच्या स्पर्शाने योगेशच्या अंगातून सुखाची लहर गेली. एखाद्या सराईत व्यक्तीसारखी चित्रा त्याचं ते लिंग चोखत होती आणि चोखता चोखता हाताने ते हलवतही होती. अठरा वर्षांचं फारसा अनुभव नसलेलं पोर ते. किती काल तग धरणार होतं? त्याने आपल्या बहिणीचं डोकं घट्ट पकडून ठेवलं, कंबर उचलून आपलं ताठर लिंग पार आतपर्यंत घुसवलं आणि त्याच क्षणाला पांढरं वीर्य तिच्या घशात सोडलं. चित्राने ते पूर्णपणे चोखून चाटून घेतलं आणि गिळून टाकलं. परमोच्च सुखाच्या अनुभूतीने योगेश जणू तरंगतच होता.

"तू जे जे बघितलंस आणि ऐकलंस, सगळं विसरून जा आता..." चित्रा म्हणाली.

"विसरलो!" योगेश हसून म्हणाला. प्रचंड नशा केल्यावर जसं डोकं हलकं होतं तसं त्याला वाटत होतं आत्ता. चित्रा त्याच्या उत्तरावर गोड हसली. तिने हसून त्याच्या गालावर ओठ टेकवले आणि म्हणाली,

"आराम कर आता. उद्या लग्न आहे माझं, आणि मला माझा भाऊ तिथे हवा आहे!"

चित्राचं लग्न धूमधाममध्ये झालं. लंगडत का होईना योगेश लग्नात पूर्णवेळ आपल्या बहिणीच्या पाठीशी होता. लग्न झाल्यावर ती पुण्याला निघून गेली. आणि पुन्हा बहिण-भावातलं नातं आधीसारखंच परकं झालं. चित्रा आपल्या संसारात गुरफटली आणि योगेश आपल्या शिक्षणात. या सगळ्याला आता ६-७ वर्षं झाली. इंजिनियर झालेल्या योगेशने काही काळ नोकरी करून मग आता स्पर्धा परीक्षा द्यायचं ठरवलं होतं. आणि त्याच्या तयारीसाठी पुणे सर्व दृष्टीने सोयीचं होतं. दरवर्षी अशी हजारो मुलं-मुली स्पर्धा परीक्षांच्या तयारीसाठी पुण्यात येतात. योगेशही आला. आता पुण्यात कुठे राहणार हा प्रश्नच नव्हता. बहिणीचं घर असताना दुसरीकडे भाडं भरत कशाला राहायचं?

"योगेश, यूपीएससी ची परीक्षा अवघड असते. आयएएस ऑफिसर होणं सोपं नाही..." एक दिवस सकाळी नाश्त्याच्या वेळी गप्पा मारताना पार्थ म्हणाला. पार्थ म्हणजे चित्राचा नवरा, "आमच्या बॅचचा डॉ अविनाश म्हणून आहे. त्याची आणि तुझी गाठ घालून देतो. तो मेडिकल नंतर आयएएस ऑफिसर झाला. सध्या पुण्यातच आहे."

"चालेल दाजी, थँक्यू!" योगेश म्हणाला.

"चला, आता मला जायला हवं," बोलता बोलताच डॉ पार्थ आपला नाश्ता संपवून टेबलवरून उठला. पुण्यातल्या प्रसिद्ध सह्याद्री हॉस्पिटलमध्ये डॉ पार्थ कामाला होता. तो आपल्या खोलीत कपडे बदलायला गेला तेव्हा टेबलवर बसलेल्या चित्रा आणि योगेशची नजरानजर झाली.

गेले काही दिवस त्यांच्यात हे सुरू होतं. योगेशच्या नजरेत आपल्या बहिणीबद्दलची वासना ठासून भरलेली होती. तिच्या लग्नाच्या आदल्या रात्री तिने त्याचं लिंग तोंडात घेऊन चोखलं होतं ही आठवण कोणत्याही क्षणी त्याला पुन्हा ताठरता देत होती. वयाबरोबर तिच्या सौंदर्यात भरच पडली होती. योग्य जागी आवश्यक तेवढीच चरबी साठल्याने तिच्या शरीराला एक छान गोलाई आली होती.

अजूनही चित्रा आणि पार्थला मूल झालं नव्हतं. पण त्यांनी प्रयत्न थांबवले नव्हते. जवळपास रोज रात्री चित्रा आणि पार्थ यथेच्छ संभोग करायचे. आणि त्यावेळेस योगेश आपल्या ताईच्या खोलीबाहेर उभं राहून तो आतले आवाज ऐकायचा. ते उसासे, चोख्ण्याचे आवाज, आनंदाने विव्हळणे! योगेश बाहेर उभा असतो याचा एकदा ताईला पत्ता लागल्यावर तिने खोलीचा दरवाजा पूर्ण बंद न करता थोडी फट ठेवायला सुरूवात केली होती. नवऱ्याचं लिंग चोखताना, त्याचं ते ताठर लिंग पूर्ण आत घेताना, तो तिचे अफाट सुंदर स्तन दाबताना आपल्या लहान भावाच्या नजरा आपल्याला बघत आहेत हे जाणवून तिची योनी अधिकच बुळबुळीत होत होती. नवऱ्याला वाटायचं ही त्याचीच कमाल! कामसुखाचा मनसोक्त आनंद चित्रा उपभोगायची. आपण बघतो हे बहिणीला माहित्ये आणि तरी तिने आक्षेप घेतलेला नाही यामुळे योगेशची भीड अधिकच चेपली. तिच्या नवऱ्याची- पार्थची नजर चुकवून तो तिच्या शक्य तेवढ्या जवळ जायचा, जाता येता तिच्या दंडाला किंवा मांडीला स्पर्श करायचा. तिने त्याला एकदाही प्रतिसाद दिला नव्हता, पण कधी आक्षेपही घेतला नाही.

आजही नाश्ता संपवून पार्थ किचनमधून गेल्यावर योगेशने टेबलखाली आपला पाय लांब करून चित्राच्या मांडीच्या आतल्या बाजूला स्पर्श केला. चित्रा काहीच बोलली नाही. ती शांतपणे आपले पोहे खात राहिली. तेवढ्यात पार्थ खोलीतून बाहेर आल्याचा आवाज आला आणि योगेशनेही आपला पाय मागे घेतला. पार्थ आता हॉस्पिटलला जायला निघत होता.

"हे करोना काय प्रकरण आहे?" चित्राने प्लेट्स उचलत त्याला विचारलं.

"एक नवा आजार आला आहे. गंभीर आहे म्हणतात. पुढचे काही दिवस फार काळजी घ्यावी लागेल," पार्थ आपली बॅग उचलून निघता निघता उत्तरला. तो जे म्हणाला त्याचं पुरेसं गांभीर्य ना चित्राला होतं ना योगेशला. अर्थात तेव्हा अख्ख्या दुनियेला याचं गांभीर्य नव्हतं. पण हा संवाद घडला त्या नंतर अवघ्या आठवड्याभरात सरकारने लॉकडाऊनची घोषणा केली. आणि सगळे व्यवहार, काम ठप्प झालं. सगळे लोक घरात अडकले पण डॉ पार्थ दिवसरात्र कामात बुडला. एक विशेष कोविड सेंटर तयार करून डॉ पार्थची तिकडे नेमणूक झाली. सलग १५-१५ तासांची ड्युटी व्हायची त्याची. आल्यावर इतका दमलेला असायचा की काही करण्याची शक्तीच उरली नव्हती. खाणे, झोपणे आणि काम एवढंच सुरू होतं त्याचं.

याच्या एकदम उलट होतं चित्रा आणि योगेशचं. दिवसभर घरात बसून होते, आणि काही कामच नव्हतं! योगेश अधून मधून अभ्यास करत असला तरी आता परीक्षाच पुढे ढकलल्या गेल्याने सगळाच आनंद होता.

दुपारची वेळ होती. तासभरापूर्वीच डॉ पार्थ ड्युटीवर गेला होता. साहजिकच ताईच्या अवतीभवती घुटमळण्याची संधी योगेश शोधत होता. त्याने तिच्या खोलीत डोकावले. ताई बाथरूमअध्ये असावी. आतून शॉवरचा आवाज होता. ताई खोलीतून बाहेर येईल तेव्हाचं तिचं रूप बघायला तो खोलीच्या बाहेरच जरा आडोशाला थांबला. तिथून खोलीतला आतला भाग नीट दिसत होता, पण पटकन बाहेरची व्यक्ती दिसली नसती. त्याला फार वेळ वाट बघावी लागली नाही. अवघ्या काही मिनिटातच चित्रा बाहेर आली. धुतलेले ओले केस एका टॉवेलमध्ये बांधले होते आणि अंग झाकायला दुसरा टॉवेल वापरला होता. पण स्तनांच्या वरचा भाग आणि मांड्यांपासून खाली सगळं उघडंच होतं. तिचे पाय अतिशय सुंदर होते. ती आरशासमोर उभीर राहिली आणि तिने केसांना लावलेला टॉवेल काढला. तिचे लांबसडक ओले केस मोकळे झाले. त्यातून गळालेले पाण्याचे थेंब तिच्या मानेवर आले. त्यातलाच एक तिच्या गळ्याच्या खालून उतारावरून ओघळत दोन स्तनांच्या मधल्या खोल दरीत शिरला. अवघ्या काही क्षणांचं ते दृश्य आणि तेवढ्यात बाहेर उभ्या योगेशच्या लिंगाने सलाम ठोकला. दांड्यासारख्या कडक लिंगाला त्याने आपल्या चड्डीतून मोकळं केलं आणि तो ते अलगद हलवू लागला. चित्रा आरशात स्वतःचं रूप न्याहाळत होती. सुंदरच होती ती. तिने स्वतःच्या केसातून मादकपणे हात फिरवला, स्वतःचा खालचा ओठ मुडपून स्वतःकडे पुन्हा नीट बघितलं. या अशा सुंदर बायकोला सोडून करोना पेशंट्सची काळजी करावी लागणाऱ्या स्वतःच्या नवऱ्याची तिला कीव आली. 'बिचारा!' तिने विचार केला. त्याबरोबर तिच्या ओठांवर एक खट्याळ आणि आकर्षक हसू उमटलं. आरशाच्या कोपऱ्यातून तिला एकदम आडोशाला उभा भाऊ दिसला. अगदी स्पष्ट दिसत नसलं तरी तो ज्या पद्धतीने उभा दिसत होता त्यावरून तो आपलं लिंग हलवत असणार हे तिला लगेचच समजलं. ती स्वतःशीच हसली. तिचा अंगावरचा टॉवेल गळून पडला आणि तिचं ते सुंदर नग्न शरीर योगेशच्या नजरेला पडलं. काही वर्षांपूर्वी अडगळीच्या खोलीत आपल्या मामेभावाकडून लागून घेताना असो किंवा आता रात्री नवऱ्यावर चढून आनंद घेताना असो, आजवर आपल्या ताईला योगेशने नग्न जेव्हा बघितलं होतं तेव्हा नेहमीच खोलीत अंधार होता. पण आत्ता दुपारची वेळ होती. खोलीत लख्ख उजेड होता. त्याने अगदी डोळे भरून ताईकडे बघितलं.

त्याची काय अवस्था झाली असणार याचा चित्राला अंदाज होता. ती पुन्हा स्वतःशीच खट्याळपणे हसली. आणि स्वतःच्या बेडपाशी गेली. स्वतःच्या स्तनांना स्वतःच एकदा दाबत, मादक हालचाली करत ती बेडवर आडवी झाली आणि तिने पाय फाकवले. केस काढून पूर्णपणे साफ केलेला तिचा योनीभाग योगेशच्या नजरेला पडला. तिच्या योनीच्या गुलाबी पाकळ्या त्याला स्पष्ट दिसत होत्या. त्या ज्या पद्धतीने चमकत होत्या त्यावरून हे स्पष्ट होत होतं की ती ओली होती. योगेश अक्षरशः श्वास रोखून ते बघत होता. त्याला काही कळायच्या आतच तिने आपली उजव्या हाताची दोन बोटं स्वतःच्या बुळबुळीत झालेल्या योनीत खुपसली.

"आआआ.... ओह गॉड!" ती आनंदाने विव्हळली. तिची बोटं वेगाने योनीत आत-बाहेर करू लागली. मध्येच ती आपल्या हाताने स्वतःचा मदनबिंदूही चोळत होती. दुसऱ्या हाताने ती स्वतःचे स्तन दाबत होती, स्तनाग्रे चुरडत होती.

"येस...करत राहा...करत... थांबू नकोस..." ती कामसुखाने विव्हळत बोटं घालत होती. इकडे खोलीबाहेर योगेश आपलं कडक लिंग वेगाने हलवत होता. तिचं ते ओरडणं, तिचे ते उसासे त्याला वेडावून सोडत होते.

"योगेश!" आपल्या नावाचा पुकारा ऐकून तो चांगलाच दचकला. त्याने तिच्याकडे बघितलं पण ती अजून स्वतःतच मश्गुल होती, "येस योगेश... फक मी... तुझ्या ताईला आनंद दे! हम्म....आह..."

'आपली ताई आपला विचार करत स्वतःच्या योनीत बोटं घालतीये??' आधीच ताठर लिंग अजून किती कडक होणार. योगेश डोळे मिटून पुरता बेभान होऊन हलवू लागला.

"येस योगेश...थांबू नकोस...." चित्रा आवेगाने उद्गारली. पुन्हा एकदा नाव कानावर पडल्याने योगेशने डोळे उघडले आणि यावेळी त्याला दिसलं की ताई थेट त्याच्याचकडे बघत होती. त्याच्याकडे, त्याच्या त्या हलवण्याच्या कृतीकडे बघतच ती स्वतःला आनंद देत होती. बोटं योनीत खुपसत होती, दुसरा हात स्तन दाबत होता. डोळ्यात वासना होती. खालचा ओठ मुडपलेला होता. आता रोखून धरणं अशक्य होतं. योगेशने दरवाजाच्या कडेवर आपल्या वीर्याची पिचकारी मारली. त्याचं ते पांढरं दाट वीर्य बघून चित्राच्या शरीरातून कामसुखाची लहर गेली. सात वर्षांपूर्वी जे तोंडात घेतलं होतं त्याची तिला आठवण आली.

"आह्ह्ह...योगेशश्श्श्श!" कामपूर्तीच्या आनंदाने विव्हळत ती ओरडली आणि बेडवर दमून उताणी पडली.

पुढे दिवसभरात जणू काही घडलंच नाही अशा पद्धतीने ती वागत राहिली. योगेशला कळेना त्याने कसं वागायला हवं. तो अधूनमधून तिला स्पर्श करायची संधी घेत राहिला. पण तिने कशालाच प्रतिसाद दिला नाही. रात्री डॉ पार्थ दमून आला. सगळ्यांनी एकत्र जेवण केलं आणि नेहमीचा दिवस संपल्यासारखे झोपी गेले. पुढचा दिवस उजाडला. परत सगळं नेहमीसारखंच. डॉ पार्थ कामावर गेल्यानंतरही योगेशच्या स्पर्शांना, नजरेला चित्रा काही विशेष प्रतिसाद देईना. शेवटी योगेश वैतागून हॉलमध्ये टीव्हीवर काहीतरी बघत बसला होता. दुपार झाली आणि चित्रा हॉलमध्ये आली. तिने अगदी सहज माहिती द्यावी त्या पद्धतीने