Λένα

«Πουτάνα.» Η βρισιά ακούστηκε τρυφερά στο μισοσκότεινο δωμάτιο. Η κοριτσίστικη φωνή που απάντησε είχε την ίδια χροιά.

«Είμαι. Είμαι μια πουτάνα που της αρέσει να την ξεσκίζουν. Μ'αρέσουν όλα. Να καταπίνω το σπέρμα των αντρών, να γλύφω βρώμικα μουνιά γυναικών, να γαμιέμαι με ζώα, να είμαι σκλάβα...»

«Σκάσε.» η φωνή τώρα ήταν αλλιώτικη, πιο αυστηρή και έμοιαζε να χάνει την ανθρώπινη χροιά της. Η Λένα έσκασε. Ήξερε ότι έπρεπε να υπακούσει σε ότι της έλεγε το πλάσμα και μέσα της έτρεμε από ανυπομονησία να το κάνει. Είχε πέσει στα γόνατα, το δεκαεξάχρονο σώμα της γυμνό, γεμάτο από σημάδια μιας εφηβείας και μιας παιδικής ηλικίας που είχε καταστραφεί. Η Λένα ήξερε να υπακούει.

Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της, η Λένα υπάκουε. Και τώρα, η υπακοή και η υποταγή της είχαν γίνει δεύτερη φύση, τόσο πολύ, που δεν μπορούσε να βρει απόλαυση αν κάποιος δεν την ταπείνωνε.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο, η ζωή της είχε απόλαυση. Δεν ήταν βέβαια πάντα έτσι. Όταν ο πατέρας της την είχε πρώτη φορά ξεμοναχιάσει στο δωμάτιο της και την είχε χαϊδέψει περίεργα ενώ ίδρωνε σαν γουρούνι και έτρεμε δεν ήξερε τι να κάνει. Αργότερα, καθώς οι επισκέψεις του έγιναν συχνότερες τις ώρες που η μητέρα της έλειπε είχε προσπαθήσει να τον διώξει. Εκείνος την είχε απειλήσει τότε ότι θα έλεγε στη μητέρα της τα πάντα και κείνη θα την έδιωχνε απ'το σπίτι. Το εννιάχρονο κορίτσι είχε τότε σιωπήσει. Και τα αγγίγματα του πατέρα της έγιναν τολμηρότερα. Ακόμα θυμόταν το χοντρό ιδρωμένο χέρι του μέσα απ'τα ρούχα της και πως είχε χουφτώσει άγαρμπα το φύλο της κάνοντας την να φωνάξει. Ο πατέρας της την άγγιζε κάθε μέρα. Σε ένα χρόνο την ξάπλωσε στο κρεβάτι και κάρφωσε στην άγουρη ήβη της το πλαδαρό μέλος που την ανάγκαζε να γλύφει κάθε μέρα. Από εκείνη τη μέρα δεν υπήρχε πράγμα που να μην κάνουν οι δυο τους. Ο πατέρας της άλλωστε χρειαζόταν υλικό για να δείχνει στους φίλους του στο Internet. Σε ένα χρόνο το έμαθε η μητέρα της. Όχι μόνο δεν την έδιωξε απ'το σπίτι αλλά άρχισε να παίρνει μέρος στα παιχνίδια τους. Η μικρή εντεκάχρονη Λένα έγινε ένα σεξουαλικό παιχνίδι για τους γονείς της και σύντομα και για άλλα μέλη της οικογένειάς της στα οποία απλόχερα τη δάνειζαν οι γονείς της. Σε λίγο καιρό ξένοι άρχιζαν να έρχονται σπίτι τους και η Λένα έπρεπε να τους σερβίρει, γυμνή, λίγο πριν τους συνοδέψει στο υπνοδωμάτιο για να της κάνουν ότι της είχε ήδη κάνει πολλές φορές ο πατέρας της. Σε λίγο καιρό είχε γίνει κανονική πουτάνα με τους γονείς της σαν νταβατζήδες, και πρωταγωνιστούσε στα όργια που εκείνοι οργάνωναν στο σπίτι τους μαζί με τους διεστραμμένους φίλους του πατέρα της. Εκείνοι οι άντρες, δεν ήθελαν απλά να γαμήσουν. Εκείνοι ήθελαν να ταπεινώσουν το δωδεκάχρονο κορίτσι, να την κάνουν τη χειρότερη πουτάνα του δρόμου που υπήρχε. Το μουνί και ο κώλος της χρησιμοποιούνταν συνέχεια, και πλέον το όνομά της ήταν το πουτανάκι. Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε για τα επόμενα 4 χρόνια όταν στα δεκαέξι της η Λένα βρήκε τα βιβλία. Και χωρίς δισταγμό είχε κάνει τα πάντα που αυτά ανέφεραν. Δεν ήξερε γιατί, απλά ένοιωθε ότι έπρεπε, ότι δεν θα μπορούσε να ζήσει αν δεν τα έκανε. Και πραγματικά, λήστεψε το νεκροταφείο παίρνοντας κόκαλα από τους τάφους βιαστών, (ήταν αυτοί που λάμπουν τα μεσάνυχτα το βιβλίο το έλεγε ξεκάθαρα) και τη στιγμή που ο πατέρας της ανάσαινε βαριά καθώς την σοδόμιζε ανάσκελα, τον είχε μαχαιρώσει άγρια με το μαχαίρι που είχε κρύψει κάτω απ'το μαξιλάρι της. Η Λένα φώναξε τότε «Ας-τουλ αραδ κελ ουλ, Κοπτ ρα να θαλ αλ!» Τρέμοντας μήπως κάνει κάποιο λάθος στα λόγια, και όσο εκείνος ζούσε ακόμα, πήρε το αίμα του και ζωγράφισε το πελώριο πεντάλφα στο πάτωμα, στο κέντρο του οποίου άφησε το σταυρό πάνω στον οποίο έχεσε από την πονεμένη κωλοτρυπίδα της. Έβαλε κεριά στις πέντε άκρες και στάθηκε στο κέντρο της πεντάλφας τότε, ψιθυρίζοντας τα υπόλοιπα λόγια του ξορκιού. Και το ξόρκι είχε δουλέψει. Απέναντί της στεκόταν ένα πλάσμα σαν πελώρια μαύρη αράχνη, μόνο που είχε δέκα πόδια που κατέληγαν σε γάντζους και μέγεθος αλόγου. Είχε οχτώ μάτια που ήταν ανθρώπινα και κοίταζαν πεινασμένα το κορμί της δεκαεξάχρονης κοπέλας. Ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση το πλάσμα κινήθηκε προς το μέρος της, αργά και απειλητικά στο κόκκινο, αφύσικο φως του δωματίου. Εκείνη, έσκυψε και έπεσε στα τέσσερα. Δύο απ'τους γάντζους του δαίμονα άρπαξαν τους ώμους της, και άλλοι δύο κράτησαν τα χέρια της ακίνητα. Απ'το σιχαμερό αραχνοειδές κεφάλι βγήκε μια πλαδαρή ροζ γλώσσα μεγάλη οσο το χέρι της και άρχισε να γλύφει το κορμί της, μέχρι που έφτασε στο πρόσωπό της. Η Λένα την χαιρέτησε με τη δική της γλύφοντάς την όσο περισσότερο μπορούσε σ'ένα παθιασμένο φιλί. Το κορίτσι κατάπινε το σάλιο του δαίμονα αχόρταγα όταν ένοιωσε κάτι να πιέζει τα χείλη της κλειτορίδας της. «Θα με πηδήξει» σκεύτηκε «Επιτέλους θα με πηδήξει!» Και του το είπε. «Σε παρακαλώ αφέντη μου...»πρόφερε το κορίτσι με κομμένη ανάσα. «ΓΑΜΗΣΕ ΜΕ! Σκίσε αυτό το πουτανάκι!» Ο δαίμονας δεν απάντησε μόνο άφησε ένα απάνθρωπο μουγκρητό καθώς κάρφωνε άγρια το μουνί της. Όμως η αίσθηση μέσα της δεν σαν τίποτα απ'οσα είχε μέχρι τότε ζήσει η Λένα. Το καυλί του δαίμονα ήταν σκληρό σαν κόκαλο και παχύ, σχεδόν όσο το μπούτι της. Το μουνί του λεπτοκαμωμένου κοριτσιού καιγόταν απ'τον πόνο. Της θύμισε πως είχε νοιώσει την πρώτη φορά που την είχε βιάσει ο πατέρας της, μόνο που τώρα ο πόνος ήταν πολύ πιο έντονος. «ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΡΧΧΧ» βγήκε το ουρλιαχτό της μακρύ και δυνατό καθώς ο δαίμονας την ξέσκιζε. Δάκρυα κυλούσαν απ'τα μάτια της. Νόμιζε ότι θα κοβόταν στα δύο. Τελικά μετά από λίγο ο δαίμονας τραβήχτηκε έξω και γυρίζοντας η Λένα είδε τι ήταν το εργαλείο που την είχε κυριεύσει. Ένα μακρύ σκληρό κεντρί παχύ σχεδόν σαν κορμός νεαρού δένδρου που γυάλιζε πασαλειμμένο με αηδιαστικά υγρά. Ο δαίμονας όμως δεν είχε τελειώσει μαζί της. Οι γάντζοι την άρπαξαν πάλι και την γύρισαν μπρούμυτα. Τώρα ένα επιπλέον ζευγάρι από τα πόδια του τέρατος άρπαξαν τα κωλομέρια της και τα άνοιξαν βίαια κάνοντας την να φωνάξει. Ακόμα και έτσι όμως, μέσα απ'τα δάκρυα και τον απίστευτο πόνο η Λένα κατάφερε να ψιθυρίσει :

«Σκίσε...μου...το...κωλί» Τα δόντια της που ήταν σφιγμένα έκαναν το αραχνοειδές κεφάλι να πλησιάσει κοντά και βλέποντας ότι είχε τραβήξει την προσοχή του το νυμφίδιο επανέλλαβε πιο δυνατα : «Σκίσε μου το κωλί! Γάμησέ μου τον κώλο! Θέλω να γαμήσεις τον κώλο αυτής της πουτάνας τόσο που να μην μπορεί να περπατήσει απ'τον πόνο!» Ο δαίμονας μούγκρισε την έγκρισή του και για άλλη μια φορά το φοβερό κεντρί χώθηκε σε μια ζεστή και στενή τρύπα. Για άλλη μια φορά η Λένα ούρλιαξε. Το πράγμα που έφτανε ως το στομάχι της ήταν τεράστιο και απειλούσε να την σχίσει στα δύο. Η κωλότρυπά της μάτωσε, αλλά ο δαίμονας μπαινόβγαινε μέσα της άγρια. Η Λένα έκλαιγε και φώναζε. Τελικά, με μια άγρια σύσπαση ο δαίμονας τινάχτηκε και έχυσε μέσα στο στομάχι του δεκαεξάχρονου πορνιδίου. Την εντυπωσίασε ωστόσο πόσο έχυνε το πλάσμα. Για δύο ολόκληρα λεπτά το πλάσμα έχυνε ποτάμια καυτού σπέρματος μέσα στο στομάχι του κοριτσιού που είχε γυρίσει και το κοιτούσε με λατρεία. Όταν τελικά ο δαίμονας τελείωσε η κοιλιά της Λένας είχε λάβει τόσο σπέρμα που είχε φουσκώσει σαν να ήταν έγκυος. Τα ανθρώπινα μάτια στο αραχνοειδές πρόσωπο του δαίμονα κοιτούσαν το κορίτσι που χαμογελούσε. Η πελώρια ροζ γλώσσα συνάντησε τη δική της.

«Είσαι η πόρνη μου.» Είπε ο αραχνόμορφος δαίμονας. «Έχεις την εύνοιά μου» Το κορίτσι απλά φίλησε το μέλος του με λατρεία. «Τώρα,» πρόσθεσε το πλάσμα «Πρέπει να μου φέρεις μια θυσία.»

Κλειδιά ακούστηκαν στην πόρτα καθώς η μητέρα της επέστρεφε στο σπίτι.

Η Λένα χαμογέλασε πλατιά και τα υγρά του δαίμονα γυάλισαν στο πρόσωπό της.

«Να τη.» είπε.