भिवाची कहाणी (Marathi Chawat Story)

भिवाची कहाणी
लेखक: विकी

अनेक वर्षापुर्वी कोकणात किनारपट्टीच्या एका गरीब गावात भिवा नावाचा एक गुराखी मुलगा राहत होता. त्याचे आ‌ई वडील कोण, हा मुलगा कोठुन आला, कसा आला हे कोणालाच माहीत नव्हते. गावाबाहेर रहाणाऱ्या एक म्हाताऱ्या बा‌ईने त्याला लहानाचा मोठा केला. त्या म्हातारीच्या काही गा‌ई होत्या. भिवाला कळायला लागल्यापासुन त्याच्या आजीच्या गा‌ई बैलाना चरायला नेणे हेच त्याचे काम.

आ‌ई वडिलांचा पत्ता नसलेल्या भिवाचे वय काय हे ही कोणाला माहित नव्हते. दिसायचा तो १८/१९ चा. पण सगळ्या गावकऱ्यांचे एकमत होतेकी हा भिवा दिसायला खुपच देखणा होता. त्याच्या ओठावर नुकतीच मिसरुड फुटत होती. त्याचे काळे भोर अस्तव्यस्त वाढलेले लांब सडक केस त्याच्या देखण्या चेहऱ्याला अगदी शोभुन दिसत. दिवसभरच्या मेहनतीने त्याचे मुळचा मजबुत बांधा अजुन कणखर होवुन हात पाय चांगले मजबुत व छाती पिळदार झाली होती. सतत उन्हात राहिल्यामुळे त्याचे चेहरा व अंग रापलेले होते तरी मुळचा त्याचा गौर वर्ण काही लपत नसे.

त्या काळातल्या रिवाजानुसार कमरेला लंगोटी व वरती आखुड उघडी बंडी घालुन त्याच्या डौलदार चालीने कधी काळी भिवा गावात ऐटीत फिरायला जा‌ई तेव्हा सर्वांचे लक्ष वेधुन घे‌ई. गावातल्या मुली, लग्न झालेल्या तरण्या बायका, मध्यमवयीन बायका इतकेच काय म्हाताऱ्या कोताऱ्याही भिवाकडे वळुन वळुन पहात, विषेशतः त्याच्या कमरेखाली समोरच्या बाजुला फुगत चाललेल्या लंगोटीकडे. निरिक्षर व निरागस भिवाला मात्र याचा काहीच पत्ता नव्हता, असता तरी त्याला यातले काहीच कळायचे नाही इतका तो निरागस होता.

भिवाच्या गावावर एका सुलतानाचे राज्य होते. राज्य म्हणजे काय एक पाण्यात बांधलेला एक समुद्री किल्ला होता व त्याच्या आजुबाजुची मुठभर गावे इतपतच त्या सुलतानाचे राज्य. हा सुलतान होता एक तुर्कस्तानी हशबी. तुर्कस्तानातुन आलेला एक मोगलांचा सरदार मोहिमे साठी कोकणात उतरला व मोक्याच्या जागेवर एक अभेद्य किल्ला बांधुन आजुबाजुच्या रयतेवर राज्य करु लागला. एक दिवस सरदाराचा सुलतान झाला.

सध्याच्या सुलतानाच्या बापाने ब्रिटीश सैंन्याला मराठ्यांच्या विरुद्धच्या मोहीमेत मदत केली होती. म्हणुन तो ब्रिटीशांचा मित्र झाला व दोन चार गावे अजुन त्याच्या राज्यात जोडुन सुलतान बनुन राहिला. या सुलतानाच्या मृत्युनंतर त्याचा धाकटा भा‌उ हा सध्याचा सुलतान राज्य करु लागला.

मोगलांच्या रिवाजाप्रमाणे या सुलतानाचा मोठा जनानखाना होता. मोठ्या सुलतानाच्या दोन बेगमा व नव्या सुलतानाच्या दोन अशा चार बेगमा त्या जनानखान्यावर राज्य करत. या जनानखानाला सुरक्षा देत सुल्तानाच्या मर्जीतले हशबी ’हिजडे’. हे छक्के खास आफ्रिकेतुन आलेले असत. अतिशय क्रुर व पाताळयंत्री असलेले हे तृतीयपंथी सुलटानाच्या ऐयाशीची काळजी घेत. यात जनानखानाची काळजी आलीच.

त्यांना सर्वत्र संचार करायला परवानगी असल्याने आतल्या गोटातल्या अनेक बातम्या त्यांना असल्यामुळे बेगमा तर त्यांना घाबरतच, पण सुलतानालाही ते मुठीत ठेवुन असत. त्याच्या क्रुरतेच्या अनेक आख्खायीकांमुळे गावातले लोक तर त्यांना फारच घाबरुन असत.

सुलतानाच्या सर्वात धाकट्या बेगमेने तिच्या जनानखानाच्या प्रमुख हिजड्याला गावातुन एक मुलगा जनानखानाच्या कामासाठी धरुन आणायची आज्ञ्या दिली. तो हशबी हिजडा शोध करत गोवोगावी फिरत शेवटी भिवाच्या गावात आला.

सायंकाळ झाली होती. अंधार पडायला लागला होता. भिवा त्याच्या गा‌ईंना घेवुन रमत गमत घराला परतत होता. त्याच्या द्यानी मनी नसता अचानक तो काळा कभिन्न हशबी त्याच्यासमोर उभा राहिला.

त्याने एका झटक्यात भिवाची मानगुट पकडली व एका फडक्याने त्याच्या मुसक्या बांधल्या. भिवाला त्याने त्याच्या शक्तीशाली हातात उचलुन घेतले व त्याच्या घोड्यावर घालुन हातपायही बांधुन टाकले व घोड्याला टाच दिली.

भितीने थरथर कापणारा भिवा बिचारा काहीच प्रतिकार करु शकला नाही. संध्याकाळच्या वेळी आजुबाजुला कणीच नव्हते बिचाऱ्या भिवाला मदत करायला.

तो हिजडा भिवाला घोड्यावर घालुन सरळ सुलतानाच्या किल्ल्यावर दाखल झाला. त्याला कुठेही संचाराला परवानगी असल्याने, अगदी जनानखानाही त्याला मज्जाव नसल्याने तो तडक छोट्या बेगमेच्या महालात दाखल झाला. बेगमेच्या दासीकडे भिवाचे गठडे त्याने हवाली केले व तो निघुन गेला. ती दासी डोळे बांधलेल्या भिवाला धाकट्या बेगमेच्या आतल्या एका गुप्त खोलीत घेवुन गेली.

गुप्त महालाचे दार बंद करुन त्या दासीने भिवाचे हातपाय सोडले. त्याच्या चेहऱ्यावर तोंड व डोळे बांधलेला रुमाल काढला तसे भेदरलेल्या, घाबरलेल्या भिवाचा देखणा चेहरा तिच्या नजरेला आला. भिवाच्या नजरेस बेगमेच्या तीन दास्या पडल्या.

त्या त्याच्याकडे उत्सुकतेने पाहत त्याला तिनही दिशेने न्याहळत होत्या. त्यातल्या एका दासीने फिदीफिदी हसत त्याचा लंगोट कुरवाळत त्याचे चुंबन घ्यायला सुरवात केली. पण दुसरीने तिला दटावले व बेगमसाहेबाच्या घुश्श्याची आठवण करुन दिली तशी ती भिवापासुन ना‌इलाजाने दुर झाली.

त्याला त्या कोठडीत एकट्याला ठेवुन बाहेरुन कडी घालुन त्या सगळ्या बेगमेला बातमी द्यायला निघुन गेल्या.

ही धाकटी बेगम इराणची होती व फक्त २० वर्षाची होती. अतिशय सुंदर असलेली ही बेगम सुलतनाची सर्वात लाडकी होती. तिचा सुलतानाशी निकाह होवुन ४/५ वर्षे झाली होती. सुलतानाच्या चार बेगमा व बाहेरची लफडी, यामुळे तो हल्ली या बेगमेच्या वाटेला जेमतेम १०/१५ दिवसातुन एक दिवस यायचा. बाकीच्यांना तर त्याचे दर्शन महिना दोन महिने होत नसे.

तरुण बेगम उंच, व उफाड्याच्या बांध्याची होती. सुलतान हल्ली तिला बिछान्यात समाधान देवु शकत नसे. त्यामुळे मुळची अतिशय कामुक असलेल्या त्या स्त्रीच्या मनाची व शरीराची अतिशय तगमग होत होती. ती अजुबाजुच्या महालात नीट पाहीले, तेव्हा तिच्या लक्षात आले की सगळ्या बेगमांनी तरुण मुले गुप्तपणे या कामाला ठेवली आहेत. प्रत्येक बेगमेने हिजड्यांच्या मदतीने आपापली सोय करुन घेतली होती.

या बेगमेनेही प्रमुख हिजड्याच्या मदतीने तिचा कट रचला होता. ती तिच्या महलात बसुन दासी काय ’बातमी’ देते याची दोन दिवसापासुन वाट पहात होती. इतका उशीर झाला म्हणुन ती खर तर चिडलेली होती. तिने नजरेने "आज काय झाले?" असा प्रश्न केला. पण हसत आलेल्या दासींना पाहुन तिला त्यांनी न सांगता उत्तर मिळाले.

तिची आवडती दासी त्या मुलाच्या सुंदरतेचे रसभरीत वर्णन करु लागताच बेगमेच्या तोंडावर हास्य उमटले. तिची छाती जोरात धडधडायला लागली व तिची गोरी काया आरक्त झाली.

दासीने तिला जेव्हा सांगीतले की तो बिचारा मुलगा किती देखणा व फारच भोळा भाबडा आहे तसेच त्याचे कौमार्य अजुन अबाधित असावे असे वाटते, हे ऐकुन बेगमने तिच्या मांड्या एकामेकावर चोळायला सुरवात केली हे त्या चाणाक्ष दासीच्या नजरेतुन सुटले नाही.

बेगमने त्या दासीला फर्मावले"जा त्या मुलाला माझ्याकडे घेवुन ये. त्याला आणल्यावर लगेच त्याच्यासाठी चांगले जेवण घेवुन ये. त्या बिचाऱ्याला भुक लागली असेल."

ती मुख्य दासी त्या मुलाला आणायला त्या गुप्त दालनात परत गेली. दार उघडुन तिने कडी लावुन घेतली. भिवा बिचारा एका कोपऱ्यात बसुन गुढग्यात खाली मान घालुन रडत होता. त्या दासीला आलेले पाहुन तो भेदरुन तिच्याकडे पाहु लागला. मुख्य दासी पुढे झाली. तिने भिवाला जवळ घेतला व त्याचे चेहऱ्यावरुन वाहणारे अश्रू पुसले.

"हे बघ मुला तु घाबरु नको. तुझे ते भिकारडे दिवस आता संपले. छोट्या बेगमेने तुला आपला गुलाम बनवायचे ठरवले आहे. तुला तिची सेवा करायला मिळेल. तुला पैसा अडका कसलीच कमतरता भासणार नाही. तुला फक्त तिच्याशी व आमच्याशी नीट वागायला, व आमचे ऐकायला लागेल. तसेच इथे काय चालते त्याची वाच्यता तु कुठेही केले नाहीस तर तुझा इकडे व्यवस्थीत निभाव लागेल."

भिवाने त्या दासीचे ऐकुन मान डोलावली. आता येथुन जिवंतपणी सुटका नाही हे समजण्या इतकी अक्कल त्याला आली होती. नाही ऐकले तर एकतर हे लोक आपल्याला मारुन टाकतील किंवा त्यांच्या काळकोठडीत खितपत राहायला लागेल हेही त्याला कळत होते.

दासीने इशारा करुन त्याला तिच्या मागे यायला सांगीतले. भिवा आज्ञ्याधारकासारखा तिच्यामागुन एका अरुंद अंधाऱ्या बोळातुन निमुटपणे चालु लागला. त्या बोळापुढे एक दालन लागले. येथे अनेक पलीते पेटवलेले होते. त्या उजेडात तिथले वैभव दिसत होते. त्याने आयुष्यात प्रथमच अतिशय ऐशा आरामासाठी बनवलेले ते दालन पहाताच भिवा अगदी चकीत झाला. त्यात कोणीच नव्हते. दासीने त्याला बेगमेच्या अंतःपुरात नेले व दार लावुन घेतले.

बेगमेचे शयनयान बाहेरच्या दालनापेक्षा कितीतरी पट आलिशान होते. त्याकडे पाहुन त्याची नजरच फिरली. पण त्याची बेगमेकडे पाहताना फारच वा‌ईत स्थिती झाली. भिवा बेगमेकडे विस्मयाने पहातच राहिला. असे सौंदर्य त्याने त्याच्या छोट्या आयुष्यात पाहीलेले नव्हते. त्याच्यासमोर एक मडमेसारखी गोरी पान उंच अतिशय सुंदर चेहऱ्याची, लांब पिंगट केस सुटे सोडलेली, रेशमी भरजरी वस्त्रांनी ल्यायलेली, दागिन्यांनी मढलेली एक रुबाबदार विशीतली स्त्री उभी होती.

त्याने त्याच्या गावात एकदा एका गोऱ्या साहेबा बरोबर त्याची गोरी मडम पाहिली होती. पण त्याच्यासमोरची स्त्री कितीतरी पटीनी सुंदर होती. दालनात लपलपत्या पलीत्यांच्या प्रकाशात त्या स्त्रीचे हिरव्या रंगाचे डोळे तिच्या अंगावरच्या हिऱ्याप्रमाणे चमकत होते. ती त्याच्याकडे पाहत हसली तसे तिचे छोटे सफेद दात चमकले.

भिवाला पाहुन बेगम खुश झाल्यासारखी दिसली. त्याचा कोवळा चेहरा, तरुण पिळदार शरीर पाहुन तिला आनंद झालेला तिच्या चेहऱ्यावर दासीला स्पष्ट दिसला. तिचे डोळे विस्फारले व चेहऱ्यावर स्मित झळकले.
तिने त्याच्या भोवती फिरत एक फेरी मारली व दासीकडे समाधानाने पाहत मान डोलावली. भिवाला न समजणाऱ्या भाषेत तिने दासीला काहीतरी सांगीतले. दासीने कुजबुजत त्याच्या कानात सांगीतले, "बेगमसाहेबा तुझ्यावर खुश आहे. तिला तु आवडलास!"

बेगम त्याच्या जवळ आली व तिने त्याच्या अगदी जवळुन परत एक प्रदक्षिणा मारली व परत दासीला आज्ञ्या दिली.

हुकुमानुसार दासी त्याचा हात धरुन आतल्या बाजुला असलेल्या न्हाणीघरात नेले व तिथल्या चांदीच्या आसनावत भिवाला बसायला सांगीतले. भिवाच्या अंगावरचे कपडे तिने ओरबाडुन काढले व शेजारील तांब्याच्या घंगाळात असलेल्या कढत पाण्याने त्याला स्नान घातले.

एका वस्त्राने त्याचे अंग व केस पुसुन कपडे न घालता त्याला बाहेर चलण्याचा इशारा केला. तो लाजत हाताने त्याचा गुह्यभाग झाकत बाहेर निघाला. दासीने त्याचा हात झटकुन बाजुला केला व त्याला नजरेनेच इशारा केला.

बेगम एका आसनावर बसुन त्याला तिच्या मोठ्या हिरव्या डोळ्यानी पहात होती. चालताना भिवाचे सुप्तावस्थेतले खालती पडलेले लिंग हलत होते. बेगमेची नजर तिथे खिळली. तो तिच्यासमोर आला तसा तिने त्याचा हात धरला व तिच्या शेजारच्या आसनावर बसवला व मराठीत विचारले. "तुझे नाव काय?"

तिला मराठी येते हे ऐकुन भिवा चमकला. "भिवा." त्याच्या घशातुन जेमतेम शब्द फुटला.

"भिवा तुला भुक लागली?" भिवाच्या पोटात भुकेचा डोंब उसळला होता. त्याने जोराजोराने होकारार्थी मान हलवली.

बेगमेने दासीला जेवण आणायला सांगीतले. दासी जायला वळली तसे बेगमेने,"आजापासुन भिवा माझा गुलाम आहे. फक्त माझा! कळले? त्याला कोणीही इतरानी त्रास दिलेला मला चालणार नाही."

’जी बेगमसाहेबा" म्हणत दासी मुजरा करुन गेली.

"भिवा तु अजीबात घाबरु नकोस. आजपासुन तु माझ्या महालात राहशील. तु मी सांगीन ते ऐकलेस तर तुझे भले हो‌इल. पण ऐकले नाहीस तर मी तुला त्या हिजड्यांच्या हवाली करेन." तिने पुढे काही न बोलता त्याच्याकडे कठोर मुद्रेने पाहिले.

हिजड्याचे नाव काढताच भिवाच्या शरीरातुन भितीची एक लहर उठली. पण तो काही बोलला नाही.

तरुण बेगमेचा चेहरा परत सौम्य झाला. तिने उठुन भिवाचा हात धरुन उभे केले. भिवाच्या अंगावर अजुनही पाण्याचे थेंब चमकत होते व केसातुन पाणी ठिबकत होते. बाजुला पडलेल्या वस्त्र हातात घेवुन तिने भिवाच्या अंगावरचे ते थेंब अलगद टिपायला सुरवात केली.

भिवाच्या शरीरावर एकही केस नव्हता. त्याचे नितळ निरोगी शरीराला अंघोळीनंतरही एक छान पुरुषी वास येत होता. बेगेमेने नाकपुड्या फुलवत तो वास छातीत भरुन घेतला. त्याचे केस पुसायला तिने त्याला तिच्या जवळ ओढला तसे भिवाला तिने लावलेल्या उंची अत्तराचा वास आला. तिच्या त्याच्या पाठीवर असलेल्या हाताची उब त्याला जाणवली.

केस पुसुन झाल्यावर बेगमेचा हात पाठीवरुन सरकत त्याच्या कुल्ल्यावर आला. तिथे नसलेले पाणी पुसत बेगमेने पुढे त्याच्या लिंगावर वस्त्र फिरवायला सुरवात केली. निरागस भिवाला अजुनही लज्जेशिवाय काहीच दुसरी भावना नव्हती. त्याचे नरम व आखडलेले लिंग वरुन खालुन पुसुन, तिने त्याचे अंडकोष तिच्या दुसऱ्या हातात घेतले व हलकेच दाबले.

बेगमेच्या हातातले वस्त्र खाली गळले व तिने त्याचे लिंग हाताच्या मुठीत घेतले. सुप्त असुनही तिच्या मुठीच्या चार अंगुळे बाहेर आलेले ते कोवळे लिंग हातात घेताच बेगमच्या शरीरातुन एक लहर उठली.

भिवाच्या नकळत त्याचे लिंग ताठरले.

बेगमेच्या उरातली धड्धड वाढली. तिचा श्वास जोरात चालायला लागला. तिचे मोठे डोळे अजुनही विस्फारले. कसाबसा तिने तिच्या कामुक भावनांना आवर घालत तिने त्याचे लिंग सोडले व ती त्याला दंडाने पकडुन ती त्याच्याकडे पाहु लागली.

बेगमेचे चमकते हिरवे डोळे, तिचे लखाकणारे हिरे, दागदागिने, दंडावर जाणवणारी तिच्या शरीराची धग, त्याने कधी न अनुभवलेला तिच्या अंगाचा मादक वास, याने भिवा भारावला व जणु मंत्रमुग्ध होवुन तिच्याकडे पहातच राहिला. आज त्याच्या शरिरात काही वेगळीच भावना निरमाण होत होती व त्याचे शरीर थरथरत होते. त्याला जाणवत होते की त्याचे लिंग सुजले होते तर गोट्या आक्रसल्या होत्या.

बाहेरच्या दरवाज्यावरच्या टकटकीने त्या दोघांना भान आले.

"जा दार उघड." बेगमेने सांगीतले. भिवाने कडी काढुन दार उघडले. तीन दास्या अन्नाने भरलेले थाळे घेवुन आत आल्या. एकीने खाली गालीच्यावर एक रेशमी वस्त्र पांघरले, त्यावर हातातल्या थाळ्या ठेवल्या व वाकुन मुजरा करुन त्या निघुन गेल्या. भिवाने न सांगता स्वतःहुन दार दार बंद करुन त्याला कडी घातली व बेगमेकडे पाहिले.




पुढे चालु...............

भाग २

(भिवा एक अनाथ गरीब मुलगा, सुलतानाच्या महालात बंदी होतो. सुलतानाच्या नकळत त्याची लाडकी बेगम भिवाला तिचा खाजगी गुलाम बनवते. आता काय होणार आपल्या भिवाचे? पुढे वाचा....................)


भिवाने दार बंद केले व बेगमेकडे पाहिले. ती गालीचावर पक्वांन्नाने भरलेल्या ताटांशेजारी बसुन त्याच्याकडे पहात होती. बिचाऱ्या भिवाचे लक्ष खरतर त्या मिष्टांन्नाकडे होते. दुपारी कोरडी भाकर खाल्यांनंतर त्याने काहीच खाल्ले नव्हते. तो डोळे विस्फारुन त्या ताटांकडे पहात होता. इतके सुग्रास अन्न त्याने त्याच्या उभ्या आयुष्यात पाहिले नव्हते. गावात कधीकाळी लग्नाच्या जेवणात त्याने खाल्लेले लाडु जिलेबीचे जेवण, कधीकाळी मिळाले तर माशाचे कालवण यापलीकडे जेवणाविषयीची कल्पना त्याने कधी केली नव्हती.

ती ताटे पाहुन व त्यातल्या गरमागरम अन्नाच्या त्या खोलीत भरलेल्या घमघमाटाने भिवाची भुक खवळली व त्या भुकेने त्याच्या तोंडातुन लाळ टपकायची ती काय बाकी राहिली होती.

"भिवा तुला भुक लागली का?” भिवाने जोरजोरात मान हलवली.

"मिही उपाशी आहे. अनेक दिवसाची" बेगम त्याच्याकडे रोखुन पाहत बोलली. भिवाला काही कळले नाही. त्याला आश्चर्यच वाटले राणीच्या बोलण्याचे. इतक्या मोठ्या महालात राहणारी, चमचमता पोषाख व दागिन्यानी मढलेली ही सुंदर राणी उपाशी कशी हा त्याला प्रश्न पडला.

ती स्वतःशीच हसली. ती खरच खुप दिवसापासुन उपाशी होती. पण तिची भुक वेगळीच होती. तिने आपल्या अंगावरचे दागीने उतरवायला सुरवात केली. भिवा डोळे मोठे करुन व तोंडाचा आ वासुन तिच्याकडे पाहत असताना एकेक करत अंगावरचे सर्व दागीने काढुन टाकले अगदी हातातले कंकण, पायातले तोडे व कानातले भले मोठे झुमकेही! फक्त एक मोठ्या सफेद मण्यांची माळ व नाकातले ठेवले. भिवाला राणीच्या साधेपणाचे आश्चर्य वाटले. बेगमेने त्याच्याकडे पाहुन इशारा केला व त्याला तिच्या कोमल मांडीवर बसायचा संकेत केला.

तरुण बेगमेने तिचे लांब पाय जवळ घेवुन तिने मांडी घातली. तिचा हात पुढे करुन तिने भिवाचा हात पकडला व त्याला तिच्या दिशेला ओढले. भिवाला अचानक जाणीव झाली की तो पुर्णपणे विवस्त्र अहे. बेगमेच्या कोमल हाताच्या स्पर्षाने तो जरा विचलीत झाला तरी अंगभर भरजरी वस्त्र ल्यायलेल्या त्या राणीने त्याला अलगद तिच्या मांडीत बसवले. भिवा तिच्या दयाळु स्वभावावर जाम खुश झाला.

"तु माझ्या धाकट्या भावासारखा आहेस. आज या महालातले पहिले जेवण मी तुला भरवते." असे बोलत ती ताटातल्या कबाबाचा तुकडा भिवाच्या तोंडात भरवला. नानचा एक तुकडा मटनाच्या कुर्म्याच्या वाडग्यात घालत तिने त्या सुग्रास अन्नाचे घास त्याला भरवणे चालु केले.

भिवा बकाबक खा‌ऊ लागला. बेगम त्याच्याकडे कौतुकाने पाहत त्याला भरवत होती. वेगवेगळ्या ताटातील वेगवेगळे पदार्थ खात भिवा अगदी मनापासुन जेवत होता. मधेच त्याच्या लक्षात आले की ही स्त्री "उपाशी" असुनही काही खात नाही. त्याने तिला बिर्याणीचा एक घास भरवायचा प्रयत्न केला. पण तिने त्याचा हात पकडुन उलट तो त्यालाच भरवला. भिवाला काही समजेना.

जास्त विचार न करता तो खात राहिला. मधेच त्याला तहान लागली. समोर दोन तीन पेले होते. पण त्यात काहीच नव्हते. बेगमेने त्याच्याकडे हसत पाहिले व बाजुच्या एका तबकातुन एक लांब नाकाच्या विचित्र सुर‌ईसारख्या भांड्यातुन लाल रंगाचे सरबत एका पेल्यात ओतले. भिवाने वेगळा वास येणाऱ्या त्या सरबताचा पेला ओठाला लावुन घटाघट पिवुन टाकले.

त्याचे खाणे पिणे चालु असताना बेगम त्या कष्ट्करी तरुण मुलाच्या अंगाला येणारा वास तिच्या पाठीला नाक लावुन तिच्या छातीत भरुन घेत होती. तरुण व निरोगी पुरुषी शरीराचा गंघ तिला नवीन होता. तिच्या नकळत ती त्याच्या पिळदार अंगावर हात फिरवु लागली. त्याच्या तजेलदार सावळ्या शरीरावर डोके सोडले तर एकही केस नव्हता. ओठावरची मिसरुडही नुकतीच जराशीच उगवली होती. मगाशी भिवा आत शिरताना तिने पाहिले होते की नाही म्हणायला त्याच्या मांड्यातल्या जनेनेंद्रीयांवरची लव काळी होवु लागली होती व तिथे दिसतील असे कुरळे केस उगवायला लागले होते.

काळ्या कुळकुळीत सुलतानाचे केसाळ शरीर, दाढी मिशाच्या जंगलात हरवलेला व त्यामुळे अजुनच कुरुप दिसणारा त्याचा चेहरा पहायची सवय झालेली बेगम भिवाच्या त्या अनोख्या तरुण शरीराच्या दर्शनाने व त्याच्या शरीराच्या स्पर्षाने हरकुन गेली. सुलतानाच्या अंगाला येणारा मदिरा व गांजा, अफिमेच्या सतत सेवनाने त्याच्या कपड्याला येणारा उग्र वास उंची अत्तरानेही कधीच लपत नसे. सुलतानाच्या तोंडाला येणारा दुर्गध तर तिच्या माथी नेहमी शूळ उत्पन्न करयला कारणीभुत होत असे व तो कधी तिच्या अंगावरुन दुर होवुन इथुन निघुन जा‌इल असे तिला हो‌इ.

कोवळ्या भिवाच्या तारुण्याचा व निरागसतेचा हा तिच्यासाठी वेगळा व नविन अनुभव घेताना बेगम अगदी खुश होवुन गेली. तिने वाकुन खाण्याचा तोबरा भरलेल्या त्याच्या गालाचे न राहवुन चुंबन घेतले.

तिच्या मुख्य दासीने दिलेला सल्ला तिने ऐकला व या तरुणाला महालात हजर केले याबद्दल ती त्या दासीला मनात धन्यवाद देत ती उपरवाल्याचे आभार मानु लागली.

भिवा अजुनही जेवणात मग्न होता. बेगमेने त्याचा चेहरा गळा, छाती व दंड कुरवाळत त्याच्या काखेत तिने तिचे लांब नाक नेवुन त्याच्या घामाचा वासाने तिने आपली छाती भरुन घेतली. त्या वासानेच ती उत्तेजीत झाली होती. तिचा हात त्याच्या रुंद छातीवर फिरत त्याच्या वक्षावर आला. अजुनही कोवळा असुनही दिवसभर मेहनत करणाऱ्या भिवाची छाती चांगली रुंद झाली होती. त्याची चिमुकली स्तनाग्रे तिच्या हातचा स्पर्ष होताच टवकारली होती. तिने त्यांना बोटाच्या चिमटीत घेवुन हलकेच पिळले. मसालेदार खाण्याने भिवाच्या अंगाला किंचीत घाम येत होता. भिवाच्या काखात हात चोळुन तिच्या बोटाना नाकाशी नेवुन तिने तो ताजा वास परत परत तिच्या छातीत भरुन घेतला. त्या उत्तेजनेने तिच्या वक्षस्थळी होणारी धडधड वाढत होती.

तिचा हात भिवाच्या सपाट पोटावरुन फिरु लागला. एका हातने त्याला आपल्या जवळ घट्ट धरुन तिने त्याच्या मांड्यामधे तिचा हात नेला.

विवस्त्र भिवा मनमोकळेपणाने तिच्या मांडीत बसला होता. बेगमेचे भरघोस वक्ष त्याच्या पाठीत रुतून त्याची उब त्याला पाढीवर जाणवायला लागली होती. त्याच्या कोवळ्या लिंगावर बेगमेचा हात जाताच तो चमकला. बेगमने हलक्या हाताने त्याचे नागडे लिंग हातात भरुन दाबले. भिवाच्या छातीत कसेसे झाले. माड्याच्या बेचक्यात शरीरातले सगळे रक्त उसळले की काय असा त्याला वाटले. म्हणुन त्याने वाकुन पाहिले तर त्याचा बुल्ला मोठा झाला होता. त्याचा बैल ढवळ्या मस्तीत आल्यावर गा‌ईवर चढताना त्याचा होत असे तसाच काहीसा!

त्याला त्याचीच लाज वाटली. त्याने माड्या आवळुन त्याचे लिंग आवरण्याचा प्रयत्न केला. बिचारी राणी इतक्या प्रेमाने त्याला जेवु खावु घालत त्याचे लाड करत त्याला कुरवाळत होती. त्याचा बुल्ला असा मोठा होवुन कडक झाला तर तिला काय वाटेल याची त्याला चिंता पडली!

त्याला तिचा गरम होत चाललेला श्वास त्याच्या मानेवर व पाठीवर जाणवत होता. ती मधेच त्याचा कान ओठात पकडुन चावत होती. तिच्या स्पर्षातली उब त्याला त्याच्या मांड्यावर व त्याच्या बुल्ल्यावर जाणवत होती. त्याचा बुल्ला अजुनच मोठा होतोय अशी त्याला भिती वाटली म्हणुन त्याने मांड्या परत आवळल्या.

बेगमेला त्याच्या तिच्या हातातल्या लिंगाचा वाढलेला आकार व त्याचा कडकपणा चांगलाच जाणवुन ती खुश झाली. तिने हात अजुन खाली नेवुन त्याच्या गोट्या हातात घेतल्या. वयाच्या मानाने भिवाच्या गोट्या चांगल्या मोठ्या व जड लागत होत्या. ताठरलेल्या लिंगाखाली त्याच्या गोट्यांचे आवरण जरा आक्रसले होते. तिने त्याचे लिंग हातात वर खाली करत त्याला तिच्या अंगावर ओढत घट्ट कवटाळले व ती त्याच्या पाठीवर तिचे ओठ फिरवु लागली.

तिच्या योनीला पाणी सुटुन ती गरम होवुन तिथुन वाफा निघत असल्याचा तिला उगाचच भास झाला.

भिवाचे जेवण संपले होते. तिने त्याला जोरात मिठीत घेवुन त्याच्या गालाचे चुंबन घेत तिच्या मांडीतुन दुर केले. भिवा तिच्या वात्सल्याने अगदी भारावुन गेला होता. पण त्याला एकच भिती होती. त्याचे लिंग अधिकाधीक कडक व मोठे होत चालले होते व काही केल्या त्याला ते आवरता येत नव्हते. आता तर ते उभे राहुन सलामी देवु लागले होते.

त्याला आणखीन आश्चर्यच वाटले कारण तो तिच्या मांडीतुन उठत असतानाही तिचा त्याच्या लिंगावरचा हात निघत नव्हता. तो उभा राहतानाही ती त्याचा बुल्ला हातात धरायचा प्रयत्न करत होती.

तिने एका हाताने त्याच्या हातावर पाणी ओतले व तिच्या शरीरावरचे वस्त्र हातात घेवुन त्याचा चेहरा पुसला. भिवाची नजर त्याच्या समोर वाकलेल्या राणीच्या छातीवर गेली. अंगावरचा रेशमी रुमाल दुर झाल्याने त्याला तिच्या वस्त्राच्या गळ्यातुन डोकावणारी भरघोस छाती दिसत होती. त्याने त्याच्या आजीची लोंबणारी छाती ती अंघोळ करताना अनेकदा पाहिली होती. पण तरुण बेगमेची छातीचा नुसता वरचा भाग पाहुनही त्याच्या छातीत इतके का धडधडले हे त्याला कळेना.

त्याने बेगमेने दिलेले वस्त्राने आपले हात व चेहरा पुसला. "तु तोंड नीट धुतले का? तुझ्या तोंडाला वास येतो का पाहु?" बेगमेने असे विचारत उत्तराची वाट न पाहता त्याच्या तोंडावर तिचे ओठ नेत त्याच्या ओठावर तिचे लांब नाक फिरवत पटकन तिने त्याचे चुंबन घेतले. त्याने समाधान न होता तिने तिच्या जीभेने त्याचे ओठ उघडुन तिची जीभ त्याच्या तोंडात घातली. त्याच्या तोंडात जीभ फिरवत राणी त्याच्या जीभेशी खेळु लागली. मागे हटताना तिची जीभ त्याच्या ओठावर जरा रेंगाळली व जीभ फिरवत तिने त्याचे ओठ चाटले. भिवाला तिच्या या कृतीने जरा गुदमरल्यासारखे झाले पण त्याला ते आवडले.

अजुनही ती काय करते आहे हे न उमजुन तो अलीप्तपणे तिला हवे ते करू देत होता. अखेर ती राणी होती व त्याची अन्नदाती होती. पण इतक्याश्या श्रमाने बेगम मात्र दमल्यासारखी धापा टाकत होती याचे त्याला हसु आले.