Pandi Naattu PainkiLi 05

பாண்டி நாட்டுப் பைங்கிளி - 5

ஒரு விதமாக வன வாசத்தை முடித்துக் கொண்டு நகர் திரும்பினாலும் அன்று இரவும் அவர்களின் நீண்ட அத்தியாயத்தின் இன்னொரு பாகம் அரங்கேரத்தான் வேண்டும் என்பதை நால்வரும் அறிந்தே இருந்தனர். பாண்டிய மன்னர் சுந்தர பாண்டியனார் அரசாங்க அலுவல்களில் முற்றிலும் மூழ்கி விட்டதால் அவரைக் காண்பதே மிகவும் அரிதாகி விட்டது. அதுவும் ஒரு விதத்தில் நன்றே என்பதை அந்த இரு ஜோடிப் புறாக்களும் நினைக்கவே செய்தன. நீண்ட நேர புரவிப் பிரயாணத்திலும் வனவாச க்¡மக் களியாட்டங்களின் களைப்பு மேற்கொண்டாலும் அவரவர் அறைகளில் சென்று சற்றே இளைப்பாறி நீராடி புத்துணர்வு பெற்று இரவு உணவு நேரத்திற்கு போஜன அறையை நால்வரும் அடைந்தனர். அங்கு சென்று தத்தம் இருக்கைகளில் அமர்ந்து மன்னரின் வரவை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது சேவகன் ஒருவன் அங்கு வந்து வணங்கி "இளவரசி!! மன்னர் வரத் தாமதமாகும் என்று செய்தி அனுப்பியிருக்கிறார். விருந்தினர் இருக்கும்போது வராமல் இருந்ததற்குத் தனது வருத்தத்தையும் தனது சார்பாக தெரிவிக்கும்படி உங்களிடம் கூறச்சொல்லி ஆணை!!" என்று தனது கடமையை நிறைவேற்றி வெளியேறினான்.

தோழி பூங்கோதைதான் அவர்கள் நால்வரைத் தவிர அங்கு வேறு யாரும் இல்லை என்று தெரிந்தவுடன் கல கல வென்று நகைத்தவாறே "தேவி! இன்று இரவு வருத்தத்தை தெரிவிக்க புதிய வழி ஏதாவது இருக்கிறதா என்று ஆராயுங்கள்" என்று குறும்பு ததும்ப நந்தினியில் செவியில் கிசு கிசுக்க, எதிர்ப்புரம் அமர்ந்திருந்த இளையபல்லவன் புன்முறுவலுடன் "என்ன .... " என்ற தொனியில் கேட்க, பாண்டி நாட்டு இளவரசி அவசர அவசரமாக "ஒன்றுமில்லை ... இவளுக்கு கொஞ்சம் கொழுப்பு அதிகம் ஆகிக் கொண்டிருக்கிறது ... ஏதாவது செய்ய வேண்டும் ......" என்று இழுக்க, கபிலன் விஷமம் ததும்பும் குரலில் "தேவி, அவளைப் பற்றி கவலைப் படாதீர்கள் .. அவள் கொழுப்பு அடங்க நான் வேண்டிய அளவு மருந்து கொடுக்க முயன்று கொண்டே இருக்கிறேன் .. நீங்கள் "மற்ற" காரியங்கள் எப்படி நடக்க வேண்டும் என்று திட்டமிடுவதில் தங்களின் கவனத்தை செலுத்துமாறு தாழ்மையுடன் கேட்டுக் கொள்கிறேன்" என்று கூற நால்வரும் 'கொல்' என ஒலி எழுப்பி நகைத்து ஒருவிதமாக அங்கிருந்து விடை பெற்றனர்.

அன்று இரவு நடு நிசி வேளையில், அடுத்த தினம் பௌர்ணமியன்று இரவு நடக்கப் போகும் நாடகத்தின் உச்சக்கட்டத்தின் கடைசி ஒத்திகை இன்று இரவு நடக்கும் என்று அவர்கள் அறிந்திருந்தனர். அன்று இரவும் சுரங்கப் பாதை வழியாக பல்லவ இளவல் நந்தினியின் அந்தப்புர பள்ளியறைக்கு வருகை தருவார் என்று தோழி இளவரசிக்கு ரகசியமாகக் கூறினாள். இருவரும் அந்தப்புரத்திற்குச் சென்றனர் - "தேவி! தாங்கள் ஓய்வு எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்.." என்று கூறிச் சென்ற தோழி, இளவரசி சில நாழிகள் இளைப்பாறி ஓய்வு எடுத்தபிறகு அங்கு ஒரு வெள்ளித் தட்டில் ஒரு கோப்பையில் பழ ரசமும் சில கிண்ணங்களும் ஏந்தி வந்து அவள் துயில் கொண்டிருந்த தமது இளவரசியை மெதுவாகத் தோள்களைத் தட்டி எழுப்பினாள்.

தூக்கக் கலக்கத்துடன் கண்விழித்த நந்தினி மலங்க மலங்க முழித்தவாறு நின்றதைப் பார்த்த பூங்கோதை கல கலவென்று சிரித்தவாறே "கனவு கண்டது போதும் தேவி!! நடு நிசி ஆகும் நேரம் கி விட்டது..... பல்லவ இளவல் சற்று நேரத்தில் வந்து விடுவார்...... முகம் கழுவி புத்துணர்வு பெறுங்கள். உடை மாற்ற வேண்டும் என்ற் அவசியம் இல்லை. .. ஏன் தெரியுமா?? என்ன உடை அணிந்தாலும் பல்லவர் வந்தவுடன் அவைகளுக்கு விடை கொடுக்க வேண்டும் அல்லவா???" என்று கூற, நந்தினி "போதுமடி உனது கொட்டம்!!" என்று செல்லமாகக் கடிந்தவாறே, தன்னை தயார் நிலைக்குக் கொண்டு வர முனைந்தாள்.

ஒரு விதமாக அவள் எழிலுடன் திகழ்ந்து திரும்ப வந்தபோது அந்தப்புர அறையின் வெளியில் காலடி ஓசை கேட்க, அவள் மனம் அவர் மீண்டும் அவளை நெருங்கி வருகிறார் என்ற நினைப்பிலேயே பட படவென்று அடித்துக் கொள்ள அவளது மான் விழிகள் மருட்சியுடன் தோழியை நோக்கின. பஞ்சணையின் அருகில் தோழி வெள்ளித் தட்டில் என்னென்னவோ வைத்திருப்பதை அவள் கண்டு, வில்லாக வளைந்த தனது புருவத்தின் அடியில் மின்னும் விழியில் ஒரு கேள்விக் குறியை அம்பாகத் தொடுத்து தோழி மீது வீச, பூங்கொடியோ ஒய்யாரப் புன்னகையுடன் "அச்சம் வேண்டாம் தேவி!! இன்று மதியம் வனவாசத்தின் போது ஏதோ ஒரு மந்திரத்தைக் கையாண்டு தங்களைக் காமத் தீயில் வெந்து வேக வைத்து விட்டார் என்று கூறினீர்கள் அல்லவா? அதற்குப் பதிலடி கொடுக்கத்தான் சில உபகரணங்களை வைத்திருக்கிறேன்...... மேலும் உங்களை இன்பத்தில் தோய்த்தெடுத்து நாளை இரவின் 'சலவை'க்கு ஏதுவாக பல்லவர் என்னென்னவோ செய்து கொண்டிருக்கிறார் என்றே என் உள்மனம் கூறுகிறது; இவை அவருக்கும் பயன்படட்டுமே!! " என்று பரந்த மனத்துடன் விளக்கி விட்டு, தனது வண்டு விழிகள் பள பளக்க "தேவி...... ஆனால் பல்லவ நாட்டுக்கு பாண்டி நாடு சற்றும் சளைத்ததல்ல என்று தாங்கள் நிலை நாட்டுவீர்கள் என்ற பூரண நம்பிக்கை எனக்கு உண்டு" என்று போர்த் தொனியில் சவால் விட்டுக் கொண்டிருந்த அந்த வீராங்கனை, திடீர் என்று அந்தப் பள்ளியறையின் வாசல் திறக்கப் பட்டு கம்பீரத்துடன் பல்லவ இளவல் நுழைந்ததும், அமைதியாகத்தலை வணங்கி ஓசை இல்லாமல் பின்வாங்கி வாசலை அடைத்தவாறு வெளியே சென்றாள்.

சில நாழிகளுக்கு முன்புதான் காட்டுப்புற வசந்தச் சோலையில் ஒரு காமப் போரில் ஈடுபட்டு இருவரின் மேனியும் சற்றே களைப்படைந்திருந்தாலும் விழிகள் கலந்து மௌன மொழியில் பல்லாயிரம் கருத்துக்களை பரிமாறத் தொடங்கியவுடன், மனமும் உடலும் புத்துணர்வு பெற தீப்பொறி பரவத் தொடங்கின. தங்க மயிலின் ஒயில் மேனியை மெல்ல தோள் தொட்டு அணைத்தவுடன் மேனி சிலிர்த்த அந்த அந்தப்புரத்து ராணி, அந்தஆண் சிங்கத்தின் மார்பில் சாய்ந்தாள். இருவரின் மனமும் உடலும் உறவாடத் தொடங்க அவகாசம் கடந்த இரு நாட்களில் கிடைத்திருந்ததால் அதிகம் முன்னுரை அவசியம் இருக்கவில்லை. ஆனாலும் இந்த நாடகத்தின் முடிவுரை எய்த இன்னும் ஒரு நாள் முழுவதும் காத்திருக்க வேண்டுமே என்ற ஏக்கமும் ஆதங்கமும் இருவரையும் தாக்க, அந்தப் பெருமூச்சின் உஷ்ணத்தில் இருவரும் வெந்து கொண்டிருந்த அந்தக் காமத் தீ இருவரையும் இன்னும் மேற்கொண்டது.

இந்த சந்தன மேனி கொண்ட 'மடக் கொடியாளோடு மந்தணம் கொள்ள' ஆவல் கொண்டாலும் இந்தக் கணம் அதற்குத் தகுந்ததல்ல .... அதற்காகவே குறிக்கப் பட்ட முழு நிலவு காயப் போகும் நாளை இரவு பொன்னித் தாயின் மடியில் நடக்கபோகும் கந்தர்வ மணம் நடக்கும் வரை பொறுத்துத் தான் ஆக வேண்டும், என்று நினத்தவாறே அவளை இறுகத் தழுவினான்.

அதரங்கள் மீண்டும் இணைந்து காதல் மொழிகளைப் பரிமாறிக் கொள்ள, கரங்கள் தத்தம் கடமைகளை மெல்லவே செய்ய முனைய இருவரின் உடைகளும் தடையாய் இருப்பது பெரும் தவறு என்று புரிந்த பாணியில் விடை பெற்றுக் கொண்டு இடையில் இருந்து சரிந்து விழ இருவரும் பிறந்த மேனியாகி ஒருவரை ஒருவர் பரவசத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்.

கன்னத்தில் முத்தமிட்டு அவளை இன்பத் தேனில் மீண்டும் திளைக்க வைக்க முற்பட்ட பல்லவன், தனது ஒரு கையால் அவளது நெஞ்சத்தைக் கிள்ளி கிளு கிளுக்க வைக்க, அவனது கலங்கரை விளக்கம் கம்பீரமாக எழுந்து நின்று அவனது ஆசையை பறை சாற்றியது. அவளது கால்களுக்கு நடுவே புன்னகை அரசியாக விரிந்து கொண்டிருந்த அந்த இன்பப் பெட்டகம், அவனை நோக்கி வசீகரப் புன்னகையுடன் 'உத்தரவின்றி உள்ளே வா!!" என்று பச்சைக் கொடி காட்டினாலும் மனதின் கட்டுப் பாட்டை நிலை நிறுத்திக் கொண்டு, அந்த எல்லைக் கோட்டைத் தவிர்த்து அவளது கோட்டை வாயிலின் ஓட்டைமீது மட்டுமே இன்றும் தொடர்ந்து தாக்குதல் நடத்த முடியும், ஊடுருவல் நாளைதான் என்ற திட்டத்தில் தீவிரமாக இருந்ததால், அவளது கொடியிடையில் காய்த்திருந்த காய்களைப் பறிக்கும் பாணியில் கனிய வைக்க முனைந்தான் இளைய பல்லவன்.

அவளது செவியின் மடல்களிலும் முத்தமிட்டு நனைத்த பல்லவனின் கூரிய பார்வையில் அங்கு ஒரு ஓரம் வீற்றிருந்த ஒரு கரிய நிற மச்சம் தென்பட்டது. தனது குரு நாதர் கூறியிருந்த அறிவுரை அவனது செவிகளில் ரீங்காரமிட்டது. "பல்லவா!! தனது துணைவியின் தளிர் மேனியில் எத்தனை மச்சங்கள் இருக்கிறது என்று எண்ண முயலாத மானுடன் மகா மூடன் .........." என்று கூறியது அவனது மனத்தின் அடித்தளத்தில் பசு மரத்தாணி போல் படர்ந்திருந்தது. அவர் ஆனால் அர்த்தமுள்ள புனகையுடன் தொடர்ந்ததும் ஞாபகத்தில் இருக்கவே செய்தது "ஆனால் அதை எண்ணுவதே தனது பூரண செய்கையாகக் கொண்டு அதில் வெற்றி பெருபவனும் முட்டாளே!!" என்று கூறி நகைப்பார் அந்த மகா புருஷன், என்று நினைத்தவாறே, அவள் கழுத்தில் முகம் புதைத்து அடுத்த மச்சத்தை எண்ண முனைந்து "தேவி! உன் பளிங்கு மேனியில் உள்ள மச்சங்களை எண்ணப் போகிறேன்..! என்று மந்தரித்தான் அந்த ராஜ தந்திரியான இளையபல்லவன்.

பாண்டிய ராஜ குமாரி திகைத்து விட்டாள். என்னென்னவோ வித்தைகள் காண்பித்து இரண்டு நாட்களாக அவளை புதுப் புது அனுபவங்களையும் இன்பத்தின் உச்ச அலைகளையும் அனுபவிக்க வைத்து அவளை தோய்த்தெடுத்திருந்த பல்லவன், அடுத்த கட்டமாக மச்சங்களை எண்ணப் போகிறேன் என்று கூறியதும் வியப்பெய்தி பார்க்கும் முன்பே அவன் அவளது உதடுகளின் கீழே ஒரு மச்சத்தைக் கண்டு பிடித்து "இரண்டு" என்று கூறி கழுத்தில் முகம் புதைத்து "மூன்று" என்று கூறி இன்னும் கொஞ்சம் கீழே சென்றான். மச்சம் எண்ணும் படலத்தை சற்றே அச்சத்துடன் கண்டு கொண்டிருந்த அந்த பச்சைக் கிளி, அவளது முலைக் கச்சைகள் சிறிது முன்பு மறைத்திருந்த திரட்சிஒன்றின் மீது இருந்த ஒரு மச்சத்தை அவனது கண்கள் இச்சையுடன் நிலைத்து நின்றவுடன் இதற்கு மேல் எண்ணுவது நடக்காது என்ற களிப்புடன் நகைக்க அவளது முலைகளின் அதிர்வுகளில் நிலை குலைந்த இளையபல்லவன், தனது முகத்தை அந்த மென் குடங்களின் மீது சாய்த்து ஒரு கையில் அவளது கொங்கை ஒன்றைப் பற்றி பிசையவும் செய்தான். மங்கையின் மேனி மீண்டும் சிலிர்க்க அவளது மலர்க்கரம் அவனது தோள்களை வளைந்து மாலையாகி வரவேற்றன.

சிறிது நேரம் முலைகளை பிழிந்த அவன் பஞ்சணையின் பக்கத்தில் ஒரு வெள்ளித் தட்டில் பழங்களும் சில கிண்ணங்களும் வைத்திருப்பதைக் கவனித்த அவன், ஒரு பழத்தை எடுத்து அவளது முலைகளின் மீது பிழிந்து அந்த இனிய சாறு அவள் மேனி மீது ஊற, ஒவ்வொரு இடமாக சுவைக்கத் தொடங்கினான். நந்தினியின் விழிகள் மயங்க பஞ்சணையில் சாய்ந்து அவனுக்கு ஏதுவாக மல்லாக்காகப் படுத்துகொண்டாள். ஒரு கிண்ணத்தில் இருந்து பழரசத்தை எடுத்து அவளது பனியிதழ்களில் ஊட்டி அவளைப் பருகச் செய்து பெருகி கன்னம் வழியே வழிந்ததை தனது உதடுகளால் சுவைக்க, அவள் மேனிமீது படும் பழரசம் இன்னும் இனிமை பெருகிறது என்ற பேரதிசயத்தை அனுபவத்தால் உணர்ந்தான்.

நந்தினியோ அவனது சுவைப்பில் மயங்கி மேனி சிலிர்க்க இன்ப ஆற்றில் மிதந்து கொண்டிருந்தாள். அப்போது பல்லவனின் பார்வையில் தென்பட்டது அடுத்த வெள்ளிக் கிண்ணத்தில் இருந்த பால். அவள்பால் இருந்த அன்பால், அவள் மேனி மீது பிழிந்தெடுத்த பழச்சாற்றின் இனிமை தந்த தென்பால், இன்னும் புத்துணர்வு பெற்ற ராஜ குமாரன், பாலுக்கும் இனிமை கூடுமா என்று பார்த்து விடுவோமே என்ற அவா அவன் மனத்தின் அடித் தளத்தில் அழுத்த, அதையும் செயலாக்கும் பாணியில் அந்த பால் கிண்ணத்தை எடுத்தான். அவளது பால்மேனி மீது பால் ஊற்றினால் அது ஒரு இடத்தில் நிற்காது என்பதை முற்றிலும் உணர்ந்தவன், அவளது நாபியை பாலினால் நிரப்ப, அவளது மேனி சிலிர்ப்பில் அந்தச் சின்னஞ்சிறு பொய்கை அவளது சிலிர்ப்பில் அலைகளை எழுப்புவதை ரசித்து சிறிது நேரம் கண்டு களித்தவன், பின்பு அந்தப் பொய்கையில் தனது தாகத்தைத் தணிப்பதற்காகத் தலையைத் தாழ்த்தி, அந்தப் பொய்கையில் நாக்கை விட்டு சுழற்றி சுவைக்க நந்தினிக்கு உலகமே சுற்றுவது போன்ற உணர்வு ஏற்பட்டது. அந்தக் கிண்ணத்தில் இருந்த பாலை முழுவதும் மீண்டும் மீண்டும் அவளது நாபியை நிறைத்து உண்ட அவன் உவகையுடன் அடுத்த கிண்ணத்தில் என்ன உள்ளது என்ற கேள்விக் குறியுடன் நோக்க - அவன் கண்ட கிண்ணம் நிறைய சுத்தமான மலைத்தேன்!!!

பாண்டி நாட்டவரின் சாதுரியத்தை மனதுக்குள் மெச்சியவாறே மலைப்புடன் அந்தக் கிண்ணத்தை கையில் எடுத்ததைக் கடைவிழிகளால் கண்ட இளவரசி, அந்த ஆண்மகன் தனது தேன்பெட்டகத்தை சுவைத்தது மட்டுமல்லாமல் இப்போது தேன் அபிஷேகமும் செய்யப் போகிறான் என்ற உணர்வினால் தாக்கப்பட புளகாங்கிதம் அடைந்தாள். ஆனால் எதைத்தான் இந்தப் பல்லவன் வேகமாகச் செய்திருக்கிறான்?? வெகு நிதானத்துடன் முதலில் அடி வயிற்றில் சில துளிகளைச் சிந்தி, அது சிந்து நதியாக மெல்ல வழிந்ததை மெதுவாகக் கவனித்து மெல்ல மெல்ல சுவைத்தான். இன்னும் சில துளிகள் அவளது மன்மத மேடையின் முக்கோணத்தில் ஓரங்களில் வழிய, அவளைத் தவிக்க விட்டு இன்பச் சித்திரவதை செய்து அவள் துடிப்பதை புன்முறுவலுடன் ரசித்தான்.

நந்தினியால் அவன் நக்குவதில் பெற்றிருந்த நிபுணத்துவத்தை உணரவே முடிந்தது. எதையும் ஒரு கலையாகப் பயின்றிருந்த பல்லவன் நாக்கு தன் மேனி முழுவதும் தவழ்ந்து அவளைத் துடிக்க வைத்து கடைசியில்தான் அந்த ராணியின் யோனியை அடைந்தது. இதுபோல் ஒரு செயலில் ஈடுபடும்போது அதன் விளைவுகளையும் பற்றி சிந்திக்கவே வேண்டும். பழரசமும் பாலும் தேனும் சிந்திய ஒரு மேனி எறும்பினைப் பற்றி கவலை கொள்வது நியாயமே!! ஆனால் பல்லவன் போன்ற தேறிய கலைஞனிடம் சிக்கினால், இதைப் பற்றி கவலையே வேண்டாம் என்பதைக் கண்கூடாகக் கண்டாள் நந்தினி. "எவ்வளவு நேர்த்தியாக நக்குகிறார்....? இவருக்கு நக்கீரர் என்றே பெயர் வைத்திருக்கலாம் ..." என்று மனதுக்குள் நகைத்தவாறே நினைத்துக்கொண்டாள் அந்தப் பூங்கொடியாள். மாமல்லபுரத்து அரண்மனை அடியாட்கள் கூட ரகசியமாக அவர்களுக்குள்ளேயே கூறிக் கொள்ளுவர் "இளவரசர் போஜனம் செய்து முடித்தால், அந்த வெள்ளித் தட்டு கழுவக்கூட அவசியம் இல்லை. அவ்வளவு சுத்தமாகப் பிரகாசிக்கும்".

இளைய பல்லவன், அவளது மனதில் ஓடிய எண்ண ஓட்டங்களைப் புரிந்து கொண்டது போல், "ஆனாலும் தான் 'பல்'லவன் தான்" என்று நிரூபிக்கும் வண்ணம் அவளது பூரிப்பு மிக்க மன்மத மேடையின் ஒரு புரத்தைத் தனது பல் பதிய மெல்லக் கடித்தான் . அவள் அவனது தலை முடியைத் தனது அல்லிக் கரங்களால் பிடித்து " ஸ் ... ஸ்ஸ்" என்று முனகினாள். நாக்கும் பல்லும் தங்கள் தாக்குதல்களை அந்த மேடையின் பல பகுதிகளிலும் நடத்தி, பின்பு அவளது யோனிக் குழியிலும் இறங்கி அவளை மெய் மறக்கச்செய்தன.

அவனது கைவிரல்கள் இன்றும் பின் வாசலில் இழைய, பரவசத்துடன் துடித்த நந்தினி, நேற்று அந்தக் காளையிடம் இருந்து படித்த ரகசியத்தைத் தானும் செய்து பார்க்கலாம் என்று எண்ணித் தனது பின் வாசலின் தசைகளை இறுக்கியும் தளர்த்தியும் செயல் படுத்தினாள். இளையபல்லவன் அவளது கூரிய கவனிப்பு சக்தியையும் செயல்படுத்தும் திறனையும் கண்டு வியந்தவாறே, அவள் அங்ஙனம் செய்யுங்கால் அவளது செம்பருத்தி இதழ்கள் புன்னகை செய்வது போல் விரிந்து குவிந்ததை ரசித்துக் கண்டு அவனும் அந்த புன்னகையுடன் தனது அதரங்களை இணைத்து நாவினால் நுழைத்து சுழற்றி மீண்டும் ஒரு இன்பத்தின் உச்சத்தாக்குதலில் அவளைச் செயலிழக்கச் செய்தான்.

தனது தலைக்குள் இன்னுமொரு இடி தாக்கியது போல் உணர்ந்து மயங்கிய நந்தினி கண்கள் செருக சற்று நேரம் தன்னை மறந்த நிலையில் இருந்து, பின்னர் மெல்ல மெல்ல சுய நினைவுக்கு வர, "பாண்டி நாட்டி சற்றும் சளைத்ததல்ல" என்று நிலை நாட்ட வேண்டும் என்ற தோழியின் நாட்டுப்பற்று மிக்க சூளுரை நினைவுக்கு வர, மெல்ல எழுந்து அவனைப் பஞ்சணையில் தள்ளி, அவன் மீது முத்த மழையை அம்பாகத் தொடுத்து தாக்கல் நடத்தத் தொடங்கினாள். துடித்துக் கொண்டிருந்த அவனது செங்கோலைத் தனது பூங்கரத்தில் கைப்பற்றி பள்ளியறை ஆட்சியைப் பிடித்த களிப்பில் ட்ட, இப்போது பாண்டியனை மயக்க நிலையில் திளைக்க வைத்து பதிலடி கொடுக்க முனைந்தாள்.

அங்கு இன்னும் இரண்டு கிண்ணங்கள் இருப்பதை அவளது மான் விழிகள் கவனிக்கத் தவறவில்லை. ஒரு கிண்ணத்தில் இருந்தது வெண்ணெய். அதை எடுத்து அவனது லிங்கத்தில் தடவி பூஜை செய்ய விழைய, அந்த வேலாயுதமோ அவளது கைகளில் இருந்து துடித்து விடுதலை பெற முயன்றதைக் கண்டு, தனது செவ்வாயில் அதைச் சிறை செய்தாள் ராணி நந்தினி தேவி. சீறிக் கொண்டிருந்த நாகம் போன்றிருந்த அவனது ஆண்மை இன்னும் கொதித்தெழுந்து அந்தச் சிறைக்குள்ளேயே விறைப்பு இன்னும் அடைந்து அமர்க்களம் செய்தது. அவளது தாக்குதலை மயங்கும் கண்களுடன் கண்டு ரசித்த பல்லவனுக்கு "புராணங்களின் கண்ணன் ஏன் வெண்ணெய் திருடிக் கொண்டிருந்தான் ...? என்ற கேள்விக்கு ஒரு பதில் கிடைத்த ஞானோதயம் உண்டானது.

இளவரசி அடுத்த கிண்ணத்தைச் சோதிக்க அதில் கற்பூரம் கலக்கப் பட்ட எண்ணெய் இருந்ததை உணர்ந்த அவள் "துளசி இலையால் தன்னைத் தாக்கியவருக்கு பதில் அம்பு இதில்தான் இருக்கிறது போலும் ......." என்ற உந்தலால் அதையும் பிரயோகிக்க, பல்லவன் இன்பக் கொந்தளிப்பால் உன்மத்தம் பிடித்தவன் போல் முனகினான். அவனும் ஒரு கை விரல்களை அந்தக் கிண்ணத்தில் விட்டு அவளது முலைகளில் தேய்க்க அந்த இளம் சூடு அவளது மேனி மீதும் பரவியது. பல்லவனுக்கு பட் என்று பொறி தட்டியது - இரு தினங்களாகக் கையிலும் வாயிலும் கக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம் .. வேறு ஏதாவது புதுமை படைப்போம் .... " என்ற உந்தலால் அவளைப் பஞ்சணையில் சாய்த்து, எண்ணை தேய்க்கப் பட்ட அவளது மலைகள் போன்ற முலைகளைச் சேர்த்துப் பிடித்தவாறே, எண்ணெயில் தோய்த்திருந்த தனது வாளைச் சொருகினான்.

இது வித்தியாசமான போர்க்களமாக இருக்கிறதே என்று துணுக்குற்ற நந்தினி, தானே தனது கொங்கைகளைச் சேர்த்துப் பிடித்து உதவி செய்ய முற்பட்டாள். பூரண வேகத்தில் தனது வேலை இந்தப் போர்க்களத்தில் இயக்கினான் இளைய பல்லவன். எண்ணெயும் வெண்ணெயும் கலந்த அந்தக் களத்தில் சற்று நேரத்தில் அவனது பாலும் சீறிக் கொண்டு பாய, அங்கு ஆறாக வழிந்தது. இருவரும் இன்பக் களைப்பில் இளைப்பாற, சாமக் கோழி கூவும் நேரம் வர மீண்டும் பிரியா மனதோடு பிரிந்தனர்.

((நமது தமிழ் திரைப்பட நிபுணர்கள் யாரவது இந்தக் கதையை வாசித்துக் கொண்டிருந்தால், திடீர் என்று இதை ப் படமாக எடுத்து விடலாமா? என்று rights கேட்டு வரலாம் என்ற நப்பாசை மனதில் தோன்றியது. அப்படி வந்து விட்டால், பாடல் சீன் இல்லையே என்று அவர்கள் மனம் கலங்கக் கூடாது அல்லவா? - அதனால் ஒரு சிறிய duet song வருகிறது. At least, சிகரெட் புகைப்பவர்களாவது வெளியில் சென்று வரலாம் அல்லவா?? (பொறுமையைச் சோதிப்பதற்கும் ஒரு அளவு வேண்டும் என்று யாராவது சட்டம் கொண்டு வரவே வேண்டும்!!))

அடுத்த நாள் காலை தோழி பூங்கோதை இளவரசியின் பள்ளியறையில் நுழைந்ததும் அவள் துவண்ட கோலத்தில் கண்டதும் துணுக்குற்று, “தேவி, பல்லவர் உங்களை இன்பத்தேனில் தோய்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே இப்படி களைப்புடன் இருக்கிறீர்களே, இன்று பௌர்ணமி அல்லவா, சலவைக்குத் தயாராகி விட்டீர்களா? நீங்கள் தாங்குவீர்களா என்று நினைத்தால் எனக்குக் கவலையாக இருக்கிறது” என்று கூறி சலங்கை ஒலி எழுப்பி நகைக்க முகம் சிவந்த நந்தினி, இன்ப உணர்வுகள் அலைபோல் அவள் உடலை அலைக்கழித்துக் கொண்டிருந்தாலும், மனத்தின் அடித்தளத்தின் ழத்தில் ஒருவித பீதி இருப்பதை உணரவே செய்தாள். அவளது பார்வையிலிருந்து அதை உணர்ந்த தோழி அதை அகற்ற முற்பட எண்ணி, “தேவி! நான் வைத்துச் சென்றிருந்த உபகரணங்களைப் பிரயோகித்தீர்களா? . . . “ என்று வான வில்லைப் போல தனது புருவத்தை வளைத்து வினவினாள்.

“அதை ஏன் கேட்கிறாயடி, அவர் சரியான பேர்வழியாக இருக்கிறார். . . நான் ஒரு விதமாக சுதாரித்துக் கொள்ளும் முன்பே அவர் பழச்சாறு, பால், தேன் மூன்றையும் கைப்பற்றிக் கொண்டார் . .” என்று முணு முணுக்க, தோழி பூங்கோதை பெரும் கவலை குரலில் தொனிக்க “தேவி! கோட்டை விட்டு விட்டீர்களா? . . என்று அவளைக் கண்டிக்கும் குரலில் சுண்டிக் கேட்க, நந்தினி தேவி “நான் எங்கே கோட்டை விட்டேன்? அவர் அந்தத் தேனை எடுத்து எனது இன்பக் கோட்டையின் சுளையில் அல்லவா விட்டார்? “ என்று மனதுக்குள் நினைத்தவாறே, சமாளித்துக் கொண்டு, “இல்லை, , இல்லை . . அப்படி விட்டு விடுவேனா? அவரது கோபுரத்தை வெண்ணை அபிஷேகம் செய்து அந்த எண்ணெய் மழையில் நனைத்து பிழிந்து எடுத்து பதிலடி கொடுக்கவே செய்தேன்” என்று பதிலளிக்கவும், தோழியின் முகத்தில் சிறிது றுதல் தென்பட்டது. அவள் கொக்கரித்தாள் “எனக்குத் தெரியும் தேவி!! நீங்கள் பாண்டிய நாட்டின் கௌரவத்தை நிலை நாட்டுவீர்கள் என்று. . “ என்று முழங்கிய வீராங்கனையை நோக்கி நந்தினி, “அது சரி, அந்த எண்ணெய் என்ன எண்ணெய்? ..
பட்ட இடம் எல்லாம் குபு குபு என்று கொதிக்க வைக்கிறது... ?:” என்று வினவினாள்.

பூங்கோதை பெருமையுடன் “அந்த எண்ணெய், கற்பூரம் கலக்கப் பட்ட விசேஷ தைலம் ஆகும் .. சென்ற மாதம் சேர நாட்டுக்கு விஜயம் செய்த என் காதலர் அவரது உற்ற நண்பர் சேர நாட்டு சேனாதிபதியின் மகன் இவருக்கு பரிசாகத் தந்தது” என்று பதில் அளித்தாள். வியப்புடன் இதைக் கேட்ட நந்தியின் செவிகளுக்குள் இன்னொரு சேர நாட்டு தந்திரத்தையும் - ‘அதாவது எப்படி தேங்காய் உரிப்பது?’ - என்ற பரம ரகசியத்தையும் மந்திரம் ஓதுவது போலக் கிசு கிசுத்தாள். அதைக்கேட்டு வியப்பின் உச்சியில் எட்டிய இளவரசி மலைத்த நிலையில் நிற்பதைக் கண்ட பூங்கோதை “இதைச் சற்று கவனத்துடன் கையாள வேண்டும் தேவி” என்று அனுபவ ஞானத்தில் உணர்ந்திருந்த உண்மையை எச்சரிக்கவும் செய்தாள்.

பின்பு பூங்கோதை, “தேவி!! மன்னிக்கவும் ,,,, எனக்கு சற்று வேலை இருக்கிறது . . என் காதலர் உங்களது இரவுப் பயணத்திற்கும் மற்ற ஏற்பாடுகளையும் செய்ய உதவ வேண்டும். இன்று மதியம், உங்களுக்குப் பூரண ஓய்வு தேவை. பணிப் பெண்கள் உங்களுக்கு போஜனம் பரிமாறிய பின் நன்றாக இளைப்பாறி துயில் கொள்ளுங்கள்.. நான் இரவு நீங்கள் புறப்படும் வேளையில் தான் வருவேன்” என்று விடை பெற்றுக் கொண்டு சென்று சில கணங்கள் கழித்துத் தான் தனிமையின் கொடுமை ‘திடீர்’ என்று நந்தினியைத் தாக்கியது.

End of Flashback, which started in Part (1)

நந்தினிக்குப் பாலும் புளித்தது - பழமும் கசந்தது, பஞ்சணை முள்ளாய்க் குத்தி அந்த இளம் பெண்ணின் மிருதுவான மேனியைப் புண்ணாக்கிக் கொண்டிருந்தது. தனிமையின் தவிப்பில் புரண்ட அந்த பொன் மயில் எழுந்து பக்கத்தில் இருந்த கிண்ணத்தைக் கண்டு தனது கவனத்தைச் செலுத்த அதில் முந்தைய தினம் இருந்த “தேன்” அவளது நினைவுக்கு வந்தது. அதன் உள்ளே தனது பார்வையைச் செலுத்திய ராணிக்கு அவளது முகத்தின் பிம்பம் அல்ல அங்கு தென்பட்டது. அவளது மனம் கவர்ந்த ராஜ குமாரன் புன்னகையுடன் அங்கு நின்று கொண்டிருந்தான்.

அவளது வேல் விழிகளில் துளிர்த்த கண்ணீர் அந்தக் கிண்ணத்தில் சென்று விழ, அந்தக் கிண்ணத்தின் உள்ளில் அலை அலையாக அலைபாய, நந்தினியின் எண்ணப் பறவை சிறகடித்து விண்ணில் பறந்து கனவுலகில் சஞ்சரிக்க எங்கோ ஒரு வசந்தப் பூஞ்சோலையில் அவளது இதயத்தைக் களவாடிய அந்த இளம் வாலிபன் அவளை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தான். தென்றலின் தாலாட்டு அங்கு தேனொழுக ஒலித்தது. கண்கள் மயங்க சாய்ந்த நந்தினி தேன் வயப்பட்டாள் . . . . . . . . .

அந்த ராஜ குமாரனில் ஒலி அவள் செவிகளில் ரீங்காரமிட்டது . . . .தானும் அதற்கு பதில் கொடுக்க முற்பட்டாள்.

தலைவன்
பார்த்தேன் . . சிரித்தேன் . . . பக்கம் வரத் துடித்தேன்
இதைத் தேன் என நான் நினைத்தேன்
அவள் சிரிப்பினில் மனம்தனை இழந்தேன்

தலைவி
பார்த்தேன் . . . . துடித்தேன். . இதயத்தைக் கொடுத்தேன்
இவர் தான் துணை என உணர்ந்தேன்
இவர் விழியுடன் விழிதனை கலந்தேன்

தலைவன்
தமிழ்த் தேன்மொழி என இனிக்கும் அவளது இதழ்த் தேன்
ருசித்திட விழைந்தேன்
பிடித்தேன் பூங்கரம் இணைத்தேன், பிணைத்தேன்
கொடியிடை வளைத்தேன்
---- பார்த்தேன் -----

தலைவி
பிறந்தேன் உனக்கென வளர்ந்தேன், பூவையாய் மலர்ந்தேன்
கொடியென வளைந்தேன்
இளம் தேன் என நான் சமைந்தேன்
பருவத்தில் செழிப்புடன் சுமந்தேன்
---- பார்த்தேன் -----

தலைவன்
கொடித் தேன் இவளது அழகினில் மனம்தனை இழந்தேன்
கனிகளைப் பறித்தேன்
இளம் தேன் குடங்களின் முலைத் தேன்
திரட்சியைப் பிழிந்தேன்
---- பார்த்தேன் -----

தலைவி
மருண்டேன் ஸ்பரிசத்தில் சிலிர்த்தேன் அவரது
அணைப்பில் நிலைதனை மறந்தேன்
படர்ந்தேன் கொடியென வளைந்தேன் கலைந்தேன்
கனவுகள் குலைந்தேன்
---- பார்த்தேன் -----

தலைவன்
கலைத்தேன் இவள் என நினைத்தேன் அவளது
கார்குழல் அருவியில் குளித்தேன்
புதைத்தேன் கழுத்தினில் முகத்தை பதித்தேன்
ஆழமாய் வசித்தேன்
---- பார்த்தேன் -----

தலைவி
தொலைத்தேன் நாணத்தை விடுத்தேன் உடைகளைக்
களைந்தேன் முழுவதும் கனிந்தேன்
இசைத்தேன் குழல் இசை எழுப்பி,