Silukku

சீனா கண் தளும்ப அவனை நிமிர்ந்து பார்க்கிறாள்.

“கவலைப் படாதே! அந்தப் பொண்ணுக்கு அடுத்த மாசம் கல்யாணம்.”

அவள் தாவி அவனை அணைத்துக் கொள்கிறாள். சிரிக்கிறாள்.

“ஆமா, இப்பச் சிரி. அப்படியே எவ கூடயாவது போகணும்னு தோணுன்னா உன் பர்மிஷனோடதான் போவேன், சீனி. புரிஞ்சிக்கோ!”

அவள் அவன் மார்பில் முகம் புதைத்துக் கொள்கிறாள். உடல் குலுங்குகிறது. கோமு இரக்கத்தோடும் பிரியத்தோடும் அவர்களைப் பார்க்கிறாள்.

அப்போது அவன் ஃபோன் ரிங்குகிறது. எடுத்து, “ஹலோ,” சொல்கிறான்.

“நாந்தான்ணா, ஏஞ்சல். ஒண்ணும் இல்லைலண்ணா? உங்க முகம் மாறுனதப் பார்த்தப்போ எனக்கு பயமாப் போச்சு. அம்மாட்ட வந்து சொன்னனா, அவங்க உடனே முழந்தாள் படியிட்டுப் ப்ரே பண்ணத் தொடங்கிட்டாங்க. என்னண்ணா பிரச்சனை?”

“நீதான் பிரச்சனை,” என்று சொல்லிவிட்டு அவன் கடகடவென்று சிரிக்கிறான். பிறகு “அம்மாகிட்டக் கொடு” என்கிறான். “அம்மா, ஒண்ணும் இல்லைம்மா. எனக்காகப் ப்ரே பண்ணுனதுக்கு தேங்க்ஸ் மா. ஏஞ்சல்கிட்டக் கொடுங்க. அவகிட்ட என்ன நடந்ததுன்னு சொல்றேன்.” என்கிறான்.

பிறகு நடந்த கதை அனைத்தையும் ஏஞ்சலினிடம் சொல்கிறான்.

அவள் சிரித்துவிட்டு, “அண்ணிட்ட ஃபோனைக் குடுங்கண்ணா” என்கிறாள்.

என்ன பேசினாள் என்று தெரியவில்லை. சீனா முகம் முழுநிலாப்போல் ஜொலிக்கிறது. கோமு இருக்கிறாள் என்று கூடச் சட்டை செய்யாமல் அவனைக் கட்டி அணைத்து இச் இச் இச் என்று இச்சுகிறாள்.

19

கோமுவுக்கு அன்றைய இரவுச் சாப்பாடு கோபி வீட்டிலேயே கழிகிறது. அவளும் சீனாவும் ஒருமித்து உற்சாகமாச் செய்து முடித்த சமையல் அது.

“உன் வீட்டுக்காரருக்கு கொஞ்சம் கட்டி எடுத்திட்டுப் போறயாம்மா?”

“அவரு என்னைக்கு அண்ணே ராத்திரிச் சாப்பாடு வீட்டுல சாப்பிட்டாரு? நைட் ட்ரிப்லதான் கொஞ்சம் காசு பார்க்க முடியுதுன்னு தினம் ராத்திரி வேலைதான்.”

கோமுவின் கணவர் ஷேர் ஆட்டோ ஓட்டுகிறவர். அவள் சொல்வதும் சரிதான், நைட் ட்ரிப்பில் வருமானம் அதிகம் கிடைக்க வாய்ப்புண்டுதான். அதற்காகத் தொடர்ந்து நைட் டூட்டியே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தால் தாம்பத்தியம் எப்படி?

“இம்புட்டு நாளாக் குழந்தை இல்லையே, ஏன்னு யோசிச்சீங்களா, கோமு? ஒரு டாக்டரை.....?”

சீனா, அவன் தொடையில் நைஸாக நுள்ளி, அது பற்றிப் பேச வேண்டாம் என்று உணர்த்துகிறாள். கோமு கூரையைப் பார்க்கிறாள். அப்புறம் சீனாவைப் பார்க்கிறாள். அப்புறம்..

“ஒரு நிமிஷம். ஒரு முக்கியமான ஃபோன் பண்ணணும் மறந்தே போச்சு. இதோ வர்றேன்,” என்று சொல்லிக்கொண்டே ஃபோனை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே போகிறான். ‘அவர்களுக்கு ஏதோ பிரச்சனை அதைப்போயி என்னத்துக்குக் கேட்டுக்கிட்டு?’ என்று யோசிக்கிறான். ஃபோன் பேச வேண்டும் என்று சொன்னோமே யாரோடாவது பேசியாக வேண்டுமே என்று யோசித்தபோது ஏஞ்சலின் நினைவுக்கு வருகிறாள்.

மறுமுனையில், ஏஞ்சலின் ஃபோனை எடுக்கிறாள், “அண்ணா, சொல்லுங்கண்ணா!”

“ஏஞ்சல், உங்க வீட்டு அட்ரஸ் சொல்லு. நாளைக்கு லீவு போட்டுட்டு நானே வர்றேன், மதியச் சாப்பாட்டுக்கு,” என்கிறான் கோபி.

அட்ரஸ், லேண்ட் மார்க், வரும் வழியெல்லாம் சொல்லிவிட்டு, “தேங்க் யூ அண்ணா! காத்துக்கிட்டு இருப்போம், ஏமாத்திடாதீங்க,” என்கிறாள் சந்தோஷமாக.

அம்மாவிடம் செய்தி சொல்கிறாள். மறுநாள் லீவு சொல்லிவிடு என்று தன் வருங்காலக் கணவனுக்கும் சொல்லி வைக்கிறாள். அண்ணாங்கிறே அவரு பேரு கூடத் தெரியாதா என்று அவன் சொன்ன போதுதான், தான் இன்னும் அந்த அண்ணாவின் பெயரைக் கேட்கவில்லை என்பது அவளுக்கு உரைக்கிறது. அவன் ஃபோன் நம்பரை ‘அண்ணா’ என்னும் பெயரின் கீழ்தான் பதிந்திருக்கிறாள்.

இம் முனையில், வாசலைத் தாண்டி வந்து, சீனா கேட்கிறாள், “மழை வர்ற மாதிரி இருக்குங்க. கோமுவைக் கொண்டுபோயி அவ வீட்டுல விட்றீங்களா?”

வீட்டில்தான் ஒருவரும் இல்லையே இங்கேயே தங்கிவிட்டுக் காலையில் போகலாமே என்று சொல்ல வாயெடுக்கிறான், ஆனால் அது சரியில்லை என்று தோன்ற அடக்கிக் கொள்கிறான். “சரி, அவளை வரச் சொல்லு!”

கோமுவின் வீட்டுக்குப் போகிற வழியில் குளிர்காற்று வீசத் தொடங்கி இருக்கிறது. அவள் அவன் மீது சாய்ந்தாற் போல மிக நெருங்கி உட்கார்ந்து இருப்பதாகத் தோன்றுகிறது. வண்டியின் ஒவ்வொரு குலுங்கலுக்கும் அவள் முலை அவன் முதுகில் அழுந்தி அழுந்தி எழுகிறது. அவனுக்கும் இதென்னடா சோதனை என்றிருக்கிறது. இந்த உடம்பை வைத்துகொண்டு என்ன செய்வது? ‘வேண்டுமென்றே சாய்கிறாளோ?’ என்று யோசித்த போது அவன் ஜட்டியின் கொள்ளளவு கூடி அவனை இக்கட்டுக்குள் ஆக்குகிறது. நல்லவேளை அவள் வீடு அதிக தூரத்தில் இல்லை.

“உள்ள வந்து, ஒரு பாலோ காப்பியோ சாப்பிட்டுட்டுப் போங்கண்ணே.”

“இல்லம்மா, மழை வர்றா மாதிரி இருக்கு. இன்னொரு நாளைக்கு வர்றேன்.”

“சும்மா அனுப்புனேன்னு அவருக்குத் தெரிஞ்சாத் திட்டுவார்ண்ணே.”

“அது வந்து...”

“ப்ளீஸ்ண்ணே!”

அது ஒரு சின்ன வீடுதான். அவன் உட்கார்ந்திருக்கிற இடத்தில் இருந்து படுக்கையும் தெரிகிறது; குளியலறையும் தெரிகிறது; சமையற் கட்டும் தெரிகிறது. அவள் அடுப்பில் பாலைச் சுடவைத்துவிட்டு குளியலறைக்குள் நுழைந்து விளக்கிடுகிறாள். கல்யாணம் ஆன புதிதில் ஒருமுறை வந்துபோன வீடுதான். அன்றைக்கு ஒரே கூட்டம், ஒன்றும் கண்ணில் படவில்லை. இன்றைக்கு, தனியே வெறுக் வெறுக் என்று உட்கார்ந்து இருப்பதில் எல்லாம் கண்ணில் படுகின்றன.

குளியலறைக் கதவு முழுக்கச் சார்த்தப்படவில்லை. அவன் நெஞ்சு படக் படக் என்று அடித்துக் கொள்கிறது. உள்ளே அவள் ஆடை மாற்றிக்கொண்டு இருக்கிறாள். வேண்டுமென்றேதான் செய்கிறாளோ? சேலை, பிளவுஸோடு பிராவைக் கூடக் கழற்றிவிடுகிறாள். சிலுக்குடையது அளவுக்குப் பெரியதும் இல்லை; சீனாவுடையது அளவுக்குச் சிறியதும் இல்லை. மத்திம அளவில், தண்ணீர் நிரப்பிய பலூன் போலத் தளும்புகின்றன. உள்பாவாடை நாடாவையும் உருவித் தலைவழியே கழற்றுகிற போது அவள் குண்டியின் பூசணிப்பழக் கோளங்கள் பார்வைக்கு வருகின்றன. மீண்டும் தலைவழியாகவே அவள் நைட்டி அணிந்தவாக்கில் திரும்புகிற போது, முகம் மறைக்கப்பட்டு, கொஞ்சம் முலைகளும், கூதிமேடு மொத்தமும் தொடைகளும் துலங்கி மறைகின்றன.

அடுப்பிருந்த திசையில் ஏதோ அசம்பாவிதம் அறிச்சி தட்ட, எழுந்தோடி, ஸ்டவ்வைக் கெடுக்கிறான்.

“என்னாச்சு?” கழுத்தில் படுகிற சுடுமூச்சுக் குரலில் திடுக்கிட்டுத் திரும்புகையில் அவள் முன்பக்க மேடுகளோடு அவன் மோத நேர்கிறது.

“பால் பொங்கிடுச்சு.”

“வழிஞ்சிடுச்சா?”

“இல்ல.”

“சரி, காஃபியா? பாலா?”

“பாலே தா!”

அவள் புன்னகைக்கிறாள். அவன் போய் நாற்காலியில் உட்காருகிறான். உடம்பு தகிக்கிறது. ‘வழிஞ்சிடுச்சா?’, ‘பாலா?’ போன்ற இரட்டை அர்த்த வார்த்தைகள்! அவள் பாலை ஆற்றி எடுத்து ஒரு குவளையில் கொண்டுவந்து அவன் கையில் கொடுத்து விட்டு, ஒரு கப்பில் சீனியும் ஸ்பூனுமாய் அவன் முன்னே குனிந்து நிற்கிறாள். அவள் இட்டிருக்கிற நைட்டியின் கழுத்து இடைவெளியிலூடே கனிந்த அவள் முலைகள், தெளிவாக, காம்பு வரைக்கும் காட்சி தருகின்றன.

“இனிப்பு போதுமாண்ணே?”

“கொஞ்சம் போடு.”

அவள் சர்க்கரை இட்டுக் கலக்குகையில் அவள் முலைகள் குலுங்குகின்றன.

“போதுமாண்ணே?”

இப்போது போதுமா என்றது இனிப்பையா கனிகளின் குலுங்கலையா என்றொரு சந்தேகம்.

“இன்னும் கொஞ்சம்.”

இன்னும் கொஞ்சம் முலைக் குலுங்கல். பிறகு அவன் காலடியிலேயே தரையில் உட்கார்ந்து கொள்கிறாள். அதுவும் அந்த முலைகள் அவன் கண்களில் பட வசதியாகவே அமைகிறது.

“ஏன் குழந்தை இல்லைன்னு கேட்டீங்கள்லண்ணே? கல்யாணத்துக்கு முன்னால அவருக்கு ஒரு ஆக்சிடென்ட் ஆச்சு. அதுல அந்த இடத்துல அடிபட்டு எதோ ஆயிடுச்சு. அவர் விந்துல உயிர்ச்சத்தும் இல்லைங்கிறாங்க.”

அவனுக்கு அதிர்ச்சியாக இருக்கிறது. ஆக இது சீனாவுக்கும் தெரிந்திருக்கிறது. அதனால்தான் தன்னை அதுபற்றிப் பேசவிடாமல் தடுத்திருக்கிறாள். “மன்னிச்சுக்கம்மா. தெரியாமக் கேட்டுட்டேன்.”

“விடுங்கண்ணே. இதுல என்ன கொடுமைனா, எங்க சின்னம்மா சொல்ற யோசனைதான்.”

“என்னம்மா அது?”

“அவ எப்படிப் புள்ளப் பெத்துகிட்டாள்னு தெரியும்லண்ணே?”

“எதோ சொல்றாங்க, நம்புறாப்புலயா இருக்கு?”

“நீங்களே கண்ணால பார்த்திருக்கீங்கதானே, அப்புறம் என்ன?”

சீனா சொல்லி இருப்பா போல. சங்கடப் பட்டான். “சரி, அதுக்கென்ன?”

“என்னையும் அவ மாதிரி எங்க அண்ணன்கிட்டப் படுத்துப் பெத்துக்கச் சொல்றாண்ணே.”

“உண்மையாவா?”

“ஆமாண்ணே. அவளுக்கு அவன் யாரோ ஒருத்தி பெத்த புள்ள, ஆனா எனக்கு? என் கூடப் பொறந்த அண்ணன்ணே. உங்களெ மாதிரி அந்நியமா இருந்தாலும் பரவாயில்ல. ஆனா அவனோட எப்படிண்ணே?”

அவன் பேசாமல் இருக்கிறான்.

“என் வீட்டுக்காரரு நொந்து போயிட்டாருண்ணே. அவருதான் சொன்னாரு, சீனா வீட்டுக்காரரு அமைஞ்சா நல்லதுன்னு. வீட்டுல ஒரு புள்ள விளையாடணும்னு அவருக்கும் ரொம்ப ஆசைண்ணே.”

அவ்வளவு நேரடியாக ஒரு பெண்பிள்ளை களத்தில் இறங்கியது, அவன் ஆண்மைக்கு அறைகூவலாக இருக்கிறது. ஆனால் அவனுடைய கூச்ச இயல்பு அவனைப் பின்வாங்கச் செய்கிறது. தனக்கும் சீனாவுக்கும் இருக்கிற தாம்பத்தியப் பிரச்சனை பற்றி அறிந்திருப்பாளோ? “சீனா ஏதாவது சொன்னாளாம்மா?”

“எதைப் பத்திண்ணே?”

ஆஹா, அப்ப இவளாகத்தான் உரசிப் பார்க்கிறாளா? “அப்பச் சரிம்மா, நான் வர்றேன். நேரம் ஆயிடுச்சு. சீனா காத்துக்கிட்டு இருப்பா.”

சொல்லிவிட்டுச் சட்டென்று எழுந்து வெளியே போய், பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்து திரும்பிப் பார்க்காமல் போய்விடுகிறான்.

கோமு தன் வீட்டுக் கதவடைத்து, தனித்திருந்து அழுகிறாள்.

போக்குக் காட்டியதோடு சரி, அன்றைக்கு மழை வரவே இல்லை.

20

காலை பத்து மணிக்கெல்லாம் போய்ச் சேர்ந்துவிடுகிறார்கள். அது ஓரளவுக்குப் பணக்காரர்கள் வசிக்கிற பகுதி. தனி வீடு. ஏஞ்சலின்தான் கதவைத் திறக்கிறாள். அவனோடு சீனாவையும் குழந்தையையும் பார்த்ததில் அவளுக்கு அளவற்ற உற்சாகம். அவர்களை அணைத்துக் கொள்கிறாள். குழந்தை அவளிடம் தாவுகிறது. அவளுக்கு சந்தோஷம் பிடிபடவில்லை.

“பாருங்கண்ணா, உங்க பையன் என்கிட்ட ஒட்டிக்கிட்டான். இனிமே நம்மை யாரும் பிரிக்க முடியாது. நான் ஒரு மகளெப் பெத்து இவனுக்குக் கட்டி வச்சுடப் போறேன்.”

எல்லோரும் சிரிக்கிறார்கள்.

ஏஞ்சலின் சீனாவைப் பார்த்துச் சொல்கிறாள்: “அண்ணி, ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க நீங்க! ஐயோ, ஒரு டால் மாதிரியே இருக்கீங்க! அண்ணா, யு ஆர் ரியலி லக்கி.”

அவள் பூரித்துப் போகிறாள். அவனும் பிரியத்தோடு ஏஞ்சலினை நோக்குகிறான். “ஆமா, அம்மா எங்கே?”

“வாப்பா! வா தாயி! குடும்பத்தோட வந்ததுல ரொம்ப சந்தோஷம்,” என்று சொல்லிக்கொண்டே உள்வீட்டுக்குள் இருந்து வருகிறாள் அம்மா.

அவன் சடாரென்று எழுந்து நிற்கிறான். அவன் உடம்பில் ஒரு நடுக்கம் வந்திருக்கிறது. அவசரமாகத் திரும்பி வாசலுக்கு வெளியே போய் நின்று கொள்கிறான்.

ஏஞ்சலின் முகம் இருள்கிறது. பிள்ளையை சீனாவிடம் கொடுத்துவிட்டு வாசலைத் தாண்டி அவனிடம் வருகிறாள்.

“என்னாச்சுண்ணா?”

அவன் அவளுக்குப் பதில் சொல்லவில்லை. “சீனி, வெளியே வா!”

சீனா எழுந்து நின்று குழம்புகிறாள். ஏஞ்சலின் அவன் கையைப் பிடிக்கிறாள். “என்னண்ணா பிரச்சனை?”

“உன் அம்மாதான் பிரச்சனை.”

“அண்ணா!” அவள் குரல் உயர்கிறது. அதில் கோபம் துளிர்க்கிறது.

“கத்தாதே, ஏஞ்சல்! அது உன் அம்மா இல்லை.”

“என்ன, உளர்றீங்க?”

அந்த நேரம் வீட்டுக்குள் ஓர் ஓலம் எழுகிறது. அம்மா தரையில் சரிகிறார்கள். அவனை விட்டுவிட்டு ஏஞ்சலின் அம்மாவிடம் ஓடுகிறாள்.

அம்மா அழுகிறாள், “கோபி... கோபி டேய்... என் செல்லம்...!”

ஏஞ்சலின் குழம்புகிறாள். “என்னம்மா நீங்க? கோபி அண்ணாவுக்கு என்ன, இப்போ?”

அம்மா புலம்புகிறாள், “அவன்தாம்மா இவன்.”

“யாரு? ஒவ்வொரு நாளும் நினைச்சுட்டு அழுவீங்களே அந்த அண்ணாவா?”

“ஆமாண்டி, அவன்தான் இவன்.”

ஒவ்வொரு நாளும் தன்னை நினைத்து அழுதிருக்கிறாள் என்கிற செய்தி கோபியைக் குழப்புகிறது. திரும்பிப் பார்க்கிறான். அம்மா தரையில் விழுந்து கிடந்து அழுவது அவனை சங்கடப் படுத்துகிறது. யார் வயிற்றிலோ பிறந்தவள் ஏஞ்சலின். அவள் பதறுகிறாள்! இவன் ஓடப் பார்க்கிறான்.

அப்போது அவன் சற்றும் எதிர்பாராத அது நடக்கிறது. ஏஞ்சலின் எழுந்து ஓடிவந்து அவன் கால்களைப் பிடித்துக் கெஞ்சுகிறாள். “போகாதீங்கண்ணா! அது உங்க அம்மாதான். நான் யாரோ. உங்க அம்மாவை விட்டுட்டுப் போகாதீங்கண்ணா!”

ஏஞ்சலினின் கதறல் அவனைக் கலக்கமுறச் செய்கிறது. பதறி, அவளை ஒரு குழந்தையை என வாரி எடுக்கிறான். அவளைத் தூக்கிக்கொண்டு உள்ளே வருகிறான். அம்மாவின் முன்னால் மண்டியிடுகிறான். “அம்மா, எந்திரி! உன்மேல இருக்கிற என் கோபத்துக்கு இந்தப் பொண்ணு என்ன செய்வா? எந்திரி! எனக்குத்தான் யாரும் இல்லைன்னு ஆயிறுச்சு. உனக்கு ஒரு அருமையான மக கிடைச்சிருக்கா பாரு!”

அம்மா எழுந்து உட்கார்ந்து, அவனையும் ஏஞ்சலினையும் இழுத்துத் தன் மார்பில் சாய்த்துக் கொள்கிறாள். மூவரும் அழுகிறார்கள். இவ்வளவு நேரமா ஒன்றும் புரியாமல் நின்றுகொண்டு இருந்த சீனாவுக்கும் கொஞ்சம் புரிகிறது; கண்கலங்குகிறாள். அவள் பெற்றெடுத்த அந்தப் பச்சைக் குழந்தைக்கு என்ன புரிந்ததோ, அதுவும் வீல் என்று குரலெடுத்து அழுகிறது.

“புள்ளைய என் கையில குடு தாயி!” மகனும் மகளும் மார்பில் கிடக்க, அம்மா பேரனுக்காகக் கையேந்துகிறாள். சீனா குழந்தையைக் கைமாற்றுகிறாள். அம்மா தன் பேரப் பிள்ளையை முத்தத்தால் குளிப்பாட்டுகிறாள். குழந்தை அழுகையை நிறுத்துகிறது. கலங்கிய கண்களோடு சீனா சிரிக்கிறாள். ஏஞ்சலின் புன்னகைக்கிறாள். கோபி பெருமூச்சு விடுகிறான்.

ஏஞ்சலின் எழுந்துகொள்கிறாள். “முடிக்க வேண்டிய சமையல் வேலை நிறையா இருக்கு. பெத்தபிள்ளை, பேரப்பிள்ளையோட அம்மா இருக்கட்டும். அண்ணி, நீங்க வாங்க! இனிமே இது உங்க வீடு. அதனால எல்லா வேலையையும் நீங்கதான் செய்யணும். முதல்ல உங்க நாத்தனாளாகிய எனக்கு ஒரு காஃபி போட்டுக் கொடுக்கிறீங்க!”

கோபிக்குச் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை. எழுந்துபோய் ஏஞ்சலினை அலாக்காகத் தூக்கித் தட்டாமாலை சுற்றுகிறான். எல்லாரும் சிரிக்கிறார்கள். “அம்மா, உனக்கு என்ன பிரச்சனையோ தெரியாது. ஊரைவிட்டு வந்தப்போ என்னையும் கையோட கூட்டிட்டு வந்திருக்கலாம்ல? இந்தச் சுட்டிப் பொண்ணெக் குட்டியா இருந்தப்பவே தூக்கிக் கொஞ்சி வளர்த்திருப்பேன்ல?”

அவனுக்குக் குரல் உடைகிறது. மறுபடியும் எல்லோர் கண்களிலும் கண்ணீர்.

“இப்ப என்னண்ணா? இறக்கிவிடாதே. அப்படியே வச்சுக்கிட்டுக் கொஞ்சு!”

மீண்டும் எல்லாரும் சிரிக்கிறார்கள். அவன் ஏஞ்சலினுக்கு ஒரு முத்தம் கொடுத்து இறக்கிவிடுகிறான். சீனா அந்தக் காட்சியைப் பிரியம் பொங்கப் பார்க்கிறாள்.

“நீ அப்போ ஏழாப்பு படிச்சிக்கிட்டு இருந்தே,” அம்மா சொல்கிறாள். “உம் படிப்புக் கெட்டுப் போயிறக் கூடாதுன்னு விட்டுட்டு வந்திட்டேன். அப்புறமும் நான் என்ன ஏஞ்சலின் அப்பா கூட சொகுசா இருக்கவா வந்தேன்? இந்த வீட்டுக்கு ஒரு வேலைக்காரியாத்தேன் வந்தேன்.”

“என்னம்மா சொல்றே?”

“ஏஞ்சலின் அப்பா நம்ம ஊர் சர்ச்சைக் கட்டி முடிக்க வந்திருந்தாருப்பா. அந்தச் சர்ச்சுக் கோபுரத்துல ஏறித் தற்கொலை பண்ணிக்கப் போனேன். இவரு காப்பாத்திட்டாரு. என் குழந்தையைப் பார்த்துக்க ஆள் இல்லை வாரயான்னாரு. வந்திட்டேன்.”

“தற்கொலை பண்ணிக்கிற அளவுக்கு அப்படி என்னம்மா?”

“உங்க அப்பா, உங்க பெரியப்பா பொண்டாட்டியை வச்சிக்கிட்டு இருந்தாருப்பா. அழுதேன் புரண்டேன், ஆனா தன்னை வளர்த்து ஆளாக்குன மதினியைக் கைவிட முடியாதுன்னுட்டாரு. சரி, நம்ம தலைவிதின்னு பொறுத்துக்கிட்டேன். வேணி ஆளானாள்னா, ஒதுங்கிடுவார்ன்னு இருந்தேன். ஆனா, கடலைக் காட்டுல துவரஞ்செடி மறைவுல ஒருநா என் கண்ணால கண்டேன், உங்க அப்பா வேணிகூடப் படுத்துப் பண்ணிக்கிட்டு இருக்காரு. சாகலாம் போல வந்திச்சு. அதான்.”

கோபி அம்மாவைக் கட்டிக்கொண்டு அழுகிறான். “உன்னைத் தப்பாப் புரிஞ்சிக்கிட்டேன். என்னை மன்னிச்சிடும்மா.”

“சொத்துல பாத்யதை இல்லைன்னு இவருகையில எழுதி வாங்கிக்னாங்க,” சீனா குறுக்கிட்டுக் சொல்கிறாள். “அது அந்த வேணிக்கோசரமாத்தான் இருக்கும்.”

“அப்படியாடா?” அம்மா கோபியைக் கேட்கிறாள். அவன் தலையாட்டுகிறான். “எடுத்தா எடுத்திட்டுப் போகட்டும். உன்னை உருப்படியாப் படிக்க வச்சார்ல?”

அது சரி என்றுதான் எல்லோருக்கும் தோன்றுகிறது. பிறகு ஒரு அமைதி கூடிவருகிறது. ஒருவருக்கொருவர் அந்யோன்யமும் கூடுகிறது.

அப்போது, ஏஞ்சலினுக்கு கணவராகப் போகிறவன் வந்து சேர்கிறான். அவன் கண்முன்னால் ஏஞ்சலின் கோபி மடியில் போய் உட்கார்ந்துகொண்டு, “பேரு தெரியாதான்னு கேட்டே இல்லே? ஆளே தெரிஞ்சு போச்சு. யாருன்னு சொல்லு!” என்கிறாள்.

“யாரு?”

“எங்க சொந்த அண்ணாதான். அம்மாக்கு ஒரு பையன் இருக்கார்னு சொல்லி இருக்கேன்ல? இவருதான்.”

“இஸ் இட்? மை குட்நெஸ்!” அவன் கோபிக்குக் கைகொடுத்துப் பிறகு தழுவிக் கொள்கிறான். “உதவிக்கு ஆளில்லையேன்னு நெனச்சேன். மச்சான் வந்திட்டார்ல? கல்யாண வேலையை இனி இவரு தலையில கட்டிடுவோம்.”

“சரியான ஜோடிப் பொருத்தம்!” கோபி சிரிக்கிறான். எல்லாரும் சேர்ந்து சிரிக்கிறார்கள்.

21

அன்றிலிருந்து கல்யாண வேலைகளில் மும்முரமாகிப் போகிறான் கோபி. அவனுக்கு ஏஞ்சலின் வீட்டிலேயே ஒரு அறை ஒதுக்கப்படுகிறது.

அம்மாவுக்கும் ஏஞ்சலினுக்கும் நிம்மதியாகவும் பெருமையாகவும் இருக்கிறது. அவர்கள் சீனாவோடு சேர்ந்து அவனுடைய வீட்டுக்கும் கூடப் போக வர இருக்கிறார்கள்.

கல்யாணத்துக்கு மூன்றுநாள் இருக்கையில் அவனுக்குச் சரியான அலைச்சல். அன்று பன்னிரண்டு மணிக்கு வீடு திரும்புகிறான். அம்மா கதவைத் திறக்கிறாள்.

“கையைக் கழுவிட்டு வாப்பா. சாப்பாடு எடுத்து வைக்கிறேன்.”

“சாப்ட்டுட்டேன்மா. குளிச்சிட்டுக் கொஞ்ச நேரம் தூங்குறேன். சீனா எங்கே?”

“வீட்டுக்குப் போயிட்டா. ஒரு டம்ளர் பால் எடுத்து வைக்கிறேன்.”

“சரிம்மா, வைச்சிட்டு நீங்க தூங்குங்க.” அவன் குளியலறைக்குள் நுழைகிறான்.

ஏஞ்சலின் தன் அறையில் உறக்கம் வராமல் புரண்டுகொண்டு கிடக்கிறாள்.

கோபி குளித்துவிட்டு வெளியேறி, டைனிங் டேபிளில் இருந்த பாலைப் பருகிவிட்டு, தன் அறைக்குள் நுழைந்து, ஒரு லுங்கி மாற்றக் கூட சோம்பலுற்று இடுப்பில் சுற்றிய துண்டோடே படுக்கையில் விழுகிறான். இமை கனத்து மூடப்போகும் வேளை, படுக்கை கனத்து உள்வாங்க அவன் பக்கத்தில் யாரோ வந்து படுக்கிறார்கள்.

“யாரு?”

“நாந்தாண்ணா. தூக்கமே வரமாட்டேங்கிது. அம்மாட்டப் போயிப் படுத்துக்குவேன். அணைச்சுக்குவாங்க. அப்படியே தூங்கிடுவேன். இன்னிக்கு உங்க கூடப் படுத்துக்கணும் போல இருக்கு.”

“நல்ல பொண்ணுடா நீ! சரி, தூங்கு!”

“அப்படியே அணைச்சுக்கோங்கண்ணா!”

“ஓகேயா?”

“என்னண்ணா, கீழ ஒன்னுமே போடலையா?”

“தனியாத்தானே, துண்டு போதும்னு பார்த்தேன். ஒரு நிமிஷம். ஜட்டி, லுங்கி கட்டிட்டு வந்திட்றேன்.”

“வேணாண்ணா, அப்படியே இருக்கட்டும்.”

“ஏய்! கையை ஏன் பின்னால கொண்டுவர்றே?”

“இல்லண்ணா, அது என்ன இடிக்குதுன்னு பார்த்தேன்.”

“ம்... தெரியாதாக்கும்?”

“தெரியும், ஆனா ரொம்பப் பெருசாத் தெரியுதே?”

“சீனாகிட்டக் கேட்க வேண்டியதுதானே?”

“சிலுக்கிட்டக் கேட்கக் கூடாதா?”

“இப்ப நீ அடிவாங்கப் போறே.”

“உங்க அப்பாவுக்குத் தப்பாமப் பொறந்திருக்கீங்கண்ணா!”

“எதை வச்சு சொல்றே?”

“அதுதான் அம்மாவும் மகளும்...”

“இப்ப தங்கச்சியும் கணக்குல சேர்ந்திடுமோன்னு தோணுது.”

“ஐயோ! வேணாம்ப்பா. நாளைக்கு என் புருஷன், என்னடி இம்புட்டு லூசாப் போச்சுங்கப் போறான்.”

“இப்படியே பேசி என்னை லூசாக்கிட்டுப் போயிடாதே. பேசாமத் தூங்கு!”

“அப்ப, இடுப்புல கைபோட்டு அணைச்சுக்கோங்க!”

“வேணாம். நிலவரம் சரியில்லை.”

“பரவாயில்லைண்ணா, முதலிரவுக்கு முன்னால சகோதர சங்கமம்னு வச்சிக்குவோம்.”

“ஏய், நிஜமாத்தான் சொல்றியா?”

“ஐயே! அலையுறதெப் பாரு.”

“ஸாரிடா, ஆறேழு மாசமாக் காய்ஞ்சு கிடக்கேன்ல அதான்.”

“ஸாரி எல்லாம் வேணாம். புரியுது. இபோதைக்கு ஓட்டி உரசிப் படுத்துக்கோங்க. அவ்வளவுதான்.”

பிறகு ஐந்தாறு நிமிஷத்துக்குப் பேச்சில்லை. சீரான மூச்சுச் சத்தம் கேட்கிறது.

“ஏஞ்சல்! தூங்கிட்டியா?”

பதில் இல்லை.

அவ்வளவு நேரமும் அந்த அறையின் வாசலை ஒட்டி நின்ற உருவம் கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டு அப்பால் நகர்கிறது.

கோபிக்கு சுத்தமாக உறக்கம் கெட்டுவிடுகிறது. அவன் எழுந்து செல் ஃபோன் வெளிச்சத்தில் லுங்கியைத் தேடி எடுத்துக் கட்டிக்கொண்டு அறைக்கு வெளியே வருகிறான். வாசலைத் திறந்து வராந்தாவுக்கு வருகிறான். இரவு குளிர்ந்திருக்கிறது. விரைத்த ஆண்மை விரைத்தபடியே நிற்கிறது. லுங்கிக்கு அடியில் கை போட்டு அதைத் தடவிக்கொண்டு பெருமூச்சு விடுகிறான்.

“என்னப்பா தூக்கம் வரலையா?”

திடுக்கிட்டுத் திரும்புகிறான். அம்மா. “அது வந்து... ஆமாம்மா, ஏன்னு தெரியலை.”

அவள் புன்னகைக்கிறாள், “அம்மாகிட்ட வந்து படுத்துக்கோ, தட்டிக் குடுத்துத் தூங்க வெக்கிறேன்.”

“இல்லம்மா”

‘வாப்பா! சின்னப் புள்ளயா இருந்தப்போ உன்னைப் பக்கத்துல போட்டுப் படுத்தது. எம்புட்டு வருஷம் ஆகுது!”

அவள் பின்னால் போகிறான்.

கட்டிலில், அவன் முதுகுப்புறமாகக் அவள் கிடந்து அணைத்துக் கொள்கிறாள். அவன் தன் முதுகில் அவளின் முலையழுத்தக் கனத்தை உணர்கிறான்.

“உடம்பு ஏம்ப்பா சூடா இருக்கு?”

“தெரியலம்மா. எப்பவும் அப்படித்தான்னு நினைக்கிறேன்.”

“ஏஞ்சலின் ஒரு விவரம் கெட்டவப்பா. சும்மா உன்னைச் சீண்டி விட்டுட்டா.”

“நாங்க பேசிக்கிட்டு இருந்ததைக் கேட்டீயாம்மா?”

“ஆமாம்ப்பா. என்னத்தையோ உன்கிட்டச் சொல்லணும்னு வந்தேன். அவ உன் கூடப் படுத்திருந்தாளா, பேச்சும் ஒரு மாதிரியா இருந்துச்சா, வெளியவே நிண்டுட்டேன்.”

“ஏடாகூடமா ஏதாவது...?”

“அதெல்லாம் இல்லப்பா. அப்படியே நடந்திருந்தாதான் என்ன செய்ய முடியும்?”

“என் மேல உனக்கு வெறுப்பு வந்திருக்கும்ல?”

“இல்லப்பா. அப்படி நடக்கணும்னுதான் அங்கணயே நிண்டனோ என்னமோ?”

“என்னம்மா சொல்றே?”

“சீனாவைக் கட்டிக்காம வந்திருந்தாய்னா உனக்கு ஏஞ்சலைக் கட்டி வெச்சிருப்பேன்டா.”

“அம்மா?”

“ரெண்டு பேரையும் எம் பக்கத்துலயே வெச்சுப் பார்த்துக்குவேன்ல?”

“அம்மா!” அவன் திரும்பிப் படுக்கிறான். அவள் அவன் நெஞ்சில் முகம்புதைத்து அழுகிறாள்.

“அவளைப் பிரியப் போறோம்னு கஷ்டமா இருக்காம்மா?”

“இருக்காதா பின்னே?”

“அதுதான் நான் வந்திட்டேன்ல? ஏம்மா, ஏஞ்சலின் அப்பா உன்னனப் பத்தி யோசிக்கவே இல்லையா? இவ புருஷன் உன்னக் காப்பாத்துவானோ இல்லையோ?”

“பத்துக் கடைல வாடகை வருது. அதுல மூணு என் பேர்ல இருக்கு. இந்த வீடும் என் பேர்லதான் இருக்கு. ஏஞ்சலின் படிச்சவ; பொழச்சுக்குவான்னு எனக்குத்தான் அதிகமா எழுதி வெச்சிருக்காரு.”

“நல்ல மனுஷன், இல்லேம்மா?”

“ஆமா. ஏஞ்சலினும் நல்ல பொண்ணுதான்.”

“ஆமாம்மா.”

“சிலுக்கு கூட நல்லவளாத்தான் தான் தெரியுறா.”

“அவ பேச்ச எடுக்காதேம்மா.”

“ஏம்ப்பா?”

“அவ சங்காத்தமே வேணாம்.”

“ஏன்?”

“அவ என்னை பப்ளிக்ல வெச்சு அவமானப் படுத்திட்டா, தெரியுமா?”

“உன் மேல அம்புட்டு வெறி. அத நீ அப்படித்தான் புரிஞ்சுக்கணும்.”

“அவ பேச்சை விடும்மா. எனக்குத் தூக்கம் வருது.”

அவன் திரும்பிப் படுத்துக் கொள்கிறான். அப்புறம் பேச்சில்லை. அவள் மல்லாந்து படுக்கிறாள். பெருமூச்சு விடுகிறாள். சிறிது நேரத்தில் அவனிடமிருந்து சீரான மூச்சுச் சத்தம் கேட்கிறது.

“கோபி! தூங்கிட்டியா?”

பதில் இல்லை. அவன் பக்கம் திரும்பி, அவனை அணைத்தமேனிக்கு அவளும் கண்மூடுகிறாள்.

22

மறுநாள் கோபி தன் வீட்டுக்குப் போனபோது, குழந்தையின் அழுகைக்குரல் கேட்கிறது.

“சீனி! சீனி! குழந்தை அழுறது பாரு!” என்று கத்திக்கொண்டே உள்வீட்டுக்குள் போகிறான். சீனாவைக் காணவில்லை. தொட்டிலில் அழுதுகொண்டு கிடக்கிறது குழந்தை.

“சீனா கோமு கூட வெளில போயிருக்கா,” என்றவாறு சிலுக்கு அடுப்படியில் இருந்து வருகிறாள். “இத்தக் கொஞ்சம் ஆத்தி பாட்டில்ல ஊத்திக் குடு.”

இவ்வளவு காலத்துக்கு அப்புறம் அவள் அவனோடு பேசுகிற முதல் வாக்கியம் அது. அவன் பேசாமல் அவள் கையிலிருந்த பால் பாத்திரத்தையும் ஃபீடிங் பாட்டிலையும் வாங்கிக் கொள்கிறான். அவள் குழந்தையைத் தொட்டிலில் இருந்து தூக்கி, அங்கேயே அவன் முன்னாலேயே உட்கார்ந்து, தன் முலைகளை விடுவித்து, ஒரு முலையில் பிள்ளையை அணைக்கிறாள். அழுகை நிற்கிறது. இன்னொரு முலையில் குழந்தையின் ஒரு கையை எடுத்துச் சேர்க்கிறாள். அது தன் குட்டிக் கையால் அந்த முலையை, அதன் காம்பை நெருடி விளையாடுகிறது. வேண்டுமென்றேதான் செய்கிறாளோ? கோபிக்கு பேன்ட்டுக்குள் விறைப்பெடுத்து முண்டுகிறது.