ताबा

"या सुंदर मुलींपासून चार हात दूर राहिलेलंच बरं..." सोफ्यावर अंग टाकताना पार्थ स्वतःलाच म्हणाला. आज संध्याकाळी पुन्हा तेच नाटक घडलं होतं. 'माझ्या घरी कित्ती प्रॉब्लेम्स आहेत, तुला काही काळजीच नाही, तू फक्त स्वतःचाच विचार करतोस' वगैरे वगैरे. हे सारखं सारखं घडत होतं. अलीकडं तर 'ब्रह्मचारी राहण्याचे फायदे' या विषयावर पार्थ गंभीरपणे विचार करु लागला होता. स्वतःच्या भावनांवर ताबा ठेवण्याचे मार्ग शोधले पाहिजेत असंही त्याला वाटू लागलं होतं.

कॉलेजमध्ये असल्यापासून पार्थच्या लैंगिक भावना खूप तीव्र होत्या आणि आपली अनियंत्रित भूक भागवण्यासाठी त्यानं कॉलेजमध्येच अनेक पर्याय शोधले होते. अर्थात, 'जी हो म्हणेल ती आपली' हा एकमेव निकष असल्यानं, त्याच्यासोबत संबंध ठेवणाऱ्या मुलींमध्ये बाकीचे काही चांगले गुण असतीलच असं नव्हतं. उदाहरणार्थ, अंजलीचे टंच उरोज आणि तिचं चोखण्याचं कौशल्य या दोन्हींवर तो फिदा होता. पण कधी कधी ती एवढी विक्षिप्त वागायची की महिनाभर हातसुद्धा लावायची संधी मिळायची नाही. 'त्याचा' चोखून देण्यासाठी किंवा 'तिचे' चोखू देण्यासाठी वेगवेगळ्या वस्तूंची मागणी करायची. मालिनी त्याचं सगळं ऐकून घ्यायची, पण ती पक्की नौटंकीबाज होती आणि तिचं मित्रमंडळ तर पार्थला अगदीच बकवास वाटायचं. सीमा अतिशय सुंदर होती, पण तिचं वागणं - बोलणं - चालणं एवढं मंद होतं, की पार्थला वैताग यायचा. आपली ससा आणि कासवाची जोडी आहे, असं तो नेहमी तिला ऐकवायचा.

आजच्या ब्रेक-अपनंतर आता पुन्हा तेच चक्र सुरु... अजून एक मुलगी शोधायची, पटवायची, तिचे नवे-नवे नखरे सोसायचे, थोडे दिवस मजा घ्यायची आणि पुन्हा कशावरुन तरी फाटलं की फाटलंच! त्याला नवनवीन मुलींचा कंटाळा आला होता असं नाही, पण त्यांच्या नखऱ्यांना तो नक्कीच वैतागला होता. आणि सगळ्यात महत्त्वाचं म्हणजे, आता त्याला या सगळ्यात मजा वाटत नव्हती.

"असं वाटतंय, पुढची काही वर्षं अभ्यासाशिवाय दुसरं काही करुच नये. हातात पुस्तक किंवा खडू न घेतलेली माणसं माझ्यासाठी अस्तित्त्वातच नाहीत, असं ठरवूनच टाकतो," तो स्वतःशी पुटपुटला.

"मला काही म्हणालास का?" त्याची रुम पार्टनर अपूर्वा हॉलमध्ये येत म्हणाली.

हा प्रश्न कानावर पडताच पार्थ दचकला. एक तर, आपण अलीकडं स्वतःशीच फार बोलायला लागलोय, हे त्याच्या लक्षात आलं. हे काही चांगलं लक्षण नक्कीच नव्हतं. आणि दुसरं म्हणजे, अपूर्वा घरात असेल किंवा आत्ता हॉलमध्ये येईल, हे त्याच्या ध्यानीमनी नव्हतंच.

अपूर्वा अतिशय अभ्यासू मुलगी होती. अर्थात, हे फारच सभ्य शब्दांत वर्णन झालं. पार्थच्या भाषेत सांगायचं तर, एक घासू आणि चष्मिश प्रकारची मुलगी होती ती. स्वतः कॉलेजमध्ये शिकत होती, पण दिसायला जणू एखादी कडक शाळा मास्तरीण वाटायची. गाढव आणि घोडा यांच्यात संकर घडवून खेचर तयार होतं ना, तस्साच स्वेटर आणि टीशर्टच्या संकरातून तयार झालेला काहीतरी प्रकार ती नेहमी अंगात घालायची. तोसुद्धा बहुतेक किमान पाचपट मोठ्या आकाराचा असेल. वागायला-बोलायला अगदीच लाजाळूचं झाड. पार्थसारख्या 'सशाच्या' दृष्टीनं तर एवढी बोअरींग मुलगी दुसरी कुणीच नसेल. लक्षात राहण्यासारखी कुठलीच गोष्ट तिच्याकडं नव्हती - ना चेहरा, ना फिगर, ना कपडे, ना स्टाईल... "लाईट बिल भरलंस की मी भरू?" याव्यतिरिक्त ती पार्थशी कुठल्या विषयावर काही बोलल्याचं त्याला अजिबात आठवत नव्हतं. डोक्यावरचे केस नेहमी लहान मुलींसारखे पोनीटेल करुन बांधलेले असायचे. तेवढी एक खूण सोडली तर, ही मुलगी किंवा बाई आहे ह्यावर विश्वास बसणंसुद्धा कठीण होतं.

मग एवढ्या बोअरींग मुलीसोबत आपला महारसिक पार्थ का बरं रहात असेल?

दोन महत्त्वाची कारणं होती - एक म्हणजे अपूर्वा या फ्लॅटचं निम्मं भाडं भरत होती. पार्थनं यापूर्वी आपल्या एक-दोन मैत्रिणींना पार्टनर म्हणून आणलं होतं. महिनाभर त्या रहायच्या, अगदी बायकोसारख्या, पार्थच्या मागं-पुढं करत. पण भाडं द्यायची वेळ आली, की हात वर करायच्या. अंजली तर त्याला थेट बोललीच होती, "महिनाभर झवायला मिळालं त्याचा हिशोब कर. पुढच्या सहा महिन्यांचं भाडं भागेल तेवढ्यात!" यांच्यापेक्षा निम्मं भाडं भरणारी अपूर्वा लाखवेळा परवडली.

दुसरं कारण म्हणजे, खरं तर अपूर्वासोबत फ्लॅट शेअर करायचा निर्णय पार्थनं नाही, त्याच्या आईनं घेतला होता. अपूर्वा तिच्या जवळच्या मैत्रिणीची मुलगी होती. पाच-सहा महिन्यांपूर्वी, पोस्ट-ग्रॅज्युएशनसाठी अपूर्वाचं याच शहरात यायचं ठरल्यावर, आईनं परस्पर तिची रहायची 'सोय' करुन टाकली होती. अपूर्वा पार्थपेक्षा थोडी मोठी होती आणि लहानपणी कधी भेटले तर आईच्या सांगण्यावरुन तो तिला 'अपूर्वा दिदी' म्हणायचा. बाकी त्या दोघांचा एकमेकांशी काही संबंध आलेला नव्हता. तिच्याबद्दल फारशी माहिती नसल्यानं किंवा ती आपले 'उद्योग' आईला कळवणारी गुप्तहेर असू शकते असं वाटत असल्यानं, पार्थ कधी तिच्या वाट्याला जायचा नाही.

तसंही आल्या दिवसापासून ती दिवस-रात्र अभ्यासात बुडालेली असायची. किचनमध्येसुद्धा ती क्वचितच दिसायची. बहुतेक भूक लागल्यावरसुद्धा, वाचत असलेल्या पुस्तकाची पानंच चावून खात असावी, असं पार्थला वाटायचं. गेल्या काही दिवसांपासून तर, ती सारखीच तिच्या अंधाऱ्या बेडरुममध्ये एकच टेबल लॅम्प लावून, जाड-जाड पुस्तकांमधली बारीक-बारीक अक्षरं आपल्या काळ्या फ्रेमच्या चष्म्यातून वाचत बसलेली दिसायची.

"स... सॉरी, मला माहिती नव्हतं तू... घरी असशील," पार्थ अडखळत बोलला, "तुझ्या अभ्यासात डिस्टर्ब झालं का?"

"नाही नाही, मी किचनमध्ये चहा बनवत होते," अपूर्वा चहाच्या कपात चमचा फिरवत म्हणाली, "आज लवकर आलास घरी?"

हे त्या दोघांमधलं आजपर्यंतचं सर्वांत जास्त वेळ चाललेलं संभाषण होतं. पण तिला डिटेलमध्ये काही सांगायची पार्थची इच्छा नव्हती.

"काही नाही, वाटलं लवकर घरी यावंसं... म्हणून आलो."

"का रे? कुणी मैत्रिण-बैत्रिण नाही का... टाईमपासला?" अपूर्वानं शांतपणे चहा पिताना विचारलं.

पार्थनं एकदा हॉलमध्ये नजर फिरवली. आपण चुकून दुसऱ्याच फ्लॅटमध्ये तर नाही ना शिरलो? आता अपूर्वाच्या ह्या प्रश्नावर काय उत्तर देणार? काहीतरी बोलायचं म्हणून तो म्हणाला,

"नाही, तसं काही नाही.. पण जरा कटकट कुरबूर होतच असते..."

"कसली कुरबूर? काही प्रॉब्लेम झाला काय?" तिचा पुढचा प्रश्न तयारच होता. पण हा प्रश्न विचारताना तिला त्या विषयात किंवा समोरच्या व्यक्तीमध्ये काही रस असेल असं अजिबात वाटत नव्हतं. 'लाईट बिल भरलंस की मी भरु?' ह्याच टोनमध्ये आत्ताचा प्रश्न होता - 'कसली कुरबूर? काही प्रॉब्लेम झाला काय?'

पार्थला काय बोलावं काहीच सुचेना. एक तर त्याचा मूड आधीच खराब होता. त्यातून घरी शांती मिळेल असं वाटत असताना ह्या बयेला आजच तिचं मौनव्रत तोडायची इच्छा झाली होती. बरं, हिला काही सांगावं, तर ही आईपर्यंत पोहोचवेल ही भीती होतीच.

पार्थ आपल्याच विचारात गढलेला असताना, हातातला चहाचा कप टीपॉयवर ठेवून अपूर्वा त्याच्यासमोर येऊन उभी राहिली. हाताची घडी घालून त्याच्याकडं एकटक बघत. अगदी शाळेतल्या एखाद्या कडक बाईंसारखी. पार्थला तर तिच्या हातात एक अदृष्य छडीसुद्धा दिसू लागली. घाबरुन तो पटपट बोलू लागला,

"एक... एक होती मैत्रिण... पण आता नाही... आजच... भांडण झालं... ब्रेक-अप करुन आलोय..." एवढं बोलून पार्थनं मान खाली घातली आणि अपूर्वा तिथून निघून जाण्याची वाट बघू लागला. त्याला एकट्याला शांत बसायचं होतं आणि ही बाई त्याची तोंडी परीक्षा घ्यायला उभी होती.

अपूर्वा काहीतरी विचार करत तिथंच उभी होती. कंटाळून पार्थनं सोफ्यावर पडलेल्या अवस्थेतच वर मान करुन तिच्या चेहऱ्याकडं बघितलं. अपूर्वा फारशी उंच नव्हती, पण आत्ता ती सोफ्याच्या एवढ्या जवळ उभी होती की पार्थला तिच्याशिवाय दुसरं काहीच दिसत नव्हतं. जणू तिचा आकार वाढत - वाढत ह्या खोलीएवढा झाला होता.

शेवटी थोड्या वेळानं तिच्या हातांची घडी सुटली. अभ्यास करताना एखादी कठीण संकल्पना खूप वेळानं समजल्यावर जसं वाटेल, तसे भाव तिच्या चेहऱ्यावर उमटले. स्वतःशीच काहीतरी ठरवून तिनं मान हलवली.

अपूर्वानं आपला काळ्या फ्रेमचा चष्मा काढून नीट टीपॉयवर ठेवला. मग हात डोक्यामागं नेत पोनीटेलचा रबर बॅन्ड काढून केस मोकळे केले. पार्थच्या चेहऱ्यावरून नजर न हटवता तिनं सोफ्यापर्यंतचं दोन-तीन पावलांचं अंतर पार केलं. एका पायाचा गुडघा सोफ्यावर झोपलेल्या पार्थच्या कंबरेजवळ टेकवत तिनं दुसरा पाय अलगद उचलून त्याच्या पलीकडं टाकला.

काय होतंय ते समजायला पार्थला बराच वेळ लागला, पण अपूर्वाच्या शरीराचा भार त्याच्या मांड्यांवर जाणवला, तसा तो वर सरकत उठू लागला. अपूर्वानं झटकन त्याच्या दोन्ही खांद्यांवर आपले हात ठेवत, त्याला खाली सोफ्यावर दाबून धरला. त्याच्या डोळ्यांमध्ये एकटक बघत जणू ती त्याच्यावर कसलीशी जादू करत होती. आपल्या मांड्यांची पकड त्याच्या शरीरावर अजून घट्ट करत ती पुन्हा सरळ झाली. डावा हात उजवीकडं आणि उजवा हात डावीकडं कंबरेजवळ नेत तिनं आपल्या ढगळ्या स्वेटर-कम-टीशर्टच्या कडा मुठीत पकडल्या आणि एका झटक्यात डोक्यावरुन उपसून तो अंगातून काढून बाजूला टाकला. मानेला एक नाजूक झटका देत तिनं अजून पोनीटेलच्या आकारात गोळा झालेले केस मोकळे केले आणि चेहऱ्यावर खोडकर हसू आणत ती पार्थकडं बघू लागली.

पण पार्थची नजर केव्हाच तिच्या चेहऱ्यावरुन खाली घसरली होती. त्या किमान पाचपट मोठ्या ढगळ्या शर्टच्या आत अपूर्वानं काहीच घातलं नव्हतं. तिचे हापूस आंब्यांसारखे गच्च, कोवळे, टोकदार स्तन त्याच्या चेहऱ्यासमोर गर्वानं झुलत होते.

"चोख!!" पार्थनं पूर्वी कधीही न ऐकलेल्या खणखणीत आवाजात अपूर्वा ओरडली. अशा बाबतीत पार्थला इशारासुद्धा पुरेसा असायचा. इथं तर थेट परवानगी-कम-ऑर्डर मिळाली होती. त्यानं चेहरा किंचितसा उचलला आणि गपकन् तिचा एक गोळा तोंडात घेतला. तिच्या कपड्यांवरुन त्याला कधी आतल्या खजिन्याची कल्पनाच आली नव्हती. आत्तासुद्धा अपूर्वा त्याच्या शरीरावर झुकल्यामुळं त्याचा अंदाज चुकला आणि तिच्या गोळ्याला तोंडात घेण्यासाठी तो धडपडू लागला. पण संपूर्ण 'आ' वासला तरी तिचा अर्धासुद्धा स्तन त्याच्या तोंडात मावत नव्हता. मग त्यानं जीभेनं आणि दातांनी तिच्या कडक निप्पलला छेडायला सुरुवात केली.

पार्थनं पुढच्या दातांनी निप्पल कचकन् चावलं, तसा अपूर्वानं जोरदार उसासा सोडला. आपला खालचा ओठ दातांनी चावत ती त्याच्या मांड्यांवर आपलं शरीर घासू लागली. पण तिची नजर मात्र पार्थच्या हालचालींवर एकवटलेली होती. पार्थ अधाशासारखा तिचे दोन्ही गोळे चोखत होता, दोन्ही निप्पल चावत होता. मधेच त्यानं आपले दोन्ही हात वर आणले आणि ते दोन्ही आंबे मुठीत गच्च धरत कचकचून पिळले.

अपूर्वा झटक्यात सरळ झाली आणि तिनं खाडकन् त्याच्या थोबाडीत ठेऊन दिली. एवढ्या जोरात की, पार्थच्या गोऱ्या गालावर तिच्या बोटांचे वळ दिसू लागले.

"हात लावायला सांगितलं का मी?" तिनं रागानं ओरडून विचारलं. पार्थनं घाबरुन दोन्ही हात खाली घेतले आणि तिच्या पुढच्या आदेशाची वाट बघू लागला. आता अपूर्वा त्याच्याकडं गोड हसून बघत होती. "छान! आता मी सांगेन तसं करत रहा," असं म्हणून ती पुन्हा त्याच्या चेहऱ्यावर झुकली.

पार्थनं पुन्हा तिच्या निप्पल्सवरुन जीभ फिरवली आणि तिचे कडक पण लुसलुशीत गोळे पुन्हा चोखू लागला. जे काही चाललं होतं, त्यानं पार्थ प्रचंड उत्तेजित होत होता. त्याची उत्तेजना त्याच्या जीन्समध्ये मावेनाशी झाली. त्याच्या कंबरेखालच्या भागातली चुळबूळ अपूर्वाच्या मांड्यांना जाणवली. तिनं पुढं झुकत आपला चेहरा त्याच्या कानापाशी नेला, त्याच्या कानाची पाळी दातांनी धरुन ओढली आणि आपली वळवळणारी जीभ त्याच्या कानावरुन फिरवत हळुवारपणे विचारलं, "तुझ्या छोटूला बाहेर यायचंय का?"

पार्थ कळवळून म्हणाला, "होय शोना... खूप दुखतंय गं..."

त्याचं बोलून व्हायच्या आधीच अपूर्वा मागं सरकली होती आणि... खाड्!! यावेळी दुसऱ्या गालावर बोटांचे वळ उमटले. त्याच्या चेहऱ्याच्या अगदी जवळ चेहरा आणत ती किंचाळली, "माझं नाव 'शोना' नाही!!"

आपली चूक लक्षात येऊन पार्थ पुटपुटला, "सॉरी, अपू...र्वा" पण तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव तसेच राहिलेले बघून त्यानं डोकं चालवलं, "सॉरी, दिदी! खूप त्रास होतोय. माझ्या छोटूला मोकळं कर ना, दिद्दी..." शेवटच्या शब्दावर मुद्दाम भर देत तो बोलला.

त्याचा नेम अचूक लागला होता. अपूर्वाच्या चेहऱ्यावर पुन्हा हास्य उमटलं आणि तिनं आपले हात त्याच्या जीन्सकडं सरकवले. काही क्षणांतच त्याची जीन्स आणि अंडरपॅण्ट त्याच्या गुडघ्यांच्या खाली पोहोचली. सोफ्यावरुन खाली उतरत अपूर्वानं आपली लेगींग्ज काढून बाजूला टाकली. पार्थ सोफ्यावर पडलेल्या अवस्थेत तिचं अनपेक्षित सौंदर्य नजरेनं पीत राहिला. तिची फिगर तर जबरदस्त होतीच, पण तिच्या सावळ्या रंगाच्या भरगच्च छातीवरची दोन गडद काळी वर्तुळं आणि त्यावर टरारुन उभे राहिलेले दोन कडक मनुके त्याला अस्वस्थ करत होते. हॉलमधल्या अंधुक प्रकाशात तिच्या छातीची आणि नितंबांची गोलाई जास्तच उठून दिसत होती.

ह्या आयटम बॉम्बसोबत आपण एकाच फ्लॅटमध्ये पाच-सहा महिने राहतोय? आणि आपल्याला तिच्या खजिन्याची पुसटशी कल्पनासुद्धा आली नाही? आधीच माहिती असतं तर पहिल्याच दिवसापासून...

पार्थच्या विचारांची साखळी खळकन् तुटली अपूर्वाच्या बोटांच्या स्पर्शानं. तिनं छताकडं तोंड करुन उभ्या राहिलेल्या त्याच्या कडक लिंगाभोवती आपली गुबगुबीत बोटं घट्ट दाबून धरली होती. पार्थ आश्चर्यानं उडालाच असता, पण त्याच्या हालचालींवर बारीक नजर असलेल्या अपूर्वानं दुसरा हात त्याच्या छातीवर ठेवत त्याला सोफ्यावर दाबून ठेवला. आपली नखं त्याच्या छातीत रुतवत तिनं पार्थच्या डोळ्यांत बघून प्रश्न विचारला, "मी याला चोखलेलं आवडेल का तुला?"

दोन वेळा कानाखाली जाळ निघाल्यावर आता पार्थ सावध झाला होता. आपल्या आवाजात शक्य तितकी नम्रता आणि अजिजी आणत तो म्हणाला, "प्लीज दिदी... माझं नशीबच थोर. तू चोख त्याला, खाऊन टाक पाहिजे तर... तुझ्या तोंडात शिरायला तो आसुसलाय दिदी. त्याला अजून नको तरसवू दिद्दी..." पुन्हा शेवटच्या शब्दावर भर देत तो बोलला.

अपूर्वानं क्षणभर त्याच्याकडं प्रेमानं बघितलं. मग त्याच्या कंबरेवर झुकत त्याच्या लिंगाची एक कडक पप्पी घेतली. आपल्या जीभेचं टोक त्या लिंगाच्या टोकावरुन फिरवत त्याला छेडलं. त्या ओलसर स्पर्शानं आणि एकूण परिस्थितीजन्य उत्तेजनेनं पार्थ कळवळला. "आह् ओह्..." असा पुसटसा उद्गार त्याच्या तोंडातून निसटला.

त्याबरोबर अपूर्वानं आपलं डोकं मागं घेतलं आणि रागानं पार्थकडं बघितलं, "तुला आवाज करायची परवानगी दिली का मी?"

पार्थला ह्या मुलीचं काहीच समजेनासं झालं होतं. तिचा नक्की प्रॉब्लेम काय आहे? पण आत्ता ह्या वेळी तिचा प्रॉब्लेम समजून घेण्यापेक्षा त्याला आपल्या लिंगावर तिच्या तोंडाचा ओला उबदार स्पर्श जास्त हवाहवासा वाटत होता. त्यासाठी त्याला आपलं तोंड बंद ठेवायचं होतं आणि आपल्या हातांची वळवळ टाळायची होती. त्यानं आपलं तोंड घट्ट मिटून घेतलं आणि आपले दोन्ही हात आपल्या ढुंगणाखाली सरकवले.

आपल्याला काय अपेक्षित आहे ते पार्थला व्यवस्थित समजलंय हे अपूर्वाला समजलं आणि ती पुन्हा एकदा गोड हसली. तिनं आपला चेहरा त्याच्या कडक लिंगाभोवती फिरवायला सुरुवात केली. तिचे गरम श्वास त्याला जाणवत होते, पण ती लिंगाला स्पर्श करत नव्हती. ती स्वतःच्या ओठांवरुन जीभ फिरवत होती, पण तो हवाहवासा ओलसर स्पर्श त्याला अजून 'तिथं' जाणवत नव्हता. ती अजून अजून त्याच्या लिंगाच्या जवळ येत होती, पण तिच्या ओठांचा लिंगाला स्पर्श होणार नाही याची काळजी घेत होती.

हा तर छळ आहे, छळ!! पार्थ मनातल्या मनात म्हणाला. दुसरी कुणी असती तर आत्तापर्यंत तिचे केस पकडून तिच्या घशापर्यंत लिंग कोंबलं असतं. इथं तर आपल्याला हात लावायचीच बंदी! हात लावायचा नाही की आवाज करायचा नाही. आणि वरुन हा असा छळ... काय आहे तरी काय हिच्या...

पुन्हा एकदा पार्थच्या विचारांची साखळी तुटली. एखाद्या प्राण्यानं झडप घालून शिकार ताब्यात घ्यावी तशा तत्परतेनं तिनं त्याचं अख्खं लिंग गिळलं होतं. एक-दोन क्षण तशाच अवस्थेत थांबून मग तिनं चेहरा मागं घ्यायला सुरुवात केली. पण अगदी हळू - हळू... कसलीही घाई-गडबड न करता... वर सरकताना त्याच्या लिंगाच्या कणाकणावर तिच्या जिभेचा स्पर्श होत होता. लिंगाच्या टोकापर्यंत पोहोचण्याआधी वरच्या नाजूक आणि संवेदनशील भागाशी खेळण्यात तिनं जास्त वेळ घालवला. पार्थ जवळजवळ श्वास रोखूनच हे सुख अनुभवत होता. श्वास घेऊन जिवंत राहण्यापेक्षा हा स्वर्गीय स्पर्श अनुभवत मरण आलं तरी त्याला आत्ता चालणार होतं.

हळू-हळू करत अपूर्वानं त्याचं पूर्ण लिंग तोंडातून बाहेर काढलं. एखाद्या आईस्क्रीमच्या गोळ्यावर ठेवलेली चेरी ओठांनी हलकेच उचलावी तशा प्रकारे लिंगाच्या टोकावर ओठ टेकवून ती उठली. पार्थच्या लिंगानं तिच्या कामगिरीला कडक सलाम ठोकला आणि ते तिच्याकडं अजूनच आशेनं झेपावू लागलं. त्याच्या मुळाशी लोंबणारे दोन्ही छोटे छोटे गोळे आता आकसून घट्ट झाले होते. कुठल्याही क्षणी ज्वालामुखीचा उद्रेक होईल अशी स्फोटक परिस्थिती निर्माण झाली होती.

अपूर्वा उठली, पुन्हा एका पायाचा गुडघा सोफ्यावर झोपलेल्या पार्थच्या कंबरेजवळ टेकवत तिनं दुसरा पाय अलगद उचलून त्याच्या पलीकडं टाकला. आपल्या योनीच्या आजूबाजूचा भाग ती बरोब्बर त्याच्या कडक लिंगावर घासू लागली. आता त्याला तिच्या योनीमध्ये प्रवेश करायची घाई झाली होती. एवढ्या मुलींसोबत एवढ्या वेळा एवढ्या प्रकारे संभोगसुख लुटलेल्या अनुभवी पार्थची अवस्था आज एखाद्या उपाशी नवशिक्या अननुभवी मुलासारखी झाली होती. जणू एखाद्या स्त्रीच्या योनीत प्रवेश करायची ही त्याची पहिलीच वेळ होती, एवढा तो अधीर आणि उतावीळ झाला होता.

त्याच्या उतावळ्या लिंगावर आपली योनी घासत अपूर्वा त्याच्या चेहऱ्यावर झुकली. आपल्या शरीराचा सगळा भार त्याच्यावर टाकत तिनं आपले ओठ त्याच्या ओठांवर दाबले. मधूनच आपली जीभ बाहेर काढत तिनं त्याच्या ओठांमध्ये सरकवली. त्यानं इशारा समजून तिची जीभ आपल्या ओठांच्या कात्रीत पकडली आणि जोरजोरात चोखायला सुरुवात केली.

मोठ्या मुश्किलीनं त्याच्या तावडीतून आपली जीभ सोडवत अपूर्वानं आपले ओठ त्याच्या कानाजवळ नेले. दातांनी त्याच्या कानाची पाळी हलकेच चावत तिनं आपला हात खाली त्याच्या लिंगाजवळ नेला. आपली कंबर हलकेच उचलून तिनं त्याचं लिंग मुठीत घट्ट पकडलं.

"याच्यावर आता माझी मालकी राहील!" ती पुटपुटली.

पार्थच्या कानात ते शब्द घुमत राहिले, पण तो काहीच बोलला नाही. तिनं आपला चेहरा त्याच्या कानावरुन नाकावर आणला. तिचे गरम श्वास त्याला त्याच्या ओठांवर आणि गालांवर जाणवू लागले.

"मी काय म्हणाले समजलं का?" तिनं त्याच्या डोळ्यांत रोखून बघत विचारलं.

पार्थ भारावल्यासारखा पुटपुटला, "होय... दिदी... समजलं..."

त्याच्याकडून उत्तर मिळताच अपूर्वा ताडकन उठून उभी राहिली. इकडं-तिकडं पडलेले आपले कपडे उचलून तिनं अंगात चढवले. टीपॉयवरचा रबर बॅन्ड उचलून आपल्या मोकळ्या केसांचा पुन्हा पोनीटेल बांधला. काळ्या फ्रेमचा चष्मा डोळ्यांवर चढवला. थंड झालेल्या चहाचा कप उचलून ती जशी आली होती तशीच शांतपणे, आवाज न करता हॉलमधून निघून गेली.

वर टीशर्ट आणि खाली अर्धवट उतरवलेली जीन्स आणि अंडरपॅण्ट अशा विचित्र अवस्थेत पार्थ सोफ्यावर पडून राहिला. काही मिनिटांपूर्वी अपूर्वाकडून त्याला आजपर्यंतचा सर्वोत्तम 'तोंडी' अनुभव मिळाला होता. आता पुढच्या हल्ल्यासाठी त्याचं सैन्य दारुगोळा भरुन तयार उभं होतं, पण समोरुन अचानक युद्धबंदीची घोषणाच झाली होती. अपूर्वानं अर्धवट सोडलेलं काम पूर्ण करण्यासाठी त्यानं आपला हात ढुंगणाखालून काढला आणि आपल्या अजून कडक उभ्या लिंगाकडं नेला. त्याची बोटं त्याच्या लिंगाला स्पर्श करणार तोच, 'बीप बीप' असा किचनमधून आवाज आला. पार्थनं दचकून आपला हात मागं घेतला.

थंड झालेला चहा गरम करण्यासाठी अपूर्वानं सुरु केलेल्या मायक्रोवेव्हचा आवाज होता तो. पण पार्थच्या मनात आता अपूर्वाची एवढी दहशत निर्माण झाली होती की, स्वप्नातसुद्धा तिच्या परवानगीशिवाय स्वतःच्या लिंगाला हात लावायचं त्याचं धाडस नसतं झालं. त्याचा सर्वांत प्रिय अवयव आता अपूर्वाच्या ताब्यात होता... सॉरी, अपूर्वा दिदीच्या ताब्यात! 'याच्यावर आता माझी मालकी राहील...' असं स्पष्टच म्हणाली होती ना ती?

पण ही फक्त दहशत नव्हती हेसुद्धा खरंच. एवढे दिवस एकत्र राहूनसुद्धा पार्थासारख्या रसिक मुलाला अपूर्वाची छुपी दौलत ओळखता आली नव्हती. फक्त काही मिनिटांमध्ये, कुठलीही पूर्वसूचना न देता, तिनं पार्थच्या शरीरावर आणि मनावर ताबा मिळवला होता. त्याच्या दमदार लिंगानं आजपर्यंत वेगवेगळ्या वयाच्या, रंगांच्या, आकारांच्या मुली-बायकांच्या तोंडात आणि योनीत मुक्त प्रवेश केला होता. पण अपूर्वानं एकदाच - फक्त एकदाच - तोंडात घेऊन बाहेर काढल्यावर त्याला जे सुख मिळालं, त्यापुढं आजपर्यंतचे सगळे अनुभव ओवाळून टाकावेसे त्याला वाटत होते. ही मुलगी आपल्याला मिळाली पाहिजे. ही आपल्यासोबत असेल, तर आपण जगातल्या दुसऱ्या मुलीकडं बघणारसुद्धा नाही... असे काहीतरी विचार त्याच्या डोक्यात येत होते.

पार्थ उठून उभा राहिला. त्यानं टीशर्ट सरळ केला. आपली अंडरपॅण्ट आणि जीन्स वर ओढली. जीन्सची चेन मात्र त्याला काही केल्या लावता येईना. तो तसाच चालत अपूर्वाच्या बेडरुमकडं गेला. बेडरुमचं दार उघडंच होतं. अपूर्वा तिच्या टेबलाशी बसली होती. समोर एक जाडजूड पुस्तक उघडलेलं होतं. हातातल्या पेन्सिलीनं ती पुस्तकावर कसल्या तरी खुणा करत होती. शेजारी वाफाळत्या चहाचा कप ठेवलेला होता. पार्थ पुरता गोंधळून गेला.

काहीही न बोलता तो परत जायला वळला. आपल्या बेडरुममध्ये जाऊन तो अपूर्वाच्याच नावानं खसाखसा गाळायचा विचार करत होता. पण तो दरवाज्यापर्यंत पोहोचण्याआधीच अपूर्वाचा आवाज त्याच्या कानांवर पडला.

"पार्थ!"

झटक्यात मागं वळून त्यानं अपूर्वाच्या दिशेनं बघितलं. तिचं काम सुरुच होतं. मानसुद्धा वर न करता ती पुन्हा, यावेळी जरा मोठ्यानं म्हणाली, "पार्थ!!"

"काय... दिदी...?" पार्थनं अडखळत विचारलं.

"माझ्या परवानगीशिवाय 'त्याला' हातसुद्धा लावायचा नाही!"

पार्थ जागेवरच खिळल्यासारखा उभा राहिला. ती कशाबद्दल बोलतीय ते त्याला चांगलंच समजत होतं, पण तिच्या बोलण्याचा टोन पुन्हा नेहमीसारखा 'लाईट बिल भरलंस की मी भरू?' हाच होता. पार्थच्या कपाळावर घामाचे थेंब जमा होऊ लागले.

"मी काय म्हणाले समजलं का?" तिनं पुन्हा त्याच टोनमध्ये, पण आवाज चढवून विचारलं.

पार्थ भारावल्यासारखा पुटपुटला, "होय... दिदी... समजलं..." आणि तिथून निघून गेला.

**********

पार्थची आई आणि अपूर्वाची आई फोनवर बोलताना...

"तुझी मुलगी जादूगार आहे बघ..."

"का गं, काय झालं? तुझं काम केलं का तिनं?"

"अगं केलं का म्हणून काय विचारतेस? मला स्वतःला जमलं नसतं एवढं धाकात ठेवलंय तिनं पार्थला..."

"काय सांगतेस? खरं की काय?"

"अगं खरंच गं खरंच! मी राहून आले ना चार दिवस त्यांच्याकडं. सारखा 'दिदी, दिदी' करुन तिच्या मागंपुढं पळत होता."

"अरे व्वा! लहानपणीसुद्धा त्यांचं एवढं कधी जमलं नव्हतं, नाही का?"

"हो ना, मलासुद्धा आश्चर्यच वाटलं. अगं, अपूर्वा सांगेल ती सगळी कामं ताबडतोब करत होता. तिला विचारल्याशिवाय काही करायचंच नाही असं ठरवलंय बहुतेक त्यानं. अगं मजा म्हणजे, जेवतानासुद्धा त्यानं विचारलं, दिदी मी तिसरी चपाती घेऊ का?"

"हा हा हा!! गंमतच झाली म्हणायची. तू केवढी काळजीत होतीस पार्थबद्दल. माझ्या मुलीची सायकॉलॉजी तुझ्या उपयोगी पडली बघ. आणि मी उगीचच बिचारीला म्हणायचे, काय ती जाडी जाडी पुस्तकं वाचतेस? त्या सायकॉलॉजीचा घरात काही उपयोग होणार आहे का?"

"नाही गं नाही, अपूर्वाची सायकॉलॉजीच पावली बघ मला."

"छान! आता लवकरच पार्थच्या लग्नाचं पण बघून टाक..."

"अगं त्याची तर आता अजिबातच काळजी नाही."

"का गं? कुठली मुलगी आहे काय नजरेत?"

"नाही, अजून मुलगी बघितली नाही. पण मला आता कळालंय. मी फक्त मुलगी पसंत करणार, अपूर्वा असताना मला पुढचं टेन्शनच नाही बघ. तिनं नुसता फोटो दाखवला की पार्थ एका पायावर तयार होईल लग्नाला. आपल्या दिदीच्या शब्दाबाहेर का जाणार आहे तो?"

"हो गं हो, देव करो आणि असंच घडो... ठेवते फोन. बाकी भेटल्यावर बोलू."