आली माझ्या घरी ही दिवाळी

"नाही गौरी, आता पोट दुखू दे नाहीतर चोट... आता मला कंट्रोल होत नाही..." अजिंक्य आता हट्टालाच पेटला होता.

"माझं ऐक प्लीज, अजिंक्य," आपल्या अंगावरून त्याला बाजूला सारत गौरी उठून बसली. "अरे, अरुंधतीची ट्रेन आहे दुपारची. तिला हा फराळ नेऊन द्यायचाय. आणि माझी पार्लरची अपॉइंटमेंटसुद्धा आहे बुक केलेली. तू एवढा फराळाचा डबा अरूला नेऊन दे आणि तिला सामान पॅकींगला काही मदत लागली तर बघ. मी तोपर्यंत माझं पार्लर वगैरे आवरून घेते. मग संध्याकाळनंतर आपण दोघंपण मोकळे, पाहिजे तेवढी आतषबाजी करायला..." बोलता-बोलता पटपट गाऊनच्या पट्ट्या खांद्यावर पुन्हा चढवत गौरी तिथून उठली आणि लाडू सुकलेत का बघायला लागली.

अजिंक्यला काही बोलायला वावच नव्हता. फराळाचे सगळे पदार्थ डब्यात भरून होईपर्यंत गौरीच्या हालचाली न्याहाळत बिचारा फरशीवरच बसून राहिला. ही कसली दिवाळी? लंडाची होळी आणि शेजारणीला पुरणपोळी... असे काहीतरी विचार त्याच्या डोक्यात फेर धरून नाचू लागले. फराळ, बेदाणे, लाडू, गौरी, अरुंधती, फराळ, फटाके, आतषबाजी, अरु... अरु... अरुंधती!

आणि अशा प्रकारे अजिंक्यच्या विचारांची गाडी अरुंधतीच्या स्टेशनवर अडकून बसली.

**********