Revenge (பழிக்குப் பழி)

"இப்போ நான் போன போது அவளப் பாத்தா காய்ஞ்சு கிடக்கானு தெரிஞ்சு நான் ரொம்பவே சங்கடப் பட்டேன். அதான் என்ன வேணினு கையத் தொட்டதுமே மூஞ்சியவெக்கத்தில மூடிட்டு வேட்டிக்கு அடில கையப் போட்டா. நான் கொடுத்த ஒவ்வொரு அடிக்கும் ரிடர்ன்ல சூடா என்னமா பதிலடி கொடுத்தா"னு அவர் பேசிட்டு இருந்தப்போ அந்த நினப்புல கீழே அவரு வேட்டி அடில பூளைப் நிமிந்து வெளிய தலைய நீட்டதப் பார்த்தும் செல்விக்கு பயங்கர கோபம் வந்துச்சு.

அம்மா தலையத் தொவட்டிட்டு புடவை மட்டும் சுத்திட்டு அங்க வந்தப்போ ஐயா, "ஏண்டி செல்வி, வேணி வந்திருக்கா. அதுக்கு விருந்துதான் வெக்கலை நீ ரெட்டியார் கடைல போயி ரெண்டு பிரியானி வாங்கியா, இந்தானு பணத்தை கொடுத்து செல்வியை வெளியே அனுப்பினார். அப்போ அம்மாகாரி புதுசா கலியாணம் ஆன பொண்ணு மாதிரி தலை வெட்கத்தில குனிய புடவை தலைப்பால வாய மூடிட்டு தரையப் பார்த்து நின்னா. அப்போ ரவிக்கை போடாத உடம்புல ஒரு மாரு முழுசா வெளிய தெரிஞ்சது கூட அவளுக்கு தெரியலை.

"அதெல்லாம் எதுக்கு மாமா. நான் என்னா வேத்து மனுசியா..."னு அவ முனகினதைப் பார்த்து செல்விக்கு வாந்தி வந்திச்சு.

அவ பிரியானிப் பொட்லத்தை வாங்கிட்டு வந்தப்போ வீட்டு கதவும் சன்னலும் மூடி இருந்திச்சு. லேசா சன்னல் கதவைத தள்ளி உள்ள பார்த்தா, பாய் அம்மா அம்மணமா ஒரு கையால மூஞ்சிய மூடிட்டு ஐயா பூளை இன்னொரு கையால உருவிட்டு இருக்கா.

கொஞ்ச நேரம் பொறுத்து செல்வி வீட்டுக் கதவ திறந்து பிரியானி பொட்லத்தை வெச்சுட்டு தான் பொன்னுசாமிக்கு சாப்பாடு எடுத்துட்டு போவதா கிளம்பிட்டா.

அவ திரும்பி வந்தபோது அம்மா தனியா டிவில சிவாஜி படத்தை பார்த்திட்டு இருந்தா செல்வி அவளை உத்துப் பார்த்தா. நால்பது வயசிலயும் அழகாத்தான் இருந்தா.

"அம்மா, உனக்கு புத்தி சொல்ற வயசு எனக்கு இல்லை. ஆனா நீ இன்னிக்கு பண்ணினது தப்பும்மா...." செல்வி சொன்ன போது அவளுக்கு அழுகை வந்துச்சு.

"செல்வி, நீ ரொம்ப பெரிய மனுசினு நினப்பா. அந்த ஆளு பெரிய சொத்துக்காரர் அப்பத்தாவுக்கு எம்மாம் ஹெல்ப் பண்ணிருக்காரு தெரியுமா? உங்க அப்பா எவன் பொண்சாதியோட ஓடிப்போயி போலீஸ் கேசானப்போ அவருதான் போலீசாண்ட பேசி கேசை திரும்ப வாங்க வெச்சாரு....அவரு ஆசைப் பட்டாரு ஏதோ தொலயட்டும்னு இதுனா நீ பேசற...."னு கோபப் பட்டா. அதே கோபத்தில மறுநாள் காலையில அம்மா ஊருக்கு கிளம்பி போயிட்டா.

அன்னி நைட், பொன்னுசாமி கிட்ட ஐயா சேஞ்ச எல்லா விஷயத்தையும் செல்வி சொன்னா அவனால அதை நம்ப முடியலை.

"செல்வி, என்னை பிள்ளையா வளத்திருக்காரு அவருதான் உன்னை கட்டி வெச்சாரு. அவரு இப்படி தன் பையன் பொண்சாதிய இதுனுவாரு. நம்ப முடியலைடி

செல்விக்கு பயங்கர கோபம் வந்தத. "நீ என் புருசனானா, ஏன் ஆம்பிளையா இருந்தா, பொண்சாதியே இப்படி தகிரியமா என்னை இன்னொரு ஆள் கட்டாயப் படுத்தி ஓத்தான்னு சொன்னா என்ன பண்ணணும் அந்த ஆளை வெட்டி போடணும்.

"ஒன் பொண்டாட்டிய ஓக்கற ஆளை வெட்டிப் போடறேனு இப்பனே சத்தியம் பண்ணு, இல்லை நான் தாலிய களட்டி வெச்சுட்டு ஊருக்கு போறேன்"னு சொன்னதும் பொன்னுசாமி கலங்கிப் போயிட்டான்.

அவன் நேராக தன் வீட்டு வாசலில் உட்கார்ந்திருந்த சாமிநாதனிடம் போய், "ஐயா செல்வி சொல்றா நீங்க நான் இல்லாதப்போ என் வீட்டுக்குபோய்..."னு ஆரம்பிச்சிதும், அவரு அவனை முறைச்சு பார்த்தாரு.

"ஏண்டா, ஆமா, அவளை ஓத்தேன். ஒரு நாளுனு இல்லை பல தபா ஓத்திருக்கேன். என்ன ஆயிடுச்சு இப்போ. ஏன்னா நீ யாரு தெரியுமா? சாக்கடைல கிடந்த உன்னை எடுத்து வளத்த எனக்கு அப்படி செய்ய எல்லா உரிமையும் இருக்குடா.

"செல்விய மட்டும் இல்லை, அதான் நேத்து வந்தாளே உன் மாமியார்காரி அவளையும் ஓத்தேன். இதுல என்னா புத்சு? நீயே இதுக்கு மின்னால எனக்காக எவ்வளவு பொம்பளைங்கள இட்டாந்து விட்டுருக்க. அதுங்கள சமச்சுப் போடவா இட்டாந்த? நான் ஓக்கத்தானே. நான் ஓத்து முடிஞ்சதும் சிலதை நீ ஓத்த விசயமும் எனக்குத் தெரியும். ஏதோ பெரிய சத்திய சந்தம் மாதிரி. என்னாவோ புதுசா நடந்த மாதிரி பேசற.

"ஒண்ணு புரிஞ்சுக்க. நான் எவளை வேணாலும் எப்போ வேணாலும் ஓப்பேன். உன்னை எடுத்து வளத்து ஆளாக்கினவன் ஆடு மாடு மாதிரி நீ என் சொத்துடா. அதை நெனப்பில வெச்சுக்க. கம்நாட்டி. இனிமே பேசறதுக்கு மின்னால யோசனை பண்றா கம்நாட்டி.

"ஓத்தா இனிமே நீ அதுங்கூட படுக்கும் போது எல்லாம் நான் ஐயா சொத்தை ஓக்கறேன்னு நியாபகம் வச்சுக்க. அந்த தேவடியா சொன்னானு வந்துட்டான்"னு முகம் சிவக்க உரக்க சத்தம் போட்டு இறைஞ்சார்.

அங்கிருந்து பயந்து போன பொன்சாமி சேலத்துக்கு போனான். ஆனால் அன்று மாலை சாமிநாதன் வயல் பக்கம் போனப்போ நாலு பேர் அவரை அடித்து கண்மாயில் போட்டார்கள் என்ற பரபரப்பு செய்தி பரவியது. அந்த செய்தி வந்தப்போதான் செல்விகிட்ட அவள் உண்டாயிருக்கறதா டாக்டர் சொன்னாரு.

பொன்சாமி மறுநாள் திரும்பி வந்ததும் ஒண்ணும் பேசலை. சரிதான் ஐயாவுக்கு கோபம் தணியட்டும்னு செல்வியும் வுட்டுட்டா. அப்படியே தனியாத்தான் ரெண்டு பேரும் பேசாம காலத்தைக் கழிச்சாங்க. ஆனா பொன்னுசாமி தனக்கு ஐயா போன பிறகு வேலை அதிகம் அதனால நீ உண்டான பொண்ணு ஊருக்குப் போயிடுனு அவள ஊருல கொண்டு போயி விட்டுட்டான்.

செல்வி உண்டாயிருக்கறதால. ஊருல சடங்குக்கு போனப்போ அம்மாவைப் பார்த்தா. "ஏண்டி யாருடி களத்தூர்காரரை கொலை பண்ணினது. பாவம் அவருக்கு நல்ல மனசு"னு சொன்னவளை செல்வி முறைச்சு பார்த்தா.

அப்பத்தா, "அவன் செய்வினை, ஊருல இருக்கற பொம்பளைங்க மேல கை போட்டா ஆண்டவன் சும்மா இருப்பானா. கம்நாட்டி"னு சொன்னதுக்கு கிஸ்டவேணி, "மெய்யாலுமா, நம்ப முடியலையே இங்க நம்ளாண்ட எவ்வளவு அன்பா இருந்தாரு அம்மா"னு பேசினப்போ செல்வி அங்கேந்து போயிட்டா.

அப்பத்தா, செல்விய பக்கத்தில உக்கார வெச்சு, தலையத் தடவி, "இங்க வந்தானா சாமிநாதன், உங்கம்மாவை மயக்கிப்புட்டான். அதுவும் பாவம் தனியா இருக்கு போவட்டமேனு உட்டேன். ஆனா எல்லாரும் அப்படி இருப்பாங்களா அதான் தீர்த்துட்டான்"னு சொல்லி சிரிச்சா.

செல்விக்கு சாமிநாதன் அணைச்சது நினப்புக்கு வர முகம் சிவப்பாய் தலையக் குனிஞ்சுட்டா. அதைப் பார்த்த அப்பத்தா "சாமிநாதன் உன்னையும் இதுனுப்புட்டானா. உன்னை பொண் கேட்டு வந்தப்போவே எனக்கு சந்தேகம். அவன் பொல்லாதவன் ஆண்டவன் அதுனாலதான் தண்டனை கொடுத்திருக்காரு...னு அப்பத்தா சொல்ல செல்விக்கு பயத்தில முகம் வெளுத்துடுச்சு.

"ஒண்ணும் கெட்டுப் போவல. சில சமயம் தப்பு நடந்தா நாம வீட்ல அதைக் கண்டுக்காம இருந்தாத்தான் எல்லாரும் சந்தோசமா இருப்பாங்க. இப்போ பாரு வேணி சாமிநாதன் கொடுத்த சந்தோசத்தில அஞ்சு வயசு குறைஞ்ச மாதிரி அழகா இருக்கா..."னு அப்பத்தா சொன்னப்போ செல்வி அம்மாவப் பாத்தா. மெய்யாவே அம்மாவுக்கு அஞ்சு வயசு குறஞ்ச மாதிரி அழகு கூடி இருந்திச்சு.

ஆம்பிளப் பிள்ளையப் பெத்து ரெண்டு மாசம் அம்மாகூட இருந்து உடம்பு தேறினப்பறம்தான் வீட்டுக்கு திரும்பினா செல்வி. அவ ஊருக்கு திரும்பிப்ப போன அன்னிக்கி போலீஸ் வந்து களத்தூரார் கொலை பண்ணினானு பொன்னுசாமியக் கைது பண்ணிட்டு போக செல்விக்கு கையும் காலும் ஓடலை.

அடுத்த ஒரு மாசம் கோர்ட்டு கச்சேரினு குழந்தையையும் தூக்கிட்டு செல்வி ஓடினா. அம்மா வந்து அஞ்சு ஆறுநாள் இருந்தா. அந்த டைம்ல பொன்னுசாமி அக்காவக் கட்டின மாமா கந்தசாமி வந்து எல்லா உதவியும் பண்ணினாரு. அவளுக்கு ஆறுதலாப் பேசுவாரு. நாப்பதாம் நாள் பொன்னுசாமி கேஸ் முடிஞ்சு அவனுக்கு பதினஞ்சு வருசம் தண்டனைனு சொன்னதக் கேட்ட செல்வி அப்படியே மயக்கம் போட்டு விழ, கந்தசாமிதான் அவளை ஒரு ஆட்டோ வெச்சு வீட்டுக்கு கூட்டியாந்தாரு.

குழந்தை வீல் வீல்னு அழுவறதக் கேட்டு கண்ண முழிச்சுப் பார்த்தா. பக்கத்தில அடுத்த வீட்டுக்கார கிழவி செல்வி முகத்தை தொடச்சு, கொழந்திக்கி பாலைக் குடுறினு எடுத்து கொடுத்த போதுதான் செல்வி தான் ரவிக்கை இல்லாம இருக்கறது தெரிஞ்சுது.

"நான்தாண்டி அதை எடுத்துக் கடாசினேன். அழுக்கா இருந்திச்சு இங்க ரூம்புல வெக்கை"னு சொல்லி எழுந்து உக்காந்த செல்வி மடில குழந்தையப் போட அவன் நிமிந்து ரெண்டு கையாலையும் கனமா தொங்கின மாரைப் பிடிச்சுட்டு சூப்பினான்.

கிழவி அங்கேந்து கிளம்பிப் போனப்போ தான், கந்தசாமி உள்ள நுழஞ்சாரு. அவரு கையில பிரியாணிப் பொட்டலம். இருந்துச்சு.

"க்காள சரியான டயத்துல மழை ஆரம்பிச்சுடுச்சு, இதை சாப்பிடும்மா முதல்ல. நான் பயந்தே போயிட்டேன். நல்ல காலம் பக்கத்து வீட்டு ஆயா வந்து நான் பார்த்துக்கறேன் ராவு ஆகப்போவது சாப்பாடு ஏதாவது வாங்கியான்னா"னு சொன்னவர் கண்ணு அவ பருத்த முலை மேல கண்ணு போச்சு.

குந்தி உக்காந்தவர், "சும்மா சொல்லப்படாது. பொன்னுசாமி கொடுத்துவச்சவன். குழந்தை நல்ல அழகு, செல்லம்"னு குழந்தை கன்னத்தை தொட அவன் முலைக் காம்பை விட்டு விட்டு அவரைத் திரும்பிப் பார்த்தான். பால் பீச்சி அடிக்க அவர் கை நனைய செல்விக்கு ரொம்பவே வெக்கமாச்சு.

"படுவா. உங்களை இதுனுப்புட்டானே, மாமா"னு தலையக் குனிஞ்சு முந்தானையால அவரு கையத் தொடச்சா. மாமா அவளை ஒரு மாதிரி பார்த்தாரு.

திடீருன்னு இன்னும் பதினஞ்சு வருசம் குழந்தைய வெச்சுட்டு எப்படி பொழக்கப் போறேனு நினச்சப்போ அவளுக்கு அழுக வந்திச்சு.

"ஐயோ மாமா, மாமா. அவரும் செயிலுக்கு போயிட்டாரு நான் அனாதியாயிட்டேனு" அவ கூவ மாமா அவளை அணைச்சு முதுகத் தடவி, "நாங்கள்ளாம் எதுக்குடா இருக்கம். பொன்னு அக்கா செத்தா என்னா. நான் இன்னும் உறவுதான். பொன்னு செயிலுக்கு போவதுக்கு முன்னால நான் உன்ன காப்பத்தறேனு சத்தியம் பண்ணி இருக்கேன். அழுவாதடா,"னு ஆறுதல் சொன்னாரு.

அப்படியே மறுநாள் செல்வியையும் குழந்தையையும் தன்னோட ஊருக்கு கந்தசாமி கூட்டிட்டு போனாரு..

அப்படித்தான் கந்தசாமி வீட்டுல செல்வி குழந்தையோட தங்கினா. அவரு வயசான அம்மாவத்தவிற வேற யாரும் உறவுனு சொல்ல இல்லை. பக்கத்திலியே சின்ன பலசரக்கு கடை வெச்சிருந்தாரு.

அப்படி இருந்தப்போ ஆறு மாசம் ஆச்சு. மாமா கடைய மூடிட்டு வந்தவர் ரொம்பவே கவலையோட வந்தாரு. அவரு பங்காளி ரெண்டு லட்சம் கடனை வாங்கிட்டு செத்து போயிட்டானாம் அவன் பிள்ளங்க கடனும் இல்ல ஒரு எழவும் இல்லேன்னு நாமத்தப் போட்டாங்கனு நேற சாப்பிடாம படுக்கையில போயி படுத்தாரு.

செல்விக்கு ரொம்ப கஸ்டமா இருந்திச்சு. ஒரு தட்டுல சோத்தயும் குழம்பையும் வெச்சு அதை எடுத்துட்டு அவர் படுக்கைக்கு போயி பக்கத்தில உக்காந்தா.

"என்ன மாமா இது சின்னப்புள்ள மாதிரி. பணம் போனா நாளக்கி வரும் ஆனா சாப்பிடாட்டி உடம்பு என்ன ஆவருதுனு அவரை எழுந்து உக்கார வெச்சு சோத்தை ஊட்டினா. அவரு முறண்டு பிடிக்க சாப்பிட்டு முடிச்சவரு அப்படியே விசும்பிட்டு அவ மடில முகத்தை புதச்சிட்டு அழுதாரு.

"உங்க அக்கா போனப்புறம் என்னை இவ்வளவு அன்பா ஆதரவா பேசினதே இல்லை"னு அவ தொடையில புஸ் புஸ்னு சூடா மூச்சு விட்டுட்டு பேசினாரு.

தொடையில ஆம்பிள மூச்சும் முகமும் பதிய செல்விக்கு தண்ணி விட ஆரம்பிச்சுது..

"பொம்பிளப் பிள்ள மாதிரி அழுவாத ஐயா. அன்னிக்கி நீ என்னா சொன்னே நான் இருக்கேனு இங்க இட்டாந்த. அதே மாதிரி இன்னிக்கி நான் சொல்றேன்"னு அவர் முதுகைத் தடவினா.

அதுக்கப்புறம் நடந்த தை சொல்லித்தான் ஆகணுமா? கர் கர்னு கட்டில் சத்தம் போட கந்தசாமி, "செல்வி கண்ணு இதுக்குத்தாண்டா நான் கையில பிடிச்சிட்டு காத்திருந்தேன்"னு சொன்னாரு.

செல்வி "மாமா போதும் சின்னப் பிள்ளை பண்றத விடுங்க நான் இருக்கேன்"னு அவரு பூளைப் பிடிச்சு தனக்கு உள்ள தள்ளிட்டா. அப்போ அந்த ரூமை எட்டிப் பார்த்த ஆயாவுக்கு அவுங்க கட்டிப் பிடிச்சு வ்ண்டி ஓட்றதப் பார்த்து வாயெல்லாம் பல்லாச்சு. ஏதோ இந்த வயசுல தப்பு பண்ணாட்டி எப்படா பண்ணுவாங்

கனு அவ செல்வி பையனை அணைச்சிட்டு தூங்கினா.

அப்போதும் சாமிநாத மாமான் நினைவு செல்வியைத் தாக்கியது. அவரு மாதிரி ஓத்த ஆளை இனிமே பாக்க முடியாது அம்மாம் பவரு, அவ தவறிப் போய் சொல்லி இருக்கணும். அவ மேல உஸ் உஸ்னு மூச்சு விட்டு ஏறிட்டு இருந்த கந்தசாமி, அவள் கன்னத்தைத் தடவி, "உண்மையிலியே எனக்கு அம்மாம் பவரா, செல்லம்டா கண்ணுனு" சிரிச்சிட்டே சொன்னப்போ செல்வி முகம் சிவந்திடுச்சு.

"போங்க மாமா, இதெல்லாம் வாயல சொல்லித்தாந் தெரியணுமா,"னு அவரை அணைச்சு அவரு ஏத்த ஜகா வாங்கினவோ அதை காலை வளைச்சு அவரு இடுப்பைச் சுத்த அனுபவிச்சா.

அப்படித்தான் செல்வி இப்போ காலத்தை கடத்தறா. பொன்னுசாமிய ரெண்டு மாசத்துக்கு ஒரு தபா பார்ப்பா. அவன் அழுவான். "நீ அழகா வளந்துட்ட செல்வி எனக்குத்தான் அனுபவிக்க அதிஸ்டம் இல்லை. மாமா கிட்ட சொல்லிருக்கேன் நல்லா பார்த்துக்கனு, " சொல்ல அவள் தலையாட்டுவாள்.