गावाकडच्या गोष्टी Ch. 01

भोगवडी हे सह्याद्रीच्या कुशीतलं एक छोटंसं टुमदार गाव. मुख्य हाय-वे पासून जवळपास पन्नास किलोमीटर लांब. त्यामुळे विशेष इथे कोणी येत नाही. साहजिकच मुख्य गावात फार वर्दळ होण्याचा प्रश्न नाही. पण यात बदल होतो जेव्हा गावात भोगेश्वराची जत्रा भरते. तेव्हा आजूबाजूच्या सगळ्या भागातून लोक इकडे येतात. या भोगेश्वराची कहाणी मोठी रंजक आहे. असं म्हणतात, त्रेतायुगात लिंगासूरी नावाच्या राक्षसिणीने धुमाकूळ घातला होता. जेवायला तिला पुरुषांचा लवडा हवा असे. रूप बदलून पंचक्रोशीतल्या पुरुषांना ती स्वतःच्या मोहात पाडायची. त्यांचा लवडा चाटून, चोखून त्यांना गाफील करायची आणि मग एकदम तो चावून ती फस्त करी. पुढे बातमी पसरल्यावर पुरुष सावध झाले. सुंदर परस्त्री दिसली तरी दूर राहू लागले. न जाणो, ही रूप बदललेली लिंगासूरी असेल तर? पण लिंगासूरी राक्षसीण होती. आता लवड्याची चटक लागलेल्या लिंगासूरीने सुंदर रूप घेणं सोडून सरळ ताकदीच्या जोरावर पुरूष पकडायला सुरुवात केली. तिच्या शक्तीसमोर भलेभले पैलवान गारद झाले.

मग काय, हाहाकार माजला. जिकडे तिकडे लवडा नसलेले पुरुष. आता असे पुरुष नवीन मुलं जन्माला कशी घालणार? हळूहळू या भागाची लोकसंख्या कमी होऊ लागली. अशाने पृथ्वीवर मनुष्य हा प्राणी जिवंतच राहणार नाही ही चिंता देवाला वाटली. लिंगासूरीचा बंदोबस्त करायचं त्याने ठरवलं. एका आकर्षक पुरूष रुपात देव पृथ्वीवर अवतरला. त्याला म्हणतात भोगेश्वर. हा भोगेश्वर चांगला उंचापुरा, मजबूत बांध्याचा, खांद्यावर रुळणारे छान केस, पिळदार मिशी, तरतरीत नाक. त्याचे दोन्ही हात लांब आणि मजबूत होते. त्याच्याकडे बघूनच त्याच्या सामर्थ्याची कल्पना येत होती. या आकर्षक पुरुषाची लिंगासूरीला भुरळ पडली. या अशा उंचपुऱ्या मजबूत पुरुषाचं लिंगही छान लांब आणि जाड असणार असं तिच्या मानाने घेतलं. पण भोगेश्वर होता सामर्थ्यवान. बरेच प्रयत्न करूनही, ताकद वापरूनही त्याला पकडणं लिंगासूरीला जमेना. मग भोगेश्वराला मोहात पाडण्यासाठी तिने जुनी चाल खेळली. तिने मायावी शक्तीचा वापर करून आकर्षक अप्सरेचं रूप घेतलं. लिंगासूरी आता मादक आणि आकर्षक दिसत होती. सुंदर आकाराचे रेखीव डोळे, पातळ नाजूक ओठ, सरळ तरतरीत नाक, निमुळती होत गेलेली हनुवटी. सरळ मोठ्या मानेच्या खाली मोठे गोल लुसलुशीत गल्ले ज्यावरून तलम निळे कापड गुंडाळले होते, बारीक कंबर आणि खाली रसरशीत गांड सहज दिसेल असं नेसलेलं निळंच कापड. त्या गांडीपर्यंत आलेले सुंदर लांबसडक काळे रेशमी केस. तिच्या डोळ्यात भूक होती, वासना होती.

तिच्या या रुपाकडे बघून खुद्द भोगेश्वरालाही स्वतःवर ताबा ठेवणं कठीण झालं. त्याचा लवडा कडक झाला. अप्सरेच्या रूपातली लिंगासूरी त्याचा जाडजूड लवडा बघून आनंदून गेली. तिने आपल्या ओठांवरून जीभ फिरवली. हे दृश्य बघून भोगेश्वर तिच्याकडे झेपावला आणि त्याने थेट लिंगासूरीच्या गल्ल्यांना हात घातला. तिचं उत्तरीय वस्त्र रासवटासारखं त्याने ओढून फेकून दिलं. आणि त्याने दोन्ही गल्ले जोरात दाबले. ती आनंदाने विव्हळली. पण तो थांबला नाही. त्याने तिचे बेदाणे चोखले, चाटले, अलगद चावलेही. ती पुन्हा एकदा विव्हळली. पण त्या वेदनेत तिला सुख मिळत होतं. आतापर्यंत भोगेश्वराने तिचे सगळे कपडे काढले होते आणि तिच्या बुळबुळीत झालेल्या गुलाबी पुच्चीत त्याने बोटं खुपसली. तिचे गल्ले दाबत, चोखत दुसऱ्या बाजूला तो आपल्या बोटांनी तिला झवू लागला. तिने डोळे मिटून मान मागे टाकली. परमोच्च सुखाने तिच्या शरीराने अंगाची ताणून कमान झाली होती. त्याचा कडक लवडा तिच्या मांडीला घासला जात होता आणि त्यामुळे तर ती अधिकाधिक माजावर येत होती. या पराकोटीच्या कामसुखानंतर लिंगासूरी अर्धवट बेशुद्धच झाली. ती मिळालेल्या सुखाने एवढी थकली होती की काहीही करण्याची तिच्यात शक्तीच उरली नाही. आणि मग तिला तसंच कामानंदात सोडून भोगेश्वर निघून गेला.

दुसऱ्या दिवशी लिंगासूरी पुन्हा तयारीने आली. आज तिने पिवळी कापडं नेसली होती. एखादी पेटलेली आगच जणू. भोगेश्वराचा लवडा पुन्हा ताठरला आणि त्याने अप्सरारूपी लिंगासूरीवर झडप घातली. त्याने एका झटक्यातच तिला नागडं केलं आणि गवतावर आडवं केलं. दोन्ही हातांनी तिचे गल्ले दाबत आणि बोटांनी तिच्या बेदाण्यांना चिमटे काढत त्याने आपलं डोकं लिंगासूरीच्या मांड्यांमध्ये खुपसलं. आपल्या जिभेने त्याने तिचा दाणा छेडला. ती आनंदाने बेभान झाली अगदी. ओठांचा चंबू करून त्याने तो दाणा चोखला. आणि मग आपली लांब जीभ तिच्या पुच्चीत घुसवली. आत नेलेली जीभ लीलया गोल फिरवून तिच्या पुच्चीतल्या प्रत्येक बिंदूला स्पर्श करत तिला वेडावून सोडत होती. एखाद्या लवड्या इतकी लांब होणारी जीभ लिंगासूरी प्रथमच अनुभवत होती. ती त्याचं एक बोट चोखत होती आणि दुसऱ्या बाजूला त्याची जीभ तिची पुच्ची झवत होती. आनंदाच्या लाटांवर लाटा आल्या. लिंगासूरी पुन्हा एकदा परमोच्च सुखाने अर्धमेली झाली आणि तिथेच गवतावर झोपून गेली.

तिसऱ्या दिवशी लिंगासूरी निश्चय करून आली की आज काहीही झालं तरी भोगेश्वराला संपवायचं. ती अप्सरा रूप घेऊन, लालभडक वस्त्र नेसून आली. भोगेश्वर तयारच होता. सुरुवात पहिल्या दोन दिवसांसारखीच झाली. आणि एका क्षणी एकदम भोगेश्वराने लिंगासूरीला पालथं केलं. आणि आपला जाडजूड लवडा पाठीमागून तिच्या पुच्चीत घुसवला.

"आई...ग...वाचव देवा..." वेदना आणि सुख यांचा अभूतपूर्व मिलाफ तिथे झाला होता, अगदी तसाच जसा एका राक्षसिणीच्या तोंडात चक्क 'वाचव देवा' हे शब्द आले होते!

तिचे लांबसडक रेशमी केस आपल्या मुठीत धरून मागून भिगेश्वर लिंगासूरीला झवत राहिला. हे करताना त्याने थोडं पुढे झुकत तिचे लटकणारे गल्ले दाबले आणि अधून मधून दुसऱ्या हाताने तिच्या गांडीवर चापट्या मारल्या. ती विव्हळत होती. भोगेश्वराच्या झवण्यामुळे 'फत...फत' आवाज साऱ्या पंचक्रोशीत घुमत होता. अधूनमधून तिच्या दाण्याला बोटांनी छेडून भोगेश्वर तिला अजूनच कामानंद देत होता. एक क्षण आला जेव्हा भोगेश्वराच्या लवड्यातून रस गळू लागला आणि त्या उबदार पांढऱ्या रसाच्या स्पर्शानेच लिंगासूरीला कामपूर्ती झाली. आजवर कोणीच तिला इतकं अफाट झवलं नव्हतं. ती अर्धवट बेशुद्धावस्थेत पालथी पडली. तिच्या योनीत त्याचा एवढा रस होता की तो अक्षरशः धबधब्यासारखा बाहेर कोसळू लागला. त्यात तिचेही कामरस भरले गेले. त्याची एक नदीच तयार झाली. ती या गावची भोगी नदी.

चौथ्या दिवशी मात्र लिंगासूरीने अप्सरा रूप घेतलं तेव्हा ठरवलं की कोणतेच कपडे घालायचे नाहीत. आज या भोगेश्वराच्या लवड्याची चव घ्यायचीच. पूर्ण नागड्या अवस्थेत ती भोगेश्वराला भेटली. आदल्या तीन दिवसांप्रमाणेच भोगेश्वराचा लवडा तत्काळ ताठरला. त्याने तिच्या कंबरेला हात घातला खरा पण ती म्हणाली, "देवन्, गेले तीन दिवस तुम्ही मला एवढं सुख दिलंत, त्याची परतफेड करू देत," त्या गाफील क्षणी भोगेश्वाराने होकार दिला. आणि आता हा आपल्या जाळ्यात आला या आनंदात लिंगासूरी त्याच्या पुढ्यात गुडघ्यावर बसली आणि तिने ते जाडजूड मोठं लिंग तोंडात घेतलं. चाटलं, चोखलं. आता ती चावणार... पण हे काय? तिच्या मादक रूपामुळे ते लिंग एवढं कडक झालं होतं की लिंगासूरीला ते चावताच येईना. ती ते लिंग चोखतच राहिली आणि जगातल्या सगळ्या पुरूषांचा लवडे वाचले!

आजही तो भोगेश्वराचा लवडा थोडा मऊ होण्याची वाट बघत लिंगासूरी ते चोखते आहे असं मानतात. गावच्या टेकडीवर भोगेश्वराचं मंदिर आहे. याच जागी भोगेश्वराने लिंगासूरीला झवलं असं मानतात. त्यात उभा भोगेश्वर आणि पुढ्यात गुडघ्यांवर बसून त्याचा लवडा चोखणारी लिंगासूरी अशी मूर्ती आहे. या मंदिराच्या पाठीमागेच एक धबधबा आहे. सलग तीन दिवस भोगेश्वरी झोपून गेल्यावर ताठलेल्या लिंगाला शांत करायला भोगेश्वराने तिन्ही दिवशी आपला लवडा हलवून वीर्याची पिचकारी मारली. त्यातूनच हा धबधबा तयार झाला असं मानतात. पुढे कालौघात लिंगासूरीला देवत्व मिळालं आणि भोगेश्वरी म्हणलं जाऊ लागलं. तिचं ते चोखणं असंच सुरू राहावं म्हणून गावात उत्सव साजरा केला जातो.भोगेश्वराचा उत्सव आणि जत्रा चार दिवसांची असते. या उत्सवाच्या पहिल्या दिवशी घरोघरी गुळाचा लवडा आणि गोड मैदा-कणकेची पुच्ची तयार करतात. तोच नैवेद्य दाखवला जातो. आणि चौथ्या दिवशी घरातल्या स्त्रिया तो गुळाचा लवडा चोखतात तर पुरुष कणकेच्या पुच्चीत बोटं घालतात आणि चाटून खातात. मंदिराच्या मागच्या धबधब्याच्या पाण्याला भोगेश्वराचं वीर्य मानलं जात असल्याने, त्यात गावच्या बायका नागड्याने अंघोळ करतात. उत्सवाच्या पहिल्या दिवशी गावातले सगळे निळे कपडे घालतात, दुसऱ्या दिवशी पिवळे, तिसऱ्या दिवशी लाल आणि फार पूर्वी चौथ्या दिवशी अख्खं गाव नागडं फिरायचं म्हणे. पण आता नागडेपण दर्शवण्यासाठी पांढरे कपडे घालतात. या भोगेश्वरावरून भोगी नदीच्या काठावरच्या या गावाचं नाव पडलं भोगवडी.

या गावचा सरपंच होता रावजी पाटील. गेली बेचाळीस वर्षं पाटील घराण्याचंच कोणीतरी सरपंच आहे. रावजी जन्माला आला त्याच वर्षी त्याचा बाप पहिल्यांदा सरपंच झाला. हे पद महिला राखीव असायचं तेव्हा आई आणि उरलेल्या वेळी बाप असं जवळपास पंचवीस वर्षं त्याचे आई-वडील आलटून पालटून सरपंच होते. ऐन विशीत रावजी पाटील पहिल्यांदा सरपंच झाला आणि सलग दहा वर्षं राहिला. मग जागा राखीव पडल्यावर त्याची बायको राधा पाटलीण सरपंच झाली. आणि आता पुन्हा रावजी सरपंच आहे. रावजी हा भोगवडीचा अनभिषिक्त राजा आहे! पोटापाण्यासाठी रावजी फारसं काही करत नाही. बापजाद्यांची शेतजमीन आहे त्यावर मजूर राबतात. एक फळबाग आहे त्याचंही उत्पन्न येतं. शिवाय गावात जे काही सरकारी योजनेचे पैसे येतात त्यातले १०-१२% रावजीला मिळतातच. एकुणात काही विशेष कामधंदा करायची त्याला जरूरच पडत नाही. मग एवढ्या मोकळ्या वेळाचं करायचं काय? तर मग मनाला येईल तेव्हा आपल्या बायकोला- राधाला आडवं करून तिला झावायचं, कधी असंच अंगात मस्ती आली तर आपल्या मळ्यात जायचं अन् एखाद्या मजूर बाईच्या तोंडात आपला ताठलेला लवडा रिकामा करायचा, कधी स्वारी फारच रंगात आली तर पंचक्रोशीत प्रसिद्ध असणाऱ्या मंजुळा लावणीवालीचा नाच बघायला जायचं. नाच झाल्यावर तिचे गल्ले चोखत तिची बुळबुळीत पुच्ची झवून ठेवायची. बस्स, दिवसरात्र एवढंच!

"आला का गावभर तोंड मारून?" सरपंच घरात शिरताच राधा पाटलीण तिरसटपणे म्हणाली. आपल्या नवऱ्याची हवस तिला चांगली ठाऊक होती.

"अगं, मी हितं, आपल्या...म... मळ्यात गेलो हुतो. कीड पडलीया पिकावर... तर म्हाद्याला सांगून औषद मारून घेतोया..."

"कीड तुमच्या लवड्यावर पडलीया... बगावं तेवा उभं असतंय..." राधा म्हणाली.

"अगं नाय, खरंच सांगतुया..."

"मला नगा सांगू... त्या म्हाद्याच्या म्हातारीला पन तुमी सोडत न्हाई... आता साठीला आलेली बाई ती. पन तुमच्या लवड्याला झवायला कोनची बी पुच्ची मिळाली की जालं..."

"अये राधे... फार आवाज फुटला का आज तुला?" सरपंच पाटील दरडावून म्हणाला.

"न्हाईतर काय... म्या इथे तुमची वाट बघत बसायचं... अन् तुमी बाहीर जानार?" राधाच्या डोळ्यात पाणी आलं होतं.

"तसं न्हाय राधे..."

"तसंच हाये. आजवर मी कदी कशाला नाई म्हनलंय का? पुढून मागून, झोपून, उभ्यानं कसंबी झवून घेते. माझ्यासारखी भारी लवडा चोखनारी बाई दाखवा या गावात... पर तुमाला त्याची किंमत न्हाई..." पाटलाला आपल्या पाटलीणबाईवर प्रेम आलं.

"लग्नानंतर चौथ्या रात्री मी तुमाला माजी गांडही दिली. आजवर कितीवेळा तुमचा चीक मी माज्या गांडीत घेतलाय... इथे मी बसलीया तर तुमी त्या म्हाद्याच्या म्हातारीची सैल पडलेली पुच्ची झवत बसताय... काय हे सरपंच?"

ती म्हणत होती ते काय खोटं नव्हतं. नवरा म्हणेल तेव्हा आणि म्हणेल तसं झवायला एका पायावर तयार असणारी अशी बायको शोधूनही नसती सापडली. राधा त्यात मजा घ्यायची. नुसतं नवरा म्हणतोय म्हणून ती हे करायची असं नाही. पण तिलाही सतत लवडा हवा असायचा. चोखायला, चढायला, ठोकून घ्यायला. सरपंच तिच्या जवळ आला. तिची हनुवटी वर करून म्हणाला,

"पाटलीणबाई, अवो, कोनी कितीबी बाया आल्या तरी तुमची जागा कोनी घेऊ शकेल का कदी? तुमची ही गांड, तुमचे हे गल्ले, हे कुरळे केस... याची सर न्हाई कोनाला."

"खरंच?" राधाने भाबड्या स्वरांत विचारलं.

"भोगेश्वराची शपथ..."

"आनी काय काय आवडतं माज्यातलं?" तिने लाजत विचारलं.

"राधे तुझे ओठ जेंवा माझ्या लवड्यावर येतात, तेंवा पार बेभान होतोया मी..."

"अजून?"

"तुजे गांडीपर्यंत असलेले कुरळे केस हातात पकडून मी मागून तुजी गांड जेव्हा मारतो तेंवा माज्या लवड्याला स्वर्गच मिळतुया..."

"अजून?" हे बोलत असतानाच तिने आता स्वतःची चोळी उतरवली होती. तिचे भरदार गोल गल्ले पाटलाला खुणावत होते.

"तुजे हे गल्ले...अन् त्यावरचे हे काळे बेदाने... रात्रभर चोखत राहावं वाटतंया... तुज्या काळ्या दाट कुरळ्या केसांना मोकळं केलं तर कदी न संपनारी रात्रच होईल... अन् न थकता, न थांबता मी नुसता झवत ऱ्हाईन..." त्याचा लवडा चांगला दांड्यासारखा कडक झाला होता आणि आता राधाबाईने तो आपल्या हातात घेऊन हळुवारपणे हलवायला सुरूवात केली होती. तेवढ्यात,

"रावजी...ओ रावजी..." सरपंचाच्या टोलेजंग वाड्यात मोठी आरोळी ठोकतच गणप्या शिरला. हा गणप्या म्हणजे रावजी पाटलाचा खास माणूस. पण आज अगदी चुकीच्या वेळेला आला होता.

"गणप्या नंतर ये..." खोलीचा दरवाजा न उघडता रावजी खेकसला.

"रावजी बाहीर या.. आत्ताची येळ गांड मारायची न्हाई, गांड वाचवन्याची हाये." रावजी खोलीत आत काय करत असणार हे सांगायला कुणा ज्योतिषाची गरज नव्हती. गणप्याचा आवाज ऐकून राधाला हसू फुटलं. त्यात रावजीचा लवडाही आता ताठर राहिला नव्हता.

"ऱ्हाउ द्या पाटील आता..." राधा हसून म्हणाली, "रातच्याला गांड घ्या माजी..."

कपडे नीट करत राधा उठली आणि तिने दरवाजा उघडला. धोतर सावरत रावजीही बाहेर आला.

"काय रं गंप्या... कशापायी पेटलाय येवडा दुपारचा?" रावजीने विचारण्याआधीच राधाने विचारलं.

"पाटलीनबाई, गजब झालाय..."

"आरं काय जालं सांगतूस की देऊ एक झापड?" रावजी रागाने म्हणाला.

"रावजी, आपल्या पोलीसाची बदली झालीया. नवीन इनिस्पेक्टर आजच येतुया."

"मंग त्यात काय येवडं?" रावजीने विचारलं.

"घाटात दरोडे पडतायत त्याचा बंदोबस्त करायला खास पाठवलाय त्याला सरकारनं." गणप्या सांगत होता, "नाव हाये यशवंत जाधव. लाच घेत न्हाई आनी जितं बी जातो, गुन्हेगाराला थेट गोळ्या घालतो."

सरपंच रावजी पाटील चांगलाच चिंतेत पडला. आणि ते स्वाभाविकच होतं म्हणा. कारण नवा शिकारी जे सावज शोधत येत होता ते सावज म्हणेज खुद्द रावजी पाटील तर होता!

घडलं असं की गेल्या वर्षी दुष्काळ पडला त्यामुळे पहिली पेरणी वाया गेली. नंतर पाऊस आला पण थांबलाच नाही आणि आलेलं थोडंफार पीकपण वाहून गेलं. हे नुकसान भरून काढायला हवं म्हणून रावजीने एका टोळक्याला हाताशी धरलं. ही टोळी मुख्य हायवे पासून कोकणात जाणाऱ्या घाट रस्त्यावर वाटमारी करू लागली. आपल्या पदाचा आणि सत्तेचा वापर करून, पोलिसांना गप्प ठेवण्याचं काम रावजी करायचा. प्रत्यक्षात वाटमारी करायला रावजी जात नसला तरी टोळीचा म्होरक्या तोच होता.

"कदी येनारे तो?"

"आजच. साताऱ्यावरून निगालाय केंवाचा. येईलच आता..."

"आता आली का पंचाईत..." रावजीने डोक्याला हात लावला, "गनप्या, शिवा अन् बबन्याला म्हनावं मी पुडचं सांगेपर्यंत काम थांबवा. इकडे गावात बी फिरकू नका. मी तुला थोडे पैसे देतो ते त्यांना दे, म्हनावं थोडे दीस शांत ऱ्हा." बोलता बोलता रावजी आतल्या खोलीत गेला. तिजोरीतून तो मोजून पैसे काढू लागला.

"यशवंत जाधव नाव म्हनला ना?" आत्तापर्यंत मोबाईल हातात घेऊन राधा पाटलीणने नव्या इन्स्पेक्टरचं फेसबुक प्रोफाईल उघडलं होतं.

"व्हय, पाटलीन.."

"चांगला दबंग दिसतुया..." राधा म्हणाली, "बंदूक हातात घेऊन फोटो हाये हितं फेसबुकला.."

"अये तुज्या नवऱ्याचा जीव घ्यायला येतुया तो...अन् तुला त्याचं कौतुक सुचतंय? तो मोबाईल घाल चुलीत..." खोलीतून बाहेर येत येत रावजी बायकोवर खेकसला, "अन् तू काय इथे माजा चोखायला थांबलाय का, हे घे पैसे अन् निघ चल..." गणप्याच्या हातात पैशाची एक गड्डी देत रावजी म्हणाला. गणप्या सरपंचाच्या वाड्यातून बाहेर पडला.

"ओ पाटील..." राधा लाडात येत म्हणाली, "तुमी लई टेन्शन घेता..."

"न्हाईतर काय करू... हे असले पोलीस लई डेंजर असतात. गेल्या वर्षी त्यो असलाच एक गांडू मलवडी ठान्यात आला हुता. बापूसाएबाच्या पोराला भर चौकात गोळ्या घातल्या हुत्या त्यानं. बापुसाएब...खासदार असून काई करू न्हाई शकलं. आपन तर फक्त सरपंच ए."

"साधंसुदं सरपंच न्हाय तुमी, रावजी" हलकेच त्याचा लवडा चोळत राधा म्हणाली, "भोगेश्वराची कृपा असलेलं गाव हाये हे... आनी अशा गावचे तुमी सरपंच! त्यो जाधव काई न्हाई करनार..."

"पर हे जमावं कसं, राधे?"

"एक काम करा... आज रातच्याला त्या इनिस्पेक्टरला जेवायला बुलवा."

"घरी बोलवायचं??" रावजीने आश्चर्याने विचारलं.

"हे बगा, मित्र जरा दूर झाले तरी चालतं कदीकदी. पन शत्रूला न्हेमी जवळ ठेवला पाईजे. त्यो काय करतोय, कसं करतोय समजायला हवं..." राधा आपल्या नवऱ्याला म्हणाली.

"ह्म्म्म... हे तू खरं बोललीस. जातो आता ठान्यात अन् गावात आल्या आल्या हिते रात्री यायचं आवतान देऊन येतू," रावजी एवढं बोलून तरातरा चालत वाड्याबाहेर पडला. इकडे राधा फेसबुकवर यशवंतचे जाधवचे युनिफॉर्ममधले फोटो ती निरखून बघत होती. तिची पुच्ची तिच्याही नकळत ओली गच्च होऊन चांगलीच बुळबुळीत झाली होती. राधा स्वतःशीच लाजली आणि मग रात्रीच्या जेवणाची तयारी करायला आत निघून गेली.

खरंतर गावात आल्या आल्या सरपंचाच्या घरी जेवायला जायची यशवंत जाधवची इच्छा नव्हती. पण तो येईपर्यंत बराच उशीर झाला. ठाण्यात जाऊन चार्ज घेईपर्यंत सूर्यास्त होणार. सरकारने दिलेल्या खोलीवर जाऊन, ती साफ करून, मग काहीतरी स्वयंपाक करेपर्यंत फार वेळ गेला असता. त्यामुळे नाईलाजानेच यशवंतने सरपंचाचं निमंत्रण स्वीकारलं होतं. उशिरापर्यंत यशवंत ठाण्यातच बसून होता. सगळ्या फाईली डोळ्याखालून घालत होता. बरोब्बर आठ वाजता तो आपल्या जीपने सरपंचाच्या घरी जायला निघाला.

"या इनिस्पेक्टर साएब, या..." सरपंचाने यशवंत जाधवचं आपल्या वाड्यात दिलखुलासपणे स्वागत केलं. वाड्याच्या मधल्या फरशीच्या अंगणात उघड्या आकाशाखाली दोन खाटा मांडल्या होत्या. मधोमध एक टेबल होतं आणि दोन्ही खाटांच्या पाशी दोन हुक्के सज्ज करून ठेवलेले होते.

"या बसा हितं..." एका खाटेकडे बोट दाखवून रावजी म्हणाला.

"चांगला मोठा वाडा आहे तुमचा," यशवंतने सहज टिप्पणी केली.

"जी.. बापाने जे दिलं ते फक्त जपतोय साएब..." रावजी नम्रपणे म्हणाला.

"फक्त बापाने दिलेलं वाटत नाही हे सरपंच. घाटातल्या लोकांचा पैसा दिसतोय इकडे..." यशवंतने टोमणा मारला. सरपंच हादरला. पण लगेच स्वतःला सावरत म्हणाला, "हुक्का घ्या. तोवर मी बाटली आनतो"

"अहो, मी...मी...दारू नको..." यशवंत अडखळत म्हणाला. त्याला आज जेवायच्या वेळेस दारू मिळेल असं मुळीच वाटलं नव्हतं. खरंतर दारूच्या विचाराने त्याचं मन उड्या मारत होतं अक्षरशः, पण इथे पहिल्याच दिवशी सरपंचाच्या घरात बसून दारू प्यावी का याबद्दल त्याला शंका वाटत होती.

"बास का जाधव साएब... तुमी पहिल्यांदा येनार आनी आमी काय सुक्याने सोडनार का तुमाला?"

"अहो नको..." यशवंतचे शब्द तिथेच राहिले कारण रावजी आत निघून गेलाही होता. आता काय करावे हे न कळून त्याने इकडे तिकडे बघितलं आणि मग हुक्क्याची नळी हातात घेतली आणि तो हुक्का ओढू लागला. हुक्क्याच्या पाण्यात गुडगुड आवाज आला आणि मग त्या मोकळ्या हवेत यशवंतने एक दीर्घ झुरका सोडला. तंबाखूच्या पहिल्याच धुराने त्याची फुफ्फूसं भरून गेली आणि एक अलगद धुंदी त्याच्या डोळ्यावर चढली. यशवंत मनातून खुश झाला. त्या खुशीतच त्याने अजून दोन-तीन झुरके मारले. त्या धुंदीत तो असतानाच खोलीतून बाहेर येणारी एक आकृती दिसली. एक स्त्री होती ती. कुरळ्या केसांचा अंबाडा बांधलेला. पण त्या अंबाड्याचा आकार बघता ते केस अत्यंत दाट आणि लांब असणार हे उघड होतं. त्या अंबाड्यावर सुगंधी मोगऱ्याचा गजरा माळलेला. अतिशय खोल गळ्याचा काळा ब्लाउज, त्यातून दोन गोल लुसलुशीत गल्ल्यांच्या मधली दरी स्पष्ट दिसत होती. लाल झिरझिरीत साडी नेटकी नेसली होती- तिच्या शरीराच्या प्रत्येक मादक भागाला उठाव मिळेल अशा पद्धतीने. ओठांवर गडद रंगाची लिपस्टिक होती. नाकात रिंग. कानात चांदीचे झुमके.

"राम राम साएब!" पाटलीण नम्रपणे म्हणाली. तिचा स्वर बिलकुल मादक नव्हता खरंतर. पण तिच्या नजरेत आणि हालचालीत असं काही होतं की तिचं ते साधं बोलणंही मोहक होतं.

"नमस्कार!" यशवंत म्हणाला, "आपण?"

"मी राधा. राधा पाटलीण" एवढं तिचं बोलून होतंय तोवर सरपंच आतून बाहेर आला.

"साएब, ही बायडी माजी" सरपंचाने येता येता राधाच्या मस्तवाल गांडीवर एक हलकेच चापट मारली, "हिच्या हाताला काय मस्त चव हाये तुमाला सांगतो... आज मटण खाऊन मजा येनार..." असं म्हणून त्याने आपल्या दुसऱ्या हातातली बाटली आणि ग्लास टेबलवर ठेवले.

"ओ सरपंच, माज्या काय फक्त हाताला चांगली चव हाये?!" सरपंचाकडे वासनेने भरलेल्या डोळ्यांनी बघत राधा उद्गारली. यशवंतला काय चाललंय कळेना. सरपंच आणि त्याची बायको चक्क आपल्यासमोर फ्लर्ट करतायत?

"राधे, भलती चावट झालीया तू..." असं म्हणून सरपंचाने राधाच्या गांडीला एक हलका चिमटा काढला. ती सुखाने विव्हळली, "जा, पापड अन् फुटाने आन आमच्यासाटी..." सरपंचाने फर्मावल्यावर राधा वळून घरात जाऊ लागली. पण आत जाण्याच्या एक पाउल अलीकडे थांबली आणि तिने मागे वळून बघितलं. यशवंत तिच्याचकडे बघत होता. आपला खालचा ओठ मुडपून राधा मादक हसली आणि मग आत निघून गेली.

"साएब, घ्या," दारूने भरलेला ग्लास पुढे करत सरपंच म्हणाला.

"आह..." दारूचा कडवटपणा जिभेवर येताच यशवंतचा चेहरा वेडावाकडा झाला, "काय आहे हे?"

"ही खास आमच्या गावची दारू हाये. इथे रानात एक प्रकारची लाल-पिवळी फुलं येतात. भोगीची फुलं म्हनतात त्याला. त्याची बनते ही." सरपंचाने सांगितलं, "हे घ्या, हे मीठ तोंडात ठेवा आनी मग एका दमात संपवा त्यो ग्लास."

यशवंतने सरपंच म्हणाला तसं केलं. यावेळी दारूचा कडवटपणा खटकला नाही. उलट पूर्ण ग्लास घशाखाली गेल्यावर जिभेवर जी चव रेंगाळली त्यात काहीसा गोडवाही जाणवला. त्याने घसा खाकरला. दारू पोटात गेल्या गेल्या एक विशिष्ट धुंदी चढली होती. त्यात यशवंतने हुक्क्याचा एक दीर्घ झुरका घेतला. तेवढ्यात राधा पाटलीण भाजलेले पापड, फुटाणे आणि नमकीन घेऊन आली. तिच्या हातात एक रिकामा ग्लास होता.

"घ्या रावजी. अन् मला बी भरा एक..." राधाने ग्लास पुढे केला.

"राधे, हिते बसून पिनार तू? पावन्याला काय वाटल?" सरपंच ओशाळत म्हणाला.

"त्याला काय? शहरातनं आलेत साएब. गावच्या लोकांसारखे कोत्या इचारांचे न्हाईत," राधाने आता यशवंतकडे बघितलं आणि विचारलं, "चालेल ना ओ साएब मी बी इथे बसून तुमच्यासंग प्यायली तर?" हे बोलता बोलता ती पुढे झुकली थोडीशी आणि तिचा पदर ढळला. तिचे माजलेले लुसलुशीत गल्ले यशवंतला दिसले.

"चालेल की!" तो उद्गारला.

सरपंचाने तिघांचे पेले भरले. आणि तिघंही भोगीच्या फुलांची दारू पिऊ लागले. मध्येच एकदम यशवंतचा मोबाईल वाजला. त्याने उघडून बघितलं आणि मग आपसुकच त्याची नजर राधावर गेली, कारण तिने आत्ताच त्याला फेसबुकवर फ्रेंड रिक्वेस्ट पाठवली होती. त्याबरोबर मेसेंजरवर एक मेसेज पण पाठवलेला दिसत होता. यशवंतने तो उघडला. त्यात राधाने काढलेला सेल्फी होता. पदर बाजूला करून, स्वतःचे गल्ले स्पष्टपणे दाखवणारा वासनेने भरलेल्या नजरेने बघणारी राधा त्या सेल्फी मध्ये दिसत होती. या भरलेल्या अंगाच्या पाटलीणीला झवता आलं तर काय मजा येईल असा विचार त्याच्या डोक्यात येऊन गेला. यशवंतच्या लवड्याने चड्डीत चुळबुळ केली. त्याने तिची फ्रेंड रिक्वेस्ट स्वीकारली.

इकडे एका बाजूला सरपंच काहीबाही बोलत बसला होता आणि यशवंत जुजबी प्रतिसाद देत होता. दारूबरोबर अधून मधून पापड, फुटाणे यांचा आस्वाद घेणं चालू होतं. पण यशवंतची नजर राधाच्या सर्वांगावरून फिरत होती. डोळ्यांनीच तो तिला झवत होता जणू. आणि राधाही लाजत त्याला प्रतिसाद देत होती. दारू पिताना मुद्दाम अशा पद्धतीने हात वर घेत होती की तिचे गल्ले दाबले जातील. तिचीही नजर यशवंतच्या दोन मांड्यांच्यामध्ये वारंवार जात होती. तिच्या नजरेतली झवून घेण्याची भूक यशवंतला वेडावत होती.