गावाकडच्या गोष्टी Ch. 02

सरपंच रावजी पाटलाच्या धान्याच्या कोठारात संगीता सरपंचाची वाट बघत थांबली होती. तिच्याकडे एक खबर होती आणि ती खबर ती तुम्हाला सोडून कोणालाच सांगणार नाही असं तिने सरपंच रावजी पाटलाला ठणकावून सांगितलं होतं. संगीता म्हणजे रावजीची मुलगी शोभाची सगळ्यात जवळची मैत्रीण.

"संगे, काय खबर हाय?"

"सरपंच.." संगीता बोलू लागली पण मध्येच थांबली.

"आता तोंड उचकटून बोलते का?" रावजी खेकसला.

"सरपंच, मी गरीब घरची पोर हाये..." संगीताए घाबरत घाबरत सुरुवात केली, "त्यामुळे आदी वचन द्या की माज्यावर रागावनार न्हाई..." रावजीने एक भुवई उंचावली.

"काय झालं? काई प्रोब्लेम हाये का?"

"सरपंच, शोभा..."

"काय जालं शोभाला?"

"जालं काई न्हाई... पन त्यो, त्यो, गणप्या हाये ना..."

"काय केलं त्यानं?" रावजीचा धीर सुटू लागला होता, "बोल की बिगीबिगी..."

"सरपंच, गणप्या आनी शोभा मळ्यात जातात अन् झवतात..." संगीताने मनाचा हिय्या करून एकदम सगळं सांगून टाकलं.

"संगे!" रावजी ओरडला, "माज्या पोरीबद्दल हे असलं बोलायला तुजी जीभ रेटली कशी ग रांडे?"

"मी आदीच म्हनलं होतं सरपंच, माज्यावर रागावू नका..." संगीता घाबरलेली दिसत नव्हती, "मी तुमाला सांगन्याचं काम केलं... शोभाला आवरा..."

"माज्या पोरीकडे तर नंतर बघतो...पन आधी त्या गणप्याकडं बघतो. त्याचा लवडाच कापून टाकतो, भाडखाव, माज्या पोरीवर वाईट नजर?" रावजीचा हा रुद्रावतार बघून आता संगीता थोडी भेदरली.

"सरपंच..." ती चाचरत म्हणाली, "गणप्याची काय चूक न्हाय..."

"अये रांडे, त्यो माज्या पोरीला झवतो म्हनतेस अन् त्याची चूक बी न्हाय? काय डोकं बिकं हाये का न्हाय तुला?"

"मी शोभाची मैत्रीण हाये, मला माहित्ये. ती त्याला मळ्यात घेऊन जाते, तो आपान हून न्हाई जात..."

"त्ये काय कोकरू हाये काय की ती त्याला सहज पकडून नेईल?"

"अवो सरपंचाची पोरगी हाये ती... तिला न्हाई म्हनायचं धाडस गावात कोनाकडे आहे सांगा!" संगीता बऱ्यापैकी धीटपणे बोलत होती. रावजीने तिच्याकडे रोखून बघितलं.

"संगे, नेमकं काये त्ये नीट सांग. माज्यापासून लपवू नको काई"

"आता तुमच्यापासून काय लपवनार..." संगीता लाजत लाजत बोलू लागली, "गणप्या अन् माजं हाये... शोभाला हे माहित्ये. मी बोलताना एकदा तिला सांगितलं की गणप्याचा दांडा लई मोठा हाये, तेवापासून तिचा त्याच्यावर डोळा व्हता..." संगीताच्या डोळ्यात बोलता बोलता पाणी आलं, "सरपंच, माजं काय म्हननं न्हाय तसं... आता तुमी मालक हायेत, आमचं जे हाये ते सगळं तुमचं हायेच... शोभा आनी मी सगळं वाटून घेतलंय... पन ती आता गणप्याला सोडतच न्हाय... तीन तीन येळा झवून घेते... त्यानंतर त्याच्यात माज्यासाठी काय उरतच न्हाई बघा..."

आता या सगळ्यावर काय बोलावं रावजीला कळत नव्हतं. आपली पोरगी खालच्या पातळीवरच्या गणप्याकडून झवून घेते आहे या विचाराने त्याचं डोकं फिरलं; पण त्याचवेळी आपली कोवळी एकोणीस वर्षांची पोर त्याच्या डोळ्यासमोर आली. छोट्या चणीची शोभा. सावळा रंग, काळेभोर टपोरे डोळे, आणि तिच्या आईकडून राधाबाईकडून घेतलेले सुंदर कुरळे केस. त्याच्या धोतरातला त्याचा लवडा हळूहळू ताठ होऊ लागला होता.

"सरपंच, मला मदत करा..." रडत रडतच संगीता रावजीला बिलगली.

तिच्या त्या मिठी मारण्याने रावजी चांगलाच अवघडला. त्याने मिठी सोडवली आणि तिथल्याच एका पोत्यावर संगीताला बसवलं. तिच्या डोक्यावरून हात फिरवला. या त्याच्या शांत आणि समजुतीच्या वागणुकीमुळे संगीता रडायची थांबली. तिने तिचे विस्कटलेले केस जरा सावरले आणि कानामागे सारले.

रावजी तिच्याकडे एकटक बघत होता. आयुष्यात पहिल्यांदाच त्याने संगीताकडे आपल्या पोरीची मैत्रीण म्हणून न बघता एक स्त्री म्हणून बघितलं. संगीता दिसायला सुंदर वगैरे नव्हती. पण एकोणीस वर्षांच्या पोरीत तारुण्यामुळे एक जी नैसर्गिक आकर्षकता येते, ती तिच्यातही होती. केस लांब आणि घनदाट होते. तिचे ओठ कमालीचे नाजूक आणि आखीवरेखीव होते. का कुणास ठाऊक पण, 'याच ओठांनी ती गणप्याचा दांडा चोखत असेल' हा विचार त्याच्या डोक्यात आला. अर्धाच क्षण असेल. पण तेवढा पुरेसा होता. अर्धवट कडक झालेला त्याचा लवडा आता पुरता कडक झाला. संगीताच्या नजरेत रावजीचा तंबू आला. तिच्या हृदयाची धडधड वाढली. नाही म्हणलं तरी गेले काही दिवस शोभामुळे तिची उपासमार झाली होती. तरी मनातले सरपंचाबद्दलचे विचार निग्रहाने बाजूला सारून ती म्हणाली,

"सरपंच... मी काय म्हनते..." तिच्या घशाला कोरड पडली होती. तिला लक्षात आलं की रावजी थेट तिच्या साडीच्या आत तिच्या छोट्या कोवळ्या गल्ल्यांकडे बघतोय, "तुमी, माजं आनी गणप्याचं लगीन लावून द्या." ती थरथरत म्हणाली.

"संगे, त्यापेक्षा मी गणप्या आनी शोभाचं लगीन लावीन..."

"पन सरपंच, गणप्याचं माज्यावर प्रेम हाये..."

"पण मी गणप्याचा बाप न्हाईए. माज्या पोरीला जे हवं ते मी द्याला हवं ना..."

"असं नका करू..." संगीताच्या डोळ्यात परत पाणी आलं, "माज्यावर दया करा..."

"ह्ये बघ... गणप्या काय आमच्या खानदानाच्या तोलामोलाचा न्हाई. पर शोभाचं जर त्यावर प्रेम असल तर मी कोन रोखनारा?"

"अवो, प्रेम बिम न्हाई काई." संगीता ठामपणे म्हणाली, "तिला फक्त लवड्याची भूक हाये. तोंडात घेऊन चोख्त्ये ती अन् मंग मागून घुसवून घेत्ये. काम जालं की निगून जात्ये. गणप्याच्या जागी कोनाचा बी लवडा तिला चालल..."

रावजी जरा विचारात पडला. आपल्या बायकोसारखीच पोरगी निघाली असा मनात विचार आला. राधाबाई पाटलीण जशी लवड्याची भुकेली असते तशीच ही शोभा. 'या गणप्याचा नाद तिने सोडायला हवा, हे नक्की', त्याच्या मानाने घेतलं.

"ठीके. मी शोभाचं बघतो काय करायचं ते...." सरपंच म्हणाला.

"लई उपकार होतील बगा सरपंच..." संगीता हात जोडून म्हणाली.

"पन त्या बदल्यात म,मला काय मिळनार?" सरपंचाने आपल्या दाढीच्या खुंटावरून हात फिरवत विचारलं.

"काई बी मग सरपंच..." संगीता हे म्हणाली पण त्याच क्षणाला तिच्या लक्षात आलं सरपंचाला काय हवंय. ती घाबरली. पण अर्धाच क्षण. शोभाने आपल्या प्रियकराकडून झवून घेतलं याचा बदला आपण तिच्या बापाचा लवडा चोखून घेऊ शकतो असा विचार तिच्या मनात आला. तिने सरपंचाकडे बघितलं. तालमीतलं मजबूत अंग, रूंद खांदे, पीळ दिलेली मिशी, चेहऱ्यावर रांगडेपणा. त्यात मगाशी त्याच्या धोतराचा तंबू झाला होता तेव्हा सरपंचाच्या दांड्याचा तिला अंदाज आला होता. त्या विचाराने तिची योनी बुळबुळीत झाली. तिच्या सावळ्या चेहऱ्यावर लाजेने लाली आली. तिच्या नाजूक ओठांवर चावट हसू उमटलं आणि रावजी जे समजायचं ते समजला. त्याने धोतरातून स्वतःचा कडक लवडा बाहेर काढला. संगीताचे डोळे विस्फारले. तिला वाटलं होतं त्यापेक्षाही तो मोठा होता. ती काहीही न बोलता कळ दाबली गेल्यासारखी आपसूकच गुडघ्यावर बसली आणि तिने तोंड उघडलं. सरपंच रावजी पाटलाने आपला ताठलेला लवडा तिच्या तोंडात अलगद घुसवला. तिच्या नाजूक ओठांचा स्पर्श त्याच्या लवड्याला झाल्यावर एक सुखाची लहर त्याच्या अंगातून गेली जणू. संगीताने तो भलामोठा दांडा सफाईने चोखायला सुरुवात केली. हळूहळू त्या चोखण्याचा वेग वाढत गेला. रावजीने आपल्या रासवट हातांनी त्या एकोणीस वर्षांच्या कोवळ्या पोरीचं डोकं घट्ट धरलं आणि तो आपला लवडा तिच्या तोंडात पार घशापर्यंत घुसवू लागला. त्याला वाटलं होतं संगीताला ठसका लागेल, श्वास कोंडला जाईल, पण ती मोठी तयारीची निघाली. तिने तो कडक दंड लीलया आत घेतला. सरपंच अधिकच उत्तेजित झाला. त्याला माहित होतं नुसतं तोंड झवून काय त्याचं समाधान होणार नव्हतं. त्याने लवडा तिच्या तोंडातून बाहेर काढला आणि दोन्ही हातांनी तिचे खांदे धरत तिला उभं केलं.

"पोरी, भोगेश्वराची शपथ, एकदम सॉलिड माल हायेस तू..." त्याने तिच्या ओठांवर ओठ टेकवत तिचं रसरसून चुंबन घेतलं. आपल्या रासवट हातांनी तो तिचे लुसलुशीत छोटे स्तन दाबू लागला. दुसऱ्या हाताने त्याने तिच्या केसांना धरलं आणि मान मागे खेचली. तिच्या गळ्याचं चुंबन घेत तो खाली सरकला. तिचा पदर बाजूला करत त्याने चोळीही सोडली. तिचे स्तन उघड झाले. पण अवघे काही क्षणच. कारण रावजीने एक आपल्या तोंडात घेतला आणि दुसरा तो आवेगाने दाबू लागला. साडी तर केव्हाच गळून पडली होती, पण पुढच्या काही क्षणात दोघांचेही सगळे कपडे निघाले होते.

"आह्ह..." रावजीच्या जिभेचा स्पर्श तिच्या बेदाण्याला झाल्यावर ती सुखाने विव्हळली. तिने आता एका हाताने रावजीचा कडक दांडा हलवायला सुरुवात केली होती. रावजी आळीपाळीने तिचे दोन्ही गल्ले दाबत चोखत होता.

आता नुसती चाटाचाटी आणि चोखाचोखी करून दोघांचंही मन भरणार नव्हतं.

"सरपंच..." उत्तेजित मादक आवाजात संगीता म्हणाली, "आता राहवत नाही..." तिचं हे निमंत्रण धुडकावायला रावजी खुळा नव्हता. त्याने सहजपणे त्या बारक्या पोरीला उलट केलं आणि कमरेत हात घालून ओणवं केलं. धान्याच्या एका पोत्यावर तिने आपले दोन्ही हात ठेवून कंबर वर केली. रावजीचा कडक दांडा बरोबर तिच्या ओल्यागच्च पुच्ची पाशी आला. त्याने तिच्या कोवळ्या गांडीला दोन्ही हातांनी हलकेच दाबलं आणि मग तिच्या कमरेला पकडून अलगदपणे आपला दांडा तिच्यात घुसवला.

"अगं आये..." संगीता सुखाने विव्हळली. सुरुवातीला रावजी हळुवारपणे तिला झवत होता. पण हळूहळू त्याचा वेग वाढायला लागला. त्याबरोबर तिचं सुखाने ओरडणंही वाढू लागलं. त्याच्या प्रत्येक दणक्याबरोबर तिच्या तोंडून सुखाचे चित्कार बाहेर पडत होते.

"सरपंच...ह्ये असंच झवत राहा...जोरात...अजून जोरात...." ती अधून मधून म्हणत होती. सरपंचही आता पुढे झुकला आणि तिच्या उघड्या पाठीचे मुके घेत तिला झवू लागला. दोन्ही हातांनी तिचे गल्ले धरून ते तो दाबत होता.

"ह्ये इतकं सुख मला आजवर कोनीबी दिलं न्हाई..."

"कोनीबी दिलं न्हाई?" सरपंचाने झवता झवताच विचारलं.

"भोगेश्वराची शपथ सरपंच, गणप्याचा दांडा बी फिकाय तुमच्यापुडं," आपलं कौतुक ऐकून सरपंच सुखावला. आपण चाळीशीत असूनही एकोणीस वर्षाच्या पोरीला सुख देऊ शकतोय हे बघून त्याला आनंद झाला. त्या आनंदातच त्याच्या झवण्याचा वेग वाढला. आता कोणत्याही क्षणी सरपंच आपलं वीर्य तिच्या पुच्चीत सोडणार तेवढ्यात...

"अगं अये, रांडे... तुला लाज लज्जा काई शरम?" धान्याच्या कोठाराचा दरवाजा ढकलून सरपंचाची पोरगी शोभा दारात उभी होती. सरपंच एकदम थबकला. आपल्या पोरीच्या सगळ्यात जवळच्या मैत्रिणीला झवताना पोरीने रंगेहात पकडलं होतं. तो कावराबावरा झाला. पण संगीताच्या चेहऱ्यावर विजयी हसू होतं.

"शोभा, तू गावभर लवडे चोखत फिरतेस तेव्हा न्हाई का काई लाज लज्जा शरम?"

"संगे, तोंडाला आवर घाल... मी बाहेर तोंड मारनं वेगळं अन् तू माज्या बापाचा लवडा पुच्चीत घेनं वेगळं."

"असंय व्हय भवाने? तू माज्या गणप्याला अंगाखाली घेतलन ना? मग म्या बी तुज्या बापाला घेतला... हिसाब बराबर..." एवढं बोलून ती स्वतःच्या कमरेची हालचाल करू लागली. जागच्या जागी थिजलेल्या सरपंचाचा लवडा अजूनही तिच्या पुच्चीतच होता. शोभा हे बघून चांगलीच रागावली. ती सरळ पुढे आली आणि तिने संगीताला ढकलून दिलं.

"तुझा गणप्या माज्याकडे बघून लाळ गाळत असतोय. मी नुसता पदर बाजूला केला की रॉकेट उडतंय त्याचं. मी न्हाई गेले त्याच्याकडे, तो आला माज्याकडे. तुला तुज्या मर्दाला सांभाळता येत न्हाई आनी आरोप माज्यावर करतेस होय गं रांडे?" एवढं बोलून शोभा थांबली आणि तिचे डोळे विस्फारले गेले होते. संगीता जमिनीवर पडली तेव्हा अर्थातच तिच्या पुच्चीतून रावजीचा लवडा बाहेर निघाला. तिच्या कामरसात न्हाऊन निघालेला रावजीचा कडक दांडा दिमाखात उभा होता.

"ह्ये बग शोभा, तुम्ही झवाझव केली याबद्दल मला काई न्हाई म्हनायचं... पर माज्यासाठी तू त्याच्यात काई शिल्लकच ठेवत न्हाईस. शेवटी माजी पन गरज हाये की न्हाई?" संगीता जमिनीवरून उठून उभी राहत म्हणाली. शोभाच नजर अजूनही आपल्या बापाच्या कडक लवड्याकडेच होती. संगीताला ते लक्षात आलं. ती स्वतःशीच हसली. आणि चालत शोभाच्या जवळ गेली. तिच्या सुंदर कुरळ्या केसांतून हात फिरवत म्हणाली, "शोभा, आजवर आपन सगळं एकत्र केलंय, जे माजंय ते तुजं हाये... माजा गणप्या तुजापन हाये आनी तुजा हा...म्हंजी हे...तुजे बापू...ह्ये माजे पन हायेत..." एवढं बोलून तिने शोभाच्या ओठांवर ओठ टेकवले. शोभालाही ते अनपेक्षित असावं. ती जराशी मागे सरकली. पण संगीताने तिचं डोकं घट्ट पकडलं आणि दुसरा हात कमरेत घालून तिला जवळ ओढलं. दोघींचे कोवळे लुसलुशीत गल्ले एकमेकांवर दाबले गेले. संगीताने आपल्या मैत्रिणीचं मनसोक्त चुंबन घेतलं. आपली १९ वर्षांची मुलगी आणि तिची त्याच वयाची मैत्रीण या दोघींना चुंबन घेताना बघून रावजी सरपंच चांगलाच उत्तेजित झाला. त्या क्षणी जरी शोभाला चुंबन अनपेक्षित असलं तरी ज्या सफाईने त्या दोघींनी एकमेकींचे ओठ चोखले ते बघता त्यांनी अनेकदा आधी हे केलं असणार हे उघड होतं. रावजीचा लवडा अधिकच ताठला. दोघींचे ओठ विलग झाले आणि संगीता हसली. शोभाही खालचा ओठ मुडपून कसनुसं हसली. तिची पुच्ची ओली गच्च झाली होती आणि नजर वारंवार बापाच्या दिमाखदार लवड्याकडे जात होती. संगीताने शोभाचा हात हातात घेतला आणि दोघी दोन पावलं टाकत रावजीपाशी गेल्या. रावजीचा लवडा हातात घेत अलगदपणे कुरवाळत संगीता म्हणाली,

"जे हाये ते दोघी आपन वाटून घेऊ... भांडायचं कशापायी?" बोलता बोलताच ती गुडघ्यावर बसली आणि संगीताने रावजीचा लवडा तोंडात घेतलादेखील.

"आह!" रावजीच्या शरीरातून सुखाची लहर गेली. शेजारीच उभी संगीता अत्यंत आकर्षक दिसत होती. तिच्या आईसारखेच तिचे केस कुरळे आणि पार गांडीपर्यंत लांब होते. नाक तरतरीत आणि काळेभोर डोळे. त्यात डोळ्यांत दुनियेभरची वासना भरली होती जणू. ओठ फुलाच्या पाकळीसारखे पातळ आणि कोमल होते. या आपल्या पोरीची मैत्रीण आपला लवडा चोखते आहे, आणि पोरगी वासनेने त्याकडे बघते आहे हे दृश्य कमालीचं उत्तेजित करणारं होतं. भोगवडीच्या सरपंचाला आता स्वतःवर ताबा ठेवणं कठीण होतं. त्याने आपल्या मुलीच्या कमरेत हात घालून तिला जवळ खेचलं. शोभा थोडीशी भांबावली.

"बापू, आय काय म्हनल?" तिने विचारलं.

"अगं तिला कशाला म्या सांगायला जातुया?" जे हाये ते तू मी अन् या संगीतामध्ये हाये." सरपंचाने समजूत काढली आणि आपल्या पोरीच्या कोमल ओठांवर ओठ टेकवले. दोघांच्याही शरीरातून वीज जावी तशी सुखाची लहर गेली. एकमेकांचे ओठ चोखल्यावर, यथेच्छ चाटल्यावर दोघांचे ओठ विलग झाले. शोभा चावटपणे हसली आणि डोळ्यात खोलवर बघत बघतच अलगदपणे संगीताच्या शेजारी गुडघ्यावर बसली. ती शेजारी बसताच संगीताने रावजीचा लवडा तोंडातून बाहेर काढला आणि तिच्या तोंडापुढे धरला. शोभाने रावजीकडे बघतच तो तोंडात घेतला आणि ती तो मनापासून चोखू लागली. तिचे ते टपोरे डोळे आणि सराईतपणे चोखणारे ओठ बघून रावजी कमालीचा उत्तेजित झाला होता. त्याचा लवडा तर एवढा कडक झाला होता की फुटेल की काय असं वाटत होतं. आता रोखून धरणं शक्य नव्हतं.

"भोगेश्वराचं तीर्थ घ्यायला तयार व्हा पोरींनो..." सरपंच उद्गारला. त्याबरोबर शोभाने आपल्या बापाचा लवडा तोंडातून बाहेर काढला. आणि दोघीही आ वासून तीर्थ पायायला तयार झाल्या. पुढच्या अर्ध्या पाव क्षणातच रावजीने आपल्या वीर्याची पिचकारी संगीता आणि शोभाच्या तोंडात आणि चेहऱ्यावर सोडली. ते वीर्य एवढं होतं की दोघींची तोंडं तर पूर्ण भरून गेलीच पण बाहेरही आलं आणि त्यांच्या मानेवर गल्ल्यावर पसरलं. तोंडातलं सगळं तर त्यांनी एका झटक्यात गिळून टाकलं. इतक्यातच बापाला कामपूर्ती झाली यामुळे शोभा काहीशी खट्टू झाली होती. तिची पुच्ची अजूनही ओली होती आणि कडक लवड्याने झवून घ्यायला आसुसली होती. पण ती काहीच बोलली नाही. पण सरपंचाला आपली पोरगी माहित होती. तो स्वतःशीच हसला आणि दोघींना उद्देशून म्हणाला,

"अजून सगळं संपलं नाहीये..." त्यांनी आश्चर्याने रावजीकडे बघितलं, "साफ करा एकमेकींना..." त्याने फर्मावलं. त्यावर दोघी आवेगाने एकमेकींकडे झेपावल्या आणि रावजीचं पांढरं दाट वीर्य एकमेकींना चाटून साफ करू लागल्या. एकमेकींना चाटताना अर्थातच त्या गल्ले दाबत कुरवाळत होत्या. दोघी चांगल्याच माजावर आल्या, उत्तेजित झाल्या. शोभाने संगीता ला आडवं केलं आणि तिच्या चेहऱ्यावर ती बसली आणि पुढे झुकत तिने संगीताच्या पुच्चीला जीभ लावली. 69 पोझिशनमध्ये त्या एकमेकींची पुच्ची चाटू लागल्या. तरण्या पोरींची ही कामक्रीडा बघून नुकतेच गळलेला रावजीचा लवडा लगेच कडक झाला. अर्थातच त्या दोघींचं इकडे लक्ष नव्हतं. पण रावजी काही आता फार वेळ थांबणार नव्हता. तो आपला दांडा घेऊन गुडघ्यावर बसला आणि आपल्या मुलीच्या मागे आला. शोभाची पुच्ची संगीताच्या लाळेने आणि शोभाच्या कामरसाने ओली गच्च झाली होती. शोभाला काहीही कळायच्या आतच तिच्या बापाने तिच्यात आपला लवडा मागून घुसवला.

"आह्ह्ह...बापू...." ती सुखाने किंचाळली. रावजी आता वेगाने आपल्या मुलीची कोवळी पुच्ची झवू लागला. शोभाने या आधी अनेकदा झवाझव केली असली तरी अजूनही तिची पुच्ची घट्ट होती आणि रावजीच्या लवड्याला स्वर्गीय आनंद मिळत होता. त्याच्या प्रत्येक दणक्याबरोबर कामसुखाने उत्तेजित होत शोभा अधिकच आवेगाने तिच्या तोंडाशी असणारी संगीताची पुच्ची चोखत होती. शोभाचे कमालीचे सुंदर लाम्सादक कुरळे केस रावजीने आपल्या रासवट हातात धरून खेचले त्याबरोबर तिच्या शरीराची कमान झाली. मग त्याने आपली पकड ढिली केली आणि तिला मान खाली करू दिली जेणेकरून शोभाने परत आपली जीभ संगीताच्या पुच्चीत खुपसली. रावजी शोभाची पुच्ची झवत असताना खालीच असलेली संगीता शोभाच्या मदनबिंदूला चोखत आणि चाटत होती, मध्येच ती रावजीच्या गोट्यांना चाटत होती. एकुणात कामसुखाची परिसीमा गाठणारी कृती तिघेही करत होते.

अध्ये मध्ये रावजीने आपला दांडा शोभाच्या पुच्चीतून बाहेर काढला आणि खाली संगीताच्या तोंडात घुसवला. तिनेही त्याला निराश न करता पूर्ण आतपर्यंत घेत तो चोखला. मग पुन्हा तिच्या लाळेने भरलेला लवडा त्याने शोभा च्या पुच्चीत घातला. असं आलटून पालटून तो आपल्या मुलीची पुच्ची आणि तिच्या मैत्रिणीचं तोंड झवत राहिला. या अवर्णनीय आनंदानंतर रावजीला आता फार काळ तग धरणं शक्य नव्हतंच. त्याने शोभाला मागून तीनचार जोरदार दणके दिले आणि एका क्षणी आपलं सगळं वीर्य शोभाच्या पुच्चीत सोडलं. अगदी पाठोपाठ कामपूर्ती होऊनही रावजीच्या वीर्याने शोभाची पुच्ची भरून वाहू लागली. पण त्यातला एकही थेंब वाया घालवण्याची संगीताची तयारी नव्हती. शोभाच्या पुच्चीतून बाहेर येणारा प्रत्येक थेंब तिने चाटून पुसून साफ केला, इतकंच काय, तिच्या पुच्चीत जीभ घालून आतलाही रस शोषून पिऊन टाकला. दोघीही रावजीच्या लवड्याने तृप्त झाल्या होत्या.

"शोभा, तुला आत्ताच सांगून ठेवतुया," कपडे घालता घालता रावजी म्हणाला, "तुला कदीपन गरज असेल तेव्हा तुझी खाज भागवायला तुजा बा समर्थ हाये... त्या गणप्याच्या नादी लागू नकोस..." आणि मग संगीताकडे वळून म्हणाला, "संगे, गणप्याशी तुला लगीन करायचं तर कर... पार मी किंवा माजी शोभा तुला बोलवू तेव्हा तू आमाला मिळाली पाईजेल..."

"हे काय सांगायची गोष्ट हाय काय सरपंच..." आपला खालचा ओठ मुडपून मादक स्वरांत संगीता म्हणाली, "माज्यावर आदी तुमचा आनी शोभाचा हक्क आहे. आज जे केलं ते परत परत करायचंय मला...तुमच्या दांड्याची दिवानी झाली हाये आता मी..."

"बापू, आयला हे सगळं समजलं तर?" शोभाने जरा घाबरतच विचारलं.

"शोभा, तुज्या आयला तू ओळखत न्हाईस म्हनून हे बोलत्येस. ती पन तुज्यामाज्यासारखीच एक नंबरची झवाडी हाये. योग्य येळ आली की आपन तिलाबी आपल्यात घेऊ..." रावजी हसत हसत म्हणाला.

"काय? आय आपल्यात?"

"मंग काय तर... ज्या पुच्चीतून तुझा जन्म झाला ती पुच्ची चाटलीस एकदा की भोगीच्या दारूसारखी धुंदी चढल..." रावजीच्या या बोलण्यावर नुसत्या विचारानेच शोभाला धुंदी चढली. आपली आई, बाप आणि आपण असे तिघे मिळून यथेच्छ झवाझव करणार या विचाराने तो मोहरली. आपल्यावर खरोखरच भोगेश्वर प्रसन्न आहे असा विचार करून तिने हात जोडले आणि म्हणाली, "भोगेश्वर पावला!"

त्यावर सरपंच आणि संगीतानेही हसून प्रतिसाद दिला आणि दोघेही मोठ्याने म्हणाले, "जय भोगेश्वर!"

केवळ सरपंच नव्हे तर संपूर्ण भोगवडी गावावर भोगेश्वराची कृपा होती... पाहूया पुढे काय होतंय या गावात...