पालातली गोष्ट

"बरं... बाबा! बन माहा नवरा अन् हेपत जा असाच."

ती आपली कंबर घोड्यावर बसल्यासारखी वरखाली करीत हिसके मारायला लागली. त्याचा लवडा आता पूर्णपणे तिच्या पुदीत घट्ट बसला होता. तो सुध्दा त्याची कंबर वर करुन तिच्या सारखेच खालून दणके मारू लागला. हा अनुभव त्याला अगदी स्वर्गीय वाटत होता. ती आनंदाने चीत्कारीत होती.

मग हिसके मारता मारता ती थोडी थांबली. तिने तिचे दोन्ही हात त्याच्या कंबरेखाली घालून त्याची कंबर वर उचलली. ती आपला पुदीदाणा त्याच्या लवड्यावर घासत असल्याचे त्याला जाणवले. या कृतीने तो अक्षरशः मनमुरादपणे सुखावला.. त्याने पण तिचे नितंब दोन्ही हाताने धरून घट्ट पकडले होते. वर तिच्या छातीवरील गरगरीत मोठ्मोठे स्तन आळीपाळीने दाबत होता. तिच्या उत्तेजीत झालेल्या स्तनाग्रांना बोटांच्या चिमटीत धरत होता. आणि त्या स्पर्शाने ती मादकपणे विव्हळत होती. बाहेरचं वातावरण शांत होतं. पण त्या पालात दोघा माय-लेकाची मात्र हेपण्याची मोठी धामधूम चालू होती.

"मध्या, इतका वेळ कधी तुह्या बा सोबत हा खेळ खेळलो नाही. ना कधी असे बोलत बोलत हेपत होतो. कारण पालात तशी सोय कुठे आहे? पोरा-बाळांना घेऊन एवढूशा लहानशा पालात कुठे असं जमतंय. सारं पटंपटं घाई-गडबडीत उरकावे लागे. आता आपण दोघेच आहोत म्हणून आपल्याला जमलंय. पण दोघेच असले की खूप चांगले हेपता येते, ते मला आता उमगलंय."

अशी बोलत असताना ती मध्ये मध्ये त्याची कंबर धरून तिच्या पुदिवर दाबत. होती. त्याचा निसटलेला हात आपल्या हातात धरून तिच्या ताठ झालेल्या स्तनावर ठेवत होती. त्याच्याही उत्साहाला आता उधाण चढले होते.

"मध्या, तुले आणखी सांगू का? तुवा बा सोबत मी मालकाच्या बंगल्यावर आंब्याचे टोपले घेऊन गेलो होतो. तेथे आंबे त्यांच्या एका खोलीत ठेवताना मी त्यांच्या निजायच्या खोलीत चोरून पाहिले. त्या खोलीत अत्तराचा सुवास दरवळला होता. त्या खोलीत मस्त मोठा असा आलिशान पलंग व त्यावर जाड जाड मऊशार गादी होती. त्याच्या भिंतीला चारी बाजूने आरसे लावले होते. त्यात वर पंखा, दिव्याचं झुंबर आणि खोली थंड थंड होती. त्याला 'ऐसी' असं काहीतरी ते म्हणत होते. हागा-मुताची पण तेथेच सोय होती. आपल्यासारखे कुठे हातात टमरेल घेऊन हागायला हागणदारीत जावे लागते? त्याचा गडी (नोकर) सांगत होता, या खोलीत मालक आणि मालकीण झोपतात म्हणे. हेपता हेपता मस्त ते त्या आरशात पाहत असतील, नाही का? अशा राजेशाही थाटात त्यांना हेपायला किती मजा वाटत असेल, नाही का?"

"हो न् माय... आपल्याला कुठे असं मिळतंय? काल मी तुया अंगावर होवून हेपत होतो ना, तेव्हा माह्या टोंगळ्याला खालची जमीन सारखी रुतत होती. हाताचे ढोपरे खाली टेकवले की, त्याला पण जमीन रुतत होती."

"हो रे पोरा, माही गांड व पाठ पण तुह्या हेपन्याच्या हिसक्याने दुखत होती. म्हणूनच मी आज तुह्या अंगावर झाली."

"त्या मऊमऊ गादीवर ते कसे मस्त हेपत असतील, नाही कावं माय? आपल्या गोधडीवर झोपून हेपून पाहा म्हणावं. मग कसे अंग दुखतंय ते कळेल? त्यांना हे तरी कुठे माहीत आहे की, जुने एक-दोन फाटके लुगडे किंवा धोतरं एकमेकाला जोडून शिवली की गोधडी होते म्हणून?"

त्यांचा हेवा करत आणखी मध्या पुढे म्हणाला,

"आपण पण देवाचे लेकरेच आहोत ना? मग त्यांना अशी सोय अन् आपल्याला नाही, असं देव का करतंय वं माय."

"काय सांगावं. देवाची मर्जी! दुसरं काय?"

हेपता हेपता ते अशा गोष्टीत रंगून गेले होते. तिने हिसक्याचा वेग वाढविला. त्याचा लवडा मुळापर्यंत तिच्या पुदीत गेला. एखाद्या माणसासारखीच ती त्याला आणखी आणखी त्वेशाने हेपत होती. तिच्या हेपन्याला आता काही धरबंधच उरला नव्हता. मध्येच तिचा त्याच्या लवड्यावर पुदी घासण्याचा वेगपण वाढत होता. हेपतांना तिच्या तोंडून लयबध्द हुंकार बाहेर पडत होते.

त्याच्या सोबतच्या संभोगाने तिची कामतृप्ती झाल्याचे तिच्या चेहर्‍यावर झळकत होते. असा त्यांचा प्रणयाचा खेळ चांगला रंगात आला होता. कितीतरी वेळ ते दोघेही या खेळात रमून गेले होते.

त्याने तिचे दोन्ही नितंब दोन्ही हाताने धरून तिला थोडे वर स्थिर पकडले व खालून फटाफट तिच्या पुदीला फटके मारत झवू लागला. त्यामुळे त्याची उत्तेजना शिगेला पोहचली व क्षणातच त्याचे वीर्य भकाभक तिच्या पुदित ओतल्या गेले.

ती तशीच त्याच्या अंगावर त्याला चिपकून झोपली. त्याचा लवडा तसाच तिच्या पुदित होता. लांबलेल्या या प्रणयक्रीडेने दोघांनाही चांगलाच थकवा आला होता. मग ते दोघेही दिवस निघेपर्यंत मस्तपणे झोपले. अशीच रोजची रात्र आता रंगत होती.

दोनक महिन्याने तिचा विटाळ बंद झाला. विटाळ म्हणजे मासिक पाळी. पाळी बंद झाली की गर्भ राहतो, हे तिला माहीत होते. ती मध्याला म्हणाली,

"मध्या, या महिन्यात मी बाहेर बसली नाही."

"होवं माय, मी पण पाहिलंय की यावेळी तू बाहेर बसली नाहीस. बाहेर बसली की तुला हात लावता येत नाही. मंग आता वं माय काय झालंय?"

"म्हणजे मध्या, मी गरोदर आहे. तुह्या पोराची मी माय होणार...!"

"खरं का वं माय. मी तुह्या पोराचा बाप होणार...! आपल्याला पोरगं होणार...! खूप चांगलं. मला खूप आनंद झाला. मी त्याला अंगा-खांद्यावर घेऊन मस्तपणे खेळविण. "

तिला मात्र गरोदरपणाची काळजी वाटायला लागली. निसर्गाने आपला करिष्मा शेवटी दाखविलाच. म्हणजे तिचं पोट आता एकेक दिवसाने वाढत जाईल. बाईच्या पोटात काही लपत नाही म्हणतात, ते खरंच आहे.

"अरे पण मी बिना नवऱ्याची बाई असताना मला पोरगं झालं तर लोक काय म्हणतील?" ती काळजीत येऊन म्हणाली.

"होवं माय... तेही खरंच आहे. आता काय करायचं."

"पाडून टाकू काय? पण देवाने दिलेलं पोर पाडल्याने पाप होतेय."

"नाही... नको पाडू. आपण पाप करू नाही." मध्या तिला दिलासा देत म्हणाला..

"तू मघाशी हेपता हेपता म्हणाला होतास की, आपण लगीन करू. म्हणजे तुला नवऱ्यासारखे हेपता येईल म्हणून! मी त्यावेळी हसली होती. पण आता तीच पाळी आपल्यावर आली. आपण खरंच लगीन करायला पाहिजे, तरंच आपली ह्यातून सुटका होईल.. बिना लगीनाने पोटात गर्भ वाढू देणं म्हणजे पाप आहे. मला तुह्या नावाची काळी पोत गळ्यात घातली पाहिजे. त्यासाठी देवाजवळ जाऊन तू काळी पोत माह्या गळ्यात बांधली की देवाच्या साक्षीने आपलं लगीन होईल."

"बरं, आपण देवाजवळ जावून तसंच करू." मध्याने तिच्या गालाचा मुका घेत तिला म्हणाला."

"पण माह्या गळ्यात काळी पोत पाहून लोक म्हणतील की इच्याजवळ नवरा नाही, नि ही पोत कोणाच्या नावाने बांधतेय."

"होवं माय, तेही खरंच आहे."

"आपण असं करू. पहिल्यांदा देवाजवळ जाऊन पोत बांधू. मग त्याच रात्री आपण आपलं बिर्‍हाड घेऊन दूर कुठेतरी निघून जाऊ... म्हणजे तेथे आपल्याला कोणी ओळखणार नाही." ती काळजीच्या सुरात मध्याला म्हणाली.

तिने शहरात जावून पटकन काळी पोत, हिरव्या बांगड्या व पायाच्या बोटातील जोडवे विकत आणल्या. कारण नवरा मेला तेव्हा तिने हे सारे त्याच्या नावाने नदीत शिरवल्या होत्या.

संध्याकाळी गावाच्या पाठीमागे ते दोघेही गेलेत. तेथे वडाच्या झाडाखाली शेंदूर लावलेले दोन दगडं होते. त्याला शंकर-पारवती म्हणत. त्याच्या समोरच्या एका खोलगट दगडात दुसरा एक गोल दगड ठेवलेला होता. त्याला लिंगपिंड म्हणत. संभोगाचं प्रतीक आहे म्हणत ते. लिंग म्हणजे लवडा व पिंड म्हणजे पुदी.

तेथे त्यांनी खायच्या तेलात शेंदूर मिसळून त्या दगडाला लावून पूजा केली. नारळ फोडून त्याचा एक तुकडा त्या दगडासमोर ठेवला. दुसरा तुकडा मध्याला दिला. त्याने देवाला हात जोडून तोंडात टाकला. तिनेही एक तुकडा देवाला हात जोडून खाल्ला. मग तिने पिशवीतील काळ्या मण्याची पोत काढली. ती मध्याजवळ दिली.

"मध्या, ही पोत बांध माह्या गळ्यात."

मध्याने ती पोत तिच्या गळ्यात बांधली. ती म्हणाली,

"मध्या, आता तू या वक्तापासून माहा नवरा झालास."

मध्या खुशीत येवून तिला म्हणाला,

"हो कावं माय... म्हणजे आता तुला राजरोसपणे हेपायाला मला परवानगी मिळाली. असेच ना...!"

"हो रे पोरा. नवराच बाईला खुल्लमखूल्ला हेपू शकतो. दुसऱ्या माणसाला परवानगी नसते. म्हणूनच त्यांची आई-वडील या दोघांनी हेपावे म्हणून त्यांची लग्न लावून देतात. त्यासाठी जातभाईची पण परवानगी असते." ती आनंदीत होवून त्याला म्हणाली.

"माय, आता मी तुवा 'पोरा' नाही. नवरा म्हण मले." मध्याच्या तोंडून हे वाक्य बाहेर पडताच दोघेही खळाळून हसले. हातात तिने हिरव्या बांगड्या घातल्या. पायाच्या बोटात जोडवे घातले.

घरी पालात आल्यावर शेवटची आठवण म्हणून थोडीशी हेपाहेपी केली. त्याच रात्री पालाला रामराम ठोकून डोक्यावर बिर्‍हाड घेऊन ते दूर निघून गेलेत.

दूरच्या गावात गेल्यावर दोघेही तेथे नवरा-बायको सारखे राहायला लागले. तिला पहिला मुलगाच झाला. आणखी दीड वर्षाने तिला मुलगी झाली.

तेवढ्यात 'हम दो, हमारे दो. कुटुंब लहान सुख महान.' असे कुटुंब नियोजनाचे वारे वाहत होते. कुटुंब नियोजन करणाऱ्यांना सरकार पैसे देत होते. त्याशिवाय ज्या कर्मचाऱ्यांना केस मिळायची ते पण आणखी पैसे देत. म्हणून मध्याने सरकारी दवाखान्यात जाऊन नसबंदीचे ऑपरेशन करून घेतले. त्यामुळे त्याची आई परत गरोदर राहिली नाही.

त्यांचे दोघंही पोरं वयात आलेत. पोरीची मासिक पाळी सुरु झाली. तिच्या छातीवरचे माऊ भरत चालले होते. पोरालाही मिसरूड फुटली होती. दोघांच्याही चेहऱ्यावर मुरुमाच्या पुटकुळ्या उमटल्या होत्या. तेव्हा त्यांना त्यांच्या लग्नाची काळजी लागली. कसं लग्न जुळणार, यांचं...? नाही गणगोत, ना जातीचे लोक! आई-बाप कोण? कोणी विचारलं तर कसं सांगणार...? मोठी पंचाईत झाली.

आपसात या दोघांही बहिण-भावाचं लग्न लावून दिलं तर...

या उपायावर त्यांनी दोघांनी खोलवर विचार केला. पण ही पोरं या गोष्टीला तरी कसे तयार होतील? असा प्रश्न त्यांना पडला. मग त्यांना युक्ती सुचली. त्यांचं जर आपसात शरीरसंबंध घडवून आणले तर त्यांना आपसात लग्न करायला आपण भाग पाडू शकतो. जसे आपण मायलेकाचे आता नवरा-बायको झालोत तसेच.

ते चौघेही पालात एकत्र झोपत असत. पोरगी आईजवळ तर पोरगं बापाजवळ... मध्या व त्याच्या मायला हेपायची हुक्की आली की, पालाच्या बाहेर येऊन अंगणात हेपत होते. त्यांच्या पोरांना यातलं काही कळत नव्हतं.

आता मध्या व त्याची माय रोजच रात्रीला उठून पालाच्या बाहेर अंगणात येवून झोपू लागलेत. मग ते दोघंच पोरं पालात झोपून राहत. त्यांचा उद्देश असा होता की, त्या दोघा पोरांना एकमेकांजवळ यायला संधी मिळावी.

एक दिवस असा आला की, त्या दिवशी गुपचूपपणे त्यांचे आई-बाप बाहेर झोपायला गेले होते. पालात फक्त दोघेच बहिण-भाऊ राहिले होते. मग ते दोघेही

नकळत एकमेकांजवळ कसे आलेत ते त्यांचं त्यांनाही कळले नाही. त्याने आपला हात तिच्या छातीवर ठेवला होता. तिनेही कड फिरवून त्याला अलगदपणे जवळ ओढून घेतले. त्यानेही तिच्या पाठीवर हात नेऊन आपल्या छातीला तिची छाती भिडवली. अजून तिचे माऊ परिपक्व व मोठे झाले नव्हते. इकडे त्याचा लवडा मात्र मोठा व ताठ झाला होता. मग त्याने तिच्या परकरवर हात नेला. तिने पोलका आणि परकर घातला होता. त्याने तिचा परकर वर करून तिच्या मांड्या व पुदीचा उभार भाग चोळू लागला. तिने त्याच्या चड्डीत हात टाकून त्याचा मोठा झालेला लवडा हातात पकडला. तो मग तिच्या अंगावर होवून परकर वर सरकवून तिची चड्डी पायातून काढून घेतली. त्याने आपल्या चड्डीतला लवडा बाहेर काढून तिच्या पुदिवर घासायला लागला. तिची पुदी अजूनही तयार न झाल्याने आतमध्ये लवकर घुसत नव्हता. पोलक्यातले तिचे माऊ हळूच कुरवाळायला लागला. बराच वेळ प्रयत्न करून त्याचा लवडा थोडासा तिच्या पुदित गेला खरा. पण तिला त्रास होत होता. ती त्याच्या कानाजवळ जाऊन म्हणाली, "नको नं रे... दुखत आहे. काढून घे ना."

"बरं बाई. काढून घेतो." असं म्हणून त्याने लवडा तिच्या पुदितून बाहेर काढला. थोड्यावेळाने त्यांचे आई-बाप पालात आले. तेव्हा दिवस उजाळला होता. पोरांचा हेपण्याचा कार्यक्रम अर्धवट राहिला होता.

दुसऱ्या दिवशी रात्रीला आधीच्या रात्रीसारखाच प्रकार झाला. त्या दोघा बहिण-भावाचे शरीरसंबंध काही जुळले नाही. चार-पाच रात्रीच्या प्रयत्नाने मात्र एकदाचे त्यांचा शरीरसंबंध बिनधोकपणे पार पडले. त्यानंतर रोजच त्या दोघांना अशीच एकांतवासाची संधी ते उपलब्ध करून देत होते. त्यानंतर दोन महीने झाली; तरीही पोरगी बाहेर बसली नाही. म्हणजे तिची मासिक पाळी बंद होवून ती गर्भार राहीली असा त्याचा अर्थ.... ही गोष्ट आईला कळायला वेळ लागला नाही. म्हणजे भावापासून तिला निश्चितच दिवसं गेलेत. याची तिला खात्री पटली. ही गोष्ट आईने मध्याला सांगितली. तेव्हा दोघांनाही मोठा आनंद झाला.

दोघांनाही जवळ बोलावून आईने तिला म्हटले,

"तुला दिवसं गेलेत हे मला कळलंय, पोरी... पण नवऱ्याशिवाय दिवसं जाणं हे पाप आहे. यासाठी तुम्हा दोघांनी एकमेकांशी लगीन करायला पाहिजे."

लग्नाला दोघेही बहिण-भाऊ 'हो नाही' करत शेवटी मोठ्या मुश्किलीने तयार झालेत. परंतु एक अडचण अशी होती की या गावातील लोकांना त्यांचे बहिण-भावाचे नाते माहीत होते.

म्हणून पालासहित सामानाचे बोचके बांधून दुसऱ्या गावाला राहायला गेलेत. मग त्यांनी तेथे पाल टाकला. दुसऱ्या दिवशी ते चौघेही गावाबाहेरच्या देवाजवळ गेले. तेथे पूजा करून भावाने बहिणीच्या गळ्यात काळ्या मण्याची गाठी बांधली. तेव्हापासून त्यांच नातं बदललं. बहिण-भावाचे आता ते नवरा-बायको झालेत.

संध्याकाळी घरी आल्यावर बापाने पोरांसाठी जवळच दुसरा पाल टाकून दिला. अंधार पडल्यावर पोरं पालात घुसले आणि लग्नानंतरची पहिली रात्र त्यांनी नवीन घरात साजरी केली.

माय-लेकांपासून झालेली सुरुवात बहिण-भावापर्यंत येऊन ठेपली. नवरा-बायको म्हणून राहण्यास त्यांना परिस्थितीने भाग पाडले, हे जरी खरे असले; तरीही हा प्रकार आणखी कुठपर्यंत सुरु राहील, देवच जाणे!