Note: You can change font size, font face, and turn on dark mode by clicking the "A" icon tab in the Story Info Box.
You can temporarily switch back to a Classic Literotica® experience during our ongoing public Beta testing. Please consider leaving feedback on issues you experience or suggest improvements.
Click here
"नको मी जाते..." त्या म्हणाल्या.
"अहो माझे ऐका!... तुम्ही जा तुम्हाला जायचे तर.... पण आपण जरा वेळ बोलुया म्हणजे तुम्हाला जरा हलके वाटेल... प्लिज, मॅडम!" मी त्यांना कळकळीची विनंती केली
"ठिक आहे!" त्यांनी शेवटी निर्विकारपणे म्हटले.
आणि मग आम्ही जवळच एक रेस्टॉरंट होते तेथे गेलो... ह्या रेस्टॉरंटमध्ये वर एक पोटमाळा होता जेथे जास्त गर्दी नव्हती तेथे एका कोपऱ्यात आम्ही बसलो... मग मी दोन चहाची ऑर्डर दिली आणि मग कविता मॅडमना खोदून खोदून विचारायला लागलो की काय झाले ते... आधी त्या सांगायला मागत नव्हत्या पण मग मी जास्तच फोर्स केला तेव्हा शेवटी त्यांनी सांगितले...
आदल्या दिवशी रात्री मॅडम जरा जास्तच सेक्सच्या मूडमध्ये होत्या तेव्हा त्यांनी रात्री झोपल्यावर नवऱ्याला सेक्ससाठी चाळवायला सुरुवात केली. पण त्याने काही रिस्पॉन्स दिला नाही... मॅडमनी त्याला किस वगैरे करून गरम करण्याचा प्रयत्न केला पण त्याने अजिबात इंटरेस्ट दाखवला नाही आणि ढिम्म पडून राहिला. त्याने मॅडम वैतागल्या आणि त्यांनी नवऱ्याबरोबर बाचाबाची केली. मग शब्दाला शब्द लागून त्यांचे भांडण झाले... भांडणात शेवटी वैतागून त्यांच्या नवऱ्याने त्यांना एक थप्पड लावून दिली... ते सांगताना कविता मॅडमच्या डोळ्यात पाणी तरळले!...
मला त्यांची किव आली आणि मी त्यांचे थोडे सांत्वन केले... मला थोडे हायसे वाटले की जास्त काही सिरीयस झाले नव्हते... ह्या घटनेने मॅडम उदास होत्या जरूर पण त्यांचा मूड बदलायला जास्त कष्ट पडणार नव्हते हे मी जाणले! चहा पिता पिता मी त्यांना थोडे समजावून सांगितले आणि इतके मनाला लावून घेवू नका असा सल्ला दिला. त्याने त्यांचा मूड थोडा बदलला आणि चेहऱ्यावरील टेंशन थोडे कमी झाले...
"बघितल ना, मॅडम... तुमचा चेहरा कसा थोडा खुलला आता... मी म्हटले ना... तुम्हाला हलके वाटेल... आपले दु:ख दुसऱ्याबरोबर शेअर केले की हलके होते..."
"हो रे... बरोबर बोललास!... पण रात्री त्यांनी मला थप्पड मारली त्याने मला खूप अपमानास्पद वाटले... म्हणजे आधी पण त्यांनी एकदा दोनदा थप्पड मारली आहे पण त्यावेळी माझी चूक होती... पण काल रात्री माझी काही चूक नव्हती... मी काय मागत होते त्यांच्याकडे?... बायकोच आहे ना मी त्यांची..." त्यांनी फणकाऱ्यात म्हटले.
"अहो तुम्हाला म्हटले ना मी, मॅडम... सोडून द्या तो राग... त्याला पण कळेल की तो चुकला आहे... आज बघा येईल तो लाळ घोटत तुमच्याकडे..." मी मुद्दाम त्यांना आशेचा किरण दाखवत म्हणालो.
"हॅऽऽऽ... आला तर आज मी माझा बदला घेईन... आज मी त्यांना धुडकावून लावेल..." त्यांनी रागाने म्हटले.
"ठिक आहे... पण त्याला जास्त तरसवू नका... शेवटी नवरा आहे तो तुमचा... त्याला खूष ठेवणे तुमचे कर्तव्य आहे..." मी त्यांना समजावत म्हटले.
"अरे मग त्यांचे काही कर्तव्य नाही का बायकोसाठी?... माझ्या तगमगीचा विचार का नाही करत ते?" त्यांनी विषन्नपणे म्हटले.
"मॅडम... सोडून द्या हो राग आता... कदाचित तो दमला असेल... कामाच्या काही टेंशनमध्ये असेल.... तुम्हाला असा राग धरून चालणार नाही... तेव्हा मनातला राग काढून टाका..." मी शेवटी म्हणालो.
"ठिक आहे!... पण मी ह्या अपमानाचा बदला घेणारच..." त्यांनी जिद्दीने म्हटले.
"नाही बदला जरूर घ्या... त्याबद्दल मी तुम्हाला नाही म्हणणार नाही...." मी हसून म्हणालो...
मग कविता मॅडम थोड्या ठिक झाल्या... मी हसत त्यांना विचारले,
"मग आता निघायचे का ऑफीसला? आता तुम्हाला बरे वाटत असेल ना..."
"नाही रे... तरी मन उदास आहे!... ऑफीसला जावेसे वाटत नाही..." त्यांनी तरीही उदासपणे म्हटले...
"आणि घरी पण तुम्ही जाणार नाही... मग कोठे जाणार? कोठल्या मैत्रिणीकडे जाणार?" मी उत्सुकतेने विचारले.
"माहीत नाही!... बघेल..." त्यांनी पुन्हा शुन्यात बघत म्हटले.
"मी तुम्हाला एक सजेस्ट करू का? म्हणजे तुम्हाला पटत असेल तर...." मी पटकन काहितरी विचार केला आणि त्यांना म्हणालो...
"काय?" त्यांनी जास्त इंटरेस्ट न दाखवता विचारले.
"तुम्ही कोठे जाणार ते ठरवलेले नाही... बरे गेलात तर ती मैत्रिण जागेवर असेल की नाही, तिला तुमच्यासाठी वेळ आहे की नाही हे सांगता येत नाही... बरोबर ना?"
"हो!... ते तर आहेच..."
"मग मी एक गोष्ट सजेस्ट करतो... तुमचा मूड ऑफ आहे तर तुम्ही थोडे बाहेर भटकले तर तुमचा मूड कदाचित ठिक होईल..."
"अरे पण बाहेर कोठे भटकू?" त्यांनी म्हटले.
"सांगतो ना.... तुम्ही ऑफीसमध्ये येत नाही आहात... मी पण दांडी मारतो... आपण दोघे बाहेर कोठेतरी भटकूया..." मी सजेस्ट केले...
"अरे कशाला? माझ्यामुळे तू कशाला दांडी मारतोस?" त्यांनी आश्चर्याने विचारले.
"मग काय झाल?... तुमचा मूड ठिक नाही तर तो चांगला करणे ही माझी जबाबदारी... त्यासाठी मला दांडी मारावी लागली तरी चालेल... मी म्हटले ना... तुमच्यासाठी मी काहीही करेल..."
"ते ठिक आहे रे, सागर... मला कळतात तुझ्या भावना... पण असे एकाच दिवशी आपन दोघांनी दांडी मारणे योग्य नव्हे... ते पण आज साहेब नाहीत अश्या दिवशी..." त्यांनी मला समजावत म्हटले.
"अहो मग काय झाल?... आपण एकाच दिवशी काही कारणास्तव गैरहजर राहू नाही शकत का? समजा माझी तब्येत ठिक नसेल... किंवा तुम्हाला पर्सनल कामासाठी कोठे जायचे असेल... मग एकाच दिवशी आपण दोघे का गैरहजर राहू शकत नाही?" मी युक्तीवाद केला.
"अरे पण आपण तसे फोन करून आधी सांगायला पाहिजे होते..." त्या म्हणाल्या.
"मग ठिक आहे... तुम्ही एक काम करा... येथून एका पब्लिक फोनवरून ऑफीसमध्ये फोन करा की तुमची तब्येत ठिक नाही म्हणून तुम्ही ऑफीसमध्ये येणार नाहीत... मी ऑफीसमध्ये जातो आणि कंसल्टंटकडे जातो असे सांगून निघून येतो. म्हणजे कमीत कमी साहेबांनी फोन केला तर प्युन सांगेल तरी की मी आलो होतो व फक्त तुम्ही गैरहजर आहात..." मी पुन्हा युक्ती सांगितली... काही झाले तरी आजचा चान्स मला सोडायचा नव्हता.
"हा!... असे काही केले तर ठिक होईल..." कविता मॅडमना माझी युक्ती पटली पण त्यांनी पुढे विचारले, "अरे पण आपण जायचे कोठे?.. दिवसभर कोठे भटकायचे?"
"ते ठरवू हो आपण... आता निघूया येथून... तुम्ही फोन करा तोपर्यंत मी ऑफीसमध्ये जावून येतो... पंधरा वीस मिनीटांनी मी तुम्हाला स्टेशनमध्ये भेटतो..."
असे बोलून मी त्यांना पुढे काही न बोलू देता उठलो... त्यांचा पण शेवटी नाईलाज झाला व त्या पण उठल्या... मग मी बिल पेड केले आणि आम्ही बाहेर आलो. त्यांना जायला सांगून मी ऑफीसकडे निघालो. ऑफीसमध्ये जावून मी पाच मिनीटे थांबलो... कविता मॅडमचा फोन आलेला असे प्युनने मला सांगितले... मग मी काही ड्राईंग्ज माझ्या बॅगेत घेतली आणि त्याला सांगितले की मी अमूक कंसल्टंटकडे चाललोय आणि मला यायला संध्याकाळ होईल... त्याला सगळी इंस्ट्रक्शन देवून मी ऑफीसमध्ये लक्ष द्यायला सांगितले. साहेबांचा फोन आला तर काय आणि कसे सांगायचे हे मी त्याला समजावले.
आणि मग मी ऑफीसमधून बाहेर पडलो आणि भरभर चालत रेल्वे स्टेशनला गेलो... कोठे जायचे ह्याचा मी विचार करून ठेवला होता. स्टेशनमध्ये ब्रिजखाली कविता मॅडम माझी वाट बघत उभ्या होत्या. मला पाहून त्यांचा चेहरा थोडा खुलला! त्यांच्या जवळ जावून मी त्यांना म्हटले,
"सगळे आपल्या प्लानींगप्रमाणे झाले आहे... आता संध्याकाळपर्यंत आपण भटकू शकतो..."
"अरे पण कोठे जायचे?" त्यांनी उत्सुकतेने विचारले.
"सांगतो... आपण गोराई बीचला जावुया...." मी शेवटी उघड केले...
"गोराई बिच? तेथे जावून काय करायचे?" त्यांनी शंकेने विचारले...
"काही नाही!... भटकायचे तेथे... झाडीत फिरुया.... बीचवर फिरुया..." मी म्हणालो.
"अरे पण पावसाळ्याच्या सिझनमध्ये बीचवर जायचे म्हणजे रिस्की आहे रे... पाऊस आला तर आपली पंचाईत होईल..." त्यांनी पुन्हा शंका काढली
"नाही होणार.... आणि आज सकाळपासून आकाश एकदम स्वच्छ आहे... पाऊसाची काही चिन्ह नाहीत.... आणि आलाच जर पाऊस तर काय?... भिजू पावसात... ती पण एक मजा असते...." मी हसून म्हणालो.
"आणि भिजलेल्या कपड्याने नंतर फिरत बसायचे?" त्यांनी पटकन विचारले.
"नाही!.... तेथे काही तासाकरीता रूम भाड्याने मिळतात... तेथे आपण कपडे वाळवू शकतो... तेथे बसून डबा वगैरे खावुया... झालेच तर थोडी झोप वगैरे घेता येईल..." मी साळसूदपणे म्हटले...
त्या प्लानींगमध्ये अजून काय काय घडू शकते ह्याचा विचार त्यांच्या मनात न यावा अशी मी प्रार्थना करत होतो... कारण ते जर त्यांनी ओळखले तर त्या यायला तयार होणार नाहीत अशी मला शंका होती... नशीब ते त्यांच्या लक्षात आले नाही आणि काही क्षण विचार केल्यावर त्या यायला तयार झाल्या! मी मनातून जाम खूष झालो!! मग मी वेळ वाया न घालवता त्यांना पुढील सुचना दिल्या. तेथून फास्ट ट्रेन पकडून बोरिवलीला उतरायचे व पुढे रिक्षासाठी कोठे थांबायचे हे मी त्यांना समजावले. आमच्या दोघांचा पास होता तेव्हा तिकीट काढायचा प्रश्न नव्हता... मग आम्ही ब्रिजवरून दुसऱ्या प्लॅटफॉर्मला गेलो आणि थोड्या वेळात आलेल्या विरार फास्ट लोकलमध्ये चढलो... अर्थात! मी जेंन्ट्स डब्यात आणि कविता मॅडम लेडीज डब्यात....
बोरिवली स्टेशनला उतरून आम्ही परक्यासारखे वेगवेगळेच बाहेर पडलो आणि गोराईला जाणाऱ्या रिक्षेच्या लाईनकडे आलो... मॅडम जवळ आल्यावर आम्ही एका रिक्षात बसलो आणि गोराईला निघालो... पंधर वीस मिनीटात आम्ही गोराईच्या खाडीजवळ पोहचलो... मग तेथून आम्ही बोटीने पलिकडे गोराई बिचला निघालो... बोटीतही कविता मॅडम थोडे अंतर ठेवून बाजूला बसल्या होत्या... त्यांची नजर आजुबाजूला असलेल्या पॅसेंजरमध्ये कोणी ओळखीचे तर नाही ना ते शोधत होती... अर्थात! कोणी आमच्या ओळखीचे नव्हते... बऱ्याच तर मुलामुलींच्या जोड्याच होत्या...
मग बोटीनी आम्ही पलिकडे उतरलो आणि तेथून रिक्षा करून बिचकडे निघालो... तेथे बाकी रिक्षात बसल्यावर मी कविता मॅडमना एकदम खेटून बसलो... पावसाळा असल्याने रिक्षाच्या दोन्ही बाजुला प्लास्टिकचा परदा लावलेला होता. त्याचा फायदा घेत मी एक हात कविता मॅडमच्या खांद्यावर टाकून त्यांना जवळ घेवून बसलो होतो... रिक्षाचा ड्रायव्हर मिररमधून पाहिली म्हणून त्या थोड्या संकोचत होत्या आणि बाजूला व्हायला बघत होत्या. पण मी त्यांना घट्ट पकडून धरले होते... शेवटी आम्ही गोराईच्या बीचजवळ पोहचलो...
आम्ही रिक्षामधून उतरत असताना २/३ मुलें आमच्या जवळ आली आणि 'रूम पाहिजे का' विचारू लागली... त्यातल्या त्यात एका गरीब दिसणाऱ्या मुलाला मी 'हो' म्हटले... मग तो मुलगा आम्हाला एका झाडीत घेवून गेला... थोडे आत चालत गेल्यावर एका ठिकाणी ४/५ रूम रांगेत असलेले एक बैठे घर होते तेथे आम्ही गेलो... त्या मुलाने एका कोपऱ्याच्या रूमचा दरवाजा उघडून आम्हाला रूम दाखवली. रूम तशी स्वच्छ होती. एका कोपऱ्यात एक लोखंडाची खाट होती ज्यावर एक गादी आणि २ उश्या होत्या... गादीवरची चादर स्वच्छ दिसत होती... एका बाजुला एक छोटे टेबल आणि दोन खुर्च्या होत्या. कोपऱ्यात एक मोरी होती... मोरीच्या कठड्यावर पाण्याने भरलेले २ बकेट होती.
मी त्याला रूमचे भाडे विचारले. त्याने दिवसाचे १५० रुपये भाडे सांगितले. मी १२५ ला त्याला तयार केले आणि त्याला रुपये काढून दिले... मग मी त्याला बिसलरीच्या २ पाण्याच्या बाटल्या आणून द्यायला सांगितल्या. त्याने त्या खोलीचे लॉक माझ्या हातात दिले आणि तो निघून गेला. जाताना दरवाजा ओढून घ्यायला तो विसरला नाही. कविता मॅडम थोडे संकोचल्यासारखे बेडवर बसलेल्या होत्या... मी त्यांच्या जवळ गेलो आणि बेडवर बसलो, त्यांच्यापासून एक फूटाचे अंतर ठेवून... मी त्यांना विचारले,
"आता काय करूया? म्हणजे तुम्हाला थोडा आराम करायचा का आपण सरळ बीचवर फेरी मारून येवूया?"
"चालेल ना... आपण बीचवर फिरून येवुया..." त्यांनी हळूच उत्तर दिले...
कदाचित त्यांना कल्पना आली असावी की ह्या खोलीतील एकांतात बरेच काही घडू शकत होते... त्या कल्पनेने कदाचित त्यांच्या मनावर थोडे दडपण आले असावे... म्हणून त्या थोड्या टेन्समध्येच बसल्या होत्या... त्या क्षणी मी काही न करायचे ठरवले! बीचवर फेरफटका मारताना त्यांचा मूड फुलवावा आणि त्यांना मोकळे करावे असा मी विचार केला. मग तो मुलगा पाण्याच्या बॉटल घेवून आला. मग माझी बॅग आणि कविता मॅडमची पर्स तेथेच ठेवून आम्ही बाहेर पडलो. आम्ही चपला पण काढून ठेवल्या. मी खोली नीट लॉक केली आणि चावी खिशात टाकून आम्ही तेथून निघालो....
थोडे पुढे चालत गेल्यावर आम्ही झाडीतून बाहेर आलो आणि समोर अथांग सागर पसरला होता... मग आम्ही चालत चालत पाण्याच्या जवळ गेलो.... वाळूतून अनवाणी चालताना पायाला एक वेगळेच सेंसेशन होत होते आणि त्याने आम्हाला मजा वाटली... जेव्हा आम्ही पाण्यात पाय ठेवले तेव्हा आधी पाण्याच्या थंड स्पर्शाने अंगावर शहारे आले! मग मी कविता मॅडमना सजेस्ट केले की आपण बीचच्या एका टोकापासून दुसऱ्या टोकापर्यंत चालत जावुया... त्या उत्साहाने तयार झाल्या आणि मग आम्ही चालायला सुरुवात केली... आकाश एकदम निरभ्र होते पण थंडावा असल्याने ऊन लागत नव्हते... तो ऑड दिवस असल्याने बीचवर अजिबात गर्दी नव्हती. आमच्यासारखेच एखाद दुसरे जोडपे दिसत होते...
चालता चालता मी कविता मॅडमना काही फनी जोक्स सांगायला सुरुवात केली... सुरुवातीला त्या जास्त हसत नव्हत्या पण जस जसे आम्ही पुढे जावू लागलो तसे त्यांचा मूड खुलत गेला... नंतर मग त्या दिलखुलासपणे हसायला लागल्या... त्या पण काही किस्से सांगायला लागल्या आणि मी उगाचच त्यांना जास्तच दाद द्यायला लागलो... त्याने त्यांचा मूड अजून चांगला झाला! मी मुद्दाम त्यांच्या नवऱ्याचा किंवा सासरचा टॉपीक टाळत होतो जेणेकरून त्यांना त्याची आठवण न रहावी... त्या पण त्याबद्दल काही बोलत नव्हत्या...
नंतर चालता चालता मी हळूच त्यांचा हात धरला... त्यांनी तो लगेच सोडवला नाही पण आजुबाजूला नजर टाकून कोणी बघत तर नाही ना हे त्यांनी हळूच चेक केले... तसे आमच्याजवळ कोणी नव्हतेच आणि जे कोणी लांब लांब होते ते अगदी तुरळक लोक होती... मग त्या थोड्या आश्वस्त झाल्या आणि त्यांनी माझा हात घट्ट पकडला... मग एकमेकांच्या हातात हात गुंफून आम्ही गप्पा मारत थोडा वेळ चालत राहिलो. नंतर मग मी त्यांच्या कंबरेत हात घातला आणि त्यांना खेटून चालायला लागलो.... काही क्षण त्या थोडा टेन्स झाल्या पण पुन्हा त्या रिलॅक्स झाल्या... त्यांनी पण नंतर माझ्या कंबरेत हात घातला आणि मग आम्ही एकमेकांना घट्ट जवळ धरत चालत राहिलो...
गप्पा मारात मारत आम्ही बरेच दूर चालत आलो होतो... मग आम्ही परत मागे फिरलो.... एका क्षणी मी कविता मॅडमना धरून पाण्यात थोडे आत आत चालायला लागलो.... आधी आधी त्या थोड्या आत आल्या पण जसे पाणी गुढग्याच्या जवळ आले तसे त्यांनी बाहेर जावुया म्हटले. मी त्यांना म्हटले 'चला हो अजून आत'... असे म्हणून मी जबरदस्ती त्यांना आत नेवू लागलो... त्या हसून नकार द्यायला लागल्या आणि विरोध करायला लागल्या... 'कपडे भिजतील' ह्या सबबीवर त्या अजून आत यायला मागत नव्हत्या.... शेवटी मी त्यांच्यापासून बाजुला झालो आणि त्यांच्या अंगावर पाणी उडवू लागलो....
आधी कविता मॅडमना कळेना काय करावे ते आणि त्या मला बडबडत करत स्वत:चा बचाव करू लागल्या. पण मी त्यांना पुर्ण भिजवलेच... मग त्या पण चिडल्या आणि त्या माझ्या अंगावर पाणी टाकू लागल्या.... मी आधी आधी थोडा बाजूला राहून स्वत:चा बचाव करण्याचे नाटक केले आणि मग मी त्यांच्या अंगावर झेप घेतली आणि त्यांना खाली पाडले... किंचाळत, हसत खिदळत त्या मला बडबड करू लागल्या... त्यांच्याबरोबर मी पण पाण्यात पडलो होतो आणि आता आम्ही दोघेही पुर्ण भिजलो होतो.... आता भिजलोच होतो तर आम्ही थोडे अजून आत कंबरे एवढ्या पाण्यात गेलो... मग मी त्यांना मिठीत घेत पाण्यात पडलो....
सुरुवातीला त्यांनी माझ्या मिठीतून सुटण्याचा लटका प्रयत्न केला पण मी त्यांना सोडले नाही... मग त्या पण माझ्या अंगाला चिकटल्या... मग आम्ही एकमेकांना चोंबाळत पाण्यात लोळू लागलो... आम्ही कधी किसींग चालू केले हे आम्हाला कळलेच नाही... पाण्याच्या आत मी कविता मॅडमची छाती दाबत होतो तर कधी त्यांचे नितंब दाबत होतो... त्यांचा हातही माझ्या लंडावर फिरत होता... माझा लंड तर कडक झालाच होता आणि कविता मॅडमही उत्तेजीत झाल्या होत्या.... पण तेथे तसे बीचवर त्यापेक्षा जास्त आम्हाला काही करता येत नव्हते... तेव्हा मी रूमवर परतायचे ठरवले...
थोडा वेळ पाण्यात मस्ती केल्यावर आम्ही बाहेर आलो... आम्ही दोघेही पुर्ण भिजलो होतो... कविता मॅडमचा ड्रेस भिजून त्यांच्या अंगाला चिकटला होता... पण नशीब तो पारदर्शक ड्रेस नव्हता त्यामुळे आतील त्यांची ब्रेसीयर व पॅन्टी दिसत नव्हती... पण ड्रेस भिजून अंगाला चिकटल्याने त्यांची फिगर त्यावरून कळत होती... अर्थात! बीचवर जास्त कोणी नव्हतेच तेव्हा लाजायचा प्रश्न नव्हता... आम्ही तसेच बीचवरून चालत गप्पा मारत परत आम्ही घेतलेल्या रूमजवळ आलो... रूमच्या जवळ तो मुलगा एक टॉवेल घेवून उभा होता...
मी त्याच्या जवळ गेल्यावर त्याने मला सांगितले की रुमच्या मागे एक बाथरूम आहे ज्यात शॉवर आहे... आम्ही तेथे अंघोळ करू शकतो आणि त्यासाठी तो प्रत्येकी दहा रुपये चार्ज करणार होता... मी त्याला ठिक आहे म्हणालो आणि रुपये रूम सोडताना देतो असे म्हणालो. तो ठिक आहे म्हणाला आणि आम्हाला रूमच्या मागे घेवून गेला... बाथरूम दाखवून तो निघून गेला... मी मॅडमना म्हणालो की तुम्ही आत जावून सगळे कपडे काढून अंघोळ करा आणि सगळे कपडे धुवून चांगले पिळा आणि मग पुन्हा घाला... नंतर मग आपण रूममध्ये कपडे काढून सुकायला ठेवुया...
कविता मॅडमने ठिक आहे म्हटले आणि त्या आत बाथरूममध्ये गेल्या. मी बाहेर उभा राहून त्यांची वाट बघू लागलो... साधारण पंधरा मिनीटांनी कविता मॅडम बाहेर आल्या... त्यांनी अंगावरील ड्रेस पिळून सगळे पाणी काढले होते... केस धुतल्याने त्यांनी ते मोकळे सोडले होते... मग मी त्यांना रूममध्ये जावून बसायला सांगितले आणि मग मी बाथरूममध्ये अंघोळीला गेलो... बाथरूममध्ये आल्यावर मी सगळे कपडे काढून नागडा झालो... नागडे झाल्याबरोबर माझा लंड कडक झाला पण मी त्याच्याकडे दुर्लक्ष करून तशीच अंघोळ केली... आणि मग मी माझे सगळे कपडे पाण्याखाली धुवून चांगले पिळले... मग ते पिळून कोरडे केलेले कपडे मी पुन्हा घातले आणि बाहेर आलो....
मी रूममध्ये आलो आणि दरवाजा लॉक करून घेतला... कविता मॅडम बेडवर एका कोपऱ्याला बसल्या होत्या. मी खिडकी वगैरे नीट लावल्यात की नाही तसेच कोठून आतले काही दिसणार नाही ना हे नीट चेक करून घेतले आणि निश्चिंत झालो! मग मी कविता मॅडमजवळ आलो आणि हसून त्यांना म्हणालो,
"चला!... आता आपण कपडे काढून वाळायला ठेवुया..."
"अरे पण कपडे काढून अंगात घालायचे काय?" उत्तर माहीत असूनही त्यांनी प्रश्न केला...
"कशाला काय घालायचे?... आपण असेच रहायचे... नागडे!...." मी चावटपणे हसून म्हटले.
"व्वा!... शहाणा आहेस!... असे बोलतोस जसे काही आपण नग्न शतकात रहातोय...." मॅडमनी जोक करत म्हटले.
"मग काय झाले? आता आपण एकमेकांना काय लाजायचे? आपल्यात काही लपून राहिले आहे का?" मी मुद्दाम हसून तिरकस प्रश्न केला.
"हंम्म्मऽऽ... कळते हो मला.... तुला काय म्हणायचेय ते... इतकी काही मी दुधखुळी नाही..." त्यांनी लटकेपणे म्हटले.
"हो ना... मग झाले तर... तसेही आज मी तुम्हाला नग्न बघणार होतो... त्यासाठीच तुम्ही आज हा ड्रेस घालून आला होता..." मी हसून म्हणालो.
"हो!... पण मी काय तुझ्या समोर नागडी फिरणार नव्हते... ते मी फक्त पाच दहा मिनीटे नग्न होवून तुला दाखवणार होते..." त्यांनी किंचीत आवाज चढवत म्हटले.
"हळु मॅडम हळू... मोठ्याने बोलू नका.... बाहेर कोणाला ऐकू जाईल...," मी आवाज लहान करत त्यांना म्हणालो आणि पुढे बोललो, "हे बघा, मॅडम... पाच दहा मिनीटे तुम्ही माझ्यासमोर नग्न झाला असता तर मी तुम्हाला बघणार होतो.... तुमचे अंग न अंग मी न्याहाळणार होतो... मग नंतर त्या दहा मिनीटाची अजून तीस मिनीटे झाली तर त्याने काय फरक पडतो?... तुम्हाला जी लाज वाटणार आहे ती पहिली पाच मिनीटेच वाटणार आहे... नंतर तुम्हाला माझ्या नजरेची सवय होईल आणि काही वाटणार नाही..." मी युक्तीवाद केला.
"नालायक! बेशरम!... लाज पण वाटत नाही असे बोलायला... मी नाही बाई सगळे कपडे काढणार... मी फक्त ड्रेस काढून ठेवते..." असे बोलून कविता मॅडम उठून उभ्या राहिल्या.
"बर ठिक आहे... आधी नुसता ड्रेस काढून ठेवा... आपण जेवेपर्यंत... मग नंतरचे नंतर बघू..." मी मिश्किलपणे हसत म्हणालो.
माझ्या बोलण्यातली खोच त्यांना कळली आणि त्यांनी मारक्या म्हशीसारखे फक्त माझ्याकडे बघितले... मी त्यांच्या नजरेकडे दुर्लक्ष करून माझे कपडे काढायला लागलो... त्या पण आपला ड्रेस काढायला लागल्या.... मी शर्ट आणि पॅन्ट काढली आणि फक्त अंडरवेअरवर उभा राहिलो... कविता मॅडमनीही आपला पंजाबी ड्रेस काढला आणि त्या फक्त ब्रेसीयर व पॅन्टीवर माझ्यासमोर उभ्या राहिल्या... आज त्यांनी क्रिम कलरची ब्रा-पॅन्टी घातली होती आणि ती थोडी ओली असल्याने मला त्यांच्या ब्रामधून डार्क अरोला आणि खाली पॅन्टीमधून पुच्चीचा काळा भाग थोडा थोडा दिसत होता... माझी नजर त्यांच्या ब्रा-पॅन्टीवर रेंगाळतेय हे कविता मॅडमच्या लक्षात आले पण त्यांनी त्याकडे दुर्लक्ष केले...
नंतर मग आम्ही त्या अर्धनग्नपणाचा जास्त बाऊ न करता आपापले लंचचे डबे बाहेर काढले... आणि मग आम्ही एका बाजुला असलेल्या छोट्या टेबल-खुर्चीवर बसून जेवायला सुरुवात केली... बोलताना आम्ही गोराई बीच आणि तेथील वातावरणाबद्दल बोलत होतो... जेवण झाल्यावर आम्ही पाणी वगैरे प्यायलो आणि डबे पुन्हा बॅगेत ठेवून दिले... नंतर मग मी आमचे ओले कपडे त्या टेबल-खुर्चीवर वाळत घातले... ती टेबल खुर्ची मी सिलींग फॅनच्या खाली आणून ठेवली जेणेकरून कपडे लवकर सुकावेत...
तिकडे कविता मॅडम भिंतीला उश्या टेकवून त्याला रेलून बेडवर बसल्या होत्या. त्यांनी आपले पाय सरळ लांब करत पायाची अडी घातली होती. तसे बसून त्या उत्सुकतेने माझ्या हालचाली बघत होत्या... जेव्हा माझे झाले तेव्हा मी त्यांच्या जवळ गेलो आणि त्यांच्याकडे बघून हसलो. त्या पण माझ्याकडे बघून प्रसन्नपणे हसल्या... मी बेडवर चढलो आणि त्यांच्या बाजूला पडलो... आधी मी एक विताचे अंतर आमच्या मध्ये ठेवले होते पण मग मी अजून जवळ सरकलो आणि त्यांना टेकून बसलो... त्या स्तब्धपणे बसून होत्या. मी एक हात त्यांच्या खांद्यावर टाकून त्यांना जवळ ओढले... त्या माझ्या मिठीत आल्या आणि वर माझ्याकडे बघून त्या लाडिक स्वरात मला म्हणाल्या,
"सागर... तू एक चांगला मुलगा आहेस ना? माझी खूप काळजी करतोस ना?"
"ऑफकोर्स!... त्यात काही शंकाच नाही..." मी अभिमानाने उत्तर दिले.
"तुला माझ्या सुखाची खूप काळजी आहे, हो ना?... माझ्या सुखासाठी तू काहिही करायला तयार आहेस... बरोबर ना?" पुन्हा त्यांनी विचित्रपणे हसत लाडात म्हटले.
"अगदी बरोबर!..." मी बेधडक कबूल केले...
"मग मी तुला एक रिक्वेस्ट करू?... तू ऐकशील का??" त्यांनी अजिजीच्या स्वरात मला विचारले.
"ऐकेल ना... त्यात काय एवढे... तुम्ही फक्त सांगा..." त्यांना काय म्हणायचेय ते काही मला कळेना...
"काल रात्री मला नीट झोप मिळालेली नाही... ह्यांच्याशी भांडून मी खूप अस्वस्थ होते रात्री... माझी इतकीच रिक्वेस्ट आहे.... की मला अर्धा तास व्यवस्थित झोपायचेय... तेव्हा मला झोपून देशील का?... प्लिज!" त्यांनी काकुळतीला आल्यासारखी विनंती केली...
"ओह कमॉन, मॅडम... नक्की झोपून देईल... इतकी कळकळीने विनंती करायची काही गरज नाही... मला खरच तुमची खूप काळजी आहे... तुम्ही झोपा खुशाल!... मी अजिबात तुम्हाला डिस्टर्ब करणार नाही... तुम्ही उठाल तेव्हाच मी उठेल..." असे बोलून मी प्रेमाने त्यांना जवळ घेतले आणि त्यांच्या ओठाचे एक चुंबन घेतले.
"ओह सागर... तू किती चांगला आहेस!... तुझा हा आधार आहे म्हणून माझ्या जीवनात थोडे सुख आहे..."
असे बोलून कविता मॅडम मला बिलगल्या आणि आम्ही किसींग करायला लागलो... थोडा वेळ आम्ही उत्कटपणे किसींग करत राहिलो... माझा हात त्यांच्या अंगावरून फिरत होता.. पण मी तो वासनेने फिरवत नव्हतो तर प्रेमाने त्यांना गोंजारत होतो... त्यांना पण ते कळत होते आणि त्यामुळे त्या माझ्या मिठीत सुखावत होत्या... साधारण दहा मिनीटे तसे एकमेकांना बिलगून बसल्यावर मी त्यांना म्हणालो,
