Rainly Night

पावसाळी रात्र

'आयचा घो ह्या पावसाच्या... धरण फुटल्यासारखा बदाबदा गळतोय... साला, कधी थांबणार कोणास ठाऊक?'...

मनातल्या मनात मी धुंवाधार कोसळणाऱ्या पावसाला दोष देत माझी कार ढकलत होतो... मला जायचे होते त्या तालुक्याच्या गावाच्या अलीकडे अर्ध्या तासाच्या रस्त्यावर माझी कार बंद पडली होती. सगळीकडे सुनसान होते आणि एखादीच गाडी रस्त्याने जाताना दिसत होती... आता काय करायचे ह्याचा मी विचार केला. पाऊस कधी थांबेल ह्याचे काही चिन्ह दिसत नव्हते आणि गाडी अशी येथेच ऊभी ठेवली तर आपोआप रिपेअर होणार नव्हती... आधी मी विचार केला की गाडी तिथेच सोडुन जवळपास कोठे एखादे गॅरेज किंवा मेकॅनिक भेटतो का हे चेक करुया. पण किती वेळ जाईल ह्याचा काही अंदाज नव्हता आणि तितका वेळ गाडी अशीच सुनसान जागी सोडुन गेलो तर चोरीला जाण्याची भिती होती.

शेवटी मी ठरवले की गाडी स्वत:च ढकलत ढकलत होईल तितके दूर जावे आणि एखादे घर किंवा दुकान वगैरे लागले तर तेथे गाडी ठेवावी... मग मी गाडी न्युट्रलमध्ये टाकुन एक दरवाजा उघडुन स्टेअरींग धरत ढकलायला लागलो... मी नियमित व्यायाम करणारा होतो त्यामुळे एकट्याने अशी गाडी ढकलायला मला जास्त कष्ट वाटत नव्हते... गाडी ढकलता ढकलता मी विचारांच्या महापूरात वहावत गेलो...

साधारण १५/१६ वर्षापुर्वी मी माझ्या गावातून पळालो होतो त्यावेळीही असाच पाऊस पडत होता... इतका मुसळधार नाही पण बऱ्यापैकी पडत होता... त्यावेळी मी जेमतेम १४ वर्षाचा होतो... गावातून मी पळत तालुक्याच्या गावाकडील रस्त्याला लागलो होतो आणि एका ट्रकमध्ये बसून तालुक्याचे गाव गाठले होते... तालुक्याच्या गावाला लागुन रेल्वे स्टेशन होते... रात्रीच्या एका ट्रेनमध्ये मी बसलो आणि मुंबईकडे निघालो... अंगावर एक ड्रेस आणि खिशात वश्या, म्हणजे माझा मित्र वसंतकडुन घेतलेले ३०० रुपये होते... मुंबईला जावुन मी काय करणार आणि माझे पुढे कसे होणार ह्याची कसलीही चिंता माझ्या मनात नव्हती. एकदा निर्धार करुन बाहेर पडलोच आहे तर आता नशीब जेथे कोठे नेईल तेथे जायचे असे मी ठरवले होते...

सकाळी मी मुंबईला वि.टी. स्टेशनला पोहचलो आणि गर्दीत मिसळुन बाहेर पडलो... आणि मग मुंबईच्या गर्दीत पुढे मी कसा वहावत गेलो आणि घडलो हे सांगायचे म्हटले तर एक पुस्तक लिहुन होईल... इतकेच सांगतो की जमेल तसे आणि झेपेल इतकेच शिकलो... भरपूर काबाडकष्ट केले आणि करत राहिलो... दुनियादारी शिकलो, संधी मिळेल तसे प्रगती करत गेलो आणि मुंबईमध्ये स्वत:चे एक स्थान बनवले... रिअल इस्टेट क्षेत्रात शिरलो आणि स्वत:चा व्यवसाय काढत बिल्डर झालो... आता माझ्याकडे स्वत:चे घर, गाडी, थोडी फार प्रॉपर्टी आणि भरपूर पैसा होता... पहिल्यापासून एकटाच असल्याने छान छौकीत राहिलो आणि ऐश करत जगलो...

म्हटले तर सगळे होते पण तरीही काहितरी कमी होती... शेवटी काही झाले तरी तुमची नाळ जिथे आहे किंवा तुम्ही जेथुन आलात त्या जागेला कधी विसरता येत नाही... गेले काही महिने मला माझ्या जन्म गावाची आठवण खूप सतावत होती... माझ्या कुटुंबाची मला फार आठवण येत होती... मनातून सतत वाटत होते की गावी जावे आणि आपल्या कुटूंबाला भेटावे... आपण आता इतके कमवतोय ते कोणासाठी?? इतका पैसा मिळवतोय त्याचा आपल्या कुटूंबाला काय फायदा?? ते सगळे कसे असतील, कसे रहात असतील??? मी इतके ऐशोआरामात रहातोय पण ते कसे जगत असतील?? अश्या अनेक प्रश्नांनी मला भंडावुन सोडले आणि मी गावाला भेट द्यायचा निश्चय केला...

त्याप्रमाणे मी सकाळी माझी कार घेवुन मुंबईवरुन निघालो आणि तेव्हा पासूनच रिमझिम पाऊस पडत होता... घाट चढुन वर आल्यानंतर जो धुवाधार पाऊस पडायला लागला ते एक क्षणही थांबायचे नाव घेत नव्हता... संततधार पाऊस आणि ओलाव्यामुळे सगळीकडे धुके होते... काळ्याकुटट ढगांनी सगळीकडे अंधारी आली होती त्यामुळे दुपारचे चार वाजुन गेले तसे रात्र झाल्यासारखे वाटत होते... सहाला तर मध्य रात्र उलटल्यासारखा अंधार सर्वत्र पसरला होता... मेन हायवेवर गाड्यांची वर्दळ होती, गावे लागत होती. पण हायवे सोडुन मी माझ्या गावाच्या जवळील तालुक्याच्या रस्त्याला लागलो तसे रस्त्याला एखाद दुसरी गाडी दिसत होती... त्यात माझी कार बंद पडली तेव्हा तिला ढकलत पुढे गेल्याशिवाय माझ्याकडे पर्याय नव्हता. आश्चर्य म्हणजे कोठेही गाव किंवा वस्तीची चिन्ह दिसत नव्हती... तालुक्याचे गाव अगदी जवळ होते पण एवढ्या पटट्यात एकही घर किंवा दुकान दिसत नव्हते... रेग्युलर व्यायाम करुन कमवलेली बॉडी आता कामाला येत होती... एकट्य़ाने कार ढकलत न्यायला मला जास्त त्रास पडत नव्हता...

आणि तेवढ्यात मला अंधारात घरासारखी आकृती दिसली!... निरखुन पाहिल्यावर ते घरच असल्याची खात्री झाली आणि माझ्या त्रस्त मनाला दिलासा मिळाला... ते घर पुढे शंभर पाऊलावर रस्त्याच्या बाजुला पंचवीस एक फूट आत होते... कारच्या हेडलाईटच्या प्रकाशात कोठे खडडा तर नाही ना ह्याची खात्री करुन मी कार ढकलत रस्त्यावरुन खाली उतरवली आणि त्या घराच्या दिशेने ढकलू लागलो... डांबराच्या रस्त्यावर कार ढकलायला मला त्रास पडला नाही पण आता रस्त्यावरुन खाली मातीत उतरल्यावर मला ढकलायला त्रास पडु लागला... कसेबसे जोर लावत मी कार ढकलत त्या घराजवळ पोहचलो...

कारच्या हेडलाईटमध्ये पाहिले तर ते घर म्हणजे एक टपरीसारखे दुकान होते आणि अर्थात ते बंद होते... दुकानाचा टाळा पाहुन माझी सटकली आणि तोंडातुन शिवी बाहेर पडली... मला विश्रांतीसाठी काहितरी आडोसा मिळाला ह्याचा आनंद होता पण बंद दुकान पाहून मी अजुनच वैतागलो... कार तशीच सोडुन मी त्या दुकानाच्या मागच्या बाजुला गेलो आणि माझ्या लक्षात आले की दुकानाला लागुनच मागच्या बाजुला एक खोली होती... पण त्याच्या भोवती बऱ्यापैकी मोठे बंदिस्त आंगण दिसत होते... अंगणाची भिंत पेंडेच्या सुक्या गवतापासून तयार केलेली चांगली पुरुषभर ऊंचीची होती त्यामुळे आतले काही दिसत नव्हते (तसेही अंधारात काही दिसायला वाव नव्हता).

त्या अंगणाच्या भिंतीला वळसा घालुन मी मागच्या बाजुला गेलो तेव्हा मध्यावर अंगणात शिरायचा दरवाजा दिसला... गवताच्या पेंडेचाच बनलेला तो दरवाजा उघडुन मी आत शिरलो... चांगले बारा-पंधरा फुटाचे अंगण पार करुन मी खोलीच्या दरवाज्यात पोहचलो... दरवाज्याच्या वरील शेडखाली मी शिरलो आणि गेल्या तास-दिड तासात प्रथमच मला पाऊसापासून एक आडोसा मिळाला... पाऊसाच्या आडव्या तिडव्या मारापासून माझी सुटका झाली आणि जीव सुखावला! मी अंगावरील पाणी निथळत, माझे केस झटकत काही क्षण तेथेच तसा ऊभा राहिलो... कपड्यावरील पाणी बऱ्यापैकी निथळुन गेल्यावर मगच मी दरवाज्यावर थाप मारली आणि दार ठोकू लागलो...

काही क्षणानंतर कडी उघडल्याचा आवाज झाला आणि दरवाजा उघडला... घराच्या आत लावलेल्या कंदिलाचा प्रकाश बाहेर पडला आणि त्या प्रकाशात मला एक 'बाई' दारात ऊभी असलेली दिसली... म्हटले तर कंदिलाचा प्रकाश प्रखर नव्हता पण त्या मंद प्रकाशातही मला स्पष्ट दिसले की त्या बाईने वर फक्त टाईट ब्लाऊज घातलेला होता आणि खाली पेटीकोट होता... काही क्षण आम्ही दोघेही स्तब्ध होवुन एकमेकांकडे पहात राहिलो... मी कल्पना केली नव्हती की एक बाई अश्या अवस्थेत मला पहायला मिळेल आणि तिनेही बहुतेक एक अनोळखी पुरुष बाहेर असेल अशी अपेक्षा केली नसेल...

ती बाई पहिली भानावर आली आणि एका क्षणात दरवाज्यातून दूर झाली!! ज्या स्पीडने ती गायब झाली त्याच स्पीडने ती पुन्हा दरवाज्यात अवतरली! फक्त आता तिने छातीवर टॉवेल घेतला होता...

"म... मला वाटलं माझा नवरा आला... काय पाहिजे तुम्हाला??" तिने ओशाळत आपल्या उभारावरचा टॉवेल नीट करत विचारले.

"ते... माझी कार बंद पडली आहे... तुमच्या दुकानाच्या पुढे आहे..." मी म्हणालो.

"अच्छा... तुम्हीच शिवी दिली मघाशी तिकडे..." तिने हसुन म्हटले.

"स.. सॉरी हं... ते... मी कार ढकलुन ढकलुन वैतागलो होतो आणि तुमचे घर दिसले तर मनातून मी खूष झालो की आडोसा मिळाला... पण तुमच्या दुकानाचे बंद दार पाहुन मला वैतागल्यासारखे झाले... म्हणुन तोंडातुन शिवी बाहेर पडली... सॉरी हं, मला माहीत नव्हते की तुम्ही आत ऐकाल म्हणुन..." मी ओशाळत म्हटले...

"ठिक आहे हो... मला सवय आहे शिव्या ऐकायची..." तिने हसत म्हटले...

"सवय??..." मी तिला 'सवय कशी' विचारणार होतो पण म्हटले जाऊ दे आपल्याला काय करायचेय... तेव्हा मी फक्त विचारले,

"येथे कोठे जवळपास रिपेरींग गॅरेज किंवा मेकॅनिक भेटेल का??"

"काही नाही...," तिने पटकन उत्तर दिले, "मेकॅनिक तुम्हाला तालुक्याचा गावात मिळेल... पण तुम्हाला जाता येणार नाही... कारण तालुक्याच्या गावाच्या रस्त्यावरचा ब्रीज पाण्याखाली गेलाय... कालपासून सारखा पाऊस पडतोय... सगळे बंद आहे... लाईट नाय आणि काही नाय..."

"बापरे... मग आता मी काय करु??... कोठे जाऊ आणि कसा जाऊ??" मी काळजीच्या सुरात विचार करत स्वत:शीच म्हटले...

बाहेर धुवाधार पाऊसाचा आवाज येत होता पण तरीही आम्हा दोघांच्या मध्ये एक निरव शांतता जाणवत होती... 'आता काय करावे?' असा प्रश्न आम्हा दोघांच्याही चेहऱ्यावर आणि मनात घोळत होता... त्या बाईच्या चेहऱ्यावरील बदलते भाव पाहुन मला वाटू लागले की कोठल्याही क्षणी दरवाजा धाडकन बंद केला जाईल... म्हणजे मी काय करायचे हे माझे मलाच ठरवावे लागणार होते... तरीही वेड्या आशेने मी त्या बाईकडे बघत होतो...

मिणमिणत्या कंदिलाच्या प्रकाशातही ती बाई माझ्या चेहऱ्याचे निरिक्षण करत माझ्या मनाचा ठाव घ्यायचा प्रयत्न करत होती... तिने हळुच विचारले,

"मुंबईचे का तुम्ही?... कुठे निघालात??"

"हो मुंबईचाच... गावाला निघालो होतो... स्वत:च्या कारने... पण पाऊसाचे पाणी शिरले आणि कार खराब झाली... मेकॅनिक भेटला तर कार दुरुस्त करुन पुढे जाऊ शकतो... पण मग पाऊस थांबेपर्यंत वाट बघावी लागणार..." मी खुलासा केला...

माझ्या बोलण्याचा तिच्यावर काही परिणाम झाला की नाही कळत नव्हते पण ती काही बोलतही नव्हती की दरवाजा बंद करतही नव्हती... तेव्हा काहितरी ठरावे म्हणुन मीच पुढे बोललो,

"नाही म्हणजे तुम्हाला संकोच वाटत असेल तर मी बाहेरच थांबेन... थोडा पाऊस उघडेपर्यंत तुमच्या ह्या छताखाली ऊभा रहातो... पाऊसात भिजुन भिजुन अंग जाम झालेय म्हणुन..."

माझ्या त्या बोलण्याचा तिच्यावर थोडा परिणाम झाला व काही क्षण विचार केल्यावर ती म्हणाली,

"नाही नको... या तुम्ही आत... मला कसला संकोच..."

असे बोलुन ती दरवाज्यातून बाजुला झाली आणि मी पटकन घरात शिरलो... न जाणो पुन्हा तिने विचार बदलला आणि घरा बाहेर काढले तर? असा विचार करुन मी लगबगीने आत शिरलो... मी आत आल्यावर तिने दरवाजा लावुन घेतला आणि ती पुढे झाली...

मी झरकन घराच्या आत एक नजर फिरवली... ती एकच खोली होती जिच्यात डाव्या बाजुला एका कोपऱ्यात चूल बनवलेली होती आणि भिंतीवर मध्ये लाकडाच्या फळ्यांची मांडणी होती, जिच्यावर काही भांडी दिसत होती... दुसऱ्या कोपऱ्यात पाण्याचे हंडे आणि एक पिंप दिसत होते... उजव्या बाजुला एका कोपऱ्यात दोन तीन पेट्या पडल्या होता आणि त्यावर दोन दोऱ्या या भिंतीवरून ते पलिकडच्या भिंतीवर बांधल्या होत्या, ज्यावर कपडे टाकलेले होते... बाईच्या कपड्याशिवाय त्यावर पुरुषाचेही कपडे दिसत होते... समोरच्या भिंतीला एक दरवाजा दिसत होता जो बहुतेक त्या दुकानात उघडत होता... दरवाज्याच्या बाजुला भिंतीला अंथरुण-पांघरुणाची चवड रचली होती... इतर कोठलेही फर्निचर घरात नावालाही दिसत नव्हते...

घराचे निरिक्षण करुन झाल्यावर मी केस झटकुन केसांचे पाणे काढु लागलो... म्हटले तर दरवाज्यात ऊभा राहुन मी निथळत होतो आणि माझ्या अंगावरचे पाणी खाली ओघळत होते... मला असेच हाताने केस झटकताना पाहुन त्या बाईला काय वाटले कोणास ठाऊक? पण तिने आपल्या छातीवर घेतलेला टॉवेल पटकन काढला आणि मला देवू केला... तिने जसा टॉवेल काढला तसे माझी नजर तिच्या टाईट ब्लाऊजमधील तितक्यात टाईट उभारांवर केली पण मी तिच्या उभारांकडे बघतोय हे लक्षात आले तर ती मला घराबाहेर हाकलेल म्हणुन मी पटकन नजर फिरवली आणि वर तिच्या चेहऱ्याकडे पाहून हसत म्हणालो,

"थॅंक्यु हं... पण तुम्ही दुसरा टॉवेल दिला असता..." मी पुढे बोलायला गेलो तर ती पटकन म्हणाली,

"दुसरा टॉवेल नाय माझ्याकडं... राहु द्या... पुसा अंग... चहा चालल का थोडा??"

"चालल?? अहो दौडल... मी तुम्हाला विचारणारच होतो की चहा मिळाला तर बरं होईल... चहाचे काही पैसे असतील तर ते देईन मी..." मी खुषीत म्हटले.

"अहो राहु द्या वो पैसे... तुम्ही पाऊण आहात आमचं... पण हां... चहा मधे दुध नाही हाय... कोरा चहा मिळल... चालल ना?" तिने हसुन पुन्हा विचारले.

"अहो कोरा तर कोरा... काहितरी गरम घश्यातुन खाली उतरलं पाहिजे... बाहेरुन गारठलोय आणि आतुन पण... तेवढीच 'गरमी' मिळेल... अंगात..." मी मिश्किलपणे हसत मुद्दाम 'गरमी' शब्दावर जोर देत उत्तर दिले...

ती हसली आणि चुलीसमोर फतकल मारुन बसत चहा करायला लागली... मी डोके पुसायच्या बहाण्याने गुपचूप तिचे निरीक्षण करायला लागलो... कंदिलाचा प्रकाश मंद होता पण आता त्या रुममध्ये माझी नजर सरावली होती तेव्हा मला सगळे स्पष्ट दिसत होते...

काय बाई होती ती!! एकदम गावरान मेवा... सावळी काया पण तुकतुकीत चमकणारी... भरलेल्या अंगाची पण प्रचंड आकर्षक वळणाची... भरगच्च आकाराचे ब्लाऊजमध्ये ठासून भरलेले उभार... ब्लाऊज छोटा होती की तिचे गोळे मोठे होते ते कळायला मार्ग नव्हता... बहुतेक ब्लाऊजच छोटा झाला असणार कारण तो जुनाट वाटत होता आणि विरल्यासारखा दिसत होता... त्यामुळे आत तिने ब्रा घातली नव्हती हे स्पष्ट कळत होते... निरखुन पाहिले तर तिची स्तनाग्रे आणि काळपट अरोला ब्लाऊजच्या विरलेल्या कपड्यातून दिसत होती... म्हटले तर पोट सपाट नव्हते पण जी काही चरबी पोटावर आणि कंबरेवर होती त्याने ती प्रचंड सेक्साट दिसत होती... चरबीयुक्त पोटावर मोहक गोलाकार तिची बेंबी खुपच खोलगट दिसत होती... खाली परकर सुद्ध तिच्या मांड्या आणि नितंबाच्या मानाने छोटा होता. त्यामुळे तिचे भरलेले महाकाय नितंब आणि सुडौल पुष्ठ मांड्यांचा आकार डोळ्याचे पारणे फेडत होता...

ती पण चहा करता करता माझ्याकडे बघत होती आणि तिने पाहिले की मी नजर फिरवत होतो... काळेभोर डोळे प्रचंड मादक दिसत होते... तिच्या नजरेत कोणालाही खिळवुन ठेवण्याची किंवा एकदा बघितले तरी स्वत:कडे खेचुन घेण्याची जणू शक्ती होती... त्यामुळे तिच्याशी नजरानजर झाली की मी खुप मुश्किलीने माझी नजर वळवुन घेत होतो जेणेकरुन तिला वाटू नये की मी तिच्याकडे खेचला जातोय किंवा तिच्या नजरेत हरवुन जातोय... टॉवेलने मी डोके आणि हात कोरडे केले पण अंगावर भिजलेला टि-शर्ट आणि जीन्स तशीच होती... मी विचार केला की कारमधुन माझ्या बॅगेमधुन कपडे घेवुन यावेत... तेव्हा मी तिला म्हणालो,

"मी बाहेरुन माझ्या कारमधुन माझे कपडे घेवुन येतो..."

"कशाला बाहेर जाता??... आत्ता अंग कोरडे केलेय तर परत भिजाल... आणि परत येताना ते पण कपडे भिजले तर??"

"ते मी माझ्या कारमध्ये..." मी म्हणणार होतो की 'कारमध्ये छत्री आहे" पण का कोणास ठाऊक पण 'छत्रीचा उल्लेख करू नकोस' असे माझ्या मनाने मला बजावले आणि मी गप्प झालो... त्यावर ती म्हणाली,

"तिकडं दोरीवर माझ्या नवऱ्याची लुंगी आणि बनियान आहे ती घाला..."

मी पुढे काही बोललो नाही आणि जावून दोरीवरून लुंगी आणि बनियान काढली... बनियानला काही भोके पडली होती पण त्याक्षणी त्याबद्दल मी काही बोललो तर ती पण घालायला मिळणार नव्हती... तेव्हा मी मुकाटपणे माझ्या अंगावरील ओले टि-शर्ट काढायला लागलो... नजरेच्या कोपऱ्यातून मी पाहिले तर आता ती मला चोरून बघत होती... मला ते कळलेय हे भासू न देता आता मी तिला शो दाखवायला लागलो... मी मुद्दाम तिच्याकडे साईड करुन ऊभा होतो जेणेकरून तिला मला चोरून नीट बघता यावे आणि ते मला कळत नाहीय असा तिचा समज व्हावा...

आधी मी सावकाश टि-शर्ट काढला आणि टॉवेलने माझी छाती, पोट आणि पाठ पुसू लागलो... नियमित व्यायाम करत असल्याने माझी बॉडी प्रमाणबद्ध आणि बलदंड होती... अगदीच '६ पॅक ॲब्ज' नसले तरी बऱ्यापैकी सपाट पोट होते ज्याने माझी छाती फुललेली दिसायची... मी जरी मदनाचा पुतळा नव्हतो तरी कोणाही बाईची नजर एकदा तरी खिळेल अशी माझी बॉडी नक्कीच होती... मी सावकाश माझे अंग पुसत होतो जेणेकरून तिला मला मनसोक्त बघता यावे... हाताची हालचाल करताना मी मुद्दाम माझ्या दंडाच्या मागच्या आणि पुढच्या बेटकुळ्या जास्त फुगवत होतो जेणेकरून त्या तिच्या नजरेत भराव्या... जरी माझे तोंड तिच्याकडे नव्हते तरी नजरेच्या कोपऱ्यातून मला कळत होते की ती माझ्याकडे टक लावून पहात होती...

वरचे अंग पुसून झाल्यावर मी लुंगी कंबरेभोवती धरली आणि ओली जीन्स आणि आतली अंडरवेअर एकत्रच खाली सरकवून काढु लागलो... ओली झालेली जीन्स एका हाताने खाली ढकलायला मला त्रास पडत होता त्यामुळे मी लुंगी धरलेला हात मुद्दाम साईडला आणून मग जीन्स खाली ढकलायला बघत होतो. त्याने व्हायचे काय की लुंगीच्या दोन टोकांच्या मधली फट साईडला ओपेन होत होती ज्यातून माझी उघडी कंबर, कुल्ले आणि मांडी त्यातून तिला दिसत होती... तिला माझे खालचे नागडे अंग दिसत असेल ह्याची जराही कल्पना नसल्यासारखा मी वागत होतो... 'कसेबसे' शेवटी मी जीन्स पायातून काढली आणि वर लुंगी कंबरेला बांधली... मग मी बनीयान अंगात घातली आणि माझे ओले कपडे समोरच्या मोकळ्या दोरीवर पसरवून वाळत घातले...

एव्हाना चहा झाला होता आणि ती चहा दोन पेल्यात ओतत होती... मी ऊभा राहूनच आजुबाजुला पहात विचार करत होतो की कोठे बसावे... तिच्या ते लक्षात आले तेव्हा तीच म्हणाली,

"ती गोधडी घ्या आणि बसा तिच्यावर..."

मी अंथरुणातली गोधडी घेतली आणि तिथेच खाली टाकुन तिच्यावर बसायला लागलो तर ती हसत म्हणाली,

"अवो इकड येवुन बसा... इतक्या लांब चहा कसा द्यायचा मी?... मी काय 'हडळ' हाय का हात लांब करायला..." असे म्हणत ती स्वत:च स्वत:च्या विनोदावर खिदीखिदी हसली...

माझ्या अंगावरुन एक थंड शिरशिरी खालुन वर सळसळत गेली... ही 'हडळ' असली तर???... अश्या पावसळ्या रात्री, सुनसान ठिकाणी, चिटपाखरु नजरेस पडत नव्हते तेथे हे घर आणि ह्या घरात ही एकटी बाई... भूत तर नसेल ना??

मी पटकन तो विचार झटकुन टाकला आणि ओशाळवाणे हसत गोधडी सरकवत तिच्या जवळ येवून बसलो...

तरी आम्हा दोघांच्या मध्ये तीन फूटाचे अंतर असेल... ती पुढे झुकली आणि तिने चहाचा पेला माझ्या पुढ्यात ठेवला... त्यातल्या त्यात ती झुकल्यावर माझी नजर तिच्या ब्लाऊजच्या गळ्याच्या पडलेल्या फटीत गेली आणि तिचे फुग्यासारखे गोळे मी डोळे भरून पाहिले... आता बाकी मी तिच्या गोळ्यांकडे पाहिले हे तिच्या चांगले लक्षात आले असणार होते तेव्हा मी लपवायचा प्रयत्न केला नाही... पण त्याने बाकी माझी पंचाईत व्हायला लागली... एकतर मी लुंगीच्या आत नागडा होतो आणि अंडरवेअरचा जाच नसल्याने माझ्या लंडाला ताठरायला चांगला वाव मिळू लागला...

एकतर पाऊसामुळे वातावरण गारठलेले होते... त्यात आणि मी लुंगीच्या आत नागडा लंड होतो... त्यात वर आणि ती उफाड्याची सेक्साट बया माझ्या पुढे तीन फूटावर फक्त ब्लाऊज आणि परकरवर बिनधास्त बसली होती... अश्या परिस्थितीत माझा लंड शांत रहाणार कसा??? भूत आहे की खरी बाई हे लंडाला थोडीच कळत होत?? तो ताठरायला लागला, कडक व्हायला लागला... आणि ते चांगले लक्षण नव्हते... नक्कीच खतरनाक होते!!... कारण माझा ताठत चाललेला लंड मला मोकळ्या लुंगीवरून अजिबात लपवता आला नसता... आणि तिला बघुन माझा लंड ताठतोय हे तिला जर कळले असते तर तिने मला घराबाहेर नक्कीच फेकून दिले असते...

जरी ती मला कपडे बदलताना गुपचूप बघत होती तरी ह्याचा अर्थ असा नव्हता की ती पण माझ्याकडे आकर्षित झालेली होती... जेव्हा मी 'ती पण' म्हणत होतो म्हणजे मी तिच्याकडे आकर्षित झालो होतो ते पण योग्य नव्हते... एक तर अश्या धुंवाधार पावसात तिने मला एकटी असताना घरात घेतले होते... त्यात पाऊस थांबेपर्यंत मला ती आसरा देणार होती हेच माझ्यावर खुप मोठे उपकार होते... असे असताना तिला पाहून मी उत्तेजीत होतोय हे जर तिला कळले तर ती पिसाटेल... आणि आता इतका 'चांगला' आसरा मिळालेला असताना हाकलले जावून पुन्हा बाहेर पाऊसात वणवण फिरायची माझी मनस्थिती नव्हती... तेव्हा मोठ्या मुश्किलीने मी माझ्या मनावर आणि लंडावर कंट्रोल ठेवू लागलो... तिच्याविषयीच्या कामूक आकर्षणातुन माझे मन आणि लंड बाहेर काढण्यासाठी मी तिच्याशी बोलायला लागलो...

"नाव काय तुमचे?"

"सुनीता...," तिने किंचित लाजत उत्तर दिले आणि माझे नाव विचारले, "तुमचं??"

"सागर..." मी उत्तर दिले...

"गाव कुठलं तुमचं?" तिने विचारले.

"गाव... हेच... तालुक्याच्या पुढच..."

"अस्स... मग गावाला काही काम होत?... नाई म्हणजे तुमी मुंबईचं ना... म्हणुन विचारल..."

"काही खास काम नाही... असेच कोणाला भेटायच होत म्हणून आलो होतो...," मी तिला सांगितले आणि पुढे तिला विचारले, "तुम्ही... इथे... एकट्याच रहाता??"

"नाही... माझा नवरा हाय ना... तो ट्रक ड्रायवर आहे... बाहेर फिरतीवर असतो... पंधरा दिवस झालं कुठतरी उलथलाय..." तिने वैतागत म्हटले...

"अच्छा... मग... तुम्हाला... भिती नाही वाटतं... असं एकटं रहायची??" मी कुतुहलाने विचारले...

"भिती काय वाटायची??... मला सवय आहे... एकट रहायची..." तिने जराही न घाबरता बेफिकीरीत उत्तर दिले...

पुन्हा एकदा मनात विचार आला की 'भूत तर नसेल ना ही बाई??'... अश्या सुनसान ठिकाणी बिनधास्त एकटी रहातेय... बरे 'मला सवय आहे' असेही म्हणतेय...

"नाही म्हणजे... तुम्ही बाई आहात... तरुणच दिसताय..." मी तिच्या वयाचा अंदाज काढत म्हटले...

"मी कसली तरणी??... चाळीशी गाठलीय मी..." तिने हसत उत्तर दिले...

"काय सांगता??... वाटत नाही... तुम्ही तर जेमतेम तिशीतल्या दिसता..." मी चावटपणे हसत म्हणालो...

"काय मस्करी करता काय, पाव्हण... मी कुठ दिसतेय इतकी तरणी..." ती थोडी लाजत हसत उत्तरली...

"अहो खरच... तुम्ही तुमच्या वयापेक्षा नक्कीच तरुण दिसता... म्हणूनच म्हटलं की तुम्ही असे एकट्या बाई रहाता... भिती नाही वाटत तुम्हाला?? खास करुन पुरुषांची..." मी लाडात म्हटले.

"बाई असली म्हणुन काय झालं... कोणाची हात लावायची टाप नाय मला... माझ्या मर्जीशिवाय कोणी हात लावल तर हात तोडुन काढील मी त्याचा..."

अचानक एक 'कोयता' माझ्या नजरेसमोर चमकला!

मी दचकुन मागे झालो... बापरे! हिने कोयता काढला कोठुन??... माझ्या अंगावर काटाच आला तिची चपळाई बघुन... मी भांबावलोय हे पाहुन ती खळखळुन हसायला लागली... तिचे हसणे पाहुन मी ओशाळलो... कसेबसे हसू रोखुन ती म्हणाली,

"नाही... म्हणजे तुम्ही घाबरु नका... तुमच्यावर चालवायची पाळी नाही यायची... तुम्ही तर सभ्य दिसता... म्हणुनच तर तुम्हाला घरात घेतलं..."

"थ... थँक्स... म्हणजे आभारी आहे..." मी कसेनुसे हसत म्हणालो.

"अहो इंग्रजी कळत मला बी... आठवी शिकलीय मी..." तिने हसुन म्हटले.

"अस्स... अरे व्वा... नाही... म्हणजे मी पण काही जास्त शिकलेलो नाही... पण धंद्यामुळे बोलतो इंग्रजी बऱ्यापैकी..." मी कुतुहलाने विचारले...

"हो का... कसला धंदा आहे तुमचा?" तिने मला विचारले.

मी तिला सांगायला लागलो आणि मग आमच्या गप्पा चालु झाल्या... माझ्या बिल्डरच्या व्यवसायाबद्दल मी तिला थोडक्यात सांगितले... त्याच्या मागे जावुन मी कश्या मुंबईत खस्ता खाल्ल्या आणि मोठा झालो ते सांगितले... अर्थात, मी मुंबईला पळुन गेलो त्याच्या आधीचे काही तिला सांगितले नाही... निव्वळ मला मोठ नाव कमवायच होत म्हणुन मुंबईला गेलो असे तिला सांगितले...

माझी कहाणी ऐकुन ती हरखुन गेली! तिच्या चेहऱ्यावर नवल होते आणि कौतुकही... मग बोलून माझे कौतुक करत ती म्हणाली,

"सागरराव... तुम्ही तर लई भारी माणूस हाय... इतक्या हलाकीच्या परिस्थितीत तुम्ही खुप पुढं गेलात..."

"पाण्यात पडलं की माश्याला पोहता येत... तसं मुंबईला माणूस गेला की त्याच नशीब बदलत..." मी अनुभवाचे बोल बोललो.

"अहो काय सांगता... आमचं ब्येन कितीवेळा गेलय मुंबईला... त्याच नशीब नाही कधी बदलल... त्याच नाय आणि माझ पण नाय..."

असे बोलून अचानक ती सिरीअस झाली आणि खाली पहायला लागली... बहुतेक गरिबीमुळे ती पिचली होती त्यामुळेच ती दु:खी असावी... मी तिला बोलत करायला पुढे म्हटले,