என் அத்தையின் முலைப்பால்!

அவளுக்கு வயது ஏறத்தாழ 34 அல்லது 35 இருக்கும்...வனப்பும் வாளிப்பும் மிகுந்த, பெண்களே பொறாமைப்படும் அளவுக்கு செழிப்பான, பருத்த இரு மார்பகங்களை கொண்டவள். அவ்விரு மார்பகங்களிலும் இருக்கும் காம்புகளான முலைகளும் சற்றே அளவில் பெரிதாக இருக்கும் அவளுக்கு...அதனால் அவள் உடல் பருமனானவள் என்றெண்ணிக்கொள்ள வேண்டாம்...அழகிய பெண்களுக்கு உடல் அளவுகள் என்ன இருக்கவேண்டுமோ அது அவளிடம் இருந்தது. அவள் எப்போதும் சேலைதான் அணிவாள். அதிலும் ஒரு கவர்ச்சி பொதிந்திருப்பதை பார்ப்பவர்கள் கவனித்தார்களோ இல்லையோ...நான் கவனித்திருக்கிறேன். அக்கவர்ச்சி அவள் அணியும் சேலையில் இல்லை...அவளின் கிண்ணென்ற தேகத்தில்.

அவளுக்கு இரு மகள்கள்...ஒருத்தி கல்யாணமாகி சென்னையில் குடித்தனம் செய்கிறாள். இன்னொருத்தி, காலேஜ் படித்து முடித்துவிட்டு வீட்டில் சும்மா இருக்கிறாள். அவளுக்கு அத்தை வரன் பார்ப்பதாகக் கூட கேள்விப்பட்டேன்.

அவள் விதவை என்ற எண்ணம் அவளிடம் ஒருபோதும் தென்பட்டதில்லை. அதனால் ஏற்படும் கரிசனம் அவளுக்கு அறவே பிடிக்காது. அவள் இரு மகள்களும் சிறு வயது பெண்களாய் இருக்கும்போதே அவள் கணவன் ஒரு விபத்தில் மரணமடைந்துவிட்டான். அதிலிருந்து அவள் தனி ஆளாய் தன் இரு பெண்களையும் வளர்த்து வருகிறாள். அவளுக்கென்று அவள் கணவன் விட்டுச்சென்ற சொத்துக்கள் சில அவர்களுக்கு உதவியாய் இருந்தது.

அவள் வீடு என் வீட்டிலிருந்து வெகு தொலைவில் இல்லை. ஒரு பத்து அல்லது பதினைந்து நிமிட இரு சக்கர வாகன பயணம்தான். ஆனால் நான் அவள் வீட்டிற்குச்சென்றதே இல்லை. அவளை அவ்வளவாகப் பார்த்ததுமில்லை...பிறகு எப்படி அவள் மார்பகங்களின் அளவும் அதிலிருக்கும் முலைகளின் அளவும் உனக்குத்தெரியும் என்று நீங்கள் கேட்பது எனக்குக் கேட்காமலில்லை...

நான்தான் அவள் வீட்டிற்குச்சென்றதில்லை...ஆனால் அவள் எங்கள் வீட்டிற்கு அடிக்கடி வருவதுண்டு...அதற்கு காரணமும் உண்டு...அவள் என் அத்தை...ஆம்...என் அப்பாவின் உடன்பிறப்பு...என் பாட்டிக்கும் என் தாத்தாவுக்கும், என் அப்பா, அதற்குப் பிறகு இரண்டு தம்பிகள். அதற்குப்பிறகு அவள் பிறந்தாளாம். என் அப்பா எப்போதோ என்னிடம் சொன்னது.

நான் கல்லூரி படிப்பில் அடியெடுத்து வைக்கும் வரை அத்தை என் வீட்டிற்கு வரும்போதெல்லாம் சற்றே எரிச்சலாக இருக்கும். நான் கல்லூரிப்படிப்பை முடித்துவிட்டு சென்னையில் ஒரு வேலை கிடைத்து சென்னைக்குச் சென்றுவிட்டேன். வாரம் ஒரு முறை, அல்லது மாதம் ஒரு முறை எங்கள் சொந்த ஊருக்கு வருவேன். அந்த வயதில் எனக்குள் ஒரு மாற்றம் நிகழ்ந்தது...என் அலுவலக நண்பர்கள் எனக்குப் புரிய வைத்தார்கள். நான் திருமண வயதைத்தொட்டுவிட்டேனென்று.

அப்போதிலிருந்து நான் எங்கள் வீட்டுப் பெண் உறவுகளைத்தவிர பிற பெண்களை பார்க்கும் பார்வை மாறத்தொடங்கியது...அதிலும் என் நண்பர்கள் சிலரால் எனக்கு ஏற்பட்ட பழக்கமான இணையதளத்திற்குச்சென்று ஆபாச படங்கள், அதிலும் குறிப்பாக இரத்த சொந்தங்களுக்குள் நிகழும் தகாத உறவுமுறைக்கதைகள் படிப்பது மற்றும் படங்கள் பார்ப்பது என்னை நிலைகுலையச்செய்தது...

எங்கள் வீட்டில் கணினி இல்லாத நாட்கள் அவை. அதனால் நான் நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் எங்கள் வீட்டிற்கு அருகில் இருந்த கணினி மையத்துக்குச்சென்று இணையதளத்தில் உலாவுவது வழக்கமாகியது.

அந்த வாரம் வியாழன், வெள்ளி அலுவலகத்துக்கு விடுமுறை எடுத்துக்கொண்டு, எங்கள் சொந்த ஊருக்கு வந்துவிட்டேன். அந்த வியாழக்கிழமை எப்போதும் போல் இருந்தது.

அடுத்த நாள் வெள்ளிக்கிழமை...ஏற்கனவே முந்தின நாள் சுவாரஸியம் இல்லாமல் கழிந்ததால், அன்றைய தினத்தை வீணாக்க விருப்பமில்லை எனக்கு. ஆகையால் வழக்கம்போல ஒரு கணினி மையத்துக்குச் சென்றுவிட்டு வீடு திரும்பினேன். அன்று எனக்கு என்ன ஆனது என்று தெரியவில்லை...இணையத்தில் அதிக அளவு ஆபாசக் கதைகள் படித்தேன். அதனால் ஏற்பட்ட கிறக்கம் எனக்குள் அதிகம் எஞ்சியிருந்தது.

நான் என் வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும் என் அத்தை எங்கள் வீட்டின் வரவேற்பறையில் என் அம்மாவுடன் பேசிக்கொண்டிருப்பதை பார்த்தேன். என்னைப் பொறுத்தவரை என் அத்தை எங்கள் உறவு அல்ல. அதற்கு ஒரு காரணமும் உண்டு. என் அம்மாவுக்கு என் அப்பா வழி உறவுகளைப் பிடிக்காது என் அத்தையைத்தவிர. அதனால் எங்களை அவர்களுடன் அதிகளவு உறவாட விட்டதில்லை. அத்தை இதற்கு விதிவிலக்கானாள். ஏனென்றால் அவள் கல்யாணம் செய்துகொண்டு எங்கள் ஊருக்கு வந்துவிட்டாள். அம்மா என்னை அத்தையிடம் சகஜமாகப் பழகவைக்க என்னென்னவோ செய்தாள். ஆனால் எதுவும் என்னை அத்தையை எங்கள் உறவுப்பெண்ணாய் பார்க்கவைக்கவில்லை.

நானும் என் அப்பா வழி உறவுகளும் அதிக அளவு பழகியதோ, பேசியதோ இல்லை என்பது ஒரு வகையில் எனக்குச் சாதகமா அமைந்ததென்றுதான் சொல்வேன். அப்படியிருக்க அத்தைக்கு நான் என்றால் கொள்ளைப்பிரியம். எப்படி என்றுதான் நானும் தெரிந்துகொள்ள முயற்சிக்கிறேன். ஆனால் பதில் கிடைக்கவில்லை. சரி அது ஒரு புறம் இருக்கட்டும்.

என்னைப் பார்த்தவுடன் அத்தை பாசமாய் ஒரு புன்னகை பூத்தாள்.

"சுதா...எப்பிடி இருக்கே?" என்று பாசத்துடன் வினவினாள்.

அத்தை என்னை சுதா என்றுதான் செல்லமாக அழைப்பாள்.

"அத்த...எப்...எப்போ வந்தீங்க..." என்று சற்றே தடுமாறிக் கேட்டேன்.

இதற்கு அம்மா சிரித்துக்கொண்டே, "உங்க அத்தைய இன்னைக்கு நான்தான்டா வீட்டுக்கு வரச்சொன்னேன்..." என்றாள்.

"அவளோட ரெண்டாவது பொண்ணுக்கு வரன் பாக்கற விஷயமாத்தான் என்கிட்ட பேச வந்திருக்காடா..." என்று முடித்தாள் அம்மா.

"ஓ...அப்பிடியா...வரன் கெடச்சிடுத்தா...?" என்று கேட்டு வைத்தேன் நான்.

"இல்லடா சுதா...ஒன்னு ரெண்டு வந்திருக்கு...பேச்சளவுல இருக்கு...அதுதான் அம்மாகிட்ட பேசலாம்னு வந்தேன்..." என்றாள் அத்தை புன்னகை மாறாமல்.

"அப்டியா...சரி அத்த..." என்று சொல்லிவிட்டு உள் அறைக்குச்சென்று உடை மாற்றிக்கொண்டு வந்து வரவேற்பறையில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்தேன் டிவி ரிமோட்டை அருகிலிருந்த டீப்பாயிலிருந்து எடுத்துக்கொண்டே. அத்தையும் அம்மாவும் நீளமான நடு சோபாவில் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். நான் அமர்ந்திருந்தது அந்த நடு சோபாவிற்கு அருகில் வலது பக்கத்தில் இருந்த சின்ன சோபாவில். நான் அதில் அமர்ந்ததற்கு காரணம் அத்தை அருகில் அமர வேண்டாம் என்ற எண்ணத்தினால்தான். இந்த நிலையில் அம்மா எனக்கும் அத்தைக்கும் நடுவில் அமர்ந்திருந்தாள்.

நான் அப்போது உள்ளாடை எதுவும் அணியாமல் ஒரு கால்சட்டையும், ஒரு பனியனும் மட்டுமே அணிந்திருந்தேன். டிவியை ஆன் செய்து ஒரு சேனலிலிருந்து இன்னொரு சேனல் என்று மாற்றி மாற்றி பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

நான் அத்தையும் அம்மாவும் பேசிக்கொண்டதைக் காதில் வாங்காமல் டிவியில் கண்ணை வைத்திருந்தேன்.

"சுதா...அப்றம்...உன் வேல எப்படி இருக்கு...?" என்ற திடீரென்று வந்த அத்தையின் கேள்வி என்னை அவள் பக்கம் திரும்ப வைத்தது.

அப்போதுதான் கவனித்தேன் அம்மா அங்கு இல்லை என்பதை.

"ஹ்ம்ம்ம்...நல்லா போகுது அத்த..." என்று கூறிக்கொண்டே சமையலறையைப் பார்த்தேன். அம்மா அங்கே சமைக்க ஆரம்பித்திருந்தாள். மதியவேளை நெருங்குவதால் அம்மா மதிய சாப்பாடு சமைக்க போயிருந்தாள். அம்மா எப்போது சமையலறைக்குச் சென்றாள் என்று வியந்தேன்.

"ஏன்டா...எங்கிட்ட பேச மாட்டியா...? " என்று அத்தை சற்று ஏக்கத்துடன் கேட்டாள்.

"அப்...அப்டிலாம் இல்ல அத்த...அம்மா இங்கதான இருந்தா...எங்க போனான்னு பார்த்தேன்..." என்று சமாளித்தேன்.

அப்போது அத்தை பக்கம் முழுதாய் திரும்பி பேச வேண்டிய நிலை...நான் முன்பே கூறியது போல அத்தை என்னைப் பொறுத்தவரை என் உறவுப்பெண் அல்ல. ஆகையால் என் பார்வை முதலில் அத்தையின் மார்பகங்களின் மீது ஓரிரு வினாடிப்பொழுது நிலைகுத்தியது. சேலை மாராப்பு, ஜாக்கெட் மூடியிருந்தாலும் அவ்விரண்டு மார்பகங்களும் என்னை சற்றே நிலைகுலைத்ததை ஒத்துக்கொள்ளத்தான் வேண்டும்.

அத்தை அவ்விரு நொடிப்பொழுதை கவனித்தாளா என்று எனக்கு அப்போது தெரியாது. ஆனாலும் பெண்களுக்கே உள்ள உள்ளுணர்வு அவர்களை எப்போதும் முன்னெச்சரிக்கையாக வைத்திருக்கும் என்று மட்டும் அறிந்திருந்தேன்.

"என்னடா பாக்கற டிவில..." என்று அத்தை என்னை நெருங்கி ஆனால் அந்த நடு சோபாவிலேயே அமர்ந்திருந்தவாறே கேட்டாள்.

"ஒ...ஒன்னும் இல்ல அத்த...போரடிக்குது...அதான்...சேனல் மாத்தி மாத்தி பாத்துக்கினு இருக்கேன்...எதுலயாவது இன்டெரெஸ்ட்டிங்கா எதுவும் போட மாட்டானானு..." என்றேன் சலித்துக்கொண்டே.

"அது சரி...டிவில...அதுவும் இன்டெரெஸ்ட்டிங்கா...சரிதான்...என்னைக்குப் போட்டிருக்கான்..." என்று அத்தை பலமாக சிரித்தாள்.

"சரி...என் பக்கத்துல வந்து உட்காரேண்டா சுதா..." என்று அத்தை சற்றே கெஞ்சலாக கேட்டாள்.

அவளின் தினவெடுத்த இரு மார்பகங்களையும் பார்த்த அந்த ஓரிரு நொடிகளே என் இரத்த ஓட்டத்தை சற்றே பதம் பார்த்துவிட்டது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்...ஆனாலும் என்னை நானே கட்டுப்படுத்திக்கொண்டுதான் அமர்ந்திருந்தேன். அத்தையே அழைக்கும்போது வேண்டாமென்று சொல்ல தோன்றியது எனக்கு. ஆனாலும் போகாமல் இருந்தாள் வீட்டுக்கு வந்த விருந்தாளியை மதிக்காதது போல் ஆகிவிடுமென்று எண்ணி எழுந்து அத்தையின் இடது பக்கத்தில் சற்றே இடைவெளி விட்டு அமர்ந்தேன்.

அத்தை அந்த இடைவெளியைக் கண்டு நகைத்தாள்.

"நான் உன் அத்ததான்டா...பேயோ பூதமோ இல்லயே..." என்று என்னை வெறுப்பேற்றினாள் சிரித்துக்கொண்டே.

"இ...இல்ல...அது...அது வந்து..." என்று நான் என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் முழித்தேன்.

"அட போடா...எங்கிட்ட உனக்கு என்ன கூச்சம்...அதுவில்லாம நீ வேல செய்ற எடத்துல உன் பக்கதுல பெண்கள் உட்கார மாட்டாங்களா என்ன?" என்று செல்லமாக கடிந்துகொண்டே அவளே என்னை நெருங்கி அமர்ந்தாள். இந்நிலையில் அவள் தோளும் என் தோளும் சற்றே உரசும் நிலை உண்டானது.

சிறிது நேரம் கடந்தது. நாங்களிருவரும் எதுவும் பேசாமல் டிவியை பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம்.

எனக்குள் இருந்த, இணையதளத்தில் அன்று பார்த்ததன் மீதி போதை என்னை இம்சிக்க ஆரம்பித்தது. அது எனக்குள் ஒரு குருட்டு தைரியத்தை உண்டாக்கியது. இதுதான் தருணம். இதைவிட்டால் வேறு நல்ல தருணம் கிடைக்காது என்று என்னுள் அப்போது அகன்று பரந்து விரிந்த மிருகம் எனக்கு மட்டும் கேட்குமாறு கூவியது. அதற்கு கட்டுப்படுவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை என்றுணர்ந்தேன். ஆனாலும் ஒரு சிரு துளியாய் அப்போது மாறியிருந்த என் மனித குணம் என்னை தடுக்கத் தவறவில்லை. ஆனால் அது தோற்றுப்போனது. எனக்குள் இருந்த மிருக மனம் அப்போது அவ்வளவு வீரியம் கொண்டிருந்தது.

சில மணித்துளிகள் கடந்து இருக்கும். நான் என் ஓரக்கண்ணால் என் அத்தையைப் பார்த்தேன். அவள் டிவியில் பார்வையைப்பதித்திருந்தாள். மெல்ல நான் என் தலையை மிக லேசாகத்திருப்பினேன். அந்த அசைவை அத்தை கவனிக்கத்தவறினாள் என்று அப்போது எனக்குத்தோன்றியது.

என் பார்வை பட்ட இடம் உங்களுக்கே புரிந்திருக்கும் என்றெண்ணுகிறேன். ஆம்...அது என் அத்தையின் மாராப்புச் சேலை மூட முடியாத அவள் இடுப்புப் பகுதிதான். அத்தை கருப்புதான் என்றாலும் அவள் தேகம் கிண்ணென்று இருந்தது. அவள் தோல் வழவழ என்று இருந்தது. 35 வயதுக்காரி என்று சொன்னால் யாரும் எளிதில் நம்பிவிடமாட்டார்கள். கருப்பாய் இருந்தாலும் களையான முகம். தேக்கு மர தேகம்...பளிங்குத்தோல் பார்ப்ப்வரை மதியிழக்கச்செய்யும் என்பது திண்ணம்.

மெல்ல என் பார்வையை உயர்த்தினேன். வெகு ஜாக்கிரதையாக...அத்தை என்னைத் திரும்பிப்பார்த்துவிடுவாளோ என்ற அச்சத்தில் என் மனம் பதை பதைத்தாலும், என் உடம்பில் அப்போது ஓடிக்கொண்டிருந்த சூடான இரத்தம் எனக்கு ஒரு அசாதரணமான தைரியத்தை கொடுத்திருந்தது.

என் பார்வை அத்தையின் பெருத்த, வனப்பான, செழிப்பான, சேலை மாராப்பு மூட இயலாத, இடது மார்பகத்தை சுவைத்தது. ஜாக்கெட் மூடியிருந்தாலும், என் பார்வையில் பட்ட சிறிதளவு மார்பகமே என்னை கிறங்கடித்தது. என்னை நானே சிரமப்பட்டுக் கட்டுப்படுத்திகொண்டேன்.

அச்சமயம் நானோ அத்தையோ எதிர்பாராத ஒன்று நடந்தது. திடீரென்று காற்று சற்று வேகமாக வீசியது. அதனால் அத்தையின் இடது மாராப்பு சற்றே விலக...அந்த ஜாக்கெட் மூடிய மதர்த்த, தினவெடுத்த, வாளிப்பான மார்பகம் சற்றேறக்குறைய முக்கால்வாசி என் பார்வைக்கு விருந்தானது. என் இதயம் ஒரு மில்லிசெகண்ட் துடிக்க மறந்து பின் மீண்டும் துடிக்க ஆரம்பித்தது.

அத்தை எதுவும் நடவாததுபோல, தன் இடக்கையால் தனது மாராப்பை இழுத்து தன் இடது மார்பகத்தை முன்பிருந்தவாறே மூடிக்கொண்டாள். அப்போது அவள் ஒரு நமுட்டுச்சிரிப்பொன்றை உதிர்த்ததை நான் கவனிக்கவில்லை அவள் மார்பக அழகையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்ததால்.

ஓரிரு மணி நேரத்துக்குப்பிறகு அம்மா சமையலறையில் வேலையை முடித்துவிட்டு எங்களருகில் வந்து அமர்ந்தாள். அதை அவள் வரும்போதே உணர்ந்தவனாய், நான் என் தலையை மறுபடியும் இயல்பு நிலைக்குக் கொண்டுவந்து டிவியைப் பார்ப்பது போல வைத்துக்கொண்டேன். உள்ளூர இருந்த மிருகம் ஒரு நல்ல தருணம் இப்படி தவறிவிட்டதே என்று அடித்துகொண்டது.

"சரிதான்...என் மகன் உன் பக்கத்துல இவ்ளோ நேரம் உட்கார்ந்த்திருக்கானே...ஆச்சரியம்தான்..." என்று அம்மா நமட்டுச்சிரிப்புடன் கூறினாள்.

"ஆமா அண்ணி...சுதா இவ்வளவு சீக்கிரம் என் பக்கத்துல வந்து உக்காருவான்னு நான் கூட எதிர்பார்க்கல..." என்று அத்தை வழிமொழிந்தாள்.

"ஆமாண்டி தனம்...அவனுக்கு பொதுவாவே கூச்ச சுபாவம்...ஆனா பாரேன்...உன் பக்கத்துல உக்கார்ந்திருக்கறத..." என்றாள் அம்மா.

ஆம். இப்போது உங்களுக்குத்தெரிந்திருக்குமே...என் அத்தையின் பெயர்...தனலட்சுமியைத்தான் என் அம்மா தனம் என்று அழைப்பாள்.

மணி இரண்டு என்று வரவேற்பறையில் இருந்த கடிகாரம் ஒலித்துக்காட்டியது.

"சரி...ரெண்டு பேரும் சாப்பிட வாங்க..." என்று கூறிக்கொண்டே அம்மா எழுந்து சமையலறைக்குச்சென்றுவிட்டாள்.

"சரி அண்ணி...வா சுதா...சாப்பிடலாம்..." என்று அத்தை எழுந்து என் வலக்கையைப்பிடித்து இழுத்தாள்.

"வ...வரேன்..." என்று கூறுகையில் நான் அத்தையின் பிடியிலிருந்த என் கையை உதறினேன்.

"பாரேன்...ஏன்டா...நான் உன் கையைப் பிடிச்சி இழுக்கக்கூடாதா?" என்று அத்தை சற்றே நமுட்டுச்சிரிப்புடன், அதே சமயம் சற்றே விஷமம் தெறிக்கும் பார்வையும், சிரிப்பும் கலந்து கேட்டாள்.

"அ...அது...வந்து...இ...இல்ல அத்த..." என்று நான் என்ன சொல்லி சமாளிக்கலாமென்று மென்று முழுங்கினேன்.

"அட...அவனுக்குத்தான் கூச்சசுபாவம்னு இப்பதானடி சொன்னேன்..." என்று அம்மா வரவேற்பறைக்கு அருகில் இருக்கும் சமையலறையில் இருந்து சொன்னது எனக்குச் சற்றே ஆறுதல் அளித்தது.

"சரிதான்...இவன் வயசுல இன்னும் எதுக்கு கூச்சம் அண்ணி இவனுக்கு எங்கிட்ட..." என்று அத்தை அதே விஷமப்புன்னகையுடன் என் கையை விட்டு விட்டு சமையலறைக்குச் சென்றாள்.

அப்போதும் என் மரமண்டைக்கு எட்டவில்லை அத்தை என் விஷமத்தனத்தை நானறியாமல் பார்த்துவிட்டாள் என்பது. நான் சற்றே ஏமாற்றத்துடன் அரைமனதுடன் எழுந்து, கை கழுவிக்கொண்டு, சமையலறைக்குச்சென்று அமர்ந்து, அமைதியாக சாப்பிட்டேன்.

அத்தையும் அம்மாவும் வளவளவென்று பேசிக்கொண்டே சாப்பிட்டார்கள். ஒரு முக்கால் மணிநேரத்தில் அனைவரும் சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டோம். நான் வரவேற்பறைக்குச்சென்று, சோபாவில் சாய்ந்துகொண்டு டிவியை ஆன் செய்து வழக்கம்போல் சேனல் மாற்றி மாற்றி பார்க்கும் வேலையைத் தொடங்கினேன்.

மணி மூன்றரை ஆகியிருந்தது.

அத்தை மட்டும் சமையலறையிலிருந்து வந்து நேராக சோபாவில் என் பக்கத்தில் என்னை உரசியபடி என் வலது பக்கம் அமர்ந்தாள்.

"அம்மா எங்கே?" என்றேன் நான்.

"பார்றா...நீ சரியான அம்மா பிள்ளை என்று அண்ணி சொன்னாங்க...அப்ப நான் நம்பல...இப்ப புரியுது...அண்ணி சொன்னது சரிதான் போல..." என்று அத்தை அப்போது தன் வலக்கண்ணை ஒரு முறை சிமிட்டினாள். அர்த்தப்புஷ்டியாய் சிரித்தாள்.

அந்த சிரிப்பின் அர்த்தமும், அந்த கண் சிமிட்டலின் அர்த்தமும் எனக்குப் புரிய வைக்கப்போவதே அவள்தான் என்பது எனக்கு சில மணித்துளிகளில் தெரிந்தது.

"அம்மாவுக்கு களைப்பா இருக்காம்...அதனால கொஞ்ச நேரம் படுக்கப்போறேன்னு சொன்னாங்க..." என்றாள் அத்தை.

இங்கே நீங்கள் கேட்பது என் காதுக்குக்கேட்காமலில்லை...உன் அப்பா எங்கே...உனக்கு உடன்பிறப்பு யாரும் இல்லையா என்றுதானே கேட்கப்போகிறீர்கள்?

நானே சொல்லிவிடுகிறேன்.

அப்பா அன்று என் தம்பி பள்ளி விஷயமாக காலையில் சென்றுவிட்டிருந்தார். அவர் வருவதற்கு சாயங்காலம் மணி ஐந்து அல்லது ஐந்தரை ஆகலாம் என்று சாப்பிடும்போது அவர்களிருவரும் எங்கே என்று அத்தை கேட்டதற்கு அம்மா பதில் கூறியிருந்தாள். அதற்கு அத்தை, வந்ததே வந்தேன்...அண்ணனைப் பார்த்துவிட்டே செல்கிறேன் என்றும் பதிலளித்திருந்தாள்.

இப்போது வரவேற்பறை சோபாவில் நானும் என் அத்தையும்...சாப்பிடப்போவதற்கு முன்பு எவ்வளவு நெருக்கமாய் அமர்ந்திருந்தோமோ அதைவிட மேலும் நெருக்கமாய் அத்தை என்னை நெருங்கி அமர்ந்திருந்தாள்.

"சரிடா...டிவில ஏதாவது நல்லா இருந்தா வைடா சுதா...பாக்கலாம்..." என்று அந்த நெருக்கம் அவளை ஒன்றும் செய்யவில்லை என்பதைக் காட்டாமல் காட்டினாள் அவள்.

அந்த அதீத நெருக்கம் என்னுள் இருந்த மிருகத்தை மீண்டும் எழுப்பிவிட்டிருந்தது. ஒரு பெண்னே நான் ஒரு ஆண் என்றும் பார்க்காமல் இவ்வளவு நெருக்கமாய் அமர்ந்திருக்கும்போது, ஒரு ஆணாகிய நான், அந்த அகம்பாவத்தினால் வந்த தைரியத்தில், என் வலக்கை முட்டி அத்தையின் சேலைத்தலைப்பு மூடாமலிருந்த இடுப்புப்பகுதியில் தொட்டும் தொடாதவாறு வைத்துக்கொண்டேன். என் பார்வை அப்போதும் டிவியில் தான் இருந்தது. ஆனால் என் மனம் மட்டும் அத்தையின் செழுமையான தேகத்தின் மேல், ஒரு வண்டு எப்படி ஒரு தேன் சொறியும் மலர் மேல் லயித்திருக்குமோ அப்படி லயித்திருந்தது.

அத்தை அதற்கு எவ்வித ஆட்சேபணையும் தெரிவிக்காதது எனக்கு ஆச்சரியமாகவும் அதே நேரம், அத்தை என்னை கவனிக்கிறாள் என்ற புரிதலையும் ஒரு சேர கலவையாய் கொடுத்து எனக்கு மேலும் கிளர்ச்சியூட்டியது.

இப்போது நீங்கள் சொல்வது என் காதுக்குக்கேட்கிறது. இப்போதாவது புரிந்ததா...உன் அத்தை உனக்கு ஏதோ கொடுக்க நினைக்கிறாள் என்றுதானே கேட்கிறீர்கள்? சற்று பொறுங்கள். நீங்கள் சொல்வது சரிதான்...சற்று பொறுத்தால் நீங்கள் எதிர்பார்த்த காமத்தேனமுது கிடைக்கும்.

இப்போது சற்று மேலும் தைரியம் வந்தவனாய் நான் அத்தையின் பக்கமும் முழுதாயும் இல்லாமல், டிவியின் பக்கமும் இல்லாமல் சோபாவில் எனது வலது காலை மடக்கி வைத்துக்கொண்டு, இடது காலை தரையில் படுமாறு வைத்துக்கொண்டு அமர்ந்தேன். அத்தை ஓரக்கண்ணால் என்னை கவனித்து ஒரு மெல்லிய புன்னகையை தன் உதடுகளில் தவழ விட்டாள். அதை நான் கவனிக்கத்தவறவில்லை.

சிற்சில மணித்துளி நேரங்களே கடந்திருக்கும். எனக்குள் வீறு கொண்டிருந்த மிருகம் இட்ட கட்டளையை என் கைகள் நிறைவேற்றத்தொடங்கியது.

என் இரு கண்களும் இப்போது அத்தையின் சேலை மாராப்பு மூடிய பருத்த, செழுமையான இரு மார்பகங்களையும் அளந்தது. ஹ்ம்ம்ம்...என்ன ஒரு தினவு...என்ன ஒரு வனப்பு...D-கப், அல்லது E-கப் அளவு இருக்குமா அவை இரண்டும் என்று என் மனம் அசை போட்டது. அத்தை என்னை கண்டுகொள்ளாத மாதிரி பாவனை செய்தாள். அதை நானும் உணர்ந்துகொண்டேன். எங்கள் இருவரின் உதடுகளில் ஒரு மெல்லிய புன்னகையை தவழ்ந்தது. அதை நாங்களிருவருமே கண்டோம்.

மெல்ல என் வலக்கை உயர்ந்தது. அத்தை நான் என்ன செய்கிறேன் என்று ஓரக்கண்ணால் பார்த்துக்கொண்டுதானிருந்தாள். உயர்ந்த என் வலக்கை அத்தையின் இடது தோள் மேல் மெல்ல இறங்கியது.

"என்னடா சுதா...ஏதாவது வேணுமா?" என்று அத்தை விஷமத்துடன், தன் முகத்தை என் பக்கம் திருப்பி என் கண்களை நேராய்ப் பார்த்து என்னைக் கேட்டாள்.

"ஒ...ஒன்னும் இல்ல அத்த...சும்மா தொட்டேன்..." என்று சற்றே பயந்தவாறே பதிலளித்தேன். அவள் என் கையை விலக்கிவிட்டுவிடுவாள் என்றெண்ணிக்கொண்டே...

ஆனால்...நான் எதிர்பார்த்தது நடக்கவில்லை...

மாறாக அத்தை, என் கையை அவள் தோள் மேல் வைத்ததை விரும்பியதுபோல், டிவியையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். ஆனாலும் அவள் உதட்டில் இருந்த புன்னகை மட்டும் மாறவில்லை. அவள் கண்களில் இப்போது ஒருவித சில்மிஷ ரேகை ஓடியதை நான் கவனிக்கத்தவறவில்லை.

அத்தையின் தோளிலிருந்த என் வலக்கை இப்போது சரிந்து ஏதோ தெரியாமல் பட்டது போல அத்தையின் பருத்த இடது மார்பகத்தைத் தொட்டு, அம்மார்பகத்தின் மீதே நின்றது. அத்தை என்ன செய்கிறாள் என்று நான் பார்க்க எண்ணினேன். அத்தை தன் கையால் என் கையைத் தன் இடது மார்பகத்தின் மீதிருந்து தட்டிவிடுவாள் என்று நினைத்தேன்.

நான் நினைத்ததற்கு மாறாக அங்கு ஒன்று நடந்தேறியது. மீண்டும் அத்தை ஒன்றுமே நடவாததுபோல வெகு இயல்பாய் இருந்தாள். என் வலக்கையைத் தட்டிவிட வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவளுக்கு இல்லை என்பது எனக்குத் தெள்ளதெளிவானது. மாறாக இப்போது அவள் புன்னகை ஒரு சிரிப்பாய், அதிலும் ஏதோ அர்த்தம் பொதிந்த சிரிப்பாய் மாறியிருந்தது.

ஹ்ம்ம்...அத்தை என் கையைத் தட்டிவிடவில்லை...என்னை கடிந்துகொள்ளவுமில்லை...அப்படியென்றால்...அப்படியென்றால்...அத்தை நம்மை ஆரம்பத்தில் இருந்து கவனித்துக்கொண்டிருந்திருக்கிறாள்...நம் மரமண்டைக்குத்தான் அது தெரியவில்லை...ஆக, அத்தை வேண்டுமென்றுதான் என் செயல்களைத் தடுக்காமல், மறுக்காமல், அமர்ந்திருக்கிறாள் என்று எனக்குப்புரிந்தது...

ஆஹா...பழம் நழுவி பாலில் விழுந்துவிட்டதே...பிறகென்ன, மேலும் முன்னேறுவோம் என்ற எண்ணம் மேலோங்க நான் என் வலக்கையை அத்தையின் வாளிப்பான இடது மார்பகத்தின் மீதே வைத்திருந்தேன். ஒரு சில மணுத்துளிகள் அதன் ஸ்பரிசத்தை அனுபவித்தேன்.

பிறகு முழுதாய் அத்தையின் பக்கம் திரும்பி அமர்ந்தேன். என் இடக்கையை அத்தையின் செழுமையான வலது மார்பகத்தின் மீது வைத்தேன். சேலை மாராப்பின் மேலேயே என் கைகளிரண்டும் அத்தையின் செழித்த, வனத்த, பருத்த, மதர்த்த, வாளிப்பான அழகுகளான இரு மார்பகங்களையும் ஸ்பரிசித்தது. இதனால் எனக்குள் ஏற்பட்ட வாலிப வயது கிறக்கங்கள் சொல்லில் அடங்காதது. நான் நானாக இல்லை என்பது மட்டும் அப்போது தெரிந்தது.

இணையதளத்தில் மட்டுமே அவ்வளவு பெரிய மார்பகங்களை, நான் பார்த்த ஆபாசப்படத்தில் நடிக்கும் பெண்களிடம் பார்த்துப்பரவசப்பட்டிருந்த நான், அன்றுவரை நிழலுலகத்தில் (இண்டெர்நெட் வீடியோக்களில்) மட்டுமே பெண்களின் மார்பக அழகைப்பார்த்து பார்த்து, அவ்வாறான பெரிய மார்பகங்களை தொடவாவது எனக்கு ஒரு அதிர்ஷ்டம் கிடைக்காதா என்று ஏங்கித்தவித்திருந்த எனக்கு அன்று ஒரு நிஜமான பெண்னைத் தொடக்கிடைத்த அதிர்ஷ்டத்தை எண்ணி உள்ளுக்குள் பூரித்தேன். என் நெஞ்சம் பல நூறு மடங்கு துடித்தது. இரத்த ஓட்டம் தாறுமாறானது.

நான் கனவு கண்டது இவ்வளவு சீக்கிரம் நடக்கும் என்று நான் கற்பனையில் கூட நினைத்ததில்லை. அதனால் கிடைப்பதற்கரிய அந்த வாய்ப்பை எக்காரணத்தாலும் விட்டுவிடக்கூடாது என்று என் மூளை உத்தரவிட்டது.

என் இரு கைகளும் இப்போது, நாங்கள் உன் அத்தையின் வனப்பான, வாளிப்பான மார்பகங்களின் மீது சும்மா இருப்பதா என்று என்னைக் கேட்காமல் கேட்டன. அதன் விளைவாக, அவை இரண்டும் தங்களிடம் இருந்த விரல்களைக் கொண்டு மெல்ல மெல்ல அத்தையின் அவ்விரு மதர்த்த மார்பகங்களையும் அழுத்தி அழுத்தி விட்டன. சில நேரம் மெல்ல பிசையவும் செய்தன. சில நேரம் வருடவும் செய்தன.

"சுதா...என்ன விளயாட்டு இது..." என்றாளே தவிர, என்னை, என் கைகளை, தன் மார்பகங்களின் மீது இருந்த என் விரல்கள் செய்த லீலைகளை அத்தை தடுக்க முயற்சிக்கவில்லை. மாறாக சிரித்த முகத்துடன்தான் என்னைப் பார்த்துக் கேட்டாள்.

"அத்...அத்த...உன்...உன் பெரிய மார்பகங்க என்ன என்னென்னவோ செய்து அத்த...அது ரெண்டையும் என் கையால பெசிஞ்சி, அழுத்தி, நிமிண்டி விட்டு விளயாடனும் போல ஆசையா இருக்குத்த...ப்ளீஸ்...ப்ளீஸ்...ப்ளீஸ்..." என்று கெஞ்சினேன் ஒரு சிறு வயதுக் குழந்தை தாயிடம் அதற்குப் பிடித்த பொருளை அடைவதற்கு எப்படி கெஞ்சுமோ அதுபோல என் வாலிப வயதையும் மறந்து என் அத்தையிடம் கெஞ்சினேன்.

"டேய்...அதத்தானடா இப்ப பண்ணிட்டிருக்க...அதுவும் நடு வீட்ல...யாராவது வந்துடப்போறாங்க...நான் பயப்படறது அதுக்குத்தான்...அப்பாவோ, தம்பியோ, இல்ல தூங்கப்போன உங்க அம்மாவோ வந்துட்டாங்கன்னா..." என்று இரகசியமாய் என் காதருகில் மெல்லிய குரலில் கிசுகிசுப்பாய்க் கூறினாளே தவிர அத்தை அந்த பயத்தை முகத்தில் காட்டவில்லை என்பது பரிபூரணமாகத்தெரிந்தது.

அவளின் பொய்யான பயத்தை நான் கண்டுகொள்ளாதவாறு கேட்டேன்..."அப்ப...உனக்கு...உனக்கு நான்...உன் பெரிய மார்பகங்களோட விளயாடறது புடிச்சிருக்கா?" என்று அப்பாவி போல் முகத்தை வைத்துக்கொண்டு.