சிவகாம சுந்தரி பார்மசி Pt. 01

சிவகாம சுந்தரி பார்மசி

பாகம் ஒன்று

அந்தப் பேச்சை அவள் தான் ஆரமித்தாள். "ஏன்ணா இந்த முஸ்லிம் பசங்களுக்கெல்லாம் அந்த இடத்தில வெட்டிடுவாங்களாமே." என்றாள். அப்போதுதான் ஒரு முஸ்லிம் பையன் ஸ்வீட்மூட் காண்டம் பாக்கெட்டை வாங்கிக்கொண்டு பைக்கில் சென்றான். அதிலிருந்து சிவகாமசுந்தரிக்கு லீட் கிடைத்துவிட்டது.

"அதென்ன புதுசா.. அந்த இடம் இந்த இடமுனு. எந்த இடமுனு கூச்சப்படாம கேளு காமசுந்தரி.." என்றேன் நான். "ஹா..ஹா.. அதேன்ணே குஞ்சாமணி. அங்கன வெட்டிப்புட்டா எப்படின்ணே புள்ள பொறக்கறதுல பிரட்சனை ஆகிப்புடாத.." என்றாள்.

"ஏன்டி அசடே.. இன்னும் குழந்தைங்க மாதிரி குஞ்சாமணி.. வெங்கல மணிக்கிட்டு இருக்கவ. சுன்னினு சொல்லு. அப்பதான் உன் வயசு பொண்ணுக எல்லாம் உன்னை மதிப்பாளுக. முஸ்லீம்க.. சுன்னி தோலைதான்டி வெட்டிக்கிடுவானுக. அதனால தான் இருக்கிறதுலேயே அதிகமா புள்ள பெத்துகறது அவனுக. என் பிரண்டு பசீருக்கு இரண்டு பொண்டாட்டி. ஏழு புள்ளைக. தெரியுமா.."

"அப்படியாண்ணே.. சு.." என சுற்றும் முற்றும் பார்த்துக் கொண்டு தயங்கியபடி.. "சுன்னியில தோலெல்லாம் இருக்குமா...ன்ணே.." என்றாள்.

கல்லாவில் நின்று கொண்டிருந்த அவளை என்னுடைய சேரில் உட்கார வைத்துவிட்டு.. இனி பேசுவதெல்லாம் வீணானது என என்னுடைய கோடுபோட்ட பெர்முடாசை கீழே தள்ளினேன். அவள் என் சுந்தரா பார்மஸி கடையின் சேரில் உட்காந்து இருந்தாள். அவளின் முகத்தின் முன்பு என் சிவந்த நிற சுன்னி நின்றது.

"இதோ.. இந்த தோலைத்தான் முஸ்லீகளுக்கு வெட்டிப்புடுவாங்க." என்று என் சுன்னி தோலை அவளிடம் காட்டினேன். "ச்சீ.." என்று கண்களை கைகளால் பொத்திக் கொண்டாள். "அட.. நல்லாப் பார்த்துக்கோடி.. அப்புறம் மறுபடியும் தோல் எப்படி இருக்குனு கேட்கப்போற.." என்று சிரித்தேன்.

சிவகாமசுந்தரி. பள்ளிப்படிப்பை பாதியில் நிறுத்தி வேலைக்கு சென்று வயிற்றை கழுவுகின்ற சராசரியான ஏழை குடும்பத்துப் பெண். இங்கே ஏழை என்பதெல்லாம் 10,000க்கும் குறைவான பணத்தை மாதத்திறகு சம்பாதிக்கின்ற குடும்பம். அரசு கணக்கின்படி ஏழை என்பதெல்லாம் நாம் கவனத்தில் கொள்ள முடியாது.

வேலைக்கு ஆள் தேவை என விளம்பரம் செய்த பத்தாவது நாளிலேயே அவளை தேர்வு செய்திருந்தேன். தந்தையை இழந்த வீட்டிற்கு தாயும், இவளுமே உழைப்பாளிகள். இவளுக்கு கீழே இரண்டு பெண் குழந்தைகள் அவர்கள் வீட்டில். நான் வேலைக்கு சேர்த்த பொழுது அவ்வளவு மகிழ்ச்சி சிவகாமசுந்தரியின் முகத்தில்.. அந்த மகிழ்ச்சியை தெரிவித்த அதே முகத்திற்கு முன் என்னுடைய சுன்னி விடைத்துக் கொண்டு நிற்க..

அதைப் பார்த்து காமசுந்தரி பதறிப் போய் இருந்தாள். அவளுடைய பதட்டத்தை நான் புரிந்து கொண்டேன். அவளுக்கு இது முதன்முறை என்பதால் வேகமாக மூச்சுவிடுவது கூட என் கண்களுக்கு புலப்பட்டது.

"அண்ணா,.. கடைக்கு.. யாராவது... வரப்போறங்கா..." என்றாள். "அதெல்லாம் வர மாட்டாங்க.. வந்தாலும் என் வயிற்றுப் பகுதியிருந்துதான் தெரியும். நீ நல்லா பார்த்துக்கோ... பிறகு காமிக்க மாட்டேன்.." என்று அவளின் முகத்தருகே என் சுன்னியை கொண்டு போனேன். அவள் கொஞ்சம் தெகிரியமாக கைகளை விலக்கி என் சுன்னியைப் பார்த்தாள்.

"அட.. சும்மா தெடு.." என அவளை வற்புறுத்தினேன். கடைக்கு ஆளே வராத சில சமயங்களில் அவளை சீண்டியிருக்கிறேன். ஒரு முறை மாவு பிசைவது எப்படி என அவளுடைய பருவ மார்பில் சுடிதாரோடு செய்துகாட்டியிருக்கிறேன். "அண்ணா..வேணாம்ண்ணா.." என அவள் ஏதேதோ பேசிக்கொண்டிருந்தாள். அவள் அப்படிதான் தொடக்கத்தில் ஏதாவது சொல்லுவாள். அதன்பிறகு நான் செய்ததையெல்லாம் மறந்துவிடுவாள்.

அதனால் நானே அவளுடைய கைகளைப் பிடித்து என் சுன்னியில் வைத்து தேய்த்தேன். அவள் வேண்டா வெறுப்பாய் கைகளை இழுத்துப் பார்த்தாள். ஆனால் நான் கைகளை விடாமல் என் சுன்னியில் வைத்து மேலும் கீழும் தேய்த்தேன். "ஆகா.. ஸ்ஸ்.." ஒரு பெண்ணின் கை சுண்ணியில் படுவதெல்லாம் ஒரு இன்பம்தான். மைக்கை பிடிப்பது போல அவளுடைய கைக்குள் என் சுன்னியை வைத்து என்னுடைய கையை எடுத்துக் கொண்டேன். அவள் என் சுன்னியை கசக்கினாள். வேறெதுவும் செய்ய தெரியவில்லை.

"அப்படியே முன்னாடி பின்னாடி கையை இழு.. விடு.." என அவளுக்கு கையடிக்க கற்றுதந்தேன். ஒரு ஐந்தாறு முறை அவ்வாறு செய்திருப்பாள். பிறகு கையை எடுத்துக் கொண்டாள். முன்பை விட வீரியமாக என்னுடைய சுன்னி 90 டிகிரி பாகத்தில் கிண்ணென்று நின்றது.

அடேய் சுந்தரா இந்த சந்தர்ப்பதை விட்டால் வாய்ப்பே இல்லை என மனது பின்னால் இருந்து பிராண்டிக் கொண்டே இருந்தது. "காமசுந்தரி.. ஊம்புரியா.." என்று கேட்டேன். அவளிடமிருந்து சம்மதம் என்ற பதிலும் இல்லை.

சம்மதிக்கவில்லை என்ற மறுப்பும் இல்லை. அவள் யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள். உண்மைதான் அவளை யோசிக்கவே விடக்கூடாது. பின்னால் ஏதுவந்தாலும் சமாளித்துக் கொள்ளலாம் என காமசுந்தரியின் தலையை இரு கைகளால் பிடித்து என் பக்கம் இழுத்தேன். அவளுடைய உதடுகளில் என்னுடைய சுன்னிமொட்டு பட்டது. லேசாக அழுத்தினேன். ஆனால் அவள் வாயைத் திறப்பதாக இல்லை. மறுமுறை மீண்டும் அவள் வாய்க்கருகே சுன்னியை கொண்டு செல்லும் போது அவள் ஏதோ சொல்ல வாயைத் திறந்தாள். சந்தர்ப்பம் சரியாக வர... சரக் கென என் சுன்னி தண்டுவரை அவள் வாய்க்குள் சென்றது.

"ம்மமும்ம்.. உம்மம்மும்ம்" என்று முனகி என்னுடைய தொடையிரண்டிலும் கைகளை வைத்து தன்னை விலக்கிக் கொள்ளப் பார்த்தாள். நான் அவளுடைய வாய்க்குள் என் சுன்னியை சொறுகி அழுத்துவதை விடாமல் இருந்தேன். அவள் இரண்டு மூன்று முறை தொடையில் கைகளை வைத்து தள்ளிப் பார்க்க,.. அப்போது என் சுன்னி அவள் வாய்க்குள் பின்நோக்கி செல்வதும், அவள் முயற்சியை கைவிடும் போது முன்நோக்கி செல்வதும் என ஊம்பலைப் போல இருந்தது.

காமசுந்தரிக்கு கண்களில் கண்ணீர் முட்டியது. சுன்னிக்கென்று ஒரு வாசமும், சுவையும் உண்டு. எல்லா ஆண்களுக்கும் ஒத்தது போல அவை இருக்காது. ஒவ்வொன்றும் ஒரு ரகம். ஸ்டாபெரி காண்டம், பைனாப்பில் காண்டம் என விதவித பழங்களின் சுவைகளை காண்டங்களை சப்பி கண்டறிந்து கொள்ளும் பெண்களுக்கு இதெல்லாம் தெரியாது.

சிவகாமசுந்தரி திணறிப்போனாள். வாய்க்குள் செலுத்தியிருந்த சுன்னியை விடாமல் அழுத்தியபடி இருந்தேன். பின்னால் அவள்தலை நகராமல் பிடித்துக் கொண்டிருந்தேன். என்னுடைய கைகளை பிடித்து கொஞ்சம் வேகமாக தள்ளிப் பார்த்தாள். நான் விடுவதாக இல்லை. ஒரு கட்டத்தில் சிவகாமசுந்தரி என்னை ஏதோ செய்து கொள் என்ற அளவுக்கு வந்துவிட்டாள். அதன் பிறகு என்னுடைய கைகளைத் தள்ளவோ,.. என்னை தொந்தரவு செய்யவோ அவள் முற்படவில்லை. அவளுடைய போராட்டம் முடிவடைந்திருந்தது.

நான் சுன்னியை அவள் வாயிலிருந்து எடுத்தேன். சிவகாமசுந்தரி என்னை முறைத்துப் பார்த்துக் கொண்டே வாய் மேல் கையை வைத்து "உவ்.. உவ்வை.." என வாயைப் பொத்திக் கொண்டு அட்டேச்சுடு டாய்லெட்டில் இருந்த வாஸ்பேசினில் வாந்தி எடுத்தாள்.

அவள் திரும்பி வந்த போது நான் என்னுடைய பெர்முடாசை மேலே இழுத்துவிட்டு நின்று கொண்டிருந்தேன். அவள் என்னருகே வந்து என்னையேப் பார்த்தாள். நான் மௌனமாக நின்றிருந்தேன். சிவகாமசுந்தரியின் வரம்புகளை மீறி நிறைய நாள் ஆகிறது. முதலில் உரசல்களில் ஆரமித்து அவளின் மார்பை வேண்டிய பொழுது கசக்கி அவளை துடிக்க வைக்கும் அளவிற்கு சென்றுவிட்டேன். இருந்தாலும் இன்று அவளின் அனுமதியின்றி அவளை முதன்முறையாக ஊம்ப வைத்துள்ளேன்.

என்ன சொல்ல போகிறாளோ.. என்று எனக்குள் பக் பக்கென இருந்தது.

"அண்ணே.. அந்த முடி.. வாய்க்குள்ள இருந்துச்சு... அதான் வாந்தி எடுத்துட்டேன்.. கோவுச்சுக்காதேன்னே.." என்று என்னை சமாதானம் செய்யவதாக நினைத்து அருகே வந்தாள். நான் பேசமால் மௌனமாக இருப்பதை அவள் கோபமாக இருப்பதாக நினைத்துவிட்டாள் போலிருக்கு. மெல்ல என் பின்னால் வந்து என்னுடைய சுன்னியை பெர்முடாசோடு பிடித்தாள்.

இப்போது எனக்கு வேண்டாமென தோன்றியது. அவளிடம் சாரி என்று சொல்லலாமா என்று கூட தோன்றியது. ஆனால் நான் எதுவும் சொல்லவில்லை. சில சமயங்களில் வாழ்க்கையை அதன் போக்கிலேயே விட்டுவிடலாம் என்று நினைத்தேன். அப்போது டேவிட்டின் கார் கடைக்கு முன்னே நின்றது. அதனை சிவகாமசுந்தரியும் பார்த்து என்னைவிட்டு சற்று விலகி பின்னால் நின்று கொண்டாள்.

காரிலிருந்து இறங்கிய டேவிட் என்னை நோக்கி கையை அசைத்தான். பதிலுக்கு நானும் "ஹாய்.. எனகையை அசைத்தேன். கடையின் கவுண்டர் பகுதிக்கு வந்து இந்தப்பா பிரிஸ்கிரிப்சன். வழக்கம் போல அப்பாவுக்கும், அம்மாவுக்கும் தனித்தனியா பேக்கிங் பண்ணிடு. இன்சுலின் அதிலேயே எழுதியிருக்கு,. ஒரு இருபது இன்சுலின் சிரன்ச் கூட வைச்சுடு" என்று பிரிஸ்கிரிப்சனை தந்துவிட்டு சென்றான்.

நடந்ததை எல்லாம் நான் மறந்துவிட்டது போல "சிவகாமசுந்தரி இந்த பிரிஸ்கிரிப்சன் ஸ்டீபன் சாருக்கு நீ எடு. நான் ஸ்டெல்லா மேடமுக்கு எடுக்கறேன்" என்று சொல்லிவிட்டு வேலையைப் பார்த்தேன். இப்பொழுதெல்லாம் குடும்பத்திற்கு இரண்டு அல்லது மூன்று நபர்கள் சர்க்கரை வியாதி வந்தவர்கள். ஒரு காலத்தில் ராகியும், கேழ்வரகினையும் தின்று கொண்டிருந்த மக்களிடம் ஒரு படி அரிசியை அரசே தந்து அரிசியின் சுவையை காட்டியது.

பிறகு மக்கள் அரிசியை மட்டுமே பிரதான உணவாக கொண்டுவிட்டார்கள். இப்போது மக்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இதிலிருந்து எல்லாம் விலக ஆரமிருத்திருக்கிறார்கள்.

ஆனால் மருத்துவ உலகில் சர்க்கரை வியாதி என்பது ஒரு பணம் கொட்டும் வியாதி. காய்ச்சல், சளி என வந்தால் மூன்று நாட்களே அதிகபட்சம் மருந்து எடுத்துக் கொள்வார்கள். ஆனால் சர்க்கரை வியாதி ஒரு முறை வந்துவிட்டால் சாகும் வரை மருந்துதான். தொடக்கத்தில் ஒருவருக்கு குறைந்தபட்சம் 500 ரூபாய் அளவிற்காவது மாத்திரை வாங்க வேண்டும்.

நாளாக நாளாக சர்க்கரை வியாதி இந்த மாத்திரைக்கு கட்டுப்படாது. பிறகு பவர் ஏற்றப்பட்ட மருந்துகள் வாங்க வேண்டும். ஒரு கட்டத்தில் மாத்திரைகள் எல்லாம் வேலைக்கு ஆகாமல் கொஞ்சம் இன்சுலின் ஊசி ஏற்ற வேண்டும். பிறகு இன்சுலின்தான் வாழ்க்கையே..

"அண்ணா.. டையாமேக்ரான் 100 இல்லையே.."

"இன்னைக்குதான் கோயம்புத்தூருக்கு ஆர்டர் போட்டிருக்கேன் சிவகாமி. அதை விட்டுட்டு மத்ததை எடுத்துவை. டேவிட்க்கிட்ட கேட்டுட்டு டையாமேக்ரான் எஸ்ஆர் மேக்ஸை வைச்சிடலாம். மாத்திரையை பாதியா ஒடச்சு சாப்பிட்டா ஒன்னும் பண்ணாது. "

"சரிண்ணா." என சிவகாமசுந்தரி எல்லா மாத்திரைகளையும் எடுத்துவைத்தாள். நானும் என் பங்கு மாத்திரைகளை எடுத்துவைத்துவிட்டு எதற்கும் அருகிலுள்ள மாமா கடையில் டையாமேக்ரான் இருந்தால் வாங்கி கொடுத்துவிடலாமென கடையை சிவகாமசுந்தரியிடம் பார்த்துக்க சொல்லிவிட்டு சென்றேன்.

நான் திரும்பி வந்தபோது என் கடையின் டேவிட்டும் சிவகாமசுந்தரியும் பேசிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தேன். அவள் என்னுடையவள் என்பது போல எனக்கு கோவம் வந்தது. "ஏய்.. கடை கல்லாவுல இல்லாமல எதுக்கு வெளியே வாரே" என்று கடிந்து கொண்டே கடைக்குள் சென்றேன். எனக்குப் பிறகு சிவகாமசுந்தரி உள்ளே வந்து நின்று கொண்டாள். நான் டையாமேக்ரான் மாத்திரையையும் உள்ளே வைத்து அந்த பேக்கை டேவிட்டிடம் தந்தேன்.

"அவள திட்டாதிங்க. நான்தான் போர்ஸ் பண்ணி வெளியே வர வைச்சு பேசிக்கிட்டு இருந்தேன். அவ வெளியே வர மாட்டேனுதான் சொன்னா" என டேவிட் அவளுக்கு பரிந்து பேசினான். என்னால் டேவிட்டை திட்டமுடியாது. அவன் ரெகுலர் கஸ்டமர். வீட்டில் இரண்டு சர்க்கரை வியாதிக்காரர்களை வைத்திருப்பவன். பணம் காய்க்கும் மரம்.

"அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லை டேவிட். கடைக்கு உள்ளிருந்தே பேசனும். இந்தக்காலத்தில் நாமதான் ஜாக்ரதையா இருக்கனும். அதான் சொன்னேன்.."

"சரி நான் வாரேன்.." என என்னிடம் கொடுத்த பணத்திற்கு மீதம் வாங்கிக் கொண்டு சென்றான். போகும் போது சிவகாமசுந்தரிக்கும் அவன் "பாய்" என சொல்லிப் போனது சற்று எரிச்சலாக இருந்தது.

அவன் சென்றதும் சிவகாமசுந்தரியிடம் "இதெல்லாம் என்ன புதுபழக்கம் சிவகாமி. உள்தாப்பா போட்டுக்கிட்டு இருக்கிற வரைக்கும் தான் கல்லாவுல இருக்கிற பணம் தப்பும். யாராவது இரண்டு பேர் பட்டுனு வந்து நீ வெளியே நின்னு பேசிக்கிட்டு இருக்கிறப்ப உள்ளே வந்துட்டா.. கல்லாவுல இருக்கிற பணம் நம்மோடது இல்லை. பகிரங்கமாக களவு போயிடும். நீ இருக்கிற தெகிரியத்துலதான் நான் கல்லாவ பூட்டாம போறேன். புரிஞ்சுதா" என்றேன்.

அவள் கண்கள் லேசாக கலங்க... "இனிமேல வெளியே போக மாட்டேண்ணா" என்றாள். நான் அவளை அருகே இழுத்து அணைத்து. "ச்ச்சீ.. இதுக்கெல்லாம் அழுவாங்களா.. நான் நல்லதுக்குதான் எச்சரித்தேன்" என்று சமாதானம் செய்தேன்.