Kavita Madam - Later Pt. 01

"सांगते ना.... मला इतकी लाज वाटत होती त्या थिएटरमधून बाहेर पडताना... असे वाटत होते की सगळे माझ्याकडेच बघतायेत.... त्या गडबडीत मी छत्री पण न उघडता तशीच पळाले रिक्षाकडे... पण तो मेला रिक्षावाला इतक्या जवळ यायलाच कबूल नाही... मग दुसऱ्या रिक्षाकडे गेले... तो पण यायला तयार नाही... मग तिसऱ्या रिक्षाकडे गेले तर शेवटी तो तयार झाला... रिक्षात बसेपर्यंत मी पुर्ण भिजून गेले... तू जर असतास तर कमीत कमी रिक्षा आत तरी घेवून आला असतास..." त्यांनी शेवटी म्हटले.
"सॉरी हं, मॅडम... माझ्या ते लक्षातच आले नाही की बाहेर पाऊस अजून चालू असेल... नाहीतर मी आधी तुम्हाला रिक्षात बसवून दिले असते..."
"नशीब प्युन गेल्या गेल्या मी पहिले माझे केस पुसायला घेतले... नाहीतर सर्दी झाली असती मला..." असे म्हणून त्या आपले केस पुसायला लागल्या.
"हे बाकी तुम्ही बरे केलं... आणि मॅडम, तुमची साडी पण खूप भिजली आहे..." मी त्यांच्या साडीकडे बघत म्हणालो.
"हो ना... आता काय करू हिला?..." त्या पण खाली आपल्या भिजलेल्या साडीकडे बघत म्हणाल्या.
"तुम्ही ती सुकवा ना... म्हणजे तुम्हाला बरे वाटेल..." मी सुचकपणे म्हणालो.

"कशी? अशी अंगावर सुकवू? पंख्याखाली बसून..." कविता मॅडमनी गंमतीने म्हटले.
"अंगावर कशाला ठेवताय... तुम्ही काढा ना साडी... साडी काढून व्यवस्थित अशी टेबलवर पसरवून सुकवा..." मी हसत त्यांना सुचवले.
"अरे वा रे व्वा... म्हणे साडी काढा... ते पण तुझ्यासमोर..." त्यांनी उगाचच ओरडत म्हटले.
"मग काय झाल... फक्त साडीच काढा म्हटले...," मी पटकन म्हणालो आणि पुढे हळूच म्हटले, "पुर्ण नागडे नाही व्हायला सांगितले...
"सागरऽऽऽ बेशरमा!... लाज नाही वाटत असे पांचट बोलतोस..." त्यांनी लटकेपणे ओरडत मला चापट मारली.
"नाहीतर काय... आपण ’काय काय’ करतो... त्या मानाने साडी काढणे म्हणजे नथिंग आहे, मॅडम!" मी हसून म्हणालो...

"हंम्म्मऽऽऽ आणि कोणी आल तर?" त्यांनी शंका व्यक्त केली म्हणजे त्यांना पण हा उपाय बरा वाटला असावा...
"आता ह्या पाऊसात कोण येणार?... आणि कोणी आलेच तर आपण ऑफीस उघडायचेच नाही... बेल मारून मारून निघून जातील. तसेही साहेबांनी आपल्याला ऑफीस बंद करून जायला सांगितले आहे..."
"पण तरीही... अस कोणी आले की ज्यासाठी आपल्याला दरवाजा उघडावा लागला तर..." त्या अजूनही शंका काढत होत्या...
"अहो नाही येणार कोणी... आणि समजा आलेच आणि आपल्याला दरवाजा उघडावा लागलाच... तर तुम्ही आत कॉन्फरंसमध्ये जावून पटकन साडी नेसा... त्यात काय एवढ..."

मी सगळ्या शंकांचे निरसन केल्यावर त्या विचारात पडल्या... मी पुन्हा त्यांना छेडल्यावर त्या नकार देत म्हणाल्या,

"राहू दे रे... सुकेल अशीच..."
"अहो मॅडम कशाला लाजता?... मला दिसून दिसून काय दिसणार आहे?... मला तुमची काळजी वाटतेय... उगाच सर्दी होवून तुम्ही आजारी नको पडायला... म्हणून मी प्रेमाने सांगतोय की साडी काढून ठेवा..." मी शेवटी निर्वाणीचे म्हणालो.

कविता मॅडमना खरे तर मनातून साडी काढायची होती पण त्या उगाचच नाटक करत होत्या. पण मग जणू माझ्यावर उपकार करताहेत असे दाखवत त्या म्हणाल्या,

"बरे ठिक आहे... तू बोलतोस तर काढते मी साडी... पण सांगून ठेवते... माझ्या जवळ येवून काही चाळे करायचे नाही..." असे बोलताना त्या कसेबसे हसू दाबत होत्या हे मला कळत होते...
"ओकेऽऽऽ... मी नाही काही करत... काढा तुम्ही बिनधास्त..." मी पण मुद्दाम नाटकीपणे म्हणालो.
"बरं... आपण जेवून घेवूया आधी... मला खूप भूक लागली आहे..." त्या विषय पलटत म्हणाल्या.
"ठिक आहे... मी माझा डबा आणतो..." मी इतर काही न बोलता म्हणालो.

आणि मग मी माझ्या सेक्शनमध्ये जावून माझ्या बॅगमधून माझा डबा घेवून आलो... कविता मॅडम त्यांच्या क्युबिकलमध्ये त्यांच्या पर्समधून डबा काढत होत्या. मी डायनींग टेबलवर बसलो आणि डबा उघडू लागलो. माझे लक्ष कविता मॅडमकडे होते. केस सोडून पुसल्याने ते अस्तव्यस्त झाले होते. त्यांचे केस जास्त मोठे नव्हते व त्यांच्या छातीपर्यंत होते. थोडेसे कर्लींग असलेल्या त्यांच्या केसांच्या बटा त्यांच्या चेहऱ्यावर आल्या होत्या. त्याने त्या सेक्सी दिसत होत्या. डबा घेवून त्या डायनींग टेबलजवळ आल्या आणि डबा ठेवून त्या परत त्यांच्या क्युबिकलमध्ये गेल्या. बसल्या जागी मला त्या दिसत होत्या आणि मी त्यांच्याकडेच पहात होतो... वळून त्यांनी माझ्याकडे पाहिले आणि त्या चावटपणे हसल्या. मी पण दात विचकवून हसलो.

मग त्या पाठमोऱ्या झाल्या आणि खांद्यावरील साडीच्या पदराचा पीन काढायला लागल्या... मी श्वास रोखून त्यांच्याकडे पहायला लागलो.. पदराचा पीन काढून त्यांनी खांद्यावरचा पदर काढला आणि कंबरेच्या निऱ्या बाहेर खेचल्या... मग त्या मोकळी झालेली साडी हातात पकडून आपल्या अंगाभोवती गुंडाळलेली कंबरेची साडी ओढून काढायला लागल्या... सगळी साडी काढून त्यांच्या हातात आल्यावर त्यांनी ती खाली पाडली आणि त्या सावकाश दोन टोके एकत्र पकडून त्या साडीची घडी करायला लागल्या... मी पाठमोऱ्या कविता मॅडमना न्याहाळू लागलो...

क्रिम कलरचा ब्लाऊज आणि परकर त्यांच्या गोऱ्या रंगावर खुलून दिसत होता. ब्लाऊजचा मागचा कट मोठा होता आणि त्या मध्ये कविता मॅडमची गोरी पाठ दिसत होती... ब्लाऊजच्या कपड्यावरून आतील पांढरी ब्रेसीयर दिसत होती. नितंबावर किंचीत टाईट बसलेल्या परकरवरून त्याचा आकार खुलून दिसत होता. परकरच्या कपड्यावरूनही नितंबावर पांढरी पॅन्टी दिसत होती. त्यांना तसे न्याहाळले मी उत्तेजीत व्हायला लागलो.... पाठमोऱ्या मॅडमनी साडीच्या २/३ घड्या घातल्या आणि त्यांनी साडी त्यांच्या सीटवर वाळायला घातली... आणि मग त्या माझ्याकडे वळल्या.... कविता मॅडम वळल्याबरोबर माझी नजर त्यांच्या छातीवरील ब्लाऊज खिळली!

पुढूनही ब्लाऊजच्या कपड्यावरून आतली ब्रेसीयर दिसत होती.... ब्लाऊजमध्ये त्यांची छोटी पण भरीव छाती मस्त दिसत होती!... ब्लाऊजचा गळा किंचीत लो होता तेव्हा दोन उभारांमधली घळ लक्ष वेधून घेत होती. ब्लाऊज आणि परकरच्या मधल्या भागात त्यांचे सपाट पोट दिसत होते. परकर त्यांनी जेमतेम बेंबी दिसेल असा घातला होता तरी त्यांच्या बेंबीची गोलाई कळून येत होती.. माझी नजर अधाश्यासारखी त्यांच्या अंगावरून वर-खाली फिरत होती... मला तसे बघताना पाहून त्यांना कदाचित मनातून मजा वाटत असावी पण चेहऱ्यावर तसे काही न दर्शवता त्या हळु हळू चालत डायनींग टेबलजवळ आल्या आणि माझ्या समोर बसत म्हणाल्या,

"असा बघतोय जणू या आधी कधी कोणाला ब्लाऊज-परकरमध्ये बघितलेच नाही..."
"मॅडम, इतर कोणाचे द्या सोडून... पण तुम्हाला तरी नक्कीच बघितले नाही..." मी अजूनही त्यांच्या ब्लाऊजमधील छातीकडे बघत म्हणालो.
"आता तू असा बघत राहिलास तर परत साडी घालेल मी..." त्या किंचीत लाजत पण मला दम देत म्हणाल्या.
"ओके ओके... नाही बघत..." मी ओशाळत नजर काढून घेत म्हणालो...

पार्ट १ समाप्त

पुढे सुरू...