Once Upon a Time Ch. 01

ही कहाणी आहे भद्रदेशाची. त्यावेळी सूर्यवंशी लोकांचं राज्य होतं. जवळपास दोनशे वर्षांपूर्वी पूर्वेकडून आलेल्या सैन्याने भद्र देशातल्या जुलुमी राजवटीला पराभूत केलं आणि जनतेला सुखी केलं. पूर्वेकडून आलेले हे नवे लोक म्हणून यांना म्हणलं गेलं सूर्यवंशी. सूर्य ज्याप्रमाणे सगळ्या सृष्टीला जगवतो तसंच सूर्यवंशी राजांनी भद्रदेशाला जगवलं, वाढवलं, समृद्ध केलं. त्यामुळे दूरदूरवरून आपलं नशीब आजमावायला या देशाच्या राजधानीत म्हणजे भद्रप्रस्थ मध्ये लोक येत. वेगवेगळ्या देशांच्या वेगवेगळ्या प्रकारच्या लोकांनी भद्रप्रस्थ अगदी रंगीबेरंगी आणि सुंदर शहर होतं. आपल्या कथेचा नायक, विश्वभूषण हाही त्यातलाच एक.

राजधानीपासून दूर असणाऱ्या धारानगरीत कुलभूषण नावाचा कवी राहायचा.त्याला एकूण चार मुलं झाली. पहिली मुलगी झाली. तिचं नाव कविता. दुसरा मुलगा म्हणजे विश्वभूषण. मग झाल्या जुळ्या मुली सरिता आणि ललिता. विश्वभूषण दहा वर्षांचा असताना त्याची आई गेली. कवी कुलभूषण यांनी काही वर्षांनी दुसरं लग्न केलं ते त्यावेळच्या त्यांच्या गावात असणाऱ्या सर्वात सुंदर तरुणीशी. तिचं नाव स्वरप्रिया. पन्नाशी ओलांडलेले कुलभूषण आणि विशीतली स्वरप्रिया.
घडलं असं की, धारानगरीचे नगरपाल मोठे रसिक होते. एकदा त्यांनी आपल्या भव्य वाड्यात काव्य-संगीताची मैफल ठेवली होती. त्यावेळी तरुण स्वरप्रियाने आपलं गाणं पेश केलं होतं. तिचे वडीलही मोठे नावाजलेले गायक होते. स्वरप्रियाच्या सुरांनी सगळी सभा मंत्रमुग्ध झाली अगदी. विधुर असणारे कवी कुलभूषण सभेत उपस्थित होते आणि स्वरप्रियाच्या स्वर्गीय आवाजाने आणि तिच्या मोहक सौंदर्याने पार वेडावले होते. त्यांनी तिथल्या तिथे तिच्या गोड आवाजावर आणि दैवी सौंदर्यावर कविता केल्या आणि दरबारात सादर केल्या. त्यांचे ते शब्द, त्यांची ती मांडण्याची अदब, त्यांचा रुबाब यावर स्वरप्रियाही भाळली. दोघांची नजरानजर झाली. त्या रात्री मैफल संपल्यावर सगळे आपापल्या घरी गेले पण कवी कुलभूषण आणि स्वरप्रिया मात्र लोकांच्या नजरा चुकवून जवळच्याच शेतात गेले.
शेतात शिरताच कुलभूषण यांनी स्वरप्रियाला जवळ खेचलं आणि तिचे कपडे काढले. तिचे कोवळे लुसलुशीत स्तन त्यांनी आवेगाने कुस्करले. स्वरप्रियाही माजावर आली. तिने कुलभूषण यांच्या धोतरात हात घातला आणि तिचे डोळेच विस्फारले. त्यांचं ते प्रचंड मोठं कडक लिंग बघून तिला काहीशी भीती वाटली आणि त्याचवेळी कमालीची उत्तेजित होऊन तिच्या योनीत कामरस वाहू लागला. आपली योनी जशी ओली झाली आहे तसं आपल्या तोंडालाही का पाणी सुटतंय हे स्वरप्रियाला कळेना. पण त्याचवेळी उत्तेजित होऊन घशाला कोरडही पडली होती. हा असला अनुभव ती प्रथमच घेत होती. ती गुडघ्यावर बसली आणि अगदी नैसर्गिकपणे तिने कुलभूषण यांचं ते कडक लिंग सहज तोंडात घेतलं. अत्यानंदाने कुलभूषण विव्हळले. कित्येक वर्षांनी ते ही अनुभूती घेत होते. त्यांची बायको सरस्वती आजारी पडून दगावण्याआधी अगदी नेमाने त्यांचं लिंग तोंडात घेऊन चोखत असे. सरस्वती गेल्यासून या सुखाला ते पारखे झाले होते. पण आता विशीतली मादक तरुणी आपलं लिंग चोखते आहे हे बघणं सुखावह होतं. तिची लाळ, तिचे मोठे ओठ, लाल मादक जीभ यांच्या लिंगाला होणाऱ्या स्पर्शाने त्यांच्या अंगावर शहारा येत होता.
“स्वरप्रिये, ज्या गळ्यातून तुझा स्वर्गीय आवाज येतो तिथपर्यंत मला आत घे... माझ्या लिंगाला त्या गळ्याला तीर्थ देऊ देत…” आपल्या हाताने स्वरप्रियाचं डोकं पकडून कुलभूषण म्हणाले. तिचे नितंबापर्यंतचे लांबसडक दाट केस त्यांनी आपल्या मुठीत धरले होते. कुलभूषण यांची इच्छा हीच आज्ञा मानत स्वरप्रियाने ते लिंग पूर्णपणे आतपर्यंत घेतलं, अगदी गळ्यापर्यंत. काही क्षण अगदी श्वास अडेपर्यंत.
तिने लिंग तोंडातून बाहेर काढलं तेव्हा ते तिच्या लाळेत न्हाऊन निघालं होतं. लिंगातून आलेलं वीर्य गळ्याखाली उतरलंही होतं, पण त्याचे काही कण अजूनही तिच्या जिभेवर रेंगाळले होते. तिचा चेहरा लालसर झाला होता आणि डोळ्यात मात्र भूक वाढल्याचं स्पष्ट दिसत होतं. कुलभूषण यांनी तिच्याकडे प्रेमाने आणि तितक्याच वासनेने बघितलं. तिच्या त्या नजरेने त्यांचं लिंग पुन्हा कडक झालं होतं. वयाची पन्नाशी ओलांडली तरी त्यांची लैंगिक क्षमता अफाट होती. एका झटक्यात तिला आडवं करून तिचा घागरा त्यांनी वर केला. आणि अगदी अलगदपणे त्यांनी आपलं लिंग तिच्यात मागून सारलं. अजूनही त्यांनी तिचे लांबसडक दाट केस आपल्या मुठीतून सोडले नव्हते. त्यामुळे ते पकडून तिची मान मागच्या बाजूला खेचत ते तिला मागून दणके देत होते. ती प्रचंड कामसुखाने मोठ्याने आवाज करत होती. तिच्या आवाजाने कुलभूषण अजूनच उत्तेजित होत जास्तच जोरात दणके देऊ लागले. कामसुखाचे एकापाठोपाठ एक ज्वालामुखीच फुटत होते जणू. आणि तशाच वेगाने कुलभूषण यांचं वीर्य तिच्या योनीत उसळून बाहेर आलं. दोघंही दमून एकमेकांशेजारी शेतातल्या त्या मोकळ्या जागेत पडले. दोघांचीही छाती वेगाने होणाऱ्या श्वासाने वरखाली होत होती. ताऱ्यांनी भरलेल्या आकाशाकडे बघत एकमेकांचे हात हातात घेऊन पडलेल्या त्या दोघांनाही जाणवलं होतं की त्यांना एकमेकांसोबत उरलेलं आयुष्य काढायचं आहे.
मग काय, अधिक वेळ न दवडता कवी कुलभूषण यांनी स्वरप्रियाचे वडील सुप्रसिद्ध गायक पंडित स्वरभास्कर यांच्याकडे तिचा हात मागितला. कुलभूषण विख्यात कवी होते, गडगंज श्रीमंत होते आणि आपल्या मुलीवर त्यांचं प्रेम आहे, एवढं सगळं असताना नकार देण्याचा प्रश्नच नव्हता. मोठ्या धूमधडाक्यात हे लग्न संपन्न झालं. नवरदेवाची सगळ्यात मोठी मुलगी कविता ही अगदी नवरीच्याच वयाची होती. तरुण विश्वभूषण एका वर्षाने लहान. तर एकोणीस पूर्ण केलेल्या जुळ्या मुली सरिता आणि ललिता; असे सगळे समारंभात आनंदाने उपस्थित होते.
पण सहा जणांचा हा कौटुंबिक आनंद फार काळ टिकला नाही. अवघ्या काही महिन्यातच गावात एका असाध्य रोगाची साथ आली आणि त्या साथीने कवी कुलभूषण यांचा बळी घेतला. तीन सुंदर मुली, एक देखणा मुलगा आणि तरणी बायको मागे टाकून कुलभूषण स्वर्गवासी झाले. कुलभूषण जाताच अनेक सावकार मंडळी घराच्या चकरा मारू लागले. आणि हळूहळू असं उघड झालं की कुलभूषण यांचा थाट, छानछोकी हे सगळं वरवर होतं. पण मुळात ते कर्जबाजारी होते. प्रचंड वैभव असणाऱ्या घराला एकदम उतरती कळा आली. दागदागिने विकले, उंची वस्तू विकल्या आणि कशीबशी देणी फेडली. पण आता घरात पैसा उरला नाही. नगरपालाने उदार मनाने कविता, सरिता आणि ललिता तिघी बहिणींना राजवाड्यावर काम दिलं. त्यांची आई स्वरप्रिया घरी थांबून घर सांभाळू लागली. पण गरिबीचा मुळीच अनुभव नसणाऱ्या या कुटुंबाला हे सगळं पचवणं कठीण जात होतं. राजधानी भद्रप्रस्थमध्ये जावं आणि आपलं नशीब आजमावं असा विचार तरुण असणाऱ्या विश्वभूषणच्या मनात घोळू लागला.
“पण तू भद्रप्रस्थ मध्ये जाऊन करणार काय?” स्वरप्रियाने आपल्या सावत्र मुलाला जेवण वाढताना विचारलं.
“जे पडेल ते काम करेन. कष्ट करेन.”
“मग ते इथे का नाही करता येणार?” भाताचा एक घास घेत त्याच्या मोठ्या बहिणीने कविताने विचारलं.
“आपली धारानगरी छोटी आहे. त्यात अशी आडबाजूला. इथून ना कुठला हमरस्ता जातो ना इथे कोणतं बंदर. पिताजी सांगायचे की भद्रप्रस्थ मधून किरणप्रभा नदी वाहते. तिथे मोठं बंदर आहे. जगभरात जाणारे हमरस्ते भद्रप्रस्थमधून जातात. देशोदेशीचे व्यापारी तिथे येतात. मला नक्की काहीतरी काम मिळेल.”
“पण मग तू आम्हाला असं कायमचं सोडून जाणार?” छोट्या सरिताने विचारलं. तिच्या डोळ्यात येणारं पाणी तिने कष्टाने रोखलं.
“अगं वेडे, सोडून जाणार. पण तात्पुरतं. एकदा का मी तिकडे आपलं बस्तान बसवलं की तुम्हा चौघींना इकडून नेणार तिकडे.”
“खरंच?” ललिताने म्हणजे सरिताच्या जुळ्या बहिणीने विचारलं.
“अगदी खरं…” प्रेमाने तिचा हात हातात घेऊन विश्वभूषण म्हणाला, “तुम्ही त्या नगरपालाकडे काम करता ते मला मुळीच आवडत नाही. त्याची नजर चांगली नाही हे माहित्ये मला.”
नगरपालाने या बहिणींना नोकरी दिली तेव्हा त्यात औदार्य कमी आणि वासनाच जास्त होती. विश्वभूषणच्या बोलण्यावर तिघी बहिणी सुखावल्या. स्वरप्रियाच्या डोळ्यातही कौतुक उमटलं. ती यांची आई असली तरी होती त्यांच्याच वयाची. त्यामुळे आईपेक्षा त्यांची सखीच होती ती एक.

रात्री आवराआवर करून विश्वभूषण आपल्या खोलीत पलंगावर आडवा झाला होता. उकाडा असल्याने उघड्यानेच पहुडला होता. पण झोप लगत नव्हती. उद्या पहाटे भद्रप्रस्थला निघणार होता त्याचेच विचार घोळत होते मनात. तेवढ्यात दरवाजात काहीतरी हालचाल झाल्यासारखं वाटलं. त्याने मान उंचावून बघितलं. अंधारात नीट समजलं नाही. पण ती आकृती थोडी पुढे आली तेव्हा खिडकीतून आत येणारा शीतल चंद्रप्रकाश त्या व्यक्तीच्या चेहऱ्यावर पडला. मोठी बहिण कविता होती ती.
“ताई!” विश्वभूषण उद्गारला, “काय झालं गं?” तो पलंगातच उठून बसला. त्याच्या शेजारी ती येऊन बसली. डोळ्यात पाणी होतं तिच्या.
“भूषण…”
“बोल ताई..”
“फार आठवण येईल रे तुझी.” कविताला हुंदका आवरत नव्हता, “आई गेल्यापासून ते आता नवी आई येईपर्यंत मीच काळजी घेतली आहे तुमची. मीच आई पण होते तुमची.”
“अगं ताई, तू आमच्यासाठी कायमच खास असणार आहेस..”
“तू आता एवढ्या दूर जाणार, एकटा राहणार. जीवाची कालवाकालव होत्ये रे.”
“तू अजिबात चिंता करू नकोस. तुझा हा लहान भाऊ आता मोठा झालाय”
“खरंच खूप मोठा झालास रे.”, विश्वभूषणच्या उघड्या पिळदार शरीराकडे बघून कविता म्हणाली, “आणि दिवसेंदिवस फार देखणाही होत चाललायस.”
“तरी माझ्या बहिणींइतका नाही.”
“चल.. काहीतरीच काय!”
“अगं, खरंच. तुम्ही तिघी काय जहर सुंदर आहात!”
“तू उगीच चढवू नकोस आता मला हरभऱ्याच्या झाडावर.”
“अगं खोटं नाही. तुझ्यावरून तर नजर हटत नाही माझी. म्हणून तर चिंता वाटते मला कधीकधी.” अलगदपणे कविताच्या केसातून हात फिरवत विश्वभूषण म्हणाला, “या धारानगरीच्या नरकातून मला तुम्हाला बाहेर काढायचंय. दुःखं दूर सरायची आहेत. आपल्या गरिबीचा फायदा उपटू बघणाऱ्या नगरपालासारख्या लोकांपासून तुम्हाला दूर सुरक्षित न्यायचंय.”
“भूषण… तिकडे जाऊन आम्हाला विसरणार तर नाहीस ना?”
“कधीच नाही…”
“तिथे कितीतरी ललना तुला मिळतील. भद्रप्रस्थमधल्या तर स्त्रिया अप्सरांना लाजवतात म्हणतात. त्यांच्यात गुंतलास तर आम्हाला विसरशीलच नक्की.” कविताच्या चेहऱ्यावर दुःख होतं.
“अगं, तुमच्या नखाचीही सर त्यांना असेल का?”
“खरंच?”
“नाहीतर काय!” विश्वासचा हात आता केसातून फिरत फिरत कविताच्या मानेवर आणि खांद्यावर आला, “हे सुंदर काळेभोर कुरळे केस, ही सुंदर उंच मान, हा कमनीय बांधा…” आतापर्यंत त्याचा हात तिच्या कमरेवर पोचला.
“अजून?” कविताने अस्पष्टपणे विचारलं.
“हे शब्द जिथून बाहेर येतात ते फुलाच्या पाकळीसारखे असणारे ओठ…”
“भूषण!” कविताने विश्वभूषणला घट्ट मिठी मारली. आणि त्याच्या गालावर मानेवर ओठ टेकवले. तोही आता थांबायच्या मनःस्थितीत नव्हता. त्याने तिचं अंग दाबायला सुरुवात केली. तिची चोळी रासवटपणे बाजूला केली.
“सावकाश.” कविता उद्गारली. पण विश्वभूषण आता तापला होता. त्याने धोतारातून आपलं लिंग बाहेर काढलं. ते अवाढव्य ताठर लिंग बघून कविता थरारली. तिने पुढे होत ते पकडलं आणि ती जोराने ते हलवू लागली. त्यानेही तिचे मोठे गोल स्तन चुरडले. आपल्या चिमटीत तिची स्तनाग्रे दाबली आणि मग तिचे स्तन तो चोखू लागला.
“ताई, हे असं सुख फक्त तूच मला देऊ शकतेस. राजधानीतल्या स्त्रियांमध्ये हे प्रेम, हा आपलेपणा कुठून येणार?!” कविता विश्वभूषणचं लिंग हलवत असताना आनंदाने विव्हळत तो म्हणाला.
“मला माझ्या छोट्या भावाचं सगळंच्या सगळं प्रेम हवंय…” कविता म्हणाली आणि तिने आपला घागरा वर केला. तिची गुलाबी सुंदर योनी जणू विश्वभूषणला आमंत्रण देत होती. त्याने आपलं ताठर लिंग सहजपणे तिच्यात घुसवलं. एकमेकांकडे तोंड करून, एकमेकांना मिळणारा आनंद बघत, त्यातून अधिकच उत्तेजित होत तो उपभोग घेत होते. तो एका हाताने तिचे स्तन दाबत होता तर दुसऱ्या हाताने तिच्या मदनबिंदूला चोळून तिला परमोच्च कामसुखाचा अनुभव देत होता.
“भूषण!!!!” एका क्षणी कविताला कामपूर्ती झाली आणि कामरस तिच्या योनीतून वाहू लागला. आणि त्याच वेळी विश्वभूषणनेही आपल्या वीर्याची पिचकारी तिच्या योनीत सोडली. त्याचीही कामतृप्ती झाली.
“राजधानीत जाऊन यशस्वी हो आणि लवकरात लवकर आम्हाला तिकडे ने, म्हणजे छोट्या भावाबरोबरचा हा आनंद मला वरचेवर घेता येईल.” विश्वभूषणच्या पलंगावरून उठत कपडे सारखे करून निघताना कविता म्हणाली. लख्ख चंद्रप्रकाशात तिने मिचकावलेले डोळे आणि अलगद खालचा ओठ चावण्याची क्रिया विश्वभूषणच्या नजरेतून सुटली नाही!

समाधानाने विश्वभूषण आपल्या पलंगावर पडला होता. धोतर पुन्हा नेसायचे कष्ट त्याने घेतले नव्हते. त्यामुळे नग्नावस्थेतच आढ्याकडे नजर लावून विचार करत पडला होता. कविताच्या कुरळ्या केसांची, तिच्या त्या मोठ्या स्तनांची आठवण येऊन त्याचं लिंग पुन्हा कडक झालं. तो एका हाताने तो कुरवाळू लागला. तेवढ्यात दरवाजात एकदम कसलातरी आवाज झाला. जणू कोणीतरी त्याच्याकडे बघितलं आणि आश्चर्य वाटून तोंडातून बाहेर पडणारे उद्गार रोखले.
“कोण आहे?” विश्वभूषणने विचारलं.
“आम्ही आहोत दादा.” अंधारात ललिताचा आवाज आला.
“पुढे या.” विश्वभूषणने जरा गडबडीतच धोतर नुसतं गुंडाळत म्हणलं. त्याबरोबर ललिता सरिता या जुळ्या बहिणी पुढे आल्या. चंद्रप्रकाशात त्यांचे चेहरे आणि शरीर उजळलं. त्यांच्या नजरेत अजूनही आश्चर्य होतं. मान खाली घातली असली तरी नजर अधून मधून सतत आपल्या दादाच्या धोतराचा जो तंबू झाला होता त्याकडे वळत होती.
“काय झालं सरू? लाली?” विश्वभूषणने प्रेमाने विचारलं.
“दादा, तू उद्या जाणार या विचाराने झोप येत नव्हती.” सरिता म्हणाली. त्याने मग दोघींचा हात धरून आपल्या दोन्ही बाजूंना बसवलं.
“माझी चिंता नका करू.” दोघींच्या डोक्यावर प्रेमाने हात ठेवत तो म्हणाला, “मी छान काम बघतो आणि लवकरात लवकर तुम्हालाही तिकडे नेतो.”
“दादा, तुझ्याशिवाय आम्हाला इथे करमणारच नाही.” ललिता म्हणाली.
“तुमच्याशिवाय मलाही करमणार नाहीये खरंतर. पण जायला तर हवंच” बोलता बोलताच विश्वभूषणची नजर आपल्या लहान बहिणींवरून फिरत होती. दोघी बेहद्द सुंदर होत्या. तरतरीत सरळ नाक, सावळा रंग, अतिशय सुंदर त्वचा, जाड मोठे ओठ आणि दाट मऊ लांब केस. दोघींचा बांधा अतिशय कमनीय होता. कंबर छोटी असली तरी स्तन आणि नितंबांना छान गोलाई होती.
“दादा, तुझ्याकडे आम्ही काही मागितलं तर देशील?” ललिताने धीर करत विचारलं.
“हो तर! जरूर देईन. तुम्ही माझ्या लाडक्या बहिणी आहात.”
“बघ हं… आधी वचन दे. नंतर नकार नाही द्यायचा.” सरिता म्हणाली. तिच्या स्वरांत आता चावटपणा आला.
“दिलं वचन.” विश्वभूषणच्या या वाक्यावर सरिताने आपला हात त्याच्या धोतराच्या तंबूवर ठेवला.
“सरू! हे गं काय?”
“आम्हाला तू आता परत कधी दिसणार माहित नाही. पण आजच्या रात्रीच्या आठवणी आम्हाला पुढचे कित्येक महिने पुरतील दादा.” ललिता म्हणाली आणि तिनेही आपला हात सरिताच्या हातावर ठेवला. दोघी पुढे झुकल्या आणि दोघींनी एकमेकींचं चुंबन घेतलं. दोघींच्या जीभा एकमेकींना भिडल्या. विश्वभूषणचं लिंग अधिकच ताठरलं.
“सरू, लाली…”
“श्श्श्श…. तू वचन दिलं आहेस.” ललिता म्हणाली. तिने आता विश्वभूषणच्या लिंगाला धोतरातून मोकळं केलं. ते लालबुंद कडक लिंग भुकेलं दिसत होतं. पुढच्या काही क्षणातच दोघी नग्न झाल्या. आणि आपल्या दादाला पलंगावर आडवं करून त्याच्यावर आरूढ झाल्या. सुरुवातीला ललिताने त्याचं ते दांड्यासारखं कडक लिंग आपल्या योनीत घेतलं. सरिता दादाच्या चेहऱ्यावर बसली. अगदी नैसर्गिकपणे कृती घडावी तशी विश्वभूषणची जीभ तिची योनी चाटू लागला. दोघी जुळ्या बहिणी आपल्या मोठ्या भावावर आरूढ होऊन एकमेकींना चाटत होत्या, चुंबन घेत होत्या, एकमेकींचे लुसलुशीत स्तन चोखत होत्या.
थोड्या वेळाने दोघींनी जागा बदलली. आता ललिता त्याच्या चेहऱ्यावर बसली आणि सरिताने त्याचं लिंग स्वतःच्या योनीत घुसवलं. कितीतरी वेळ ही कामक्रीडा सुरु होती. तिघांच्या कामरसाच्या गंधाने खोलीतलं वातावरण अगदी धुंद झालं होतं.
“आता मला फार काळ रोखता येणार नाही.” विश्वभूषण विव्हळत म्हणाला.
“थांब… आम्हाला तुझ्या वीर्याचा आस्वाद घ्यायचा आहे.” सरिता म्हणाली. दोघी जुळ्या बहिणी आता जमिनीवर गुडघ्यावर बसल्या. आणि आलटून पालटून, कधी एकत्र दोन बाजूंनी असं विश्वभूषणचं लिंग चाटू लागल्या, चोखू लागल्या. पुढच्या काही क्षणातच वीर्याची पिचकारी दोघींच्या चेहऱ्यावर, जिभेवर उडाली. त्यांच्या चेहऱ्यावर हसू फुललं. त्यांनी एकमेकींचे चेहरे चाटून साफ केले. आपल्या दादाचं लिंगही चाटून स्वच्छ केलं अगदी.
“लवकरात लवकर आम्हाला बोलवून घे राजधानीत.” सरिता म्हणाली.
“हो, आम्हाला फार काळ तुझ्यापासून दूर राहता यायचं नाही.” ललिताने आपल्या बहिणीला दुजोरा दिला. आणि मग दोघी बहिणी समाधानाने निघून गेल्या.
आज आपल्याबरोबर हे काय घडतंय याचा आश्चर्याने विचार करत विश्वभूषण परत पहुडला. परमोच्च कामसुखाने आता त्याच्या डोळ्यावर झापड आली. अचानक कधीतरी रात्री उशिरा त्याला दचकून जाग आली. पाहतो तर काय! त्याची सावत्र आई स्वरप्रिया त्याचं लिंग कुरवाळत होती. त्या लिंगाचं चुंबन घेत होती. त्याला जाग आल्यावर आपली आई काय करते आहे हे बघून त्याच्या हृदयाची धडधड वाढली. आणि अर्थातच प्रचंड उत्तेजित होत त्याचं लिंग वेगाने कडक झालं. लिंग कडक झालेलं बघताच स्वरप्रिया दचकली. तिच्या लक्षात आलं की आपला सावत्र मुलगा उठलाय. ती एकदम उठली आणि उभी राहिली.
“माते?” विश्वभूषणने विचारलं.
“मी तरी काय करू सांग…” त्याच्या या प्रश्नार्थक शब्दातून स्वरप्रियाला त्याचं आश्चर्य जाणवलं होतं आणि ती बोलू लागली, “हे गेल्यापासून कसलाच आनंद मला मिळालेला नाही. एका तरुण विधवेचं दुःख तुला कळणार नाही.”
“माते, असं नाही. पण सावत्र मुलगा आहे मी तुझा.”
“अस्स? आणि सख्ख्या बहिणींबरोबर जे करताना तुला लाज वाटली नाही ते विधवा आईच्या सुखासाठी करायला तुला लाज वाटते आहे?” स्वरप्रियाने थेटच प्रश्न केला.
“माते!” विश्वभूषणला आश्चर्य वाटलं. आपल्या बहिणींबरोबर आपण जे केलं ते कोणाला समजलं नसणार या भ्रमात तो होता. त्याचे विचार समजून घेऊन ती म्हणाली,
“मी मगाशीच दोनदा येऊन गेले. पण तू आणि तुझ्या बहिणी कामक्रीडा करण्यात गुंग होतात. इथे दरवाजात उभं राहून मी स्वतःला आनंद देण्याचा प्रयत्न केला. पण तुझ्या लिंगाची मला ओढ लागली आहे भूषण.”
“माते मी तुझ्या सेवेसाठी नेहमी तयार आहे.”
“खरंच का रे?” त्याच्या जवळ जात स्वरप्रिया म्हणाली, “तुझ्या बहिणींच्या आयुष्यात अनेक पुरुष येतील, त्यांची लग्नही होतील. पण माझ्यासारख्या विधवेला तुझाच आधार आहे.”
“तू चिंता नको करूस. तू कधीही एकटी नाहीस. तुझ्या सगळ्या गरजा पूर्ण करायला हा तुझा मुलगा समर्थ आहे. आई असमाधानी राहिली तर मला जे पाप लागेल ते मी कुठेच फेडू शकत नाही.” विश्वभूषण विनयाने म्हणाला. आपल्या जागेवरून उठून तिच्यापाशी उभा राहिला. एक क्षण दोघंही काहीच म्हणाले नाहीत आणि मग आवेगाने दोघांनी एकमेकांना मिठी मारली. विश्वभूषणने आपल्या सावत्र आईला एका झटक्यात कमरेत वाकवलं. मागून तिची साडी वर केली. आणि आपलं ताठर लिंग त्याने सहज तिच्या ओल्या योनीत घुसवलं. वाकलेल्या स्वरप्रियाला मागून मिठी मारून तिचे स्तनही त्याने चुरडायला सुरुवात केली. दुसऱ्या एका हाताने तो तिचा मदनबिंदू चोळू लागला. अत्युच्च कामसुखाच्या अनुभवाने स्वरप्रिया विव्हळू लागली.
“आ..आ...आ… भूषण… थांबू नकोस… अजून जोरात..”
हा आनंद एवढा होता की तिने स्वतःचा आवाज कमी ठेवण्याचा प्रयत्न करावा हेही भान तिला उरलं नव्हतं. तिसऱ्या मजल्यावरचा हा आवाज सहज वाड्यात सगळीकडे ऐकू येत होता आणि अर्थातच दुसऱ्या मजल्यावरच्या तिघी बहिणी याने उत्तेजित झाल्या होत्या. या कामक्रीडेमुळे जेव्हा स्वरप्रियाने कामपूर्तीनंतर जो मोठा आवाज केला तो वाड्यात सर्वत्र घुमला. त्या आवाजाने उत्तेजित होत एकमेकींची योनी चाटणाऱ्या ललिता-सरितालाही कामपूर्ती झाली आणि स्वतःच्या हाताने स्वतःला सुख देणाऱ्या कवितालाही त्याच क्षणी ते परमोच्च सुख मिळालं. एकाच वेळी घरातल्या सर्वच्या सर्व स्त्रियांची विश्वभूषणमुळे कामतृप्ती झाली!

दुसऱ्या दिवशी आपल्या घोड्यावर सामान लादून जेव्हा विश्वभूषणने भद्रप्रस्थची वाट धरली तेव्हा त्याच्या डोळ्यासमोर एकच माफक लक्ष्य होतं. लवकरात लवकर आपलं सगळं स्थिरस्थावर करून तिघी बहिणी आणि सावत्र आईलाही तिकडे आणायचं. पण नियतीच्या मनात त्याच्यासाठी खूप मोठ्या योजना होत्या...