Once Upon a Time Ch. 02

धारानगरीतून निघालेला विश्वभूषण नगरच्या बाहेरच सुरु होणाऱ्या धारागिरी पर्वतरांग चढू लागला. पहिल्या छोट्या टेकाडाला लागून मग मोठी चढण होती. अशा अजून एक दोन मोठ्या शिखरांना ओलांडून गेलं की पलीकडे उतरल्यावर घनदाट जंगल लागतं. ते पार केलं की मग मात्र किरणप्रभा नदी लागते. आणि तिच्या काठावरून प्रवास करत तसंच उत्तरेला गेलं की राजधानी भद्रप्रस्थ येते.

पहिली चढण चढून विश्वभूषण वरती अगदी उंचावर पोहोचला तोवर चांगलंच ऊन डोक्यावर आलं होतं. एका झाडाच्या सावलीत बसून त्याने सोबत घेतलेली शिदोरी उघडली. पोटात अन्न गेल्यावर त्याने पुढचा प्रवास सुरु केला. धारागिरीच्या शेवटच्या शिखरावर आज रात्रीपर्यंत पोचायचं त्याने ठरवलं होतं. मजल दरमजल करत विश्वभूषण सूर्यास्ताच्या वेळेस शेवटच्या शिखरमाथ्यावर पोहोचला. माथ्यावर एक मंदिर होतं. मंदिराला लागून एक झोपडीवजा घर आणि मोठी विहीर होती. विश्वभूषण घोड्यावरून उतरला. जवळच्या झाडाला घोडा बांधला आणि तो विहिरीपाशी गेला. विहिरीत उतरण्यासाठी पाषाणात छान पायऱ्या खोदल्या होत्या. तो विहिरीत उतरून पाणी प्यायला तो जाणार तोच एक चाळीस-पंचेचाळीस वर्षांची बाई डोक्यावर हंडा घेऊन वर चढत आली. आपली साडी तिने वर गुडघ्यापर्यंत वर घेतली होती. पाणी काढताना अर्थातच साडी ओली झाल्याने तिच्या सुंदर गोलाई असणाऱ्या कमरेला चिकटली होती. दोन उत्तान स्तनांवर असणारा पदर घट्ट खोचला होता. अर्धवट ओली केसांची वेणी डाव्या खांद्यावरून पुढे घेतलेली होती. डोक्यावरच्या हंड्यातून हिंदकळणारं पाणी तिच्या चेहऱ्यावर, स्तनांवर पडत होतं. तिचा मूळचा गोरापान रंग पाण्याचा हंडा उचलण्याच्या कष्टामुळे लालसर होऊन गुलाबी दिसत होता. त्यात पडलेल्या मावळत्या सूर्याच्या सोनेरी-केशरी किरणांच्या उजेडात ती स्त्री कमालीची आकर्षक दिसत होती. विश्वभूषण तिच्याकडे बघतच राहिला.

"प्रणाम!" हंडा खाली ठेवत बाई उद्गारली. तिच्या भव्य कपाळावर कुतूहलाची आठी पडली होती.

"प्रणाम!" विश्वभूषण म्हणाला, "मी विश्वभूषण. राजधानीला निघालो आहे. धारानगरीचा रहिवासी. आपण?"

"मी गिरीजादेवी. माझे पती या मंदिराचे पुजारी." गिरीजादेवीने स्वतःची ओळख करून दिली.

"अच्छा. ते कुठे आहेत?" त्याने सहज चौकशी केली.

"तुम्हाला पाणी हवंय का?" त्याच्या प्रश्नाकडे दुर्लक्ष करून गिरीजादेवीने विचारलं. विश्वभूषण पुढे झाला आणि झुकून तो ओंजळ करून उभा राहिला. गिरीजादेवी हंडा आडवा करून ओंजळीत पाणी भरू लागली. हे करताना ती झुकली आणि त्याबरोबर तिच्या दोन स्तनांमधली खोल सुंदर दरी त्याच्या नजरेला पडली. पोट भरून पाणी पीत असताना तो नजरेलाही तृप्त करत होता. त्याची नजर कुठे स्थिरावली आहे हे काय गिरीजादेवीला समजलं नाही असं नाही. पण ती काहीच म्हणाली नाही.

"माझ्या घोड्यासाठी काही खाद्य असेल का इथे?" त्याने विचारलं.

"कोणत्या घोड्यासाठी?" गिरिजादेवीने चावट स्वरात प्रश्न केला. विश्वभूषण हसला. आणि खुणेने त्याने झाडाखाली बांधलेला घोडा दाखवला.

"याच्यासाठी मिळेल." ती हसत म्हणाली आणि हंडा घेऊन मंदिराच्या मागच्या बाजूला असणाऱ्या घरापाशी गेली. तिथे एक छोटा तबेला होता. त्यातून घोड्यासाठी चारा उचलला आणि तिने विश्वभूषणच्या घोड्यापुढ्यात टाकला.

"धन्यवाद! आज मी या मंदिरात मुक्काम केला तर चालेल ना?" विश्वभूषणने विचारलं.

"मंदिरात कशाला? घरी राहा की." गिरिजादेवी सहजपणे म्हणाली. "तुमच्या जेवणाचं काय?"

"थोडा कोरडा खुराक बांधून आणला आहे"

"तो ठेवा तुमच्यापाशीच. नंतर उपयोगी पडेल. आत्ता मी दोन भाकऱ्या करते पटकन"

"अहो नको, कशाला तुम्हाला त्रास!" विश्वभूषण म्हणाला.

"पुढे आता कोणतं गाव नाही की मंदिर नाही. जंगल भयानक आहे. कोरडा खुराक तेव्हा कामी येईल. आत्ता मी देते जेवण." गिरीजादेवीचा हा आग्रह विश्वभूषणला मोडवेना. तिच्या बोलण्यात तथ्य होतं.

"ठीक आहे. तुम्ही म्हणाल तसं." त्याच्या या म्हणण्यावर दोघे गिरीजादेवीच्या घरात गेले. छोटंसं पण नीटनेटकं घर होतं ते. गिरीजादेवीने कंदील पेटवला आणि त्या मिणमिणत्या उजेडात झटपट दोन भाकऱ्या थापल्या. खाली बसून चुलीवर भाकऱ्या करत असताना तिची उघडी गोरी कंबर दिसत होती. केसांची वेणी तिने आता मागे पाठीवर सोडली होती जी थेट खाली तिच्या गोल नितंबापाशी पोहचत होती.

"धारानगरीतले व्यापारी ब्रिजपाल माहिती आहेत का?" भाकरी करता करता तिने विचारलं.

"हो तर. आमच्या समोरच राहतात ते."

"समोर?" गिरीजादेवीने आश्चर्याने विचारलं.

"होय. बरोब्बर समोरचा वाडा ब्रिजपाल यांचाच."

"तू...तू... कवी कुलभूषण यांचा कोण?"

"मुलगा. तुम्ही ओळखायचात पिताजींना?"

"कुलभूषणचा मुलगा!" स्वतःशीच बोलल्यासारखं गिरीजादेवी म्हणाली.

"सांगा ना, तुम्ही ओळखायचात त्यांना?"

"हं... चांगलीच." गिरीजादेवी काही आठवणींमध्ये रमली होती. तिने भाकरी, मिरचीचा खर्डा आणि थोडी भाजी अशी पानात वाढून विश्वभूषणच्या पुढ्यात ठेवली.

पुढचा काही वेळ कोणीच काही बोललं नाही. सपाटून भूक लागल्याने विश्वभूषण खाण्यात मग्न होता. एका बाजूला गिरीजादेवीनेही जेवण करून घेतलं. पण जेवता जेवता सतत ती त्याच्या चेहऱ्याकडे, त्याच्या शरीराकडे कौतुकाने बघत होती. जेवण झाल्यावर बाहेर जाऊन हात धुवून तो परत आत आला तोवर गिरीजादेवीने दोन पथाऱ्या पसरल्या होत्या.

"या इथे तुझी सोय केली आहे." गिरीजादेवीने एका पथारीकडे निर्देश करून म्हणलं.

"दोनच? तुमचे पती, पुजारीजी?" मगाशी आपल्या प्रश्नाला गिरीजादेवीने उत्तर दिलं नव्हतं म्हणून त्याने पुन्हा एकदा प्रश्न केला.

"ते तीन दिवस एक यज्ञ करायला गेले आहेत. परवाशिवाय येणार नाहीत." गिरीजादेवीच्या उत्तरावर विश्वभूषणने मान डोलावली.

नेहमीच्या सवयीने त्याने आपला सदरा काढून घडी करून बाजूला ठेवला. उघड्याने झोपायची त्याची सवय. ती त्याच्या पिळदार शरीराकडे बघतच राहिली. मिणमिणत्या उजेडातही त्याचे बळकट स्नायू उठून दिसत होते.

"अंगमेहनतीचा शौक आहे वाटतं तुला!" तिने कौतुकाने म्हणलं.

"हो. पिताजी म्हणायचे शरीर चांगलं असेल तर जग जिंकता येतं. त्यामुळे लहानपणापासूनच तालमीचा शौक आहे. शिवाय तलवार बाजी आणि घोडेस्वारी पण करतो मी भरपूर."

"तुझे पिताजी... कवी कुलभूषण...फारच चांगला माणूस." गिरीजादेवी म्हणाली.

"तुम्ही भेटला होतात?"

"हो. एकदा नगरपालच्या वाड्यावर एक पूजा होती त्यासाठी मी यांच्याबरोबर आले होते. तेव्हा कवी कुलभूषण भेटले होते. कित्येक वर्षं झाली या गोष्टीला."

"अच्छा..." त्यावेळची तरुण गिरीजादेवी कशी बरं दिसत असेल या विचारांत कुलभूषण गढला.

"भूषण..."

"हं?"

"तुझ्यापासून काय लपवणार?"

"काय झालं?"

"कवी कुलभूषण यांचं लिंग... केवढं मोठं, जाडजूड होतं."

"काय?? तुम्हाला कसं माहित ते?"

"त्या पूजेच्या वेळेस आम्ही संभोग केला होता. त्यांचं ते तरुण देखणं रूप बघून मी भाळले होते. आणि तेही कामातुर झाले होते कारण त्यांची पत्नी, म्हणजे तुझी आई त्यावेळेस गरोदर होती."

"म्हणजे पिताजींनी विवाहबाह्य संबंध ठेवले?"

"मी काही त्यांची पहिली नव्हते...आणि शेवटची तर नाहीच नाही."

"माझे पिताजी असे वागत हे मला कधीच माहित नव्हतं." काहीसा उदास होत विश्वभूषण म्हणाला.

"अरे वेड्या! कामदेव प्रसन्न होता त्यांना. त्यांनी अनंत स्त्रियांवर उपकार केले आहेत. पुण्य मिळवलं आहे. त्यांच्या लिंगाचा आकार आजही माझ्या नजरेसमोर आहे. त्यांनी मला जे सुख दिलं ते आयुष्यात मला परत कधीच मिळालं नाही. माझ्या पतीबरोबर संभोग करतानाही मला कुलभूषण यांच्याच लिंगाचा विचार डोक्यात येतो. त्यावेळच्या संभोगामुळे मला दिवस गेले आणि एक मुलगीही झाली."

"काय?? आणि पुजारीजी?"

"त्यांना काही कल्पना नाही. त्यांना ती आपलीच मुलगी वाटते."

"ती आत्ता कुठे आहे?"

"ती यांना यज्ञात मदत करायला गेली आहे."

"गिरीजादेवी हे सगळं तुम्ही मला का सांगत आहात?" काही क्षण शांततेत गेल्यावर विश्वभूषणने विचारलं.

"कारण...भूषण... मी मगाचपासून बघते आहे तुझ्या धोतराकडे. तुझ्यात कुलभूषण यांचं रक्त आहे..." गिरीजादेवी बोलता बोलता थबकली. पुढे बोलावं की नाही विचार करू लागली.

"बोला बोला...मनात आहे ते बोला."

"मला तुझं लिंग बघायचंय. तुझ्या पिताजींच्या आठवणीत मी झुरते आहे..."

"गिरीजादेवी हे असं करणं योग्य नाही.."

"अरे एका पुजारीण बाईची इच्छा तू पुरी केलीस तर मोठं पुण्य लाभेल तुला." गिरिजादेवी अधिकारवाणीने म्हणाली, "शास्त्रात लिहून ठेवलंय हे."

"तुम्ही म्हणत असाल तर ठीक आहे." असं म्हणत विश्वभूषणने आपलं धोतर सोडलं. त्याचं ते लुळं लिंग बघून गिरीजादेवीला दुःख.

"आता माझ्यासारखी म्हातारी तुम्हा तरुण मुलांना आकर्षक वाटत नाही ना? की मी पूर्ण साडी नेसली आहे म्हणून...?"

"अ..अ... असं काहीच नाही." विश्वभूषण चाचरत म्हणाला. पण तो हे बोलत असतानाच गिरीजादेवीने साडी सोडायला घेतली होती. चोळीतले तिचे उत्तान मोठे स्तन बघून त्याच्या लिंगात जान येऊ लागली. तिने गाठ मारून बांधलेली चोळी सोडली आणि आपल्या स्तनांना पूर्ण मोकळं केलं. तिची गुलाबी स्तनाग्रे कडक झाली होती. कमरेवरून साडी बाजूला करून गिरीजादेवी पूर्ण विवस्त्र झाली. आतापर्यंत काही क्षणातच विश्वभूषणचं लिंग भलतंच कडक झालं होतं.

"तू अगदी तुझ्या पिताजींसारखाच आहेस भूषण..." विश्वभूषणचं ते कडक जाडजूड लांब लिंग बघून काहीसं लाजत ती म्हणाली. लाजून तिच्या गालावर लाली आली. त्याचं लिंग आता फुटेल की काय असं त्याला वाटत होतं. आपले लांब केस वेणीतून मोकळे सोडत तिने ते एका बाजूने पुढे घेतले. त्यातून अलगद हात फिरवत तिने विचारलं,

"तुलाही त्यांच्यासारखेच मोठे केस आवडतात का रे?"

"ह..हो..." कमालीचं उत्तेजित होत तो म्हणाला.

"अजून काय काय आवडतं? हे स्तन?" स्वतःचे स्तन चुरडत तिने विचारलं.

"हो...फार म्हणजे फार सुंदर आहेत ते..." तो त्या स्तनांना हात लावू लागला.

"श्श्श्श.... घाई नको करूस." त्याचा हात बाजूला करत ती म्हणाली.

"कृपा करा आणि मला त्यांना या हातात घेऊ द्यात..." त्याने विनवणी केली. पण तिने आपला खालचा ओठ मुडपून चावत नकार दिला.

"अजून सांग ना? काय आवडतं तुला? या मांड्या? आणि त्यातून थेट योनिपर्यंत जाणारा मार्ग?"

"मला त्याच मार्गावरून माझा घोडा न्यायचाय..." विश्वभूषण उद्गारला.

"ओह!" त्याच्या उत्तरामुळे तिच्या मांड्यांमध्ये ओलावा आला, "गुहेचा रस्ता आता ओला झाला आहे भूषण..."

"मला त्या ओलाव्यात न्हाऊन घ्यायचं आहे..." आता त्याला खरोखर राहवेना. त्याने तिचं डोकं दोन्ही हातात धरलं. त्याचे हात तिच्या दाट केसातून फिरू लागले.

"या ओठांना तृप्त कर भूषण...खूप दिवस झाले यांना कोणत्या पुरुषाच्या ओठांचा स्पर्श झालेला नाही..." ती विव्हळत म्हणाली. त्याबरोबर विश्वभूषणने आवेगाने तिला जवळ खेचलं आणि तिच्या ओठांवर ओठ टेकवले. दोघांची तोंडं उघडली गेली. दोन्ही जिभांनी एकमेकींना कवटाळून घेतलं. तिच्या हाताने त्याचं दांड्यासारखं कडक लिंग पकडलं आणि ती ते वेगाने हलवू लागली.

"गिरीजादेवी... मी आजवर तुमच्या एवढ्या वयाने मोठ्या असणाऱ्या स्त्रीबरोबर हे कधीही केलेलं नाही." तिचे मोठे स्तन चोखत भूषण आवेगाने म्हणाला.

"मी देखील माझ्यापेक्षा एवढ्या लहान मुलाचं लिंग कधीच अनुभवलं नाहीये." आनंदाने विव्हळत गिरीजादेवी म्हणाली. तिने आता त्याला त्याच्या पाठीवर झोपवलं आणि त्याचं ते भव्य लिंग तिने तोंडात घेतलं. 'लप लप' आवाज करत ती ते चोखू लागली. विश्वभूषणला आता स्वतःला रोखून धरणं अशक्य झालं होतं. त्याने तिचं डोकं लिंगावर घट्ट पकडून ठेवलं आणि आपल्या वीर्याची पिचकारी तिच्या तोंडात सोडली.

"इतकं चविष्ट वीर्य मी आजवर कधीच तोंडात घेतलेलं नाही. भूषण, तुझ्या वीर्यात जादू आहे..." सगळं वीर्य चाटून पुसून घेत गिळून टाकत गिरीजादेवी म्हणाली.

"आता हे तुमच्या योनीत सोडण्यासाठी मी आतुर आहे."

"पण मध्ये थोडा वेळ जाऊ द्यायला लागेल ना....अरे हे रे काय!" बोलता बोलताच गिरीजादेवीचं लक्ष त्याच्या लिंगाकडे गेलं आणि तिला दिसलं की ते पुन्हा ताठर झालं आहे. पहिल्या कामपूर्तीनंतर पुढच्या काही क्षणात पुन्हा लिंगाने तयार असावं हे ती पहिल्यांदाच बघत होती.

"तुझ्या वडिलांप्रमाणे तुझ्यावरही कामदेवाची कृपादृष्टी आहे भूषण. ये... या पुजारिणीला आता कामतृप्ती दे." वासनेने ओथंबलेले तिचे शब्द कानावर पडताच विश्वभूषण पुढे झाला. गिरीजादेवीला त्याने तिच्या दोन्ही हात आणि पायावर ओणवं केलं आणि अलगदपणे मागून तो तिच्या ओल्या गच्च योनीत शिरला. त्याचे ते हादरे मागून जसजसे बसू लागले गिरीजादेवी अत्यानंदाने विव्हळत ओरडू लागली. रात्रीच्या त्या नीरव शांततेत आणि निर्मनुष्य पर्वतशिखरावरून गिरीजादेवीचा कामतृप्तीचा आवाज दऱ्याखोऱ्यात घुमला. जणू विश्वभूषणच्या कामक्रीडेच्या कौशल्याची द्वाहीच फिरवली जात होती.

कधी मागून, कधी पुढून, कधी उभं राहून, वेगवेगळ्या आसनांत गिरीजादेवी आणि तिच्या निम्म्या वयाचा विश्वभूषण यांनी कामानंद घेतला. दोघंही आता एकाच पथारीवर पहुडले होते. त्याचं डोकं तिच्या एका मोठ्या गुबगुबीत स्तनावर ठेवलेलं होतं. ती एका हाताने अलगदपणे त्याचं लिंग कुरवाळत होती. दोघंही चांगलेच दमले होते.

"विश्वभूषण...नाव छान ठेवलंय तुझ्या पिताजींनी. खरोखरंच या विश्वाचं भूषण बनावंस असं तगडं लिंग आहे तुझं. आणि नुसतं लिंग छान असून उपयोग नसतो. ते वापरण्याची कलाही असावी लागते जी तुझ्यात पुरेपूर आहे." गिरीजादेवी प्रेमाने म्हणाली. थोडा वेळ तसाच शांततेत गेला.

"गिरीजादेवी, तुमची मुलगी आत्ता माझ्याच वयाची असेल ना?" विश्वभूषणने विचारलं.

"होय. तुझी सावत्र बहिण आहे ती. तिचा वेडावाकडा विचार करू नकोस." हलकेच त्याच्या खांद्यावर चापट मारत ती हसून उद्गारली.

"वेडावाकडा कुठे? तिची इच्छा असेल तर फक्त तिला सुख-समाधान देईन मी. एक भाऊ म्हणून माझं कर्तव्यच नव्हे का ते? शिवाय पुजाऱ्याच्या मुलीची इच्छा पुरी केली पाहिजे असंही शास्त्रात लिहून ठेवलंय." त्याच्या वाक्यावर मान डोलवून ती दिलखुलास हसली.

"देवा!" गिरीजादेवीच्या मुलीचा नुसता विचार करूनही विश्वभूषणचं लिंग पुन्हा ताठरलं होतं. तिने आश्चर्याने विचारलं, "अरे तू नेमका आहेस तरी कोण? एवढ्या एकापाठोपाठ मिळालेल्या कामसुखानंतर पुन्हा ताठरता आलीच कशी?"

"तुम्हीच तर म्हणालात ना की मला कामदेव प्रसन्न आहे!" हसत हसत विश्वभूषण उद्गारला. त्याचं ते ताठर लिंग गिरीजादेवी कुरवाळत राहिली.

"माझ्या सावत्र बहिणीबद्दल सांगा ना...." त्याने आग्रह केला.

"ती गोरी आहे माझ्यासारखीच. माझ्यापेक्षाही जास्तच. म्हणून आम्ही तिला नाव ठेवलं हिमांगी. पर्वतशिखरावरच्या बर्फाच्या रंगाची. पर्वत शिखरावर राहणारी."

"अच्छा... आणि हिमांगी दिसते कशी?"

"माझंच छोटं रूप आहे. मोठं कपाळ, पातळ नाक, काळेभोर दाट केस, छोटी कमनीय कंबर..." एका हाताने ती आता त्याचं ताठर लिंग हलवू लागली होती.

"आह!" तो सुखाने विव्हळला.

"तिचे स्तन अजून माझ्यासारखे मोठे नाहीत. पण आहेत अगदी कोवळे, लुसलुशीत..." तिने आपल्या मुलीचं वर्णन चालूच ठेवलं होतं, "तिचे ओठ गुलाबाच्या पाकळ्यांसारखे नाजूक आहेत... आणि योनी तर अगदी कोवळी. कोणत्याही पुरुषाचा अजून स्पर्श न झालेली. नाजूक...

"आआहह्ह... गिरीजादेवी... तिचे ओठ माझ्या लिंगाभोवती कसे वाटतील ते मला अनुभवू द्या..." डोळे मिटून आनंद घेत असताना विश्वभूषण म्हणाला. गिरीजादेवीला समजलं त्याला काय हवंय. ती उठली आणि त्याचं लिंग चोखू लागली. त्या रात्रीत तब्बल पाचव्यांदा विश्वभूषणने आपलं वीर्य लिंगातून बाहेर सोडलं.

"असं तू मला परत परत हे देत राहिलास तर मी वेडी होईन रे. व्यसन लागेल मला याचं." त्याचं सगळं वीर्य गिळून टाकत तोंड पुसट गिरीजादेवी म्हणाली.

"मी राजधानीत गेलो की तिकडे एक मोठं मंदिर बांधेन. पुजारीजींची तिकडे नेमणूक करेन. म्हणजे मग माझ्या जवळच तुम्ही याल. आणि मग या व्यसनाचा फारसा त्रास होणार नाही." तो सहजपणे म्हणाला.

"हं! चांगलाच महत्त्वाकांक्षी आहेस की..." गिरीजादेवीच्या डोळ्यात कौतुक उमटलं.

"या स्तनांसाठी मी काहीही करेन..." तिचे स्तन हलकेच दाबत तो हसून म्हणाला.

"हं! आपल्या सावत्र बहिणीला बघितल्यावर तिच्या म्हाताऱ्या आईला मात्र विसरू नकोस हं..."

"छे छे...कदापीही ते शक्य नाही. तुम्ही माझ्या मातेसमान आहात. तुमचा मान पहिला." या त्याच्या वाक्यावर गिरीजादेवी खुश झाली. तिने त्याच्या ओठांवर अलगद ओठ टेकवले.

"आता अधिक काही बोलू नका, नाहीतर पुन्हा माझ्या लिंगाने डोकं वर काढलं तर थोडावेळही झोप मिळणार नाही." विश्वभूषण हसून म्हणाला. तिने हसून प्रतिसाद दिला. त्यावर दोघंही एकमेकांच्या कुशीत आडवे झाले आणि लवकरच झोपी गेले. एवढ्या कामक्रीडेनंतर दोघंही दमले होतेच म्हणा त्यामुळे गाढ झोप लागली.

"ही तुझ्या पुढच्या प्रवासासाठी शिदोरी." दुसऱ्या दिवशी पहाटे विश्वभूषण घोड्यावर टांग मारून बसत असताना गिरीजादेवीने कापडाचं पुडकं दिलं. त्याने ते आपल्या इतर सामानाला बांधलं आणि तिचा निरोप घेऊ लागला.

"पुढचं जंगल भयानक आहे. काळजी घे. तलवार हाताशीच ठेव." गिरीजादेवीच्या स्वरांत काळजी होती.

"हे माते! नको चिंता करूस..." काहीसा थट्टेने आणि काहीसा प्रेमाने विश्वभूषण उद्गारला. घोड्यावरून खाली झुकत त्याने गिरीजादेवीच्या कपाळाचा मुका घेतला आणि मग घोड्याला टाच मारून पर्वतशिखर उतरू लागल पुढचं घनदाट जंगल त्याची वाट बघत होतं...