Once Upon a Time Ch. 03

शिखरावरचं मंदिर सोडल्यावर अगदी थोड्याच वेळात विश्वभूषणने माझुलीच्या जंगलात प्रवेश केला. हे जंगल दिवसाच्या वेळातच पार करणं आवश्यक होतं. रात्रीच्या वेळेस या जंगलात जो जातो तो जिवंत बाहेर येत नाही असं म्हणतात. याची कारणं दोन- एक तर जंगलात भयानक जंगली श्वापदं आहेत पण एकवेळ त्यांचा मुकाबला करता येतो. पण दुसरं कारण आहे ते म्हणजे माझुली आदिवासी. पूर्वी हे माझुलीचं जंगल मोठं लांबवर पसरलं होतं. माझुली आदिवासी या जंगलात सुखाने राहायचे. कोणाला त्यांचा त्रास नव्हता. पण हळूहळू जंगलतोड झाली आणि माझुलींचं अन्न कमी झालं. त्यामुळे मग मुळातला हा शांत समुदाय जंगलातून जाणाऱ्या-येणाऱ्यांना लुटू लागला. 'लुटमार नाही, तर ही जंगलाची जकात आहे' असं माझुली म्हणत.

तर या अशा भयानक जंगलातून लवकरात लवकर बाहेर पडणं शहाणपणाचं होतं. साहजिकच विश्वभूषणने घोडा वेगाने दौडवत ठेवला. अगदी घनदाट जंगलात तो आता पोहोचला होता. जंगल एवढं घनदाट की अगदी मध्यान्हाच्या वेळेसही सूर्यकिरण जमिनीपर्यंत पोहचत नव्हते. एका झऱ्यापाशी विश्वभूषण थांबला. घोड्याला त्याने पाणी पाजलं. मग स्वतः ओणवं होऊन तो पाणी पिऊ लागला. तेवढ्यात त्याला जवळूनच एक किंकाळी ऐकू आली. पाठोपाठ डरकाळीचा आवाज. कोणीतरी संकटात असणार. त्याने सपकन तलवार उपसली. कमरेची कट्यार दुसऱ्या हातात घेतली. आणि तो त्या आवाजाच्या दिशेने धावत गेला. समोर जे दृश्य दिसलं त्याने तो थबकला. एक भलामोठा वाघ झेप घ्यायच्या पवित्र्यात उभा होता. त्याच्या पुढ्यात काही अंतरावर एक तरुणी उभी होती. आपल्या हातातला भाला तिने रोखून धरला होता. वाघाने झेप घेतली तर आपण एकट्या त्याला काहीही करू शकणार नाही हे माहित असूनही ती धीराने उभी होती. तिच्या मागे अजून एक मुलगी होती. ती तिच्यापेक्षा लहान असावी. ती निःशस्त्र होती आणि भीतीने अक्षरशः थरथर कापत होती.

"तू चिंता नको करूस.." पहिली दुसरीला म्हणाली. दोघीही सुंदर सावळ्या होत्या. आदिवासी आभूषणं त्यांनी घातली होती. पण अंगात कपडे म्हणावं असं काही नव्हतं. स्तन अगदी उघडेच होते. त्यांचे काळेभोर केस लांब होते. वाघाच्या एकदम झालेल्या हल्ल्याने लहान तरुणी घाबरली होती. तर दुसरी धीराने आल्या परिस्थितीला सामोरी जात होती.

"साशी, तू मला सोडून पळ. स्वतःचा जीव वाचव." भाला घेतलेल्या तरुणीने छोटीला सांगितलं.

"जे तुझं होईल, तेच माझंही.." दुसरी नकार देत ठामपणे म्हणाली.

वाघ आता गुरकावत त्यांचा अंदाज घेत होता. एक क्षण आला जेव्हा तो आता झेप घेणारच तेवढ्यात विश्वभूषण पुढे झाला आणि त्याने आपली कट्यार वाघाच्या दिशेला मारली. वाघाच्या मानेत जखम होत ती तिथे रुतून बसली. वाघ चवताळला. त्याने वळून विश्वभूषण कडे बघितलं. त्याने रागवून विश्वभूषणवर झेप घेतली. पण चपळपणे त्याने ती चुकवली. आणि बाजूला होता होता वाघावर सपकन तलवारीचा वार केला. वाघाला अजून एक जखम झाली. अशीच झटापट अजून एकदोनदा झाली. वाघ चांगलाच जखमी झाला होता. आता तो पुन्हा एक शेवटची उडी मारून हल्ल्याचा प्रयत्न करणार तोच तरुणीने त्याला जोरात भाला फेकून मारला. भाला पार आतपर्यंत रुतला जाऊन वाघाने जीव टाकला.

"कोण तुम्ही? आज तुम्ही आमचा जीव वाचवला आहे." तरुणी पुढे होत म्हणाली.

"मी विश्वभूषण. धारानगरीचा रहिवासी. राजधानी भद्रप्रस्थला निघालोय." विश्वभूषण म्हणाला, "आणि तुम्ही? दोन तरुणी अशा या भयानक जंगलात एकट्या का फिरत आहात?"

"भयानक जंगलात?!" ती तरुणी हसू लागली, "हे जंगल म्हणजे आमचं घर आहे. आम्ही माझुली. मी ताशी आणि ही माझी छोटी बहिण साशी."

"तुम्ही आमच्याबरोबर आमच्या गावात चला." साशीने विनंती केली. पण माझुलींच्या सोबत राहण्याची जोखीम घ्यावी असं विश्वभूषणला वाटेना.

"नको, मी आता जातो. मला वेळेत राजधानीत पोचायला हवं."

"आमचा जीव वाचवलात याबद्दल तुम्हाला खूप काही बक्षीस देतील माझे बाबा." ताशी म्हणाली.

"नको, खरंच बक्षीस वगैरे नको." विश्वभूषण म्हणाला.

"असं कसं?" साशी पुढे होत म्हणाली, "जीव वाचवणाऱ्या माणसाला बक्षिसी न देता जाऊ दिलं तर वनदेव नाराज होतो म्हणतात."

"अहो पण मला खरंच जायला हवं..."

"बरं...आमच्यासोबत नका येऊ...पण एक बक्षिसी तरी स्वीकारा." ताशी चावटपणे म्हणाली आणि मग साशीकडे बघून दोघी खिदळल्या.

"म..म्हणजे" त्याला काही समजेना.

"म्हणजे...मी असं ऐकलंय की सूर्यवंशी लोक स्त्रीला खुश करण्यात तरबेज असतात." साशी म्हणाली.

"अं...हो... म्हणजे असेल... मला नाही माहित.."

"म्हणजे काय भूषणबाबू? तुम्ही कधी कोणत्या स्त्रीबरोबर काही केलं नाहीये का?"- ताशी

"क...क...केलंय ना..."

"मग? त्या खुश नाही का झाल्या?"- साशी

"झाल्या..."

"आणि तुम्ही? तुम्हाला आवडलं की नाही ते?"- ताशी.

"आवडलं...खूपच..."

"कधी तुम्ही एकावेळी दोघींबरोबर केलंय का..." साशीच्या स्वरांत आता फारच चावट भाव उमटले होते. विश्वभूषणच्या धोतराचा केव्हाच तंबू झाला होता.

"केलंय..."

"ओह! पण त्या एकमेकींच्या बहिणी होत्या का आमच्यासारख्या?!" ताशीने विचारलं. त्यावर विश्वभूषणला आपल्या जुळ्या बहिणींची आठवण आली. निघण्याच्या आदल्या रात्री त्यांनी दिलेलं सुख आठवलं. ते आठवल्यावर आता त्याला ताशी-साशीला सोडायची मुळीच इच्छा नव्हती. तो म्हणाला,

"तुमच्यासारख्या सुंदर बहिणी मला काय बक्षिसी देतायत हे बघायला मी उत्सुक आहे."

पण पुढे काही बोलणं होण्याच्या आत आता साशी गुडघ्यावर बसली होती आणि तिने त्याच्या धोतरातल्या ताठर लिंगाला हात घातला होता. छोटी साशी जेमतेम अठरा एकोणीस असावी. हसताना बेहद्द सुंदर खळी तिच्या गालावर पडत होती. अल्लडपणे हसत हसत त्याचं धोतर सोडून तिने त्याचं लिंग तोंडात घेतलं सुद्धा! मोठी ताशी त्याचं चुंबन घेऊ लागली. तो ताशीचे स्तन कुस्करु लागला. ताशी मोठी वाटत होती. चोवीस पंचवीस असावी. साशीपेक्षा तिचे स्तनही मोठे आणि गोलाकार होते.

"भूषणबाबू, बक्षीस आवडतंय का?!" ताशीने चावटपणे विचारलं. त्याने मान डोलावली.

"आज जर तुम्ही आमच्यासोबत राहिला असतात तर आमची मधली बहिण राशीपण इथे असती." साशी म्हणाली आणि मग पुन्हा तिने त्याचं लिंग तोंडात घेतलं. एकावेळी तीन बहिणींबरोबर संभोग करायची संधी गेली याचं त्याला थोडं दुःख झालं. पण या दोघी काय कमी नव्हत्या. ताशीचे हात त्याच्या सर्वांगावरून फिरत होते. तिचे स्तन तो दाबत होता. आणि त्याचं लिंग चोखता चोखता साशी आपल्या शेजारी उभ्या आपल्या मोठ्या बहिणीच्या योनीत बोटं घालून तिलाही आनंद देत होती.

"तुम्ही दोघीही जर गुडघ्यावर असाल तर फार मजा येईल." विश्वभूषण म्हणाला. त्याची इच्छा ऐकून ताशीचे डोळे चमकले. तीही आता गुघ्यावर बसली. तिने आपल्या बहिणीच्या तोंडातून विश्वभूषणचं लिंग बाहेर काढलं. एकदा साशीचं मनसोक्त चुंबन घेतलं आणि मग दोघी मिळून त्याच्या लिंगावरून जीभ फिरवू लागल्या. ओठांनी मसाजच करत होत्या जणू त्याच्या त्या ताठर लिंगाला. त्याने दोघींचे केस आता मुठीत पकडले. आणि आलटून पालटून तो एकेकीच्या तोंडात आपलं लिंग खुपसू लागला. 'माझुली लोक अत्यंत भयानक असतात आणि त्यांच्या तावडीत सापडलात तर जिवंत राहणं मुश्कील' अशा कथा त्याने ऐकल्या होती. पण आता दोन अत्यंत मादक आणि सुंदर माझुली तरुणी गुडघ्यावर बसून त्याचं लिंग चोखत होत्या आणि तो त्यांना केसांना धरून एक प्रकारे हुकुमत गाजवत होता. थोड्या वेळाने आता त्याला रोखून धरणं अशक्य झालं.

"तयार व्हा!" विश्वभूषणने घोषणा केली. त्याबरोबर दोघी तोंड उघडून त्याचं वीर्य घेण्यासाठी तयार झाल्या. त्याने आपल्या वीर्याची पिचकारी त्यांच्या चेहऱ्यावर आणि तोंडात मारली. दोघी आनंदाने खिदळल्या. एकमेकींना चाटून पुसून स्वच्छ करून त्या उठल्या.

"आमचा जीव वाचवलात हे तुमचे उपकार आम्ही कधीही विसरणार नाही." ताशीने त्याच्या गालावर चुंबन घेतलं आणि प्रेमाने मिठी मारत ती म्हणाली.

"आज आमच्याकडे रहायला आला असतात तर रात्रभर मी या सुंदर शरीराचा आस्वाद घेतला असता" विश्वभूषणच्या नग्न पिळदार शरीराकडे बघून साशी म्हणाली, "पण पुन्हा जर इकडे येणं झालं तर मात्र आम्ही असंच जाऊ देणार नाही हं तुम्हाला." कमरेत वाकून साशीने त्याच्या लुळ्या लिंगाचं चुंबन घेतलं. त्यांच्या या वागण्याने त्याच्या लुळ्या लिंगात परत जान आली.

"इतक्यात कुठे निघालात?" विश्वभूषण अधिकारवाणीने म्हणाला, "अजून माझं संपलं नाहीये."

त्याच्या या बोलण्यावर दोघींच्या चेहऱ्यावर हसू उमटलं. माझुली आदिवासींच्या नादी कोणी लागत नसे. त्यात माझुली स्त्रिया म्हणजे अत्यंत आक्रमक आणि बेधडक म्हणून प्रसिद्ध होत्या. त्या कोणत्या पुरुषाला हुकुमत गाजवू देणाऱ्यातल्या नव्हत्या. पण आत्ता का कुणास ठाऊक, त्यांना विश्वभूषणचं अधिकाराने बोलणं आवडलं. दोघींनी एकमेकींकडे बघितलं. आणि नजरेनेच त्यांनी त्याला शरण जायचं ठरवलं. दोघी तिथल्या त्या मोकळ्या जागेत पाय फाकवून बसल्या.

"अंहं...असं नाही. माझा घोडा जसा घोडीला लागतो तसा मला तुम्हाला उपभोगायचंय..." साशीच्या कमरेला धरून त्याने तिला दोन्ही हातांवर आणि गुडघ्यावर आडवं केलं.

"आ!" विव्हळत साशी म्हणाली, "मला हे आवडतंय."

"मी हिच्यात मागून जात असताना ताशी, हिचे स्तन चोख. हिचं चुंबन घे. ते एवढं मादक असलं पाहिजे की हिची योनी एका क्षणासाठीही कोरडी होता कामा नये." त्याच्या या वाक्यावर दोघींच्या योनी आधीच ओल्या गच्च झाल्या होत्या. विश्वभूषण कोवळ्या अठरा वर्षांच्या साशीमध्ये मागून शिरला. त्याचं ते जाडजूड लांब ताठर लिंग साशीच्या कोवळ्या योनीने पूर्ण आत घेतलं एवढी ती ओली झाली होती. ताशी तिचे स्तन चोखत होतीच. साशी परमोच्च कामपूर्तीमुळे मोठमोठ्याने ओरडत होती. अगदी थोड्या वेळापूर्वी आपण मरणार होतो याची आठवणही दोघींच्या डोक्यात आता नव्हती. विश्वभूषण अगदी मनसोक्तपणे साशीला जुगत होता.

थोड्या वेळाने थकलेल्या साशीला त्याने बाजूला केलं. आणि मग ताशीला कमरेला धरून पुढे घेतलं. तिला पाठीवर झोपवून तिचे त्याने दोन्ही पाय फाकवले. आपल्या हाताने एकवार तिची ओली योनी कुरवाळली. आणि मग तिचे दोन्ही स्तन दाबत तो तिच्यात शिरला. साशीला त्याने खुण केली ती ताशीच्या चेहऱ्यावर बसायची. तिने तसं केलं. त्याचं लिंग ताशीला आनंद देत होतं तर ताशीची जीभ साशीच्या योनीत परमानंद देत होती.

"कोण घेणार?" आपलं वीर्य कोणाला हवंय असा त्याने प्रश्न केला.

"मला" दोघीही एकाच वेळी उत्तरल्या. तो हसला आणि मग उठून उभा राहिला. पुन्हा एकदा दोघींनी त्याचं ते चविष्ट वीर्य आपल्या तोंडात घेतलं. एकही थेंब वाया जाऊ न देता अगदी चाटून पुसून घेतलं. विश्वभूषण कामसुखाच्या अगदी शिखरावर होता यावेळी.

"तू तर साक्षात वनदेवाचाच अवतार आहेस. एवढं सुख तोच देऊ शकतो." साशी म्हणाली. दोघींनी त्याच्या दोन्ही बाजूंनी गालावर मुके घेतले.

"परत ये नक्की!" ताशी म्हणाली, "तुझ्या आयुष्यात कितीही जणी जरी आल्या तरी आम्हाला विसरू नकोस हं!"

आणि मग दोघी बहिणी एकमेकींचे हात हातात धरून हसत खिदळत जंगलात निघून गेल्या. त्यांच्या पाठमोऱ्या नग्न देहाकडे बघून त्याचं लिंग पुन्हा ताठर व्हायला लागलं होतं खरं. पण तिकडे दुर्लक्ष करून त्याने झटपट कपडे चढवले. आधीच उशीर झाला होता. तलवार म्यान केली. आणि घोड्यावर टांग मारून तो राजधानीची वाट चालू लागला.

दिवस मावळतीला येऊ लागला तरी जंगल संपेना. विश्वभूषण जरा चिंतेतच होता. अचानक एक सुं सुं करत बाण त्याच्या कानाजवळून गेला आणि मागच्या झाडाच्या खोडात शिरला. मग दुसरा आला, पाठोपाठ तिसरा. आजूबाजूच्या झाडीतून एकदम दहा पंधरा माझुली आदिवासी भाले आणि तलवारी घेऊन बाहेर आले. त्याच्या भोवती गोल करून ते उभे राहिले.

"तलवार खाली टाक पोरा. नाहक जीव घालवशील." त्या गटाचा प्रमुख म्हणाला.

"मला इथून शांतपणे जाऊन द्या. मी राजधानीला निघालो आहे." विश्वभूषण ठामपणे म्हणाला.

"जकात दे आणि जा पुढे."

"माझ्याजवळ फारसे पैसे नाहीत आणि राजधानीत जाऊन काम मिळेपर्यंत मला त्यांचाच आधार आहे."

"त्याच्याशी आम्हाला काय करायचंय? जकात डे आणि चालू लाग." गटप्रमुख आता जरा दरडावणीच्या सुरांत म्हणाला.

"असेल हिंमत तर घ्या माझ्याकडून काढून." विश्वभूषणने आव्हान दिलं. तरुण सळसळतं रक्त होतं त्याचं. एकदम चहुबाजूंना असणाऱ्या या आदिवासींशी लढायचं तर घोड्यावर बसून ते शक्य झालं नसतं. एका ढांगेत तो घोड्यावरून उडी मारून खाली उतरला आणि त्याने झटकन तलवार उपसली.

"तुला तुझा जीव प्यारा नाही काय रे?" गटप्रमुख वैतागून म्हणाला. हा पोरगेलासा तरुण आपल्यासमोर फिका पडणार याची जणू त्याला खात्रीच होती.

"तुमच्यासारख्या लुटारुंसमोर झुकायची शिकवण मला माझ्या पिताजींनी दिलेली नाही." विश्वभूषण गुर्मीत उद्गारला. त्यावर गटप्रमुख हसला आणि तिथे शांतपणे बाजूच्या एका झाडाच्या मूळावर जाऊन बसला आणि त्याने सहकाऱ्यांना आदेश दिला,

"मग काय, धरा रे याला." त्याबरोबर सगळे विश्वभूषणवर तुटून पडले. पण त्याने या आदिवासींना चकित केलं. त्याची विजेची चपळता आणि तलवारबाजीतलं कौशल्य असं की हल्लेखोर आदिवासी जरा मागे हटले. एकदोन जण जखमीही झाले. मागे सरकलेल्यांपैकी एकाने धाडस केलं आणि भाला मारायचा प्रयत्न केला. पण विश्वभूषणने तलवारीच्या एका घावात त्या भाल्याचे दोन तुकडे केले. बाकी लोक अजूनच मागे सरकले. कोणी पटकन पुढे होईना. गटप्रमुख जरा वैतागला. जे काम काही क्षणांचं असायला हवं होतं ते या तरुणाच्या कौशल्याने चांगलंच लांबलं होतं. तो आपल्या जागेवरून आता उठला.

"पोरा, तुला शेवटचं विचारतोय..." त्याने प्रश्नार्थक चेहरा केला.

"मी पण शेवटचं सांगतोय. तुम्हाला जे काय हवं असेल ते जवळ येऊन घ्या." विश्वभूषण बेफिकीरीने म्हणाला. त्यावर गटप्रमुखाने आपली वक्राकृती लांब तलवार बाहेर काढली. आणि हातोड्याचे घाव घालावेत तसे तो एकेक करत घाव घालू लागला. विश्वभूषणचे वार तर त्याने लीलया परतवले. एक क्षण आला जेव्हा गटप्रमुखाच्या एका वारामुळे विश्वभूषणची तलवार हातातून गळून पडली. तरीही न थांबता विश्वभूषण चपळाईने बाजूला झाला आणि कमरेची कट्यार फेकून मारावी म्हणून त्याचा हात कमरेपाशी गेला. पण कट्यार तिथे नव्हतीच. ती तर त्या मेलेल्या वाघाच्या मानेतच राहिली! निःशस्त्र झालेल्या विश्वभूषणच्या मानेला तलवार लावून तो गटप्रमुख म्हणाला,

"इतर वेळी नुसती जकात घेऊन तुला सोडून दिलं असतं. पण आता तुला शिक्षा भोगावी लागेल. बांधून घ्या रे याला. आपल्या सरदाराला हा नवीन सेवक नजर करूया आज!" त्याबरोबर या आदिवासींनी विश्वभूषणला वेलींनी करकचून बांधलं.

"याचं मांसही चांगलं लागेल नाही?" एकजण म्हणाला. माझुली माणसं खायचे असं बोललं जायचं पण ते खरं की खोटं विश्वभूषणला माहित नव्हतं. तो आदिवासी हे थट्टेने म्हणाला की मनापासून हे विश्वभूषणला समजलं नाही. 'कुठून आपण लढण्याच्या फंदात पडलो' असं त्याला झालं.

गटप्रमुख विश्वभूषणच्या घोड्यावर स्वार झाला आणि मागून सगळे या नव्या बंदीवानाला घेऊन आरडाओरडा करत आनंदाने चालू लागले. चालता चालता अधून मधून ढुश्या मारत, भाल्याच्या टोकाने टोचत विश्वभूषणला त्रासही देत होते.

वाजत गाजत ही सगळी मिरवणूक माझुली आदिवासींच्या त्या मुख्य गावात पोचली. 'कातूआ कल्ला' असं म्हणत गावातले लोक आनंदाने ओरडले. त्याचा अर्थ 'कातूआचा विजय असो'. गटप्रमुखाचं नाव कातूआ होतं हे विश्वभूषणला समजलं. ही विजयवरात गावात मुख्य चौकात आली. तेव्हा कातूआने माझुली पद्धतीने एक विजयी आरोळी ठोकली. सगळ्यांनी टाळ्या वाजवल्या. बंदीवानाकडे बघून सगळे हसत खिदळत होते. आता आपल्या पुढे आयुष्यात काय वाढून ठेवलंय या विचाराने विश्वभूषण पार गर्भगळीत झाला होता. तेवढ्यात त्याला त्या गर्दीत दोन ओळखीचे चेहरे दिसले आणि त्याच्या नजरेत आशा उमटली. ताशी आणि साशी होत्या त्या. गेल्या वेळेस त्याने त्यांचा जीव वाचवला होता. त्या आता याला मदत करतील का? बघूया...