Once Upon a Time Ch. 07

राजघराणे- १

मजल-दरमजल करत, वाटेत भेटलेल्या स्त्रियांना कामतृप्ती देत विश्वभूषण राजधानीमध्ये येऊन पोहोचला तेव्हा राजधानीमध्ये मोठी गडबड उडाली होती. राजवाड्यात वातावरण तंग होतं आणि आता पुढे काय घडणार याची उत्सुकता सगळ्यांनाच लागून राहिली होती. कारण भद्रदेशाचा राजा वीरसेन अतिशय आजारी पडला होता आणि आता तो काही या आजारातून उठणार नाही असं राजवैद्यांनी सांगितल्याची खबर शहरभर फिरत होती.

राजवाड्यात नेमकं काय घडतंय हे समजून घ्यायला आपल्याला विश्वभूषणच्या कथेपासून जरा दूर जाऊन राजवाड्यात शिरायला हवं. राजघराण्याचा इतिहासही बघायला हवा...

भद्रदेशावर सूर्यवंशी राजांनी अंमल बसवला याला दोनशे वर्षं झाली. या राजघराण्यातला सातवा राजा म्हणजे राजा भद्रवीर. हा मोठा धार्मिक आणि सज्जन माणूस होता. राजा म्हणून त्याने कधी कोणावर अन्याय केला नाही, मनमानी केली नाही. न्याय आणि सचोटीने राज्य केलं. वास्तविक भद्रदेशाची प्रथा अशी की आधीचा राजा मेल्यावर त्याचं नुसतं सिंहासन नव्हे, तर त्याच्या सर्व स्त्रियांवर देखील नवीन राजाचा हक्क निर्माण होई. विसाव्या वर्षी राजा झालेल्या भद्रवीरने आपल्या वडिलांच्या राण्यांना सन्मानाने वागवलं. त्या आता त्याच्या राण्या झाल्या असल्या तरी त्याने कोणावरही जबरदस्ती केली नाही. आपल्या पट्टराणीबरोबर निष्ठेने संसार केला, राज्य हाकलं. पण वय होऊन त्याची पट्टराणी स्वर्गवासी झाली. बाकी राण्या केव्हाच देवाघरी गेल्या होत्या. राजा भद्रवीर एकटा झाला. राज्यकारभार करण्यात मन रमवू लागला खरा पण वयाची साठी उलटून गेली होती आता, त्यातही फार रस वाटेना. एक दिवस आपल्या मंत्र्यांबरोबर दूर जंगलात शिकारीला गेलं असताना मंत्र्यांनी राजाला नव्याने लग्न करायची विनवणी केली. राजाने ती हसण्यावारी नेण्याचा प्रयत्न केला खरा.

पण राज्याचे खजिनदार म्हणाले, "महाराज, माफी असावी पण थोडं स्पष्टच बोलतो. राणीशिवाय राजा म्हणजे धनाशिवाय तिजोरी. राजामध्ये दम उरला नाही म्हणून राजाला राणी नाही अशी चर्चा प्रजेमध्ये आहे."

"असे म्हणणाऱ्यांची जीभ छाटून टाकू..." प्रधानमंत्री आवेगाने उद्गारले.

"किती किती जणांची जीभ छाटणार? शिवाय लोकांच्या मनातल्या विचारांना कसं रोखणार?" खजिनदाराचा प्रश्न बिनतोड होता. कोणी काहीच बोललं नाही.

तेवढ्यात जंगलातले रानडुक्कर दिसल्याची वर्दी आली आणि सगळे घोड्यावर आरूढ होऊन शिकारीसाठी सज्ज झाले. राजाच्या मनात मात्र विचार घोळू लागले. शिकारीचा मागोवा घेत राजाचा घोडा जंगलातल्या काट्याकुट्यातून वेगाने धावत होता. पण राजाचं लक्ष शिकारीत नव्हतं, त्याचाच परिणाम असावा कदाचित, एके ठिकाणी घोड्याचा पाय थोडा तिरका पडला आणि हिसका बसून राजाची मांड ढिली झाली. राजा थेट जमिनीवर आदळला आणि वेगामुळे काही अंतर फरफटत गेला. हाताला चांगलीच जखम झाली. शिवाय कपाळाला खोक पडून भळभळ रक्त वाहू लागले. राजाचा काफिला थांबला. सगळे धावत जखमी राजापाशी आले. जंगलापासून सर्वात जवळ सरसेनापतीची हवेली होती. त्यामुळे तत्काळ तिकडे जायचे ठरले. पुढचे सात दिवस आणि सात रात्री राजा भद्रवीर सरसेनापतीच्या हवेलीवर उपचार घेत होता. या काळात त्याची सेवा केली ती सरसेनापतीच्या सर्वांगसुंदर मुलीने- उषादेवीने. अठरा वर्षांच्या त्या कोवळ्या पोरीने राजाची मनोभावे सेवा केली. अर्थात उषादेवी कोवळी असली तरी भोळी आणि निरागस नव्हती. आपल्यासमोर एक सुवर्णसंधी चालून आली आहे याची तिला जाणीव झाली आणि मग जखमेवर मलम लावताना तिचे नाजूक हात राजाच्या शरीरावरून सहज फिरू लागले. कधी पायावर मार बसलेल्या जागी लेप लावताना थोडे मांडीच्या वरच्या दिशेने सरकू लागले. राजाच्या दालनात येताना ती सुंदर सुवासिक फुलांचे गजरे आपल्या लांबसडक केसांत माळून येऊ लागली. तिचं ते तारुण्य, सजणं, मनोभावे सेवा करणं हे राजा भद्रवीरच्या नजरेत आलं होतं. आपणही तिच्याकडे आकर्षित होतोय हे त्याला जाणवत होतं. एकदा गुडघ्याला लेप लावायला पायाशी बसलेल्या उषादेवीचे यौवनाने रसरसून भरलेले कोवळे स्तन बघून त्याचं लिंग ताठरलं. ते एवढं कडक झालं की लपवणंही शक्य नव्हतं. उषादेवी स्वतःशीच हसली आणि तिने मादक नजरेने राजा भद्रवीरकडे बघितलं. ती नजरच पुरेशी होती. राजा आवेगाने पुढे झुकला आणि त्याने उषादेवीच्या ओठांवर ओठ टेकवले. त्याच्या ओठांतून मोकळी होताच उषादेवीने राजाचं जाडजूड लिंग हातात घेतलं आणि ती ते मनसोक्त चोखू लागली.

"आह्ह्ह!!" राजा सुखाने विव्हळला. त्याची पट्टराणी गेल्यापासून हे सुख त्याने कधीच अनुभवलं नव्हतं. उषादेवीने त्या दिवशी राजाला मनसोक्त कामसुख दिले. तिचे तोंड आणि योनी राजाच्या वीर्याने एकदा नव्हे, दोनदा नव्हे तर तब्बल तीनदा भरल्या. अठरा वर्षाची उषादेवी आणि चौसष्ट वर्षांचा राजा भद्रवीर एकमेकांचा उपभोग घेण्यात आकंठ बुडाले. यानंतर अवघ्या काही दिवसांतच राजा आणि उषादेवीचे धूमधडाक्यात लग्न झाले. या लग्नाला राजाचा एकमेव मुलगा शूरसेन, त्याची अठ्ठावीस वर्षांची तिसऱ्यांदा गरोदर असणारी बायको प्रभादेवी हजर होते. त्यांचा सर्वात मोठा मुलगा वीरसेन, मुलगी विभा हे त्यांच्या शेजारीच उभे होते. अठरा वर्षे वयाच्या उषादेवीला नवीन पट्टराणी बनताना त्यांनी बघितले.

उषादेवी महत्त्वाकांक्षी होती. तिने अगदी पहिल्या दिवसापासूनच राज्यकारभारात लक्ष घालायला सुरूवात केली. त्यातच तिला लग्नाच्या पहिल्याच वर्षी कन्यारत्न झाले- आरुषी तिचं नाव! राजा भद्रवीर आपल्या पट्टराणीवर अधिकच खुश झाला. उषादेवीम्हणेल तो अंतिम शब्द असंच जणू आता ठरून गेलं. याआधीची काही वर्षे वय झालेल्या राजाऐवजी तिशीतला तरणा राजपुत्र शूरसेनच मुख्यतः कारभार बघत असे. त्यामुळे उषादेवी आणि शूरसेन यांच्या वरचेवर भेटी होऊ लागल्या. शूरसेन काहीसा भोळसट स्वभावाचा असल्याने त्याला बाजूला ठेवत स्वतःचं महत्त्व वाढवणं उषादेवीला जड गेलं नाही. तिने तिच्या विश्वासातली माणसं दरबारात पेरली. राजवाड्यात कुठे काय चालू आहे सगळ्या खबरा तिला मिळतील अशी पक्की व्यवस्था तिने उभारली.

एक रात्री एक दासी धावत उषादेवीच्या दालनात आली. आपल्या शय्येवर ती पाय फाकवून बसली होती आणि एक दास तिची योनी चाटत तिला कामसुख देत होता. अर्थातच हे दृश्य त्या दासीला नवीन नव्हतं. ती स्वतः या कामक्रीडेत अनेकदा सहभागी झाली होती. पण आज ती खास एक गुप्त बातमी सांगायला आली होती. त्या दासाला बाहेर पाठवून उषादेवीने खबर ऐकली. आता आपला 'पट्टराणी' हा मान धोक्यात आला आहे हे चाणाक्ष उषादेवीने ओळखलं. ही खबर कोणालाही सांगू नकोस अशी तंबी तिने दासीला दिली. आणि आपले कपडे सावरत-आवरत, एकवार स्वतःला आरश्यात न्याहाळून ती तडक आपल्या सावत्र मुलाच्या, शूरसेनच्या दालनाच्या दिशेला गेली. पण दालनाबाहेरच्या सुरक्षारक्षकाने तिला अडवलं. त्याच्याकडे जळजळीत कटाक्ष टाकून उषादेवी त्याला म्हणाली, "पट्टराणीला अडवण्याची शिक्षा मृत्युदंडही असू शकतो..."

बिचारा रक्षक घाबरला. चाचरत तो म्हणाला, "राणीसाहेब, क्षमा असावी, पण राजपुत्र आपल्या पत्नीबरोबर, प्रभादेवीबरोबर आहेत आत. कोणालाही आत सोडायचं नाही असा हुकुम आहे."

हे ऐकल्यावर उषादेवीच्या चेहऱ्यावर बारीक हसू उमटलं. पण आपला आब न सोडता तिने रक्षकाला फर्मावलं,

"या देशाची पट्टराणी तुला आदेश देते आहे की तत्काळ आत जाऊन राजपुत्राला निरोप देत की राज्यव्यवहार विषयी महत्त्वाचे बोलायला मी आले आहे." रक्षकाने मान लावून ती आज्ञा स्वीकारली.

तो आत शिरला तेव्हा राजपुत्र शूरसेनचं ताठर लिंग प्रभादेवीच्या योनीत आत-बाहेर करत होतं. प्रभादेवी शय्येवर पाठ टेकवून झोपली होती. आणि शूरसेन तिच्याकडे बघून तिच्यात आपलं लिंग घुसवत होता. काळेभोर केस शय्येवर इतस्तः पसरले होते. त्याच्या एका हाताचं बोट तिच्या तोंडात होतं आणि ती ते चोखत होती, कधी तो तिथे ओठ बोटांनी कुस्करत होता आणि दुसऱ्या हाताने तो तिचे गोलगरगरीत स्तन दाबत होता.

"राणीसाहेब, तुम्ही मला निरोप दिला असतात तर मी स्वतः आलो असतो," शूरसेन नम्रपणे म्हणाला. आपले कपडे सावरत बैठकीवर बसला. प्रभादेवीनेही आपले कपडे सावरले. कामक्रीडेत व्यत्यय आणल्यामुळे प्रभादेवी उषादेवीवर चांगलीच नाराज झाली होती. पण पट्टराणीसमोर बोलायची सोय नव्हती. शूरसेनचं ताठर लिंग अजूनही त्याच्या वस्त्राचा तंबू करून उभं होतं पण नाईलाज होता.

"निरोप देऊन बोलवून घेण्याइतका वेळ नव्हता," उषादेवीने प्रभादेवीकडे कटाक्ष टाकला, "विषय तातडीचा आणि महत्त्वाचा आहे. शिवाय गुप्तताही पाळायला हवी. त्यामुळे एकांतात आपल्याशी संवाद साधायचा आहे."

उषादेवीच्या बोलण्यावर काय बोलावे ते प्रभादेवीला समजेना. आधीच कामेछेने ती पेटलेली असताना, उषादेवी मध्येच आली होती आणि त्यात आता तिने कक्षाबाहेर जावं असंही सुचवत होती. प्रभादेवीच्या चेहऱ्यावर राग स्पष्ट होता.

"राणीसाहेब, माझी पत्नी विश्वासाची आहे..." शूरसेनने मध्यस्थी करायचा प्रयत्न केला.

"विषय गंभीर आहे आणि राज्यव्यवहाराचा आहे." उषादेवीने कोरडेपणाने सांगितलं. आता बाहेर जाण्यावाचून प्रभादेवीकडे काही गत्यंतरच नव्हते. ती नाईलाजाने आपलं वस्त्र सांभाळत कक्षाबाहेर गेली.

"बोला राणीसाहेब... काय एवढं तातडीचं काम काढलंत?" शूरसेन आपल्या आसनावर बसला आणि शेजारी असलेल्या हुक्क्याचा त्याने दीर्घ कश घेतला. त्याच्या पलीकडे असणाऱ्या आसनावर उषादेवी बसेल असं त्याला वाटत असताना अचानक उषादेवी त्याच्या पुढ्यात गुडघ्यावर बसली. इथे येण्यापूर्वी तिने लांबसडक केसांत गजरा माळला होता. आणि त्या गजऱ्यानेच केस कानामागे बांधले गेले होते. तिच्या गोल गरगरीत स्तनांवर घालायला तिने मुद्दामूनच झिरझिरीत वस्त्र निवडलं होतं. त्यातून तिच्या स्तनाग्रांचा आकार स्पष्ट जाणवत होता. शिवाय ते वस्त्र बऱ्यापैकी खाली घातलं असल्याने दोन स्तनांमधली दरीची रेषा दिसत होती. आता ती गुडघ्यावर बसल्यावर तर ती रेषा अधिकच स्पष्ट झाली. तिचे लुसलुशीत स्तन शूरसेनला स्पष्ट दिसले. त्याचं लुळं पडत चाललेलं लिंग क्षणार्धात पुन्हा ताठरलं आणि कमरेच्या वस्त्राचा तंबू झाला.

"राणीसाहेब..." शूरसेन थरथरत्या ओठाने म्हणाला. त्याला काय बोलावं ते चटकन सुचत नव्हतं.

"राजकुमार, आता तुम्हीच माझे राजे..." मादक नजरेने आणि आवाजात दुनियेची सारी कामुकता आणत उषादेवी उद्गारली.

"क..क...काय? ह...ह... हे काय म्हणताय?"

"मी योग्य तेच बोलते आहे," बोलता बोलताच उषादेवीने आपल्या केसांत माळलेला गजरा काढला त्याबरोबर तिचे सुंदर रेशमी केस तिच्या गोऱ्या उघड्या पाठीवर पसरले. तिने हलकेच हात मागे नेऊन तिच्या स्तनंवारच्या वस्त्राची गाठ सोडली. त्याबरोबर ते वस्त्र जमिनीवर गळून पडलं आणि तिचे ते बेहद्द सुंदर स्तन शूरसेनच्या नजरेला पडले. आपलं लिंग आता ताठर होऊन फुटेल की काय असं त्याला वाटू लागलं.

"ह...हे... चूक आहे..."

"असं याला तरी वाटत नाहीये..." त्याच्या ताठर लिंगावरून हात फिरवत उषादेवी म्हणाली आणि त्यालाही कळायच्या आत तिने ते लिंग त्याच्या कमरेच्या वस्त्रातून मुक्त केलं होतं.

"र...राणीसाहेब..."

"श्श्श..." उषादेवीने ते लिंग सफाईने तोंडात घेतलं, अगदी शेवटपर्यंत.

"अह्ह्ह..." शूरसेन आनंदाने विव्हळला. ती सफाईने त्याचं लिंग चोखू लागली. कामसुखाच्या त्या परमोच्च क्षणी आपल्या सावत्र आईच्या, राजाच्या पट्टराणीच्या तोंडात आपलं लिंग आत-बाहेर करतंय हेही तो पार विसरून गेला होता जणू. समोर एक २० वर्षांची कमालीची मादक तरुणी अतिशय कौशल्याने आपलं लिंग चोखून आपल्याला न भूतो न भविष्यति आनंद देते आहेत एवढंच त्याला समजत होतं. त्याची स्वतःची पत्नी, प्रभादेवी त्याचं लिंग चोखायची, नाही असं नाही. पण उषादेवीच्या ओठांना आणि जिभेला दैवी वरदान होतं जणू. एक क्षण आला जेव्हा शूरसेनला ताबा ठेवणं कठीण होतं पण अचानक उषादेवी थांबली... शूरसेनला कळेना काय झालं. तो भांबावला. पण त्याच्याकडे बघून मादक हसत उषादेवीने उठून आपलं कमरेचं वस्त्र सोडलं. तिची ती तरुण गुलाबी योनी बघून शूरसेन पेटला. आपल्या जागेवरून उठत त्याने उषादेवीच्या कमरेत हात घातला आणि अगदी सहजपणे तिला ओणवं केलं. अर्ध्या क्षणात त्याचं कडक लिंग त्याने तिच्यात मागून घुसवलं.

"आआह्ह्ह...." परमोच्च आनंदाने उषादेवी ओरडली. त्याने तो अधिकच वेडापिसा झाला. तो मागून दणके देत होता. तिचे नितंबापर्यंत लांब काळेभोर केस त्याने आपल्या एका मुठीत पकडून ठेवले होते आणि दुसऱ्या हाताने तो उषादेवीचे गोलगरगरीत स्तन चुरडत होता. तिच्या गोऱ्या नितंबावर त्याच्या मांड्या आपटत आवाज येत होता आणि त्या प्रत्येक आवाजाबरोबर तिच्या तोंडून आनंदाने विव्हळण्याचा आवाज येत होता. थोड्या वेळाने उषादेवीने त्याच्याकडे तोंड केलं आणि दोघं उभ्यानेच भिडले. तिचा एक पाय शूरसेनने उचलून धरला तर दुसरा जमिनीवर होता. आपलं लिंग तो पुढून खालच्या बाजूने घुसवू लागला. त्याची छातीमुळे आता तिचे स्तन दाबले जात होते. या त्रीपादम कामासनात त्याचं लिंग यथेच्छ तिच्या योनीचा उपभोग घेत असताना ती पुढे झुकली आणि तिने आपल्या या सावत्र मुलाचं रसरसून चुंबन घेतलं. ३६ वर्षांचा पिळदार शरीराचा देखणा राजकुमार आणि अवघ्या २० वर्षांची त्याची सावत्र आई असलेली पट्टराणी जवळपास अर्धापाउण तास या कामक्रीडेत व्यग्र होते. अखेर तो पाठीवर झोपला आणि ती त्याच्यावर आरूढ झाली आणि पुढच्या अवघ्या काही झटक्यातच त्याने त्याच्या दाट वीर्याची पिचकारी तिच्या कामरसाने लिबलिबीत झालेल्या योनीत सोडली. त्या उबदार वीर्याच्या स्पर्शाने तिलाही पुन्हा एकदा कामपूर्ती झाली. लग्न झाल्यापासून गेली दोन वर्ष म्हाताऱ्या राजाच्या चटकन लुळ्या पडणाऱ्या लिंगाची सवय असणाऱ्या उषादेवीला तरुण राजकुमाराच्या या कामप्रयोगानंतर अनेकदा कामपूर्ती नसती झाली तरच नवल.

"राजकुमार... एक बोलू?" दोघेही एकमेकांच्या बाहुपाशात पडले असताना उषादेवीने प्रश्न केला. अजूनही त्याची छाती धपापत होती. नुकत्याच झालेल्या स्वर्गीय संभोगानंतर तिला नाकारण्याचा प्रश्नच नव्हता.

"काय हवं ते बोला राणीसाहेब..."

"राजकुमार, असं होऊ नये, महाराज शंभर वर्षं जगावेत... पण..." आपला खालचा ओठ मुडपून उषादेवी पुढे बोलू लागली, "उद्या महाराजांचं काही बरंवाईट झालं तर मी पट्टराणी उरणार नाही."

"असं कसं?"

"नाहीतर काय राजकुमार... तुम्ही उद्या राजे झाल्यावर आपल्या पहिल्या पत्नीला पट्टराणी करणार. मग माझी ती काय किंमत राहणार?"

"असं नाही होणार. तुम्ही नेहमीच महत्त्वाच्या असाल."

"पण पट्टराणी तर असणार नाही ना. अशा जीवनाला काय अर्थ..."

"म्हणजे?" शूरसेनने चपापून विचारलं.

"म्हणजे असं की, आत्ताचं स्वर्गीय सुख तुम्हाला आयुष्यभर द्यावं अशी माझी इच्छा आहे, पण ते एक रखेल राणी म्हणून मी देऊ शकत नाही. माझ्यात हा आत्मविश्वास, हे कौशल्य सहज येतं ते या पदामुळे. उद्या हेच नसेल तर मी मीच उरणार नाही. आणि मग अशा जगात राहायची माझी इच्छा नाही..."

"राणीसाहेब तुम्ही हे काय बोलताय?"

"उद्या महाराजांचं काही बरं वाईट झालं तर मी थेट सती जाईन. त्यांच्या मृतदेहाबरोबर हा तरुण देहही राख होईल..." उषादेवीच्या डोळ्यात अश्रू तरारले. आपल्या दोन्ही हातांच्या तळव्यात तिचा चेहरा धरत शूरसेनने तिच्या नजरेत रोखून बघितलं आणि आत्मविश्वासाने म्हणाला,

"राणीसाहेब, मी तुम्हाला शब्द देतो आत्ता, जेव्हा मी राजा होईन, तेव्हा माझी पट्टराणी हा किताब तुम्हालाच मिळेल."

"राजकुमार...अहो... प्रभादेवीचं काय?"

"प्रभादेवी माझी पत्नी आहे, माझ्या मुलांची आई आहे आणि तिचं स्थान निर्विवादपणे महत्त्वाचं आहे. पण पट्टराणी या पदासाठी तुम्हीच सर्वार्थाने योग्य आहात." त्याच्या या वाक्यावर उषादेवीच्या डोळ्यातून आनंदाश्रू वाहू लागले. तिने प्रेमभाराने आपल्या सावत्रमुलाला मिठी मारली आणि त्याच्या चेहऱ्यावर चुंबनांचा वर्षाव केला.

"तुमचा हा शब्द माझ्यासाठी किती महत्त्वाचा आहे हे नुसतं शब्दात सांगणं अशक्य आहे..." प्रेमाच्या नजरेची जागा क्षणार्धात कामुक नजरेने घेतली आणि तिने हळुवारपाने त्याच्या लुळ्या लिंगावरून हात फिरवला, "तुमच्या या वचनाबद्दल मी कृतज्ञता व्यक्त करू इच्छिते..." तिचे ते शब्द, तिचे भाव, आणि कोमल हातांचा लिंगाला झालेला स्पर्श यामुळे शूरसेनचं लिंग पुन्हा ताठरलं. फारसा विलंब न करता त्याच्याकडे पाठ करून ती विर्ष आसनात त्याच्यावर आरूढ झाली. आपले काळेभोर केस तिने पुढे घेतले आणि गोरीपान बेहद्द आकर्षक पाठ शूरसेनला दाखवत ती त्याच्यावर उठबस करत त्याचं ताठर लिंग आत घेऊ लागली. अवघ्या काही काळातच शूरसेनने दुसऱ्यांदा आपलं वीर्य आपल्या सावत्र आईच्या योनीत सोडलं.

दुसरं कोणी नव्हे तर उषादेवीच पट्टराणी राहील हा शूरसेनचा शब्द घेऊन उषादेवी त्याच्या दालनातून बाहेर पडली. राजवैद्यांकडून मागवलेला विदंगाचा काढा तिने एका घोटात पिऊन टाकला. शूरसेनच्या वीर्याने गरोदर राहण्याची शक्यता यामुळे मावळली.

आपल्या विश्वासातल्या दास दासींकरवी तिने राजा आजारी असल्याची बतावणी करत एक दिवस जाऊ दिला. आणि त्या पुढच्या दिवशी वयोवृद्ध राजा स्वर्गवासी झाल्याची बातमी राजवैद्यांनी जाहीर केली. राजवाड्यात आणि आणि सर्वच भद्रदेशभर दुःखं कोसळलं. पण दुःखात फार काळ राहून कसं चालेल. राज्यशकट हाकायचा होता. लगेचच राजकुमार शूरसेनच्या राज्याभिषेकाची तयारी सुरू झाली. याविषयी दरबारात चर्चा सुरू असताना 'उषादेवीच पट्टराणी राहील' अशी घोषणा शूरसेनने करताच सर्वांना आश्चर्य वाटलं.

"महाराज, आधीच्या राजाची स्त्री नवीन राजाला मिळते हा या राज्याचा रिवाजच आहे... पण..." प्रधान चाचरत बोलू लागला.

"पण काय?"

"पण... प्रथम पत्नी पट्टराणी बनते अशी पद्धत आहे."

"पण तसंच हवं असं शास्त्रात म्हणलंय का?"

"नाही...तसं नव्हे..."

"मग शास्त्रात काय म्हणलंय?" शूरसेनचा धारदार प्रश्न आला.

"शास्त्रात म्हणलंय की कोणाला पट्टराणी हा किताब द्यायचा हे राजाने ठरवावे." प्रधान अपराधी सुरांत उद्गारला.

"मग विषय संपला आहे प्रधानजी." शूरसेन ठामपणे म्हणाला, "उषादेवी पट्टराणी राहतील, लवकरच आम्ही त्यांच्याशी विधीवत विवाहबद्ध होऊ. तर प्रभादेवी आमची प्रथमपत्नी आहे. त्यांचाही सन्मान राखला जायला हवा. म्हणून आत्ताच घोषित करतो की प्रभादेवी यांच्या पोटी जन्माला आलेला मुलगाच या गादीचा वारसदार असेल."

शूरसेनने त्याच्या दृष्टीने समतोल साधला होता. गेल्या काही दिवसांपासून जवळपास रोज त्याच्या दालनात येऊन त्याला यथेच्छ कामसुख देणाऱ्या उषादेवीला नाराज करणं त्याला शक्य नसतं झालं. पण आपल्या पत्नीला पूर्णपणे डावलून पुढे जाणं हेही त्याच्या स्वभावाला झेपणारं नव्हतं.

राणी प्रभादेवी निश्चितच नाराज झाली. तिने कित्येक स्वप्न रंगवली होती पट्टराणी होण्याची. आपल्यापेक्षा दहा वर्षांनी लहान असणाऱ्या या मुलीने ज्या पद्धतीने आधीच्या राजाला आपल्या जाळ्यात ओढलं तसंच हा नवा राजाही ओढला गेल्याचं तिला स्पष्ट दिसत होतं. पण तिचा नाईलाज होता. त्या पुढच्याच आठवड्यात भद्रदेशाचा नवीन राजा शूरसेन आणि पट्टराणी उषादेवी यांची नगरीच्या मुख्य रस्त्यावरून जंगी मिरवणूक काढली गेली. त्या दोघांच्या पाठोपाठ चालत होती राणी प्रभादेवी, राजपुत्र वीरसेन, राजकुमारी विभा. धारानगरीतून विश्वभूषण राजधानीत येऊन पोहोचला त्याच्या चाळीस वर्षं आधी ही घटना घडली. या मधल्या चाळीस वर्षांतही अनेक उलथापालथ झाली. ती बघूया पुढच्या भागात...