Once Upon a Time Ch. 08

राजघराणे- २

ठरल्यानुसार राज्याभिषेक झाल्यानंतर काहीच दिवसात, शूरसेन त्याच्यापेक्षा १६ वर्षाने लहान असणाऱ्या आपल्या वडिलांच्या पट्टराणीशी म्हणजेच आपल्या सावत्र आईशी- उषादेवीशी धूमधडाक्यात विवाहबद्ध झाला. त्याने वचन दिल्याप्रमाणे उषादेवीची नेमणूक नव्या राजाची नवीन पट्टराणी म्हणून केली गेली.

पाहता पाहता नवा राजा शूरसेन आपल्या पट्टराणीच्या उषादेवीच्या कह्यात गेला. ती म्हणेल ती पूर्व दिशा अशी परिस्थिती होती. शूरसेन शूर होता, पण स्वभावतः भोळा होता. उषादेवीच्या शब्दांच्या जाळ्यात लीलया अडकला. शिवाय शब्दांबरोबर उषादेवीच्या तरुण देहानेही त्याला गुंगी आणवली होती जणू. दोन राण्या असल्याने कोणाबरोबर कधी संभोग करायचा यासाठी राजा शूरसेनाने नेमकी आखणी केली होती. आठवड्यातले सहा दिवस तो आलटून पालटून एक दिवस पट्टराणी उषादेवी आणि एक दिवस आपली प्रथम पत्नी प्रभादेवी, अशाप्रकारे घालवायचा. पण रविवारचा दिवस मात्र हा सूर्यवंशी राजा सूर्यदेवाची उपासना म्हणून कडक उपवास पाळत असे. या दिवशी ना हुक्का, ना मद्य, ना संभोग.

पण हळूहळू उषादेवीच्या प्रभावाखाली शूरसेनाचं हे वेळापत्रक कोलमडलं. आठवड्यातल्या रविवारसह अगदी कोणत्याही दिवशी आणि दिवसाच्या कोणत्याही प्रहरी पट्टराणी उषादेवी आपले मादक स्तन मिरवत, सुंदर गुलाबी योनी दाखवून शूरसेनाचा निग्रह वितळवून टाकत असे. त्याचं लिंग तिच्या तोंडात वा योनीत जाण्यासाठी आसुसलेलं असे. याचा स्वाभाविक परिणाम म्हणजे त्याच्या डोक्यात सदैव उषादेवी बरोबरच्या संभोग सुखाचे विचार पिंगा घालू लागले. आपली प्रथम पत्नी प्रभादेवीकडे तो जाईनासा झाला. शिवाय राज्य चालवण्याकडेही त्याचं दुर्लक्ष होऊ लागलं. पण राजाला सांगणार कोण? शिवाय नेमकं हेच उषादेवीला हवं होतं. कारण मग हळूहळू राज्याची सगळी सूत्रं तिच्या हातात आली. नव्या राजाच्या कारकिर्दीत अवघ्या तीन वर्षांत खुद्द राजा आणि सगळा राज्यकारभार हातात असणारी, मूळची सावत्र आई आणि आता पट्टराणी असणारी, उषादेवी सर्वशक्तिमान बनली!

हे सगळं शूरसेनाच्या प्रथम पत्नीला प्रभादेवीला आता असह्य होऊ लागलं होतं. तिचा पट्टराणीचा किताब हिरावला गेला इथवर तिने तक्रार केली नाही. पण तिचा पतीच उषादेवी पूर्णपणे हिरावून घेत असताना बघणं वेदनादायी होतं. यावर उपाय शोधायलाच हवा होता. आपल्यापेक्षा दहा वर्षांनी लहान असणाऱ्या उषादेवीबरोबर कामक्रीडेच्या बाबतीत स्पर्धा करणं प्रभादेवीसाठी अशक्य नसलं तरी अवघड होतं. काहीतरी करून उषादेवी आणि राजा शूरसेन यांच्यात दरी कशी निर्माण करावी या विचाराने प्रभादेवीचं डोकं व्यापून गेलं.

दिवसरात्र यथेच्छ संभोग करूनही उषादेवी गरोदर राहत नव्हती ही बाब प्रभादेवीच्या नजरेतून सुटली नव्हती. तिने आपले हेर राजवाड्यात सर्वत्र पेरायला सुरुवात केली. योग्य त्या खबरा मिळवण्यासाठी ती वाट्टेल ते करायला तयार होती. अनेक दासदासींना खबर पुरावल्याबद्दल तिच्याकडून बक्षीस म्हणून सुवर्णमुद्रा मिळत असत. त्यातला बिरजू नावाचा दास मोठा कावेबाज होता. त्याला सुवर्णमुद्रांचं आकर्षण नव्हतं. त्याला प्रभादेवीचा देह खुणावत होता. एकदा खबर देण्याच्या बदल्यात त्याने प्रभादेवीचे स्तन दाबण्याचा मागणी केली. या मागणीबद्दल त्याला जीवही गमवावा लागू शकतो हे त्याला माहित होतं. पण कदाचित या प्रकरणात प्रभादेवीचे हेर राजवाड्यात आहेत ही माहितीही उघड होऊ शकली असती. प्रभादेवी हा धोका पत्करेल का? बिरजूचं मन सांगत होतं की प्रभादेवीमध्ये एवढी हिंमत नाही आणि घडलं अगदी तसंच. सुरवातीला संतापून बिरजूवर हात उगारणारी प्रभादेवी थोड्याच वेळात आपलं उत्तरीय वस्त्र उतरवून बिरजूच्या पुढ्यात उभी राहीली. तिचे ते उत्तान स्तन दाबत आनंद घेऊन मगच बिरजूने त्यावेळी खबर सांगितली. आता हा रिवाजच झाला. बिरजू खबर घेऊन यायचा आणि त्याबदल्यात राणीचे स्तन दाबणे, तिच्या हातांनी स्वतःचे लिंग हलवून घेणे इथवर आता बाब गेली होती.

"राणीसाहेब," बिरजूने प्रभादेवीच्या दालनात येत म्हणलं, "एक नवीन खबर आणली आहे."

बिरजूकडे बघत सवयीने प्रभादेवीने आपलं उत्तरीय वस्त्र उतरवलं आणि स्तन उघड केले,

"बोल बिरजू, काय खबर आहे..."

"यावेळी खबर मोठी आहे..." बिरजूचे डोळे चमकत होते, "इनाम पण मोठं हवं..."

"काय?" प्रभादेवीचे डोळे विस्फारले, आता हा काय मागणार या विचाराने तिच्या नजरेत चिंता दाटून आली.

"राणीसाहेब, यावेळी मला तुम्ही माझं लिंग चोखायला हवंय..." बिरजू न घाबरता थेट म्हणाला.

"बिरजू आज गांजा झोकून आला आहेस का?" प्रभादेवी संतापून ओरडली.

"राणीसाहेब, तुम्हाला सांगतो, माझी बायडी फार सुंदर आहे..." बिरजू हात जोडून बोलत होता खरा, पण डोळ्यात विनम्रता नव्हती तर त्या जागी वासना भरलेली होती, "ती संभोगासाठी कितीही वेळा तयार असते, पण तिने आजवर माझा एकदाही चोखला नाही...तिला आवडत नाही म्हणते..."

"बिरजू, तू मर्यादा सोडतोयस..." प्रभादेवी थरथरत म्हणाली. पण आपला विरोध हळूहळू कमी होतोय असं तिला आतूनच वाटलं.

"पण राणीसाहेब तुम्हाला चोखायला खूप आवडतो हे मला माहिती आहे. तुम्ही राजेसाहेबांचा चोखताना मी बघितलं आहे." बिरजू बोलता बोलता राणी प्रभादेवीच्या अगदी जवळ गेला, "आज मला चोखून मला तृप्त करा, राणीसाहेब!" बिरजूने प्रभादेवीच्या खांद्याला धरून तिला जमिनीवर बसवलं. कळ बसावी तशी ती आपसूकच बिरजूचं ऐकून गुडघ्यांवर बसली. एक तर तिच्याकडे दुसरा काही पर्याय नव्हता हे खरं असलं तरी बिरजूच्या ताठर लिंगाचा तिने आजवर अनेकवेळा विचार केला होता हेही खरं. तिने पहिल्यांदा त्याचं लिंग हलवलं तेव्हाच त्या लिंगाच्या आकारामुळे, त्याच्या कडकपणामुळे त्यातून स्रवणाऱ्या विर्याच्या गंधामुळे राणी प्रभादेवी पार बेभान झाली होती. कधी एकदा ते लिंग तोंडात घेतो आहे असं तिला त्यावेळी झालं होतं. पण तिने स्वतःवर ताबा ठेवला. बिरजूला यातलं काहीही जाणवू न देता नुसतं लिंग हलवून आनंद दिला होता. पण आज धोतर सोडून बिरजू तिच्यासमोर उभा होता. त्याचं सुंदर कडक लिंग तिला खुणावत होतं.

"तुझी खबर या कृतीएवढी मूल्यवान निघाली नाही, तर बिरजू, माझ्या या हातांनी तुझं लिंग मी कापून टाकेन..." आपल्या या दासाला राणी प्रभादेवीने जळजळीत धमकी दिली. त्यावर बिरजू हसला,

"राणीसाहेब," त्याने दोन्ही हातांनी प्रभादेवीचं डोकं धरलं, "तुम्हाला मुळीच पश्चात्ताप होणार नाही हे माझं वचन आहे..." एवढं म्हणत त्याने सावकाशपणे आपलं लिंग राणीच्या तोंडात सारलं.

प्रभादेवी दिसायला सुंदर होती. भद्रदेशातल्या एका प्रथितयश व्यापाऱ्याची- धनसुख सेठची ही मुलगी. रंगाने गोरीपान, कमनीय देह, मृग नयनी, गुलाबाच्या पाकळ्यांसारखे नाजूक लालचुटूक ओठ. शिवाय ती आता जवळपास ३६ वर्षांची होती, त्यामुळे वयाबरोबर चेहऱ्यावर आलेला पोक्तपणाही मोठा आकर्षक होता. आणि तिच्या तोंडात आपलं कडक लिंग घुसवणारा बिरजू होता जेमतेम तेवीस वर्षांचा देखणा तरुण. त्याच्या देखणेपणाचं रहस्य त्याच्या जन्मकथेत होतं. असं म्हणतात की बिरजूची आई राजवाड्यात दासी म्हणून काम करायची तेव्हा त्यावेळच्या राजाने अनेकदा तिच्याबरोबर कामानंद लुटला होता. तेव्हाच ती गर्भार राहिली आणि बिरजूचा जन्म झाला. बिरजूच्या अंगात राजघराण्याचं रक्त होतं. अंगमेहनत करून पिळदार शरीर कमावलेला, कुरळे केस, तरतरीत नाक, काळेभोर डोळे. शिवाय त्याच्या लिंगाचा आकारदेखील एखाद्या राजघरण्यातल्या पुरुषाला शोभेल असा! ते एका दासाचं कडक लिंग आज राणीच्या तोंडात आत बाहेर करत होतं.

सुरुवातीला अनिच्छेने चोखणारी राणी प्रभादेवी काही क्षणातच बिरजूचं लिंग बेभान होऊन चोखू लागली. एका हाताने ते पकडून हलवत ती चोखत होती तर तिचा दुसरा हात स्वतःचे स्तन चुरडत होता. बिरजूच्या लिंगाच्या गंधाने प्रभादेवी धुंद झाली होती. तिचं ते आपल्यासारख्या दासाच्या पुढ्यात गुडघ्यावर बसून आवेगाने चोखणं, स्वतःचे स्तन दाबणं हे सारंच अवर्णनीय सुखकारक होतं. तिचे लांबसडक सुंदर केस मुठीत धरून बिरजू मनसोक्तपणे आपल्या राजाच्या राणीच्या तोंडाचा वापर मैथुनासाठी करत राहिला आणि त्यात तो एवढा वाहवत गेला की आता त्याचं वीर्यपतन होणार असल्याची पूर्वकल्पनाही त्याला राणीला देता आली नाही. एकदम त्याने आपल्या लिंगतले सारे वीर्य राणी प्रभादेवीच्या कोमल उबदार मुखात सोडले. एकदम झालेल्या या माऱ्याने प्रभादेवी भांबावली, तिचा गोरा चेहरा लालसर झाला. पण क्षण दोन क्षणच! पुढच्याच क्षणी मुखमैथुनात तरबेज स्त्रीप्रमाणे तिने ते वीर्य लीलया गिळून टाकले. तिच्यावर त्या वीर्याचा स्वाद आणि परिणाम एखाद्या मद्याएवढाच झाला होता. वीर्याचा पहिला घोट तिच्या घशाखाली उतरला तेव्हाच स्वतःच्या योनीला स्पर्शही न करता तिला कामपूर्ती झाली! अशाप्रकारे योनीसंबंध न येताच कामसुख अनुभवता येणे हे तिच्यासाठी अभूतपूर्व आणि अवर्णनीय होतं.

"आता सांग, काय खबर आहे," कपडे सारखे करत, आपल्या आसनावर बसत प्रभादेवीने बिरजूला फर्मावलं.

"राणीसाहेब, राणी उषादेवी प्रत्येकवेळी संभोग झाल्यानंतर राजवैद्यांनी खास तयार केलेला विदंगाचा काढा घेतात..."

"विदंगाचा काढा!" प्रभादेवीचे डोळे विस्फारले. संभोग केल्यानंतर हा काढा घेतल्यास गर्भ राहात नसे. पण या काढ्यावर राजघराण्यातल्या स्त्रियांसाठी अघोषित बंदी होती. राजघराण्याच्या वाढीवर अशाप्रकारे घाला घालणे राजघराण्यात मंजूर नव्हतं. पण उषादेवी गुप्तपणे हा काढा घेऊन गर्भार राहणं टाळत होती. आणि त्यायोगे राजाबरोबर कामक्रीडा करायला सदैव उपलब्ध राहत होती. थोडक्यात राजा पासून पट्टराणीला दूर ठेवायचं असेल तर तिच्या पोटी गर्भ राहायला हवा! काय करायला हवं हे आता प्रभादेवीच्या डोक्यात नक्की झालं. तिने बिरजूला जायला सांगितलं आणि मग तडक राजवैद्यांना बोलावणं धाडलं.

"वैद्यबुवा," राजवैद्य येताच तिने कडक शब्दात बोलायला सुरुवात केली, "तुमची निष्ठा या राज्याशी आहे की केवळ पट्टराणीला वाहिलेली आहे?"

राणीचा हा रुद्रावतार बघून राजवैद्याची बोबडी वळली, "र...र...राणीसाहेब क...क...काय झालं?"

"काय झालं? पट्टराणीला गुपचूप विदंगाचा काढा देता तुम्ही हे जर राजेसाहेबांना समजलं तर तुमचं काय होईल याचा विचार केलाय का तुम्ही?"

"क...क...काय? म...मी...असं नाही करत..."

"राणीशी खोटं बोलल्याबद्दलही तुमचं मुंडकं छाटलं जाऊ शकतं..." प्रभादेवीने आवाज चढवत म्हणलं. राणी प्रभादेवीकडे ठोस माहिती असल्याशिवाय थेट राजवैद्यावर ती असले आरोप करणार नाही हे राजवैद्यांना माहित होतं. साहजिकच त्याचा गैरव्यवहार उघड झाला होता.

"राणीसाहेब...." प्रभादेवीच्या पायावर हात जोडत लोळण घेत राजवैद्य रडू लागला, "मला माफ करा राणीसाहेब... मी फक्त राणी उषादेवीची आज्ञा पाळली..."

"एका अटीवर मी माफ करेन तुम्हाला..." प्रभादेवीने हाताची घडी घालत करड्या आवाजात म्हणलं.

"राणीसाहेब तुम्ही म्हणाल ते कबूल आहे..." वैद्य अजीजीने म्हणाला.

"पुढच्या वेळेस पट्टराणी तुम्हाला जेव्हा विदंगाचा काढा मागेल तेव्हा तुम्ही काढा द्या, पण त्यात विदंग घालूच नका!"

"राणीसाहेब...प...पण त्याने.."

"त्याने पट्टाराणी गर्भार राहील, होय ना?"

"हो..."

"मग तेच हवं आहे. राजाचा वंश बहरला पाहिजे असं नाही वाटत तुम्हाला?"

"वाटते राणीसाहेब..."

"मग मी सांगते ते करा..."

"जी..करतो."

"आणि हो..." जायला निघालेले राजवैद्य दरवाजातून वळून बघू लागले. प्रभादेवी हसून म्हणाली, "हे सगळं गुपचूप व्हायला हवं, या कानाची त्या कानाला खबर लागता कामा नये, नाहीतर कानांच्या मधलं डोकं राहणार नाही!" मान लवून झुकून नमस्कार करत राजवैद्य आपला जीव वाचल्याच्या समाधानात बाहेर पडला.

ठरल्यानुसार राजवैद्यांनी आपलं काम चोख बजावलं. आणि पुढच्या महिन्यातच पट्टराणी उषादेवीची पाळी चुकली! उषादेवीने रागाने राजवैद्याला जाब विचारला. पण त्यावर 'राजघराण्याच्या वीर्यात एवढी ताकद असते की कधीकधी विदंगाचा काढाही गर्भधारणेला रोखू शकत नाही' अशी सहज खपून जाईल अशी थाप ठोकत त्याने वेळ मारून नेली. राजा शूरसेन आनंदून गेला. त्याने अनेक रत्ने, जडजवाहीर आपल्या पट्टराणीला बहाल केली. इतकंच नाही, तर नव्याने जन्माला येणाऱ्या अपत्याच्या नावाने आत्ताच एक जहागिरी घोषित केली. आपल्याला अपत्य होणार असा वडील भूमिकेतून आनंदून गेलेला शूरसेन पुरुष म्हणून मात्र खट्टू झाला. रोज हवं तेव्हा, दिवसाच्या अगदी कोणत्याही प्रहरी उषादेवीच्या तोंडात किंवा तिच्या सुंदर गुलाबी योनीत लिंग सारून तो यथेच्छ आनंद लुटायचा. पण उषादेवी गर्भार राहिली आणि हा आनंद बंद झाला. पण पाण्याचा प्रवाहात एखादा अडसर आला तरी पाणी त्याला बगल देऊन दुसरी वाट शोधून वाहू लागते. आणि दुसरी वाट अनायासे तयारच असेल तर प्रवाह अगदी सहजपणे तिकडेच वळतो. उषादेवीबरोबरचा संभोग आनंद बंद झाल्यावर शूरसेनासमोर दुसरी संधी उपलब्ध झाली...

उषादेवीच्या गर्भवती राहण्याच्या बातमीनंतर सात दिवस उलटले होते. पहिल्यांदा उषादेवीने त्याच्या पुढ्यात बसून त्याचं लिंग चोखलं होतं त्या दिवसापासून आजपर्यंत सलग सात दिवस उपाशी राहण्याची शूरसेनाची ही पहिलीच वेळ. आता हे सगळं त्याला असह्य होऊ लागलं होतं. दिवसभराची राजकार्ये आटपून राजा शूरसेन आपल्या दालनात आला होता. सूर्य मावळला, दिवे लागले, दासांनी राजवाड्याच्या रस्त्यातल्या मशाली पेटवल्या; आणि इकडे आपल्या दालनात अस्वस्थ येरझाऱ्या मारणाऱ्या शुरसेनाच्या शरीरातही वासनेचा वडवानल पेटला. तेवढ्यात त्याला दरवाजात काहीतरी हालचाल जाणवली. कोणीतरी उभं होतं. तो सावध झाला.

"कोण आहे??" शूरसेनाने त्याच्या अधिकाराच्या आवाजात विचारलं. पण उत्तर आलं नाही. एक आकृती त्या दरवाजातून आत आली. शूरसेन त्या आकृतीकडे बघतच राहिला. अत्यंत आकर्षक कमनीय बांधा, त्या अर्धवट प्रकाशात उजळून दिसणारी तुकतुकीत सुंदर त्वचा, खांद्यावरून पुढे घेतलेले लांबसडक केस स्तनांची गोलाई अधिक उठावदार करत होते. चेहरा एका तलम कापडाने झाकलेला होता. सात दिवसांचा उपाशी राजा शूरसेन तापला. त्याचं लिंग राजदंडासारखं कडक झालं आणि धोतराचा तंबू झाला. राजा तिला हात लावायला दोन पावलं पुढे झाला तशी ती स्त्री राजाला थोडीशी हुलकावणी देऊन बाजूला झाली. पण राजाच्या हाती तिचं उत्तरीय वस्त्र लागलं आणि ते ओढलं गेलं, त्याबरोबर तिचे बेहद्द सुंदर स्तन उघड झाले. राजाची कानशिलं तापली. तो त्या स्त्रीला पकडण्यासाठी अधिक पुढे झाला, तिने पुन्हा हुलकावणी दिली. पण यावेळी तिचं कमरेचं वस्त्र निघालं. या तिच्या खेळामुळे राजा अधिकच उत्तेजित होत होता. आता अधिक थांबणं त्याला जवळपास अशक्य होतं आणि एकाच झपाट्यात त्या स्त्रीच्या कमरेत हात घालून तिला जवळ खेचलं आणि दुसऱ्या हाताने तिच्या चेहऱ्यावरचं तलम कापड बाजूला सारलं.

"प्रभादेवी!" आपल्या प्रथम पत्नीकडे बघून राजा शूरसेन आश्चर्यचकित झाला. गेला बराच काळ आपण आपल्या या प्रथम पत्नीकडे दुर्लक्ष केल्याची जाणीव राजा शूरसेनाला झाली. राज्याभिषेकापूर्वी एकेकाळी आपण दिवसरात्र हिच्या बाहुपाशात असे हेही शूरसेनाला आठवले. प्रभादेवीच्या सौंदर्याची तेव्हाही त्याला भुरळ पडली होती आणि आजही तिच्या या मादक अवताराने त्याला संमोहित केले होते. शूरसेन पुढे झुकला आणि तिच्या ओठांवर ओठ टेकवले.

शूरसेन राजा होता, रोज आखाड्यात व्यायाम करत असे, तलवारबाजी करत असे, शिवाय आठवड्यातून एकदा तरी लांबवर घोडेस्वारी करत फेरफटका मारून येण्याची सवय होती त्याला. साहजिकच त्याचं अंग पिळदार होतं. रूंद मजबूत खांदे, बळकट स्नायू यामुळे तो कमालीचा आकर्षक दिसत असे. त्यात त्याचे खांद्यावर रुळणारे सुंदर केस, टोकांना किंचित पीळ दिलेली मिशी, आणि पिंगट बोलके डोळे. उषादेवीच्या आहारी गेलेल्या आपल्या नवऱ्यावर प्रभादेवी कितीही नाराज असली तरी त्याचं हे रूप बघून, त्या डोळ्यांमधली तिच्यासाठी असणारी वासना बघून तिच्या काळजाचं पाणी झालं. नुसतीच शारीरिक जवळीक साधून उषादेवीपासून शूरसेनाला दूर करायचे एवढ्याच माफक उद्देशाने आलेली प्रभादेवी पुन्हा एकदा आपल्या पतीच्या प्रेमात पडली. आणि मनापासून तिने आपलं सर्वस्व त्याच्यासाठी खुलं केलं. आपल्या राजाला त्याच्या आसनावर बसवत राणी प्रभादेवी त्याच्या पुढ्यात गुडघ्यांवर बसली आणि तिने त्याच्या कडक लिंगाला धोतरातून मोकळं केलं. त्याच्या रूपाइतकंच त्याचं लिंगही देखणं होतं. प्रभादेवीने ते स्वतःच्या तोंडात सारलं.

"आह्ह्ह..." राजा शुरसेनाच्या तोंडून सुखाने किंकाळी बाहेर पडली. प्रभादेवीने ते लिंग आवेगाने चोखायला सुरुवात केली. तिचे लांबसडक केस, तिच्या शुभ्र पाठीवर पसरले होते. राजाने ते सगळे एकत्र करत आपल्या मुठीत धरले आणि राणी प्रभादेवीचं डोकं तो पुढे मागे करून आनंद घेऊ लागला. प्रभादेवीच्या चोखण्याच्या दैवी देणगीविषयी आपण गेल्या काही वर्षात पार विसरलोच कसे असा प्रश्न शूरसेनाला पडला. पण अर्थातच त्याने फार वेळ त्या विचारात घालवला नाही. आज आत्ता समोर आपली राणी आपल्यासमोर बसून आपलं लिंग मनसोक्त चोखते आहे एवढं पुरेसं होतं. अवघ्या काही क्षणातच राजा शूरसेनाने आपलं दाट कोमट वीर्य प्रभादेवीच्या तोंडात सोडलं. कितीतरी काळानंतर त्या वीर्याची चव प्रभादेवी चाखत होती. तिच्या योनीत कामरस वाहू लागला होता.

शूरसेनाने प्रभादेवीला दोन्ही खांद्यांना धरून उठवलं आणि तिला आपल्या पलंगावर आडवं केलं. वीर्यपतन होऊनही त्याचं लिंग अजून कडकच होतं. प्रभादेवीच्या चेहऱ्यावरचे अश्चार्यचे भाव बघून शूरसेन हसून म्हणाला,

"राणीसाहेब, आज इतक्या दिवसांनी आपण एकत्र आहोत, तर तुम्हाला लवकर सोडायचा आमचा मानस नाही..."

त्याच्या या बोलण्यावर राणी प्रभादेवीच्या चेहऱ्यावर लाजून लाली आली. तिचं रूप अधिकच खुललं.

"राणीसाहेब..." तिच्या हनुवटीला धरून शूरसेन म्हणाला, "तुम्ही काय सुंदर दिसता!" एवढं बोलून पुढे झुकत त्याने तिचं पुन्हा चुंबन घेतलं. मग तिला पलंगावर आडवं करून तिचे पाय फाकवले. तिची गुलाबी सुंदर योनी तिच्या कामरसाने लिबलिबीत झाली होती. शूरसेनाने तिथे आपलं तोंड खुपसलं आणि योनी पाकळ्यांचं जोरदार चुंबन घेतलं.

"परमेश्वरा...!!!" प्रभादेवी अत्यानंदाने विव्हळली. शूरसेनाने आपली जीभ तिच्या योनीत घुसवली. त्याच्या जिभेच्या हालचालीमुळे प्रभादेवी कामसुखाच्या लाटांवर लाटा अनुभवत होती. त्याचे ओठ तिचा मदनबिंदू छेडत होते. तिला अनेकदा कामपुरती देखील झाली. तिच्या योनीत वाहणारा कामरस तिच्या कामानंदाची साक्ष देत होता. शूरसेन आता उभा राहिला. त्याचं ताठर लिंग त्या ओल्यागच्च सुंदर योनीत शिरण्यासाठी आतुर झालं होतं. शूरसेनाने आपलं कडक लिंग राणी प्रभादेवीच्या योनीत अलगदपणे सारलं. कमरेची लयबद्ध हालचाल करत तो आता संभोगानंद लुटू लागला. सात दिवसांचा उपाशी, त्यात प्रभादेवीचं मादक रूप यामुळे राजा शूरसेन प्रचंड उत्तेजित होत वेगाने आपलं लिंग तिच्यात घुसवू लागला. त्याचा वेग वाढत गेला. त्याच्या प्रत्येक दणक्याबरोबर प्रभादेवी कामसुखाची नवी शिखरं पादाक्रांत करत होती जणू. आता फार काळ तग धरणं त्याला शक्य होणार नव्हतं. पुढच्या काही दणक्यातच राजा शूरसेनाने प्रथम पत्नी राणी प्रभादेवीच्या योनीत आपल्या वीर्याचा घडा रिता केला. आत्तापर्यंत तीन अपत्यांना जन्म देणाऱ्या प्रभादेवीची ती ऐसपैस योनी देखील शुरसेनाच्या वीर्याने पुरती भरून गेली. त्यातून बाहेर येणारं वीर्य प्रभादेवीने आपल्या बोटांवर घेऊन चाटून टाकलं. राजा आणि राणी दोघेही पलंगावर एकमेकांच्या बाहुपाशात पहुडले, अगदी तसेच जसे ते उषादेवी शूरसेनाच्या आयुष्यात येण्यापूर्वी असत.

त्या दिवसानंतर प्रभादेवीचं नशीब पालटलं. उषादेवी पट्टराणी असली तरी तिच्या गर्भारपणात गुंतून गेल्याने राजव्यवहारात प्रभादेवीचं महत्त्व प्रस्थापित झालं. शिवाय राजा शूरसेन स्वतःच्या कामतृप्तीसाठी आता राणी प्रभादेवीवरच अवलंबून होता. प्रभादेवीच्या तोंडाची आणि योनीची त्याला पुन्हा नव्याने चटक लागली आणि पाहता पाहता तो सहजपणे, त्याच्याही नकळतपणे तिच्या मुठीत गेला.

आपलं दुर्लक्षित उपेक्षित जगणं बदलण्यासाठी राणी प्रभादेवीने जो डाव टाकला होता, तो यशस्वी ठरला होता. पण, हे फार काळ असंच राहणार नव्हतं. हा डाव खेळताना प्रभादेवीकडून एक चूक घडली आणि या चुकीचा पुरेपूर फायदा पट्टराणी उषादेवी घेणार होती...