Note: You can change font size, font face, and turn on dark mode by clicking the "A" icon tab in the Story Info Box.
You can temporarily switch back to a Classic Literotica® experience during our ongoing public Beta testing. Please consider leaving feedback on issues you experience or suggest improvements.
Click here
आज पुन्हा एकदा नियतीने वेगळाच खेळ प्रियाबरोबर केला होता आणि अकस्मात दिनेशला तिच्यासमोर उभे केले होते... तिच्यासमोर तो उभा होता ते तिचा मुलगा म्हणून नव्हे तर तिचा भावी 'जावई' म्हणून... तिच्याच पोटचा एक अंकूर दुसऱ्या अंकुराबरोबर लग्नाच्या गाठीत बांधला जाणार होता... वाह रे नियती!... नियतीच्या ह्या अजब खेळात ना ती आपल्या मुलाचा स्विकार करू शकत होती ना त्याला आपले म्हणू शकत होती... आपल्या पहिल्या लग्नाबद्दल किंवा पहिल्या मुलाबद्दल तिने आजपर्यंत आपल्या दुसऱ्या नवऱ्याला किंवा मुलीला कळू दिले नव्हते... आणि तो भुतकाळ आपल्या नवऱ्यासमोर उघड करून तिला आपल्या आयुष्यात पुन्हा वादळ निर्माण करायचे नव्हते... इतकी वर्षे प्रामाणिकपणे संसार केल्यानंतर नवऱ्याला आपल्या पहिल्या लग्नाबद्दल कळले तर तो तिला विश्वासघातकी ठरवेल आणि ह्या वयात तिला वाऱ्यावर सोडेल ही भिती तिला वाटत होती...
तेव्हा हे गुपीत आपल्या नवऱ्यापासून तिला लपून ठेवायचे होते... तिच्या मुलीने तिला जेव्हा सर्वप्रथम तिच्या प्रियकराचे पुर्ण नाव सांगितले तेव्हाच तिच्या मनात शंकेची पाल चुकचुकली होती!... तो आपलाच मुलगा असावा अशी तिला दाट शंका होती पण ते तो भेटला तरच कन्फर्म होणार होते... आणि म्हणूनच आपला नवरा शहरात नसताना तिने दिपालीच्या प्रियकराला भेटायला बोलावले होते... त्याला विचारल्यावर आता सगळे स्पष्ट झाले होते आणि म्हणून त्यांच्यासमोर आपले गुपित उघड न करता तिने त्यांना एकमेकांना विसरून जाण्याबद्दल सांगितले होते... पण ते दोघे ऐकत नव्हते तेव्हा नाईलाजास्तव तिला त्यांच्याजवळ आपला भुतकाळ उघड करावा लागला होता...
******
अश्या तऱ्हेने दिपालीच्या मम्मीने तिची कहाणी आमच्यासमोर उघड केली!...
ती सांगतेय ते आम्ही लक्षपुर्वक ऐकत होतो... जसजसे ती सांगत होती तसतसे एक एक पान आमच्यासमोर उघडे होत होते... तिची कहाणी ऐकून आम्हाला कधी आश्चर्य तर कधी दु:ख तर कधी कणक वाटत होती... तिचे आयुष्य कसल्या कसल्या कसोटीतून पार पडत गेले ते ऐकून आम्ही दोघेही भारावून गेलो होतो... तिची कहाणी संपली तेव्हा दिपाली तिच्या गळ्यात पडून रडत होती... दोघी मायलेकी एकमेकींच्या गळ्यात पडून आपल्या भावनांना वाट करू देत होत्या...
माझ्या मनात विचारांचे एक वेगळेच वादळ उठले होते... दिपालीची मम्मी जर माझी खरी आई होती तर मग माझ्या वडीलांनी मला ते का सांगितले नाही?... ते जर मला लहान असताना घेवून गेले होते आणि त्यांनी माझ्या त्या गावी असलेल्या मम्मीबरोबर दुसरे लग्न केले होते तर त्या मम्मीने तरी मला सांगायला पाहिजे होते की मी त्यांचा खरा मुलगा नाही तर सावत्र मुलगा आहे ते... अर्थात! त्याने काही फरक पडणार नव्हता... जरी ती माझी सावत्र आई असली तरी तिने मला सख्ख्या मुलीपेक्षा जास्त प्रेम केले होते... आत्ता दिपालीच्या मम्मीने सांगितले म्हणून नाहीतर मला कधी आयुष्यात हे कळले नसते की ती गावी आहे ती माझी सावत्र आई आहे ते...
पण माझ्या पुढे माझी खरी मम्मी कोण हा प्रश्न नव्हताच!... माझ्या पुढे मोठा प्रश्न होता तो दिपालीचा... दिपालीच्या मम्मीच्या सांगण्यावर विश्वास ठेवला तर दिपाली माझी 'बहिण' लागत होती... आम्ही एकाच आईच्या पोटी जन्मलेलो होतो तेव्हा आम्ही 'भाऊ-बहिण' होतो... मग आम्ही आता कसे काय लग्न करू शकत होतो?? कायद्याने आमच्या लग्नाला परवानगी नव्हतीच... जरी आमच्या ह्या नात्याबद्दल फक्त तिच्या मम्मीला आणि आता आम्हा दोघांना फक्त माहीत होते... पण उद्या जेव्हा माझ्या वडीलांना हे कळेल तेव्हा ते पण आम्हाला परवानगी देणार नव्हते... मग अश्या परिस्थितीत आम्ही कसे काय एकमेकांचे होवू शकत होतो???
अरे बाप रे!! मी आणि दिपालीने काय काय केले आहे!... आम्ही सेक्सची सगळी मजा अगदी भरभरून लुटली आहे... हिच ती दिपाली... जिने माझा लंड चोखला आहे, आपल्या योनीत घेतला आहे... हिच ती दिपाली... जिला मी पुर्ण नागडी करून असंख्य वेळा झवले आहे... रानटी जनावरासारखे आम्ही कित्येकदा झवलो आहे... तिच्या मम्मीला जर हे कळले तर काय होईल?? तिला जर समजले की आम्ही सेक्सची सगळी मजा लुटली आहे तर तिला काय वाटेल?? आमच्यात फक्त भावनिक संबंध नाही तर शारिरीक संबंध आहेत हे जर तिला कळले तर तिला काय वाटेल???
सगळ्यात महत्वाचे म्हणजे आता दिपालीला काय वाटेल?? ती मला आपला प्रियकर मानेल की भाऊ? माझ्याशी ती आता शारिरीक संबंध ठेवेल का?... आता आम्हाला एकमेकांकडे बघून कामवासना जाणवेल का? एकमेकांसमोर आता आम्ही नग्न होवू का? आम्ही एकमेकांना स्पर्श करून कामोत्तेजीत होवू का? मला ती झवायला देईल का? माझ्याकडून ती आता झवून घेईल का??? आम्ही ते कसून झवायचो तसे पुन्हा झवू का?? ह्या सगळ्या प्रश्नांची उत्तर दिपालीकडे होती... पण तेथे मी तिला ते विचारू शकत नव्हतो... दिपालीला नंतर एकांतात ते मला विचारावे लागणार होते...
तिच्या मम्मीने उघड केलेल्या सत्यानंतर तिला काय वाटतेय आणि तिचे काय विचार आहेत हे आता फक्त दिपालीच सांगू शकत होती... तेव्हा मी त्या दोघींचे रडणे थांबायची वाट पाहू लागलो.. दोघी अजुनही रडत होत्या पण आता त्यांच्या रडणाचा भर ओसरला होता... हळु हळू त्या दोघी शांत होत गेल्या... नंतर काही मिनीटे आम्ही असेच शांत बसून राहिलो... त्या दोघी आता पुर्ण सावरल्या असतील ह्याची खात्री झाल्यावर शेवटी मी बोलायला सुरुवात केली...
"आता मग आपण काय करायचे? कसला निर्णय घ्यायचा??"
"निर्णय काय घ्यायचा? मी सांगितले तुम्हाला आधीच... तुम्ही दोघे एकमेकांना विसरून जा... लग्नाचा तर विचार पण करू नका..." दिपालीची मम्मी म्हणाली.
"अहो पण..." मी बोलायला गेलो तर त्यांनी मला थांबवत म्हटले.
"हे बघा... मला कल्पना आहे की तुम्हाला ते थोडे जड जाईल... सुरुवातीला तुम्हाला हा निर्णय पचनी पडणार नाही... पण हळु हळू सवय होईल... एकमेकांबद्दलच्या ह्या प्रेमाच्या भावना तुम्हाला नष्ट करायच्या असतील तर तुम्हाला वेगळे व्हायला पाहिजे... दिपाली, मी तुला म्हटले तसे तू हा जॉब सोडून दे... आपोआप तुझे ह्याच्याशी संबंध संपून जातील..."
"अहो पण... असे कसे संबंध लगेच संपून जातील... हे संबंध इतके तकलादू आहेत का??" मी म्हणालो.
"नसतील... पण इतके दृढही नाहीत की तुटणार नाहीत... वेळीच हे लक्षात आले आहे तर स्वत:ला सावरा... आणि एकमेकांना विसरून जा..." तिची मम्मी म्हणाली.
"ठिक आहे... विसरून जावू... पण आम्ही हे कसे विसरू... की आम्ही भाऊ-बहिण आहोत ते?... ही माझी बहिण आहे, मी हिचा भाऊ आहे हे आम्ही कसे काय विसरू शकतो?... मला एक बहिण आहे, हिला एक भाऊ आहे ह्याचा विसर आता आम्हाला कसा काय पडणार?... आम्ही प्रेमाचे नाते विसरू पण भाऊ-बहिणीचे नाते कसे काय विसरू शकतो??" मी त्यांना प्रश्न करून कोड्यात टाकले...
"हे बघ दिनेश... तुम्ही कदाचित भाऊ-बहिणीचे नाते विसरू शकणार नाहीत... पण तुम्ही उघडपणे ते नाते लावू पण शकणार नाहीत... आपल्या तिघांना फक्त हे माहीत आहे आणि चौथ्या कोणाला ते माहीत पडले नाही पाहिजे... तेव्हा तुम्ही ते नातेही विसरून जायचा प्रयत्न करा... तुम्ही एकमेकांपासून दूर जा... म्हणजे आपोआप तुम्ही ते विसरून जाल... तू नागपुरला कायमचा निघून जा... म्हणजे तुला ते विसरायला जड जाणार नाही..." दिपालीची मम्मी म्हणाली...
'दिपालीला विसरून जायचे? तिला कधी भेटायचे नाही? ती पुन्हा कधी मला दिसणार नाही? तिचे ते चालणे, बोलणे, हसणे, रडणे... कध्धी कध्धी मला पुन्हा पहायला मिळणार नाही??... असे कसे होवू शकते?... मग आम्ही घेतलेल्या शपथांचे काय?? आम्ही एकमेकांना दिलेल्या वचनांचे काय? कसे काय आम्ही एकमेकांशिवाय आयुष्य घालवू शकतो? दिपालीशिवाय आपण आयुष्य जगू शकू का?? ओह गॉड! हेल्प मी! मी काय करू?? काय मार्ग काढू यातून??'
माझ्या मनात विचारांचे हे वादळ घोंगावत होते... अचानक मला काहितरी सुचले!... तो विचार मनात आला आणि माझ्या मनात आशेची एक पालवी फुटली! मी पटकन दिपालीच्या मम्मीला विचारले...
"पण मम्मी... एक विचारू का?... म्हणजे तुम्ही राग मानू नका... तुम्ही इतके सांगताय म्हणजे ते खरे असेल... पण तरीही आम्हाला ते इतक्यात लगेच पटणे खूप कठिण आहे... तेव्हा तुम्ही जे काही सांगितले... त्याची सत्यता आम्हाला कशी पटू शकेल?.. आय मीन! तुमच्याकडे तुम्ही सांगितले त्याचा काही पुरावा आहे का? आम्ही खरोखर भाऊ-बहिण आहोत हे तुम्ही आम्हाला काही पुरावा देवून पटवून देवू शकाल का? तर मी त्यावर विश्वास ठेवेल आणि तुमच्या म्हणण्यावर नक्की विचार करेन..."
मला कसे काय ते सुचले कोणास ठाऊक?... त्यांनी जे सत्य आमच्यासमोर उघड केले त्याचा पुरावा त्या जर देवू शकल्या तरच त्यावर विश्वास ठेवता येणार होता... बुडत्याला काडीचा आधार म्हणतात तसे तो विचार मी बोलून दाखवला!... जर त्यांच्याकडे काही पुरावा नसेल तर त्या ते सिद्ध करू शकत नव्हत्या आणि आम्ही त्यांना नकार देवून एकमेकांशी लग्न करू शकत होतो... त्यांच्याकडे पुरावा नसावा आणि आमचा लग्नाचा मार्ग सुकर व्हावा अशी वेडी आशा माझ्या मनात फुलली! मी उत्सुकतेने त्या काय उत्तर देतात हे पाहू लागलो... दिपालीही माझ्या 'डिप्लोमॅटीक' प्रश्नाने चमकली होती आणि आपल्या मम्मीकडे उत्सुकतेने पहात होती...
दिपालीची मम्मी काही क्षण विचार करत राहिली आणि मग ती माझ्याकडे पहात म्हणाली,
"माझ्या माहेरी पुण्याला माझी एक बॅग आहे, ज्यात मी माझी काही जुनी कागदपत्रे आणि फोटो वगैरे ठेवले आहेत... त्यात तुम्हाला पाहिजे तो पुरावा आहे... माझ्या त्या बॅगेतील कागदपत्राबद्दल माझ्या आई-वडिलांनाही माहीत नाही... ती बॅग तेथे लॉक असते आणि त्याची चावी माझ्याकडे इथे आहे..."
"हंम्म्म...," त्यांचे उत्तर ऐकून मी हिरमुसला झालो की त्यांच्याकडे पुरावा होता... पण काय पुरावा आहे आणि तो कितपत खरा आहे हे पहाणे गरजेचे होते... तेव्हा मी त्यांना म्हणालो,
"ठिक आहे... मग मम्मी, तुम्ही एक काम कराल? त्या बॅगेतील ती जी काही पुराव्याची कागदपत्रे आहेत... ती आम्हाला दाखवाल??... तुम्ही ती कागदपत्रे घेवून या आणि आम्हाला दाखवा... सगळी नाही तरी दोन/तीन कोठलीही कागदपत्रे आणा ज्यावरून आमची खात्री होईल की तुम्ही सांगताय ते खरे आहे ते... तुमचे पुरावे पाहून आम्ही जरूर योग्य तो निर्णय घेवू... हो की नाही दिपाली? तू काय म्हणतेस??" असे बोलून मी दिपालीला विचारले...
"आता मी काय सांगू?...," दिपालीने गोंधळत म्हटले. खरे तर जे चालले त्याचा फार मोठा धक्का तिला बसला होता आणि मोस्टली ती गप्पच होती... तेव्हा मी सांगतोय त्याला तिने निमुटपणे दुजोरा दिला, "मम्मीकडे तसा जर काही पुरावा असेल तर पाहू आपण... मग ठरवू काहितरी..."
मग आमचे असे ठरले की दुसऱ्याच दिवशी दिपालीची मम्मी पुण्याला आपल्या माहेरी जावून ती पुराव्याची कागदपत्र घेवून येईल आणि आम्हाला दाखवेल... तिची मम्मी सकाळी जावून तेथे तासभर थांबून कागदपत्र घेवून लगेच परत येणार होती. दिपालीचे पप्पा पण पुण्यालाच गेलेले होते पण ते तिच्या मम्मीच्या माहेरी न रहाता हॉटेलवर रहात होते तेव्हा तिच्या मम्मीला त्यांनी बघायचा प्रॉब्लेम नव्हता...
नंतर मग मी दिपालीच्या मम्मीला नमस्कार करून त्यांच्या रूममधून बाहेर पडलो... दिपाली मला दरवाज्यापर्यंत सोडायला आली... आम्ही एकमेकांचा हात हातात घेतला आणि अगतिकपणे एकमेकांकडे पाहिले... मग आम्ही दोघांनी एकमेकांना दिलासा दिला आणि दैवावर विश्वास ठेवून जे काही पुढे होईल त्याला सामोरे जायचा निर्णय घेतला... त्या दिवशी त्या घरात शिरताना जो मी दिनेश होतो तो बाहेर पडताना वेगळाच झालो होतो... एक नवीनच नाते घेवून मी तेथून बाहेर पडत होतो...
******
दुसऱ्या दिवशी संध्याकाळी मी अधीरतेने माझ्या फ्लॅटवर दिपालीची वाट बघत होतो... आदल्या दिवशी तिच्या मम्मीने आमच्या नात्याचे रहस्य आमच्यासमोर उघड केले होते आणि आम्हाला आयुष्यातील सगळ्यात मोठा शॉक दिला होता! त्यांच्याकडून मी माझ्या घरी आलो तेव्हापासून बाहेरच पडलो नव्हतो. रात्रीही मला खूप ऊशीरापर्यंत झोप लागत नव्हती... सतत तेच विचार मनात येत होते आणि आता पुढे काय होणार ह्याची चिंता मनाला लागून राहिली होती. त्या दिवशी सकाळी मी ऊशीराच उठलो. ऑफिसला जायचा तर जराही मूड नव्हता तेव्हा फोन करून मी येणार नाही हे सांगून ठेवले आणि दिवसभर लोळत पडलो होतो...
दिपालीचा सकाळी पहिला फोन आला आणि तिने सांगितली की तिचीही अवस्था माझ्यासारखीच होती... ती सुद्धा आज ऑफीसला गेली नाही आणि घरीच राहिली... तिची मम्मी सकाळीच पुण्याला गेली होती... आता तिने पुरावे आणल्यानंतर आपण काय करायचे ह्याबद्दलच आम्ही चर्चा करत होतो... दिवसभर ती दर तासाभराने फोन करत होती आणि आम्ही बोलत होतो... काय झाले, काय होत आहे आणि काय होणार ह्याबद्दल चर्चा करून करून आम्हाला कंटाळा आला... जे होईल ते होईल... आपण परिस्थितीनुसार निर्णय घेवू असे ठरवून शेवटी दुपारी आम्ही दोघेही झोपून गेलो...
संध्याकाळी जाग आल्यावर मी ताडकन उठलो!... दिपालीचा गेले ३ तास फोन आला नव्हता आणि ती कधीही माझ्या घरी ते पुरावे घेवून येणार होती... पटकन उठून मी भरभर आवरले... अंघोळ वगैरे करून मी तयार होवून बसलो... दिपालीला फोन करून कधी येतेय असे विचारावेसे वाटले पण म्हटले ती येणार हे नक्की होते... फक्त अर्धा एक तास मागे-पुढे होणार होते... तेव्हा असेच बसून मी टिव्ही बघत तिची यायची वाट पाहू लागलो...
साडे सहा वाजता माझ्या घराची बेल वाजली... मी पटकन जावून दरवाजा उघडला आणि दिपाली दारात होती!... तिचा चेहरा पडलेला होता त्यावरून मी ओळखले की न्युज गूड नव्हती!... तिला मी आत घेतले आणि दरवाजा लावला... ती सरळ चालत माझ्या बेडरूममध्ये गेली आणि बेडवर पडली... तिच्या हातातील बॅग तिने बाजुला टाकली होती... मी ती बॅग घेतली आणि त्यातील कागदपत्रे काढून पाहू लागलो...
दिपालीच्या मम्मीचे माझ्या पप्पांशी झालेल्या लग्नाच्या मॅरेज सर्टीफिकेटची कॉपी, त्यांच्या घटस्फोटाच्या पेपरची कॉपी, झालेच तर त्या दोघांच्या त्यावेळेचा एकत्र फोटो, मी दीड-दोन वर्षाचा असतानाचा त्यांच्याबरोबरचा फोटो, दिपालीच्या मम्मीबरोबरचा माझा फोटो... असे सगळे पुरावे त्यात होतो... मला माझ्या लहानपणीचे फोटो माहीत होते तेव्हा फोटोतील मुलगा म्हणजे मी होतो हे मी ओळखले... तसेच माझ्या वडीलांचेही तरुणपणीचे फोटो मला माहीत होते तेव्हा त्या फोटोमध्ये तेच होते हे पण मी ओळखले...
एकूण सगळे पुरावे सिद्ध करत होते की दिपालीची मम्मी माझी खरी आई होती! दिपाली आणि माझे वडिल वेगवेगळे होते पण आई एकच होती! म्हणजे दिपाली आणि मी बहिण-भाऊ होतो! मी ते सगळे पुरावे पहात होतो तोपर्यंत दिपाली शांत पडून होती आणि माझ्या चेहऱ्यावरील बदलते भाव निरखत होती... सगळे पाहून झाल्यावर मी तिच्याकडे पाहिले आणि निराशेच्या स्वरात म्हणालो,
"हंम्म्मऽऽऽ... सगळे पुरावे खरे आहेत!... ह्यावरून सिद्ध होते की तुझी मम्मी माझी खरी मम्मी आहे... आपण दोघे बहिण-भाऊ आहोत!"
ते ऐकून दिपालीच्या डोळ्यात टचकन पाणी आले!... तिला ते माहीत होते पण तिला शेवटचा दुजोरा माझ्याकडून ऐकायचा होता. तो तिने ऐकला आणि तिचा बांध फुटला!... झटकन उठून तिने मला मिठी मारली आणि ती धाय मोकलून रडायला लागली!... मी पुरुष असून माझेही डोळे पाणवले आणि मी पण रडायला लागलो... बराच वेळ आम्ही दोघे एकमेकांना मिठी मारून रडत राहिलो... माझ्यापेक्षा दिपाली जास्त रडत होती... माझ्यापेक्षा तिचे मन जास्त हळवे होते तेव्हा तिला जास्तच दु:ख होत होते...
अर्थात! मी पण दु:खी होतो! तिला मिठीत घेवून रडताना असे वाटत होते जसे काही ही आमची शेवटी मिठी होती... पुन्हा कधी दिपालीला असे कवेत घ्यायला मिळणार होते की नाही ही शंका मनात होती... पुन्हा कधी आम्ही इतके जवळ येवू की नाही अशी भिती मनात होती... त्यामुळे ती मिठी सोडवतच नव्हती... एकमेकांना घटट पकडून आम्ही रडत बसलो होतो...
हळु हळू आमचा रडण्याचा भर ओसरला आणि आम्ही शांत होत गेलो... आणि मी शांत झालो आणि नंतर दिपाली शांत होत गेली... नंतर आम्ही रडायचे थांबलो आणि काही मिनीटे तसेच एकमेकांना मिठीत घेवून बसून होतो... नंतर मग दिपाली उठली आणि टॉयलेटमध्ये गेली... दहा मिनीटानंतर ती फ्रेश होवून आली... मी पण पटकन जावून तोंडावर पाणी मारून वगैरे फ्रेश होवून आलो... टॉयलेटच्या दरवाज्यातून मी दिपालीला पाहिले...
दिपाली माझ्या बेडवर पहुडली होती... एक पाय किंचीत दुमडून तर एक हात आपल्या डोक्यावर ठेवून ती डोळे मिटून पडली होती. तिने गुलाबी रंगाचा पंजाबी ड्रेस घातला होता जो थोडा टाईट होता आणि त्यातून तिची फिगर उठून दिसत होती! तिच्या छातीचे उभार श्वासाच्या गतीवर तालबद्धपणे वर-खाली होते होते... तिच्या त्या मादक पोजमधील अंगावरून माझी नजर फिरली आणि एक उत्तेजनेची लहेर माझ्या अंगात सळसळून गेली...
अरे पण ही माझी बहिण आहे!! हिच्याकडे मी असे काय पहातोय??... हिच्याकडे आता मला असे वासनेच्या नजरेने बघायची परवानगी नाही!... हिला आता मी असे उत्तेजीत होवून पहायला नाही पाहिजे... ते पाप आहे! समाज ह्याची मला परवानगी देत नाही!... गॉड! काय हा खेळ मांडला आहेस माझ्याशी?? माझ्या प्राणप्रिय सखीला मी ह्या प्रेमाच्या नजरेने पाहू शकत नाही?? कसली ही थटटा आमच्याशी केलीस??...
विचारांच्या ह्या कल्लोळात मी दिपालीच्या जवळ गेलो... तिच्या बाजुला मी पडलो पण तिला चिकटलो नाही... न जाणो मी तिला जवळ घ्यायचो आणि तिने मला दूर ढकलले तर?... ह्या विचाराने मी तिच्यापासून चार बोटाचे अंतर ठेवून तिच्या बाजुला पडलो होतो... वर छताकडे पहात मी शुन्यात नजर लावली... दिपालीला जेव्हा जाणवले की मी तिच्या बाजुला पडलोय पण तिला स्पर्श केला नाही तेव्हा तिने वळून माझ्याकडे पाहिले... मी पण मान वळवून तिच्याकडे पाहिले.. आम्ही दोघांनी एकमेकांच्या नजरेतील भाव ओळखले... आणि झटकन एकमेकांना मिठी मारली!
पुन्हा आम्ही काही मिनीटे एकमेकांना मिठी मारून पडून राहिलो... नंतर मग मी पाठीवर सरळ झालो आणि दिपालीला कवेत घेवून पडून राहिलो... काही क्षण शांततेत गेल्यावर दिपालीने बोलायला सुरुवात केली...
"दिनेश... आता काय करायचे आपण? काय निर्णय घ्यायचा??"
"काय सांगू आता मी तरी?... कालचा दिवस आपल्या आयुष्यात आला नसता तर बरे झाले असते!... काही कारणाने मी तुझ्या घरी जायचे रद्द केले असते तर खूप बरे झाले असते..." मी विषन्नपणे म्हणालो.
"त्याने काय फरक पडला असता?... जे काल कळले ते नंतर कधीतरी कळले असते... कधी ना कधी ते कळलेच असते ना..." ती म्हणाली.
"हो!... ते तर आहेच... कालचे मरण अजून पुढे ढकलले गेले असते एवढेच..." मी म्हणालो.
"पण किती स्ट्रेंज नाही... तु आणि मी बहिण-भाऊ... ह्या जगात इतके स्त्री-पुरुष आहेत... आपल्याला आजपर्यंत अनेक मुलेमुली मित्र म्हणून भेटले... पण आपणच एकमेकांच्या जवळ आलो... आपल्यातच प्रेम जमले... आणि नियतीचा खेळ बघ... आपण भाऊ-बहिण निघालो..." दिपाली मलूलपणे म्हणाली.
"आपण किती मजा केली... किती सेक्सचा मनमुराद आनंद घेतला... आपल्याला पुसटशीही कल्पना नव्हती की आपण भाऊ-बहिण आहोत..." मी भूतकाळ आठवत म्हणालो...
"बघ ना... निव्वळ कोणीतरी सांगतेय म्हणून आपण मानायचे की आपण बहिण-भाऊ आहोत... एक नाते चिटकून दिले... झाले!... आता त्या नात्याचे निर्बंध स्विकारा!... जबरदस्तीच ह्यांची..." दिपालीने फणकाऱ्यात म्हटले.
"असे काही नाही, दिपाली... जर आपल्याला मान्य नसेल तर आपण हे निर्बंध झुगारून देवू शकतो..." मी त्वेशाने
म्हटले.
"अरे पण कसे शक्य आहे ते?... ही लोक आपल्याला एकत्र येवून देणार नाहीत..." दिपालीने म्हटले.
"का नाही?... हे बघ, दिपाली... मला एक सांग... तुझे माझ्यावर प्रेम आहे की नाही?" मी तिला विचारले.
"हे काय विचारण झालं?... स्वत:पेक्षा जास्त..." दिपाली म्हणाली.
"आणि तुला मनापासून वाटते ना की माझ्याशी लग्न करावे, माझ्याबरोबर पुढचे सगळे आयुष्य घालवावे?"
"ते तर माझे स्वप्न आहे... माझा ध्यास आहे!" दिपालीने अभिमानाने उत्तर दिले.
"मग तुला जर मी सांगितले की आजची ही आपली शेवटची भेट आहे... पुन्हा आपण कधीही असे भेटणार नाही... तर
तुला काय वाटेल?" मी पटकन विचारले.
"काय??... काय म्हणालास??" दिपालीने दचकून विचारले.
"तुला माझ्याशी लग्न नाही करता येणार की पुढचे आयुष्य माझ्याबरोबर नाही काढता येणार... तर तू काय
करशील??" मी विचारले.
"तर मी वेडी होईल... मी जीव देईल..." दिपाली त्वेशाने म्हणाली.
"म्हणजे तू स्वत:च्या जीवापलीकडे माझ्यावर प्रेम करतेस... अगदी स्वत:च्या जीवाचीही तुला पर्वा नाही..."
"ते तुला माहीत आहे, दिनेश... विचारायची गरज काय... तुझ्यावरून मी माझा जीव ओवाळून टाकेन... तू जर म्हणालास 'आपण आत्ता जीव देवुया' तर मी हसत हसत तयार होईल..." दिपालीने आवेगाने म्हटले.
"त्याची गरज नाही, दिपाली... आपल्या प्रेमासाठी आपण आपला जीव द्यायची काही गरज नाही... आपल्या प्रेमासाठी आपण जगायचे... ह्या जगाच्या नाकावर टिच्चून आपण एकत्र जगायचे... का म्हणून आपण आपले आयुष्य संपवायचे? उलट आपले आयुष्य ताठ मानेने जगायचे..." मी ठामपणे म्हणालो...
"हो रे... पण मी तेच म्हणतेय... ही लोक आपल्याला तसे जगू देणार नाहीत... माझी मम्मी... तुझे पप्पा... आपल्याला कदापी एकत्र येवू देणार नाहीत..." दिपालीने काळजीच्या स्वरात म्हटले.
"ठिक आहे... ते आपल्याला एकत्र येवू देणार नाहीत... पण कधी? आपण जर त्यांच्याबरोबर राहिलो तर ना..." मी
म्हणालो.
"म्हणजे काय? आपण घर सोडायचे? पळून जायचे??" दिपालीने विचारले.
"येस्स... आपण ह्या सगळ्यांपासून दूर निघून जायचे... आपण दोघेही सज~झान आहोत, कमवते आहोत... आपण कोठेही राहू शकतो... जगाच्या पाठीवर कोठेही जावू शकतो..." मी म्हणालो.
"अरे पण..."
दिपाली काहितरी म्हणायला गेली तर मी तिला थांबवत म्हणालो,
"आता पण नाही आणि बीन नाही... आता आपण निश्चय करायचा... गुपचूप सगळे ठरवायचे... गुपचूप सगळी तयारी करायची... आणि एक दिवस पळून जायचे... बॅन्गलोर, हैदराबाद, दिल्ली अश्या दूरच्या शहरात जावून आपण रहायचे... थोडे दिवस तेथे राहून नंतर ओव्हरसीज जॉब बघायचा आणि कोठल्यातरी दुसऱ्या देशात जावून रहायचे... तेथे आपल्याला डिस्टर्ब करणारे कोणी नसतील... आपले खरे नाते जाणणारे कोणीही नसतील... ह्या जालीम जमान्याच्या नजरेपासून आपण दूर राहुया..." आवेगात मी डायलॉग मारला!
"अरे हो रे... माझी काही हरकत नाही रे असे करायला... मी आनंदाने तुझ्याबरोबर येईल...," दिपाली हसत हसत म्हणाली आणि पुढे चिंतेने बोलली, "अरे प्रॉब्लेम वेगळाच आहे... आपण कितीही भाऊ-बहिणीचे नाते झुगारून दिले तरी सत्य बदलत नाही... शेवटी काही झाले तरी आपण खरच भाऊ-बहिण आहोत... ते काही केल्या मनातून जाणारच नाही..."
"कोण म्हणत असं?... आपण तो विचार मनात आणायचा नाही... ते नाते मनात ठेवायचे नाही..." मी ठामपणे म्हणालो.
"अरे पण मन हे मन असते... त्याला बंधन घालता येत नाही... मनात जर ते नाते आले तर ते झटकता येत नाही..." दिपाली उदासपणे म्हणाली.
"म्हणजे आपल्याला नव्याने चिकटलेले हे नाते आपल्या संबंधात प्रॉब्लेम करू शकतील असे तुला वाटतेय का?
आपल्या प्रेमाच्या भावनेवर ह्या नात्याचे बंधन येईल असे तुला वाटते का?" मी दिपालीला विचारले.
"कदाचीत... मी नक्की नाही सांगू शकत... पण सध्यातरी ह्या नात्याचा जोखड माझ्या मनावर आहे..." दिपाली विषन्नपणे म्हणाली.
"ठिक आहे... जर असे असेल तर ह्या नात्याचा हा जोखड आपल्याला झुगारून द्यायला हवा... ह्या नात्याचे बंधन आपण तोडून काढायला हवे..." मी म्हणालो.
"हो!... पण ते कसे करणार?... कसे शक्य आहे ते??" दिपालीने मलुलपणे विचारले...
"एक उपाय आहे... हे आपले नवीन नाते आपल्याला जाचक आहे का हे तपासून पहायला एक मार्ग आहे..." मी शांतपणे म्हणालो.
"कसला मार्ग?" दिपालीने उत्सुकतेने विचारले.
"आपण आत्ता ह्या क्षणी... सेक्स करुया... पहिले जसे आपण सेक्सची मजा घेत होतो तशी मजा आत्ता करुया... पाहू तरी आपल्या ह्या नवीन नात्याने आपल्यावर काही परिणाम झाला आहे का ते... ह्या नवीन नात्याच्या सावटाखाली आपण पहिल्यासारखेच उत्तेजीत होवू शकतो का ते... बोल!... करायचे का आत्ता? आहे का तुझी तयारी त्यासाठी??" मी तिला विचारले.
"मला तर काहीच समजत नाही... तू सांगशील ते मी ऐकेन..." दिपाली दडपणाखाली म्हणाली.
