Once Upon a Time Ch. 05

किरणप्रभा नदीच्या काठाकाठाने विश्वभूषण आपल्या घोड्यावरून राजधानी भद्रप्रस्थकडे प्रवास करत होता. सकाळी जंगल सोडलं तेव्हा हवेत छान गारवा होता. पण आता मात्र सूर्य चांगलाच वर आला. शिवाय आता रस्त्यावर फारशी झाडीही नव्हती. सगळाच प्रवास उन्हातून सुरू होता. तेवढ्यात त्याला एक मोठं डेरेदार झाड दिसलं. आजूबाजूला छान गवतही होतं. म्हणजे घोड्यालाही चांगला खुराक उपलब्ध होता. इथेच थांबावं आणि उन्हं उतरल्यावर पुढचा प्रवास करावा असं विश्वभूषणच्या मनात आलं. तो घोड्यावरून एका ढांगेत उतरला. विश्वभूषण त्या झाडाच्या सावलीत विसावला. सोबतची शिदोरी उघडून त्याने पेटपूजा केली. शेजारी किरणप्रभा नदी शांतपणे वाहात होती. जेवण झाल्यावर हात तोंड धुवून पोटभर पाणी पिऊन सुस्तावलेला विश्वभूषण झाडाच्या सावलीत आडवा झाला. सकाळपासूनच्या प्रवासाचा थकवा होता. उन्हामुळे ग्लानी आल्यासारखं झालं होतंच, त्यात भरपेट जेवण झाल्यावर चांगलीच सुस्ती आली होती. डोळ्यावर आपला हात आडवा धरून विश्वभूषण झोपला आणि अवघ्या काही क्षणात घोरूही लागला.

किती वेळ तसा झाला कुणास ठाऊक पण कसल्याश्या आवाजाने विश्वभूषणला जाग आली. अचानक गाढ झोपेतून जागा झाल्याने आपण कुठे आहोत, काळ काय वेळ काय हे समजायला दोन तीन क्षण गेले. तो येणारा आवाज कसला आहे हे समजायला अजून काही काळ गेला. थोडी जाग आल्यावर त्याच्या लक्षात आलं स्त्रियांच्या खिदळण्याचा हा आवाज होता. त्याने बसल्या ठिकाणाहून आजूबाजूला बघितलं तर कोणीच दिसत नव्हतं. तो आपल्या जागेवरून उठला आणि झाडाच्या दुसऱ्या बाजूला गेला. आवाज नक्कीच त्या दिशेने येत होता. थोडं बाजूला होत त्याने झाडाच्या बाजूला असणाऱ्या झुडपाच्या पलीकडे बघितलं. बरोबर दोन फांद्यांच्या मधून त्याला दिसलं दोन स्त्रिया हसत गप्पा मारत नदीच्या किनाऱ्यावरच्या एका मोठ्या दगडावर बसल्या आहेत. त्यांच्या बाजूला पाण्याचे दोन मोठे हंडे ठेवलेले आहेत. पाणी भरायला आल्या असाव्यात, असा विश्वभूषणने विचार केला. परत जाऊन झाडाखाली आडवं व्हावं असा त्याने विचार केला, पण अगदी अर्धाच क्षण.

त्याचे पाय काही तिथून निघेनात. याचं कारण म्हणजे दोघी स्त्रिया अतिशय सुंदर होत्या. एक होती जरा वयाने मोठी. चाळीशीच्या पुढचीच असावी. टोकदार तरतरीत नाक, पातळ जिवणी. दाट केस, अगदी नितंबाच्या गोलाईला टेकणारे. पण काळ्या केसांमध्येच कुठेतरी त्या स्त्रीचं वय दर्शवणारी एखादी रुपेरी छटा. तिच्या अंगावर विशेष आभूषणं नव्हती. मोठ्या गरगरीत स्तनांना झाकणारं एक पिवळं वस्त्र मागे बांधलेलं, बाकी तिची गोरी पाठ उघडीच. आणि कंबरेला तसलंच एक वस्त्र नेसलेलं. कानावर एक रानफूल अडकवलेलं.

पण कसल्याच आभूषणांशिवायही ती स्त्री मोठी तेजःपुंज दिसत होती. डोळ्यात चमक आणि हालचालींत कमालीचा आत्मविश्वास. दुसरी स्त्री मात्र एकदम कोवळी, जेमतेम वीस वर्षं वयाची असेल. एकदम लख्ख गोरीपान. त्या गोऱ्या अंगावर मोकळे सोडलेले तिचे काळेभोर दाट केस, मोठं कपाळ, पातळ नाक, निळसर घारे डोळे. त्या डोळ्यांत अतिशय अल्लड भाव. पहिल्या स्त्रीसारखे हिचे स्तन मोठे नाहीत. पण ते चांगले लुसलुशीत कोवळे असणार हे डोळ्यांनाही जाणवत होतं. स्थूल नाही आणि बारीकही नाही. अगदी योग्य असा कमनीय बांधा. तिनेही अगदी मोजकेच कपडे परिधान केलेले. पण ते होते जरा रंगीबेरंगी. तिच्या वयालाही साजेसे.

त्यांच्याशी जाऊन बोलावं असं विश्वभूषणला वाटलं. तो त्यांच्या दिशेला जायला पाऊल उचलणार तोच, काय आश्चर्य! समोर जे दिसलं ते बघून तो जागच्या जागीच थबकला. त्या वयाने मोठ्या स्त्रीने छोटीला खांद्याला धरलं आणि शांतपणे तिच्या डोळ्यात डोळे घालून बघून मग सरळ तिच्या ओठांवर ओठ टेकवले. तरण्या मुलीनेही विरोध केला नाही. किंबहुना तिलाही ते हवंच आहे हे विश्वभूषणच्या लक्षात आलं. कारण तिचंही तोंड उघडलं गेलं होतं आणि दोघींच्या जीभा एकमेकींना भिडल्या. एकमेकींचं रसरसून चुंबन घेऊन मग त्यांचे ओठ विलग झाले. मोठीने छोटीच्या केसातून प्रेमाने हात फिरवला. आणि पुन्हा एकदा त्या आवेगाने एकमेकींच्या ओठांकडे झेपावल्या. मोठीने छोटीचे स्तन तिच्या रेशमी वस्त्रातून मोकळे केले आणि हलकेच ती ते कुस्करु लागली. आनंदाने छोटीच्या तोंडून अस्फुट हुंकार बाहेर पडला. मोठीने आता छोटीचे कोवळे लुसलुशीत स्तन चोखायला सुरुवात केली. त्या स्तनाग्रांना मोठीच्या जिभेचा स्पर्श होताच छोटीचं अंग थरारलं. छोटीने मोठीच्या स्तनांवरचं कापड बाजूला सारलं. तिचे ते भले मोठे आणि त्या वयातही घट्ट असणारे गरगरीत स्तन बघून छोटीचा योनीमार्ग चांगलाच ओला झाला. त्यातून आता कामरस वाहू लागला आणि त्या सुगंधाने दोघीही अगदी धुंद झाल्या. एकमेकींचे स्तन चुरडत, चोखत त्या आनंद देऊ लागल्या, घेऊ लागल्या.

हे सगळं बघणारा विश्वभूषण शांत बसणं शक्यच नव्हतं. त्या दोघींच्या नजरेला पडणार नाही अशा पद्धतीने झुडपाच्या आडोशाला उभं राहून ते हे बघत होता आणि एका हाताने त्याने केव्हाच आपल्या धोतरातल्या ताठर लिंगाला मोकळं केलं होतं. त्यांच्याकडे बघत त्याचं हस्तमैथुन सुरु होतं.

मोठीने छोटीच्या कंबरेच्या वस्त्राला हात घातला आणि छोटी एकदम बावचळली. कदाचित आत्तापर्यंत त्या दोघी जे करत होत्या ते छोटीने आधी अनुभवलं होतं, पण कंबरेच्या खाली जायची तिची पहिलीच वेळ असावी. मोठीने अतिशय प्रेमाने स्वतःच्या दोन्ही हातात छोटीचा चेहरा पकडला आणि जणू नजरेनेच 'हब्रू नकोस' सांगितलं. दोघींच्या चेहऱ्यावर हसू होतं. छोटीने काहीसं घाबरट पण बरंचसं उत्तेजित होत मोठीला पुढे जायची परवानगी दिली. मोठीने वस्त्र काढताच छोटी आता पूर्णपणे नग्न होती. तिची कोवळी गुलाबी योनी कमालीची आकर्षक दिसत होती. कामरसाने ती भरली असल्याने दुपारच्या त्या लख्ख प्रकाशात ओली योनी चमकत होती. आता स्वतःला आवरणं मोठीला अशक्यच होतं. तिने छोटीच्या मांड्यांमध्ये आपलं डोकं खुपसलं आणि तिच्या जिभेचा छोटीच्या योनीच्या पाकळ्यांना स्पर्श झाला.

"आआह..." परमोच्च आनंदाने छोटी जवळपास किंचाळलीच. झटकन मोठीने तोंड बाजूला काढलं आणि आपलं बोट ओठांवर ठेवून खुणेनेच तिने शांत राहा असं दर्शवलं.

'म्हणजे यांच्या कामक्रीडा लपून छपून चालल्या आहेत तर!', विश्वभूषणने विचार केला. आणि साहजिकच लपून चालू या वासनाकृती कडे बघून त्याच्याही वासना अधिकच उद्दीपित होत होत्या. मोठीने पुन्हा आपली जीभ छोटीच्या योनीला भिडवली. तिचा मदनबिंदू ती चोखू लागली. तोंडातून आवाज निघू नये याचा प्रचंड प्रयत्न छोटी करत होती. पण तरीही तिचं विव्हळणं सुरूच होतं. शेवटी मोठीने आपलं मधलं बोट स्वतःच्या योनीत घुसवलं स्वतःचे कामरस त्या बोटावर घेऊन ते ओलं बोट तिने छोटीच्या ओठांपाशी नेलं. कोणतीही सूचना न करताच छोटीने मोठीचं ते बोट स्वतःच्या तोंडात घेतलं आणि ती ते चोखू लागली. तोंडात मोठीच्या कामरसाने न्हाऊन निघालेले बोट, योनीपाशी मदनबिंदू कुस्करणारे मोठीचे ओठ आणि योनीत आतबाहेर करणारी तिची जीभ या सगळ्यामुळे छोटीला कितीतरी वेळा कामपूर्ती झाली. स्वतःच्या दुसऱ्या हाताने मोठी स्वतःचाही काम्बिंदू चुरडत होती त्यामुळे कामतृप्तीपासून ती वंचित नव्हती.

मोठीने आता आपल्या सोबत असणाऱ्या परडीतून एक लाकडी दांडू बाहेर काढला. साधासुधा दांडू नव्हता तो. पुरुषांच्या ताठर लिंगाचा आकार त्याला दिलेला होता. तासून. घासून छान गुळगुळीत केला होता तो. त्या दांडूकडे बघून छोटी पुन्हा बावरली. हे एवढं मोठं काहीतरी आपल्या आत घ्यायचं याची तिला भीती वाटली असणार. पण मोठीने पुन्हा एकदा छोटीला आश्वस्त केलं असावं. मोठीने दांडू तोंडात घेऊन ती तो चोखू लागली. चोखता चोखता मादक नजरेने छोटीकडे बघू लागली. एका हाताने तिच्या कोवळ्या स्तनांना कुस्करत तिला उत्तेजित ठेवत होती. आता तो दांडू मोठीच्या लाळेने ओला झाल्यावर तिने छोटीला पाय फाकवून बसायला सांगितलं. छोटीने तिची आज्ञा मानली आणि पाय फाकवून सुंदर गुलाबी योनीचं दर्शन देत ती बसली. मोठीने तो ओला दांडू छोटीच्या तेवढ्याच ओल्या गच्च अशा योनीत सारला.

"आआआह्ह्ह..." छोटी शक्य तेवढा स्वतःवर ताबा ठेवत विव्हळली. अत्यानंदाची एक लहर तिच्या शरीरातून गेली होती. काही वेळा तो दांडू आतबाहेर केल्यावर आनंदाच्या किती लहरी तिच्या शरीरातून गेल्या परमेश्वरच जाणे. विश्वभूषण हे सगळं बघत वेगाने आपलं लिंग हलवत होता. तो बारकाईने बघतो तर काय, आत्तापर्यंत त्याला नीट न दिसलेली गोष्ट समोर आली ती म्हणजे त्या दांडूच्या दोन्ही बाजूला पुरुषाच्या लिंगाच्या डोक्याचा आकार दिलेला होता आणि आता मोठीनेही आपले पाय फाकवले आणि त्या दांडूची दुसरी बाजू स्वतःच्या योनीत खुपसली. दांडू आता दोघींच्या योनीत एकाचवेळी होता आणि दोघींच्या कामरसात पूर्ण माखला होता. शरीरांची हालचाल करत त्या पराकोटीचा कामानंद घेत होत्या. दोघींनी एकमेकींचा हात पकडला होता आणि त्यामुळे ही हालचाल फारच लयबद्ध होत होती. त्यांच्या हालचालीबरोबर त्यांचे दाट केस हलत होते, दोघींचे सुंदर स्तन वरखाली होत होते. अगदी तीच लय विश्वभूषणनेही हस्तमैथुन करताना पकडली होती.

अखेर तो क्षण आला जेव्हा त्या दोघींनाही पुन्हा एकदा परमोच्च कामसुखाची अनुभूती आली आणि अगदी त्याच वेळेला हस्तमैथुन करणाऱ्या विश्वभूषणलाही कामपूर्ती झाली. ज्या झाडाच्या आड तो उभा होता त्याच्या मूळांवर त्याने आपली वीर्याची पिचकारी मारली. थकून समाधानाने दोघी स्त्रिया आडव्या पडल्या. त्यांच्या कामरसाने माखलेला लाकडी दांडू दोघींच्या योनीतून गळून बाहेर पडला. इकडे विश्वभूषणही आपलं धोतर नीट करून परत आपल्या झोपायच्या जागेपाशी आला. धारानगरीतून निघाल्यापासून जसजसा तो राजधानी भद्रप्रस्थच्या दिशेने प्रवास करत होता तसतसे नवनवीन रोमांचक अनुभव त्याला अगदी सतत मिळत होते. त्या अनुभवांचा विचार करून तो स्वतःशीच खुश झाला.

दिवस आता मावळतीकडे झुकला होता. उन्हाचा दाह कमी झाला तेव्हा आता पुढच्या प्रवासाला निघावं असा विचार करून विश्वभूषणने आवराअवर केली. भरपूर चरून, पाणी पिऊन, आराम करून त्याचा घोडाही आता ताजातवाना झाला होता. विश्वभूषणने त्यावर टांग मारली आणि शांतपणे तो पुन्हा पाऊलवाटेला लागला. थोडंच पुढे झाल्यावर त्याला दोन स्त्रिया पाठमोऱ्या दिसल्या, डोक्यावर पाण्याचे हंडे घेऊन जाणाऱ्या. थोड्या वेळापूर्वी कामक्रीडेत गुंतलेल्या याच त्या दोघी हे न कळण्याइतका विश्वभूषण खुळा नव्हता. साहजिकच त्याचं कुतूहल जागृत झालं. कोणापासून तरी लपून छपून त्यांचे हे उद्योग चालू होते तर या नेमक्या आहेत कोण याची त्याला उत्सुकता लगून राहिली. आणि त्यांच्यापासून सुरक्षित अंतर राखून, त्यांना समजणार नाही अशा बेताने त्याने त्या दोघींचा पाठलाग आरंभला.

त्याला फार वाट बघावी लागली नाही. अवघ्या काही काळातच दोघींनी एक उजवीकडे वळण घेतलं आणि त्या एका आश्रमात पोचल्या. बघता बघता त्या आश्रमातल्या कुठल्याश्या झोपडीवजा घरात आत निघूनही गेल्या. घोड्यावर बसून विश्वभूषण त्या आश्रमाच्या आवारात पोचताच एक काळी दाढी राखलेला आणि लांब केस डोक्यावर बांधलेला तरुण मनुष्य पुढे आला.

"प्रणाम महाशय, कोण आपण?"

"प्रणाम! मी विश्वभूषण. धाराआगरीचा रहिवासी आणि आता भद्रप्रस्थला चाललो आहे." विश्वभूषण घोड्यावरूनच म्हणाला.

"भद्रप्रस्थ? मग तुम्ही थोडी वाट चुकलात असं दिसतंय." तो तरुण हसून म्हणाला, "किरणप्रभा नदीच्या काठावरच्या रस्त्यानेच सरळ जायला हवं होतं, मध्येच कुठेतरी उजवीकडे वळण घेतलंत बहुतेक तुम्ही.

"ग्यानेंद्र, काय चाललंय?" लांबवरून पांढरीशुभ्र दाढी असणाऱ्या जटाधारी साधूंनी खणखणीत आवाजात विचारलं.

"हे विश्वभूषण महाशय. धरानगरीवरून राजधानीला निघालेत. पण रस्ता चुकले आहेत,." ग्यानेंद्रने सांगितलं, "त्यांना योग्य रस्ता दाखवतोय"

"पाहुण्याला दरवाजातून परत पाठवण्याचे संस्कार आहेत होय तुझे?" स्पष्ट शब्दात आपली नाराजी व्यक्त करत ते साधू झरझर चालत पुढे आले, "महाशय, इथून भद्रप्रस्थला जायचं तर किमान दोन प्रहर अंतर आहे. पोहचेपर्यंत फार रात्र होईल."

या साधूंच्या वागण्या बोलण्यात एक प्रकारचा अधिकार होता. ज्ञानातून, अनुभवातून आलेला. साहजिकच विश्वभूषणला त्यांच्यासमोर नम्र व्हावं वाटलं. त्यामुळे त्यांचं बोलणं चालू असताना तो अदबीने घोड्यावरून खाली उतरला आणि त्याने साधूंना वाकून नमस्कार केला. त्याला आशीर्वाद देऊन साधूंनी आपलं पुढे बोलणं सुरु ठेवलं.

"मी असं सुचवेन की आपण आज आमच्या या छोट्या आश्रमातच मुक्काम करावा. आणि उद्या सकाळी निश्चिंत मनाने राजधानीकडे प्रस्थान करावं." साधू म्हणाले.

"माफ करा, पण आपला परिचय?" विश्वभूषणने विचारलं.

"मला त्रिलोकनाथमुनी म्हणतात." त्यांनी उत्तर दिलं, "आणि हा माझा पुत्र, हरिदास."

त्रिलोकनाथमुनी प्रसिद्ध होते. विश्वभूषण आपोआप नतमस्तक झाला. मुळात राजघराण्यात जन्माला आलेला हा राजपुत्र त्रिलोकनाथ संसारात काहीच काळ रमल्यावर घरदार सोडून जंगलात तपश्चर्या करून राहिला. तपश्चर्येने आणि विद्यार्जन करून हा राजपुत्र त्रिलोकनाथमुनी झाला. किरणप्रभा नदीजवळच हा आश्रम थाटून त्यांनी विद्यादानाचं काम सुरु केलं. त्यांची पत्नी मुलाला घेऊन त्यांच्यासोबतच राहायला आली आणि आश्रम सांभाळू लागली. हे सगळं विश्वभूषणला ऐकून ठाऊक होतं. पण प्रत्यक्ष त्याची त्रिलोकनाथमुनींशी भेट होईल असं त्याला वाटलं नव्हतं.

"आपल्यासारख्यांच्या संगतीत काही काळ घालवता आला तर मला आवडेलच." विश्वभूषण नम्रपणे म्हणाला. तेवढ्यात एक स्थूल माणूस आपलं पोट सावरत एका झोपडीतून बाहेर आला.

"मुनीवर, उद्या सकाळीच मी परत निघेन म्हणतो." त्याची नजर अनोळखी विश्वभूषणवर पडली आणि तो पुढे बोलायचा थांबला.

"या पुजारीजी, तुमचा परिचय करून देतो," त्रिलोकनाथ म्हणाले, "हे विश्वभूषण- धारानगरीचे रहिवासी, आणि हे गिरीराज पुजारी. तुमच्या नगरीच्या बाहेरच असणाऱ्या धारागिरी पर्वतावर असतात. काही यज्ञ करण्यासाठी म्हणून इथे येऊन राहिले आहेत गेले काही दिवस"

'धारागिरी पर्वतावरचे पुजारी म्हणजे गिरीजादेवीचे पती!' विश्वभूषणला गिरीजादेवी बरोबर रात्रभर यथेच्छ केलेल्या कामक्रीडा आठवल्या. ते नुसतं आठवूनही त्याचं अंग मोहरून गेलं. इकडे त्रिलोकनाथ बोलतच होते,

"यांच्या मुलीबरोबर, हिमांगीबरोबर हरिदासचा विवाह ठरवलेला आहे." हिमांगीचं नाव घेताच विश्वभूषणला गिरीजादेवीने सांगितलेलं आठवलं की हिमांगी तर त्याची सावत्र बहिण. गिरीजादेवीच्या तोंडून तिचं वर्णन ऐकूनच त्याला ताठरता आली होती आणि मग गिरीजादेवीने आपल्या तोंडानेच त्याला शांत केलं होतं. एवढ्यात पुजाऱ्याच्या मागून झोपडीतून दोन स्त्रिया बाहेर आल्या. त्यांच्याकडे बघून त्रिलोकनाथ पुढे बोलू लागले,

"या या, बरं झालं तुम्ही आलात. आपल्या अतिथीशी ओळख करून देतो..." त्या स्त्रियांकडे बघून विश्वभूषणचे डोळे चमकले.

"ही माझी पत्नी, आर्यादेवी" त्रिलोकनाथांनी वयाने मोठ्या स्त्रीकडे निर्देश केला होता. पिवळ्या वस्त्राआड लपलेले आणि काही वेळापूर्वीच बघितलेले तिचे गरगरीत स्तन विश्वभूषणच्या नजरेसमोरून चमकून गेले. त्याच्या ओठांवर स्मित उगवलं. त्याने वाकून 'प्रणाम' म्हणलं.

"आणि ही आहे आमची होणारी सून, हिमांगी" त्रिलोकनाथ म्हणाले. त्या कोवळ्या जेमतेम वीस वय असणाऱ्या मुलीच्या गुलाबी योनीला छेडणाऱ्या आर्यादेवीच्या जिभेची झलक आठवून विश्वभूषणच्या लिंगाने धोतरात चुळबुळ केली. हिमांगीने पिळदार शरीराच्या विश्वभूषणकडे चोरुनच बघितलं.

'म्हणजे होणारी सासू आणि सून एकमेकिंसोबत सर्वापासून लपून छपून कामक्रीडा करत होत्या तर!' विश्वभूषणला आता सगळाच उलगडा झाला. तो स्वतःशीच हसला. तो अ हसला हे समजलं नाही तरी त्याचं मोहक हसणं बघून हिमांगी स्वतःशीच लाजली. तिला हा तरुण फार आकर्षक वाटला होता हे उघड होतं.

"महोदय आपण या पलीकडच्या कुटीमध्ये आराम करावा. आम्ही भोजनाची तयारी झाली की बोलावतो." आर्यादेवी नम्रपणे म्हणाली. तिचा आवाज अतिशय मृदू होता. एखाद्या खळाळणाऱ्या झऱ्यासारखा आल्हाददायक वाटला कानाला. आर्यादेवी आणि हिमांगी पाकगृहात निघून गेल्या.

"दुर्दैवाने आज आम्ही तुम्हाला भोजनाला साथ देऊ शकणार नाही. आज आमचा शेवटचा यज्ञ आहे." त्रिलोकनाथ म्हणाले, "संपूर्ण रात्रभर हा यज्ञ चालतो."

"हो, मोठं कठोर तप आहे हे. मी, त्रिलोकनाथ मुनी आणि हरिदास आम्ही तिघेही आता पाणीही न घेता या यज्ञाला एकदा बसलो की उद्या सुर्योदयापर्यंत जागेवरून उठता यायचं नाही आम्हाला.

"नेमकं कशासाठी चालू आहे हा यज्ञ?" विश्वभूषणने विचारलं. त्याच्या प्रश्नावर हरिदासचा चेहरा काहीसा उतरला. पुजारीही काहीच बोलले नाहीत.

"मी गेले तीस वर्षं ब्रह्मचार्याचं पालन केलं आहे. हरिदासलाही ब्रह्मचर्याचं व्रत मी दिलं आहे. पण शास्त्रात सांगितल्यानुसार त्याने विवाहबद्ध तर व्हायलाच हवं. आणि वंशही पुढे न्यायला हवा."

"पण हे कसं शक्यय?" विश्वभूषणने विचारलं.

"त्याचसाठी तर ही अखंड यज्ञमालिका चालू आहे. आपण सूर्यवंशी लोक. त्यामुळे सूर्यदेवतेला प्रार्थना करून हिमांगीच्या गर्भात बीज देण्याचं आवाहन करतो आहोत." पुजारी म्हणाले.

"आजच्या यज्ञानंतर काहीच दिवसात हिमांगी गर्भार राहील आणि तिच्याशी हरिदासाचा विवाह लावून दिला जाईल. त्यांना होणारं मूल हे सूर्यपुत्र असेल!" त्रिलोकनाथांनी पुढे काय होणार याचं भाकीत केलं.

विश्वभूषणला हरिदासाविषयी वाईट वाटलं. ऐन तारुण्यात तपस्वी बापाने ब्रह्मचर्याची दीक्षा त्याला दिली. दिली म्हणण्यापेक्षा लादलीच म्हणायला लागेल.

एका ब्रह्मचारी तरुण साधूच्या वधूला साक्षात सूर्यदेव येऊन गर्भवती करणार तरी कसा अशी उत्सुकता विश्वभूषणच्या मनाला लगून राहिली. प्रत्यक्ष रात्रभर चालणारा यज्ञ आणि एकमेकींच्या सासू-सून होऊ घातलेल्या आणि एकमेकींना चोखणाऱ्या-चाटणाऱ्या-उपभोगणाऱ्या आर्यादेवी आणि हिमांगी दोन स्त्रियांचा सहवास यामुळे एकुणात आजची रात्र रंजक जाणार याबद्दल विश्वभूषणला अजिबात शंका नव्हती. धारानगरीहून सुरू झालेला राजधानीपर्यंतचा प्रवास आता अजून एका आकर्षक वळणावर आला होता...