Note: You can change font size, font face, and turn on dark mode by clicking the "A" icon tab in the Story Info Box.
You can temporarily switch back to a Classic Literotica® experience during our ongoing public Beta testing. Please consider leaving feedback on issues you experience or suggest improvements.
Click here
"उदाहरणार्थ??" मी तिरक्या नजरेने कविता मॅडमकडे बघत म्हटले.
"हां..... मी नाही काही बोलणार...." मॅडमच्या लक्षात माझी चाल आली आणि त्या मला वेडावून दाखवत म्हणाल्या.
"बरे ठिक आहे... तुम्ही काही सांगू नका... मीच विचारतो आणि तुम्ही फक्त ’हो’ की ’नाही’ या शब्दात उत्तर द्या.... द्याल ना उत्तर??"
"मे बी!!...." मॅडमने इकडे तिकडे बघत मिश्कीलपणे हसत मला उत्तर दिले.
"अहो द्या उत्तर.... एवढ्या काय भाव खात आहात....."
"बर, देते उत्तर... पण जास्तच घाणेरड काही विचारायला लागलास तर मग मार खाणार तू माझ्या हातचा..."
"चालेल, चालेल.... मॅडम!!" मी अगदी खूष होत म्हणालो.
कविता मॅडमने मारायची गोष्ट केली पण त्यांच्या हातचा ’प्रेमळ’ मार खायची माझी नेहमी तयारी असायची. आताशा त्या माझ्या अंगचटीलाही यायला लागल्या होत्या. मी काही चावट बोललो किंवा त्यांना मी चिडवले तर त्या मला मारायला यायच्या. माझा कान पिरगळायच्या, माझ्या पोटाला चिमटा काढायच्या आणि मला हातावर, पाठीवर चापटी मारायच्या. मी त्यांना प्रतिकार करतोय असे दाखवायचो ज्याने त्यांना आणखीनच स्फुरण चढायचे व त्या अजून जवळ येत मला मारायला बघायच्या. शेवटी शेवटी मग मी त्यांचे दोन्ही हात पकडत असे व त्या ते सोडवून घ्यायला झटापट करत असत. पण मी त्यांना बराच वेळ पकडून ठेवून तरसवत असे व शेवटी सोडून देत असे.
या थोड्याफार झटापटीत माझा त्यांना किंवा त्यांचा मला ’इकडे तिकडे’ स्पर्श व्हायचा पण आम्ही त्याबद्दल काही अप्रूफ दाखवत नव्हतो. त्यांना ही गंमतीची मारामारी वाटत असावी पण मला त्याने फार उत्तेजना मिळायची. मारण्याच्या बहाण्याने त्यांचा मला होणारा तो स्पर्श मला हवाहवासा वाटायचा. तेव्हा शक्यतो मी नेहमीच काहीतरी चावट बोलून त्यांना चिडवत असे व त्या मला मारायला यायच्या. आणि मग मी तयारच असे.... त्यांचा ’मार’ खायला....
आत्ता पण तसेच काही घडणार होते. कविता मॅडम नुसत्याच हसत होत्या. खरे तर मी फार उत्तेजीत झालो होतो. त्यांच्याशी असे चावट चावट बोलताना मला फार उत्तेजना मिळायची आणि त्यात आता मी त्यांना खूपच ’खाजगी’ प्रश्न विचारणार होतो. तेव्हा मी पण त्यांच्याकडे बघून हसत हसत विचारू लागलो.
"बर, मॅडम.... तुम्ही ब्लू-फिल्ममध्ये दाखवतात तसे किसींग करायचे का?"
"हो! करायचो..."
"अगदी जीभ चोखून वगैरे....?"
"हो ना.... एकदम एवढे डिटेलमध्ये विचारू नकोस...."
"बर मग.... त्यात दाखवतात तसे.... तुमच्या मिस्टरांचे... ’ते’... तुम्ही चोखायच्या का??" मला पण विचारताना थोडी लाज वाटत होती.
"हो!...." हे बोलताना मॅडमचा चेहरा अगदी लालबुंद झाल्यासारखा मला वाटत होता.
"आणि तुमचे मिस्टर.... तुमची ’ती’ चोखायचे का??"
"हो, हो.... आम्ही दोघेही एकमेकांना चोखायचो..."
"वाऊ... म्हणजे सिक्स्टी-नाईन??" मी उगाच डोळे मोठे करून बोललो.
"नालायक..... सगळे माहीत आहे तुला..." मॅडमने मला दटावत म्हटले.
"आणि ’करण्याचे’?"
"करण्याचे म्हणजे??"
"म्हणजे तुम्ही तसे... ब्लू-फिल्ममध्ये करतात तसे.... संभोग.... करायचे का?"
"शेवटी तेच तर करायचो...."
"नाही म्हणजे.... त्यात दाखवतात तसे.... कधी तुम्ही वरती... तर कधी तुमचे मिस्टर वरती वगैरे...."
"हो रे बाबा.... सगळ्या प्रकारे आम्ही करायचो..." मॅडमने थोड्या त्रासीक स्वरात म्हटले.
"आणि मागून??" मी हसत त्यांना पुढे विचारले.
"मागून काय??" मॅडमना माझा प्रश्न बहुधा कळला नाही.
"अहो! मागून म्हणजे.... डॉगी स्टाईलने.... तुम्ही ओणव्या आणि तुमचे मिस्टर मागून....." मी हसू दाबत म्हटले
"हो... हो!... मागून पण सगळ करायचो..." मी हसतोय व आमचे बोलणे एंजॉय करतोय हे पाहून मॅडमने थोडे वैतागत उत्तर दिले.
"काय म्हणता??.... मागच्या होलमध्ये पण....???" मी पटकन मोठ्याने बोललो.
"सागर.... तुला ना.... आता...," असे म्हणत कविता मॅडम उठल्या आणि मला सटासट चापट मारायला लागल्या, "मी ऐकून घेतेय तर काहीही घाणेरडे बोलतोस होय.... तुला नाही सोडणार आता...... थांब तुला ह्या पट्टीनेच मार देते...."
असे म्हणत कविता मॅडमने टेबलावर पडलेली रुलर उचलली व मला त्याने मारायला लागल्या. त्या हाताने मारत होत्या तो पर्यंत ठिक होते पण जेव्हा त्यांनी रुलर घेतली तेव्हा मी उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये पळालो. मॅडम माझ्यामागे रुलर घेवून आल्या. मी पटकन दरवाज बंद केला व आतून कडी लावली. मॅड्म थोडावेळ बाहेर उभ्या राहून दरवाजावर धक्के मारत राहिल्या व माझ्या नावाने बडबड करत राहिल्या. आणि मी मोठ मोठ्याने हसून त्यांना अजून चिडवत राहिलो. तेवढ्यात कोणीतरी बेल मारली आणि मॅडम दरवाजा उघडायला गेल्या.
त्यावेळी आमचा तो विषय तेवढयापुरता संपला. पुढे दोन दिवस आम्हाला तसा एकांत मिळाला नाही. पण मध्ये मध्ये जेव्हा कविता मॅडम आणि मी जवळ जवळ असायचो तेव्हा हसून मी त्यांना हळूच विचारायचो ’पण, मॅडम... तुम्ही सांगितले नाही... हो की नाही ते..." माझा प्रश्न ऐकला की त्यांचा चेहरा त्रासीक व्हायचा पण जवळपास दुसरे कोणी असल्यामुळे त्या काही बोलायच्या नाहीत व मला ’थांब तुला नंतर बघते’ असा इशारा करायच्या. मी हसत राहून त्यांना अजून वैतागवायचो.
नंतर दोन दिवसानंतर आम्हाला एकांत मिळाला आणि आम्ही पुन्हा बॉसच्या केबीनमध्ये बसलो होतो. मी त्या दिवशीचा विषय पुन्हा चालू केला.
"मॅडम... सांगा ना... हो की नाही ते..."
"सागर!!.... बेशरम!!!" असे म्हणत त्रासीकपणे त्या रुलर घ्यायला गेल्या. मी पटकन रुलर पकडून खेचून घेतली आणि त्यांना म्हणालो.
"अहो, चिडू नका हो, मॅडम.... नुसते हा की नाही एवढेच उत्तर द्या... मी पुढे काही विचारणार नाही व हा विषय बंद करेन...."
"पण मी उत्तर द्यायलाच कशाला पाहिले, सागर?... तुच बोलला होतास ना की त्यातल्या बऱ्याच गोष्टी प्रत्यक्षात करणे अशक्य असतात... मग ’ही’ पण गोष्ट त्या अशक्य गोष्टीपैकी एक आहे असे का तू समजत नाही??"
"बर बाबा... मी तसेच समजतो... उगाच तुम्ही चिडू नका.... मी हा विषय येथेच संपवतो..."
"बाबा काय.... मी बाई आहे म्हटल...." मी तो विषय संपवतोय हे ऐकून मॅडम रिलॅक्स झाल्या आणि पुढे मिश्कीलपणे बोलल्या.
नंतर एकदा आम्ही ’चोकोबार’ आणून खात बसलो होतो. कविता मॅडम चोकोबार खात होत्या आणि मी नेहमी प्रमाणे त्यांच्या तोंडाकडे बघत माझ्या ’स्वप्न कल्पना’ करत होतो. अचानक मला त्या दिवशीचा विषय आठवला! त्यावरून पुन्हा मॅडमची मस्करी करावी असे मी ठरवले. पण माझ्या हातात चोकोबार होता तेव्हा वैतागून त्या मारायला लागल्या तर माझा चोकोबार पडेल म्हणून मी भराभर माझा चोकोबार खावून टाकला. मॅडमचा अर्धाच चोकोबार संपला होता. त्या आपल्याच धुंदीत चोकोबार चोखत होत्या आणि मध्ये मध्ये माझ्याकडे बघत होत्या. एकदा जेव्हा त्यांनी माझ्याकडे बघितले तेव्हा मी त्यांच्या तोंडाकडे टक लावून बघत हसलो. त्यांच्या चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह उठले. मी पुन्हा तसे बघत हसलो तेव्हा त्यांनी मला विचारले,
"काय झाले, सागर? असा काय बघतोय??"
"काही नाही...." असे म्हणत मी जोरात हसायला लागलो.
"अरे, हसतोस काय असा.... वेड्यासारखा... माझ्या तोंडाला काही लागले आहे का?" असे म्हणत त्या ओठाला वगैरे हात लावून तपासू लागल्या.
"नाही... नाही, मॅडम.... काही लागले नाही... ते मला काहितरी आठवले... म्हणून मी हसलो..." मी त्यांना म्हणालो.
"काय आठवले??... नक्कीच काहितरी ’चावट’ असणार... त्याशिवाय तू असा हसणार नाहीस..." मॅडम चोकोबार खात खात हसत म्हणाल्या.
"हो... तसेच काहितरी आहे..." मी मिश्कीलपणे म्हणालो.
"मग सांग ना....."
"सांगतो... पहिला तुमचा चोकोबार संपू द्या... नाहीतर नंतर मलाच दोष द्याल... चोकोबार पडला म्हणून...."
"सांग लवकर.... उगाच भाव खावू नकोस...."
"मला भाऊ नाही आहे, मॅडम... खायला... बहिण आहे फक्त...."
"हं... जास्त स्मार्टगिरी दाखवू नकोस... काय ते सांग पटकन..." मॅडमने मला वेडावून दाखवत म्हटले.
"काही नाही हो.... मला आपले त्या दिवशीचे बोलणे आठवले...." मी हसत म्हणालो.
"आता पुन्हा तो विषय चालू केलास का??" मॅडमने लटक्या रागात म्हटले.
"नाही... ’त्या’ बद्दल नाही पण वेगळेच काहीतरी...."
"काय वेगळे??"
"तुम्ही ज्या तऱ्हेने चोकोबार चोखताय आणि चाटताय.... त्यावरून मला आठवले....." मी मुद्दाम पुढे काही बोललो नाही.
"काय आठवले??" मॅडमना साधारण अंदाज आला की मी काय बोलणार ते पण त्यांनी कळले नाही असे दाखवत म्हटले.
"नाही म्हणजे... तुमच्या चोखण्या आणि चाटण्यावरून कल्पना येते की तुम्ही तुमच्या मिस्टरांचे ’ते’ कसे...."
"सागर!!!.... बेशरमा...." असे म्हणत मॅडम मला मारायला उठल्या.
"थांबा... थांबा, मॅडम.... पहिला चोकोबार सांभाळा.... म्हणून मी म्हटल... पहिला चोकोबार संपवा मग मी सांगतो...." मी हसू दाबत त्यांना म्हटल. मॅडमना माझे म्हणणे पटले.
"मला कल्पना असली असती की तू असे काहीतरी बोलणार आहेस तर मी नक्कीच पहिला चोकोबार संपवला असता..." पुन्हा खाली बसत त्या म्हणाल्या, "पण माझा चोकोबार संपू दे मग बघ कशी बदडते मी तुला...."
"बदडा हो मॅडम... मी कोठे पळून जात नाही...."
मग मी कविता मॅडमकडे बघत हसत राहिलो आणि त्या खोट्या रागाने माझ्याकडे बघत बघत चोकोबार संपवू लागल्या. त्यांचे खावून झाल्यावर त्या उठल्या आणि माझ्याजवळ येवून मला मारायला लागल्या. थोडा वेळ मी त्यांच्या चापटी खाल्ल्या व नंतर त्यांच्याशी थोडी झटापट करून इथे-तिथे हात लागायचा ’चान्स’ घेवू लागलो. त्यांच्या ते लक्षात आले तेव्हा त्या हसत हसत गुपचूप बाजूला झाल्या व परत चेअरवर जावून बसल्या.
"मॅडम... मी काही विचारू का?... वैतागू नका... चावट प्रश्न नाहीत ते...."
"बर... विचार!"
"आपण चांगले मित्र-मैत्रीण आहोत ना? आपल्यात चांगली मैत्री आहे ना?"
"हो आहे...."
"आपण एकमेकांशी अगदी ’मोकळेपणे’ बोलतो ना?... आपण एकमेकांना ’खाजगी’ गोष्टी सांगतो की नाही?"
"सांगतो ना...."
"मग तुम्ही मला मारता का??"
"मारता का म्हणजे??? आता तू जास्तच चावटपणा केला तर मग मारणार नाही तर काय करणार??"
"अहो पण.... आत्ताच तुम्ही कबूल केले की नाही... की आपण मित्र-मैत्रीण आहोत आणि आपल्या ’खाजगी’ गोष्टी एकमेकांना बिनधास्त सांगतो मग आता आणखीन कसली लाज-लज्जा, शरम बाळगायची? तुम्हाला एक सांगतो... तुमचे माझे जे मोकळेपणाचे संबंध आहेत त्याबद्दल एक अवाक्षरही मी ह्या ऑफीसच्या बाहेर बोलत नाही की कोणाला सांगत नाही. तेव्हा तुम्ही माझ्याशी काय बोलता, कसे बोलता आणि किती चांगले व घाणेरडे बोलता हे फक्त मलाच माहीत आहे. मग एकदमच बिनधास्त बोलायला काय हरकत आहे?"
"तुझे म्हणणे बरोबर आहे, सागर... पण मी स्त्री आहे.... आम्हाला तुम्हा पुरुषांसारखे काहीही मोकळेपणाने बोलता येत नाही.... त्याचा आम्हाला संकोच वाटतो..."
"ठिक आहे ना.... मी समजू शकतो की तुम्हा स्त्रियांना ’लाज’ वाटते. पण तुम्हाला प्रयत्न करायला काय हरकत आहे.... आधी आधी तुम्हाला थोडा संकोच वाटेल पण नंतर तुमचा संकोच नाहीसा होईल..."
"तरी पण..." माझे बोलणे कविता मॅडमना पटले पण तरीही त्या लाजत होत्या.
"हे बघा, मॅडम.... तुम्ही असे मोकळेपणे, तुमच्या म्हणण्याप्रमाणे ’घाणेरडे’.... बाहेर कोणाबरोबर बोलू शकता का?? म्हणजे तुमच्या मिस्टरांबरोबर बोलत असाव्यात कदाचित पण त्यांच्याशिवाय इतर कोणाशीही??"
"नाही!! कोणाशीही नाही..." मॅडमने प्रांजळपणे कबूल केले.
"बरे तुम्ही म्हणता तुमच्या मिस्टरांशी तुमचे पहिल्यासारखे संबंध राहिले नाहीत म्हणजे आजकाल ते पण तुमच्याशी असे बोलत नसावेत?" मी त्यांच्या मर्मावर बोट ठेवले.
"हां... ही गोष्ट खरी आहे, सागर...." त्या उदास स्वरात म्हणाल्या.
"हां.... मग मी म्हणतो... तुम्हाला माझ्याबरोबर असे मोकळेपणे बोलायचा चान्स मिळतोय तर मग त्याचा तुम्ही फायदा का घेत नाही? अगदी खरे सांगा.... जेव्हा असे काहीतरी एकदम ’खाजगी’, लैंगीकतेशी संबंधीत आपण जेव्हा बिनधास्त बोलतो तेव्हा ’मजा’ वाटते की नाही?? आय मीन.... अंगात एक गोड शिरशीरी उठते की नाही?? अगदी खर खर सांगा...."
"हो! उठते!!" हे बोलताना कविता मॅडम खाली मान घालून चक्क लाजल्या.
"बघा.. बघा.... किती ’गोड’ लाजल्यात, तुम्ही.... यावरूनच कळते की तुम्हाला पण आवडते असे बोलणे...."
"सागर!! तू ना....," माझ्याकडे बघून लाजत, हसत मॅडम बोलल्या, "एखादी गोष्ट कशी पटवून द्यावी हे बाकी तुला बरोबर जमते.... इंजिनीअरच्या ऐवजी तू वकील व्हायला पाहिजे होतेस...."
"ते जावू द्या... पण तुम्हाला माझे म्हणणे पटले ना??"
"हो! पटले...." मॅडमने हसत हसत कबूल केले.
"मग बोलणार ना माझ्याबरोबर अजून मोकळेपणे...."
"मी तर बोलते तुझ्याबरोबर आधी पासून...."
"हो ना... मग माझ्या ’बिनधास्त’ प्रश्नांची उत्तर का देत नाही? मला मारायला का धावता??"
"बर... नाही मारणार आता मी तुला...."
"नाही माझी मारण्याबद्दल काही तक्रार नाही पण माझ्याशी एकदम खुलेपणे तुम्ही बोलत नाही त्याबद्दल मी बोलतोय...."
"बर बर.... आता बोलेन मी तुझ्याशी.... आणखीन मोकळेपणे..... बिनधास्त..... घाणेरडे....."
"दॅट्स लाईक अ गूड गर्ल!... आय मीन... गूड वूमन...." मी आनंदाने शेवटी म्हणालो आणि आम्ही दोघेही दिलखुलासपणे हसलो.
मग त्यादिवशी मी पुढे त्यांच्याशी काही बोललो नाही. कविता मॅडम माझ्याबरोबर अजून ’बिनधास्त’ बोलायला तयार झाल्या ही माझी त्यादिवशीची मोठी ’अचीव्हमेंट’ होती. माझ्या ’बोल्ड’ प्रश्नांची उत्तर त्या एकदम लगेच ’बोल्डपणे’ देणार नव्हत्या तेव्हा हळु हळू त्यांचा संकोच घालवून त्यांना आनखीन मोकळे करायचे मी ठरवले. मग पुढचे काही दिवस मी त्यांच्याशी थोड्या ’लाईट’ विषयावर बोलत राहिलो व त्यांचा संकोच कमी कमी होत गेला. मग नंतर माझ्या बऱ्याच ’बोल्ड’ प्रश्नांना त्या तेवढ्याच ’बोल्डपणे’ उत्तर द्यायला लागल्या. एकदम त्या ’लंड’ किंवा ’पुच्ची’ वगैरे शब्द बोलायला नाही लागल्या पण बऱ्यापैकी ’बोल्ड’ बोलायला लागल्या.
पुन्हा एकदा असेच आम्ही ऑफीसमध्ये एकटेच होतो आणि आम्ही ’चोकोबार’ खाण्यासाठी आणला. नेहमीप्रमाणे कविता मॅडम बॉसच्या चेअरवर बसून खात होत्या आणि मी त्यांच्या समोर बसून खात होतो. आमची नजरानजर झाली की मॅडम स्वत:च हसायच्या. तेव्हा मी त्यांना विचारले,
"का हसताय तुम्ही, मॅडम...?"
"का? खाताना फक्त तूच हसू शकतो का? मी हसू शकत नाही का??"
"हसू शकता ना.... पण मला काही आठवते म्हणून मी हसतो...."
"मग मला पण काहीतरी आठवले म्हणून मी हसले...." मॅडमने चावटपणे हसत म्हटले.
"खरच! मग नक्कीच माझ्यासारखे काहीतरी चावट आठवले असणार.... सांगा, सांगा लवकर मला...."
हो!.... आता तूच बोलला होतास ना त्या दिवशी... वाण नाही पण गुण लागतो.... मग तसेच आहे आता.... मला पण तुझे त्या दिवशीचेच बोलणे आठवले...."
"अच्छा! म्हणजे तुमच्या मिस्टरांचे ’ते’ तुम्ही चोखायचे ते होय...?"
"हो तेच!!" मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले आणि हसायला लागल्या.
"बरे झाल, मॅडम.... तुम्ही तो विषय पुन्हा काढला.... खरे तर त्या दिवशी मला तुम्हाला ’चोखण्याबद्दल’ काही आजून प्रश्न विचारायचे होते पण माझ्या शेवटच्या ’त्या’ प्रश्नाने विषयच पालटला...."
"काय विचारायचे होते तुला??" मॅडमने कुतूहलाने मला विचारले.
"हेच की तुम्ही पहिली वेळ चोखला तेव्हा तुम्हाला काय वाटले?" मी उत्तेजीत स्वरात त्यांना विचारले आणि मला माहीत होते त्यांच्याकडून आता ’बिनधास्त’ उत्तर येणार....
"काय वाटणार... पहिली वेळ माहीतच नव्हते कसा चोखायचा ते.... ह्यांना माझे दात खूप लागले पहिल्यावेळी..... पण तेही लवकर ’फिनीश’ झाले म्हणा पहिल्या वेळी...."
"काय म्हणता?.... तुमच्या तोंडात??" मी मुद्दाम ’आ’ वासून म्हटले.
"हो!!... माझ्या तोंडात..." कविता मॅडमने थोडे लाजत उत्तर दिले आणि पुढे म्हणाल्या, "मला कल्पना पण नव्हती ह्यांचे इतके ’पानी’ माझ्या तोंडात गळेल याची...."
"पानी!!... त्याला काय बोलतात हे माहीत नाही का तुम्हाला??" मी मिश्कीलपणे विचारले.
"हो, हो!!.... माहीत आहेत सगळे शब्द.... ’विर्य’ बोलतात त्याला..." मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले पण त्या हसत होत्या.
"मग कशी वाटली चव... विर्याची??"
"अजिबात आवडली नाही, पहिल्यावेळी..... एकदम पानचट लागली.... घश्यात एकदम गिळगीळीत वाटले... बेसीनमध्ये जावून गुळण्या केल्या मी..."
"अरेरेरे.... मला वाटल तुम्हाला पहिल्यावेळीच आवडली असावी ’विर्याची’ चव.... मग नंतर आवडली का?? आय मीन... नंतर अनेकवेळा नंतर...."
"खरे तर त्याला काही चवच नाही... तेव्हा आवडली असे म्हणता येणार नाही.... पण पुढे त्याचे काही वाटेनासे झाले.... थोडक्यात... नंतर सवय झाली...."
"कितपत सवय झाली, मॅडम??" मी पुढे कुतुहलाने विचारले.
"कितपत म्हणजे??"
"नाही म्हणजे.... किती सवय झाली विर्याची.... म्हणजे ’ते’ प्यायला मिळावे असे वाटू लागले... किंवा त्याच्यासाठी तुम्ही तडफडू लागल्या.... वगैरे वगैरे..."
"छे, छे!!... तसे काही कधी झाले नाही.... मी ’सवय झाली’ अशासाठी म्हटले की जेव्हा केव्हा हे माझ्या तोंडात फिनीश व्हायचे तेव्हा मला त्याचे काही वाटेनासे झाले...."
"म्हणजे तुमचे मिस्टर तुमच्या तोंडात फिनीश करण्यात रेग्युलर नव्हते? म्हणजे ते रोज तुमच्या कडून चोखून घेत नव्हते??"
"चोखायला सांगायचे रोज... पण तोंडात फिनीश होत नव्हते.... थोडे चोखले की त्यांना ’खाली’ घालायची घाई असायची.... खाली घालायला ’प्रॉब्लेम’ असला की मगच ते तोंडात फिनीश व्हायचे..."
"मी सांगू का तसा ’प्रॉब्लेम’ कधी यायचा??" मी एकदम उत्साहाने कविता मॅडमना बोललो.
"सांग बर, कधी यायचा??" मॅडमने माझ्याच टोनचे वेडावणे आणत विचारले.
"तुमच्या ’पिरीयडच्या’ वेळेत...." मी चावटपणे हसत म्हणालो.
"व्हेरी स्मार्ट!" कविता मॅडमने लाजत लाजत म्हटले, "या विषयातली एखादी गोष्ट तुला माहीत नाही असे होणारच नाही... हो की नाही, सागर??"
"करेक्ट, मॅडम...!" मी अभिमानाने त्यांना उत्तर दिले.
"कुठून इतके ’ज्ञान’ प्राप्त केलेस तू, सागर??... कविता मॅडमने हसत मला विचारले आणि पुढे म्हणाल्या, "हां... आता तुम्हा पुरुषांचे काय म्हणा... तुम्हाला ’ह्या’ गोष्टींचे ज्ञान सहज मिळते सगळीकडे... तुम्हा पुरुषांना थोडीत आम्हा बायकांसारखी रिस्ट्रीक्शन्स असतात... पण तरीही एक कुतुहल म्हणून विचारतेय...."
"अगदी बरोबर, मॅडम.... पुरुषांचे जगच वेगळे असते.... आता ’ब्लू-फिल्म’ बद्दल तुम्हाला माहीत आहेच..... तसे तुम्हाला चावट कथांच्या पुस्तकांबद्दल पण माहीत असावे...."
"ते चंद्रकांत काकोडकरांच्या कथाचे??" मॅडमने एक ’बाळबोध’ प्रश्न केला आणि त्यावरून मला त्यांच्या ’ज्ञानाची’ कल्पना आली...
"नाही, नाही.... ते नाही.... काकोडकरांच्या कथा तर अगदीच ’मिळमिळीत’ असतात.... पण त्यापेक्षाही जास्त चावट...."
"म्हणजे ते कधी कधी स्टेशन परीसरात ’हैदोस’ वगैरे नावाची पुस्तके विकतात ती??"
"हो! तशीच पण त्यापेक्षाही जास्त चावट.... शक्यतो अशी पुस्तक हिंदीत असतात...."
"नाही रे... मी नाही कधी अशी पुस्तक वाचली..."
"माझ्याकडे आहेत.... देईन मी तुम्हाला वाचायला.... आणि तुम्ही कधी नागड्या उघड्या मुलींची, कामक्रीडेच्या चित्रांची पुस्तक बघितलीत का??"
"छे! काहीतरीच काय विचारतोस.... मी कशी बघणार असली पुस्तक??"
"अहो अस काय करता, मॅडम.... तुमच्या मिस्टरांनी नाही दाखवली कधी तुम्हाला??" मला खरोखरच त्यांच्या उत्तराचे आश्चर्य वाटले.
"नाही रे....."
"कमाल झाली.... ते तुम्हाला ब्लू-फिल्म दाखवायचे... मग असली पुस्तक का नाही दाखवायचे?.... बरे ठिक आहे... माझ्याकडे आहेत तसली पुस्तक... मी दाखवेन तुम्हाला नंतर..."
"काय काय आहे तुझ्याकडे, सागर?... दाखवण्यासारखे??" मॅडमने मिश्कीलपणे मला विचारले.
"बरच काही..... तुम्ही फक्त सांगा.... आणि मी तयारच आहे.... दाखवायला...." मी पण चावटपणे उत्तर दिले...
"सागर.... तुला की नाही... मोकळीक दिली तर खूपच गैरफायदा घेतोस.... तुला फटके दिल्याशिवाय पर्याय नाही...." असे म्हणत मॅडम मला मारायला उठल्या.
खरे तर चावट कथांचे एक हिंदी पुस्तक व एक ’पेंटहाऊस’ मॅगेझीन त्यावेळी माझ्याकडे होते. घरात तर असली पुस्तक ठेवता येत नव्हती तेव्हा ऑफीसमध्ये माझ्या ड्राईंग बोर्डच्या टेबलाखाली एक गुप्त फट होती, जेथे मी ती लपवून ठेवत होतो. जेव्हा मला एकांत मिळेल तेव्हा मी ड्राफ्टींग सेक्शनचा दरवाजा लावून गुपचूप ती पुस्तक बघत व वाचत असे. त्यावेळी मी ती पुस्तक काढून कविता मॅडमना दाखवू शकलो असतो पण मी असली पुस्तक ऑफीसमध्ये ठेवतो हे मला त्यांना कळू द्यायचे नव्हते म्हणून मी नंतर त्यांना ती पुस्तक दाखवायचे ठरवले.
त्या आठवड्यात पुन्हा आम्हाला ’चांगला एकांत’ मिळाला नाही. आमच्या दृष्टीने ’चांगला एकांत’ म्हणजे जवळ जवळ तीन ते चार तास ऑफीसमध्ये फक्त कविता मॅडम आणि मीच असणे. मग पुढच्या आठवड्यात आम्हाला ’एकांत’ मिळाला. आम्ही बॉसच्या केबीनमध्ये बसून गप्पा मारत होतो तेव्हा मी ’काहीतरी आठवले’ अश्या आविर्भावात उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये आलो. मग टेबलाखालील गुप्त फटीतून मी ’पेंट हाऊस’ मॅगेझीन काढले आणि ते घेवून परत बॉसच्या केबीनमध्ये आलो. कविता मॅडम कुतुहलाने मला गेलेले आणि परत आलेले पहात होत्या. केबीनमध्ये शिरताना मी त्यांना म्हणालो,
"मॅडम... हे बघा मी ’हे’ मॅगेझीन आणले आहे तुम्हाला दाखवण्यासाठी...."
असे म्हणत मी मॅगेझीन मॅडमच्या हातात दिले आणि त्यांच्या समोर चेअरवर आरामात रेलून बसलो. मॅडमने उत्सुकतेने मॅगझीन हातात घेतले आणि कव्हरवरील नग्न मुलीचा फोटो पाहू लागल्या. त्या माझ्याकडे बघून मिश्कीलपणे हसल्या आणि मी त्यांच्याकडे बघून चावटपणे हसलो. कव्हरवरची ती मुलगी जरी नग्न होती तरी ती पाठमोरी असल्यामुळे तिचे स्तन किंवा पुच्ची त्यात दिसत नव्हती. नंतर मॅडमने पहिली दोन तीन पाने सोडून मॅगझीन उघडले आणि... "ईईईई" करत किंचाळल्या व मॅगेझीन माझ्या अंगावर टाकले.
मी हडबडत उठलो. मला वाटले की मॅगेझीन मध्ये कदाचीत छोटेसे झुरळ वगैरे असावे म्हणून त्यांनी किंचाळत मॅगझीन टाकले. तेव्हा मी मॅगेझीन चाळून चेक केले पण मला त्यात झुरळ सापडले नाही. मी आश्चर्याने कविता मॅडमकडे पाहिले तर त्या शरमेने माझ्याकडे बघून हसत होत्या.
"काय झाल, मॅडम?... तुम्ही अश्या ओरडल्या का? आणि मॅगझीन का टाकले असे?" मी त्यांना विचारले.
"ईईई... किती घाणेरडा फोटो आहे त्यात...." कविता मॅडमने तोंड वेडेवाकडे करत म्हटले.
"कोठला?? मी नाही बघितला...." असे म्हणत मी मॅगझीन चाळून बघितले पण मला कोठलाही फोटो ’घाणेरडा’ वाटला नाही. तेव्हा मी त्यांना म्हणालो, "कोठे आहे घाणेरडा फोटो?... मला नाही सापडत...."
"तो काय सुरुवातीलाच आहे..... ती बया पाय फाकवून बसलीय तो...."
"कोठला हा?..." असे म्हणत मी त्या सांगत होत्या तो फोटो पाहिला पण मला त्यात काही घाणेरडे वाटले नाही, "यात काय घाणेरडे आहे?"
"शी! कशी ती पाय फाकवून बसलीय.... आणि स्वत:ची ’योनी’ बोटांनी फाकवून दाखवतीय...."
"मग त्यात ’घाणेरडे’ काय आहे, मॅडम??" मला मॅडमच्या बोलण्याचे हसू आले.
"हो! बरोबर आहे.... तुम्हाला काय त्यात घाणेरडे वाटणार.... तुम्हाला तर ’मजाच’ वाटणार असले फोटो बघताना...." मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले.
"ओह, कम ऑन, मॅडम... तुम्ही एवढ्या ’फॉरवर्ड’ असताना जुन्या काळातल्या काकूबाई सारखे बोलत आहात.... जणू काही स्त्रीयांच्या ’ह्या’ भागाबद्दल तुम्हाला काही माहीतच नाही.... तुम्हाला पण ’तेच’ आहे ना, मॅडम??" मी चावटपणे त्यांना विचारले.
"शी! हे काय विचारण झाल?...."
"मग एवढे काय लाजता असले फोटो बघायला?"
"मी असले ’बोल्ड’ फोटो कधी बघितले नाही.... म्हणून मला लाज वाटते..." मॅडमने लाजत उत्तर दिले, "आणि तु पण समोर बसलायस ना..."
"अहो, मला काय लाजता?... आपल्यात आता काही लाज-शरमेची गोष्ट राहिलेलीच नाही.... तेव्हा बिनधास्त बघा हे मॅगझीन... आणि तुम्हाला आधी आधी थोडी लाज वाटेल पण नंतर काही वाटणार नाही.... आता तुम्ही एवढ्या ’बिनधास्त’ आहात तर मग लाजायचे काय त्यात?.... त्यांना मी असे म्हटले आणि पुढे म्हणालो, "बर! ठिक आहे... तुम्ही एकट्या येथे बसा आणि हे मॅगझीन पहा... तोपर्यंत मी एक अर्जंट ड्रॉईंग आहे ते पुर्ण करतो... तुमचे झाले की मला हाक मारा...."
असे म्हणत मी उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये येवून माझे काम करू लागलो. मी मुद्दाम कविता मॅडमना एकांत दिला जेणेकरून त्यांना ते मॅगझीन मनसोक्त बघता यावे. पहिल्या वेळी त्यांना बघायला कसे तरी वाटेल पण नंतर त्यांना त्याचे काही वाटणार नाही. मग त्यावर आम्हाला चर्चा करता येईल व आमच्यातील राहिलेली लाज-लज्जा, संकोच-शरम सगळी संपून जाईल.
