Kavita Madam - Eariler

बराच वेळ झाला त्यांनी मला बोलावले नाही तेव्हा मी स्वत:च त्यांच्याकडे गेलो. मी गुपचूप जावून मॅडमसमोर चेअरवर बसलो. कविता मॅडम मॅगझीन बघण्यात इतक्या गुंग होत्या की त्यांना कळलेच नाही मी आलोय ते. त्यांच्या चेहऱ्यावरून वाटत होते की त्या जे पहात होत्या ते त्यांना आवडले होते. मी मुद्दाम खाकरून त्यांचे लक्ष वेधून घेतले.

"काय मॅडम... तुम्ही मला हाक माराल म्हणून मी वाट बघत बसलो...."
"अरे ते... मी... बघण्यात गुंग झाले त्यामुळे विसरलेच तुला बोलवायला...." त्यांनी ओशाळत उत्तर दिले.
"ठिक आहे, ठिक आहे.... मी समजू शकतो.... पहिली वेळ तुम्ही असे मॅगझीन बघताय तेव्हा गुंग तर होणारच...." मी हसून त्यांना म्हटल.
"कश्या ह्या मुलीं फोटो काढायला देतात नाही.... काही म्हणजे काही ’सिक्रेट’ रहात नाही..."
"पैसा, मॅडम... पैसा... पैसा मिळतो म्हणून काहीही करायला तयार असतात अश्या बायकां...."
"खरं आहे.... पैसा मिळतो म्हणून ह्या असे फोटो काढून देतात मग अजून पण काय काय करत असतील.... हो की नाही?"
"ऑफकोर्स!.... बर मॅडम... कस वाटल तुम्हाला हे मॅगझीन बघताना?" मी माझ्या मनातला मेन प्रश्न त्यांना विचारला.
"कसे वाटले म्हणजे?.... आता मला काय वाटणार अश्या नागड्या मुलीं बघून? मी काय पुरुष थोडीच आहे...."
"बस काय, मॅडम.... तुम्हाला काहीच वाटल नाही?? अस काय जरुरी नाही की नागड्या मुलीं बघून फक्त पुरुषच उत्तेजीत होतात... स्त्रीयां पण उत्तेजीत होवू शकतात..."
"अरे मी खरच सांगते..." मॅडम मला बोलल्या पण मला ते पटले नाही.
"अहो मॅडम... मी आत आलो ते तुम्हाला कळले पण नाही.... त्यावरून कळते की तुम्ही ह्या नागड्या मुलीं बघण्यात किती तल्लीन झाल्या होतात...."
"हो, असेल... पण त्याचा अर्थ असा होत नाही की मी ’उत्तेजीत’ झाले होते...." मॅडमने आपली बाजू लावून धरली.
"अहो मॅडम... मला सांगायला काय लाजता?... कबूल करा जर उत्तेजीत झाला असाल तर..."
"बर बाबा.... करते कबूल... हो!... झाले मी उत्तेजीत.... खूश??"
"अस्स... मग सांगा ना बिनधास्त.... मी जावून कोणाला सांगणार नाही...."
"मग सांगितल ना आता....."
"बर मग काय काय आवडल तुम्हाला ह्या मॅगझीन मधल?... एखादी पर्टीक्युलर गोष्ट तुम्ही मार्क केली??" मी त्यांना बोलत करायचा प्रयत्न केला.
"अरे हो.... तुला एक गंमत दाखवते..."

असे म्हणत कविता मॅडमने मॅगझीन घेतले आणि टेबलावर उघडे करत त्या पाने पलटू लागल्या. मग आम्ही दोघेही दोन्ही बाजूने त्या मॅगझीनवर झुकलो आणि पाहू लागलो. त्यांनी एका मुलीच्या पुच्चीचा क्लोज-अप फोटो मला दाखवला व तिच्या पुच्चीच्या पाखळ्या किती मोठ्या आहेत हे अगदी बोट ठेवून दाखवले. आणि मग त्या मॅगझीनमधील नागड्या उघड्या मुलींच्या अंगाबद्दल, छाती आणि पुच्चीबद्दल आमची चर्चा रंगली. कोणाचे नितंब तर कोणाच्या छातीचे उभार, कोणाची तरारलेले निप्पल तर कोणाच्या निप्पलच्या बाजूची वलय.... कोणाची पुच्ची तर कोणाच्या पुच्चीवरील केस..... अश्या सगळ्या भागांचा आकार, रंग, साईज वगैरे बद्दल आम्ही कॉमेंट्स करू लागलो.

आमच्यात जी काही लाज-शरम बाकी होती तीही आता निघून गेली होती. कविता मॅडम अगदी सहजपणे ’स्तन, योनी, पटल, निप्पल’ वगैरे शब्द बोलत होत्या. त्यांच्या तोंडून तसले शब्द ऐकून मी कामोत्तेजीत होत होतो. प्रथमच मी असा एका स्त्रीबरोबर असे मॅगझीन बघून चर्चा करत होतो माझा लंड पॅन्टमध्ये एकदम कडक झाला होता व त्यात एवढे प्रेशर जमा झाले होते की टॉयलेटमध्ये जावून मूठ मारल्याशिवाय तो शांत होणार नव्हता. शेवटी मला रहावले नाही आणि ’एका मिनीटात आलो’ असे त्यांना म्हणत मी टॉयलेटमध्ये पळालो. खसखस मूठ मारून मी विर्य गाळले आणि शांत झालो.

मी परत आल्यानंतर पुन्हा आमची ’चर्चा’ रंगली. कविता मॅडम अगदी उत्तेजीत स्वरात भरभरून बोलत होत्या. बोलताना त्यांच्या डोळ्यात मला एक वेगळीच चमक वाटत होती. कदाचित त्यापण माझ्यासारख्या कामोत्तेजीत झाल्या असाव्या.... मी तर स्वत:ला ’मोकळे’ करून आलो होतो पण त्यांना ते शक्य नव्हते तेव्हा कदाचीत त्यांची उत्तेजना त्यांच्या आवाजातून आणि इतर हालचालीतून व्यक्त होत होती. अचानक त्यांनी मला विचारले,

"सागर.... एक विचारू का??"
"अहो... एक काय.... दोन विचारा... तीन विचारा..."
"नाही एक पुरे आहे...."
"बर... विचारा...."
"जसे तू मला विचारलेस की ’हे मॅगझीन पाहून तुम्ही उत्तेजीत झालात का’ तसेच मी तुला विचारते... तू उत्तेजीत झालास की नाही हे मॅगझीन पाहून?.... अर्थात! माझ्यासारखी हे मॅगझीन बघण्याची तुझी ही पहिली वेळ नाही पण तरीही विचारते... तू उत्तेजीत होतोस की नाही हे मॅगझीन पाहून??" मॅडमने हसत हसत मला विचारले
"होतो ना....!!!" मी पटकन उत्तर दिले आणि पुढे म्हणालो, "अहो मॅडम.... मी एकदम ’नॉर्मल’ मुलगा आहे. असल काही नागड-उघड बघितल की लगेच उत्तेजीत होतो मी.... इनफॅक्ट! मी इतका उत्तेजीत होतो की ’रहावत’ नाही मला...."
"मग काय करतोस तू.... नाही ’रहावले’ की??" कविता मॅडमने हसत हसत पुन्हा विचारले.
"काय करणार, मॅडम? इतर काही सोर्स नाही मला.... मग ’अपना हाथ जगन्नाथ’.... ’हातगाडी’ चालवावी लागले मला..." मी हसत त्यांना म्हणालो.
"काय?? हातगाडी??...." मॅडमना माझे बोलणे बहुदा कळाले नाही.
"हो! हातगाडी....." असे म्हणत मी मूठ वळवून फक्त दोनदा वर खाली केली आणि कविता मॅडमना समजले मला ’काय’ म्हणायचे आहे ते...
"हां! हां! हां!..." करत मॅडम जोराने हसू लागल्या मग आपले हसू कसेबसे थांबवत त्या म्हणाल्या, ’पण आत्ताचे काय?.... आत्ता उत्तेजीत झालास का तू??"
"झालो ना, मॅडम.... हे आत्ताच तुमच्यासमोर मी टॉयलेटमध्ये जावून आलो ना...." मी बिनधास्त त्यांना सांगितले.

आणि कविता मॅडम खो खो हसू लागल्या. त्यांना आपले हसू आवरेना. हसून हसून त्यांची मुरकुंडी उडाली. त्या तश्याच हसत हसत उठल्या व बाहेर आल्या. मी बावळटासारखा त्यांच्याकडे बघत राहिलो. त्याना एवढे हसायला काय झाले हे मला कळेना. मी त्यांना विचारायला जाणार तेवढ्यात बेल वाजली! मी पटकन मॅगझीन घेतले आणि माझ्या जागी पळालो. मॅडमने कसेबसे हसू आवरले आणि दरवाजा उघडला. आमचा प्युन आला होता तेव्हा आमचा ’एकांत’ संपला! नंतर मी त्यांना ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये बोलावून गुपचूप विचारले की त्यांना एवढे हसायला काय झाले तर त्या म्हणाल्या की "काही नाही! तू तो ’हातगाडी’ शब्द वापरला ना.... त्याचे मला हसू आले... आणि तू ’टॉयलेटमध्ये जावून आलो’ हे म्हणाला त्याचे तर जास्तच हसू आले....’

मग पुढच्यावेळी मी कविता मॅडमना हिंदी चावट कथांचे एक पुस्तक वाचायला दिले. त्या पुस्तकात झवाझवीच्या बिनधास्त गोष्टी होत्या. ते पुस्तकही त्यांना एकदम ’इंटरेस्टींग’ वाटले. मी त्यांना पुस्तक दिले की त्या ते एक दोन दिवस स्वत:कडे ठेवून घेत असत. मग जसा त्यांना वेळ मिळेल तसे त्या गुपचूप ते पुस्तक वाचत असत. मी त्यांना पुस्तक वाचत असताना गुपचूप मार्क करायचो. पुस्तक वाचताना त्यांचा चेहरा खूपच सिरीयस असायचा. त्या चुळबूळही फार करायच्या. त्यावरून मला कळत होते की झवाझवीच्या त्या कथा वाचून कविता मॅडम उत्तेजीत होत होत्या. एकदा आम्ही ’एकांतात’ असताना मी त्यांना विचारले,

"काय, मॅडम.... कश्या वाटतात ’त्या’ पुस्तकातल्या कथा??"
"एकदम इंटरेस्टींग... कोठून आणतो तू ही पुस्तक??"
"आहे एक बूक स्टॉल..... गुप्त जागी...."
"मग तू ही पुस्तक विकत घेतो तेथून?"
"नाही.... भाड्याने आणतो... लायब्ररी सारखी सिस्टीम आहे तेथे.... पन्नास रुपये डिपॉजीट आणि प्रत्येक पुस्तक नेते वेळी पाच रुपये चार्ज...."
"मग कोणी बघत नाही तुला असली पुस्तक तेथून घेताना?... तुला लाज नाही वाटत असली पुस्तक आणताना??" मॅडमने कुतुहलाने विचारले.
"तिथे बरेच जण येतात... पण ओळखीचे कोणी नसते... आणि सगळेच ही पुस्तक वाचतात मग लाजायचे काय त्यात...." मी हसत म्हटले.
"काय भाषा वापरतात त्या पुस्तकात...! इतके घाणेरडे आणि गलीच्छ शब्द मी सहसा वाचले नव्हते...."
"अहो तीच तर खरी मजा आहे.... तसले शब्द वाचूनच तर उत्तेजीत व्हायला होते.... तोच तर या पुस्तकांचा उद्देश आहे.... हो की नाही?" मी मॅडमना डोळा मारत म्हटले.
"हं... ही गोष्ट खरी आहे म्हणा.... फार उत्तेजीत व्हायला होत वाचताना...." कविता मॅडमने प्रांजळपणे कबूल केले.
"ते मला माहीत आहे हो, मॅडम.... तुम्हाला मी वाचताना मार्क केले आहे गुपचूप...." मी मिश्कीलपणे त्यांना म्हणालो.
"शी! नालायक.... गुपचूप काय बघतोस मला....." मॅडमने लटकेपणे मला दटावत म्हटले.
"बर बाबा.... पुढच्या वेळेपासून गुपचूप बघणार नाही.... सरळ सरळ समोर येवून बघेन...."
"तू तर बेशरमच आहे.... तेव्हा करशील तसे...."
"हा! हा! हा!..." त्यावर मी नुसता हसलो.
"पण, सागर.... त्या पुस्तकातल्या तू सगळ्या कथा वाचतोस?" मॅडमने मल प्रश्न केला.
"हो!... अगदी पहिल्या शब्दापासून ते शेवटच्या शब्दापर्यंत..." मी अभिमानाने म्हटल.
"शी!... मी नाही वाचत सगळ्या कथा...."
"काहो, मॅडम?... आवडत नाही का?"
"का काय..... इतर कथा ठिक आहेत.... पण नात्यातील व्यक्तींचा संभोग म्हणजे काहीतरीच.... इतर सगळी नाती पण ठिक आहेत पण आई-मुलगा, बहिण-भाऊ आणि बाप-मुलगी ही नाती म्हणजे अतीच झाले.... प्रत्यक्षात असल्या नात्यांमध्ये असे काही घडू शकतच नाही..."
"अहो, मॅडम... तिकडे युरोप, अमेरीकेत असे घडते... आणि आपल्या इकडेही कधी कधी वाचण्यात येत... असे काहीतरी घडले की.... हे बघा, मॅडम.... आता त्या कथा लिहिणारे लेखक आपल्यासारखी माणसेच असतात... आणि ते कदाचीत त्यांच्या अनुभवावरून लिहीत असतील...."
"छे! मला नाही खर वाटत.... असे जवळच्या नात्यातल्या व्यक्तींमध्ये संभोग शक्यच नाही.... तू सांग, सागर.... त्यातील बहिण-भावाची संभोग कथा वाचून तुझ्या मनात कधी तुझ्या बहिणीचा विचार आला का??"

मॅडमने मला बिनधास्त प्रश्न केला. आणि इथे माझी गोची झाली!! खरे सांगायचे म्हणजे तसल्या पुस्तकातील बहीण-भावाच्या कथा वाचताना माझ्या मनात बऱ्याचदा माझी मोठी बहिण, संगीताबद्दल विचार आला होता. पण मी ते कविता मॅडमना सांगू शकत नव्हतो. जर मी त्यांना खरे सांगितले तर त्या मला पापी वगैरे समजतील आणि त्याने माझी त्यांच्याशी झालेली जवळीक कदाचीत तुटेल. तेव्हा तसे होवू नये म्हणून मी त्यांना खोटेच सांगितले.

"नाही, मॅडम... माझ्या मनात माझ्या बहिणीचा विचार कधी आला नाही.... पण जस्ट एक मजा म्हणून मी त्या कथा वाचतो.... आणि मॅडम... ह्या कथा फक्त मनोरंजना करीता असतात... वाचायच्या.. मजा घ्यायची... आणि विसरून जायच्या.... एवढा कोण सिरीयसली त्यावर विचार करतोय...."
"हां... हे अगदी बरोबर आहे...." असे म्हणत मॅडम हसल्या...

मग त्या नंतर मी कविता मॅडमना अशी चावट कथांची पुस्तक, नग्न मुलींची मॅगझीन, झवाझवीच्या फोटोंची मॅगझीन रेग्युलरली दाखवू लागलो. कित्येकदा तसली फोटोंची मॅगझीन आम्ही एकत्रच बघत असू. आता तर मी आणि मॅडम ’लंड, पुच्ची’ वगैरे शब्द सुद्धा वापरायला लागलो होतो. मॅडमच्या तोंडून ते शब्द ऐकले की मी खूप उत्तेजीत व्हायचो. त्यांच्या बरोबर अश्लील भाषेत बोलल्यानंतर मी कामवेडा व्हायचो आणि नंतर टॉयलेटमध्ये जावून मूठ मारून यायचो. कित्येकदा मी टॉयलेटला जावून आलो की मॅडम माझ्याकडे बघून हसायच्या पण मला त्याचे काही वाटायचे नाही आणि मीही हसायचो.

कधी कधी आम्ही मॅगझीन बघायचो नाही की अश्लील कथांची पुस्तक वाचायचो नाही, म्हणजे ऑफीसमधे इतर कोणी असतील तेव्हाच्या वेळी. आणि अश्यावेळी मी टॉयलेटला जावून आलो तरी मॅडम माझ्याकडे बघून गुपचूप हसायच्या. मीपण त्यांच्याकडे बघून हसायचो की त्यांना काय समजायचे ते समजू दे.... याबद्दल त्या मला काही बोलल्या तर त्यांना काय उत्तर द्यायचे हेही मी ठरवले होते. आणि त्यांनी मला एकदा छेडलेच....

"काय सागर.... आजकाल तू टॉयलेटमध्ये बऱ्याचदा जातोस.... ’हातगाडी’ जोरात का??" त्यांनी मिश्कीलपणे हसत मला प्रश्न केला.
"मॅडम... प्रत्येकवेळी मी टॉयलेटमध्ये जातो तेव्हा जरूरी नाही की ’हातगाडी’ करायला जातो.... आणि तुम्हाला जर तसेच वाटत असेल तर.... हो!!! मी प्रत्येकवेळी ’हातगाडी’ करतो...." मी हसत त्यांना प्रत्युत्तर दिले.
"अच्छा.... पण एक गोष्ट सांग.... तू तसल्या कथा वाचतोस किंवा तसले मॅगझीन बघतोस तेव्हा उत्तेजीत होतो हे मी समजू शकते पण इतर वेळी कशाने उत्तेजीत होतोस?" त्यांनी मला चावट स्वरात विचारले.
"अहो मॅडम..... तुमच्यासारखे मुर्तीमंत ’मॅगझीन’ माझ्या जवळपास असते.... मग मी उत्तेजीत होणार नाही तर काय...?" मी पण त्यांना तश्याच चावट स्वरात उत्तर दिले.
"इश्श!.... मी काय मॅगझीन आहे का??" मॅडमने लाजून म्हटले पण त्यांना माझ्या उत्तरातील ’गोम’ कळली नाही.
"शब्दश: अर्थ घेवू नका ’मॅगझीन’ शब्दाचा.... मला म्हणायचेय की त्या मॅगझीनमधील मुलीं बघून मी जसा उत्तेजीत होतो तसा तुम्हाला बघून पण उत्तेजीत होतो..." मी हसत हसत त्यांना म्हणालो.
"काहीतरीच काय, सागर... त्या मुलीं नग्न असतात.... मी काय तशी असते?... अंगभर साडी असते माझ्या अंगावर...."
"अहो, मॅडम.... आता तुम्हाला काय सांगू?..... अंगभर साडीत तुम्ही इतक्या सेक्सी दिसता की त्या पुर्ण नग्न मुलीं बघून पण इतकी उत्तेजना वाटत नाही...."
"चल, चावट कुठला!!..." असे म्हणत मॅडम लाजल्या.

हीच गोष्ट मी तीन चार महिन्यापुर्वी कविता मॅडमला बोललो असतो तर त्या माझ्यावर वैतागल्या असत्या..... पण आता आमच्यात इतकी ’जवळीक’ झाली होती की अश्या वाक्यांचा मॅडमना राग तर यायचा नाही उलट त्या लाजेने चूर चूर व्हायच्या. दिवसेन दिवस आमचे संबंध एका वेगळ्या लेवलला पोहचत होते.

कविता मॅडमची एक सवय होती.... आपल्या कामात असताना, आम्ही गप्पा मारत बसलेलो असताना किंवा आम्ही जेवत असताना त्या आपल्या पदराआड हात नेवून काहीतरी करायच्या. मी बऱ्याचदा ते मार्क केले होते कारण त्या माझ्या समोर असताना जर त्यांनी तसे केले तर पटकन माझी नजर त्यांच्या हाताकडे जायची. त्या तसे का करतात हे त्यांना एकदा विचारावे असे मला नेहमी वाटायचे पण माझ्याच्याने कधी धाडस झाले नाही. पण आता आमच्यात जवळीक झाली होती तेव्हा मी एक दिवस त्यांना विचारलेच....

"मॅडम... तुम्ही नेहमी असा पदराआड हात नेवून काय करता?"
"काही नाही रे.... माझ्या ब्लाऊजच्या कडेमध्ये बोट घालून फिरवते...."
"ब्लाऊजच्या कडेत?... का??" मी कुतुहलाने विचारले.
"ब्लाऊजच्या म्हणजे ब्लाऊजच्या आतील ब्रेसीयरच्या पट्टीत...."
"पण का??"
"अरे.... माझी ब्रेसीयर घट्ट असते.... मग त्याची खालची पट्टी अंगाला रुतते.... म्हणून मी पट्टीखाली बोट घालून फिरवते... मग मला बर वाटत..."
"पण मग तुम्ही ब्रेसीयर थोडी लूज का नाही ठेवत.... आय मीन.... त्याला दोने तीन हूक असतात ना.... म्हणून..."
"बरीच माहीती आहे हा तुला.... कोणाची ब्रेसीयर पाहिलीस?" मॅडमने मला डोळा मारत मिश्कीलपणे विचारले.
"कोणाची बघणार.... माझ्या बहिणीची...."
"शी! मला वाटल कोणी गर्लफ्रेंड वगैरे आहे की काय...."
"गर्लफ्रेंड असली असती तर तुम्हाला सांगितल असता ना, मॅडम.... त्या बाबतीत मी कम-नशीबी आहे..."
"बर पण बहिणीची ब्रेसीयर कशासाठी पाहतोस?" मॅडमने खोचकपणे प्रश्न विचारला.
"अहो पाहिली म्हणजे... घरी कधी कधी कपड्यात असते... तेव्हा इतर कपड्याबरोबर दिसते.... बाकी काही नाही.." मी त्यांची शंका दूर केली (आता त्यांना काय सांगू की मी बहिणीची ब्रेसीयर कशासाठी पाहतो आणि त्याबरोबर काय करतो...)
"अक्च्युअली... माझा साईज दोन हूकच्या मधला पडतो त्यामुळे पुढचा हूक लावला तर ब्रा लूज वाटते आणि मागचा हूक लावला तर घट्ट वाटते...."
"मग एक काम करत जा, मॅडम.... हूक लावतच जावू नका..." मी चावटपणे बोललो.
"नालायका! काहीही बोलतोस..."
"अहो... मला म्हणायचेय की.... येथे आपण एकटे असताना हूक काढून ठेवत जा..."
"इश्श!... हूक नाही लावला तर ’लूज लूज’ वाटेल ना... म्हणजे ब्राच्या पट्ट्या बाहेर येतील ना पाठीमागून...."
"मग काय झाल....?"
"काहीतरीच काय.... असे कसे पट्टे लोंबकळत ठेवणार?"
"कोणाला दिसणार आहेत?... मलाच ना.... मला काही वाटणार नाही त्याच..." मी त्यांना आश्वासीत करत म्हटल.
"अरे... पण कोणी आल तर पटकन...?" मॅडमने डोळे मोठे करत त्यांची ’शंका’ व्यक्त केली.
"आल तर काय?... पटकन लावून टाकायचा हूक..."
"वा वा.... इतक सोप नाही ते.... ब्रा चा मागचा हूक लावायला काय कराव लागत हे माहीत आहे का तुला?"
"काय कराव लागत? जरा माझे पण ज्ञान वाढवा...." मी हसून म्हणालो.
"अरे... प्रथम हूक पुढे घेवून लावावा लागतो.... आणि मग ब्रा फिरवून हूक मागे घ्यावा लागतो.... आणि मग शोल्डर स्ट्रॅपमध्ये हात घालून ब्रा व्यवस्थित बसवावी लागते... कळल?"
"कळल.... पण एवढ सगळ करायची काय गरज आहे... सरळ हात मागे घेवून हूक नाही का लावू शकत तुम्ही??"
"नाही ना.... हात मागे घेवून तसे हूक लावायला खूप डिफीकल्ट जाते.... अनलेस कोणी हूक लावायला मदत केली तर..."
"अरे वा!... मग मी आहे ना... मदत करायला..." असे म्हणत मी मॅडमना डोळा मारला.
"चल! चावट कुठला...."
"चावट काय... माझी काही हरकत नाही तुम्हाला मदत करायची... बघा विचार करा...." मी हसत हसत म्हणालो.
"उंहं.... तूला काय... तू तर एका पायावर तयार आहेस.... मदत करायला..... पण मीही बेशरम होवू तुझ्याबरोबर?" त्यांनी उगाचच डोळे मोठे करत म्हटले.
"आता ह्यात काय बेशरमपणा, मॅडम..."

पण कविता मॅडमनी मला पुढे काही बोलू दिले नाही आणि तो विषय तेवढ्यात संपला. मग बरेच दिवस त्या विषयावर काही बोलणे झाले नाही. नंतर एक दिवस आम्ही असेच बोलत बसलो होतो तेव्हा कविता मॅडम सारखा आपल्या पदराआड हात नेवू लागल्या. माझ्यापण ते खास करून लक्षात आले तेव्हा मी त्यांना म्हटले,

"काय मॅडम.... आज तुमचा हात जरा जास्तच पदराआड जातोय..."
"हो!... काल एक नवीन ब्रा घेतली होती ती घातलीय.... आणि ती फारच घट्ट बसतेय...." मॅडमने त्रासीक स्वरात म्हटले
"हो ना.... मग सहन करा... मी मागे सांगितलेला ’उपाय’ तुम्हाला पटला नाही...." मी थोड्या उपहासाने त्यांना बोललो.
"हां... पण आता पटतोय.... थांब... मी काढतेच हूक तिचा...."

असे म्हणत कविता मॅडमने हात पाठी नेले आणि ब्रेसीयरचा हूक काढायला लागल्या. माझा उपाय त्यांना पटला हे पाहून मी आनंदाने हसायला लागलो. मॅडमने बराच प्रयत्न केला पण त्यांना हूक काढता आला नाही तेव्हा मी त्यांना म्हटल,

"काय झाल, मॅडम?... हूक निघत नाही का??"
"हो रे.... ब्रा नवीन आहे ना.... म्हणून बहुतेक निघत नाही आहे.... जरा काढून देशील का??" त्यांनी लाजत लाजत मला विनंती केली.
"वा!.... का नाही.... मला वाटल फक्त ’लावताना’ तुम्हाला माझी मदत लागेल... पण असे दिसते की ’काढताना’ पण तुम्हाला माझी मदत लागतेय... म्हणजे हूक हो...." मी हसून असे म्हणालो.
"हं?.... जास्त ’चावट’ बोलू नकोस.... ही ब्रा नवीन आहे म्हणून मी तुला सांगतेय...."

असे म्हणत कविता मॅडम उठल्या आणि माझ्या पुढे येवून पाठमोऱ्या उभ्या राहिल्या. काही क्षण त्यांचे ’पाठमोरे’ निरीक्षण करून मी हात वर करून त्यांच्या बाऊजच्या कडेतून बोटे आत सरकवली. मग मी ब्रेसीयरच्या पट्ट्या पकडल्या आणि हूक दिसावा म्हणून ब्रेसीयर ब्लाऊजच्या कडेखाली ओढली.

"आऊच!... हळू रे...." त्याने अर्थात मॅडमना अजून त्रास झाला आणि त्या विव्हळल्या.

"सॉरी! सॉरी" म्हणत मी हूक काढायला लागलो. मला पण थोडा त्रास झाला हूक काढताना पण मी काढला कसातरी. हूक निघाल्याबरोबर मॅडमची ब्रेसीयर ढिल्ली झाली. मी पट्टे सोडून दिले आणि मॅडम पटकन वळून चेअरवर जावून बसल्या. माझ्याकडे बघून मॅडम चावटपणे हसल्या आणि ’थँक्स’ म्हणाल्या. मीही त्यांना हसून प्रतीसाद दिला. काही क्षणापुरता का होईना पण एका स्त्री च्या ’अंगावरील’ आंर्तवस्त्राला स्पर्श करण्याचा माझा तो पहिलाच प्रसंग ’अविस्मरणीय’ होता. नंतर मग जणू काही घडलेच नाही अश्या आविर्भावात आम्ही नेहमीसारख्या गप्पा मारू लागलो. नंतर बऱ्याच वेळानी मॅडम उठल्या व माझ्या पुढे येवून पाठमोऱ्या उभ्या राहिल्या....

"सागर... आता हूक लाव परत....."
"का हो, मॅडम?... कोणी आले नाही तर राहू द्या थोडा वेळ अजून..." मी त्यांना म्हटल.
"नको!.... परत कोणी आल तर धावपळ होईल.... लाव तू..."

मग मी कविता मॅडमना काही फोर्स केला नाही आणि गुपचूप ब्रेसीयरचा हूक लावून दिला. मी विचार केला ’पहिल्या वेळेला एवढे खूप झाले’ नंतर कोण जाणे अजून काय काय आमच्यात घडते ते.... मग नंतर हे नेहमीचेच झाले..... जेव्हा आम्ही एकटेच असू तेव्हा कविता मॅडम मला त्यांच्या ब्रेसीयरचा हूक काढायला सांगायच्या आणि लावायला सांगायच्या.

खरे तर हा सगळा ’चावटपणा’ होता.... कारण ब्रेसीयरचा हूक काढायला आणि लावायला त्यांना माझी गरज नाही हे मला माहीत होते आणि त्यांना पण माहीत होते. कारण कधी कधी कोणी आल की मॅडम पटकन स्वत:च हूक लावायच्या. पण तरीही इतरवेळी त्या मलाच सांगायच्या. अर्थात! त्याने माझे काही ’नुकसान’ होत नव्हते म्हणा... आता या ’गंमतीत’ त्यांना काय मजा वाटत होती ते त्याच जाणो पण मला त्यांची ब्रेसीयर थोडी का होईना पण हातळायला मिळायची म्हणून मी खूष असायचो. आणि त्यावर म्हणजे मला त्यांच्या अंगाला स्पर्श करायला मिळायचा म्हणून मी जास्तच खूष असायचो.

नंतर नंतर मला कविता मॅडमच्या अंगाचे स्पर्श सर्रास मिळू लागले. येता जाता होणारे ’नकळत’ स्पर्श जरा जास्तच होवू लागले. त्यांच्या मांसल नितंबाचे आणि छातीच्या उभारांचे ’नकळत’ मिळणारे स्पर्शसूख मला पागल करू लागले. पण त्या तर जणू स्पर्श होतच नाही असे भासवायच्या. असे स्पर्शाचे चान्स देवून त्या मला काही ’सुचवत’ होत्या की काय कोण जाणे?? आमच्यात घडणारी एक गोष्ट होती ज्याने मला राहून राहून वाटायचे की त्या मला ’सुचवत’ आहेत....

जेव्हा आम्हाला जेवायचे असेल किंवा टाईमपास करायला बाहेर बसायचे असेल तेव्हा कविता मॅडम मला बोलवायला ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये यायच्या. मी बोर्डवर ड्रॉईंग करण्यात मग्न असे (त्यावेळी कॉम्पुटर आलेले नव्हते तेव्हा बोर्डवर हाताने ड्रॉईंग केली जायची) आणि मॅडम माझ्याजवळ उभ्या राहून ’सागर! जेवायला चल!... बाहेर चल!...’ असे म्हणत रहायच्या. मी त्यांना म्हणायचो... ’हां! थांबा जरा... हा एवढा भाग पुर्ण करतो... हे एवढ काम पुर्ण करतो...’ पण त्या ऐकायच्या नाहीत आणि सारख ’सागर! चल... सागर! चल ना...’ अस टुमण लावायच्या.... मी त्यांच्याकडे दुर्लक्ष करून खाली मान घालून माझे काम करत रहायचो. मग त्या जवळ येवून बोर्डला चिटकून उभ्या रहायच्या.

आता मी खाली मान घालून काम करत असायचो तेव्हा मला कळायच नाही की कविता मॅडम बोर्डला चिटकून उभ्या आहेत. माझ्या सवयीप्रमाणे ड्रॉईंग बोर्डचा ’टि-स्क्वेअर’ सरकवण्यासाठी मी हात लांब करायचो (ड्रॉईंगमध्ये आडव्या लाईन्स मारण्यासाठी एक ’टि’ आकाराची पट्टी असते जी बोर्डच्या साईड एजवर वर-खाली सरकवतात) आणि ’नेमका’ कविता मॅडमच्या छातीचा उभार माझ्या हाताला लागायचा.... कविता मॅडम बोर्डला चिटकून नेमक्या अश्या उभ्या रहायच्या की त्यांच्या छातीचे उभार बोर्डच्या साईड एजला चिटकायचे. आणि मग टि-स्क्वेअर सरकवण्यासाठी लांब केलेला माझा हात त्यांच्या छातीच्या उभारांना लागणे हे सहाजीकच होते....

आधी आधी मी त्यांना ’सॉरी’ म्हणायचो आणि त्या ’ईट्स ओके’ म्हणत पटकन बाजूला व्हायच्या पण नंतर नंतर त्या बाजूलाही होत नसत आणि दिलगिरीही व्यक्त करत नसत. बरे त्या असे पण म्हणू शकत नाहीत की ’मी हात का लांब करतो?’ कारण तो माझा बोर्ड होता आणि त्यावर ’टि-स्क्वेअर’ वर-खाली करणे हा माझ्या कामाचा भाग होता. तेव्हा असा त्यांच्या छातीला स्पर्श झाला तरीही जणू काही ’ही एक नॅचरल गोष्ट आहे’ अश्या आविर्भावात त्या तश्याच उभ्या रहायच्या. तेव्हा ह्या गोष्टीवरून माझी खात्री होत चालली की मी आता पुढची ’स्टेप’ घ्यावी असे त्या ’सुचवत’ होत्या....

मग मी निश्चय केला आणि ह्याचा फायदा घ्यायचे ठरवले. पुढच्या वेळी कविता मॅडम ’तश्या’ उभ्या राहिल्या होत्या आणि मी ’नकळत’ हात लांब केला. सहाजीकच त्यांच्या छातीच्या उभाराला माझ्या हाताचा स्पर्श झाला. मग मी सरळ बसून त्यांच्या डोळ्याला डोळा भिडवून म्हटले,

"मॅडम!!.... कितीवेळा तुमच्या छातीला माझा हात चूकून लागतो.... तुम्ही अश्या का उभ्या रहाता??"
"अरे पण तुझा हात चुकून लागतो ना??"