தேவதை வாழும் வீடு

தண்ணீய சீக்கிரம் விட்டிராதா அப்படின்னு சொன்னேன். அவன் ஷாட் எடுத்துட்டே இருக்கான். அசர மாதிரியே தெரியல. எனக்கு பிச்சுக்கிட்டு புண்டை விரிஞ்சு தண்ணீ வரும் போது தாங்க முடியாம டேய் சுன்னி, யானை சுன்னின்னு கத்தினேன். அவன் விந்து தண்ணீ புண்டைய நிரப்புது. இந்த கேடு கெட்ட எல்லா ஹீரோக்களை விட நீ தான்டா சூப்பார்னு வாயில முத்தம் கொடுத்தேன். என் காம அரிப்பு அடுத்த புத்தகத்துலயும் தொடரும். மறக்காம வாங்கி படிங்க. இப்படிக்கு வெள்ளித்திரை ராணி ச.’
ஷோபனா! ஒரு புரியாத புதிர்! தேவதை போல தான். அவளிருக்கும் வீட்டில் நான் பொருத்தமில்லாதவனாய் மாடியில் ஓண்டி அறையில் ஒண்டியிருக்கிறேன். மதியம் சமயங்களில் நான் அந்த ஜன்னலில் அமர்ந்து அவள் ஆற்றில் குளிப்பதை பார்க்கும் போது அந்த பேரழகை இனி பார்க்க வாய்ப்பு கிடைக்காது என்பதாகவே கடைசி வரைக்கும் அந்த காட்சியை கண்களால் அனுபவித்து உட்கார்ந்திருப்பேன். மாடியில் இருந்து படிக்கட்டுகளில் இறங்கும் போது அவளது அறையை பார்க்கும்படி ஒரு சின்ன கண்ணாடி ஜன்னல் இருக்கும். அதை ஜன்னல் என்று சொல்வதை விட பிளவு என்று தான் சொல்லலாம். காற்றிற்காக விட்டிருப்பார்கள் போல. கண்ணாடிகள் காலப்போக்கில் சிதிலமடைந்து விட்டன. அதனுள் பார்த்தால் முழு அறையையும் ஓரளவிற்கு மேலிருந்து பார்க்கலாம். சற்று சிரமப்பட்டு ஏறி நின்றால் முழு அறையும் பார்க்க கிடைக்கும். பகலில் அப்படி செய்வது கஷ்டம். இரவு நேரத்தில் இருளோடு இருளாக அவளது அறையை பார்க்க தொடங்குவேன். மஞ்சள் பல்பு வெளிச்சத்தில் பெரும்பாலும் புத்தகம் வாசித்தபடி இருப்பாள். அல்லது படுக்கையில் சாய்ந்தபடி எதாவது யோசித்தபடி இருப்பாள். மஞ்சள் பல்பு ஒளி கவிந்திருக்க, ஜாக்கெட் பாவாடை மட்டும் அணிந்த அவளை காண காண எனது தடி உறுதியானதாய் மாறி போகும். கையடித்தால் மட்டுமே அந்த அகோர பசியை அதற்கு பிறகு போக்க முடியும். ஜாக்கெட்டை மீறி அந்த பொன் மார்பகங்களின் விளிம்பு எப்போதும் வெளியே தெரிந்தபடி இருக்கும். புஷ்டியான அந்த தேகம் பொன்னிறமாய் மின்னும். குழைந்தாற் போல சிற்பமாய் இருப்பாள். மாமா யாராவது நான் அந்த ஜன்னலை எட்டி பார்ப்பதை கவனித்து விடுவார்களோ என்கிற பயத்தில் நான் சில நிமிடங்களுக்கு மேலே அங்கே நிற்பதில்லை. அன்றிரவு மாடியில் எனது அறையில் படுத்தபடி எனது தடியை உருட்டி கொண்டிருந்தேன். முழு நிலவு அற்புதபுரத்தை குளிப்பாட்டி கொண்டிருந்தது. நீலவேணி ஆறு லேசாய் சிணுங்கலாய் ஓலி எழுப்பியபடி ஓடி கொண்டிருந்தது. என் கையில் புதிதாய் வாங்கி வந்த பழுப்பு புத்தகம் இருந்தது. அது ஒரு மார்வாடி பெண் பற்றியது. அவளுடைய கணவன் குடிகாரன். அவனால் அவளுக்கு எந்த இன்பமும் இல்லை. தினமும் காய்கறி உபயத்தில் தனது அரிப்பை அடக்கி கொண்டிருக்கும் அவளுக்கு பக்கத்து வீட்டில் இருக்கும் கல்லூரி மாணவன் ஒருவன் மீது ஈர்ப்பு. தன்னுடைய தவிப்பை அவள் சொல்வது போல கதை. கடைசியில் அவனை அவள் வெல்வது தான் கதை. இதை எத்தனை முறை படித்தேன் என்று நினைவில்லை. மார்வாடி பெண்ணை ஷோபனாவாகவே நினைத்து நினைத்து புளகாங்கிதம் அடைந்து இருந்தேன். கதையின் விவரிப்பு தந்த உற்சாகத்தில் எனக்கு ஷோபனாவின் அறையினை எட்டி பார்க்க வேண்டும் என்கிற குறுகுறுப்பு தொடங்கியது. ஒரு முறை அவளை பார்த்து விட்டால் பிறகு நிதானமாக அதை நினைத்து நினைத்து கையடித்து பிறகு தூங்கலாம். உள்ளே இன்னொரு மனம், ‘வேண்டாம்’ என தடை போட்டது. மாமா பார்த்து விடுவாரா என்று பயம் வந்தது. ஆனால் மணிக்கணக்கில் உடம்பை சூடாக்கி வைத்திருந்த காமத்திற்கு முன்னால் இதெல்லாம் ஒன்றுமில்லை. நான் துணிந்து அறையை விட்டு வெளிவந்து கள்வனை போல படிக்கட்டுகளில் சத்தமில்லாமல் இரண்டு படி இறங்கி அவளது அறையை எட்டி பார்த்தேன். முதலில் அவள் தூங்கி விட்டாள் என நினைத்தேன். ஆனால் அவள் குப்புற படுத்திருந்த விதம் சற்று வித்தியாசமாய் இருந்தது. அவள் தன்னுள்ளே முழு உடம்பையும் குறுக்கி கொள்வது போல படுத்திருந்தாள். அவளது உப்பிய பலாபழ பின்புறம் லேசாய் அசைந்தபடி இருந்தது. இது என்ன உண்மையா? அவள் கைகள் அவளது வயிற்றிற்கு கீழே இருந்தன. குப்புற படுத்திருந்தவள் மெல்ல மெல்ல எதோ காற்றில் அசையும் ஊஞ்சல் போல அசைந்து கொண்டிருந்தாள். அவளது பின்புறம் மேளம் போல விரிந்திருப்பதை அந்த பாவாடையை தாண்டி என்னால் உணர முடிந்தது. அந்த பழுப்பு புத்தகம் படித்த காரணத்தினால் என் மனதில் ஷோபனா இப்போது சுய இன்பம் செய்து கொண்டிருக்கிறாள் என்று தோன்றுகிறது. ச்சே! அவள் அப்படி செய்ய மாட்டாள்! ம்கூம்! அவள் உடை கலையவில்லை. வழக்கம் போல ஜாக்கெட் பாவாடை தான். குப்புற படுத்திருக்கும் அவளை உன்னிப்பாக பார்த்தேன். கைகள் கட்டாயம் வயிற்றிற்கு கீழே தான் இருக்க வேண்டும். பருப்பை நோண்டி கொண்டிருப்பாளா? அந்த புத்தகத்தை படித்த காரணத்தினால் எனக்கு அப்படி தோன்றுகிறது என மீண்டும் சொல்லி கொண்டேன். ம்கூம்! அவள் முனகுவது போலிருக்கிறதே! அவளுடைய உடல் அசைவு நின்றது. தன்னை தானே குறுக்கி கொண்டிருந்தவள் மெல்ல தளர்ந்தாள். அவள் திரும்பி எழுந்திருக்கும் போது சட்டென அவளது பார்வை மேலே அந்த சின்ன ஜன்னலை தொட்டது. ஒரு கணம் நான் ஸ்தம்பித்தேன். அவள் கண்களுக்கு நான் தெரியவில்லை. எழுந்தாள். நான் விலகி ஓட்டமாய் மேலே எனது அறைக்கு வந்து விட்டேன். காணக்கிடைக்காத காட்சியை பார்த்த சூடு உடல் முழுவதும் அனலாய் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ஜன்னல் வழியே எட்டி பார்த்தேன். அவள் ஆற்றங்கரையோரமாய் போய் நீரை எடுத்து முகத்தை துடைத்து கொண்டு மீண்டும் வீட்டிற்குள் போய் விட்டாள். பாவம் அவளும் பெண் தானே! கணவனை விட்டு பிரிந்து ஒரு வருடமாகி விட்டது. அவளுக்கும் உணர்வுகள் இருக்க தானே செய்யும். முதன்முறையாக எனக்கு ஓர் எண்ணம் தோன்றியது. அவளுக்கு நான் ஆறுதலாக இருக்க முடியும். ம்கூம்! திருமணம் கூட செய்து கொள்ள முடியும். ம்கூம்! அதெல்லாம் நடக்கிற காரியமா? ஒரே ஒரு முறை அவளை… ம், ஆமாம் அந்த பொன்னிற உடலை ஒரே ஒரு முறை அவள் காலில் விழுந்தாவது அனுபவித்து விட வேண்டும். என் வாழ்க்கையின் ஒரே லட்சியம் இது தான். அவளது பலாபழ குண்டிகளை நினைத்து பார்த்தேன். எனது கை தடியை உருவி விட தொடங்கியது. “அவள போடும் போது அவள திருப்பி போட்டு அந்த வெல்வெட் குண்டிய பாத்தமேனிக்கு ஓக்கணும்டா,” என்று தாமஸ் சொன்னது நினைவிற்கு வந்தது. உப்பின அந்த குன்றுகளை கையால் பிடித்தபடி தடியை அவளது தேனடையில் வைக்கும் போது எப்படி இருக்கும்? ஆகா! அந்த தேனடையில் இருந்து தேன் போல ஈரம் சொட்டி சொட்டி சில துளிகள் தரையிலும் விழும். அந்த குண்டி பெருத்து குஷன் போல இருக்கும். நான் வெறி வந்தவனாய் எம்பி எம்பி அடிப்பேன். அவளது முலாம்பழ முலைகள் தரையை பார்த்தவண்ணம் தொங்கி கொண்டிருக்கும். எம்பி எம்பி அடிப்பேன். எம்பி எம்பி அடிப்பேன். தடியை உருவி விட்டேன். அவளது தேனடை. அவளது குண்டி. ஸ்! ஆ! உடலெங்கும் ஆனந்த பிரவாகம். விந்து பீச்சி வெளி வந்து விழுந்தது.
“சௌந்தரு உனக்கிட்ட பத்து ரூபா இருக்கா?” இது தாமஸ். “ஏன் இருக்கே?” இது நான். நாங்களிருவரும் ஞாயிற்று கிழமையன்று டவுனிற்கு வந்திருக்கிறோம். தாமஸ் வழக்கம் போல தனது இம்சையை ஆரம்பித்து விட்டான். “அங்கன பஸ் ஸ்டாண்ட் தாண்டி போனா அவிசாரிங்க வீடுகளா இருக்கும்.” “ம்.” “நாம போவோம்டா.” “ச்சை தாமஸு! இப்படியெல்லாம் பேசாத.” “ஏண்டா மாப்பிள்ளை.” என்னை குஷிபடுத்த வேண்டுமென்றால் தாமஸ் சட்டென இந்த தொனியில் பேச தொடங்கி விடுவான். ஷோபனாவையும் என்னையும் ஒப்பிட்டு பேசினால் நான் சந்தோஷமாகி விடுவேன் என்கிற வித்தை அது. “நாளைக்கு ஷோபனாவ நீ போடும் போது உனக்கு முடியாம போயிட கூடாதுல்ல.” “ஏன் முடியாது போயிடும்.” “நல்லா கேளு. நாம கையடிக்கிற மாதிரி விவகாரம் கிடையாதுலே. சுலமா நடந்திடாது. அதுவும் அவளுதுல்லாம் பாதாளமாய் இருக்கும். நீ உள்ள வைச்சவுடன ழபக்குன்னு முழுங்கிடும். அப்புறம் ஒரு இழுப்புல கஞ்சி கக்கிடுவ மாப்பிள.” “என்னடா சொல்ற?” “அப்படி உன் பேரை கெடுத்துக்கிட்டா அப்புறம் உன்பக்கம் வரவே மாட்டா.” “போடா அண்டா புளுகா,” என்றேன் நான். அவனுக்கு அந்த அவிசாரிகளிடம் போகணும். அதற்கு என்னுடைய பணம் வேண்டும். அதற்காக இந்த நடிப்பு. “இதுக்கெல்லாம் ஸ்பெஷல் டிரெயினிங் வேணும்டா. அப்புறம் எந்த ரதியா இருந்தாலும் நம்ம காலடியில கிடப்பா.” “இந்தா பணம்.” நான் பத்து ரூபாயினை அவனிடம் கொடுத்தேன். அவன் என்னையும் கையை பிடித்து இழுத்து கொண்டு அங்கே போனான். “சொன்னா கேளு தாமஸு, எனக்கு இஷ்டமில்ல.” “வா, வா மாப்பிள்ள.” மதிய நேரத்து சோம்பலில் இருந்தது டவுன். தாமஸ் சொன்ன இடம் நிறைய குடிசைகள் நிறைந்த பகுதி. நிறைய குடும்பங்கள் அங்கு வசிப்பதை பார்த்தேன். அவன் ஏற்கெனவே அங்கு பலமுறை வந்திருக்கிறான் என எனக்கு உடனடியாக உறைத்தது. அவன் சேரிக்குள் கடகடவென நடந்தான். இரண்டு சிறுவர்கள் ஓடி வந்தார்கள். பத்து பதினைந்து வயது தானிருக்கும். தாமஸ் அவர்களிடம் எதோ பேசினான். எனக்குள் எதோ ஒரு குறுகுறுப்பு. முதன்முறையாக ஒரு பெண்ணை தொட போகிறோம். உடலுறவு உண்மையில் எப்படி இருக்கும். எவ்வளவு பழுப்பு புத்தகங்கள் படித்திருந்தாலும் யதார்த்தம் எப்படி இருக்கும்? ஒரு சிறுவன் என்னை வாங்கன்னா என்று அழைத்து எதிர்திசையில் நடந்தான். நான் திரும்பி தாமஸை பார்த்தேன். அவன் சைகை காட்டி போ போ என சொன்னான். எனது இதயம் தடதடவென அடித்து கொள்ள நான் அந்த சிறுவன் பின்னாலே நடந்து போனேன். அவன் ஒரு குடிசை வீட்டில் நுழைந்தான். அந்த பக்க கதவு வழியாய் வெளியேறி இன்னொரு வீட்டினுள் நுழைந்தான். சாணி மெழுகிய மண் தரை. பாய் விரித்து தலையணை இருந்தது. இங்க இருங்கண்ணா என்று சொல்லி விட்டு அந்த சிறுவன் மறைந்து போனான். நான் அமைதியாய் அந்த பாயில் உட்கார்ந்தேன். ஒரு கணம் ஷோபனா என் மனதில் தோன்றினாள். அந்த பேரழகிக்கு துரோகம் செய்வதாகவே தோன்றியது. வெளியே பேச்சரவம் கேட்டது. எதோ ஒரு பெண் சிரிக்கும் சத்தம் கேட்டது. அந்த சிரிப்பு சத்தத்தினை கேட்டவுடன் எனக்கு தடி விறைத்து கொண்டது. ம்கூம்! ஒரு முறை. ஒரே முறை அதில் என்ன தான் இருக்கிறது என்று பார்த்து விடலாம். பிறகு ஒரு வேளை அதை நினைத்து நினைத்து மனதை கெடுத்து கொள்ளாமல் இருக்கலாம். நான் மணிக்கணக்கில் காத்திருந்தது போல இருந்தது. ம்கூம்! எதோ எதோ பேச்சு சத்தம் கேட்டது. நான் பொறுமையை இழக்க தொடங்கிய பிறகு சட்டென கதவு திறந்து ஒரு வயதான அம்மாள் உள்ளே வந்தாள். இவள் யாரு? புரோக்கரா? “நீ தானா?” என்று பல் இளித்தாள். ‘ஐயோ இவளா?’ அவள் தலைமுடியை சரி செய்தபடி பாயில் என்னருகே உட்கார்ந்தாள். “எந்த ஊரு?” என்றாள். நான் எழுந்து போய் விடலாமா என்று யோசித்தபடி இருந்தேன். “பணம் கொடு.” “என் ஃபிரெண்டு அந்த சின்ன பையன்கிட்ட கொடுத்தானே.” “அது அவனுக்கு. எனக்கு பணம் கொடு.” நான் இருந்த பணத்தை கொடுத்தேன். அவள் இது போதாது என்றாள். சரி, நான் கிளம்பலாம் என நினைத்த போது அவளே என் மீது பரிதாபப்பட்டு, “சரி சரி வாய் மட்டும் போடுறேன் சரியா,” என்றாள். நான் என்ன பேசுவது என்று புரியாமல் உட்கார்ந்தருந்தேன். “பேண்ட்டை கழட்டு.” “ஜட்டியையும் கழட்டு.” நான் சட்டை மட்டும் அணிந்தவனாய் அவளருகே அமர்ந்தேன். அவள் என்னை அவளது விரித்த கால்களுக்கு இடையில் அவளுக்கு பக்கவாட்டில் இருப்பது போல உட்கார வைத்தாள். அவள் மீது வெற்றிலை வாசம். “மூடுல இல்லையா நீ.” “ம்.” அவள் கையால் எனது தடியை பற்றியவுடன் எனக்குள் காமத்தகிப்பு தொடங்கி விட்டது. அந்நிய கைகள் படாத இடமல்லவா? “கல்யாணம் ஆயிடுச்சா?” “இல்ல.” “யாராவதை லவ் பண்றியா.” “ஏன் கேட்கறீங்க?” “அவ பேரை சொல்லு.” “ஷோபனா,” என்றேன் தயக்கமாய். “ஷோபனா ஷோபனான்னு சொல்லிட்டே இரு.” “ம்கூம்!” “இந்தா இங்க கைய வச்சுக்க.” அவளது வாடி போன முலைகளை ஜாக்கெட்டோடு தந்தாள். நான் அவளது யோனி பக்கம் ஒரு கையை கொண்டு போனேன். அவள் அதை தள்ளி விட்டாள். அவளுடைய கைகளை குறை சொல்லவே முடியாது. நல்லா தேர்ந்தவள் தான். எவ்வளவு பேருக்கு இப்படி கையடிச்சு விட்டிருக்காளோ! எனது தடி விறைத்தது. அவள் அதை சீண்டி சீண்டி விளையாடி விட்டு தடியை நீவினாள். கொட்டைகளை அழுத்தி பார்த்தாள். “உள்ள வா.” நான் அவளை ஒண்டியபடி உட்கார்ந்தேன். அவள் வாகாய் அமர்ந்து எனக்கு கையால் செய்து கொண்டிருந்தாள். நான் ஷோபனா ஷோபனா என்று முணுமுணுத்தேன். “காசு இருக்கா?” “இல்ல.” “காசு இருந்தா, புண்டையில உள்ள போலாம்.” என்னிடம் அப்போது காசு இருந்திருந்தால் கட்டாயம் கொடுத்திருப்பேன். ஆனால் சுத்தமாய் எதுவுமில்லை. நான் தலையாட்டி மறுத்தவுடன் அவள் எந்த மாறுதலும் முகத்தில் காட்டாமல் எனது தடியை இன்னும் வேக வேகமாய் நீவி விட்டாள். “ஷோபனா, ஷோபனா.” “என்ன வயசு இருக்கும் அவளுக்கு.” “28.” “உன்னை விட மூத்தவளா இருக்காளே.” “ம்” அவள் தடியை வேகமாய் இழுத்து இழுத்து கொண்டிருந்தாள். நான் இன்பத்தில் மிதந்து கொண்டிருந்தேன். “வயசுல பெரிசுனாலும் உன் தண்டுக்கு கட்டாயம் விழுந்துடுவா.” “ம் ஏன்?” “உன் தண்டு தான் ராஜா தண்டு மாதிரி பெரிசா இருக்கே!” அவளது கை உச்ச வேகத்தில் எனது தடியை இழுத்து கொண்டிருக்க, நான் அவளிடம் வாய் போடு என சொன்னேன். அவள் சட்டென குனிந்து எனது தடியை வாயால் வாங்கினாள். குளிர்ந்த உதடுகள் பட்டவுடன் எனது தடி விறைத்தது. துடித்தது. விந்தினை பீச்சியடித்தது.
ஒரு கள்வனின் வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும்? தினமும் களவாட செல்லும் போது உடலில் ஒரு பயமும் அதை தாண்டிய தைரியமும் திமிர்ந்திருக்காதா? கடந்த சில நாட்களாக நான் அப்படி தான் இருக்கிறேன். இரவு நேரமானால் பூனை போல சத்தமில்லாமல் நடந்து போய் ஷோபனா அறைக்குள் என்ன நடக்கிறது என அந்த சின்ன ஜன்னல் வழியாய் பார்க்க ஆரம்பிப்பேன். சில நிமிடங்கள் தான். பிறகு மீண்டும் அறைக்கு வந்து விடுவேன். முன்பெல்லாம் படுத்தவுடன் தூக்கம் வந்து விடும். பிறகு காலையில் தான் விழிப்பே. இப்போதெல்லாம் கள்வனை போல இரவுகளில் நடுநடுவே தூக்கம் கலைகிறது. சிறு சப்தம் கூட தூக்கத்தை கலைக்கிறது. கீழே ஷோபனா இரவு நேரத்தில் கதவை திறந்தால் சட்டென தூக்கத்தில் இருந்து விடுபட்டு அறை ஜன்னலில் எட்டி பார்ப்பேன். அவளுடைய ஒவ்வொரு நடவடிக்கையும் சப்தமும் எனக்கு அத்துபடி. புருஷனிடம் கோபித்து கொண்டு தாய் வீட்டில் ஒரு வருடத்திற்கு மேலாக தங்கியிருப்பவளின் அத்தனை மன உளைச்சலும் எரிச்சலும் அவளிடம் மிகுந்திருந்தன. தாய் தந்தையிடம் கூட சிரித்து பேசி பார்த்ததில்லை. என்னிடம் அதிகமாய் பேசுவதில்லை. முகத்தில் ஒரு சிடுசிடுப்பு. தன்னுடைய அழகை முழுக்க உணர்ந்தவள் அவள். அந்நியர்களை பார்த்து புன்சிரிக்க கூட மாட்டாள். பொத்தி பொத்தி வைத்து பாதுகாக்கும் பொக்கிஷம் போல தன்னை அவள் பாதுகாத்து கொண்டிருந்தாள். அற்புதபுரம் கிராமத்து தெருவில் அவள் நடந்து போகும் போது அங்கிருக்கும் அத்தனை ஆடவர்களின் கண்களும் அவள் மீது தான் இருக்கும். வீட்டை விட்டு வெளியே போகும் போது பிரகாசமான நிறத்தில் சேலை அணிவாள். எப்போதாவது கையில்லாத ஜாக்கெட் போடுவாள். ஒரு முறை அவள் தந்தையுடன் டவுனுக்கு போய் திரும்பும் போது அந்த கறுப்பு கையில்லா ஜாக்கெட் அணிந்திருந்தாள். ரயில்வே ஸ்டேஷனில் இருந்து இறங்கி இருவரும் கடைக்கு வந்திருந்தார்கள். “யப்பா, என்ன கட்டை. அக்குள் பாருடா! ஐஸ் கிரீம் மாதிரி இருக்கு,” என்று முணுமுணுத்தான் தாமஸ். அவளது அக்குளில் மெல்லிய முடிக்கற்றைகள் மறைந்து அவை சுத்தமாக மழிக்கபட்டிருப்பதை அப்போது தான் கவனித்தேன். “த்ச்சோ பெரிசு இருக்கே முலை,” என்று திரும்பவும் என் பக்கம் முணுமுணுத்தான் தாமஸ். அவன் சொன்னது அவளுக்கும் கேட்டதோ என்னவோ சட்டென எங்கள் பக்கம் திரும்பினாள். அவளது பார்வையில் பாம்பின் கூர்மை. இருவரையும் ஒரு வினாடி தான் பார்த்தாள். நாங்கள் இருவரும் அந்த ஒரு கணத்தில் உணர்வுகள் அற்ற ஜடங்களாக ஸ்தம்பித்து இருந்தோம். “வாம்மா போலாம்.” கிருஸ்டோபர் மாமா அவள் அருகே போனார். அவள் அவருடன் நடந்து போனாள். பெரிய பானையில் தயிர் கடைவது போல அவளது பின்புறம் அசைந்தாடும் அழகை நாங்கள் இருவரும் பார்த்து கொண்டே இருந்தோம். அவளது கண்களில் மகிழ்ச்சியின் ரேகைகளோ சோகத்தின் அறிகுறிகளோ நான் பார்த்தது கிடையாது. எல்லாவற்றையும் உள்ளே எங்கோ பூட்டி வைத்திருக்கிறாள். தனியே அறையில் இருக்கும் போது கூட அவளிடம் ஓர் இறுக்கம் குடியிருப்பதை கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்திருக்கிறேன். அறையில் பெரும்பாலும் எதாவது புத்தகத்தை வாசித்தபடியோ அல்லது எழுதியபடியோ இருப்பாள் ஷோபனா. அவள் கதை எழுதுகிறாள் என்றும் சில கதைகள் வாராந்திரிகளில் பிரசுரமாகி இருக்கிறது என்றும் மேரியம்மா சொன்னார்கள். என்னுடைய கவிதையை ஒரு நாள் அவளிடம் காட்டினேன். என்னை இவ்வளவு காலம் லட்சியமே படுத்தாத அவள் அன்று தான் முதன்முறையாக தெளிவாக என்னிடம் பேசினாள். “சௌந்தர் நம்ம ஊர் ஸ்கூல்ல தமிழ் வாத்தியார் மோசஸ்கிட்ட இதை காட்டு. அவருக்கு இந்த மாதிரி கவிதைகள்ல்லாம் பிடிக்கும்,” என்று சொன்னாள். யார் இந்த மோசஸ்? எழுத்தாளர். நிறைய கதைகள் எழுதி வாராந்திரிகளில் பிரசுரித்திருக்கிறார். அவரது உதவியால் தான் ஷோபனாவின் கதைகள் கூட பிரசுரமானது என்று சொன்னாள். ஆனால் தாமஸ் வேறுவிதமாக சொன்னான். “இரண்டு பேருக்கும் கள்ளத்தொடர்பு.” ஒரு ஞாயிற்று கிழமை கூட்டத்தில் தாமஸ் என்னை தட்டி தூரத்தில் சர்ச்சில் உட்கார்ந்திருந்த ஒரு பெண்மணியை காட்டினான். “யாரு?” என்றேன். “ஸ்டெல்லா. அது தான் தமிழ் வாத்தியாரோட பொண்டாட்டி.” கூட்டம் முடிந்து சர்ச்சிற்கு வெளியே ஆங்காங்கே கூட்டம் கூட்டமாய் எல்லாரும் திரண்டிருக்கும் போது இந்த ஸ்டெல்லா தன்னுடன் இருக்கும் பெண்ணிடம் ஷோபனாவை கண்டமேனிக்கு அர்ச்சனை செய்வதை பார்த்தேன். “இவள மாதிரி மேனாமினுக்கிங்க இருக்கிற வரை அற்புதபுரத்துல ஓர் ஆம்பிளை உருப்பிட முடியாது.” “யக்கா அன்னைக்கு ரயில்ல இவளை பாத்தேன். கையில்லா ஜாக்கெட் போட்டு மினுக்கிட்டு நின்னுட்டு இருந்தா. கைபிடியை பிடிக்க கைய தூக்குறா. கையில்லா ஜாக்கெட்டல அப்படி தூக்கலாமா? கருமம். அத்தன ஆம்பிள்ளைங்களும் அப்படி பாக்குறானுங்க.” “பார்ப்பானுங்க. அவனுங்க பாக்கணும்னு தானே இப்படி செய்யறா. அரிப்பெடுத்தவ.” ஷோபனாவை பற்றி அற்புதபுரத்தில் நிறைய பெண்களுக்கு நல்ல அபிப்ராயம் இல்லை. யார் எப்படி பேசினாலும் நாள்பட நாள்பட எனக்கு ஷோபனா மீது மோகம் அதிகரித்து கொண்டே தான் இருந்தது. அவள் இப்போது சில நாட்களாக என்னிடம் சில வார்த்தைகள் அதிகமாக பேசுகிறாள். “சௌந்தரு. இது நான் எழுதின கதை.” முதன்முதலாய் என்னை பார்த்து புன்சிரித்தாள். ஒரு பிரபல வாராந்திரியில் பிரசுரமாகி இருந்த அந்தக் கதையில் ஒரு பள்ளிக்கூட மாணவி மேற்படிப்பிற்கு ஆசைப்படுகிறாள். ஆனால் குடும்பம் அவளுக்கு திருமணம் செய்து வைக்க முயற்சிக்கிறது. ஊரை விட்டு ஓடிவிடுவது ஒன்று தான் வழி. அந்த மாணவி தூரத்தில் தெரியும் ரயிலை வேடிக்கை பார்த்தபடி நின்றிருக்கிறாள் என முடிந்தது கதை. அந்தக் கதையை பற்றி எப்படி எல்லாம் பேசி அவளை குளிர்விக்க வேண்டுமென ஒத்திகை பார்த்து கொண்டேன். வீட்டிற்குள் காலடி வைத்தேன்.
“என்ன சௌந்தரு?” என்றாள் மேரியம்மாள். “புக் கொடுக்க வந்தேன்.” “ஷோபனா.” மேரியம்மா வெளியே போய் விட்டார்கள். ஷோபனா தன் அறையில் இருந்து வெளியே வந்தாள். “ம்.” அவளது முகத்தில் சற்று நேரத்திற்கு முன் இருந்த சாந்தம் இல்லை. இது வேறு யாரோ பெண் என்பது போல இருந்தாள். “புக்.” நான் அவளது முகத்தை பார்த்து தயங்கி தலை குனிந்தேன். “கொடு.” ஒற்றை வார்த்தையில் புத்தகத்தை வாங்கி கொண்டு விருட்டென அறைக்குள் நுழைந்து கொண்டாள். என்ன ஆச்சு? ஏன் இப்படி இருக்கிறாள். அடுத்த நாள் மதியம். நான் ஒரு பழுப்பு நிற புத்தகம் வாசித்து கொண்டிருந்த போது எனது அறைக்குள்ளே முதல்முறையாக உள்ளே வந்தாள். ஜாக்கெட்டின் மீது ஒரு துண்டு போர்த்தி இருந்தாள். வழக்கமாக மாடியில் நான் இருக்கும் அறைக்கு கிருஸ்டோபர் மாமாவோ அவரது மனைவி மேரியம்மாளோ ஷோபனாவோ வருவதே கிடையாது. அந்த தைரியத்தில் தான் நான் அந்த பழுப்பு நிற புத்தகத்தை ஆர்வமாய் படித்து கொண்டிருந்தேன். விருட்டென உள்ளே வந்து விட்டாள். “வாங்க.” நான் அந்த புத்தகத்தை ஒரு தலையணைக்கு அடியில் வைத்தேன். “என்ன புஸ்தகம்?” “ம், அது ம்கூம் ஒரு கதைப்புஸ்தகம்.” “நிறைய புஸ்தகம் வச்சிருக்கியா?” “இல்லங்க. எப்பவாது டவுனுக்கு போனா வாங்கியாருவேன். அது தான்.” “நீ வேற என்ன கவிதை எழுதி இருக்க?” அவள் சட்டென அந்த பாய் மீது அமர்ந்தாள். இந்த பாயில் எவ்வளவு முறை இவளை நினைத்து விந்து சிந்திருயிருக்கேன். ம்கூம்! “கொஞ்சம் தான். பெருசா ஒண்ணும் இல்லை.” நான் எனது கவிதை நோட்டை காட்ட ஆர்வமாய் அதை பெட்டிக்குள்ளிருந்து எடுக்க திரும்பினேன். துணிகளுக்கு அடியில் தானே கிடந்தது? துணிகளை விலக்கி பார்த்தேன். அங்கு இல்லை. சிறிது நேர துழாவதலுக்கு பிறகு கவிதை நோட்டு கிடைத்தது. ஊரில் இருந்த சமயத்தில் இருந்து அவ்வபோது எதாவது கவிதை என்று கிறுக்குவதுண்டு. அதை என் தேவதைக்கு காட்ட போகிறேன். பூர்ப்புடன் நான் திரும்பிய போது இதயம் சட்டென நின்றது போலிருந்தது. காரணம் ஷோபனா நான் பெட்டிக்குள் தேடிக்கொண்டிருந்த சமயம் தலையணைக்குள் இருந்து அந்த பழுப்பு நிற புத்தகத்தை எடுத்திருந்தாள். “ஷோபனா,” என்று கீழே அவளது தாய் கூப்பிடும் சத்தம் கேட்டது. ஷோபனா அந்த புத்தகத்தை மேலோட்டமாய் பார்த்தாள். “படிச்சுட்டு கொடுக்கிறேன்.” பழுப்பு புத்தகத்தையும் அதோடு எனது கவிதை நோட்டையும் வாங்கி கொண்டு சட்டென எழுந்து அவள் தனது அழகிய குண்டிகள் பாவாடையில் அசைய நடந்து போனாள். அந்த புத்தகத்தில் அசிங்கமான படங்கள் எதுவும் கிடையாது. மேலோட்டமாய் புரட்டியதில் அது தப்பான புத்தகம் என்று தெரிந்து இருக்க வாய்ப்பு இல்லை. போச்சு! கொஞ்ச நாளா தானே நல்லா பேசுறா! அதுவும் முடிவுக்கு வந்துடுச்சா! ம்கூம்! நாம கொடுத்து வைச்சது அவ்வளவு தானா? கிருஸ்டோபர் மாமாவிடம் காட்டி தப்பா சொல்லிடுவாளா? ஊரை விட்டு கிளம்ப வேண்டியது தான். ம்கூம்! இதெல்லாம் கனவா நினைச்சு மறந்துட வேண்டியது. மாலையில் நான் கடைக்கு புறப்படும் போது ஷோபனா தனது அறைக்குள் இருந்தாள். கடையில் என்னால் எதையும் யோசிக்கவே முடியவில்லை. இன்று வீடு திரும்பும் போது என்ன நடக்கும் என யோசனையாய் இருந்தது. “என்ன மாப்ள பேய் அடிச்சாப்ல இருக்க. உடம்பு கிடம்பு சரியில்லையா?” என்று தாமஸே கேட்டான். இரவு கடையை மூடுவதற்கான நேரம் வரும் வரை ஒவ்வொரு நிமிடத்தையும் எண்ணியபடி இருந்தேன். கடையை சாத்தியவுடன் கிருஸ்டோபர் மாமா வேட்டியை மடித்து கட்டி உற்சாகமாய் சாராயக் கடையிருக்கும் திசையில் போய் விட்டார். தாமஸும் நானும் ஊருக்குள் நடந்து போனோம். அவன் தன் வீட்டிற்கு திரும்பும் சாலை வந்தவுடன் கையசைத்து விடைபெற்று போய் விட்டான். நான் நடைப்பாலத்தின் மீது நடந்து போனேன். மனதிற்குள் திக் திக் என்று அடித்து கொண்டது. நீலவேணி ஆறு சலசலவென ஓசை எழுப்பி கொண்டிருந்தது. கரையோரம் இருந்த நெடிய தென்னைமரங்கள் காற்றில் விருட் விருட் என ஓசையை உருவாக்கி கொண்டிருந்தன. தூரத்தில் வீடு தெரிந்தது. அங்கே போனவுடன் எனது பெட்டியை எடுத்து வெளியே தூக்கி போட்டு ஷோபனாவும் மேரியம்மாளும் என்னை வீட்டை விட்டு வெளியே போடா என சொல்வார்களோ என கற்பனை உருவானது. நான் வீட்டை நெருங்கியவுடன் ஆற்றில் முகத்தை கழுவி கொண்டேன். கதவருகே வந்த போது ஷோபனா வெளியே கதவு மீது சாய்ந்து நின்றிருப்பதை பார்த்தேன். பின்னால் மஞ்சள் பல்பு வெளிச்சம். முதன் முறையாக அவளை பார்க்கும் போது இப்படி தானே காட்சி தந்தாள். “அம்மா வெளியே போயிருக்காங்க. உள்ள வந்து சாப்பிடு.” ஒருவேளை அந்த புத்தகத்தை இன்னும் இவள் படிக்கவில்லை போலிருக்கிறது என நினைத்து கொண்டேன். அப்படியே அவளது அறைக்குள் நுழைந்து புத்தகத்தை திருட்டுத்தனமாய் எடுத்துவிட முடியுமா என யோசித்தேன். எப்போதும் இல்லாது நானும் ஷோபனாவும் மட்டும் இருந்த தனிமை கூட எனக்கு உற்சாகம் அளிக்கவில்லை. ஷோபனா தட்டில் சாதத்தை போட்டு கொண்டு வைத்தாள். என்றுமில்லாமல் இன்று ஜாக்கெட் குறுக்கே துண்டு போட்டிருக்கிறாள். எப்போதுமே அவள் மீது ஒரு நறுமணம் வீசும். அது ஒரு உயர்ரக சென்ட் வாசனை போலிருக்கும். அல்லது கோவிலில் யாரும் நெருங்க முடியாத புனிதமான மலருடைய வாசனை போலிருக்கும். இன்று அந்த வாசனை அளவிற்கு அதிகமாய் இருந்தது. நான் அமைதியாய் சாப்பிட்டு கொண்டிருந்தேன். ஷோபனா சமையலில் இருந்தாள். “எதாவது வேணும்னா கூப்பிடு.” “சரிங்க.” இதயம் தடதடக்க சாப்பிட்டு முடித்தேன். தட்டை நானே வீட்டிற்கு பின்புறம் ஆற்றில் கழுவி கொண்டு வந்து வைத்தேன். “உன் கவிதை எல்லாம் நல்லாயிருக்கு. நானே உன்னை மோசஸ் சார்கிட்ட கூட்டிட்டு போறேன்.” “சரிங்க,” என்றேன். இன்னும் புத்தகத்தை இவள் படிக்கவில்லையா என்று எனக்குள் சந்தேகம் வலுபெற்றது. அவள் தனது அறைக்குள் இருந்து நான்கைந்து புத்தகங்கள் கொண்டு வந்தாள். மாதாந்திர நாவல்கள். “இந்த மாதிரி புஸ்தகம் படி சரியா.” “ம்,” என்று சொல்லி அவற்றை வாங்கி கொண்டேன். தப்பா புஸ்தகங்களை படிக்கிறதுக்கு பதிலா இந்த மாதிரி நல்ல புஸ்தகங்களை படி என்று சொல்கிறாளா என்று ஒரு சந்தேகம் எழுந்தது. “சரி,” என்று சொல்லி விட்டு அவள் சமையலறைக்குள் போய் விட்டாள். இதற்கு மேல் நிற்க முடியாது என நான் அந்த புஸ்தகங்களுடன் மாடி அறைக்கு வந்தேன். அங்கே நான் கண்ட காட்சி என்னை அதிர்ச்சி அடைய வைத்தது. எனது பெட்டிக்கு மேலே பழுப்பு புத்தகமும் அதற்கு மேலே எனது கவிதை நோட்டும் இருந்தது. அடிப்பாவி, இத பார்த்துட்டாளா! ஓர் அறிகுறி கூட காட்டவில்லையே! பெட்டியை திறந்து பார்த்தேன். துணிகளுக்குள் நான் ஒளித்து வைத்திருந்த மற்ற பழுப்பு புத்தகங்கள் அப்படியே இருந்தன. ஆனால் யாரோ அவற்றை புரட்டி பார்த்து எடுத்து வைத்திருப்பதை உணர முடிந்தது. ஷோபனா தான் அவற்றை எடுத்து பார்த்திருக்கிறாள். பிறகு இருந்த மாதிரியே அவற்றை வைத்து விட்டு போயிருக்கிறாள். அடிப்பாவி. அன்றிரவு என்னால் தூங்கவே முடியவில்லை. நடுநிசியில் பூனை நடை நடந்து அவளது அறைக்குள் எட்டி பார்த்தேன். பக்கவாட்டில் சாய்ந்தபடி தூங்கி கொண்டிருந்தாள். ஜாக்கெட்டை மீறி திமிர்ந்திருந்த மார்பகங்கள் திரட்சியாய் பாதி வெளிகாட்டி கொண்டிருந்தன. இதோ அந்த முலைக்காம்புகள் கூட தெரிந்து விடும் என்பது போல அபாயமாய் அப்படமாகி இருந்தன முலைகள். கோதுமை நிற முலைகளின் கட்டழகில் சொக்கி போய் நின்றிருந்தேன். தலைமுடியில் சிற்சில முடிகற்றைகள் அவளது முகத்தில் பரவி பிறகு விலகி கொண்டிருந்தன. பழுத்திருந்த அவளது உதடுகள் இன்னும் சிவந்தால் பழரசம் வருமோ என்கிற ஐயத்தை உருவாக்கியது. பாவாடை கொஞ்சமாய் மேலேறி ஒரு கால் முட்டி வரை வெளியே தெரிந்தது. பிஸ்கட்டில் செய்த வாழைத்தண்டு போலிருந்தன கால்கள். எனது தடி விறைத்தது. ம்கூம்! இந்த சூட்டிற்கு இன்னும் எவ்வளவு நாள் என் கையே மருந்து?