தேவதை வாழும் வீடு

ஷோபனா பழுப்பு புஸ்தகத்தை பார்த்து விட்டு ஏன் கோவித்து கொள்ளவில்லை? சின்ன பையா, இதெல்லாம் படிச்சுட்டு கெட்டு போயிடாதா என்கிற மாதிரி அறிவுரை சொன்னாளா அல்லது இது வேறு எதாவதா? அன்று இரவு அறைக்குள் அவள் குப்புற படுத்து கொண்டிருந்தது சுய இன்பமாக தான் இருக்க வேண்டும். அப்படியானால் அவளுக்கும் காமப் பசி இருக்கும். இப்போது நான் தான் அவளுக்கு இருக்கிற ஒரே தேர்வு. நான் கொஞ்சம் முயற்சி செய்தால் கட்டாயம் அவளை அனுபவித்து விட முடியும். ம்கூம்! அதற்காக நான் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்வேன். அடுத்தடுத்த நாட்களில் நான் இல்லாத சமயம் எனது பெட்டியில் இருக்கிற பழுப்பு புத்தகங்கள் எடுக்கபடுவதும் பிறகு நான் திரும்பும் சமயம் அது அந்த இடத்திலே வைக்கபட்டு இருப்பதுமாய் இருந்தன. ஆனால் எனது பெட்டியை நன்கு அறிந்தவன் நான். ஷோபனா தான் தினமும் திருட்டுத்தனமாய் பழுப்பு புத்தகங்களை வாசிக்கிறாள் என புரிந்தது. நானே இருக்கிறேன். பழுப்பு புஸ்தகங்களை ஏன் வாசிக்கணும்? ஆனால் அவளை நெருங்க எனக்கு தைரியம் இல்லை. எப்படி எனது ஆசையை சொல்வது? ஓர் இரவு அதற்கும் ஓர் உபாயம் செய்தேன். கடகடவென இரண்டு வெள்ளைத்தாளில் பென்சிலில் எழுத தொடங்கினேன். அது ஒரு கதை. வெறும் கதை. எனது காமத்தை பற்றிய கதை. கதாபாத்திரங்களுக்கு பெயர் எல்லாம் எதுவும் வைக்கவில்லை. அவன் இளைஞன். அவளோ பேரழகி. அவன் அவளிடம் மோகம் கொள்கிறான். காலில் விழுந்தாவது ஒரு முறை முயக்கணும் என்று கனவு காண்கிறான். இந்தக் கதையை எழுதி வைத்து விட்டு காலையில் பெட்டியில் சரியாக காகிதத்தை வைத்து பக்கத்தில் ஒரு துணி லேசாக தொட்டிருப்பதை போல செய்து விட்டு போனேன். முதல் நாள் அவள் அங்கு வரவில்லை என தெரிந்தது. அடுத்த நாள் துணி காகிதத்தை விட்டு விலகி இருந்தது. அது மதிய நேரம். நான் எனது ஆசையை அவளுக்கு தெரிவித்து விட்ட மகிழ்ச்சியில் இருந்தேன். ஜன்னலுக்கு வெளியே அவள் நீந்துவது தெரிந்தது. பம்மிய பின்புறம் நீரின் மேலே வந்து விட்டு போவதும் அவள் சரேலேன அம்பு போல கொஞ்சம் தூரம் நீந்துவதையும் பார்த்தேன். அவள் கரைப்பக்கமாய் வந்து எழுந்து நடந்தாள். நெஞ்சு வரை பாவாடையை ஏற்றி கட்டியிருந்தாள். எனினும் வெள்ளென முலாம்பழ மார்பக தரிசனம். ஈரபாவாடையின் உள்ளே முலைக்காம்புகள் துருத்தியபடி இருப்பதை கூட பார்க்க முடிந்தது. ஈர கேசத்தை கையால் அவள் ஒதுக்கிய போது கோதுமை அக்குளை பார்த்தேன். தகதகவென மின்னியது தேகம். மார்பு வரை ஏத்தி கட்டியிருந்த பாவாடைக்குள் அவளது நிர்வாணத்தை என்னால் உணர முடிந்தது. ஒட்டிய வயிற்றுக்கு கீழே சின்ன புடைப்பினை பார்த்தவுடன் தடி விறைத்து கொண்டது. வீட்டினை நோக்கி வந்தவள் சரியாக என் பார்வையில் இருந்து மறைவதற்கு முன் மேலே ஏறிட்டு என்னை பார்த்தாள். அது யதேச்சையான பார்வை போலவே இருந்தது. நான் அமைதியாக எந்த சலனமும் காட்டாமல் நின்றேன். அவள் போய் விட்டாள். சிறிது நேரம் தடதடவென அடித்து கொள்ளும் இதயத்துடனும் எதை எதையோ கற்பனை செய்யும் மனதுடனும் மாடியிலே உட்கார்ந்திருந்தேன். சில நிமிடங்கள் கழித்து மனதை திடப்படுத்தி கொண்டு கீழே இறங்கி போனேன். கதவு திறந்திருந்தது. மேரியம்மாள் வீட்டில் இல்லை. சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் ஆள் நடமாட்டம் இல்லை. ஷோபனாவின் அறைக்கதவு லேசாய் சாத்தபட்டிருந்தது. அதை விருட்டென திறந்து உள்ளே போனால் அவள் நிர்வாணமாய் இருப்பாள் என கற்பனை தோன்றியது. “அம்மா,” என்று குரல் கொடுத்தேன். ஷோபனாவின் அறைக்கதவு லேசாய் திறந்தது. அவள் எட்டிப்பார்த்தாள். ஈரமான கேசம். வழவழப்பான தோள்பகுதி கூட தெரிந்தது. “இரு வர்றேன்.” இப்போது மாடியில் போய் அந்த ஜன்னலை பார்த்தால் அவளை நிர்வாணமாய் பார்க்கும் அரிய வாய்ப்பு கிட்டுமே என தோன்றியவுடன் தடதடவென படிக்கட்டுகளை நோக்கி நடந்தேன். மூச்சிறைக்க படியேறி சுற்றும் முற்றும் திருட்டு பார்வை பார்த்து அந்த சின்ன ஜன்னலை நெருங்கிய போது அந்த ஜன்னல் திரைச்சீலையால் மறைக்கபட்டு இருப்பதை பார்த்து அதிர்ந்தேன். ஷோபனா தான் மறைத்து விட்டாளோ? மீண்டும் படி இறங்கி வீட்டிற்குள் வந்தேன். ஷோபனா ஜாக்கெட் மீது துண்டு போர்த்தி கொண்டு வெளியே வந்தாள். ஈரத்தின் கவர்ச்சி இன்னும் குறையவில்லை. “என்னப்பா சொல்லு.” என்ன சொல்வது? சட்டென பதில் சொல்ல முடியாமல் திணறினேன். அவளது முகத்தில் கோபமோ வெறுப்போ இல்லை. ஆனால் எதோ ஓர் இறுக்கம் இருந்தது. “ம்கூம், நீங்க… அம்மா இல்லையா?” “இல்லை. வெளியே போயிருக்காங்க.” என் கண்களையே நேருக்கு நேர் பார்த்தபடி இருக்கிறாள். எனக்குள் நடக்கும் மன கொதிப்புகளை பார்க்கிறாள். “சௌந்தரு.” “ம்.” “நீ கவிதை எழுதறதெல்லாம் நல்லா தான் இருக்கு.” “ம்.” “ஆனா…” “ஆனா?” “இங்க பாரு. இதே வேற பொம்பளையா இருந்தா உன்னை இந்நேரம் வீட்டை விட்டு துரத்தியிருப்பா.” எனது இதயம் தடதடக்கும் சத்தம் எனக்கே பலமாக கேட்டது. அமைதியாக தலைகுனிந்திருந்தேன். “எனக்கு ஏற்கெனவே நிறைய பிரச்சனைங்க. நீ இப்படி எல்லாம் கதை எழுதாத, சரியா?” “…” ஷோபனா என் அருகில் வந்தாள். அந்த ஈரம், நறுமணம் என்னை எதோ செய்தது. அந்த துண்டு விலகி வெள்ளை பரந்தவெளி என்னை பாடாய்படுத்தியது. அருகில் நெருங்கி எனது முகத்தை கையால் தொட்டு என் தலையை நிமிர்த்தினாள். என்னை இப்போது தான் முதன்முறையாக தொடுகிறாள். சில்லென இருந்தது கை. நான் படபடக்கும் விழிகளுடன் அவளை ஏறிட்டேன். அவள் என் முகத்தருகே தன் முகத்தை கொண்டு வந்தாள். “என்னை ஒரு நல்ல ஃபிரெண்டா நினைச்சுக்கோ சௌந்தர். என் கதைய படிச்சுட்டு கருத்து சொல்லு. டவுனுக்கு போகும் போது எனக்கு நல்ல கதைப்புக் வாங்கிட்டு வா. மோசஸ் சார் பாக்க போகும்போது கூட வா. இலக்கியக்கூட்டம் நடக்கும். அங்க பேசறதை கேளு. கதை எழுதறத நாம எதோ வீட்டுக்கு பிடிக்காத விஷயமா நினைச்சு மறைச்சு மறைச்சு செய்றோம். ஆனா அவர்கிட்ட பேசுனா, இது உலகத்துல உன்னதமான விஷயம்னு சொல்வார்.” “…” “ஃபிரெண்டா இருப்போம். தப்பா எதுவும் யோசிக்காத. அப்புறம் உனக்கும் ஒரு நல்ல ஃபிரெண்ட் இல்லாம போயிடும். எனக்கும் ஒரு நல்ல ஃபிரெண்ட் இல்லாம போயிடும்.” எனக்கு குற்றவுணர்வு அதிகரித்தது. “நா உங்க ஃபிரெண்டா இருக்கேன்.” “தேங்க்ஸ்.” அவளது முகம் இன்னும் நெருங்கி வந்தது. ஈர கேசம் எனது கன்னத்தில் சிலிர்ப்பூட்டியது. எனது கன்னத்தில் ஈரமாய் இதழ் பதித்தாள். “நம்ம ரெண்டு பேரும் ஃபிரெண்ட்ஸ் மட்டும் தான். நீ என்னை வேற தப்பா யோசிக்காத.” அவளது எதிர்பாராத முத்தம் என்னை திக்குமுக்காட வைத்தது. நான் சிலிர்த்து விட்டேன். தங்கத்தை பித்தளையில் பூசுவதா? பூ ஒரு சாதாரண அழுக்கு பையனின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டதா? இது கனவா? அடுத்தடுத்த நாட்கள் நான் கனவில் மிதந்தேன். ஷோபனா சில வார்த்தைகள் தான் பேசுவாள். ஆனால் அவள் போனபிறகு என்னருகே நறுமணம் சூழ்ந்து நிற்கும். அந்த ஜன்னலை முழுக்க மூடி விட்டாள். இருந்தால் என்ன? என்னை நண்பன் என்று ஏற்று கொண்டாளே! அது போதாதா? முத்தமிட்டாளே? முத்தம் ஒரு நட்பிற்கான அடையாளம் தானே? ம்கூம்! அவள் வேறு எதையோ உணர்த்துகிறாள். முத்தமிட்டவுடன் நான் முன்னேறியிருக்க வேண்டும். கையால் அவள் முலையை தொட்டிருக்க வேண்டும். ம்! அரிய வாய்ப்பை இழந்து விட்டேனே! அடுத்த வாய்ப்பு கட்டாயம் கிடைக்கும். ஒரு நாள் பள்ளிக்கூடத்தில் மோசஸ் வாத்தியாரை பார்க்க போனோம். நானும் ஷோபனாவும் ஜோடி போட்டு கொண்டு நடந்து போவதை ஊரே பார்த்தது. இவர்கள் என்ன யோசிப்பார்கள் என எனக்கு தெரியும். கள்ள சிரிப்புடன் அவளோடு நடந்து போனேன். மோசஸை ஏனோ எனக்கு பிடிக்கவில்லை. வெள்ளை வேட்டி. வெள்ளை சட்டை. நாற்பது வயதிருக்கும். இலக்கிய கூட்டம் என்றால் நிறைய பேர் இருப்பார்கள். சர்ச் கூட்டம் போல இருக்கும் என நினைத்திருந்தேன். ஆனால் மொத்தமே ஐந்து பேர் தான் இருந்தார்கள். மோசஸ் தான் நடுநாயகம். இன்னொரு பெண் ஒருத்தி இருந்தாள். கறுப்பாய் ஆனால் லட்சணமாய் இருந்தாள். கையில்லா ஜாக்கெட்டோடு திமிராய் இருந்தாள். கண்களிலே ஓர் ஏளனம். அவர்கள் யார் யார் பற்றியோ பேசினார்கள். அவர்கள் சொன்ன கதைகள் பற்றியோ கதாசிரியர்கள் பற்றியோ நான் இதுவரை கேள்விபட்டது கூட இல்லை. நான் மாடியில் அமர்ந்து எனக்காக எழுதுகிற கவிதைக்கும் இவர்கள் பேசுகிற இலக்கியத்திற்கும் சம்பந்தமே இல்லை. ஆனால் ஷோபனாவின் முகத்தை பார்க்க வேண்டுமே! அவள் அப்படி பிரகாசமாய் இருந்து நான் பார்த்ததே இல்லை. இவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்த போது நான் ஒருவன் அங்கிருப்பது போலவே யாரும் கண்டு கொள்ளவே இல்லை. நான் பல்லைக் கடித்து கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தேன். தேவதையாய் யாருக்கும் அடங்காத ஷோபனா இவர்களிடம் பணிந்து போனது வேதனையாய் இருந்தது. எப்படா இந்த கேலிக்கூத்து முடியும் என காத்திருந்தேன். ஒருவழியாய் கூட்டம் முடிந்ததும் அந்த கறுப்பு பெண்ணும் எங்களுடன் வீட்டிற்கு வந்தாள். அவள் பெயர் ரோஸ் மேரி. ஆப்பிள் சைஸிற்கு முலைகள் இருந்தன. ஆனால் திமிரான குதிரை போல இருந்தாள். நடந்தாள். அவள் என்னை பார்க்கும் போதெல்லாம் எதோ ஒரு வெறுப்பு தோன்றுவதை பார்த்தேன். நான் எதோ அசிங்கமான மிருகம் என்பது போல பார்த்தாள். விரைவிலே என்னை நசுக்கி விட வேண்டும் என்பது போல இருந்தது அவளது பார்வை. திரைச்சீலை மூடியிருந்த ஜன்னலில் பார்க்க தான் முடியாது. ஆனால் அவர்கள் இருவரும் அன்று மதியம் பேசுவதை ஒட்டு கேட்டேன். “அந்த மாதிரி புக் எல்லாம் வாசிக்கிற பையனை போய் கன்னத்துல முத்தம் கொடுத்திருக்க. இருக்கிறதுலயே நீ தான் அறிவாளி. அவனை பார்த்தாலே ஃபோர் டிவண்டி மாதிரி இருக்கான். அவன் எழுதிய இருக்கிறதெல்லாம் கவிதை மாதிரியே தெரியலையே.” “ச்சே பாவம் விடுடி.” “கவனமா இருந்துக்கோ ஷோபனா. இந்த ஆம்பிள்ளைங்க யாரையும் நம்பக்கூடாது. அவ்வளவு தான் சொல்வேன்.” “ச்சரி, இனிமே கவனமா பார்த்துக்கிறேன். நீ எப்ப டெல்லி போற?” அடுத்த நாள் நான் மதியம் கடையில் இருந்து வீடு திரும்பிய போது ஷோபனா தான் தட்டில் சாதம் போட்டு கொண்டு வந்து வைத்தாள். ஒரு வார்த்தையும் பேசாமல் சமையலறைக்கு போனாள்.
“உங்களுக்கு புஸ்தகம் வாங்கி வந்துருக்கேன்.” “ம். அங்க வைச்சுட்டு போ,” என்று இறுகிய குரலில் சொல்லிவிட்டு அவள் தனது அறைக்குள் போனவள் பிறகு வெளியே வரவே இல்லை. எனக்கு இதயம் நொறுங்கினாற் போலிருந்தது.
கோடைக்காலத்திற்கு பிறகு முதல் மழைத்துளி விழத்தொடங்கியது. நாள் எல்லாம் மழைச்சாரல் இருந்தபடி இருந்தது. அன்று ஞாயிற்றுகிழமை. சர்ச்சில் இருந்த எல்லாரும் இதமான குளிரை உணரத் தொடங்கி இருந்தார்கள். “ஒரு சிகரெட் குடிச்சா நல்லா இருக்கும்.” இது தாமஸ். நானும் அவனும் சர்ச் வாசலில் நின்று கொண்டிருந்தோம். கிராமம் முழுமையும் உள்ளே இருந்தது. சிலர் மட்டும் சர்ச் வளாகத்தில் சுற்றி கொண்டிருந்தார்கள். நான் நின்றிருந்த இடத்திலிருந்து ஷோபனாவை பார்க்க முடிந்தது. “ஏலே சரியான கலருடா. அப்படியே பாயாசம் பண்ணலாம்.” “ச்சு. ச்சும்மா இருடா.” “தமிழ் வாத்தியான் எவ்வளவு தடவ பாயாசம் சாப்பிட்டானோ?” “…” “அவ உடம்பே அப்படியே மின்னுது. கும்முன்னு இருக்கு சூத்தும் முலையும். ம்கூம்! ஒரு நாள் இல்ல ஒரு நாள் அவளை ஓக்க தான்டா போறேன்.” “…” “சௌந்தரு, என்ன கோவிச்சுக்கிட்டீயா?” “இல்லயே.” “டவுனுக்கு போலாமா?” “ம்” “பணம் வைச்சிருக்கியா?” தாமஸ் பணத்தை பற்றி பேசுகிறான் என்றால் திரும்பவும் அந்த பிராத்தல் சேரிக்கு கூட்டி கொண்டு போக போகிறான் என்று அர்த்தம். திரும்பவும் அந்த கிழவியிடம் போவேனா? வேறு யாராவது இளசுகள் சிக்காதா? “போலாமா?” தாமஸிற்கு எல்லாமே அவசரம் தான். “மாமா எல்லாம் வீட்டிற்கு போகட்டும்.” “அது அரை மணி நேரத்திற்கு மேலாகுமே. சரி, நான் ரயில்வே ஸ்டேசன் வாசல்ல இருக்கேன். வந்து சேரு.” போகும் போது சும்மா இல்லாமல் சர்ச் ஃபாதரை பற்றி அவதூறாய் சொல்லி விட்டு தாமஸ் அங்கிருந்து அகன்றான். அவிசாரியிடம் போக கூடாது என மனதிற்குள் கட்டுபாடு எடுத்து கொண்டேன். ஷோபனாவை மீண்டும் பார்த்தேன். பார்த்து கொண்டே இருந்தேன். இன்று ஷோபனா வழக்கம் போல் இல்லாமல் மலர்ந்த முகமாய் இருப்பது போல தோன்றியது. அடர்பச்சையில் ஒரு சேலை அணிந்திருக்கிறாள். இது வரை இந்த சேலையை பார்த்தது இல்லை. கச்சிதமாய் உடையணிந்து பளிச்சென இருக்கிறாள். அழகிகள் இருக்கும் அற்புதபுரம் கிராமத்தில் பேரழகி இவள் தான். ஷோபனாவும் மாமா அத்தை மூவரும் வெளியே வரும் வரை அங்கேயே காத்திருந்தேன். அது வரை ஷோபனாவை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்து கொண்டிருந்தேன். இவள் ஒரு வித்தியாசமான பெண். கர்வம் பிடித்தவள் போலவும் திமிர் பிடித்தவள் போலவும் சில சமயம் தோற்றமளிப்பாள். சில சமயம் குழப்பமாய் சோகத்துடன் இருப்பது போல இருப்பாள். சில சமயம் எல்லாம் தெளிந்தவள் போல இருப்பாள். அப்படி இல்லை எனில் கதைகள் தான் எழுத முடியுமா? காமக்கதை எழுதியவனை கன்னத்தில் முத்தமிட்டு அறிவுரை சொல்ல முடியுமா? சில சமயம் சிரித்த முகத்துடன் பேசுவாள். சில சமயம் கண்களாலே சுட்டெரிப்பது போல பார்ப்பாள். பல சமயம் சுற்றிலும் இருப்பவர்கள் எல்லாம் மனிதர்களே இல்லை என்பது போல அலட்சியபடுத்துவாள். இவள் தீ. இவளே பனி. இவள் கருணை. இவளே உக்கிரம். இவள் சுட்டெரிக்கும் சூரியன். குளுமையான சந்திரனும் இவளே. இசையாய் ஓடும் ஆறும் இவளே. பரந்து விரிந்த கடலும் இவளே. எல்லாம் கலந்த எல்லாமும் ஆனவள். எப்போது எப்படி இருப்பாள் என யூகிக்க முடியாதவள். அவளது மனதிற்குள் என்ன தான் எண்ணங்கள் ஓடுகின்றன? அதை ஒரு நாள் திறந்து பார்க்க வேண்டும். மனதை மட்டுமா? அவளுடையது எல்லாவற்றையும் தான். அப்படி கழற்றினால் என்ன இருக்கும்? பெருத்த முலைகள் கட்டாயம் வடிவு குலையாமல் சுந்திர தரிசனம் கொடுக்கும். இடுப்போ முலைகளின் எடை தாங்காமல் உடைந்து விடுமோ என குறுகி இருக்கும். பெரிய தொப்புளாக தான் இருக்கும். தொடைகள் பெருத்தவை. எனக்கு தெரியும். கால்கள் இவ்வளவு அழகானவை என்பதே இவளது கால்களை பார்த்து தான் தெரிந்து கொண்டேன். புட்டம் ஒரு சமவெளியை அடுத்த மலைத்தொடராய் உப்பி இருக்கும். அதன் பரப்பில் தங்கவெளியாய் தேகம் மின்னும். புழையோ தேன் ஒழுகும் அமுத கலயம். ஷோபனா கறுப்பாய் இருந்திருந்தால் இன்னும் அழகாய் இருந்திருப்பாள் என தோன்றியது. அவள் முக வெட்டு முக்கும் முழியும்… ம்கூம்! எனக்கு தடி தூக்கி கொண்டது. காலில் விழுந்தாவது இவளை ஒரே ஒரு முறை… “டவுன் வரைக்கும் போயிட்டு வர்றேன் மாமா.” “யார் கூட?” “தாமஸ் கூட.” “ம். சரி.” அவர்கள் மூவரும் வீட்டை நோக்கி நடந்து போவதை பார்த்தபடி நின்றிருந்தேன். காற்றில் அசைந்தாடும் இலைகளை போல குண்டியை அசைந்தாட்டி நடந்து போனாள் அவள். பிறகு நிதானமாக மூச்சிழுத்து விட்டு ரயில்வே நிலையம் நோக்கி நடந்தேன். வழக்கத்திற்கு மாறாக உடலில் சூடான உபாதை நிகழ்ந்து கொண்டிருந்தது. தடி விறைத்தபடியே இருந்தது. மழைத்துளிகள் பூக்களாய் பொழிந்தபடி இருந்தன. ரயில்வே நிலையத்தில் போய் சேரவும் தாமஸ் தூரத்தில் இருந்தே சீக்கிரம் வா என கை காட்டினான். ரெயில் வந்து விட்டது. வேக வேகமாய் போய் ஏறிக் கொண்டேன். நாங்கள் ஏறிய அதே பெட்டியில் தமிழ் வாத்தியார் மோசஸின் மனைவி ஸ்டெல்லா இருந்தாள். ஷோபனா பற்றி எதாவது பேசுகிறாளா என அவளுக்கு பக்கத்திலே நின்றிருந்தேன். வழக்கமாய் கடுகடுவென இருக்கும் அவளை கூட மழை மாற்றி விட்டது. தனக்குள்ளே சிரித்தபடி மலர்ந்த முகத்துடன் அமர்ந்திருந்தாள். டவுன் ஸ்டேசன் வந்ததும் ரெயிலை விட்டு இறங்கி தாமஸும் நானும் சொல்லி வைத்தாற் போல அந்த சேரிக்கு நடந்து போனோம். இருவருமே அங்கே போகணும் என்று பேசி எல்லாம் வைக்கவில்லை. ஆனால் இருவருக்குள்ளும் எதோ ஒரே மாதிரியான உந்துதல். எனக்கு விறைத்த தடி உடனே துப்பி விடும் என்பது போல துடிப்பு. அதே சேரி. அதே சிறுவர்கள். எனக்கு அந்த கிழவி வேண்டாம் என சொல்ல நினைத்தேன். ஏனோ தயக்கமாய் இருந்தது. இந்த முறை ஒரு சிறுவன் என்னை அழைத்து கொண்டு வேறொரு குடிசையில் போய் அமர வைத்தான். பிறகு போய் விட்டான். வெகு நேரம் யாரும் வரவில்லை. அந்த குடிசையின் மேல் விழும் மழைத்துளிகள் ஒருவித இசைலயத்துடன் தாளம் இசைத்து கொண்டிருந்தது. குடிசையில் யாரும் வசிப்பதற்கான அடையாளங்கள் எதுவுமில்லை. பாயும் தலையணையும் ஓரத்தில் ஒரு குடிநீர் பானையும் இருந்தது. அவிசாரித்தனத்திற்காகவே இந்த குடிசையை வைத்திருக்கிறார்கள் போல. தூரத்தில் பெண்கள் பேசும் சத்தமும் வளையல்கள் குலுங்கும் சத்தமும் கேட்டது. இதயம் தடதடவென அடித்து கொண்டது. அந்த சுகத்தை இன்றும் அனுபவிக்க முடியாது என ஏனோ தோன்றி கொண்டே இருந்தது. ஷோபனாவே இந்த குடிசைக்குள் வந்தால் எப்படி இருக்கும்? ம்! அதற்கெல்லாம் வாய்ப்பே இல்லை. அவளை தூரத்தில் இருந்து பார்த்து விட்டு பிறகு ஒதுங்கி கையடித்து திருப்தி பட்டு கொள்ள வேண்டியது தான். அவ்வளவு தான் நமக்கு கிட்டும். யாரோ நடந்து வரும் ஓசை. அந்த கிழவியா? ஒரு முப்பது வயது மதிக்கத்தக்க பெண் உள்ளே வந்தாள். ஒல்லியான உடல்வாகு. மாநிறம். களையான முகம். வீட்டு வேலை செய்து களைத்து வந்தவள் போல இருந்தாள். உள்ளே வந்தவுடன் என்னை பார்த்து திகைத்து பிறகு பளிச்சென புன்சிரித்தாள். இவள் தானா? இன்னிக்கு என்னிடம் பணமிருக்கு. கட்டாயம் இவளைப் போடுவேன். அவள் பாயில் என்னிடமிருந்து கொஞ்சம் தள்ளி உட்கார்ந்தாள். நான் செய்வது அறியாமல் திகைத்து போய் உட்கார்ந்து இருந்தேன். மழைத்தாளம் அதிகரித்தது. இதயத்துடிப்பும் அதனுடன் ஒலித்தது. மூச்சுக்காற்று கூட கேட்டது. சில நிமிடங்கள் இந்த அசௌகரியத்திற்கு பிறகு அவள் பெருமூச்செறிந்து தனது கூந்தலை கோடாலி முடிச்சிட்டாள். “இந்தா, இப்படியே எவ்வளவு நேரம் உக்காந்து இருப்ப. நேரமாச்சு. நான் போகணும்.” “உங்க பேரென்ன?” என்று கேட்டேன். “அதெல்லாம் எதுக்கு?” அவள் எழுந்து தனது சேலையை அவிழ்த்து தரையில் போட்டாள். வெல்லக்கட்டி சைஸில் இருந்தது ஜாக்கெட்டினுள் முலைகள். அவளது மாநிறத்து முலை விளிம்பினை பார்த்து எனது தடி இன்னும் தடித்தது. பாயில் மல்லாக்க படுத்தாள். நான் அன்னிச்சையாக அவள் மேல் குனிந்து முகத்தருகே என் முகத்தை கொண்டு போனேன். அவளது உதடுகளை கவ்வ போகும் சமயம் அவள் தன் முகத்தை திரும்பி கொண்டாள். “பேண்ட்டை கழட்டுய்யா.” நான் சாவி கொடுத்த பொம்மை போல எழுந்து எனது சட்டை பேண்ட்டை கழட்டி விட்டு வெறும் ஜட்டியுடன் அவளருகே மீண்டும் போனேன். ஜட்டியினுள் உப்பி தெரிந்ததை ஒரு கணம் அவள் கண்கள் பார்த்தன. பிறகு சகஜமாய் பாயில் இன்னும் வசதியாய் படுத்து கொண்டாள். “வா.” “ம்.” நான் மீண்டும் அவளது கழுத்தருகே முகத்தை கொண்டு போய் ஒரு முத்தம் கொடுத்தேன். வியர்வையும் தேனும் மல்லிகையும் கலந்தாற் போலிருந்தாள். அவளது உதட்டை கவ்வ போன போது மீண்டும் முகத்தை திருப்பி கொண்டாள். நான் மீண்டும் உதட்டை கவ்வ போனேன். “இந்தாய்யா.” அவள் சட்டென தனது ஜாக்கெட்டை ஊக்குகள் கூட கழட்டாமல் கீழிருந்து தூக்கி பிரா இல்லாத இரு முலைகளை எனக்கு காட்டினாள். நான் எத்தனையோ முறை பெண்களின் முலையை கற்பனை செய்து பார்த்து இருக்கேன். ஆனால் உண்மையில் முலைகளை கையில் தொடும் போது எனது உடலெங்கும் இவ்வளவு மத்தாப்புகள் வெடிக்கும் என நினைக்கவே இல்லை. பூவின் இதழ் போல இருந்தது முலையை தொட்டு பார்க்க. எனது விரல் பட்டதும் என்னை பார்த்து புன்சிரித்தது. அதன் வடிவு திரண்டு நின்றது. காம்பு வானத்தை பார்த்து நின்றது. பூக்களின் மேல் இருக்கும் பனித்துளி போல முலைகளின் மேல் நுண்மையாய் மயிர் கூச்செரிவதை பார்க்க முடிந்தது. பலூனை கவனமாய் பிடிப்பவன் போல இரு முலைகளையும் இரு கையால் பிடித்தேன். மெல்ல அதன் எடை பார்ப்பவன் போல பிடித்திருந்தேன். என் இதழ்களை அங்கு கொண்டு போன போது, ச்சு என சலித்து கொண்டே என் முகத்தை தனது முலைகளில் இருந்து தள்ளினாள். “ஜட்டியை கழட்டுய்யா.” “ம்.” அவசரம் அவசரமாய் அதை உருவி எறிந்தேன். அவள் என் தடியை ஒரு தட்டு தட்டினாள். பிசுபிசுப்பாய் இருந்த மொட்டு பகுதியில் விரல் வைத்து அவள் தடவும் போது கூசியது. “ம். வா.” அவள் சட்டென தனது சேலையை உயர்த்தி ஜட்டியில்லாத தனது அந்தரங்கத்தை காட்டினாள். முடிகள் எல்லாம் ஷேவ் செய்யபட்டு சுத்தமாய் நீக்கபட்டு நேர்கோடாய் ஒரு பிளவு போல அதனை சுற்றி ஆப்பம் போல உப்பலுடனும் இருந்தது அவளது அந்தரங்கம். முலையை தடவணும். கசக்கணும். ருசிக்கணும். புழையை நாக்கால் சுவைக்கணும். இது எதுவும் இல்லாமல் அவள் நேராக காரியத்திற்கு கூப்பிடுகிறாளே என தோன்றியது. “வாய்யா. நேரமாச்சு வா.” நான் அவள் மீது படுக்க போனேன். அவள் தலையணையை தன் தலைக்கு கொடுத்து விட்டு கால்களை அகட்டி எனக்கு வழி ஏற்படுத்தி கொடுத்தாள். நான் எனது தடியை கையால் பற்றி அவளது புழையை தேடினேன். ஈரமாய் இருந்த அவளது பிளவு மீது தடி இடறும் போதே சுகமாய் இருந்தது. “அட வாய்யா. வா.” அவளே எனது தடியை பற்றி தனது புழைக்குள் வைத்தாள். “ம். உள்ள தள்ளு.” நான் இரண்டு கைகளையும் தரையில் ஊன்றியபடி அவள் மீது பட்டும் படாமலும் படுத்த நிலையில் இருந்தேன். அவளது புழை ஈரமாய் இருந்தது. உள்ளே தள்ளினேன். ஜில்லென ஒரு ஐஸ் பிரதேசத்தில் பிரவேசிப்பது போலிருந்தது. இனிப்பு பண்டங்களை கொட்டி அதன் மேல் படுத்து சுவைப்பது போல் இருந்தது. பூக்களின் தடவல் போல, வெல்வெட் மெண்மை போல, நீரின் குளுமை போல, ஆற்றின் சலசலப்பை போல, கடலின் ஆர்ப்பரிப்பை போல, ஆழ்கடலின் அமைதியை போல, வானத்தின் நீலத்தை போல, மேகங்களின் வெண்மையை போல அவளது புழையை உணர்ந்தேன். “ஸ்ஸு.” அவள் சின்னதாய் வலியில் முகத்தை சுருக்கிவிட்டு பிறகு சகஜமானாள். அவளது கைகள் இரண்டும் எனது முதுகை பற்றி கொண்டன. அவளது சில்லிட்ட விரல்கள் என்னுள் குறுகுறுப்பை ஏற்படுத்தின. சுற்றி ஏற்றபட்ட ஜாக்கெட்டிற்கு கீழே இரண்டு முலைகளும் எனது இன்ப அவஸ்தையை கண்டு இன்னும் கடினமாகி உருண்ட கோளமாய் மாற தொடங்கின. அவள் எனது கண்களை பார்த்தாள். என் மீது எதோ கழிவிரக்கம் தோன்றியதோ என்னவோ, லேசாய் தனது இடுப்பை ஆட்டி எனது தடியை உசுப்பினாள். நான் இயங்கினேன். அமுதம். இனிமை. லயிப்பு. சுகம். சந்தோஷம். திருப்தி. அற்புதம். அழகு. ஆச்சரியம். எனது முதல் உடலுறவு. “ம், போ போ வேகமா போ.” அவளது குரலில் எதோ ஓர் இனிமை சேர்ந்து கொண்டிருந்தது. அவள் தன்னை அறியாமலே தனது அகட்டிய இரு கால்களையும் எனது முதுகிற்கு பின்னால் கட்டி கொண்டாள். அந்த கால்களை கொண்டு என்னை வேகமாய் இயங்க வைத்தாள். அவள் எனது வேகத்தை ரசிக்கிறாள் என அவளது முகம் சொல்லியது. பனி பிரதேசத்தில் வழுக்கி செல்பவனை போல இயங்கினேன். ரதிநீர் குளுமையும் யோனி இறுக்கமும் புழை உள்இதழ்களின் இனிப்பும் என்னை எங்கோ கனவு லோகத்தில் சஞ்சரிப்பவனை போல மாற்றியது. “ஸ்.” “ம்.” “ராசா, வேகமா போ.” அவள் பாயிலிருந்து உடலுறவு பிடியில் இருந்து அகலாமல் அப்படியே எழுந்து எனது கழுத்தில் அழுத்தமாய் முத்தமிட்டாள். அப்படியே என்னை இறுக்கி கொண்டாள். நான் அவளது வளைவு நெளிவுகளுக்கு நிற்காமல் எனது இயக்கத்தின் வேகத்தை அதிகரித்தபடி இருந்தேன். இது வரை அனுபவித்திராத அனுபவம் இது. ஊற்றிலிருந்து நீர் கொட்டுவது போல இருவருக்கும் கொட்டியது. ஊற்றுநீர் கொட்டும் போது சலக் புலக் என சத்தம் வருமே அது போல தேகத்தின் இனிய ஒலி. இரு தொடைகளின் மெத் மெத் எனது இயக்கத்தை மென்மையாக்கி கொண்டிருந்தது. “ம், ம், ம், ப்போ,” என முனகினாள். என்னுள் ஆயிரம் மத்தாப்புகள் வெடித்து கொண்டிருந்தன. நான் அவளுக்குள் போகும் போது அவளது புழையோ என் தடியை இறுக்க பற்றி கொள்வதும் அதில் இருந்து மீண்டு வெளியேறி மீண்டும் சறுக்கி கொண்டே அதனுள் செல்வதுமாய் இருந்தேன். “ம், ம், ஸ்ஸ அ,” என முனகி கொண்டே இருந்தாள். அவளுக்குள்ளும் எதோ நிகழ்வதை பார்க்க ஆச்சரியமாய் இருந்தது. இப்படியான தொழில் பெண்களுக்கு இந்த மாதிரி இன்பங்கள் மறத்து போயிருக்கும் என்று தான் இவ்வளவு காலம் நினைத்து கொண்டிருந்தேன். அவளுடைய முலைகள் உருண்ட பழமாய் காம்புடன் இருந்தன. என்னோடு அவளும் காமத்தாபத்தில் இயங்கி கொண்டிருந்தாள். தனது இடுப்பை அசைத்தபடி இருந்தாள். எனக்கு வியர்த்தது. கைகள் வலித்தன. கொஞ்சம் சரிந்து அவளை பிடித்து படுக்க வைத்து அவள் மீதே முழு பாரத்தையும் கிடத்தி அவளை முழுக்க அணைத்து கொண்டு இன்னும் இயங்கினேன். “யேய். ம்.” அவளுடைய கைவிரல் நகங்கள் எனது தோளில் அழுத்தின. எனது தலைமுடியினை இறுக்கினாள். “ச்சசோ ம்கூம்.” அவளுடைய இயக்கம் சட்டென தளர்ந்தது. உடலில் இருந்த விறைப்பு குறைந்தது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் திருப்தியாய் சாந்தமானாள். நான் எனது இயக்கத்தின் வேகத்தை குறைத்தேன். உடலெங்கும் இன்ப அலைகள் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அவள் எனது புட்டத்தில் கை வைத்து அழுத்தினாள். என் கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள். “ம்கூம்,” என்று கர்ஜித்தேன். நடுநடுங்கின கால்கள். அவளுக்குள் தடியை ஆழமாய் வைத்து விந்தினை கக்கினேன். அவள் எனது புட்டத்தை தட்டி கொடுத்தாள்.