தேவதை வாழும் வீடு

மல்லிகைப்பூவின் மணம். நுரையீரல் எங்கும் நிரம்பி கிடப்பது போல மணக்கிறது. அந்த மணம் மெல்ல நீல நிற வானமாய் அதன் மேலே மிதக்கும் மேகங்களாய் உருமாறுகிறது. திகட்ட திகட்ட முகத்தில் தடவுகிறது நறுமணத்தை. அந்த வாசனையை மடிக்க முயல்கிறேன், அது கட்டுக்கடங்காமல் விரிந்தபடி இருக்கிறது. “சௌந்தரு எழுந்திரு. ஸ்டேசன் வந்திருச்சு, எழுந்திரு.” “ம்கூம்,” என முனகியபடி கண் விழித்தேன். தடதடவென இரயிலுனுள் இருக்கும் குலுக்கல் ஒருகணம் என்னை குழப்பமடைய செய்தது. மறுகணம் எங்கே இருக்கிறேன் என புரிந்ததும் படபடத்து எழுந்தேன். கண்ணை கசக்கியபடி ரெயில் ஜன்னலை பார்த்தேன். வெளியே கும்மிருட்டு. ஒன்றும் தெரியவில்லை. இரயிலின் தடதடப்பு மட்டும் கேட்டு கொண்டிருந்தது. சில்லென குளிர். நான் படுத்திருந்த சீட்டு ஓரத்தில் யாரோ பெண் பயணியின் கூந்தலில் இருந்து நழுவி விழந்த மல்லிச்சரம் கிடந்தது. “வா, வா.” மாமா எழுந்து நடந்தார். நான் சீட்டிற்கு அடியில் கிடந்த எனது பையை எடுக்க யத்தனித்த போது அந்த மல்லிச்சரத்தின் வாசம் எனது முகத்தில் தெளித்தது. ‘யார் அந்த பெண்?’ நான் என்னுடைய பெட்டியையும் பையையும் இரண்டு கைகளில் தூக்கி கொண்டு அவருடன் கதவை நோக்கி ஓட்டத்துடன் நடந்தேன். கதவு அருகே வந்தவுடன் தான் இரயில் இன்னும் நிற்கவில்லை என்பது உறைத்தது. பெட்டியில் இருந்த அத்தனை பேரும் எங்கே போனார்கள், இப்போது பெட்டி இவ்வளவு காலியாக இருக்கிறதே என ஆச்சரியமாக இருந்தது. இரயில் பயணமே ஓர் ஆச்சரியமான விஷயம் தான் என்று தோன்றியது. கீறிச்சென மெல்ல தேய்ந்தது இரயிலின் குரல். இருவரும் இறங்கினோம். அந்த ஸ்டேஷனில் இறங்கியது நாங்கள் இருவர் மட்டும் தான். மாமா பழக்கமான மனிதர் என்பதால் சடசடவென நடக்க தொடங்கிவிட்டார். இது வரை நான் வந்திராத ஊர் இது. அப்பாவின் நண்பர் இந்த கிருஸ்டோபர் மாமா. பதினெட்டு வயசாகியும் (நாலு கழுதை வயசாகியும்) பையன் படிப்பிலும் உருப்படாம, எந்த வேலையிலும் சில நாட்கள் கூட நிக்காம, எந்நேரமும் பித்து பிடிச்சவன் மாதிரி தனியா வயல்ல காட்டுல உட்கார்ந்துட்டு இருக்கான் என அப்பா கிருஸ்டோபரிடம் முறையிட, அதுக்கென்ன என்னுடைய கடையில் கொஞ்ச நாள் வேலையில இருக்கட்டும் என கிருஸ்டோபர் சொன்னார். அடுத்த நாளே எனது குடும்பமே சேர்ந்து என்னை மூட்டை கட்டி அவரோடு அனுப்பி வைத்து விட்டது. கிட்டத்தட்ட நேற்று சாயந்தரம் தொடங்கி பஸ், ரெயில் என பிரயாணம் மாறி மாறி தொடர்ந்து கொண்டே இருந்து அப்பாடா இப்போ தான் முடிவிற்கு வந்து இருக்கிறது. இவ்வளவு நெடிய பயணத்தை நான் இதுவரை அனுபவித்தது இல்லை. சில்லென குளிர் என்னுள் என்னென்னமோ உணர்வுகளை உண்டு செய்தது. அறியாத ஊருக்கு அறியாத மனிதருடன் வந்திருப்பது பற்றிய பயம். நம்மை இந்த நிலைக்கு தள்ளி விட்டார்களே என அப்பா, அம்மா, தம்பி என எல்லோர் மீதும் கோபம், இவற்றை தாண்டி ஏனோ ஒரு சுதந்திர உணர்வு. சுமையுடன் தூரத்தில் நடந்து போகும் மாமாவை நோக்கி நடக்க தொடங்கினேன். இருள் கரைய தொடங்கியது. கீழ்வானம் மெல்ல வெளிறீட தொடங்கியிருப்பதை பார்த்தேன். ஒரு பிரம்மாண்ட மலைத்தொடர் தெற்கு பக்கமாய் வளர்ந்து கிடந்தது. அதை நோக்கி தான் நாங்கள் இருவரும் நடந்து கொண்டிருந்தோம். அசுரர்கள் போல பெரிய பெரிய மரங்கள் சாலையோரம் உட்கார்ந்திருந்தன. தெளிவான பழுப்பு நிறத்தில் மணல்வெளியும் பச்சைபசேலேன வயற்வெளியும் புலப்பட தொடங்கின. புது நிலப்பரப்பு என்னுள் எதோ புத்துணர்வை கொடுத்து கொண்டிருந்தது. மாமா விறுவிறுவென நடந்தபடி போய் கொண்டிருந்தார். அடுத்தடுத்த மலைகளை அடுக்கி வைத்தாற் போலிருந்த அந்த மலைத்தொடர் பெரிதாகி கொண்டே வந்தது. ஒருவேளை மாமாவிற்கு அந்த மலை மேலே தான் வீடு இருக்குமோ என என்னுள் ஐயம் தோன்றியது. மனுசன் ஏன் இப்படி விறுவிறுவென நடக்கிறார்? அற்புதபுரம் என்கிற ஊர் பெயர்பலகை வந்த பிறகு தான் மாமா சற்று நிதானமானார். அதற்கடுத்து வீடுகள் தெருக்கள் வந்தன. நான்கைந்து மனிதர்கள் தென்பட்ட டீக்கடைக்கு வந்து, நின்று ஒரு பீடி வாங்கி பற்ற வைத்து கொண்டு பெஞ்சில் உட்கார்ந்தார். நான் அவர் அருகில் சுமையை இன்னும் கையில் பிடித்தபடி நின்று கொண்டிருந்தேன். அத கீழ வை என்பது போல சைகை செய்தார். இரண்டு பேருக்கும் சூடான டீ வந்தது. “யாரு பையன்?” “பழக்கபட்டவரோட பையன். கடை வேலைக்கு கூட்டி வந்திருக்கேன்.” அதிகாலை குளிரில் மப்ளரும் துண்டும் போர்த்தியபடி வேட்டியில் இருக்கும் இந்த மனிதர்கள் எங்களூர் ஆட்கள் போலவே இல்லை. எங்களூரில் இவ்வளவு குளிரும் இருக்காது. அந்நிய ஊரில் நிற்பதை பற்றி சின்ன சங்கடம் மீண்டும் முளைவிட்டது. “வா போலாம்.” மீண்டும் விறுவிறு நடை. மொத்தம் நான்கு தெருக்கள் தான் கிராமம். அதை தாண்டியவுடன் அழகான ஒரு ஆற்றை பார்த்தேன். சின்ன ஆறு தான். ஓடுகிறதா நிற்கிறதா என தெரியாத சுழிப்புடன் ஓடி கொண்டிருந்தது. கரையோரம் உயரமாய் வளர்ந்திருந்த தென்னை மரங்கள் வரிசையாய் இருந்தன. ஆற்றிற்கு குறுக்கே நடைபாலம் கட்டியிருந்தார்கள். எதிரே ஓர் ஆள் சைக்கிளில் வந்த காரணத்தினால் நாங்கள் காத்திருந்தோம். அந்த சைக்கிள்காரர் மாமாவிடம் எதோ சில வார்த்தைகள் போகிற காற்றில் பேசி விட்டு போனார். பாலத்தில் நடக்கிற போது அந்த கிராமத்தை திரும்பி பார்த்தேன். ஆற்றங்கரையோரமாய் வீடுகள் கட்டியிருக்கிறார்கள். சின்ன சின்ன வீடுகள். மறுகரையோரம் வயற்வெளி தான் பரந்து விரிந்திருந்தது. தூரத்தில் ஆற்றங்கரையோரம் ஒரு கான்கிரீட் வீட்டினை பார்த்தேன். அது தான் மாமாவின் வீடு என அங்கு போய் சேர்ந்த போது தான் உணர்ந்தேன். பெரிய வீடில்லை. சின்ன வீடுமில்லை. மாமா கதவை தட்டினார். உள்ளே மஞ்சள் நிற பல்பு எரிய தொடங்கியது. மாமாவிற்கு பின்னால் அவஸ்தையாய் நான் நின்று கொண்டிருந்தேன். சட்டென கதவு திறந்தாள் ஒரு பெண். அழகான பெண். இருபத்தி எட்டு அல்லது இருபத்தி ஒன்பது வயதிருக்கும். கோதுமை நிற சிகப்பு தோற்றம். புஷ்டியான உடல்வாகு. வெறும் ஜாக்கெட்டும் பாவாடையும் மட்டும் அணிந்திருந்தாள். சிகப்பு நிற ஜாக்கெட்டில் முலாம்பழங்களை போல பருத்த முலைகள். அவளுக்கு பின்னால் எரிந்து கொண்டிருந்த மஞ்சள் பல்பு உபயத்தில் அவளுடைய பாவாடைக்குள் திரண்ட திறட்சியான தொடைகளும் கால்களும் வெளிவடிவம் காட்டின. “யாரு இது.” சற்றே தடிமமான குரல். எதோ காந்த கவர்ச்சி கொண்ட குரல். நான் அவளது முகத்தை பார்த்த போது எனது பார்வை அவள் மேல் நாகரீகம் இல்லாமல் உலவி விட்டதை உணர்ந்தேன். வெறுப்புடன் பாம்பின் கூர்மையுடன் என்னை பார்த்து விட்டு சட்டென உள்ளே போய் விட்டாள். நான் வெட்கி போய் தலைகுனிந்தேன். “சௌந்தரு திண்ணையில உக்காரு.” மாமா உள்ளே போனார். உள்ளே பேச்சு சத்தம். என்னை பற்றி தான் பேசுகிறார்கள் போல. மீண்டும் அந்நிய நிலப்பரப்பை பற்றிய நடுக்கம் உடலில் தோன்றியது. யார் இந்த பெண்? மாமாவிற்கு மூன்று மகள்கள் உண்டு. சிறு வயதில் அழகான ஒரே மாதிரி தோற்றமுள்ள அந்த மூன்று பேரையும் எதோ ஒரு கல்யாண நிகழ்வில் பார்த்திருக்கிறேன். மூன்று பேருமே திருமணமாகி பாம்பேயில் இருப்பதாக தானே சொன்னார்கள். இது யார்? ஒரு வேளை விடுமுறைக்காக ஒரு பெண் ஊருக்கு வந்திருக்கிறாளா? மூத்த பெண்ணாக இருக்குமா? ம்கூம் முதல் பார்வையிலே அவளிடம் கெட்ட பெயர் சம்பாதித்து கொண்டு விட்டேனே. இவ்வளவு அழகான பெண் இருக்குமிடத்தில் தங்க போகிறேனா? கூச்சமாக இருக்கிறது. அவள் சீக்கிரம் ஊருக்கு போய் விட்டால் நன்றாக இருக்கும். நான் வீட்டின் முன் திண்ணையில் பைகளை வைத்து விட்டு அமர்ந்தேன். உள்ளே பேச்சு சத்தம் நின்று விட்டது. அவள் என்னை பற்றி மோசமாய் நினைத்து இருப்பாளோ? இப்படிபட்டவனை ஏன் இங்கே கூட்டி வந்தீர்கள் என தந்தையிடம் சண்டை போட்டிருப்பாளோ? எனது பார்வையை கட்டுபடுத்த வேண்டும். ரொம்ப மோசமாகி கொண்டிருக்கிறேன் கொஞ்ச நாளாய். அவள் மீண்டும் வெளிபட்டாள். நான் ஒருவன் அங்கு இருப்பதை லட்சியம் செய்யாதவளாய் என்னை கடந்து போனாள். பாவாடையினுள் பின்புற பிருஷ்டங்கள் பலாபழங்களாய் இருந்தன. படிக்கட்டில் ஏறி மாடிக்கு போனாள். அவளுடைய இருப்பே என்னை துன்புறுத்துவதாய் இருக்கிறது. இத்தனை அந்நியத்தனமும் சங்கடங்களையும் என்னால் தாங்கி கொள்ள முடியும். ஆனால் என்னை சட்டை செய்யாத அழகான பெண். ம்கூம், ஊருக்கு எவ்வளவு சீக்கிரம் போக முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் போய் விட வேண்டியது தான். பயணக்களைப்பு, சில கிலோமீட்டர் நடந்தது ஆகியவற்றின் அலைச்சலை இப்போது தான் உணரத் தொடங்கினேன். திண்ணையில் சற்றே சாய்ந்து அமர்ந்தேன். நன்றாக புலர்ந்து விட்டது. வயற்வெளியெங்கும் ஆங்காங்கே தூரத்தில் சில வீடுகள் இருப்பதை பார்த்தேன். வீட்டிற்கு பின்புறம் இருக்கும் ஆற்றின் சலசலப்பு சத்தம் ஓர் இசை போல கேட்டது. கதவு திறந்து இப்போது ஐம்பது வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு பெண்மணி வெளியே வந்தார். அதே போல ஜாக்கெட் பாவாடையில் இருந்தார். என்னை விழுங்குவது போல பார்த்தார். அவருடைய பார்வையில் நட்பாய் எதுவும் இல்லை. “வீட்ல எல்லாரும் சொகமா இருக்காங்களா?” காய்கறி என்ன ரேட் என்று கேட்பது போல உணர்வில்லாமல் இருந்தது கேள்வி. நான் மெல்ல தலையாட்டினேன். கிருஸ்டோபர் மாமாவின் மனைவி என புரிந்தது. முன்பு பார்த்த பெண்ணின் முகச்சாயல். இளமையில் அழகாய் இருந்திருக்க கூடும். அந்த அம்மணிக்கு பின்னாலே மாமா வந்தார். இப்போது லுங்கியும் வேட்டியும் அணிந்திருக்கிறார். அவர் பார்வையிலும் எதோ வெறுமை இருப்பதை உணர்ந்தேன். “பைய எடுத்துக்கோ.” நான் பையையும் பெட்டியையும் எடுத்து கொண்டு அவர் பின்னால் போனேன். படிக்கட்டில் ஏறினார். நான் ஏறும் போது அந்த பெண்மணியை திரும்பி பார்த்தேன். என்னை அளவிடுவது போல பார்த்து கொண்டிருந்தார். பதற்றத்துடன் முகத்தை திருப்பி கொண்டு மாடிக்கு வந்தேன். மாடியின் முக்கால்பாகம் காலியாய் இருந்தது. சின்னதாய் ஓர் அறை இருந்தது. அந்த அறைக்குள் அந்த அழகிய பெண் குப்பைகளை பெருக்கி கொண்டிருப்பதை பார்த்தேன். பல நாட்களாய் அந்த அறையை யாரும் உபயோகபடுத்தவில்லை போலிருக்கிறது. தூசி எக்கசக்கமாய் இருந்தது. நான் கவனமாய் அவளை பார்ப்பதை தவிர்த்து விட்டு சுற்றும்முற்றும் பார்த்தேன். தெற்கு பக்கமாய் சுவர் எழுப்பினாற் போல மலைத்தொடர். பக்கத்தில் இருப்பது போல தோன்றினாலும் பத்து பதினைந்து கிலோமீட்டருக்கு அப்பால் இருக்கும். மலைஉயரத்தில் ஒரு பெரிய கல்லில் பிரம்மாண்டமாய் சிலுவை சுண்ணாம்பில் வரையபட்டிருந்தது. வீட்டிற்கு பின்புறம் கிழக்கில் அழகிய ஆறும் அதற்கு அப்பால் நான்கைந்து தெருக்களாய் அற்புதபுரம் கிராமமும் இருந்தன. வீட்டில் இருந்து ஆற்றங்கரையோரமாய் ஒற்றையடி பாதையில் நடந்து போனால் அந்த நடைபாலம். அதை தாண்டினால் அற்புதபுரம். அழகான காட்சி. இந்த அறையை எனக்கு ஒதுக்க போகிறார்களா? ஆகா! எனக்கே எனக்காக ஓர் அறையா? இவ்வளவு அழகான இடத்தில் நான் இன்னும் அதிகமாய் கவிதைகள் எழுத ஆரம்பித்து விடுவேனே. “என்ன சௌந்தரு ஊரு பிடிச்சிருக்கா?” “நல்லா இருக்குது மாமா,” என்று நான் சொல்லும் போதே என் கண்கள் அங்கே அறை வாசலில் குனிந்து பெருக்கி கொண்டிருக்கும் அந்த பெண்ணின் உருண்ட பெருத்த பந்து போன்ற பின்புறங்களை பார்க்க நேரிட்டது. எனது பார்வையை தொடர்ந்து மாமாவும் அங்கே பார்த்தார். “அது ஷோபனா. என கடைசி மக.” “பாம்பேயில இருந்து வந்திருக்காங்களா?” “ம்கூம், ஆமாம்.” அதற்குபிறகு மாமா அமைதியாகி விட்டார். பெருக்கி சுத்தபடுத்திவிட்டு எங்கள் பக்கம் திரும்பி கூட பார்க்காமல் ஷோபனா கீழ் இறங்கி போனாள். “இங்க தங்கிக்க. இங்கயே பாய் தலையணையெல்லாம் இருக்கு. கதவு எப்பவும் திறந்தே வை. காத்து நல்லா வரும்.” நான் அறைக்குள் பார்த்தேன். நான்கு பேர் படுக்கலாம் என்கிற அளவிற்கான அறை. ஒரு பெரிய ஜன்னல் இருந்ததினால் வெளிச்சமாய் இருந்தது. மாமா சொன்ன பாய், தலையணை தவிர வேறு எதுவும் இல்லாமல் வெறுமையாய் இருந்தது. “பாத்ரூம் எல்லாம் அந்த காட்டுபக்கம் தான். குளிக்கிறதுக்கு இந்த ஆறு. ஆழமே கிடையாது. சரி சித்த நேரம் படு. நான் அப்புறம் எழுப்புறேன்.” மாமா வெளியே போனார். பிறகு திரும்பவும் உள்ளே வந்தார். “வீட்டை விட்டு வந்தது கொஞ்சம் மனசுக்கு கஷ்டமா தான் இருக்கும். எதுவும் நினைக்காத. எப்பவும் உம்முனு இருக்காத. சரியா?” திரும்பி போய் விட்டார். நான் பாய் தலையணையை எடுத்து போட்டு உடனே படுத்தேன். உடம்பெல்லாம் வலித்தது. அப்படியே தூங்கி போனேன். மஞ்சள் பல்பு மஞ்சள் வெளிச்சத்தை அறை எங்கும் நிரப்பி இருக்கிறது. ஷோபனா கதவை திறக்கிறாள். வெள்ளை ஜாக்கெட் கறுப்பு பாவாடை அணிந்திருக்கிறாள். மஞ்சள் வெளிச்சம் அவளது தலைக்கு பின்னால் ஒளிர தேவதையாய் இருக்கிறாள். முலாம் பழங்கள் இன்னும் பெரிதாக இருக்கின்றன. “ச்சை,” என முகம் சுளிக்கிறாள். நான் அதிர்ந்து என்னை பார்க்கிறேன். என் உடலெங்கும் சேறு அப்பி இருக்கிறது. வெட்கத்துடன் பின்னால் போகிறேன். தடுமாறி சேற்றிலே விழுகிறேன். அவள் மீண்டும் முகம் சுளித்து கதவை சாத்துகிறாள். தட்டென கதவு சாத்தபட்ட சத்தம். கண் விழித்தேன். அறையில் யாருமில்லை. தனியாய் படுத்திருக்கிறேன். சூரிய வெளிச்சம் பிரகாசமாய் இருந்தது. சோம்பலாய் எழுந்து ஜன்னல் வழியே பார்த்தவன் அப்படியே ஆச்சரியமாய் ஸ்தம்பித்து போனேன். வீட்டின் பின்புறம் ஆற்றில் ஷோபனா நின்றிருந்தாள். பாவாடையை நெஞ்சகம் வரை ஏற்றி கட்டியிருந்தாள். கையை வீசி நீச்சலடித்தாள். ஈர பாவாடையில் அந்த வெண்ணை திரண்ட உடல் சட்டென எனது தடியை விறைக்க வைத்தது. அவளுடைய உப்பிய பின்புறம் ஆற்றில் மேற்புறம் வந்து போனது. ஆற்றில் அனுபவித்து இங்கும் அங்கும் நீச்சல் அடித்து கொண்டிருந்தாள். பிறகு நிதானித்து கரைக்கு நடந்து வந்தாள். வெண்ணையால் உருவாக்க பெற்ற உடல் நீரின் மறைவில் இருந்து வெளியே வந்தது. முலாம்பழங்கள் பெருத்து பம்மியிருந்தன. எனக்கு மூச்சடைத்தது. இடை மெலிந்து இடுப்பும் தொடைகளும் பெருத்திருந்தன. ஈரத்துடன் பாவாடை அவளது உடலழகை அப்படியே அப்பட்டமாய் வெளிபடுத்தியது. பரந்த நெஞ்சகத்தையும் சிவந்த மேனியையும் செழிப்பான தேகத்தையும் ஈரம் கொடுத்த கவர்ச்சியையும் பார்த்தபடி நின்று கொண்டிருந்தேன். ஆற்றங்கரையோரமாய் வந்து நின்று அவள் தனது ஈர கேசத்தினை ஒரு கையால் முன்னால் கொண்டு வந்தாள். அவளது அக்குளில் மெல்லிய முடிகற்றையை பார்த்தேன். இவ்வளவு கவர்ச்சியான பெண்ணை நான் இதற்கு முன் பார்த்ததே இல்லை. நான் என்னையறியாமலே எனது தடியினை பிடித்து கொண்டேன். கேசத்தினை துவட்டியவள் யதேச்சையாய் மேலே நோக்க, நான் சுதாரிப்பதறகுள் என்னை பார்த்து விட்டாள். அவள் முகம் மாறியது. வீட்டிற்குள் போய் விட்டாள்.
எனக்கு இப்போது பதினெட்டு வயதாகிறது. படிப்பு பாதியிலே நின்று போய்விட்டது. எந்த வேலையில் சேர்ந்தாலும் மனம் அதில் ஒன்றவில்லை. கவிதைகள் படிப்பது, கதைகள் படிப்பது என பித்து ஏறி காட்டிலும் வயற்வெளியிலும் தனியாளாய் மணிக்கணக்கில் உட்கார்ந்திருப்பேன். ஊரில் என்னை பித்து பிடித்தவனை போல தான் பார்த்தார்கள். எனக்கு கற்பனையுலகில் சஞ்சாரிப்பது ரொம்ப இஷ்டம். ஆனால் அப்பாவிற்கோ என்னை பற்றிய கவலை அதிகமாகி விட்டது. ம்கூம்! அதனால் தான் ஊரில் இருந்து இவ்வளவு தொலைவில் தனியாளாய் நான் தங்கும்படி ஆயிற்று. இந்த பதினெட்டு வருடங்களில் நான் வீட்டை விட்டு வேறிடத்தில் அதிக நாள் தங்கியதில்லை. இப்போது முதன் முறையாக மிக தொலைவில் முற்றிலும் அந்நியமான ஓர் இடத்தில் இருக்கும் போது தான் அது வேதனையானது என உணர்கிறேன். என்னுடைய கிராமத்திற்கும் அற்புதபுரத்திற்கும் எக்கசக்க வித்தியாசங்கள். எங்களூர் வெயிலில் திண்டாடி கொண்டிருக்கும். விவசாயம் பொய்த்து கல் உடைத்தலும் கயிறு திரித்தலும் தொழிலாயிற்று. அங்கே திருவிழாவில் தான் மக்கள் கூடுவார்கள். இங்கே ஞாயிற்றுகிழமையானால் சர்ச்சில் ஊரில் உள்ள அத்தனை பேரும் தவறாமல் ஆஜர் ஆகிவிடுகிறார்கள். என் ஊர் மக்கள் வியர்த்து கொட்டி கருத்து திரிவார்கள். அற்புதபுரத்தில் வெயில் என்பது கூட இதமானது. விவசாயம் செழிப்பாக இருக்கிறது. மக்களிடையே அந்த செழிப்பு தெரிகிறது. பல பேர் சிகப்பாய் ஆரோக்கியமாய் இருக்கிறார்கள். எங்களூர் பெண்கள் ஒல்லியாக கருப்பாக எலும்பு தெரிய தோற்றமளிப்பார்கள். இங்கே பெண்கள் எல்லாரும் ஒல்லியாக இருந்தாலும் ஆரோக்கியமாக இருக்கிறார்கள். அதுவும் ஷோபனாவை போல உடற்கட்டை கவர்ச்சியை அங்கே பார்க்கவே முடியாது. மாமாவின் கடை அற்புதபுரத்தை தாண்டி ரயில்வே நிலையம் அருகே இருந்தது. மளிகை சாமான்களுக்கான மொத்த விற்பனை கடை அது. பக்கத்து ஊர்களில் இருந்து அண்ணாச்சிகள் வரும் வரை பெரிதாக வேலை இருக்காது. அதிகாலை கடைக்கு போய் விடுவேன். மதியம் நேரம் வீட்டிற்கு வந்து சாப்பிட்டு மாடியில் எனது அறையில் கொஞ்சம் தூக்கம். பிறகு மீண்டும் கடை. இருட்டியதும் வீட்டிற்கு வந்து விடுவேன். மாமா சாராயக்கடைக்கு போய் விடுவார். ஞாயிற்றுகிழமைகளில் இவர்களோடு சர்ச்சிற்கு போயாக வேண்டும். மாமாவின் மனைவி மேரியம்மாள் என்னிடம் நன்றாக பேச ஆரம்பித்து விட்டாள். அமைதியான எனது சுபாவம் காரணமாக இருக்கலாம். ஆனால் எக்கசக்கமாய் வேலை வாங்குவாள். சாப்பிடுவதற்காக அவர்களது வீட்டில் வரவேற்பறையில் போய் உட்காருவதோடு சரி. ஷோபனாவின் கணவர் பாம்பேயில் இருக்கிறார். குழந்தையில்லை. அதனாலோ என்னவோ கணவனோடு சண்டையிட்டு ஒரு வருடத்திற்கு மேலாக இங்கே தான் தங்கியிருக்கிறாள். அவளுக்கென்று தனியே ஓர் அறை இருக்கிறது. பெரும்பாலும் அறைக்குள்ளே தான் இருப்பாள். என்னோடு அவள் பேசிய வார்த்தைகளை எண்ணி விடலாம். என்னை சின்ன பையன் என்று நினைத்தாளோ அல்லது ஏழை என்று நினைத்தாளோ என்னை சட்டை செய்வதே கிடையாது. நானும் நம்ம தகுதி அவ்வளவு தான் என்று அதை பற்றி வருத்தபடுவதை விட்டு விட்டேன். மதிய நேரங்களில் சாப்பிட்டு மாடி அறைக்கு போய் இருக்கும் போதெல்லாம் பெரும்பாலும் அவள் ஆற்றில் குளித்து கொண்டிருப்பாள். நான் பார்க்கிறேன் என தெரிந்தும் அவள் இரண்டொரு நாட்கள் கழித்து அதை பற்றி அலட்டி கொள்ளவில்லை. எனக்காக தான் இப்படியெல்லாம் சரியாக நான் வரும் நேரம் காட்சி தருகிறாள் என முதலில் தப்பு கணக்கு போட்டு ஆசை வளர்த்தேன். பிறகு நான் லேட்டாக வரும்சமயம் அதற்கு முன்பே அவள் குளித்து முடித்து போய் விட்டிருப்பதை உணர்ந்த போது தான் அது யதேச்சையானது என உணர்ந்தேன். ஆற்றில் ஓர் அம்பு போல நீந்தி போய் நிதானித்து கைகளை வீசி மெல்ல இருகரைக்குமாய் போய் போய் வருவாள். அவளது உப்பிய பின்புறம் இன்னும் உப்பி போய் தெரியும். சரியாக உருண்டையாக ஒரே பந்தாக சில சமயங்களில் அவளது பின்புறம் உரு கொள்ளும். சில நேரம் பிளந்த பலாபழமாய் வடிவு காட்டும். வெண்ணை கடைந்தெடுத்த உடலோ நீரின் பிரகாசத்தோடு இன்னும் பிரகாசிக்கும். அவ்வபோது முலாம்பழங்கள் இன்னும் பருத்து முலைகள் இருக்கும் பகுதியில் கூர்மையாகி இருப்பதை பார்ப்பேன். வயிற்றில் ஈரபாவாடை ஒட்டியபடி அவள் நடந்து வரும்போது பெரிய தொப்புள் கூட புலப்படும். வயிறு தொப்பையில்லாமல் திரட்சியாய் இருக்கும். தொடைகள் தூண்கள். சுத்தமான தேகம். எப்போதும் கரைக்கு வந்து கடற்கன்னி போல அங்கிருக்கும் பாறையில் சாய்ந்து அமர்வாள் சில நிமிடங்கள். ஈரகேசத்தை முன்பக்கம் கையால் கொண்டு வரும்போது மெல்லிய முடிகற்றைகளை அக்குளில் பார்ப்பேன். முலாம்பழங்கள் பாவாடைக்குள் பம்மியிருக்கும். அவள் எழுந்திருக்கும் போது பாவாடையை தாண்டி மார்பகங்களின் எழுச்சி வெளியே வரும். மென் கோதுமை பிளவு பரந்து விரிந்திருக்கும். பொன்நிலமாம் மார்பக தரிசனம் வாய்க்கும் போதெல்லாம் எனது தடி லுங்கியை கிழிப்பது போல நீண்டு நிற்கும். அவள் முதல் நாளுக்கு பிறகு எப்போதும் தலை நிமிர்ந்து ஜன்னலை பார்த்ததே கிடையாது. ஆனாலும் அங்கு நின்று நான் பார்ப்பதை கட்டாயம் உணர்வாள் என்றே தோன்றுகிறது. ஆனால் அதை ஏனோ அவள் சட்டை செய்வதே கிடையாது. நான் அங்கில்லாத சமயங்களில் அவளது நடவடிக்கைகள் கொஞ்சமும் மாறியிருக்காது என்றே தோன்றுகிறது. வீட்டில் நான் சாப்பிட போகும் போது பெரும்பாலும் அவள் அறைக்குள்ளே தான் இருப்பாள். எப்போதாவது ஜாக்கெட் பாவாடையில் வெளியே வந்தாலும் என்னை சுத்தமாய் சட்டை செய்ய மாட்டாள். ஒரு நாள் நான் சாப்பிடும் போது அவளது அம்மா உள்ளே சமையலறையில் இருந்து இவளிடம் தயிர் கொடுத்து அனுப்பினாள். அவள் குனிந்து பரிமாறும் போது ஜாக்கெட்டில் மார்பு பிளவு திரண்டு என்னை திக்குமுக்காட வைத்தது. என்னை பார்க்காமலே எனது பார்வையை எப்படி தான் உணர்கிறாளோ தெரியவில்லை. சட்டென தலையை குனிந்து தனது மார்பகங்களை பார்த்து பிறகு துணியை லேசாய் இழுத்து சரி செய்தாள். அதே கவலையற்ற தொனியில் இன்னும் தயிர் வேணுமா என அவள் கேட்ட போது நான் நிமிர்ந்து அவளது முகத்தை பார்த்தேன். பனி இறுகினாற் போல அவளது பார்வை எனது கண்களை பார்த்து கொண்டிருந்தது. ஓர் உணர்வும் இல்லாத பாலைவனமாய் உணர்ந்தேன். நான் வேண்டாமென சொன்னவுடன் எழுந்து தன் பின்புறம் ஆட நடந்து போய் விட்டாள். ஷோபனா ஒரு புரியாத புதிர். ம்கூம்! மாமாவின் கடையில் என்னுடன் மூன்று பேர் பணிபுரிகிறார்கள். ஒரு வயதான தாத்தா. சரியாக காது கேட்காது. இன்னொருவரும் வயதானவர் தான். ஆனால் காது கேட்கும். மற்றொருவன் தாமஸ். அவனுக்கும் என் வயது தான் இருக்கும். நன்றாக மீசை வளர்ந்து விட்டது. என்னை போல அரும்பு மீசை இல்லை. சில நாட்களிலே நாங்கள் இருவரும் நல்ல நண்பர்களாக மாறி விட்டோம். அவனுக்கும் அற்புதபுரத்தில் தான் வீடு. வயதான தாயும் அவனும் மட்டும் தான் குடியிருக்கிறார்கள். நாங்கள் இருவரும் ஊரை சேர்ந்து சுற்றுவதும் ஞாயிற்றுகிழமை மதியங்களில் டவுனுக்கு போவதும் வாடிக்கையாயிற்று. “அவள மாதிரி நல்ல சூத்து ஒலகத்துல எவளுக்கும் வாய்க்காது,” என்பான் ஷோபனாவை பற்றி. சில நாட்களாய் நாங்கள் இருவரும் ஷோபனாவை பற்றி தான் அதிகமாய் பேசி கொண்டிருக்கிறோம். தாமஸ் தான் பேசுகிற வார்த்தைகளாலே அவளை ஒவ்வொரு முறையும் கற்பழிப்பான். எனக்கு அது பிடிக்காது, மனதில் ஏனோ ஒரு சங்கடம். ஆனாலும் அதை தாண்டி ஒரு ரசிப்பு. “போன வாரம் அவ சர்ச்சில இருந்து வெளிய வரும் போது கூட்டத்தோட கூட்டமா அவ சூத்தை தடவி பாத்தேன்.” “ஆங் நிசமாவ?” “அப்புறம் பொய்யா சொல்லுறேன். சும்மா வெல்வெட் மாதிரி இருக்கு. ம்கூம்.” “ம்.” “ஓக்கும் போது அவளை புரட்டி போட்டு வெல்வெட் குண்டியை பாத்துக்கிட்டே தான் போடணும். என்னமா இருக்கா பாவிமக.” “ச்சை.” பொதுவாக தாமஸின் ஷோபனா பற்றிய விவரிப்புகள் அருவருப்பு ரகம் தான். ஆனால் அதை ச்சீய் என சொல்லியபடி ரசிக்கும் நான் அவனை விட வக்கிரமானவன். அது எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும். பழுப்பேறிய காமக்கதை புத்தகங்களை படிப்பதில் எனக்கு அதிக ஆர்வம் உண்டு. அற்புதபுரத்திற்கு வந்த புதிதில் அந்த புத்தகங்களிலிருந்து சிறிது காலம் விடுபட்டு இருந்தேன். ஆனால் ஞாயிற்று கிழமை டவுனுக்கு போகும் சமயம் அங்கு ரயில்வே ஸ்டேசனுக்கு வெளியே பிளார்ட்பார்மில் புத்தகங்களை விற்கிற ஒருவரை சந்தித்தேன். இரண்டு கால்கள் இல்லாதவர். நல்ல கதைபுத்தகங்கள் இருந்தன. இலவசமாக எனக்கு ஒரு பழுப்பு பத்தகமும் கொடுத்து கண்ணடித்தார். அதற்கு பிறகு ஒவ்வொரு வாரமும் அவரிடம் பழுப்பு புத்தகம் வாங்கும் ரெகுலர் கஸ்டமர் ஆகிவிட்டேன். முதல் வாரம் வாங்கி வந்திருந்த பழுப்பு புத்தகம் ஒரு நடிகையை பற்றியது. சுன்னி, புண்டை என சரமாரியாக கெட்ட வார்த்தைகள் இருந்தன. ‘நான் ரொம்ப அழகான பொண்ணு,’ என நடிகை தன்னை பற்றி அறிமுகபடுத்தி கொண்டு கதையை தொடங்கும் போது ஷோபனாவே அந்த நடிகை என என் மனதினுள் கற்பனை விரியும். ஒரு நாளைக்கு இருமுறை, சில சமயம் மூன்று முறை என கையடிக்க தொடங்கி விட்டேன். பழுப்பு நிற புத்தகம் கசங்கி போயிற்று. ‘அந்த மேக்கப் அசிட்டெண்ட் என்னை விட வயசுல சின்ன பையன். வேலைக்கு புதுசு. என்னை மாதிரி அழகியை பார்த்ததில்லை போல. இ என இளிச்சிட்டே இருந்தான். ஒரு நா ஷுட்டிங் பிரேக்கில் மேக்கப் மேன் வெளியே போயிட்டதால இவனும் நானும் தான் அறையில இருந்தோம். என் முகத்துல பவுடர் தடவும் போது அவன் கை எல்லாம் உதறது. எத்தனை சுன்னனியை பாத்துட்டோம் ஆனாலும் மனசுல சட்டுனு ஒரு காம தடுமாற்றம். சரி தான், பையனோட விளையாடுவோம்னு நான் அவனை இங்க பவுடர் போடுன்னு என்னுடைய கழுத்தை உயர்த்தி காட்டுனேன். அவன் கை இன்னும் நடுங்குது. கழுத்துல பப் வைத்து தடவும் போது அப்படியே அவன் கைய பிடிச்சு என் பெரிய மாரு மேல வைச்சு இங்கயேயும் போடுன்னு சொன்னேன். பையன் கை நடுங்க நடுங்க என் முலை மேல தடவுது. சரி உனக்கு கஷ்டமா இருக்கு போலனு நான் சட்டுனு ஜாக்கெட்டை இறங்கி பிராவையும் இறக்கி முலைய வெளியே எடுத்து நல்லா பவுடர் போடு தம்பி அப்படினு சொன்னேன். அவன் அதிர்ச்சியாயிட்டான். மெல்ல என் முலைய கையால தொட்டான். ஈரமாக்கி அப்புறம் பவுடர் போடு அப்படின்னேன். பையன் என்ன செய்றதுன்னு தெரியாம நின்னான். சரி தொழிலுக்கு புதுசு நீ அப்படின்னு அவனை செல்லமாய் கடிஞ்சுட்டு உன் வாயிலே சப்பி ஈரமாக்கு அப்படின்னேன். முனி வந்தவன் மாதிரி அப்புறம் முலையை சப்பினான் பாருங்க. எனக்கு புண்டையில ஆறு கணக்கா ஊத்த ஆரம்பிச்சிருச்சு. காம்பை கடிக்கிறான். முலைய கசக்கிறான். தாங்க முடியல. டே பெரிய சித்தன்டா நீ அப்படின்னு முனகறேன். அந்த பெரிய நடிகரு (என்.கே) அவரு கூட உன்னை மாதிரி முலைய நக்க மாட்டார் அப்படினு உளறுகிறேன். முலைய இப்படி வசியபடுத்துறானே புண்டையில நாக்கு போட்டா எப்படி இருக்கும்னு நான் என் துணியெல்லாம் அவுத்து போட்டு அம்மணமா நின்னு, வந்து நாக்கு போடுன்னு பச்சையா பேசுறேன். பையன் மானை கண்டா பாய்கிற புலியை மாதிரி பாய்ந்து என் புண்டையில வாய் வைச்சு எடுக்கவே இல்லை. சொர்க்கமா இருக்கு. நல்லா நாக்கு போடுறா. அப்படி தான் என் செல்லம். அவன் புண்டைக்குள்ள இருக்கிற தண்ணீயெல்லாம் வத்துகிற வரைக்கும் உறிஞ்சு எடுத்துட்டான். கடைசியா ஆயாசத்துல நான் படுத்து அவனை உள்ள போடா செல்லக்குட்டினு கிரீன் சிக்னல் காட்டினேன். அவன் தடியை வெளியே எடுத்தான் பாருங்க. அது பெரிய பருமனா தடிமனா இருந்துச்சு. நடிகரு (எஸ்) அவருக்கு கூட இவ்வளவு பெரிய சுன்னி இல்லடா அப்படின்னு சொன்னேன். எடுத்து புண்டைக்குள்ள விட்டான். ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு சைஸ் சுன்னி போற புண்டை தான். ஆனாலும் இந்த சுன்னி உள்ள போகும் போது எனது புண்டை நிரம்பி போச்சு. அவன் உன்ன மாதிரி பேரழகியை நான் பார்த்ததில்லை மேடம் அப்படின்னு திரும்ப திரும்ப சொல்லிட்டு இருந்தான். அடிடா அடிடா அவன் வேகமா ஷாட் போட ஆரம்பிச்சான். என்னால தாங்க முடியலை. சூத்தை தூக்கி தூக்கி அவன் வேகத்துக்கு ஆட்டுறேன்.